Deze week is de wet goedgekeurd die het mogelijk maakt om ook kinderen die ongeneeslijk ziek en wilsbekwaam zijn te euthanaseren. Deze wet is het sluitstuk van een debat dat het parlement 37 weken heeft gevoerd en waarvan sommige politici vonden dat het nu echt tijd was om dit ter stemming te brengen, wegens te “belangrijk”. Wie deze wet leest, fronst wellicht de wenkbrauwen omdat deze wet te slordig is: wanneer is een kind wilsbekwaam, het deskundigheidsrapport van psychologen is een resultante van momentopnames en is an sich waardeloos, of draagt in het beste geval slechts een fractie bij tot het geheel.

Meer nog dan het inhoudelijke van deze wet, rijst de vraag of deze wet en andere wetten, geschoeid op leest van het individu, het maatschappelijk belang voorop stelt. Het is goed om, binnen maatschappelijk gedragen grenzen, de mogelijkheid te creëren over het eigen lot te beschikken. Maar het is onweerlegbaar dat die grotere individuele keuze de maatschappij beïnvloedt. Hierdoor zal men blijvend moeten waken dat beiden evenveel respect verdienen en beschermd worden, zodat een nieuw en harmonieus evenwicht kan gevonden worden.

Meer en meer zal dit evenwicht op de proef worden gesteld en zal het maatschappelijk gedragen individualisme leiden naar een individualistische maatschappij, waarin het zorgdragen voor de ander en het omgaan met lijden vervelt. Want dit is de essentie van deze levensbeschouwende wetten: het zoeken naar menswaardige alternatieven wordt bemoeilijkt omdat een pasklaar en onomkeerbaar antwoord in het bereik ligt. Het omgaan met lijden is aan inflatie onderhevig, terwijl het lijden en ook de dood afhankelijk is van het leven en niet andersom.

Bovendien zij er initiatieven waarbij het lijden menswaardig opgevangen kan worden, ook al is deze persoon terminaal ziek. De zorgverstrekkers, maatschappelijk werkers en talrijke vrijwilligers kunnen, samen met de familie, de zieke persoon nog altijd kwaliteit van leven aanbieden waarbij het lijden zelf een belangrijke plaats inneemt.