Voor deze trip hadden we een to do lijst : een garagebox zoeken voor ons materiaal, prijzen opvragen van bouwmaterialen, nog wat opmetingen doen en ons huurhuis voor april gaan bekijken. Cindy en Karen kwamen ons ophalen om 4u30. We stonden efkes onder stress want bleek dat het uur (6u40) dat ik doorgegeven had voor vertrek eigenlijk het vertrekuur van de terugvlucht was. We stegen op om 6u20 ! Ik zie de mensen die mij kennen al glimlachen en denken dat dit alleen maar Tanya kan overkomen. Maar enfin we hebben het gehaald. Aangekomen in Valencia stapten we gezwind (lees : ontdaan van overbodige jassen en pull's, Anouk op maximum volume, zonnebril op en ramen open) in onze Opel Corsa om de rit naar Peniscola aan te vatten.Vlug boodschappen doen om vervolgens naar ons huis door te rijden om daar te picknicken.
Opluchting alom toen alle sloten nog goed vastzaten. Het was weer thuiskomen. We hebben onze tuinmeubelen uitgehaald en ons gekoesterd in de zon. Heerlijk !
Onze buurman José Miguel kwam ons bezoeken. Ondanks onze lessen Spaans verstonden we er weer geen snars van. Toch een poging gedaan om te vragen of we onze materialen in zijn garagebox mochten zetten. Dienen brave mens bleef praten en glimlachen naar ons maar wist bij god niet waar we het over hadden. Uit pure wanhoop hebben we dan maar een hulplijn ingeroepen. We hebben naar Freya gebeld en het haar laten vragen. Het was geen probleem en in april krijgen we de sleutel om alles daar te plaatsen. Voilà, we konden al 1 puntje van ons lijstje schrappen.
Op 23 December werd Aude geboren, dochtertje van Cindy en Karen. Je moet de mama's eens zien : ze lopen over van liefde en trots ! Aude is zo klein, zo lief, zo mooi, zo braaf, zo schattig, en nog zoveel meer...
Op 24/10/08 vertrokken Cindy en ik rond 22.00u opnieuw naar Tirig. We wisten dat het een aparte reis zou worden want de twee andere musketiers waren niet van de partij : Karen sleepte een alsmaar dikkere buik mee en bleef thuis ; Tanya ging met de kinderen een weekje naar Tunesië. We konden echter niet vermoeden dat "apart" al gauw een understatement zou blijken. We vertrokken dus vol goede moed met de Peugeot Partner richting Frankrijk, met een remorque vol droge isolatiechape achter ons gat. Al gauw ( we waren nog maar in Nazareth) bleek dat ons Peugeootje het niet haalde : we geraakten met moeite aan 90km/uur en zagen in dat dit niet haalbaar was om zo de 1600 km lange rit tot een goed einde te brengen. Bon, niets aan te doen. Demi-tour, terug naar Merendree, Peugeot verwisseld voor de stoere Toyota Landcruiser en gezwind terug gestart aan de reis. We waren echter nog niet goed in Lille, of BANG !!!
Een klapband met de remorque. Het was dan al rond 1.00u. Dit akkefietje kon ons goed humeur natuurlijk niet bederven : we koppelden de remorque los en gingen op zoek naar een wielsleutel, want de sleutel van de Toyota paste niet op de wielen van de remorque. Ik daag iedereen uit om midden in de nacht een wielsleutel te vinden in Lille ! Ongeveer één uur en 100km later hadden we eindelijk een wielsleutel gevonden aan een schandalig hoge prijs en konden we ons wiel vervangen. Toch niet helemaal gerust (een mens heeft maar één reservewiel bij, nietwaar) zetten we de reis verder. De rit verliep verder vlot en naarmate we naderden voelden we het zonnetje meer en meer haar best doen. Helemaal opgewonden reden we wat we ondertussen "onze oprit" noemden op en zagen ons pareltje blinken tegen de bergflank. Maar bij het binnengaan...
ontdekten we dat de deur was ingestampt en dat (bijna) al ons materieel gestolen was ! Alles wat niet te zwaar of niet te groot was, was weg ! Slijpmachines, afkortzagen, hydrofoorpomp, tot zelfs mijn veiligheidsschoenen toe ! Onmacht, kwaadheid,... Ongeloof ook : we konden niet geloven dat in dit kleine dorpje met de vriendelijke inwoners blijkbaar toch mensen wonen die het niet zo goed voor hebben met anderen. Niet alleen was ons materieel gestolen, ook de caravan waarin we zouden slapen was volledig leeggehaald. Daar stonden we dan. Ik moet zeggen, lang heeft het niet geduurd. Praktisch zoals we zijn vatten we de toro bij de horens en deden we wat moest gebeuren : we reden naar de camping waar we hadden gekampeerd in Juli en huurden daar een veredeld tuinhuisje met dubbel bed :
's Avonds reden we reeds naar Vinaros waar we het noodzakelijke klein materieel aankochten zodat we dag erna direct konden beginnen.
(Onze ijskast bleek te groot om mee te nemen.)
Op zondag konden we onze werkzaamheden aanvatten. We begonnen met de waterput (ligt midden in wat onze living zal worden!): we hadden in Juli gemerkt dat er onfrisse geurtjes ontsnapten. We pompten hem leeg met de dompelpomp die we hadden meegebracht uit België (gelukkig maar, of we stonden daar schoon) en kuisten hem uit. Er zijn properder werkskes, maar a man's gotta do what a man's gotta do nietwaar.
Cindy metselde ondertussen het putje op en plaatste het deksel (neen, ik was er al uit !)
Hanneke had ervoor gezorgd dat een aannemer met een tankwagen water zou komen en we konden het propere frisse water in onze propere frisse put laten lopen. We waren content. Getuige daarvan :
Maar dat duurde niet lang ! We hadden op onze stroomgroep, die binnen stond, een buis gezet zodat de uitlaatgassen naar buiten werden geblazen. Blijkbaar is door de trillingen de buis scheefgezakt en verhinderde zo dat de uitlaatgassen konden ontsnappen. Gevolg : de stroomgroep liet het afweten. We mochten doen wat we wilden, we kregen hem niet terug aan de praat. Zonder electriciteit is men niet veel meer de dag van vandaag en dat hebben we ondervonden. We konden geen gaten schieten in de muren voor het plaatsen van de balken, we hadden geen licht om bij te schijnen als het wat donker werd en misschien nog het ergste : we hadden geen muziek meer ! Via Hanneke kregen we een drietal adressen van mensen waar we misschien terecht konden om de groep te maken, maar geen van allen kon ons helpen. De zoveelste tegenslag. Maar nog was het niet gedaan. Tot overmaat van ramp begon het op donderdagavond te stormen en zelfs te sneeuwen ! Geen weer om een hond door te jagen en dus bleven we noodgedwongen in ons tuinhuis en lazen wat. Kan je je voorstellen hoe gefrustreerd we ondertussen rondliepen ? Ondertussen had ik van Gilles vernomen dat het reisje naar Tunesië ook niet dat was : Tanya werd daar lastiggevallen door een Tunesiër die blijkbaar het woord no niet kende. Ik moet zeggen dat dit niet echt bijdroeg tot een verbetering van mijn gemoedsgesteldheid. Gelukkig duren die periodes niet lang bij ons en monterden we elkaar op. Een grapje hier en daar (op den duur werd Cindy daar ambetant van) doet soms wonderen.
We maakten zelfs tijd om eens vrolijk in onze tuin/boomgaard te huppelen en van de vruchten van onze bomen te proeven : amandelnoten, vijgen, druiven, olijven, granaatappelen, passievruchten, cactusvruchten, citroenen,... voor elk wat wils.
Zoals ik reeds vermeldde in het begin van dit bericht was deze werkreis niet echt wat we ervan verwacht hadden. We geven echter de moed niet op ! De volgende maanden kunnen we niet komen (Karen moet bevallen rond 20/12), maar in Maart komen we terug ! Spanjaarden, hou u vast aan uw bretellen ! Nico
Onze planning zag er zeer goed uit. Na 2 weken zouden de balken van de verdieping vernieuwd zijn, de nieuwe plankenvloer gelegd, het dak afgebroken en tenslotte zouden ook de balken en bebording vernieuwd zijn. Neen dus! We hadden geen rekening gehouden met de Spaanse hitte. Super als je niet moet werken, maar een hel als je arbeid moet verrichten. We hebben onze uitgekiende planning na twee dagen noodgedwongen uit ons hoofd moeten zetten. Uiteindelijk hebben we toch veel gedaan : het kot voor het huis is afgebroken, met de bosmaaier hebben we het gras gemaaid (een helse karwei !), een pomp geplaatst in de waterput, nog een stuk van de verdieping uitgebroken, balken vernieuwd in wat de living gaat worden en al een klein deel van de planken gelegd op de verdieping. We hebben ons volledig aangepast aan het zuiderse ritme en een zeer leuke werkvakantie gehad. We gingen tevreden (en best trots op onszelf) huiswaarts. Ik weet zeker, nu we terug in België zijn, dat we ons opnieuw zullen laten verleiden tot een planning maar dat er een Spanje zal nodig zijn om te beseffen dat onze regels daar niet gelden.
3 weken vakantie, heerlijk ! De eerste week houden we vakantie in ons huis in de Auvergne. Na die week komen Cindy en Karen ons vervoegen om dan samen door te rijden naar Spanje voor 2 weken werkvakantie. Ons huis in de Auvergne ligt juist halverwege Gent en Tirig, handig om uit te slapen natuurlijk. Eigenlijk best lachwekkend hoe we de trip van 1600 km gedaan hebben. We voelden ons net een bende zigeuners die met hun hebben en houden aan het rondtrekken waren. Cindy en Karen met een overladen camionette en een caravan. Nico met Maxime en Jelle in een overladen camionette met aanhangwagen. Tanya met Gaëlle, Gaëtan, Gilles en onze golden retriever Yeti met de jeep en een aanhangwagen.
De rit verliep moeilijk met zeer veel file. Amy Mac Donalds liedje "....where we gonna sleep tonight ?" galmt door de radio en hoe later het werd hoe toepasselijker het was voor ons. Aangekomen in Tirig was het al 01.00 uur en te donker om onzen berg op te rijden ; we hebben dus langs de kant van de weg moeten slapen. Deze rit en het leuke onbezonnen gevoel daarbij staat voor altijd in mijn geheugen gegrift !
De rede heeft het niet gewonnen ! We gaan ervoor ! Na veel overleg en rekenwerk besluiten we toch de sprong te wagen. Niet vanzelfsprekend, want ondertussen hebben Cindy en Karen heuglijk nieuws gekregen : ze zijn zwanger ! Eind mei maken we een afspraak met de notaris in Vinaros voor het verlijden van de akte. We hebben 4 dagen uitgetrokken voor deze trip omdat we al wat willen gaan opruimen in de masia. Na een bezoek aan de bank en de Notaris mogen we ons officieel de eigenaars van de masia noemen. We krijgen een verroeste grote ijzeren sleutel overhandigd van de eigenaar, de sleutel van het Gravensteen in Gent moet er ongeveer ook zo uitzien. Best grappig want delen van het huis zijn ingevallen en de sleutel heeft dus geen nut. Maar symbolisch des te meer natuurlijk. We rijden richting ons huis, best zenuwachtig alle vier want stel dat blijkt dat we toch alles geromantiseerd hebben ? Maar nee hoor : het is "thuiskomen". Ons gevoel heeft ons niet in de steek gelaten. Ilse, de zus van Nico is ook meegekomen en zegt dat ze ons zeer moedig vond dat we aan zoiets durven beginnen. Met andere woorden : ze verklaart ons gewoon zot, maar durft het niet met zoveel woorden te zeggen. De volgende dag beginnen we met de opruimwerken. De afbraak van het verdiep blijkt niet zonder gevaar te zijn : Nico, Cindy en Ilse hebben blijkbaar een engelbewaarder want op een bepaald moment wordt een balk onder spanning gekatapulteerd in hun richting ! Eén meter van hen wordt de balk tegengehouden door de enige betonbalk die nog in de muur zit. Cindy zakt een uurtje later door het verdiep en Nico schiet uit met de koevoet met een kap in zijn neus tot gevolg. De werken schieten ondanks alles goed op en als we terugkeren naar België ziet de woning er al heel anders uit ! Het is met spijt in het hart dat we terug moeten vertrekken. In België wacht opnieuw de plicht !
Tanya
Bij aankomst is alles overwoekerd en we moeten ons met een bijl een weg banen naar de deur.
Ons inkomhal
Je hebt nog een klein beetje verbeelding nodig maar dit is de keuken
Jaren hebben we (Cindy, Karen Nico en Tanya) weggedroomd bij het programma "Een plek onder de zon", boeken zoals "logeren bij Belgen in het buitenland" en interieurboeken die ons de prachtigste buitenverblijven toonden. Avonden (met menig wijntje) hebben we gefantaseerd over hoe graag we zoiets zouden willen : onze eigen plek onder de zon, ons toevluchtsoord,.... Maar op die manier geraak je er niet natuurlijk, het werd tijd om er eens echt voor te gaan. Na veel surfen op het internet constateerden we dat Castéllon in Spanje héél wat masia's te koop had die binnen ons budget lagen. We besloten een weekend op huizenjacht te gaan en maakten een afspraak met de makelaar ter plaatse. Onmiddellijk na aankomst in Valencia reden we door naar onze afspraak met Hanneke. Diezelfde dag werden we alle vier verliefd op een bouwvallige masia in Tirig. De weg ernaartoe maakte ons al wild van enthousiasme. Een aardeweg die slingert tussen de olijf- en amandelbomen tot bij de masia die tegen een bergflank staat, trots uitkijkend op het bergdorpje Tirig. We keken elkaar aan en we wisten dat we reeds verknocht waren aan deze plek. We bezochten nog veel andere huizen maar niets kon tippen aan de masia in Tirig. Ondanks geen elektriciteit, geen stromend water en jaren verbouwen voor de boeg was dit de enige masia waar het buikgevoel goed zat. De kracht en de energie die ik op deze plek voelde vergeet ik nooit meer. We vertrokken terug huiswaarts met massa's foto's en iets concretere plannen maar toch nog heel veel stof tot nadenken want terug thuis zouden we er nog eens goed over nadenken : zou het het verstand het winnen van het buikgevoel ?
