We zaten in de kamer, hij en ik, apart. Aan tafel, in de schemer, luchtte ik mijn hart. De dag waarop wij samen 't oordeel moesten horen: dat zij die leven gaf, voor 't leven was verloren.
Op het fataal moment dat dood tot stilte maande, hield jarenlang verzwijgen toch het praten gaande. Ik rakelde verwoed in mijn herinneringen, ik schopte alles bloot waarover doeken hingen.
En roerloos in het donker heeft hij zitten luist'ren. De nacht kon het verleden toen opnieuw verduist'ren. Twee wazige contouren, versmolten in de rouw; beweende ík mijn moeder, híj treurde om zijn vrouw.
Categorie:C. gedichten op rijm
28-04-2008
Hernehim: dichter van de maand maart 2008
Op zaterdag 26 april werd in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam door John Zwart bekendgemaakt dat ik door de jury als "Dichter van de maand" werd gekozen bij Hernehim Cultuur. Op de site van Hernehim worden elke maand gedichten geplaatst rond een bepaald thema. In maart was dit het thema "van oude mensen". Mijn sonnet "Het droogboeket" werd voor dit thema als winnend gedicht aangeduid. Presentator Jos van Hest nam het gedicht onder de loupe tijdens een kort interview.
Het droogboeket
Ze heeft een nagel in haar klok geslagen. Daar hangen alle ruikers die ze krijgt van haar bezoek op feestelijke dagen. Gelijk men aan een snoer de parels rijgt,
schikt zij de bloemen in diverse lagen. Zolang de nagel niet met lossen dreigt, bewaart ze, om 't alleenzijn te verjagen, elk souvenir dat naar gezelschap neigt.
Haar zoon verfoeit de geur van haar verleden: een beetje duf, het valt niet te vermijden want elke klokslag breekt een uur uiteen
in stof dat dwarrelt over alles heen. Maar moeder ziet de fleur van vroeger tijden in bloemenpaden, klaar om te betreden.
bakstenen op elkaar gestapeld ik dicht er mortel tussen: het is een muur schrijf ik deur, raam, dak, het wordt een huis ik laat de zon erop schijnen aan de overkant poot ik een paal niet zomaar één er hangt een bordje aan: Bus
niets laat vermoeden wat er in dit tafereel besloten ligt
maar als ik zeg dat de afstand tussen halte en huis een lichtjaar bedraagt een fractie van de eeuwigheid die haar van mij zal scheiden en dat besef
(dit is één van de twee gedichten waarmee ik laureaat werd in de wedstrijd georganiseerd door kunstvereniging Symbiose en de Stad Dendermonde n.a.v. gedichtendag 2008)
Categorie:A. in vrije vorm
01-02-2008
Tweede prijs "Dichter bij de Vlaamse Ardennen" jan.2008
Stemmig landschap
Een vlakte kan mij niet bekoren
zoals dit heuvellandschap doet.
De parallelle, rechte voren,
in zware aarde omgewroet,
bewijzen pas hun lengte goed
wanneer het veld waarin zij sporen
een glooiing kent. Alsof een vloed
het land heeft opgestuwd waar koren
en ieder zo vertrouwd gewas,
speels wuivend naar wie rust komt halen,
genoeglijk op de golven deinen.
Ik wil de grond niet waterpas
maar wel met hellingen en dalen
waarin mijn stemmingen weerschijnen.
Dit sonnet staat ook op de website van hobbyfotograaf Lamp. Wie interesse heeft in mooie foto's van de Vlaamse Ardennen en andere natuurfoto's kan even een kijkje gaan nemen op zijn website. U kan hier de (niet zo goed leesbare) link aanklikken : http://web.mac.com/lamp5
Categorie:B. sonnetten
Winnend gedicht Cultura sonnettenwedstrijd
Dingen in gedichten - WINNAAR
Ik dicht niet over 't wezen van de dingen, al brengt hun beeld mijn onderwerp tot leven. Ik schrijf niet lamp om 't licht dat zij kan geven, maar om mijn lieve moeder te bezingen
die wachtend las, toen wij naar fuiven gingen. Ook heb ik 't onbestemde vaak beschreven door er een vergelijking op te kleven met zaken die mij dag na dag omringen.
Maar soms is ieder denken mij teveel, mijn pen ligt doelloos op het blanco blad, de dingen lijken van hun zin ontdaan.
De nieuwe rol die ik hen toebedeel is die van nutteloze boel omdat geen druppel inkt hen linkt aan mijn bestaan.
Vera De Brauwer
Technisch commentaar (door Jean Pierre Rawie):
Technisch correct sonnet, al zou ik een afwisseling van staand en slepend rijm mooier vinden door het hele gedicht heen in plaats van slepend in het octaaf en staand in het sextet (maar dat kan natuurlijk met opzet zo gedaan zijn, en dan zeg ik niks meer). Een idiosyncrasie van mij is dat ik poëtische dingen als t wezen, t onbestemde, t licht et cetera liever vermijd, maar anderen stoort dat misschien helemaal niet.
Vera: In alle voorlopige versies gebruikte ik in de kwatrijnen vrouwelijk (slepend) rijm: onbeklemtoonde laatste lettergreep. In een eerste versie gebruikte ik in de terzinen twee maal mannelijk (staand) rijm en één maal vrouwelijk. Bij het herschrijven sneuvelde al snel het vrouwelijk rijm. Op deze manier vormen octaaf en sextet een eigen eenheid. Bovendien komt de wending (mijns inziens) er ook beter uit: acht maal het "zachtere" einde bij elk vers in het octaaf en dan het "hardere", beklemtoonde einde in elk vers van het sextet.
"Maar soms is ieder denken mij teVEEL [ik ben het denken BEU - beklemtoond!] mijn pen ligt doelloos op het blanco BLAD, de dingen lijken van hun zin ontDAAN."
Categorie:B. sonnetten
31-01-2008
GEDICHTENDAG 2008
Gedichtendag 2008....een onvergetelijke dag voor mij:
- ik won deze avond met mijn sonnet "Stemmig landschap" de tweede prijs in de wedstrijd "Dichter bij de Vlaamse Ardennen", georganiseerd door het samenwerkingsverband van de bibliotheken uit de Vlaamse Ardennen
- in Dendermonde werd ik laureaat in de wedstrijd van kunstvereniging Symbiose met allebei mijn inzendingen (gepubliceerd in de bundel die deze avond werd voorgesteld)
- in Den Haag werd vanavond de bundel van Poëzie op Pootjes voorgesteld met daarin mijn "Curieus sonnet"
- ik won vandaag de Cultura sonnettenwedstrijd met mijn "Dingen in gedichten": Jean Pierre Rawie koos mijn sonnet als beste uit.
het wordt een kort nachtje
Categorie:N. nieuws/columns
10-01-2008
vers van de pers
Ik kreeg deze week het bericht dat ik één van de laureaten ben in de poëziewedstrijd georganiseerd door kunstvereniging Symbiose én dat ik één van de drie hoofdprijswinnaars ben in de wedstrijd "Dichter bij de Vlaamse Ardennen". Door beide organisaties wordt een bundel uitgegeven met alle bekroonde gedichten.
27-11-2007
De vonzigaard
Ik ben de voze vonzigaard, ik vonzig met mijn wapper in 't openbaar zelfs, heel bedaard (eerst traag en dan steeds rapper).
Ik ben de roze vonzigaard (het blauw was uitgeput), de enige die is behaard: de schoor was ingedut.
Ik ben de boze vonzigaard want ieder kijkt me na, omdat ik met mijn roze baard compleet voor wiezel sta!
Als raamlicht dartelt door de glazen kralen, dan speelt een beeld van jou in elk facet. Om jou uit het verleden op te halen, bekijk ik steeds dit kleurrijke palet.
Geen diamant, hoe fel hij ook mag stralen, waar één moment van ons is ingebed. Alleen dit snoer kan over jou verhalen en elke tint komt voor in jouw portret
dat traag verbleekt. De zon is een dievegge, ze laat de kleuren eerst heel zacht vervagen en geeft ze dan in 't licht van jaren prijs.
Waardoor 'k besef dat ik me neer moet leggen bij het voorbije van voorbije dagen, bij 't vaststaand feit van het bestaan van grijs.
Op 17 oktober stond ik samen met Philip Hoorne (die de ziek geworden Leonard Nolens verving) en Ivo Allewaert op één van de tien podia van poëziefestival Onbederf'lijk Vers in Nijmegen. We werden er heel hartelijk ontvangen door de organisatoren. Voor de eerste ronde waren er op ons podium enkele technische problemen met het geluid, of liever: met het gebrek aan geluid... de micro werkte niet. Er werden reservemicro's aangedragen (die evenmin werkten) en uiteindelijk startten we met een klein halfuurtje vertraging, zonder micro.
De aanwezigen in Café Vlaams Arsenaal die in poëzie geïnteresseerd waren, verplaatsten zich wat dichter naar het podium om Philip Hoorne goed te kunnen verstaan. Hij opende met zijn gedicht "Vogeltje" en zou dat nog twee maal herhalen in de volgende voordrachten. Hij kwam vlot en regelmatig humoristisch uit de hoek, o.a. met een persiflage op een gedicht van Luuk Gruwez. Naar het einde van zijn voordacht toe, werd een werkende micro aangedragen: en HOOR... er weze geluid!
Na Philip was ik aan de beurt. Omdat de tijd van onze eerste voordracht was ingekort, las ik slechts de helft van mijn gedichten uit het klaar gemaakte setje. Ik startte met enkele sonnetten en ging dan verder met een paar gedichten in vrije vorm. Als laatste zong ik mijn gedicht "Hamertjes" op een zelf gecomponeerde melodie.
Als derde kwam Ivo Allewaert aan bod, een sympathieke jonge (eveneens) Vlaamse krullebol. Hij bracht o.a. zijn in De Brakke Hond geplaatste gedicht "De distelverkoopster". Vooral zijn gedichten "De pit" en "Woestijn" blijven mij bij, omwille van de (al dan niet zwarte) humor.
Misschien kwam het doordat onze pauze niet volledig aansloot bij de pauzes van de andere podia, feit is dat er voor onze tweede voordracht nagenoeg geen publiek was. Philip, Ivo en ik amuseerden dus vooral elkaar met onze gedichten.
In de tweede pauze kwamen de mensen echter bij bosjes binnenvallen, zodat ik de derde ronde kon inzetten voor een bomvol café. En dan voel je heel goed het verschil: je doet vanzelf beter je best, varieert met intonatie, kijkt rond in het publiek, probeert een blik te vatten om te zien of je "overkomt". Het was overigens muisstil. Na mijn lied kreeg ik een deugddoend applaus en was het opnieuw de beurt aan Ivo. Ook hij droeg zelfzekerder en duidelijk met meer plezier voor dan in de vorige rondes. Philip mocht de avond afsluiten en kon op veel bijval rekenen. Ondertussen vernoemde hij nog even zijn net uitgekomen verhalenbundel "Het vlees is haar", waar de -h verwijst naar de moeilijkheid die Westvlamingen (Philip woont in Kortrijk) hebben om de -g uit te spreken. ("Wij noemen dat een -h omlaag.") Een enthousiaste fan kocht prompt al Philips eigen exemplaren van zijn dichtbundels op.
Na de voordrachten begaven we ons allemaal naar café Billabong waar het Onbederflijke Feest aan de gang was. Daar werd door de dichters verbroederd en verzusterd tot we in de meer of minder vroege uurtjes allemaal in hetzelfde hotel aanbelandden.
Bij het onbijt werd er nog nagepraat over de vorige avond, over gedichten in het bijzonder en het leven in het algemeen. Ook met de dichters Gerrit Vennema, Richard Steegmans (en echtgenote) en Eva Cox was het heel aangenaam praten. Ik ben een mooie ervaring rijker...
19-10-2007
Categorie:N. nieuws/columns
09-10-2007
Rara... ode aan wie?
Ik zeg: "Wel, doe het hem dan even na",
aan die mevrouwen en aan die meneren
die hem te kwader trouw jaloers beleren.
De beste stuurlui staan nog op de ka.
Hoe ik het woelig stof tot goud zie keren,
de treden van geleende tijd bega,
tot ik ten leste voor een wending sta
en zelf de vaste vorm ga uitproberen.
Danweet ik pas: er valt niet af te dingen
op zijn talent; dit eren is slechts fair
en niet alleen voor trouwe volgelingen.
Wie weet gelukt ons, zonder na te apen,
't onmogelijke, met intensive care
een even fraai gedicht bijeen te schrapen.
(Kwade trouw, Woelig stof, Geleende tijd, Onmogelijk geluk en Intensive Care zijn bundels van Jean Pierre Rawie. Ten leste en Wending zijn titels van twee gedichten uit Geleende tijd.)
Categorie:B. sonnetten
Ik ben geboren in 1964 en studeerde af als licentiate Romaanse Filologie aan de Universiteit Gent. Mijn hobby's zijn vooral lezen, wandelen en het schrijven van gedichten. Omdat ik zelf liefst toegankelijke gedichten lees waarin ik de gedachten of gevoelens kan herkennen, probeer ik ook in die trant te schrijven. Soms schrijf ik in vaste vorm (vooral sonnetten), soms in vrije vorm. Liefst van al laat een gedicht mij achter in de overtuiging dat het op geen enkele andere manier kon geschreven worden.
