Zaterdagavond vertrekken Cindy, Robby, Nico en Maxime terug naar huis. Niet zo geladen als de heenreis maar toch opnieuw bakske vol. We hebben terug olijfbomen mee, werkmateriaal dat terug moet, veel sigaretten (ik hoop dat de douane dit niet leest) en natuurlijk de bagage. Het is niet leuk om apart te reizen maar wat moet moet. We besluiten om onze laatste avond naar San-Mateu te rijden om daar de feesten bij te wonen. Als we aankomen is de Processie "de los angeles" net gedaan. Alles is feestelijk versierd en er heerst een uitgelaten stemming op het dorpsplein. We sluiten onze vakantie af met sangria en tapas.
Na een uurtje is het echter gedaan met lachen. Een telefoontje van Nico zet mij onmiddellijk terug met de voetjes op de grond. De jeep staat in Barcelona in panne ! De wagen met remorque wordt afgesleept, Nico en Maxime moeten mee met de takelwagen...Cindy is er het hart van in : na een week intens samenwerken en samenzijn op zo'n manier elkaar moeten achterlaten ! Nico verzekert haar dat het geen zin heeft om bij hen te blijven en dat zij en Robby met de Peugeot moeten doorrijden naar huis. Er wordt een hotel geregeld voor Nico en Maxime. De volgende dag zullen ze opnieuw gecontacteerd worden om te zien wat er verder gaat gebeuren. Na een korte nacht met toch wel heel weinig slaap vertrekken wij uit La Jana richting Zaragosa. We hebben een rit van 3 uur voor de boeg en we vertrekken ruim op tijd. Ondertussen verneem ik van Nico dat hij 's avonds om 20 uur zal toekomen in Zaventem met het vliegtuig. Het slechte nieuws is, als de wagen binnen de 5 werkdagen gemaakt wordt moeten we zelf terug naar Barcelona om met de wagen terug te komen. Ze mogen ook wachten op de wagen maar met Nico zijn drukke agenda is dit niet mogelijk. Maxime heeft nochtans geen bezwaar tegen een paar dagen extra vakantie. Nico en Maxime laten het niet aan hun hart komen en brengen samen wat vader-dochter-quality-time door in Barcelona. Ze hebben gelijk : het heeft geen zin om hiervan een drama te maken en geef toe : er zijn slechtere plaatsen om te stranden. Een goed half uur voor we aankomen in de luchthaven worden we aan de kant gezet door de Spaanse Policia (motards). We weten bij God niet waarom. We reden niet meer dan de toegelaten snelheid van 50 km/uur. Bleek dat we niet gestopt waren om een mevrouw de straat te laten oversteken !!!!!! Dat is nu toch wel zoeken om iemand te kunnen bekeuren, niet ? De Spanjaarden mogen doorrijden maar net die 2 auto's van Hertz worden aan de kant gezet. 84 boete per auto ! Slik ! Moet nu echt alles tegengaan ? We kunnen ook niet beginnen discussiëren want we hebben een vliegtuig te halen. De klok begint aardig in de buurt van het uur van opstijgen te komen. We komen vol stress en kompleet opgedraaid aan in de luchthaven, een halfuur voor we moeten opstijgen. Rijkelijjk laat ! Vermits Karen haar ticket voor de terugvlucht niet heeft moeten we nog kunnen inchecken. Incheckbalie al gesloten natuurlijk, we hebben daar dan toch iemand gevonden die ons wou helpen. Net op tijd en kompleet buiten adem van het lopen halen we het. Zoveel stress is echt niet goed voor een mens. Wat is dat toch altijd met ons !
Op onze laatste dag gaan we nog eens naar het huis. We hebben van onze buurman een sleutel gekregen van zijn afgesloten garage om ons werkmateriaal te stockeren. We rijden over en weer om al ons materiaal over te brengen en Nico wordt nog aangevallen door een rat van minstens 50 cm met een evenlange staart.
Ik loop nog een laatste keer in het huis, rond het huis, door de boomgaard en ik heb het gevoel dat ik een stukje van mezelf moet achterlaten. We komen pas terug in Juli en dat is te lang. Raar wat dit huis en vooral deze plek met mij doet.
We hadden zoals vorige keer een planning om U tegen te zeggen. We hadden ons niet zo nipt gezet als voorheen zodat de verwachtingen deze keer zeker haalbaar zouden zijn. We hoopten stiekem dat het dak zou dicht liggen. We hebben alle dagen keihard gewerkt, soms tot 's avonds 20.30 uur. Robby en Filip hebben alle plankenvloeren op de verdieping geplaatst, puin geruimd en met balken en platen gezeuld.
Cindy en Nico hebben gaten gekapt, balken gestoken en weerom opgemetst.
Karen en ik hebben ons vooral bezig gehouden met de afbraak van het dak. Een lastig en vooral stoffig werk.
Veronique bleef meestal in het huisje zoals sneeuwwitje wachtende op haar dwergen die moe gewerkt thuiskwamen. Ze zorgde voor het huishouden, animeerde er de kindjes, genoot van het zonnetje,.... Gelukkig werd er weer veel gelachten en gezeverd op de werf en in La Jana. Zonder humor is een mens nergens op zo'n momenten. We zijn zeer tevreden met alle werken die gedaan zijn maar we zijn er niet in geslaagd alle balken van het dak te plaatsen. Het dak ligt dus al helemaal niet dicht. We hebben alles gegeven maar hadden er echt niet meer kunnen uithalen. Een planning is en blijft gelukkig maar een planning. We hebben er ons bij neergelegd : er zal veel meer tijd overgaan dan we verwacht hadden.
Marlies en Gaëlle 
Emma en Gilles
Eind goed al goed
Als dakterras kan dit tellen hé !
