Na een goede nachtrust ben ik frisjes opgestaan en heb ik zelfs kunnen ontbijten. Na het ontbijt zijn we, zo rond half 11, met Dennis een bezoekje gaan brengen bij Iwan Tsjeng thuis, de directeur van het CPI (de school waar wij theorielessen zullen volgen). Gek om zo bij de directie thuis langs te gaan, maar wel gezellig. Hier hebben we ons eerste diertje gezien, een kikker. We reageerde allemaal zo fel dat het leek alsof we bij ons geen kikker kenden. Echt grappig. Dennis en Iwan stonden ons eigenlijk een beetje uit te lachen, maar ja, wie zou da nu niet gedaan hebben. Toen we binnen waren en Iwan ons welkom heette, hadden we afgesproken om de volgende dag naar het CPI te gaan om te weten te komen welke stagebegeleider we kregen en in welk schooltje we zouden staan.

Na deze bijeenkomst zijn we met Dennis gaan rondrijden. ‘Sightseeing’! Met zijn pick-up zijn we door de straatjes van paramaribo gereden, vooral de noordelijke kant. Heel veel heb ik er niet van kunnen onthouden, het ging echt allemaal heel snel. Wat ik wel nog weet is dat we naar de suriname-rivier zijn gaan kijken. Dennis heeft gezegd dat hij ons wel eens zou meenemen naar de overkant van de rivier. We zijn even een kijkje gaan nemen. We liepen over een brugje tot aan de bootjes. Onder de brug lag allemaal modder en daar hebben we heel veel krabben gezien. Kleintjes, ietsjes groter,…

Op deze plek zijn we ook al een andere groep Belgische studenten tegengekomen. Zij gingen nu de rivier oversteken. Wat ook opviel bij dit groepje was dat het een hele groep meisjes was met weer maar 1 jongen. Net gelijk bij ons met jonathan. De begeleider van deze andere groep had een groot stuk fruit bij. We hebben gevraagd wat het was en hij zei een pompelmoes. Amai, echt een kei grote pompelmoes. We hebben ene meegekregen voor thuis eens te proeven. Iedereen was benieuwd.

Verder heeft Dennis ons de leuke plekjes laten zien voor eens goed uit te gaan, met carnaval bv.

Eens terug thuis was het al half 3. We zijn nog snel wat brood gaan kopen wat niet gemakkelijk was. Op zondag is nl ook hier heel veel dicht. Alleen zo kleine kotjes/kraampjes waar gekke mensen in staan. Met de hulp van een vrouw op straat zijn we dan toch maar in zo een kraampje brood gaan halen. Hij zei dat hij nog brood had, maar dat was wel een beetje oud. Dus van gistere dachten we. Terug thuis hebben we dus boterham gegeten. Op een paar sneetjes zat schimmel.  Wat bleek nu achteraf, dat het broodzakje was toe gedaan met een geel lintje, wat dus wil zeggen dat het brood was van dinsdag en dus al bijna een hele week oud was. Ze hebben hier in Suriname een lintjessysteem en daar waren wij dus niet van op de hoogte. Vandaar de verklaring van de schimmel. We zijn diezelfde avond nog brood gaan halen voor de volgende morgen. Want om dat brood nog een dag te laten liggen, …. Dat zagen we toch niet zitten. Na het eten zijn we ons een beetje gaan opfrissen (= douche met koud water, er is geen warm water) en gingen we een plekje zoeken waar we op internet konden om zo een mailtje te sturen dat we allemaal goed zijn aangekomen en de eerste indrukken enz. Om de hoek bij ons hebben we een cybercafeetje gevonden bij een gekke chinees ofzo. Het is niet zo duur, maar wel helemaal niet leuk om te zitten. de verbinding verloopt heel langzaam, duurt lang, er zitten heel veel kinderen videospelletjes te spelen, echt zo van die schietspelletjes. Lang konden we niet blijven want we moesten om 6 uur in ons huisje zijn want er werd weer voor ons gekookt. Deze keer niet door Dennis zijn vrouw Sharida, maar door Sean. Wij dus flink om 6uur thuis maar niemand te bespeuren. Dus dan maar de tafel dekken en wachten. Na een uur kwamen Roger en Sean binnen. Van Dennis en Sharida was nog steeds geen spoor tot we telefoon kregen. Ze stonden in de file. File in Suriname, in een ontwikkelingsland. Gek om voor te stellen. We zijn dan toch maar aan het eten begonnen. Chopsoy. Rijst met een mix van groene groenten en kippenblokjes. Best wel lekker, alleen mocht er voor ons allemaal nog wat saus bij, curry of zoetzure saus of …., want dat eten ze hier blijkbaar niet echt. Alles eten ze gewoon droog. Nadat we ons buikje hadden vol gegeten, zijn we  allemaal gezellig op de zeteltjes en stoeltjes gaan zitten voor ons klein TV’tje. Een beetje met de antenne draaien om ‘scherp’ beeld te krijgen en we konden kijken. ‘American Idools’, natuurlijk hilarische beelden, gelijk bij onze idool-voorrondes. Hier en daar nog een beetje gezeverd enz. en toen zijn we maar allemaal vroeg in ons bedje gekropen want we moesten vroeg op om naar het CPI te gaan.

-xxx-

03-02-2010 om 18:13 geschreven door *Tine*  

niet letten op schrijffouten

Op deze vrijdag zijn we ’s morgens nog naar Brussel gegaan om ons visum te mogen afhalen.

Na de middag was het koffers in orde brengen en hier en daar nog afscheid nemen want ’s nachts zijn we vertrokken omstreeks 3u30. Normaal gezien was het 2u15 rijden naar Schiphol, maar dat was buiten ons gerekend. Bij het vertrek voelde ik mij een beetje ziekjes,…. Stress van afgelopen dagen? Zenuwen voor wat er komen gaat? …. Na een uurtje rijden begon de miserie al. Een ongeval: een vrachtwagen gekanteld op de autostrade. Dit bezorgde ons een half uur file = totaal stilstand. De politie en de wegenwacht hebben ons toen doen omkeren om via de binnenwegen een stuk autostrade te vermijden om voorbij het ongeval te geraken. Omdat het die nacht weer goed gesneeuwd had was het natuurlijk heel slecht om te rijden waardoor we nog meer tijd zijn verloren. Al die hoebels en boebels, rijden en stoppen…. waren echt niet goed voor mij maag. Ellendig, ziek, misselijk,….. Gelukkig lagen er zakjes in de auto, die ik goed heb kunnen gebruiken. Buiten dit alles zaten we ook nog eens vast achter de sneeuwruimers die heeeeeeel langzaam over de autostrade reden. Wat een pech. En dat juist op de dag dat ik moet vertrekken naar Suriname. Na zeker 4uur en een kwart te rijden zijn we eindelijk in de luchthaven aangekomen. Juist een uurtje voor het vertrek van ons vliegtuig, heel nipt dus. Dan haasten, haasten om in te checken, maar waar? Inne en Sanne waren al ingecheckt. Gelukkig riepen hun ouders en wezen ze mij de weg. Zo ziek als iets ben ik dan op het vliegtuig gestapt. Jonathan kwam nog later in het vliegtuig gestapt. Hij heeft dezelfde miserie gehad onderweg, vertelde hij mij, buiten het ziek zijn dan. In het vliegtuig heb ik de zakjes niet moeten gebruiken, wat een goed teken was. Maar slapen lukte mij niet echt. Tegen de middag ging het al ietsjes beter. Veel gegeten heb ik niet echt, ik was ook nog niet 100%. Na 9uur, 10min en zeker 3 films zijn we aangekomen met ons viertjes. Een landing tussen de groenen bomen, in een kleine luchthaven. Bij het buitenkomen hebben we moeten puffen, zo warm. Het was 26° en bewolkt, maar het voelde echt zo benauwd en bedrukt. Gauw een foto met ons en het vliegtuig genomen en dan zijn we gaan kijken of we het land binnen mochten. Bij het wandelen over de luchthaven merkte we op dat er eigenlijk maar 1 vliegtuig was, dat van ons. Het eerste verschil met België wat ons dus al opviel. Na het koffers zoeken liepen we naar buiten. We hadden een blad met de naam van ons contactpersoon (Dennis) gemaakt want we hadden geen idee hoe hij eruit zou zien. Er stapte iemand naar ons toe, een nogal jonge kerel (Roger) en dat bleek de zoon te zijn van Dennis. Hij wees ons de weg naar zijn pick-up. Plots waren we omringd door heel veel mannen die ons hielpen met onze koffers. Wij dachten kameraden van Roger, maar achteraf bleek dus dat ze gewoon geld kwamen vragen voor hun hulp. Jonathan heeft zich laten vangen en heeft 3 € uitgegeven aan hun. De meisjes waren slimmer. Wij vertelde hun dat we geen kleingeld bij hadden. Het bleek ook dat we niet met 4 in een huisje zaten maar met 8, nog 4 andere meisjes uit gent. Leuk.

De reis naar ons huisje. Moeilijk te bespreken. Langs de weg een paar huizen, sommige mooi, andere echt vervallen grote verschillen naast elkaar.  Met de auto rijden… kei gevaarlijk…. Voorrang verlenen kennen ze niet, het is hier in Suriname voorrang NEMEN, aan de snelheid houden kennen ze ook NIET, …. Mensen langs de weg die dingen aan de voorbijrijdende auto’s moesten verkopen. Tussen de huizen in veel groen, bomen, planten, gras,…

Na nog eens een lange rit met hier en daar en stop, zijn we eindelijk aangekomen. Het was toen bijna half 11 Belgische tijd. Dat wil dus zeggen dat het in Suriname half 7 was. Het huisje viel goed mee. Iedereen heeft een aparte kamer. Ik een kleintje, maar ik maak het wel gezellig. Dennis zijn vrouw heeft ons opgewacht, ze had heel het huisje gepoetst en ging voor ons koken die avond. Wij zijn na het uitpakken nog even naar de lokale supermarkt geweest om als wat eten te kopen voor de volgende morgen.

Opeens voelde ik mij weer niet zo super. Vooral moe maar ook terug misselijk. Ik heb dan besloten om niet mee te eten maar even te gaan douchen en maar vroeg te gaan slapen. Allee vroeg….

8u lokale tijd is dus 12uur Belgische tijd. Dus ik was al bijna 24uur wakker. Lang genoeg. Slapen was dus een goede zaak.

Dit was mijn eerste dag. Al een heel avontuur op zich.

-xxx-

03-02-2010 om 00:00 geschreven door *Tine*  

Ik ben Tine De Deckers, 3e jaars studente kleuteronderwijs.
Ik heb via mijn opleiding de kans gekregen om mijn uitgroeistage in het buitenland verder te zetten gedurende 3 maanden. (30januari - 9mei)
Suriname is de bestemming !
Samen met nog 3 medestudenten, Inne, Sanne en Jonathan, ga ik 'het voor ons nieuwe land' ontdekken.
Cultuur, leefwijze, lerarenopleiding,...
We zullen les volgen aan het Christelijk Pedagogisch Instituut (CPI), stage doen in de lokale kleuterklassen en tijd krijgen om het land te verkennen. Ook zullen we een project opstarten.
In samenwerking met de lokale school en leerkrachten zorgen we voor naschoolse opvang om de kinderen van straat te houden. Dit project zal ook worden doorgetrokken naar de lokale weeshuizen om ook daar voor animatie te zorgen.

Ik kijk echt uit naar deze belevingen en zal hier mijn avonturen neerschrijven.
Zo kunnen ook jullie een beetje meegenieten van mijn reis in Suriname.

-xxx-

29-12-2009 om 14:10 geschreven door *Tine*