We slapen bijna de klok rond, hebben waarschijnlijk niet gesnurkt want niets gehoord, en kijken monter Venezuela en de start van ons avontuur tegemoet.
Op aanwijzen van onze nederlandse gastheer (een beetje opletten toch want hij heet "van den Hurk") en met de welgekomen hulp van broer Raf
organiseren we een internationale geldcarrousel over België via Nederland tot in Venezuela om aan goedkope(re) valuta te geraken.  Geld is altijd al in een of andere vorm een probleem geweest op onze reizen.
We hebben een bezoek gepland aan het "Parque National Henri Pittier":  Henri Pittier is/was een Zwiterse botanist die dit 1078 vierkante km grote park "uitgevonden" heeft.
Volgens onze info zullen we er ongeveer 600 vogelsoorten naast tapirs, herten, pumas,agoutis, peccaries, ocelots, opossums, armadillos, apen, slangen, kikkers en misschien ook wel vleermuizen tegen het lijf lopen.  We hebben ons goed voorbereid en zijn gewapend met een (1) fles water.
Het loopt allemaal niet zo'n vaart.  We staan voor een gesloten hek.  Niets kan ons echter stoppen en we klimmen erover.  Maar wat verder staat een eenzame wachter die ons kordaat terugstuurt.  We proberen nog met het ultieme argument dat we ook botanisten zijn en speciaal zijn overgevlogen uit België.  Belgica  is hier duidelijk onbekend, dus onbemind, en onze Spaanse woordenschat maakt blijkbaar ook al niet te veel indruk.  Met de boodschap dat we morgen wel welkom zijn, klauteren we terug (maar nu naar de verkeerde kant) over het hek.
Er blijven voor vandaag niet veel alternatieven over en we besluiten op een bus te wachten die de bergkam oversteekt richting Caraïbische Zee.
We zitten hier nl. in het noorden van Venezuela waar het land begrensd wordt door genoemde zee en een 1200 km lange kustlijn de zee op afstand houdt.

Iemand met goede ogen kan in de verre verte eilanden ontwaren zoals er zijn Bonaire, Curacao, Trinidad en nog vele andere en kleinere die je zelfs, als echte verziende, niet meer kan zien.
Wij specialiseren ons op de korte afstand en stellen vast dat het strand redelijk bevolkt is met uitsluitend Venezolanen.  We kunnen er ook niet naast kijken dat er bloedmooie jonge Venezolaanse meisjes rondlopen, maar eens de status van moeder bereikt, ligt het schoonheidsideaal hier rond een BMI van 30 of meer.  En daar is ook niet eenvoudig rond of over te kijken.

We houden het noodgedwongen bij wat rondkuieren, ons laten verbranden en een fletse vissoep.

Alle begin is moeilijk.

Het bloed kruipt waar het niet lopen kan.

Om 6u30 staan we in het station Brussel-Zuid waar we de Thalys nemen naar Paris Ch. de Gaulle.
Dit jaar laten we zwart Afrika  voor wat het is en hebben gekozen voor een "veilige" bestemming.
Venezuela, het Zuid-Amerikaanse land van Hugo Chavez.
Na een  negen uur durende en rustige vliegreis landen we in  de hoofdstad Caracas en noteren een tijdsverschil
van 6uur en dertig minuten.  13 uur in Caracas is 19u30 in Brussel  (of  Antwerpen).

We vinden  het geraadzaam om het redelijk onveilige Caracas onmiddellijk te verlaten en nemen een taxi die ons 
naar een busstation voor Maracay brengt.  We mogen al direct aan den lijve het begrip "onveilig" ondervinden.

De taxichauffeur scheurt met een snelheid  tot 120 km/uur door de stad en bij aankomst probeert hij de afgesproken
prijs te verdubbelen.  We ontwijken een uitzichtloze discussie en stappen gewoon op.  Hij slaagt er nog in een zeer
verongelijkte indruk op zijn gezicht te toveren.
Proberen gaat mee.

Na nog een busreisje van ongeveer anderhalf uur kiezen we in Maracay  voor de "Posada  El Limon"  om de eerste
nacht door te brengen.  De eigenaar is een Nederlander  (je vindt ze echt overal).  Die man is uiteraard  goed op de
hoogte van geldzaken en de Venezolaanse toestanden terzake.  Blijkt dat we bij aankomst  al direct werden opgelicht. 
We betalen voor 1000 Bolivares ongeveer 350 euro terwijl  het op de zwarte markt niet meer dan 150 euro zou gekost
hebben.
Dit betekent dat we hier "zaken moeten doen".  Maar voor vandaag  is het daarvoor te laat.  Onze ogen vallen gewoon dicht.
We zijn bijna 24 uur  "on the road" en de plaatselijke hitte en vochtigheid  doen ook hun werk.

Slaap wel.