De rede heeft het niet gewonnen ! We gaan ervoor ! Na veel overleg en rekenwerk besluiten we toch de sprong te wagen. Niet vanzelfsprekend, want ondertussen hebben Cindy en Karen heuglijk nieuws gekregen : ze zijn zwanger ! Eind mei maken we een afspraak met de notaris in Vinaros voor het verlijden van de akte. We hebben 4 dagen uitgetrokken voor deze trip omdat we al wat willen gaan opruimen in de masia. Na een bezoek aan de bank en de Notaris mogen we ons officieel de eigenaars van de masia noemen. We krijgen een verroeste grote ijzeren sleutel overhandigd van de eigenaar, de sleutel van het Gravensteen in Gent moet er ongeveer ook zo uitzien. Best grappig want delen van het huis zijn ingevallen en de sleutel heeft dus geen nut. Maar symbolisch des te meer natuurlijk. We rijden richting ons huis, best zenuwachtig alle vier want stel dat blijkt dat we toch alles geromantiseerd hebben ? Maar nee hoor : het is "thuiskomen". Ons gevoel heeft ons niet in de steek gelaten. Ilse, de zus van Nico is ook meegekomen en zegt dat ze ons zeer moedig vond dat we aan zoiets durven beginnen. Met andere woorden : ze verklaart ons gewoon zot, maar durft het niet met zoveel woorden te zeggen. De volgende dag beginnen we met de opruimwerken. De afbraak van het verdiep blijkt niet zonder gevaar te zijn : Nico, Cindy en Ilse hebben blijkbaar een engelbewaarder want op een bepaald moment wordt een balk onder spanning gekatapulteerd in hun richting ! Eén meter van hen wordt de balk tegengehouden door de enige betonbalk die nog in de muur zit. Cindy zakt een uurtje later door het verdiep en Nico schiet uit met de koevoet met een kap in zijn neus tot gevolg. De werken schieten ondanks alles goed op en als we terugkeren naar België ziet de woning er al heel anders uit ! Het is met spijt in het hart dat we terug moeten vertrekken. In België wacht opnieuw de plicht !
Tanya
Bij aankomst is alles overwoekerd en we moeten ons met een bijl een weg banen naar de deur.
Ons inkomhal
Je hebt nog een klein beetje verbeelding nodig maar dit is de keuken
Jaren hebben we (Cindy, Karen Nico en Tanya) weggedroomd bij het programma "Een plek onder de zon", boeken zoals "logeren bij Belgen in het buitenland" en interieurboeken die ons de prachtigste buitenverblijven toonden. Avonden (met menig wijntje) hebben we gefantaseerd over hoe graag we zoiets zouden willen : onze eigen plek onder de zon, ons toevluchtsoord,.... Maar op die manier geraak je er niet natuurlijk, het werd tijd om er eens echt voor te gaan. Na veel surfen op het internet constateerden we dat Castéllon in Spanje héél wat masia's te koop had die binnen ons budget lagen. We besloten een weekend op huizenjacht te gaan en maakten een afspraak met de makelaar ter plaatse. Onmiddellijk na aankomst in Valencia reden we door naar onze afspraak met Hanneke. Diezelfde dag werden we alle vier verliefd op een bouwvallige masia in Tirig. De weg ernaartoe maakte ons al wild van enthousiasme. Een aardeweg die slingert tussen de olijf- en amandelbomen tot bij de masia die tegen een bergflank staat, trots uitkijkend op het bergdorpje Tirig. We keken elkaar aan en we wisten dat we reeds verknocht waren aan deze plek. We bezochten nog veel andere huizen maar niets kon tippen aan de masia in Tirig. Ondanks geen elektriciteit, geen stromend water en jaren verbouwen voor de boeg was dit de enige masia waar het buikgevoel goed zat. De kracht en de energie die ik op deze plek voelde vergeet ik nooit meer. We vertrokken terug huiswaarts met massa's foto's en iets concretere plannen maar toch nog heel veel stof tot nadenken want terug thuis zouden we er nog eens goed over nadenken : zou het het verstand het winnen van het buikgevoel ?
