Geen diamant, hoe fel hij ook mag stralen,
waar één moment van ons is ingebed.
Alleen dit snoer kan over jou verhalen
en elke tint komt voor in jouw portret

dat traag verbleekt. De zon is een dievegge,
ze laat de kleuren eerst heel zacht vervagen
en geeft ze dan in 't licht van jaren prijs.

Waardoor 'k besef dat ik me neer moet leggen
bij het voorbije van voorbije dagen,
bij 't vaststaand feit van het bestaan van grijs.


gezongen versie te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/

Op 17 oktober stond ik samen met Philip Hoorne (die de ziek geworden Leonard Nolens verving) en Ivo Allewaert op één van de tien podia van poëziefestival Onbederf'lijk Vers in Nijmegen. We werden er heel hartelijk ontvangen door de organisatoren. Voor de eerste ronde waren er op ons podium enkele technische problemen met het geluid, of liever: met het gebrek aan geluid... de micro werkte niet. Er werden reservemicro's aangedragen (die evenmin werkten) en uiteindelijk startten we met een klein halfuurtje vertraging, zonder micro.

De aanwezigen in Café Vlaams Arsenaal die in poëzie geïnteresseerd waren, verplaatsten zich wat dichter naar het podium om Philip Hoorne goed te kunnen verstaan. Hij opende met zijn gedicht "Vogeltje" en zou dat nog twee maal herhalen in de volgende voordrachten. Hij kwam vlot en regelmatig humoristisch uit de hoek, o.a. met een persiflage op een gedicht van Luuk Gruwez. Naar het einde van zijn voordacht toe, werd een werkende micro aangedragen: en HOOR... er weze geluid!

Na Philip was ik aan de beurt. Omdat de tijd van onze eerste voordracht was ingekort, las ik slechts de helft van mijn gedichten uit het klaar gemaakte setje. Ik startte met enkele sonnetten en ging dan verder met een paar gedichten in vrije vorm. Als laatste zong ik mijn gedicht "Hamertjes" op een zelf gecomponeerde melodie.

Als derde kwam Ivo Allewaert aan bod, een sympathieke jonge (eveneens) Vlaamse krullebol. Hij bracht o.a. zijn in De Brakke Hond geplaatste gedicht "De distelverkoopster". Vooral zijn gedichten "De pit" en "Woestijn" blijven mij bij, omwille van de (al dan niet zwarte) humor.

Misschien kwam het doordat onze pauze niet volledig aansloot bij de pauzes van de andere podia, feit is dat er voor onze tweede voordracht nagenoeg geen publiek was. Philip, Ivo en ik amuseerden dus vooral elkaar met onze gedichten.

In de tweede pauze kwamen de mensen echter bij bosjes binnenvallen, zodat ik de derde ronde kon inzetten voor een bomvol café. En dan voel je heel goed het verschil: je doet vanzelf beter je best, varieert met intonatie, kijkt rond in het publiek, probeert een blik te vatten om te zien of je "overkomt". Het was overigens muisstil. Na mijn lied kreeg ik een deugddoend applaus en was het opnieuw de beurt aan Ivo. Ook hij droeg zelfzekerder en duidelijk met meer plezier voor dan in de vorige rondes. Philip mocht de avond afsluiten en kon op veel bijval rekenen. Ondertussen vernoemde hij nog even zijn net uitgekomen verhalenbundel "Het vlees is haar", waar de -h verwijst naar de moeilijkheid die Westvlamingen (Philip woont in Kortrijk) hebben om de -g uit te spreken. ("Wij noemen dat een -h omlaag.") Een enthousiaste fan kocht prompt al Philips eigen exemplaren van zijn dichtbundels op.

Na de voordrachten begaven we ons allemaal naar café Billabong waar het Onbederflijke Feest aan de gang was. Daar werd door de dichters verbroederd en verzusterd tot we in de meer of minder vroege uurtjes allemaal in hetzelfde hotel aanbelandden.

Bij het onbijt werd er nog nagepraat over de vorige avond, over gedichten in het bijzonder en het leven in het algemeen. Ook met de dichters Gerrit Vennema, Richard Steegmans (en echtgenote) en Eva Cox was het heel aangenaam praten.
Ik ben een mooie ervaring rijker...

19-10-2007

Ik zeg: "Wel, doe het hem dan even na", 

aan die mevrouwen en aan die meneren

die hem te kwader trouw jaloers beleren.

De beste stuurlui staan nog op de ka.

Hoe ik het woelig stof tot goud zie keren,

de treden van geleende tijd bega,

tot ik ten leste voor een wending sta

en zelf de vaste vorm ga uitproberen.

Dan  weet ik pas: er valt niet af te dingen

op zijn talent; dit eren is slechts fair

en niet alleen voor trouwe volgelingen.

Wie weet gelukt ons, zonder na te apen,

't onmogelijke, met intensive care

een even fraai gedicht bijeen te schrapen.

(Kwade trouw, Woelig stof, Geleende tijd, Onmogelijk geluk en Intensive Care
zijn bundels van Jean Pierre Rawie.
Ten leste en Wending zijn titels van twee gedichten uit Geleende tijd.)