Vandaag de dag van de controle. Sanne en Inne haakte af en bleven thuis. Dus ik moest alleen naar school fietsen. Heel eng, maar ik ben er toch veilig geraakt. Ik moest een taalles geven. Maar ik wist dus niet of dat klassikaal moest zijn of dat ik het individueel mocht geven. Wij geven eigenlijk geen aparte taallesjes, wij verwerken de taalontwikkeling in andere activiteiten of we maken er spelletjes van. Ik mocht mijn lesje beginnen te geven als eerste. Het spel verliep redelijk. Het duurde een beetje lang dus heb ik maar op tijd afgerond. Er zijn toch een paar begrippen uitgekomen die ze nu wel kennen. Na deze les moesten ook nog studenten van het CPI een lesje geven.

Tijdens de pauze (= het eetmomentje van de kleuters) was het bespreking van de lessen die er gegeven waren. Veel positieve opmerkingen geeft mevr. Vlijter niet. Niet aan mij en niet aan de studenten van het CPI zelf. Het was dus een beetje een stom gevoel dat ik had na vandaag.

En ik moest dan ook nog eens terug alleen fietsen, pffff.

Na de school en na het eten heb ik mijn was gedaan, ben ik gaan winkelen om ingrediënten te halen om vanavond te koken. Rijst met kippenblokjes (goed gekruid) en gestoofde groentjes. Lekker !  

’s avonds zijn we aan tafel blijven zitten en een gezellige babbel gehouden, goed gelachen en gezeverd. Het zit namelijk zo dat we Sara tot mama hebben verkozen en Jonathan als papa. Hierin wordt er dan zo een beetje overdreven en veel grapjes rond gemaakt.

Tegen 22u was het al weer tijd om slaapjes te doen.

-xxx-

31-03-2010 om 16:30 geschreven door *Tine*  

En maar weer een dagje naar school, deze keer wel weer met inne en Sanne. Vandaag had ik voor een stempellesje gekozen. De vorm van groenten overtrekken en hierna met de juiste kleur op de rand stempelen. Dit vond de juf van mijn klasje een leuk idee en ik mocht het in de werkschriftjes van de kinderen maken. Iedereen moest wel aan de beurt komen, dus morgen moet ik het met de andere groepjes ook doen. na de pauze wou ik proberen een spelles te doen (= korte bewegingsles =  geen gymles) Als dit goed zou lukken kon ik dezelfde activiteit volgende week nog eens geven wanneer mevr. Vlijter op controle komt. Ik ging met de kinderen naar buiten. Van de moment dat ze in het gangetje waren had ik ze bijna niet meer in de hand. Ik heb dan maar gezegd dat we geen spelletje gingen spelen en terug naar de klas gingen en toen had ik weer even de aandacht. Ik heb mijn spelletje uitgelegd. Een heeeeeel simpel tikspelletje. Ik telde tot 3 en ze mochten beginnen rondlopen en elkaar tikken. Dat rondlopen hadden ze goed begrepen, ietsje TE goed. van het tikken kwam niet veel in huis. Ik heb de kinderen terug geroepen en ben, omdat er zo veel ruzie was, terug naar de klas gegaan. Morgen misschien nog eens proberen.

Toen ik thuis was zag ik dat op mijn kamer mijn ventilator niet meer werkte. Dus heb ik dennis gebeld. Later in de namiddag kwam Sean (de zoon van dennis) samen met 3 vrienden prutsen aan de ventilator. Ze hebben er zeker langer dan een uur over gedaan om op te lossen wat stuk was.

Tegen de avond hebben we dan maar vroeg gegeten want we vertrokken op kaaimannentocht.

Om 19u zijn we opgehaald door dennis en Jerry. Met de 2 jeaps zijn we dan over de grote brug gereden naar een ander district. Via commewijne tot in mariënburg. Hier zijn we uitgestapt en werden we op een bootje gedropt. Dennis, Sharida en Jerry gingen zelf niet mee.

Met een groot bootje werden we de rivier overgebracht. Toen we uitstapten kwam een man ons afhalen en bracht ons naar de kleine bootjes. We werden in een groepje verdeeld en in het bootje geplaatst. Ik zat in een bootje met 5. Sara, Annabelle, Joke, Tine en ik. Het was ondertussen al heel donker geworden. In het begin was het wel een beetje gespannen zitten. we zaten namelijk bijna met ons gat in het water, zo laag was het bootje. Onze bootsman/kaaimanspotter stond van voor met een grote faar op zijn hoofd. We zagen bijna niets, alleen hier en daar wat vuurvliegjes. Dit maakte het wel romantisch. Ook de sterrenhemel was aanwezig, echt prachtig. Maar kaaimannen zagen we nog niet. na een tijdje varen stopte de motor van de boot even en toen dachten we, ‘ja daar moet er eentje zitten’. heel zenuwachtig zaten we in de boot want we wisten niet goed waar we naar moesten kijken en wat er dan allemaal ging gebeuren. al fluisterend vroegen we elkaar of iemand al iets zag. Maar helaas, vals alarm. Terug een stukje verder moesten we uitstappen, de boot werd door de bootsmannen getrokken over het gras naar een moeras. Hier zouden we zeker en vast prijs hebben. Terug in het bootje en maar gauw varen dan. hier en daar zagen we in de verte oogjes blinken. Ja hoor, hier zitten de kaaimannen. Het was echt zalig en rustgevend om op een moeras te varen onder een sterrenhemel. Alleen dit al was het geld waard. Maar natuurlijk hoopten we ook een kaaiman te kunnen zien en wie weet zelfs vast te houden. Op een bepaald moment stopt onze boot bij een inham van het moeras. Onze boot kan niet door omdat hij te groot was. De bootsman is op een ander kleiner bootje gestapt en bleef een tijdje weg. De boot kwam terug en inderdaad, er zat een kaaiman en hij was nu gevangen. Iedereen haalde zijn fototoestel boven en wou met de kaaiman op de foto. Eerst werd er natuurlijk een elastiekje rond de bek van het beest gedaan en daarna werd hij voorzichtig doorgegeven zodat iedereen die wou er een foto mee kon maken. Ik ook hoor J

Sara mocht hem uiteindelijk vasthouden om mee aan land te nemen. Daar konden we dan nog een grote groepsfoto maken. We vroegen onze bootsman nog ééntje te vangen zodat we konden zien hoe hij dit deed. Ja hoor, geen probleem! Na weer een eindje varen stopte ons bootje bij een stukje gras. Wij zagen helemaal niets. De bestuurder van de boot, achter ons, liep opeens over de rand van het bootje naar voor, stapte uit in het water (op het gras = niet diep) en wachtte. Plots stak hij zijn hand in het water en haalde er een kaaiman uit !!!! wow, gewoon met zijn blote hand nam hij het beest vast. Een elastiekje er rond en we mochten ook deze even bijhouden. Tine en ik mochten hem vastnemen. Sterk dat zo een beest kan zijn als hij beweegt. Zijn staart sloeg in het rond. Met z’n 2tjes hebben we hem wel onder controle kunnen houden. Nu maar weer terug naar de kant. Dan konden we de beestjes nog eens goed bekijken en de laatste foto’s maken.

Toen we terug aan land waren en alles aan elkaar hadden verteld vroegen we de mannen om de beesten weer vrij te laten. We hadden namelijk gehoord dat ze deze kaaimannen niet meer vrij lieten en gewoon gingen opeten. Dat wilden we toch niet. ook al zijn het wilde dieren, we vonden ze zo lief dat ze hun vrijheid wel terug mochten hebben. De mannen vertelden ons dat zij ze morgen wel weer terug gingen vrijlaten op de plek waar ze gevangen waren. Jaja… morgen vrijlaten…. Dat ‘geloofden’ we allemaal. Hehe. Toen kwam het volgende excuus; we krijgen het elastiekje niet los en hebben geen mes of schaar om het over te knippen, we doen het dadelijk wel. Jong toch, denken die nu echt dat wij zo dom waren… inne pakte haar haarspeldje en vroeg of ze het dan zelf mocht losmaken. Ik hield de bek dicht en zij prutste het elastiekje los. Daarna hebben we de beestjes in het gras gezet zodat ze zelf in het moeras konden lopen. Yes, kaaimannen bevrijd.

Hierna kregen we nog drinken aangeboden, koffie, thee, parbo bier,… na een gezellige babbel hebben we de grote boot terug genomen naar de overkant van de rivier waar Dennis, Sharida en Jerry ons stonden op te wachten. Ook hier weer vertelden we alles wat we gezien hadden en hoe spectaculair het was geweest. Op onze terugweg moesten we weer de hele grote brug over. Op het topje van de brug zag je de hele stad vol lichtjes. Waaaaaaaaw, echt een prachtig zicht. Een dikke afsluiter van onze leuke avond. Terug thuis kropen we allemaal snel ons bedje in want het was toch een vermoeiende avond geweest.

-xxx-

31-03-2010 om 16:32 geschreven door *Tine*