Op 24/10/08 vertrokken Cindy en ik rond 22.00u opnieuw naar Tirig. We wisten dat het een aparte reis zou worden want de twee andere musketiers waren niet van de partij : Karen sleepte een alsmaar dikkere buik mee en bleef thuis ; Tanya ging met de kinderen een weekje naar Tunesië. We konden echter niet vermoeden dat "apart" al gauw een understatement zou blijken. We vertrokken dus vol goede moed met de Peugeot Partner richting Frankrijk, met een remorque vol droge isolatiechape achter ons gat. Al gauw ( we waren nog maar in Nazareth) bleek dat ons Peugeootje het niet haalde : we geraakten met moeite aan 90km/uur en zagen in dat dit niet haalbaar was om zo de 1600 km lange rit tot een goed einde te brengen. Bon, niets aan te doen. Demi-tour, terug naar Merendree, Peugeot verwisseld voor de stoere Toyota Landcruiser en gezwind terug gestart aan de reis. We waren echter nog niet goed in Lille, of BANG !!!
Een klapband met de remorque. Het was dan al rond 1.00u. Dit akkefietje kon ons goed humeur natuurlijk niet bederven : we koppelden de remorque los en gingen op zoek naar een wielsleutel, want de sleutel van de Toyota paste niet op de wielen van de remorque. Ik daag iedereen uit om midden in de nacht een wielsleutel te vinden in Lille ! Ongeveer één uur en 100km later hadden we eindelijk een wielsleutel gevonden aan een schandalig hoge prijs en konden we ons wiel vervangen. Toch niet helemaal gerust (een mens heeft maar één reservewiel bij, nietwaar) zetten we de reis verder. De rit verliep verder vlot en naarmate we naderden voelden we het zonnetje meer en meer haar best doen. Helemaal opgewonden reden we wat we ondertussen "onze oprit" noemden op en zagen ons pareltje blinken tegen de bergflank. Maar bij het binnengaan...
ontdekten we dat de deur was ingestampt en dat (bijna) al ons materieel gestolen was ! Alles wat niet te zwaar of niet te groot was, was weg ! Slijpmachines, afkortzagen, hydrofoorpomp, tot zelfs mijn veiligheidsschoenen toe ! Onmacht, kwaadheid,... Ongeloof ook : we konden niet geloven dat in dit kleine dorpje met de vriendelijke inwoners blijkbaar toch mensen wonen die het niet zo goed voor hebben met anderen. Niet alleen was ons materieel gestolen, ook de caravan waarin we zouden slapen was volledig leeggehaald. Daar stonden we dan. Ik moet zeggen, lang heeft het niet geduurd. Praktisch zoals we zijn vatten we de toro bij de horens en deden we wat moest gebeuren : we reden naar de camping waar we hadden gekampeerd in Juli en huurden daar een veredeld tuinhuisje met dubbel bed :
's Avonds reden we reeds naar Vinaros waar we het noodzakelijke klein materieel aankochten zodat we dag erna direct konden beginnen.
(Onze ijskast bleek te groot om mee te nemen.)
Op zondag konden we onze werkzaamheden aanvatten. We begonnen met de waterput (ligt midden in wat onze living zal worden!): we hadden in Juli gemerkt dat er onfrisse geurtjes ontsnapten. We pompten hem leeg met de dompelpomp die we hadden meegebracht uit België (gelukkig maar, of we stonden daar schoon) en kuisten hem uit. Er zijn properder werkskes, maar a man's gotta do what a man's gotta do nietwaar.
Cindy metselde ondertussen het putje op en plaatste het deksel (neen, ik was er al uit !)
Hanneke had ervoor gezorgd dat een aannemer met een tankwagen water zou komen en we konden het propere frisse water in onze propere frisse put laten lopen. We waren content. Getuige daarvan :
Maar dat duurde niet lang ! We hadden op onze stroomgroep, die binnen stond, een buis gezet zodat de uitlaatgassen naar buiten werden geblazen. Blijkbaar is door de trillingen de buis scheefgezakt en verhinderde zo dat de uitlaatgassen konden ontsnappen. Gevolg : de stroomgroep liet het afweten. We mochten doen wat we wilden, we kregen hem niet terug aan de praat. Zonder electriciteit is men niet veel meer de dag van vandaag en dat hebben we ondervonden. We konden geen gaten schieten in de muren voor het plaatsen van de balken, we hadden geen licht om bij te schijnen als het wat donker werd en misschien nog het ergste : we hadden geen muziek meer ! Via Hanneke kregen we een drietal adressen van mensen waar we misschien terecht konden om de groep te maken, maar geen van allen kon ons helpen. De zoveelste tegenslag. Maar nog was het niet gedaan. Tot overmaat van ramp begon het op donderdagavond te stormen en zelfs te sneeuwen ! Geen weer om een hond door te jagen en dus bleven we noodgedwongen in ons tuinhuis en lazen wat. Kan je je voorstellen hoe gefrustreerd we ondertussen rondliepen ? Ondertussen had ik van Gilles vernomen dat het reisje naar Tunesië ook niet dat was : Tanya werd daar lastiggevallen door een Tunesiër die blijkbaar het woord no niet kende. Ik moet zeggen dat dit niet echt bijdroeg tot een verbetering van mijn gemoedsgesteldheid. Gelukkig duren die periodes niet lang bij ons en monterden we elkaar op. Een grapje hier en daar (op den duur werd Cindy daar ambetant van) doet soms wonderen.
We maakten zelfs tijd om eens vrolijk in onze tuin/boomgaard te huppelen en van de vruchten van onze bomen te proeven : amandelnoten, vijgen, druiven, olijven, granaatappelen, passievruchten, cactusvruchten, citroenen,... voor elk wat wils.
Zoals ik reeds vermeldde in het begin van dit bericht was deze werkreis niet echt wat we ervan verwacht hadden. We geven echter de moed niet op ! De volgende maanden kunnen we niet komen (Karen moet bevallen rond 20/12), maar in Maart komen we terug ! Spanjaarden, hou u vast aan uw bretellen ! Nico
