Capitol Reef hebben we maar heel vluchtig gezien, het begon donker te worden tegen de tijd dat we er waren. Het wordt hier duister vanaf 17u30 en dat vormt het grootste probleem van de reis voor het moment, we moeten namelijk zeer vroeg uit de veren om veel te kunnen zien... Het interessantste in Capitol Reef vonden we de rotstekeningen van Indianen.
De twaalfde zijn we van een Durango naar Black Canyon gereden, hierbij foto's van onderweg... We zaten weer eventjes in de sneeuw al waren de wegen goed berijdbaar, verder zagen we een boerin met yaks. En Joke eet altijd gezond in de McDonalds...
Mesa Verde is een oude indianenstad in rotsgebergte. Indianen hebben er gewoond van ruw geschat 700 n.C. tot 1300 n.C. Hun woonplaatsen waren enerzijds uitgehakt in de rotswanden, anderzijds hadden ze ook uitgegraven kuilen die ze dan afdichtten. Waarom ze plotseling zijn weggetrokken is niet geweten, maar ze hebben hierbij alleszins veel van hun bezittingen achtergelaten. Het hele zootje is in de jaren 1800 ontdekt door twee cowboys van het type Lucky Luke. Het moet gezegd dat die twee waarschijnlijk niet van gisteren waren om het aan te durven in zulke desolate gebieden te paard rond te tjolen. Gelijk hoe, het leverde weer prachtige plaatjes op.
Ook onderweg naar Durango stuitten we op enkele nogal vreemde huizen. We gingen een kijkje nemen en het bleek te gaan om ecohuizen die zechzelf van energie voorxien. De zuidkant bestaat uit glas terwijl de noordkant uit opgehoogde grond bestaat. Zonnepanelen obligaat. En ook de bouwmaterialen bestaan uit hergebruikte bestaande materialen, zoals banden en bierflessen... Als ik zo de muren bekijk moeten ze nogal wat afgezopen hebben tijdens den bouw...
Zeer interessant in Taos is de Pueblo, het indianendorp. De pueblo bestond al van voor de blanke medemens de boel aldaar op stelten kwam zetten. Op de foto s zie je hun huizen, ovens, droogrekken en van dies meer. De huizen worden gemaakt van bakstenen die in de zon worden gedroogd, en worden dan bepleisterd met een laag modder gemengeld met stro en meer van deze materialen. Elk jaar wordt de buitenkant van het huis opnieuw ingesmeerd om er weer tegen te kunnen. Deze manier van bewoning bij de Indianen is sinds eeuwen bekend. Er is heden nog een permanente bewoning van wo n 75 mensen, de rest leeft in Taos zelf. De mensen zijn er doorgaans vriendelijk, zeker als ze je iets aan de man willen brengen.
Het landschap werd hier echt prachtig, heel veel mooie rotsen. Tegen de tijd dat we bijna in Taos waren, belandden we plotseling in de sneeuw door de hoogte waarop we ons bevinden (en het is hier toch ook november). wat was dat een schok zeg na al dat mooie weer dat we tot nu toe hadden.
Santa Fe is de hoofdstad van New Mexico en het is redelijk apart van andere Amerikaanse steden door zijn architectuur. Verder is de streek bekend om haar rode chilipepers en blauwe turquoise steen.
Vanaf de route 66 in Albuquerque zijn we afgeslaan naar het noorden richting Santa Fe. Het prairielandschap van de voorbije dagen ruimt plaats voor meer bergachtige gebieden, gezien we hier in een uitloper van de Rocky Mountains terecht komen.
Na Amarillo zijn we nog een eindje doorgereden op de route 66 tot Albuquerque. We zagen bijgevolg meer van hetzelfde; achtergelaten handelszaken, gesloten benzinestations, autowrakken (zie volgend bericht), ingestorte huizen... Alsof het een groot museum is.
Nog eentje over de auto s hier, het zal sommigen misschien tegensteken maar het is nu eenmaal mijn blog... De old route 66 is nogal een museum op zich als het op verroeste bakken aankomt. Er rijden er ook nogal wat rond in betere staat dan volgende.
Het moet gezegd dat ik tijdens mijn verblijf hier in de USA een beetje vermagerd ben. Ik dacht zo in mezelf, tijd om daar iets aan te doen. Dus zijn we naar de Big Texas Steak Ranch geweest alwaar ik een 72 ounces steak heb besteld. Dat is meer dan 2 kilogram. Het zit hem zodanig dat het gratis is als je dat stuk rund in een uur de tijd opkrijgt, met bijbehorende slaatje en aardappel. Anders moet je dokken en nogal behoorlijk. Na een half uur zat ik toch ongeveer halverwege het vleesje, maar het laatste kwartier ging er bijna niets meer binnen. Ja... Uiteindelijk is het niet gelukt, 56 ounces binnen en 16 over... Daarvoor heb ik zwaar moeten betalen en dat lag toch een beetje, naast de steak, zwaar op de maag. Maar toch, ik heb het geprobeerd en daarvoor moet je .... hebben.
