Vandaag heb ik een afspraak met de psychiater, dit om de effecten van de medicatie die ik neem te bespreken. Ik word hier namelijk hyper nerveus van en wil deze niet langer nemen. Helpen doen ze niet en echt vooruit ben ik ook niet gekomen sinds ik ze neem.
Ik dus in mijn auto, (nadat mijn ex onze zoon is komen halen hij blijft daar tot einde juli) en hop naar de dokter! Misselijk en duizelig van een geblokkeerde nek, sta ik dus bij deze temperatuur gezellig in de file. Bellen durf ik niet, ik voel me namelijk al slecht genoeg door mijn nek, dat het mij niet verantwoord lijkt om ook nog eens te gaan bellen (ik zal al blij zijn dat ik in deze toestand veilig ter plaatse raak). Ik kom dus een kwartier te laat, en laat aan de receptie weten dat ik toegekomen ben, de dokter, tja die is echter al vertrokken. Ik krijg dus echt een toeval, ik heb net 3 kwartier in een snikhete wagen staan aanschuiven, m'n brandstoftank helemaal leeg-gereden alleen maar om toe te komen en te horen dat de dokter er niet is! Ik heb daar dan ook de hele blok bij elkaar geroepen, ik had werkelijk geen weerstand meer, die receptioniste zal het ook niet al te leuk hebben gevonden en ze probeert me duidelijk te maken dat ik wel diegene ben die te laat is! tja dat had ze nou niet moeten doen, want de volgende tirade is alweer in gang. Hoe het in godsnaam kan het dat mensen van het secretariaat me in de namiddag nog opbellen om te bevestigen of ik op de afspraak zal zijn en dat de dokter nog geen academisch kwartier kan respecteren en even wachten. Je kan het je waarschijnlijk al voorstellen. Terwijl ik het schrijf, voel ik mezelf terug in dezelfde boosheid, woede en uitputting vallen als toen het zich voordeed. Echt smakeloos vind ik het! Ok ik was te laat, maar als ze mij persoonlijk bellen om de afspraak te bevestigen om drie uur en de dokter nog geen kwartier kan wachten, vind ik het allemaal heel zielig worden en ik kan dan ook niet anders als heel dit fiasco en dan bedoel ik inderdaad van het begin van mijn therapie daar tot dit laatste voorval, op zijn plaats zetten en hiermee gewoon ophouden. Het heeft me niet geholpen of toch wel, het heeft me geholpen om nog 10 keer depressiever te worden en ik houd hier dan ook mee op! Het enige dat mij is bijgebleven van heel die periode is dat je je als cliënt moet excuseren (tot je erbij neervalt) als je per ongeluk 5 minuten te laat bent, te horen krijgt of je wel gemotiveerd bent, of je inderdaad last hebt van AL die bijwerkingen enz,... enz,... heb ik het nu wel echt gehad. Verantwoordelijk om op tijd te zijn heb ik alleen, dat je 3 kwartier op voorhand in je auto stapt om ergens op tijd te zijn en 10 minuten voor de aanvang gebeld wordt om te zeggen dat de sessie niet door kan gaan omdat ze een dubbele boeking hebben, daar moet je je gewoon bij kunnen neerleggen. Ik zal dus mijn heil elders moeten gaan zoeken! Want echt stoppen zie ik niet zitten, maar nog door een bende studenten zonder ervaring de dieperik in geholpen worden, zie ik echt niet meer zitten (ik heb blijkbaar echt veel te weinig zelfvertrouwen, anders zou ik hier veel eerder mee opgehouden zijn).
