Na Capitol Reef zijn we naar Salt Lake City gereden, wat oorspronkelijk niet in het plan zat. Maar met de auto zijn we een beetje voor op schema geraakt, dus gingen we even naar deze van oorsprong wat vreemde stad. De stad is ontstaan doordat verjaagde mormonen zich er kwamen vestigen. Ze zijn vooral bekend omwille van polygamie, wat ze hebben moeten afzweren om later als staat Utah bij de Verenigde Staten te komen. Ze hebben in Salt Lake City een tempel gebouwd, te zien op de foto. Het moet gezegd dat je in het straatbeeld nogal wat uiterst religieuze typen tegenkomt, wat zich vooral uitdrukt in de ouderwetse klederdracht. Hier en daar kom je vrouwen tegen die zo lijken weggeplukt uit het interieur van een stoomtrein in de jaren 1800. Verder kan je aan de omvang van sommigen hun kroost zien dat men voorbehoedsmiddelen waarschijnlijk als 'duivels' beschouwd...
Na Salt Lake City zijn we naar de zoutwoestijn getrokken, maar eerst passeerden we ook langs het zoutmeer. Het gebied is ronduit prachtig, maar ook zeer desolaat. Je kunt hier maar beter niet zonder benzine vallen. Je komt maar hier en daar een stadje tegen. Ideaal voor het leger om er zich ongestoord bezig te houden met alles wat beter het daglicht niet ziet. Hier werden vroeger testen gehouden met de atoombom, alvorens 'Little Boy' denk ik dat de naam was gedropt werd boven Hiroschima. s'Avonds hebben we gekampeerd in Great Basin National Park. De dag erop gingen we dat verkennen, maar het grootste gedeelte was gesloten wegens de komende winter. Dus zijn we daar rap weer vertrokken.
Ergens in de Salt Lake Desert is er een plaats waar al serieus wat snelheidsrecords gesneuveld zijn, de Bonneville Speedway. Dat was een verplichte tussenstop voor mij. Maar toch was ik wat teleurgesteld over de plaats zelf. Ik had gehoopt dat het er ging vollopen met race adepten die er hun opgevoerde auto s kwamen uittesten en een museum. Op een volledige commerciele uitbuiting van het hele zootje. Maar er stond enkel een bord. Dan ben ik maar zo vrij geweest de Impala eens goed open te trekken op de zoutvlakte...
Daar Great Basin National Park voor 3/4 gesloten was, hebben we daar vlug onze biezen genomen. Enkele beelden van onderweg. We reden ter hoogte van de onderkant van Salt Lake Desert terug naar het oosten.
Ook onderweg naar Bryce canyon zijn we in Cove Fort geweest. Zulke forten werden gebouwd in de uithoeken van de Verenigde Staten ten tijde van de expansie naar het Westen. Daar kwamen blanken zich mengen onder de aldaar nog niet zo aangetaste (ten opxichte van het oosten) indiaanse bevolking. daarom bouwden ze dikwijls meteen een fort om de openbare diensten, toen bestaande uit de post en de telegraaf, te beschermen. Het heeft allemaal een hoog cowboy en indiaantje-spel gehalte. Of westernfilm. Nu hebben zulke forten in het westen nooit erg lang dienst gedaan, want tegen 1880 was het hele land verbonden per trein en dan kwam de telefoon.. En toen sloten ze die forten.
Bryce National Park is een van de meest fantastische dingen, parken die ik tot nu toe heb gezien. Het park wordt een canyon park genoemd maar eigenlijk is het geen canyon. Het betreft hier staande rotsformaties in de vorm van pilaren, hoodoos genaamd. Volgens de legendes van de indianen die er leefden betreft het slechte mensen die in rotsen werden veranderd juist omdat ze van slechte aard waren.
Na Bryce ging het richting Grand Staircase, ook Grand Escalante genoemd. Dit is geen natoinaal park, maar een nationaal monument. Doorgaans is de infrastructuur van de parken veel beter en je krijgt wegenkaarten met bijhorende info. Hier dus was het veel minder, de mooiste plaatsen waren alleen maar te voet bereikbaar. Sommige plaatsen vereisen een echte trektocht. Dus bleven we mooi in de auto, op de ongeplaveide weg. Er werd me sterk aangeraden er niet aan te beginnen zonder een jeep. Nu sloeg ik die raad in de wind gezien mij dat een voorwendsel leek van de Amerikanen om nog meer pick-ups en jeeps te kopen. En gelukkig ben ik er doorgeraakt, al had het droge weer daar mee te maken.
We hebben hier al een keer een boerin gezien met yaks, zie 'onderweg naar black canyon'. Deze dieren komen normaal alleen maar voor rond het himalayagebergte. Verder zagen we ook een weide met lama's, Zuid-Amerikaanse dieren. Prachtig, maar hoe zit het met de bisons. We denken dat we er al een keer een stuk of twee gezien hebben maar het was te ver weg om zeker te zijn. Om maar te zeggen, je zal hier rapper iets tegenkomen dat hier volledig niet thuis hoort dan het meest bekende dier dat je hier in westelijk Noord-Amerika zou moeten tegenkomen, nl de bison. Dat ligt aan het goede werk die de pioneers hier geleverd hebben. Ze hebben ze zo goed als allemaal omgelegd voor het bont. Prima werk geleverd. Nu na eindelijk meer dan twee maanden hebben we er toch een paar gezien... Naar het schijnt leven er wel grote hopen in het noorden van de VS en dan vooral rond Yellowstone NP, dat we overslaan wegens gesloten voor de winter.
Zion Park is naast Bryce Canyon een van de beste dingen die we hier gezien hebben. Joke haar voorkeur gaat uit naar Zion, ik vond Bryce toch mooier. Wel is Zion diverser. Je kunt er hoog in de bergen trekken of door de vallei rijden, waar meer bezienswaardigheden zijn. Er is ook een canyon, maar die hebben we overgeslagen gezien we al Black canyon en canyonlands gedaan hebben. En Grand Canyon staat nog op het programma. Maar zonder meer is dit een ongelooflijke prachtige plaats.
Na Zion en al de andere parken zetten we de kers op de taart door af te sluiten met de Grand Canyon. Al moet gezegd dat de taart ondertussen al enkele dagen oud is - tis te zeggen we hebben een overvloed aan nationale parken gehad de laatste tijd en de Grand Canyon lijkt daardoor niet zo speciaal meer als hadden we hem gezien voor we met de rest begonnen. Gewenning... maar toch heel mooi.
Voor de tiende aflevering van 'How about the wheels in here' heb ik voor een specialleke gezorgd. Al heb ik het niet helemaal alleen gedaan. Ik kreeg een beetje hulp van enkele Duitsers die ogenschijnlijk voor de Mercedes-Benz Company werken. Zij besloten namelijk om met hun prototype Mercedes-Benz E-Classe auto's een bezoekje te brengen aan de Grand Canyon. Aan de ingang had ik ze allemaal te pakken... Later zag ik de auto's geparkeerd staan en nam ik nog enkele foto's. Toen vonden de heren het genoeg en vroegen me om ermee op te houden... Gezien zij dachten dat ik een Amerikaan was vond ik dat nogal pretentieus gezien de wereldoorlogen en zo. Dit is Amerika, land of the free and the brave... en niet N...z...-Germany... Los daarvan gaan ze met auto's die nog niet gezien mogen worden naar de meest toeristische plaats van de VS. Waar iedereen rondloopt met een camera... Wel ik heb hen dat allemaal niet gezegd, ik had mijjn foto's en ik was weg.
Na the North rim van de Grand Canyon ging het naar Page, een stadje die op de route ligt als je van North Rim naar South Rim rijdt. Daar staat een dam in de Colorado River die door de Grand Canyon loopt en zo Lake Powell creeerde, die voor de Grand Canyon ligt. Een andere bezienswaardigheid daar is Horseshoe Canyon, de foto s kunnen dat aantonen.
Na Page zetten we onze tocht verder naar de South Rim. Aan de zuidkant zijn veel meer dingen bereikbaar en is er ook Grand Canyon Village. Verder staan er hier en daar gebouwen, zoals de uitkijktoren, die gezien ze er al staan van voor WOII historisch zijn voor de Amerikanen. Maar het benadrukt ook het vroege toerisme dat de Canyon aandeed. Tegen het jaar 1900 was de Canyon verbonden met het Amerikaanse spoorwegnet, waardoor massa s toeristen plots de weg ernaartoe vonden.
Na al die nationale parken hebben we een beetje uitgerust in de bewoonde wereld, namelijk Flagstaff. We hebben hier zo'n vier dagen gecouchsurft. Echt veel hebben we hier niet uitgestoken, wat rondwandelen en eens uitgaan weer s'avonds. En we hebben hier ook Thanksgiving meegemaakt, een typisch Amerikaans feest. Niemand werkt op die dag hier, daarentegen gaan ze met zijn allen feesten en kalkoen eten. Het is hier geen goede tijd dus voor je als je zo'n beest bent. Maar het heeft wel gesmaakt.
Na een beetje te hebben uitgerust in Flagstaff hebben we terug de draad opgepikt. Terug op de oude route 66! Het plan was eigenlijk om noordelijk van de Grand Canyon naar Hoover Dam en Las Vegas te rijden. Maar gezien we ook de meer interessante zuidelijjke kant van de Grand Canyon gedaan hebben, besloten we om zuidelijk ervan te blijven en nog een stukje 66 mee te pikken. Wat een goed plan bleek. De route is een van onze favorieten tot nu toe.Hierbij wat foto's van dit duizenden kilometers lange museum...
Ik kom hier de laatste tijd in dit stuk van Amerika nogal wat oude stoomloco's tegen. Soms tentoongesteld om de jonge historie van een of andere stad hier te illustreren, gezien veel steden hier in the middle of no where in het westen hun bestaan te danken hebben aan de spoorweg die hier sinds 1870-1880 de oost- en westkust verbindt. Een andere keer staat er dan een het plaatselijke Santa Fe railway depot te versieren. Maar echt spectaculair is de Grand Canyon railway, vroeger onderdeel van Santa Fe. Deze rijdt namelijk nog dagelijks in de zomer naar de Grand Canyon.
Nog een stukje verder gereden op de route 66. Dit stuk van de 66 is niet recht zoals vele andere stukken. Het loopt midden door een of ander gebergte. (Onderweg hebben we autowrakken gezien die er al tientallen jaren liggen omdat het te moeiliijk is om ze te takelen) Het is ook niet vervangen door de tegenwoordige Interstate 40, waardoor vele stukken van de oorspronkelijke weg zijn vernietigd, uitgezonderd van het stuk door een stadje loopt dat erlangs ligt. En vervolgens uitstierf nadat de IS40 de 66 vervangen had... Nee hier heeft men de IS40 rond dat gebergte gelegd. Midden in dat gebergte heeft men rond 1890 goud gevonden. Dan kwamen vervolgens hopen mafketels op dat goud af. Het duurde niet lang of er werd een stadje, Oatman, gesticht. Het hoeft niet gezegd dat het doorsnee karakter van deze gelukszoekers een soort allure aan een stadje als dit gaf. Tot op vandaag wonen er nog altijd mensen, wat niet vanzelfsprekend is gezien de mijnen al een tijdje gesloten zijn. Maar daar gaan ze er prat op de 'Ghost-town' te zijn die maar niet wil uitsterven. Ze leven er tegenwoordig van het toerisme op de 66. De meeste gebouwen zijn nog authentiek. Toen wij daar passeerden waren er toevallig gunfight-shows aan de gang. Ze zijn daar goed gestoord. Verder lopen er daar vrij ezels rond in de straat, weer een attractie om de plaatselijke bevolking van dollars te voorzien. Iedereen koopt namelijk wortels om de ezels te voeren. Me dunkt sommige dagen worden ze niet goed van al die wortels...
Na route 66 bezochten we onderweg naar Las Vegas, Hoover Dam. Is wel spectaculair bouwwerk, je moet erover rijden om aan de andere kant van de canyon te raken. Alhoewel men momenteel een grote brug over de dam aan het spannen is. De Hoover Dam is namelijk een beetje teveel een flessenhals voor het verkeer dat er passeert. In Amerika heeft men dus ook een Kennedytunnel...
Het moest er uiteindelijk ook van komen dat we in deze verderfelijke stad aanbelanden. Hier mag alles, als het maar geld opbrengt. Wat niet mogelijk is in de rest van de States, mag je hier wel. Je moet er gewoon opkomen en het moet opbrengen. Landlopers, closjards en andere leeglopers krijgen hier een one-way greyhound busticket richting Flagstaff, laat het aftroggelen van geld maar over aan de echte professionals hier, de goktenten... Nu ja tenten. Regelrechte holdings, ja. Volgende zie je op de foto's, het zijn zo'n beetje de grootste: Treasure Island, The Venetian, Circus Circus, Riviera, Wynn, Ceasars Palace, Flamingo, Bellagio, Paris, Planet Hollywood, Excalibur, Luxor, Mandalay Bay en New York New York.
