GRAN SABANA.

De Gran Sabana is een 18.000 km2 grote vlakte die op een hoogte ligt die varieert tussen 750 en 1450 meter.  Dit gebied is volledig omringd door oerwoud en wordt bevloeid door drie stroombekkens.  In het Westen de Caroni, in het Zuiden de Uraricoera en in het Noorden en Noordoosten de Cuyuru en Muzurini rivier. Het is maar dat iedereen weet waar we juist zitten. 
Deze Gran Sabana is bezaaid met tepuis.  Tepui is indiaans en betekent "berg".  In wetenschappelijke kringen is deze naam aanvaard geworden maar dan enkel om bergen aan te duiden met enkele typische kenmerken.  Het moet gaan om tafelbergen die een minimum hoogte hebben van 1000 meter en een maximum hoogte van 3000 meter. 
De Gran Sabana ligt bezaaid met dit soort tafelbergen.  Bekendste is Roraima die met 2723 meter ook de hoogste is.  Hoogteverschillen zorgen voor turbulente weersveranderingen en heel zelden zijn de tafelbergen vanop de vlakte volledig zichtbaar.  De specifieke vorm van de bergen met zijn loodrechte wanden zorgt ervoor dat zij een eigen flora en fauna hebben gecreeerd.  Iets wat wij niet zullen te zien krijgen want wij blijven gewoon beneden en rijden rond over de Gran Sabana.

In een 4X4 en met een Spaanstalige gidse bekijken wij de eerste dag enkele watervallen waaronder de salto Yuruani.  Een ongeveer 80 meter brede waterval.  Een muur van water dondert niet meer dan ongeveer 5 meter naar beneden, maar het is een geweldige bron van energie.  Om andere watervallen te bereiken, laten wij onze gidse alleen achter en stappen soms enkele uren.  Bijna iedere waterval heeft haar eigen natuurlijke zwemomgeving gevormd waarvan wij meermaals graag gebruik maken om op te frissen.
De eerste dag (zondag) brengt Nouris (dat is haar naam) ons naar het uitzichtspunt "EL OSO" vanwaar we de volgende tepuis overschouwen:

- Tramen- tepui met 2700 m.
- Ilu-tepui 2700 m
- Karourin-tepui  2700 m
- Yuruani-tepui 2400 m
- wadakapiapue-tepui 2000m
- Kukenan-tepui 2650 m

Deze plaats is indrukwekkend omwille van het uitzicht, maar vooral omwille van de stilte die er heerst.  Een plaats waar ik moeilijk van los kan komen.  Hier moet niets gezegd, niet gesproken worden.  Dit is bijzonder mooi, een en al energie.
We moeten dit toch ook maar weer achter ons laten en stoppen onderweg even bij een indiaanse familie.  De ouders zijn echter niet thuis, wel vier van de zes kinderen.
In het huisje is geen keuken, geen electriciteit.  Alleen de mensen die er wonen en de dingen die zij nodig hebben om te (over)leven.
De kinderen, in leeftijd variërend van +/- 4 tot +/-16 jaar, zijn nooit naar school geweest en doen de ganse dag niets anders dan "artesiana" maken.  Kraaltjes, potjes, figuurtjes, stenen een vorm geven.... De ouders verkopen de spulletjes in San Francisco dat +/- 20 km hiervandaan ligt.  Wat is geluk?  wat is (hun) toekomst ?

Reizen is leerzaam, reizen is boeiend, reizen is spannend, reizen is vermoeiend.  Reizen doet (tijdelijk) afscheid nemen, maar vooral, reizen brengt mensen dichter bij elkaar.  Dit is nu de derde keer dat Stephaan en ik samen op reis gaan.  Vooral op deze reis ervaren we hoe dicht we wel bij elkaar gekomen zijn.
Ons kamertje in San Francisco meet niet meer dan 2,5 bij 2,5 meter.  Zo dicht zijn we nog nooit bij elkaar geweest. 

De nachten hier zijn bijzonder lang.  Gelukkig kunnen we onze tijd nuttig besteden.  We krabben ongeveer alles open wat in ons bereik ligt.  Vooral onze armen en benen moeten er aan geloven.  
En s nachts onze slaap. 

Dag twee en drie, dat is maandag en dinsdag, doen we hetzelfde.  Ttz. rondrijden in jeep, naar watervallen stappen, zwemmen, opnieuw stappen ...en zweten, panorama s bewonderen.  En vanaf vijf uur lange avonden overleven, zien of er nog iets anders te eten is dan kip met rijst en vijf keer rond San Francisco wandelen. 

Dag vier, dus woensdag, rijden we naar El Pauji en het bergje El Abismo.  De tocht met 4x4 duurt bijna drie uur (en terug) over vrij zware en moeilijk berijdbare weg.  De wandeling naar boven kunnen we gelukkig beperken tot ongeveer anderhalf uur en levert ons een prachtig zicht over het Amazonewoud aan Braziliaanse kant.  Ook weer iets om stil bij te worden.  Er zijn echter ook nog Venezolanen die ons zijn gevolgd.  Als je het hebt over twee of meer, dan kan je nooit nog spreken over stilte.  In dit geval zijn het er meer dan tien.....

Wij haasten ons naar beneden en komen rond zeven uur terug in Santa Elena.

Donderdagmorgen gaan we naar het afgelegen busstation om een nachtbus naar Ciudad Bolivar te boeken.  Uiteindelijk boeken we voor Puerto La Cruz.  Puerto La Cruz ligt, als je de kaart van Venezuela neemt, loodrecht boven Santa Elena. Aan de kust, juist naast Barcelona, en zestien uur rijden. 
Vandaag hebben we dit huiswerk afgemaakt, een flinke wandeling gemaakt in de bergen rond Santa Elena en de zon getrotseerd.   Nu nog de busrit en de lange nacht en meer dan halve dag overleven.  We vertrekken hier straks om 21u30.