Van 15 december tot 22 december gaan we met ons vieren een weekje werken. Onze kroost laten we thuis zodat we er ongestoord kunnen invliegen. We gaan met het vliegtuig, het zullen dus werken worden waar we geen materiaal voor nodig hebben (riolering plaatsen, doorgangen maken in binnenmuren, deurgaten dichtmetselen, pleisterwerk afkappen,....). We hebben aan Manolo en Mark gevraagd om een kraan te voorzien om onze septische tank en regenwaterput te plaatsen. De waterput leegmaken en opnieuw waterdicht maken is ook een dringend werk wat we zeker in die week willen doen. Hiervoor hebben we wel enkele ketels dichtingsspecie nodig, die we met het vliegtuig niet kunnen meenemen. Vermits Nico's zus Freya momenteel de Camino naar Santiago aan het lopen is kwamen we op het schitterende idee om de 2 te combineren : een bezoek brengen aan Freya en de ketels afzetten in Tirig. Op 1 weekend hebben we dus de rit van 1400 km gemaakt naar Burgos om Freya te verrassen, vervolgens een rit van 600 km dwars door Spanje van de Atlantische kust naar de Middelandse zee naar ons huis om het materiaal af te zetten om de volgende dag een rit van 800 km te maken naar ons huis in Frankrijk (waar we het water moesten afsluiten en klaar zetten voor de winter) om vervolgens nog 800 km verder te rijden naar huis. De maandag hadden we dus 3600 km op onze teller staan en onze missie volbracht. God wat ben ik blij dat gek zijn geen pijn doet.
Tanya
Freya de pelgrim......suprise !!!!
De rit van Burgos naar Tirig was prachtig ! Op 40 km van ons huis kwamen we pijlen tegen van de camino, niet de Francia die Freya loopt maar de route doorheen Spanje : "Camino de Santiago Castellon". Blijkt dat deze camino tot op 4 km van ons huis loopt.
Manolo en Mark hebben woord gehouden : ze hebben verder gewerkt na ons vertrek en ons dak ligt erop. 't is geen ruine meer maar terug een huis.
Ik zou zo graag aan elk van jullie eens laten voelen hoe wij ons voelen als we na een tijd in België de oprijlaan naar het huis oprijden. Lachend, enthousiast, zenuwachtig, benieuwd, onbezonnen, gelukkig. Ik kan het het best vergelijken met het terugzien van een geliefde na lange tijd. Wij delen met ons vieren eenzelfde gevoel en dat maakt wat we hier ervaren zo uniek. Voor sommigen is het waarschijnlijk moeilijk te vatten dat wij zo tekeer gaan voor een hoop stenen. Toppunt van materialisme ? Zeker niet ! Het gaat niet om het verwerven van een eigendom maar om het durven gaan voor waar we in geloven , de vriendschap, de samenhorigheid, het samen werken, leven en beleven. De droom waar we het steeds over hebben is geen bezit maar een gevoel !
De tweede zondag hadden we net zoals de eerste zondag stevig doorgezakt. Gelukkig hoorde ik de maandag om 8 uur de telefoon : het waren onze Spaanse aannemers die aan het huis op ons stonden te wachten. Begin maar eens een telefoongesprek met een halve kater en de beperkte spaanse woordenschat die wij hebben.... "En demi hora nosotros vamos a la Masia." Terwijl we vliegensvlug in onze kleren schoten hoopten we dat ze begrepen hadden wat we wilden zeggen en dat ze niet zouden vertrokken zijn als we aankwamen. Oef, Manolo, Marc en Fannie stonden er nog. Ze begonnen al met ons te lachen omdat we te laat waren ...de trend was gezet. We hebben het enorm getroffen met onze spaanse werkmakkers. Ze hadden gevoel voor humor, waren enorm gedreven en werkten keihard door. Onze siësta 's middags konden we ook op onze buik schrijven want die mannen werkten alle dagen 9 uren door. We zagen het werk vooruitschieten.
We hadden eindelijk terug een dak Ons spaans was niet dat maar op die week tijd lukte het al aardig om ons verstaanbaar te maken
Platen en biplex daarop een isolerende chape
het zijn gerecupereerde pannen die terug op de traditionele manier moeten geplaatst worden. We waren toch blij dat we dat overgelaten hadden aan iemand met kennis van zaken. Onze vriend Manolo zei verschillende keren " Me gusta mucho" (het stond hem dus aan). Hij was gecharmeerd door het feit dat we alles zo origineel mogelijk wilden doen.
We waren dolgelukkig om terug pannen op ons dak te zien liggen. Nico en Cindy vonden zelfs nog de tijd om in de bestaande raamopeningen ramen te plaatsen.
Het plaatsen van de pannen was een zeer arbeidsintensief werk waar veel meer tijd in kroop dan we dachten. De pannen lagen er dus maar voor de helft op toen we vertrokken. Maar Manolo en zijn bende zouden de week daarop de klus afwerken. Marc, de zoon van Manolo had zelfs een "carpenteira" gevonden die onze bestaande voordeuren zou restaureren en namaken met planken van kapotte deuren.
Als alles volgens plan verlopen is is ons huis nu water- en winddicht. Yoehoe ons huis is terug een huis !
Al van toen Gilles nog klein was wil hij maar 1 ding : Motorcross. Natuurlijk net die sport waar ik mij totaal niet kan in vinden. Ik doe dus al van zijn 6 jaar verwoede pogingen om voor hem een sport te zoeken;. Voetbal, basketbal, turnen, judo, tennis : hij heeft het allemaal gedaan. Alles was goed voor mij als het maar geen motorcross was. Een 2-tal jaar terug, na een gesprek met mijn schoonzus ben ik dan bezweken. Ze liet mij inzien dat deze sport voor Gilles wel eens DE uitlaatklep kon zijn en dat het tijd werd om mijn angsten opzij te zetten. Sindsdien heeft hij zijn sport gevonden en het is inderdaad de ideale uitlaatklep voor hem maar vooral : het maakt hem gelukkig.
Spanje het motorcrossland bij uitstek. In een straal van 20 km rond ons huis zijn er al 4 cross-parcours. Spanje is op dat gebied voor Gilles het paradijs.
De caravan stond nog bij ons huis op de'n berg en hadden we de eerste dag naar de camping getrokken om er Marlies, Gilles en Gaëlle te slapen te leggen. Ik had hem uitgewassen en volledig geïnstalleerd voor de kids. De eerste dag kwam Marlies in paniek aangelopen : Gilles was door een beest gebeten en was compleet aan het flippen. Hij was aan zijn keel en borst tot 4 maal toe gestoken door een wesp. Bij inspectie van de caravan constateerden we dat er een wespennest zat achter één van de kastjes. 's Nachts waren de beestjes mooi stil maar overdag bij die hitte waren ze natuurlijk actief geworden. Gelukkig is er op de camping een hulppost van de brandweer (ze inspecteren het gebied voor bosbranden). De brave mensen hebben het nest dan weggenomen. Resultaat : Nico en Tanya verhuisden naar de caravan want Gilles zag het niet meer zitten om daar te slapen, wat normaal is natuurlijk. Zo verhuisden we van matras op de grond naar luchtmatras in caravan.
Aude had geen last van de vettige douches, die had gewoon haar eigen bad mee.
Na 1 week keerden Marlies en Gaëlle met het vliegtuig terug huiswaarts want ze vertrokken de week daarop op Chirokamp. De caravan was dan niet meer nodig, werd terug naar de'n berg getrokken en alles werd geïnstalleerd rond de chalets.
Ik moet eerlijk toegeven dat deze vakantie ook de eerste twijfels opdoken. Op een avond hadden we afgesproken met een koppel in San Mateu. Deze mensen waren ons op het spoor gekomen via deze weblog. het leek ons wel leuk om eens af te spreken om wat ervaringen uit te wisselen. Zij hadden een dorpshuis gekocht omdat naar eigen zeggen masias teveel risico's inhielden. Volgens hen zag het er niet zo goed uit voor ons : de gemeente zou een restauratie nooit goedkeuren omdat onze grond minder is dan 10.000 m², het immobiliënkantoor waaraan we gekocht hadden waren oplichters en ondertussen failliet, we zouden verplicht worden om onze eigen waterbron te boren, enzoverder.... Ik was enthousiast op onze afspraak verschenen maar tegen de tijd dat we afscheid namen stond het schreien mij nader dan het lachen. Nico en Cindy waren ervan overtuigd dat ze het mis hadden en waren er vree gerust op dat alles ok was. Ik kon die nacht de slaap niet vatten en voor het eerst stelde ik ons impulsief gedrag serieus in vraag. los van dit alles hadden Gaëlle en ik veel last van de hitte maar vooral van het feit dat we geen afkoeling vonden. Chalet en caravan waren meer zweethutten. Op het warmste van de dag, tussen 14u en 17u, was het zwembad op de camping gesloten. Doordat ik de eerste week op de camping bleef met Karen en de kinderen waren we een beetje ons gevoel met het huis kwijt en begon ik aan alles te twijfelen. Met weemoed dacht ik aan ons huis in Frankrijk met alle comfort en een heerlijk groot zwembad. Na jaren van verbouwen is het huis in de Auvergne eindelijk af en wat doen wij ??? We verhuren het en beginnen een nog veel groter project. Een mens zou zich voor minder beginnen afvragen waar men mee bezig is nietwaar ? Door de verhalen van Elia zijn we wel tot actie overgegaan en hebben via haar een afspraak gemaakt met de gemeentearchitecte van Tirig. We hebben haar ontmoet in Castellon. Daar kregen we positief nieuws : we mochten gewoon verder doen maar best wel een plannetje binnensteken bij de gemeente. Ze garandeerde ons dat we zeker de nodige vergunningen zouden krijgen. We waren danig opgelucht dat we onszelf trakteerden op een heerlijke dure lunch in een poepchic hotel. Al mijn twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon. Weg dip...Hello Happy thoughts !
Nico en Cindy hadden een afspraak met een aannemer die ons zou helpen met het dichtleggen van het dak. We wilden perse de oude pannen recupereren en zijn niet vertrouwd met de manier waarop deze geplaatst worden vandaar we het verstandig vonden om hulp in te roepen. Manolo (vader) en Marc (zoon) waren stipt op tijd op de afspraak. Het lukte Nico en Cindy om met handen en voeten uit te leggen wat de bedoeling was. De maandag of dinsdag daardop zouden ze beginnen. Op die manier konden we een week samenwerken met hen om zo te zien wat voor vlees we in de kuip hadden. Maar daarvoor moest er nog heel wat gebeuren : de volledige ene kant van het gebouw moesten de balken nog uitgehaald worden en nieuwe gestoken worden, een zeer arbeidsintensief werk. Vermits we het vooraanzicht terug authentiek wilden moesten er vooraan terracota tegeltjes gemetseld worden. Het "canal" van de goot moest worden uitgemetseld en gecementeerd. Nog wat muren uitbreken, muren verstevigen en betonbalken gieten.
Het was snikheet die eerste week en Nico en Cindy besloten om 's morgens om 6 uur op te staan, over de middag een siësta te houden en na 17 uur terug te gaan werken. Op een bepaalde dag kwamen ze 's middags rond 12 uur op de camping en het was 41,5° in de schaduw, het warmste van de dag moest dan nog komen !
Dag twee begon met een kater...inderdaad we hadden onze vakantie de avond voordien goed ingezet. We gingen door tot 5 uur en er vloeide menig wijntje. Vorig jaar was Cindy een beetje teleurgesteld dat we tijdens onze vakantie geen enkele keer uit de bol gegaan waren. Dit kan ze van deze vakantie dus niet zeggen.
Tegen de middag zijn we dan naar het huis gereden. Onnodig te zeggen dat het terug "thuiskomen" was. Al ons materiaal stond nog mooi in de schuur van José Miguel. Cindy begon direct vol enthousiasme het gras te maaien. Na een lange periode van droogte waren het meer stoppels geworden.
We verhuisden al het materiaal van bij de buurman terug bij ons zodat alles klaar stond voor de eerste werkdag. Onze kater speelde ons toch een beetje parten vandaar dat de eerste werkdag verschoven werd naar de volgende dag. We trokken die middag naar Vinaros voor een middag zon, zee en strand.
Nico volledig uitgeteld
De golven waren super ! Kindjes blij, wij ook blij.
Karen, Aude, Gilles, Gaëlle, Marlies (vriendin van Gaëlle) en ik vertrokken op 19 juli richting Spanje. Na onze tegenslagen van april was ik een beetje bang om aan dit nieuw avontuur te beginnen. Ik was een vat vol stress toen we in de auto stapten naar Chaleroi (de nacht voordien ook niet geslapen). Alhoewel we het niet meer zouden doen reisden we terug apart. Cindy en Nico waren de dag voordien al vertrokken met een overvolle wagen en remorque. De vlucht verliep zonder problemen, Karen had haar ticket bij, Aude was flink op haar eerste vlucht, Gaëlle en Gilles zijn mekaar niet te lijf gegaan in het vliegtuig, we hadden geen vertraging, onze huurauto was gereserveerd en stond klaar,...allé de reis verliep ontspannen. Alles wat met Pasen verkeerd liep bleek nu piece of cake. Nico en Cindy hun rit verliep vlot, ze hadden zelfs tijd om een terrasje te doen vooraleer ons af te halen aan de luchthaven.
Zaragossa
Omdat we een beetje gierig waren en zo weinig mogelijk geld aan ons vliegtickets wilden spenderen vlogen we op Zaragossa. Als we op mappy keken was dat maar een goeie 200 km van ons huis, dus maar een beetje verder als van Barcelona naar ons huis. Waar we niet op gelet hadden was dat het van Barcelona naar ons huis autostrade is (en we dit afleggen op 1,5 u) maar van Zaragossa naar ons huis het binnenbanen door de bergen zijn waar we bijna 4 u over deden. Maar het zonnetje scheen, we waren op vakantie, we waren terug allemaal samen dus vielen die 4 uren al bij al nog mee. We hadden gereserveerd op de camping van Tirig, zo'n 4 km van ons huis. De uitbaters van vorige zomer waren vertrokken en hadden de camping overgelaten. De camping noemt nu 'Los Indianos'...amai wa was da. Er waren houten huisjes gebouwd ; tipi's aan het zwembad ; in de cafetaria stonden poppen met kleding van cowboys en indianen ; overal hingen dromenvangers, ... De uitbater bleek een Duitser die liever indiaan geweest was. Toen we zagen dat ze datzelfde fris poetsmadammeke van vorig jaar mee overgenomen hadden wisten we hoe laat het was. Orde en netheid waren ook bij de nieuwe uitbaters geen prioriteiten. We hadden 2 Chalets gehuurd. Bij aankomst stelden we vast dat de lattenbodem van ons bed doormidden gebroken was. Geen probleem : we leggen de matras gewoon op de grond. De douches bleken zowaar nog vettiger dan vorig jaar. Voor ons ook geen probleem : dan dweilen we toch zelf de douches vooraleer ons te wassen ? Het zou toch zonde zijn om ons hier allemaal druk om te maken, we hebben hier weken naar uitgekeken, we zijn samen, we zijn in ONS Spanje ; er is veel meer nodig dan dit om ons ons gelukzalig gevoel te ontnemen.
Robby : hard en veel werken was voor u geen probleem. (maar Liesbet zolang moeten missen viel echt niet mee hé...?) Filip : 'hard en ziere" werken was ook voor u geen probleem : met uw koordeke heb je bergen werk verzet. Veronique : ons weeuwsnitje zorgend voor het huishouden en de hongerige magen. Jullie hadden waarschijnlijk niet kunnen inschatten dat er zo weinig tijd voor elkaar en voor vermaak zou overblijven. Toch zijn jullie moedig doorgegaan. Robby, Filip en Veronique, door jullie staan we terug een stukje dichter bij het verwezenlijken van onze droom. Uit de grond van ons hart : jullie zijn vree, vree wel bedankt !
Zaterdagavond vertrekken Cindy, Robby, Nico en Maxime terug naar huis. Niet zo geladen als de heenreis maar toch opnieuw bakske vol. We hebben terug olijfbomen mee, werkmateriaal dat terug moet, veel sigaretten (ik hoop dat de douane dit niet leest) en natuurlijk de bagage. Het is niet leuk om apart te reizen maar wat moet moet. We besluiten om onze laatste avond naar San-Mateu te rijden om daar de feesten bij te wonen. Als we aankomen is de Processie "de los angeles" net gedaan. Alles is feestelijk versierd en er heerst een uitgelaten stemming op het dorpsplein. We sluiten onze vakantie af met sangria en tapas.
Na een uurtje is het echter gedaan met lachen. Een telefoontje van Nico zet mij onmiddellijk terug met de voetjes op de grond. De jeep staat in Barcelona in panne ! De wagen met remorque wordt afgesleept, Nico en Maxime moeten mee met de takelwagen...Cindy is er het hart van in : na een week intens samenwerken en samenzijn op zo'n manier elkaar moeten achterlaten ! Nico verzekert haar dat het geen zin heeft om bij hen te blijven en dat zij en Robby met de Peugeot moeten doorrijden naar huis. Er wordt een hotel geregeld voor Nico en Maxime. De volgende dag zullen ze opnieuw gecontacteerd worden om te zien wat er verder gaat gebeuren. Na een korte nacht met toch wel heel weinig slaap vertrekken wij uit La Jana richting Zaragosa. We hebben een rit van 3 uur voor de boeg en we vertrekken ruim op tijd. Ondertussen verneem ik van Nico dat hij 's avonds om 20 uur zal toekomen in Zaventem met het vliegtuig. Het slechte nieuws is, als de wagen binnen de 5 werkdagen gemaakt wordt moeten we zelf terug naar Barcelona om met de wagen terug te komen. Ze mogen ook wachten op de wagen maar met Nico zijn drukke agenda is dit niet mogelijk. Maxime heeft nochtans geen bezwaar tegen een paar dagen extra vakantie. Nico en Maxime laten het niet aan hun hart komen en brengen samen wat vader-dochter-quality-time door in Barcelona. Ze hebben gelijk : het heeft geen zin om hiervan een drama te maken en geef toe : er zijn slechtere plaatsen om te stranden. Een goed half uur voor we aankomen in de luchthaven worden we aan de kant gezet door de Spaanse Policia (motards). We weten bij God niet waarom. We reden niet meer dan de toegelaten snelheid van 50 km/uur. Bleek dat we niet gestopt waren om een mevrouw de straat te laten oversteken !!!!!! Dat is nu toch wel zoeken om iemand te kunnen bekeuren, niet ? De Spanjaarden mogen doorrijden maar net die 2 auto's van Hertz worden aan de kant gezet. 84 boete per auto ! Slik ! Moet nu echt alles tegengaan ? We kunnen ook niet beginnen discussiëren want we hebben een vliegtuig te halen. De klok begint aardig in de buurt van het uur van opstijgen te komen. We komen vol stress en kompleet opgedraaid aan in de luchthaven, een halfuur voor we moeten opstijgen. Rijkelijjk laat ! Vermits Karen haar ticket voor de terugvlucht niet heeft moeten we nog kunnen inchecken. Incheckbalie al gesloten natuurlijk, we hebben daar dan toch iemand gevonden die ons wou helpen. Net op tijd en kompleet buiten adem van het lopen halen we het. Zoveel stress is echt niet goed voor een mens. Wat is dat toch altijd met ons !
Op onze laatste dag gaan we nog eens naar het huis. We hebben van onze buurman een sleutel gekregen van zijn afgesloten garage om ons werkmateriaal te stockeren. We rijden over en weer om al ons materiaal over te brengen en Nico wordt nog aangevallen door een rat van minstens 50 cm met een evenlange staart.
Ik loop nog een laatste keer in het huis, rond het huis, door de boomgaard en ik heb het gevoel dat ik een stukje van mezelf moet achterlaten. We komen pas terug in Juli en dat is te lang. Raar wat dit huis en vooral deze plek met mij doet.
We hadden zoals vorige keer een planning om U tegen te zeggen. We hadden ons niet zo nipt gezet als voorheen zodat de verwachtingen deze keer zeker haalbaar zouden zijn. We hoopten stiekem dat het dak zou dicht liggen. We hebben alle dagen keihard gewerkt, soms tot 's avonds 20.30 uur. Robby en Filip hebben alle plankenvloeren op de verdieping geplaatst, puin geruimd en met balken en platen gezeuld.
Cindy en Nico hebben gaten gekapt, balken gestoken en weerom opgemetst.
Karen en ik hebben ons vooral bezig gehouden met de afbraak van het dak. Een lastig en vooral stoffig werk.
Veronique bleef meestal in het huisje zoals sneeuwwitje wachtende op haar dwergen die moe gewerkt thuiskwamen. Ze zorgde voor het huishouden, animeerde er de kindjes, genoot van het zonnetje,.... Gelukkig werd er weer veel gelachten en gezeverd op de werf en in La Jana. Zonder humor is een mens nergens op zo'n momenten. We zijn zeer tevreden met alle werken die gedaan zijn maar we zijn er niet in geslaagd alle balken van het dak te plaatsen. Het dak ligt dus al helemaal niet dicht. We hebben alles gegeven maar hadden er echt niet meer kunnen uithalen. Een planning is en blijft gelukkig maar een planning. We hebben er ons bij neergelegd : er zal veel meer tijd overgaan dan we verwacht hadden.
Zondagmorgen om 7u word ik wakker van Cindy die aan het telefoneren is. Ondanks haar "laat mij 's morgens gerust stemming" doet ze haar best om haar ma uit te leggen hoe ze tot in La Jana komen. En dan zij we plots met 18 : Marc, Chantal, Gaëtan (ouders en broer van Cindy), Thomas (vriendje van Gaëtan), Marc en Alain (fans van Gaëtan). Ondanks het feit dat ze in de mobilhome slapen blijkt dat ons vakantiehuisje voor 10 personen toch serieus overbevolkt aan het raken is. Ze zijn op weg naar het EK Motorcross in Madrid waar Gaëtan wedstrijd zal gaan rijden. Ter compensatie krijgen we heel wat hulp van Chantal en Marc. Op donderdagmorgen trekken ze verder richting Madrid.
Onze eerste werkdag begint goed : er is opnieuw ingebroken ! Ik denk dat zoiets went, want we waren dolblij dat enkel onze ijskast gestolen was. Als ze maar niets stelen dat ons belet verder te werken zijn we al vree blij hé. De compressor werkt niet en na een uurtje valt onze splinternieuwe stroomgroep ook al in panne. Nico en Cindy verspillen kostbare tijd aan het rondrijden om een groep te huren maar keren van een kale reis terug. Wegens het paasweekend is alles gesloten tot en met maandag. Gelukkig zien Filip en Robby het zitten de plankenvloer verder te leggen met hamer en nagels in plaats van met een schietpistool. OK dan, we proberen ons wel te behelpen zonder stroom. We blijven optimistisch en zijn er zeker van dat we nu wel alle pech achter de rug hebben.
Hierop moet de plankenvloer komen
Toen was er nog stroom
En toen niet meer.... In plaats van gaten te schieten de drilhamer is het dus uitkappen met hamer en beitel...
Cindy, Robby (neef van Cindy en Nico), Nico en Maxime gaan niet met het vliegtuig maar rijden met ons bagage en werkmateriaal naar Spanje. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat ze met de jeep en aanhangwagen gingen. De aanhangwagen bleek een kleine 1000 kg overladen te zijn. Nico en Cindy waren er niet echt gerust in maar geen van beiden sprak zijn ongerustheid uit. Tot het verlossende woord van mij kwam : "sorry, maar zo vertrekken jullie echt niet !". Gelukkig hebben we altijd wel een plan B, in dit geval de Peugeot Partner ! Ze zijn deze nacht om 01,30 u vertrokken met jeep en aanhangwagen (toch nog overladen) en de Peugeot Partner ook overladen.'s Morgens vertrokken Karen, Marlies, Gaëlle, Gilles, Veronique, Filip, Emma en ik met het vliegtuig. Bij vertrek blijkt dat ons Karen haar vliegticket niet mee heeft. Vlug naar ons bureau om te kijken of ik de tickets nog in mijn "Postvak In" zitten heb. Nee, dus ! Dan maar via msn Karen haar mails bekijken. Ook niets te vinden. Ondertussen beginnen de zenuwen ons parten te spelen want de klok tikt verder. Dan maar zonder ticket naar de vlieghaven. Mijn papa voert ons naar Chaleroi en ziet met lede ogen aan hoe chaotisch zijn dochter is. Hij windt zich gelukkig niet te erg op maar zegt enkel :"den dag dat gij zonder problemen op reis vertrekt ga ik te voet naar Scherpenheuvel !". Karen had Cindy al gebeld die prompt door de Franse politie aan de kant gezet werd om haar te beboeten voor het bellen in de auto...22 boete ! Bij Ryanair maken ze gelukkig geen spel van het verloren ticket en krijgt Karen krijgt een nieuw ticket. Ondertussen moeten in Issoire Nico, Cindy en Robby op zoek naar een bandencentrale want de aanhangwagen heeft 2 platte banden. Ginder willen ze enkel alle 4 de banden vervangen...allé weeral 200 ! Wij met het vliegtuig beleven een vlucht die we niemand toewensen : luchtzakken, daveren, kraken, schommelende bewegingen, onweer, blikseminslag,...Gans de vlucht geen enkele stewardess gezien : zegt genoeg zeker ? Aangekomen in Zaragoza blijkt dat Hertz in plaats van 2 auto's maar 1 auto op onze naam gereserveerd heeft. De 2de auto kan niet tegen het gunsttarief : 200 duurder dan we voorzien hadden. Na een rit van 3 uren door weer en wind (ja, zelfs met smeltende sneeuw) komen we aan in La Jana. De anderen komen een uurtje later ook aan. Iedereen is zeer blij dat we er ondanks onze tegenslagen toch allemaal veilig geraakt zijn.
Ondertussen is Nico al goed bedreven in het vervangen van banden.
We hadden een reservewiel mee.....MAAR van de verkeerde remorque !
Ons wagenpark
Ge ziet : 's avonds kunnen we er al hartelijk om lachen.
Lang uitslapen, ontbijt buiten en stralend weer, wat wil een mens nog meer! We hebben alle tijd vandaag. Niets moet, alles kan.
Onze terugvlucht is vanuit Barcelona, dus voor ons een dagje ontspanning. Maar eerst moeten we de auto nog toonbaar maken zodat we geen franchise van 560 aan ons been hebben. Niet evident om een auto te simoniseren in die warmte. We vonden dat het resultaat ermee door kon. Nu nog hopen dat meneer Hertz daar ook zo over denkt.
De rit naar Barcelona is 200 km en we besluiten om niet de autostrade te nemen maar langs de kust te rijden om dan ergens aan de zee te stoppen voor het middageten.
We rijden tot in Cambrils om daar ruim te tijd te nemen om te aperitieven en te eten. Sangria, inktvis, gamba's, ...meer moet dat niet zijn hé. We wandelen nog even lang de jachthaven waarna we verder rijden naar Barcelona.
We komen aan rond 17 uur en het is nog steeds 23 graden. Ongelooflijk maar we rijden recht naar de Ramblas. We hebben zelfs parkeerplaats in een zijstraat. Zo'n levendige stad. Het is gewoon te overweldigend! Met een paar uurtjes ben je hier niets. We beperken ons dan maar tot een blitzbezoek aan de haven en de Ramblas. We moeten zeker nog eens terug komen maar dan voor een paar dagen. Na het eten belanden we op een prachtig binnenplein waar we een plezante avond beleven.
Rond 1 uur vertrekken we uit Barcelona om ons richting Girona te begeven waar we ons hotel geboekt hebben. Hotel 'Aeroport'
Slapen in de luchthaven...dat hadden we nog niet gedaan. Niet echt comfortabel, maar goedkoop. Onnodig te zeggen dat we die nacht dus niet geslapen hebben en moe om 8u30 terug voet zetten op Belgische bodem. We kunnen weer beginnen plannen voor onze volgende trip van 10 tot 19 april. Wat zijn wij toch gelukzakken !
We ontbijten buiten op het terras, overleggend wat er die dag op het programma staat. We besluiten eerst naar enkele groothandelaars te gaan om prijzen op te vragen. Bij Big Mat is de persoon die engels praat nog niet aanwezig, we moeten terugkomen rond 16 u. Gisteren had onze buurman verteld dat er in Cati een lekker restaurant is en we besluiten het te gaan uittesten. De rit naar Cati is prachtig.
Aangekomen in Cati blijkt het restaurant gesloten te zijn, volgens mij was heel Cati gesloten ! Voor ons geen probleem ; dan gaan we naar San Mateu. In San Mateu installeren we ons op een terras op het dorpsplein knal in de zon.
Twee kannen sangria en wat tapas later rijden we verder naar ons huis. Daar placeren we ons in de ligzetels voor een lange siësta in de zon.
We meten het huis op (puntje 2 van onze lijst) en sluiten alles goed af want we komen pas terug in april. Nico en Cindy willen ons eens tonen tot waar ze de vorige keer verder gereden hebben. Wat dienen jeep kon was duidelijk geen terrein voor onze Corsa. Met de carrosserie langs beide kanten door de doornen. Amai ! Wel schaapherder tegengekomen.
Op terugweg gaan we naar La Jana en rijden we zonder adres of aanwijzingen recht naar het huis dat we voor april gehuurd hebben (puntje 3 van ons lijst). Wat is dat jong !
Huis is dik in orde maar de ligging is een beetje triestig. Maar enfin, als het huis maar in orde is ; in april zitten we toch heel de dag op onzen berg om te werken. Ik denk dat we door de superligging van ons eigen huis een beetje kieskeurig geworden zijn op dat gebied. Door onze escapade met de doornen was er nog een to do puntje bijgekomen. Wagen simoniseren ! (ik weet niet hoe je dat schrijft) Op weg naar Peniscola nog even stoppen bij onze engels-sprekende Spanjaard van Big Mat en ons lijstje was volledig afgewerkt. Barcelona here we come !
Voor deze trip hadden we een to do lijst : een garagebox zoeken voor ons materiaal, prijzen opvragen van bouwmaterialen, nog wat opmetingen doen en ons huurhuis voor april gaan bekijken. Cindy en Karen kwamen ons ophalen om 4u30. We stonden efkes onder stress want bleek dat het uur (6u40) dat ik doorgegeven had voor vertrek eigenlijk het vertrekuur van de terugvlucht was. We stegen op om 6u20 ! Ik zie de mensen die mij kennen al glimlachen en denken dat dit alleen maar Tanya kan overkomen. Maar enfin we hebben het gehaald. Aangekomen in Valencia stapten we gezwind (lees : ontdaan van overbodige jassen en pull's, Anouk op maximum volume, zonnebril op en ramen open) in onze Opel Corsa om de rit naar Peniscola aan te vatten.Vlug boodschappen doen om vervolgens naar ons huis door te rijden om daar te picknicken.
Opluchting alom toen alle sloten nog goed vastzaten. Het was weer thuiskomen. We hebben onze tuinmeubelen uitgehaald en ons gekoesterd in de zon. Heerlijk !
Onze buurman José Miguel kwam ons bezoeken. Ondanks onze lessen Spaans verstonden we er weer geen snars van. Toch een poging gedaan om te vragen of we onze materialen in zijn garagebox mochten zetten. Dienen brave mens bleef praten en glimlachen naar ons maar wist bij god niet waar we het over hadden. Uit pure wanhoop hebben we dan maar een hulplijn ingeroepen. We hebben naar Freya gebeld en het haar laten vragen. Het was geen probleem en in april krijgen we de sleutel om alles daar te plaatsen. Voilà, we konden al 1 puntje van ons lijstje schrappen.
Op 23 December werd Aude geboren, dochtertje van Cindy en Karen. Je moet de mama's eens zien : ze lopen over van liefde en trots ! Aude is zo klein, zo lief, zo mooi, zo braaf, zo schattig, en nog zoveel meer...
Freya de pelgrim......suprise !!!!
Ik zou zo graag aan elk van jullie eens laten voelen hoe wij ons voelen als we na een tijd in België de oprijlaan naar het huis oprijden. Lachend, enthousiast, zenuwachtig, benieuwd, onbezonnen, gelukkig. Ik kan het het best vergelijken met het terugzien van een geliefde na lange tijd. Wij delen met ons vieren eenzelfde gevoel en dat maakt wat we hier ervaren zo uniek. Voor sommigen is het waarschijnlijk moeilijk te vatten dat wij zo tekeer gaan voor een hoop stenen. Toppunt van materialisme ? Zeker niet ! Het gaat niet om het verwerven van een eigendom maar om het durven gaan voor waar we in geloven , de vriendschap, de samenhorigheid, het samen werken, leven en beleven.
Onze fantastische buitenkeuken !
Nico volledig uitgeteld
Zaragossa
Aude als een visje in het water
Bakken en braden 
Aude vond het kampthema best ok
Voor het huis in La Jana
Bamboeonderdakverbranding....
.......allemaal vree wel bedankt !
Marlies en Gaëlle 
Emma en Gilles
Eind goed al goed
Als dakterras kan dit tellen hé !
