Elke wereldburger zou jaloers moeten zijn op het politieke
bestel van België. De perceptie kan zijn dat België geen crisis kent, of
sterker nog in voorspoed en rust leeft. Immers, het Belgische parlement keurt
in ijltempo de ene onbenullige wet na de andere goed. Deze week werd de wet
over de dubbele naamgeving en de keuzevrijheid erin goedgekeurd. De bevoegde
minister was trots dat die belangrijke wet gestemd is.
Deze wet is, Frankrijk buiten beschouwing gelaten, alweer
uniek in de wereld. Inderdaad, er zijn nog landen waar een dubbele naamgeving
mogelijk is, denk maar aan Spanje. Maar daar draagt een persoon de naam van de
vader en van de moeder. Een keuzemogelijkheid wordt er niet toegestaan. In ons
land is het mogelijk dat een geboren kind enkel de naam van de moeder draagt. Op
zich is daar niets op tegen, maar het stelt wel de vader buitenspel.
Een kind wordt gebaard door de doorgaans natuurlijke moeder.
De ontstane band tussen kind en moeder is meer verstrengeld dan met de vader,
wat geenszins wil zeggen dat de liefde voor de vader minder is dan voor de
moeder. De vader kon tot vorige week enkel zijn doorgeven aan zijn kind als
teken van erkentelijkheid en bescherming. Thans is de mogelijkheid geboden om
dit door te knippen.
De naamgeving aan een kind van de tweede generatie wordt
door deze wet een loterij. Dit kind kan tot 10 mogelijke combinaties van familienamen
krijgen, en dit is verbijsterend. Het kan voorkomen dat een kind een dubbele
naamgeving draagt die telkens verwijst naar de familienaam van de moeder van de
ouders van de eerste generatie.
Bij een oefening op school waarbij gevraagd wordt naar de
naam van de grootvader langs vaderskant kan het kind in complete verwarring
komen, want het draagt zijn / haar naam niet. Dit voorbeeld is misschien ver
gezocht. Maar whats in the name.
