Nu naar Cumana. Cumana mag zich de oudste, nog bestaande Zuid-Amerikaanse stad noemen. Van het oude gedeelte blijft niet veel meer over en voor wat ons betreft is dit de meest modern evoluerende stad die we al gezien hebben. Wat niet betekent dat we er weg van zijn. Enerzijds de brandende zon, anderzijds het weinige dat de stad ons te bieden heeft doet ons besluiten vroegtijdig en na een eenvoudige lunch terug te keren naar onze colorado Beach. Dit is een vervelende laatste week.
Vandaag bezoeken we Puerta La Cruz (230000 inwoners) en Barcelona (400000). Ze liggen respectievelijk een en twee uur ver en zijn, dat weten we uren later, eigenlijk geen bezoek waard. Venezuela heeft globaal gezien weinig te bieden op vlak van architectuur. Doorgaans zijn de steden weinig aantrekkelijk. Overjaarse en tot op de draad versleten Amerikaanse old-timers van het merk Ford, Chevrolet, Buick s en andere verloren gegane glorie vervuilen de lucht en zorgen voor lawaaioverlast. Het is verbazingwekkend hoe men deze wrakken rijdende houdt. Zij vormen een fel contrast met de nieuwe fonkelende grote wagens, eveneens van vooral de merken Chevrolet en Ford, maar ook Jeep en Toyota. Op de Plaza Bolivar in Barcelona, zijn we nog getuige van een soort duiveluitdrijving door een verloren gelopen sjamaan die een klein groepje Venezolanen bij de neus neemt (en bijna letterlijk).
Op de terugweg blijkt dat ik plots alle gevoel voor plaats en tijd ben kwijtgeraakt. Ik ben nochtans ver genoeg uit de buurt van die would-be sjamaan gebleven. Ik stap veel te vroeg van de bus. Op dat ogenblik ben ikzelf, noch een gedwee gevolgde Stephaan, nog helemaal niet bewust van het feit dat het vanaf hier nog meer dan een uur lopen is tot onze posada. Drijfnat van het zweet komen we net voor donker aan op onze bestemming.
Iets is beter dan niets en we nemen de bus naar Mochima. Een nietig dorpje waar niets is, maar vanwaar je een bootje kan nemen naar een van de talrijke eilandjes die voorzien zijn van kleine zandstrandjes. De laatste vijf km. leggen we te voet af. Er is niets verkeerd aan om naar Mochima te gaan, maar je doet het beter niet op een zondag. Het strand waar wij door een zwartwerker, en na veel afbieden, worden gedropt, is meer dan overbevolkt. Maar we kunnen niet meer terug en moeten wachten tot het afgesproken uur waarop onze bootsman ons terug zal komen oppikken. Ver van de massa, op een strandje van keien en rotsen vinden we nog een nietig struikje dat enige beschutting biedt. De zon is namelijk ongenadig. Een zonnige zondag was het.
Waar studenten verblijven is leven, daar is muziek, daar is lawaai. Zwaar verkeer dondert over de weg die voor de posada loopt. Een open zolder is de minst geschikte plaats om deze hindernissen te ontlopen. Nog enkele jeuksessies maken een bijna slapeloze nacht compleet. Na het ontbijt wagen we ons op een overvol playa colorado tot de tropische zon ons terug naar de posada drijft.
Van de Gran Sabana hebben we na vijf dagen een heel klein stukje gezien. Een bezoek aan om het even welke belangrijke tepui vraagt meerdere dagreizen en relatief veel geld. De trek naar Roraima bvb kost zes dagen en ongeveer 250 euro. We hebben noch de tijd, noch het geld. We proberen nog aan goedkoop geld te raken via Brazilië. We steken de grens over naar de dichtstbijzijnde bank waar we reales willen afhalen om die dan voordelig om te ruilen voor bolivares. Maar ook in deze uithoek van Brazilië is een goedfunctionerende geldautomaat een illusie. Enig alternatief is een 220 km lange trip naar Boa Vista maar daar zien we tegenop. Een goede afloop is trouwens niet verzekerd.
We besluiten om een bus te nemen, helemaal tot aan de Caraïbische kust. We vertrekken donderdagavond om 21u30, helemaal over Ciudad Guayana, Ciudad Bolivar, Anaco, Barcelona en Puerto La Cruz waar we op vrijdag rond 14 uur aankomen. We houden het echter liever rustig en rijden richting Santa Fe. Onderweg stappen we af in de buurt van Playa Colorado. Playa Colorado is gewoon een langs de weg gelegen zandstrand waarrond enige toeristische activiteit is ontwikkeld. We vinden een hangmat op een open zolderruimte in Posada Jakera. Het is een prettige omgeving waar studenten, ook Vlaamse, cursussen Spaans volgen en dit combineren met vrijwilligerswerk. Wij hopen op een goede nachtrust.
