Jaren hebben we (Cindy, Karen Nico en Tanya) weggedroomd bij het programma "Een plek onder de zon", boeken zoals "logeren bij Belgen in het buitenland" en interieurboeken die ons de prachtigste buitenverblijven toonden. Avonden (met menig wijntje) hebben we gefantaseerd over hoe graag we zoiets zouden willen : onze eigen plek onder de zon, ons toevluchtsoord,.... Maar op die manier geraak je er niet natuurlijk, het werd tijd om er eens echt voor te gaan. Na veel surfen op het internet constateerden we dat Castéllon in Spanje héél wat masia's te koop had die binnen ons budget lagen. We besloten een weekend op huizenjacht te gaan en maakten een afspraak met de makelaar ter plaatse. Onmiddellijk na aankomst in Valencia reden we door naar onze afspraak met Hanneke. Diezelfde dag werden we alle vier verliefd op een bouwvallige masia in Tirig. De weg ernaartoe maakte ons al wild van enthousiasme. Een aardeweg die slingert tussen de olijf- en amandelbomen tot bij de masia die tegen een bergflank staat, trots uitkijkend op het bergdorpje Tirig. We keken elkaar aan en we wisten dat we reeds verknocht waren aan deze plek. We bezochten nog veel andere huizen maar niets kon tippen aan de masia in Tirig. Ondanks geen elektriciteit, geen stromend water en jaren verbouwen voor de boeg was dit de enige masia waar het buikgevoel goed zat. De kracht en de energie die ik op deze plek voelde vergeet ik nooit meer. We vertrokken terug huiswaarts met massa's foto's en iets concretere plannen maar toch nog heel veel stof tot nadenken want terug thuis zouden we er nog eens goed over nadenken : zou het het verstand het winnen van het buikgevoel ?
