Kinderen onder de 6 jaar worden best toegewezen aan één ouder wanneer het koppel beslist om uit elkaar te gaan. Het co-ouderschap kan voor de verdere ontwikkeling van het kind een belemmering zijn. Het is een wetenschappelijke conclusie, die navolgbaar is maar die op zijn zachts gezegd met de nodige zorg moet bekeken worden.

Kinderen die alternerend een weekje bij de mama en bij de papa wonen, hebben meer last met het inslapen, kunnen meer prikkelbaar zijn en zijn minder zelfregulerend. Dit kan weggenomen worden door deze kinderen tot aan hun zesde te settelen in een zo vertrouwd mogelijke omgeving, waar dezelfde regels gelden en het repetitieve karakter de zelfontplooiing van het kind ten goede kan komen. De ouder bij wie het kind niet woont, kan zijn of haar kind(eren) zien op afgesproken tijdstippen en zelfs voor meerdere uren in de voor het kind belangrijke setting.

Tot daar de theorie. Is deze steeds haalbaar? Neen, ondubbelzinnig neen. Vooreerst wordt in deze theorie een van beide ouders schromelijk benadeeld. Ten tweede wordt vrij vlug voorbij gegaan dat de communicatie bij scheidende koppels niet zelden optimaal is. Het belang van hun kind(eren) staat buiten kijf en alsook de daaraan gekoppelde opvoeding, maar een bezoekrecht organiseren in de thuissituatie van de ex-partner kan zelfs nefast zijn voor alle partijen. En dat dient vermeden te worden.

Elke situatie is natuurlijk anders en een pasklare oplossing ligt soms niet binnen handbereik, maar kan vergemakkelijkt door alle actoren die betrokken zijn bij de opvoeding van deze jonge kinderen in stelling te brengen en hun de liefde en levenskwaliteit aanbieden die ze verdienen.