Oefening baart kunst, maar te weinig oefening baart stramme spieren.
We weten waar we voor staan en plannen een nieuwe dagtrip, hoger de bergen in. La culata is als het ware geen bestemming, eerder het eindpunt van een busrit en de startplaats van onze bergtocht van vandaag. We vertrekken met goed weer maar na ongeveer twee uur stappen beneemt een aanzwellende mist ons het zicht.
We nemen geen risico en keren op onze stappen terug. Bij het vertrekpunt is het hopeloos wachten op een busje terug. Ik stel voor om het er maar tevoet op te wagen hoewel we er ons van bewust zijn dat er ongeveer 30 km voor ons liggen. Les belges sont fous, zegt de dame van het Franse koppel waarmee we in gesprek geraakt zijn. Maar zij zullen de buschauffeur vragen ons een lift te geven als zij ons zullen voorbijrijden.
Maar een bus waar al enkele uren vele mensen op staan te wachten heeft geen enkel plaatsje meer voor naïeve stappers en rijdt ons ongeïnteresseerd voorbij. Ik loop al vele kilometers met mijn duim omhoog, maar voor Venezolanen zijn wij zonder meer quantite neglisable.
Dan stopt uiteindelijk auto nummer 547. Een Europees uitziende man die ons verwijst naar de open bak, maar ons uiteindelijk tot praktisch voor de deur van onze posada brengt. Onze vele kilometers zitten erop. Onze spieren hebben het geweten.
Morgen vertrekken we voor vier dagen naar Los Llanos, een soort pampas waar we dieren gaan spotten. We zeggen nog niet dewelke en hoeveel, we willen niet elke keer afgaan als een gieter. Meer dan waarschijnlijk zal onze blog dan ook voor deze periode inactief blijven, tenzij jullie massaal gaan beginnen reageren natuurlijk.
Wat wij op vrijdag uitspookten, las je natuurlijk bij donderdag. Donderdag en vrijdag zijn vlotjes in mekaar overgegaan via een nachtelijke busrit.
Acclimatiseren in Merida doen we via een daguitstap naar JAJI (uitspreken als ha-hee). Een por puesto (klein busje) brengt ons er naartoe. Jaji is een klein maar uiterst pittoresk bergdorpje met kleine huisjes, een lichtblauw kerkje, smalle straatjes en bijzonder weinig inwoners. Binnen het half uur hebben we alles gezien en we dalen te voet af naar La Mesa, het volgende dorpje. Onderweg staat er een vrouw in een soort open veldkeuken en we zien rode halve kippen en eveneens rode vissen samen boven een houtvuur hangen. We vragen ons af hoe zij aan die kleur komen en blijkt dat zij zijn gemarineerd in "mora", het sap van een soort braambes. Wij schuiven aan tafel en de kip wordt in stukken gehakt en gefrituurd. We hebben al zelden zo goed gegeten hier in Venezuela.
We vervolgen onze wandeling en stappen uiteindelijk zo n twintig kilometer door en vooral langs regenwoud. We beschouwen het als een eerste training na lang nietsdoen en ongeduldig wachten.
"Een baaldag", zou onze Nederlandse gastheer dit noemen. Bootje naar Chuao, een wandeling door cacaoplantages en dan lang wachten op een bootje terug richting Choroni. Ik voel me helemaal niet lekker (keel- en hoofdpijn) en zoek de schaduw op. Stephaan neemt het kleine strandje voor zijn rekening, maar langer dan een uur hou je het onder deze tropische zon niet vol.
Het goede nieuws dat we net ontvingen is dat we verder kunnen doorreizen. We rekenen snel af met Nederlandse Bart en springen op een nachtbus die ons tot in Merida brengt. We krijgen een ijskoude maar confortabele slaapbus die er ongeveer twaalf uur over doet. In Merida belanden we in de posada van een Duitser (waarom zouden al die Nederlanders, Duitsers, Zwitsers en zo Europa ontvlucht zijn?).
We kuieren wat door de stad en maken afspraken en vergelijken prijzen van diverse reisorganisaties. Ergens langs de kant zit ook nog een oude genezer die ons in een onduidelijk Spaans wil uitleggen wat hij allemaal wel kan genezen. Maar dan verontschuldigt hij zich want hij moet snel terug de bergen in om een vrouw te gaan genezen. Hij brengt zijn handen naar zijn kruis, en Stephaan heeft eruit verstaan dat er iets niet in orde is met de prostaat. Tot ik hem uitleg dat vrouwen geen prostaat hebben. Hij moet de vagina gaan genezen (of zoiets...).
Nog steeds om de tijd te doden nemen we een bus naar Choroni. Het vraagt ongeveer twee uur om via een kronkelende bergpas (en dwars door Parque Pittier) Choroni en de kust te bereiken. De chauffeur is een kamikaze en het is beter dat we verstand op nul zetten. Hij raast door de bochten en heeft meer aandacht voor de klaxon dan voor de meer belangrijke instrumenten zoals stuur en rem. Alles loslaten!
Choroni is een klein slaperig dorpje met mooie pastelkleurige huisjes, maar er is echt niets te beleven. Morgen varen we door (een half uurtje maar) naar nog een kleiner gat (het noemt Chuao voor de geinteresseerden) waar we gaan rondneuzen op cacao plantages.
Ik ben inmiddels slachtoffer geworden van aircotoestanden op bussen en hotelkamers en ben snipverkouden. En het wordt hoog tijd dat er hier wat actie in de zaak komt.
We ondernemen een nieuwe poging om Henri Pittier te vereren met een bezoek. Vandaag is alles gemakkelijk. Een Frans koppel met een huurauto neemt ons mee. Het hek is open en de wachters doen niet moeilijk Op gidsen kunnen we vandaag echter geen beroep doen (we doen geen moeite en vragen niet naar de reden). Daarom moeten we ons beperken tot een ocharme twee uur durende wandeling over een platgelopen pad. In de wetenschap dat dit park meer dan 1.000 vierkante km groot is, hoeft het niet te verwonderen dat we geen enkel van de potentieel aanwezige dieren tegenkomen. Die beesten zijn niet gek om juist daar in onze weg te komen lopen. De ervaring heeft ons trouwens al geleerd om op dit vlak niet te veel verwachtingen te koesteren.
We zoeken weer onze posada op waar we nog steeds min of meer gegijzeld worden door een tijdrovende geldtransfert. We doden de tijd met wandelen en lezen. We beklimmen ook nog een mangoboom die een ietsje teveel staat te pronken.
We slapen bijna de klok rond, hebben waarschijnlijk niet gesnurkt want niets gehoord, en kijken monter Venezuela en de start van ons avontuur tegemoet. Op aanwijzen van onze nederlandse gastheer (een beetje opletten toch want hij heet "van den Hurk") en met de welgekomen hulp van broer Raf organiseren we een internationale geldcarrousel over België via Nederland tot in Venezuela om aan goedkope(re) valuta te geraken. Geld is altijd al in een of andere vorm een probleem geweest op onze reizen. We hebben een bezoek gepland aan het "Parque National Henri Pittier": Henri Pittier is/was een Zwiterse botanist die dit 1078 vierkante km grote park "uitgevonden" heeft. Volgens onze info zullen we er ongeveer 600 vogelsoorten naast tapirs, herten, pumas,agoutis, peccaries, ocelots, opossums, armadillos, apen, slangen, kikkers en misschien ook wel vleermuizen tegen het lijf lopen. We hebben ons goed voorbereid en zijn gewapend met een (1) fles water. Het loopt allemaal niet zo'n vaart. We staan voor een gesloten hek. Niets kan ons echter stoppen en we klimmen erover. Maar wat verder staat een eenzame wachter die ons kordaat terugstuurt. We proberen nog met het ultieme argument dat we ook botanisten zijn en speciaal zijn overgevlogen uit België. Belgica is hier duidelijk onbekend, dus onbemind, en onze Spaanse woordenschat maakt blijkbaar ook al niet te veel indruk. Met de boodschap dat we morgen wel welkom zijn, klauteren we terug (maar nu naar de verkeerde kant) over het hek. Er blijven voor vandaag niet veel alternatieven over en we besluiten op een bus te wachten die de bergkam oversteekt richting Caraïbische Zee. We zitten hier nl. in het noorden van Venezuela waar het land begrensd wordt door genoemde zee en een 1200 km lange kustlijn de zee op afstand houdt.
Iemand met goede ogen kan in de verre verte eilanden ontwaren zoals er zijn Bonaire, Curacao, Trinidad en nog vele andere en kleinere die je zelfs, als echte verziende, niet meer kan zien. Wij specialiseren ons op de korte afstand en stellen vast dat het strand redelijk bevolkt is met uitsluitend Venezolanen. We kunnen er ook niet naast kijken dat er bloedmooie jonge Venezolaanse meisjes rondlopen, maar eens de status van moeder bereikt, ligt het schoonheidsideaal hier rond een BMI van 30 of meer. En daar is ook niet eenvoudig rond of over te kijken.
We houden het noodgedwongen bij wat rondkuieren, ons laten verbranden en een fletse vissoep.
Om 6u30 staan we in het station Brussel-Zuid waar we de Thalys nemen naar Paris Ch. de Gaulle. Dit jaar laten we zwart Afrika voor wat het is en hebben gekozen voor een "veilige" bestemming. Venezuela, het Zuid-Amerikaanse land van Hugo Chavez. Na een negen uur durende en rustige vliegreis landen we in de hoofdstad Caracas en noteren een tijdsverschil van 6uur en dertig minuten. 13 uur in Caracas is 19u30 in Brussel (of Antwerpen).
We vinden het geraadzaam om het redelijk onveilige Caracas onmiddellijk te verlaten en nemen een taxi die ons naar een busstation voor Maracay brengt. We mogen al direct aan den lijve het begrip "onveilig" ondervinden.
De taxichauffeur scheurt met een snelheid tot 120 km/uur door de stad en bij aankomst probeert hij de afgesproken prijs te verdubbelen. We ontwijken een uitzichtloze discussie en stappen gewoon op. Hij slaagt er nog in een zeer verongelijkte indruk op zijn gezicht te toveren. Proberen gaat mee.
Na nog een busreisje van ongeveer anderhalf uur kiezen we in Maracay voor de "Posada El Limon" om de eerste nacht door te brengen. De eigenaar is een Nederlander (je vindt ze echt overal). Die man is uiteraard goed op de hoogte van geldzaken en de Venezolaanse toestanden terzake. Blijkt dat we bij aankomst al direct werden opgelicht. We betalen voor 1000 Bolivares ongeveer 350 euro terwijl het op de zwarte markt niet meer dan 150 euro zou gekost hebben. Dit betekent dat we hier "zaken moeten doen". Maar voor vandaag is het daarvoor te laat. Onze ogen vallen gewoon dicht. We zijn bijna 24 uur "on the road" en de plaatselijke hitte en vochtigheid doen ook hun werk.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
