Op deze vrijdag zijn we s morgens nog naar Brussel gegaan om ons visum te mogen afhalen.
Na de middag was het koffers in orde brengen en hier en daar nog afscheid nemen want s nachts zijn we vertrokken omstreeks 3u30. Normaal gezien was het 2u15 rijden naar Schiphol, maar dat was buiten ons gerekend. Bij het vertrek voelde ik mij een beetje ziekjes, . Stress van afgelopen dagen? Zenuwen voor wat er komen gaat? . Na een uurtje rijden begon de miserie al. Een ongeval: een vrachtwagen gekanteld op de autostrade. Dit bezorgde ons een half uur file = totaal stilstand. De politie en de wegenwacht hebben ons toen doen omkeren om via de binnenwegen een stuk autostrade te vermijden om voorbij het ongeval te geraken. Omdat het die nacht weer goed gesneeuwd had was het natuurlijk heel slecht om te rijden waardoor we nog meer tijd zijn verloren. Al die hoebels en boebels, rijden en stoppen . waren echt niet goed voor mij maag. Ellendig, ziek, misselijk, .. Gelukkig lagen er zakjes in de auto, die ik goed heb kunnen gebruiken. Buiten dit alles zaten we ook nog eens vast achter de sneeuwruimers die heeeeeeel langzaam over de autostrade reden. Wat een pech. En dat juist op de dag dat ik moet vertrekken naar Suriname. Na zeker 4uur en een kwart te rijden zijn we eindelijk in de luchthaven aangekomen. Juist een uurtje voor het vertrek van ons vliegtuig, heel nipt dus. Dan haasten, haasten om in te checken, maar waar? Inne en Sanne waren al ingecheckt. Gelukkig riepen hun ouders en wezen ze mij de weg. Zo ziek als iets ben ik dan op het vliegtuig gestapt. Jonathan kwam nog later in het vliegtuig gestapt. Hij heeft dezelfde miserie gehad onderweg, vertelde hij mij, buiten het ziek zijn dan. In het vliegtuig heb ik de zakjes niet moeten gebruiken, wat een goed teken was. Maar slapen lukte mij niet echt. Tegen de middag ging het al ietsjes beter. Veel gegeten heb ik niet echt, ik was ook nog niet 100%. Na 9uur, 10min en zeker 3 films zijn we aangekomen met ons viertjes. Een landing tussen de groenen bomen, in een kleine luchthaven. Bij het buitenkomen hebben we moeten puffen, zo warm. Het was 26° en bewolkt, maar het voelde echt zo benauwd en bedrukt. Gauw een foto met ons en het vliegtuig genomen en dan zijn we gaan kijken of we het land binnen mochten. Bij het wandelen over de luchthaven merkte we op dat er eigenlijk maar 1 vliegtuig was, dat van ons. Het eerste verschil met België wat ons dus al opviel. Na het koffers zoeken liepen we naar buiten. We hadden een blad met de naam van ons contactpersoon (Dennis) gemaakt want we hadden geen idee hoe hij eruit zou zien. Er stapte iemand naar ons toe, een nogal jonge kerel (Roger) en dat bleek de zoon te zijn van Dennis. Hij wees ons de weg naar zijn pick-up. Plots waren we omringd door heel veel mannen die ons hielpen met onze koffers. Wij dachten kameraden van Roger, maar achteraf bleek dus dat ze gewoon geld kwamen vragen voor hun hulp. Jonathan heeft zich laten vangen en heeft 3 uitgegeven aan hun. De meisjes waren slimmer. Wij vertelde hun dat we geen kleingeld bij hadden. Het bleek ook dat we niet met 4 in een huisje zaten maar met 8, nog 4 andere meisjes uit gent. Leuk.
De reis naar ons huisje. Moeilijk te bespreken. Langs de weg een paar huizen, sommige mooi, andere echt vervallen grote verschillen naast elkaar.Met de auto rijden kei gevaarlijk . Voorrang verlenen kennen ze niet, het is hier in Suriname voorrang NEMEN, aan de snelheid houden kennen ze ook NIET, . Mensen langs de weg die dingen aan de voorbijrijdende autos moesten verkopen. Tussen de huizen in veel groen, bomen, planten, gras,
Na nog eens een lange rit met hier en daar en stop, zijn we eindelijk aangekomen. Het was toen bijna half 11 Belgische tijd. Dat wil dus zeggen dat het in Suriname half 7 was. Het huisje viel goed mee. Iedereen heeft een aparte kamer. Ik een kleintje, maar ik maak het wel gezellig. Dennis zijn vrouw heeft ons opgewacht, ze had heel het huisje gepoetst en ging voor ons koken die avond. Wij zijn na het uitpakken nog even naar de lokale supermarkt geweest om als wat eten te kopen voor de volgende morgen.
Opeens voelde ik mij weer niet zo super. Vooral moe maar ook terug misselijk. Ik heb dan besloten om niet mee te eten maar even te gaan douchen en maar vroeg te gaan slapen. Allee vroeg .
8u lokale tijd is dus 12uur Belgische tijd. Dus ik was al bijna 24uur wakker. Lang genoeg. Slapen was dus een goede zaak.
Dit was mijn eerste dag. Al een heel avontuur op zich.
Na een goede nachtrust ben ik frisjes opgestaan en heb ik zelfs kunnen ontbijten. Na het ontbijt zijn we, zo rond half 11, met Dennis een bezoekje gaan brengen bij Iwan Tsjeng thuis, de directeur van het CPI (de school waar wij theorielessen zullen volgen). Gek om zo bij de directie thuis langs te gaan, maar wel gezellig. Hier hebben we ons eerste diertje gezien, een kikker. We reageerde allemaal zo fel dat het leek alsof we bij ons geen kikker kenden. Echt grappig. Dennis en Iwan stonden ons eigenlijk een beetje uit te lachen, maar ja, wie zou da nu niet gedaan hebben. Toen we binnen waren en Iwan ons welkom heette, hadden we afgesproken om de volgende dag naar het CPI te gaan om te weten te komen welke stagebegeleider we kregen en in welk schooltje we zouden staan.
Na deze bijeenkomst zijn we met Dennis gaan rondrijden. Sightseeing! Met zijn pick-up zijn we door de straatjes van paramaribo gereden, vooral de noordelijke kant. Heel veel heb ik er niet van kunnen onthouden, het ging echt allemaal heel snel. Wat ik wel nog weet is dat we naar de suriname-rivier zijn gaan kijken. Dennis heeft gezegd dat hij ons wel eens zou meenemen naar de overkant van de rivier. We zijn even een kijkje gaan nemen. We liepen over een brugje tot aan de bootjes. Onder de brug lag allemaal modder en daar hebben we heel veel krabben gezien. Kleintjes, ietsjes groter,
Op deze plek zijn we ook al een andere groep Belgische studenten tegengekomen. Zij gingen nu de rivier oversteken. Wat ook opviel bij dit groepje was dat het een hele groep meisjes was met weer maar 1 jongen. Net gelijk bij ons met jonathan. De begeleider van deze andere groep had een groot stuk fruit bij. We hebben gevraagd wat het was en hij zei een pompelmoes. Amai, echt een kei grote pompelmoes. We hebben ene meegekregen voor thuis eens te proeven. Iedereen was benieuwd.
Verder heeft Dennis ons de leuke plekjes laten zien voor eens goed uit te gaan, met carnaval bv.
Eens terug thuis was het al half 3. We zijn nog snel wat brood gaan kopen wat niet gemakkelijk was. Op zondag is nl ook hier heel veel dicht. Alleen zo kleine kotjes/kraampjes waar gekke mensen in staan. Met de hulp van een vrouw op straat zijn we dan toch maar in zo een kraampje brood gaan halen. Hij zei dat hij nog brood had, maar dat was wel een beetje oud. Dus van gistere dachten we. Terug thuis hebben we dus boterham gegeten. Op een paar sneetjes zat schimmel.Wat bleek nu achteraf, dat het broodzakje was toe gedaan met een geel lintje, wat dus wil zeggen dat het brood was van dinsdag en dus al bijna een hele week oud was. Ze hebben hier in Suriname een lintjessysteem en daar waren wij dus niet van op de hoogte. Vandaar de verklaring van de schimmel. We zijn diezelfde avond nog brood gaan halen voor de volgende morgen. Want om dat brood nog een dag te laten liggen, . Dat zagen we toch niet zitten. Na het eten zijn we ons een beetje gaan opfrissen (= douche met koud water, er is geen warm water) en gingen we een plekje zoeken waar we op internet konden om zo een mailtje te sturen dat we allemaal goed zijn aangekomen en de eerste indrukken enz. Om de hoek bij ons hebben we een cybercafeetje gevonden bij een gekke chinees ofzo. Het is niet zo duur, maar wel helemaal niet leuk om te zitten. de verbinding verloopt heel langzaam, duurt lang, er zitten heel veel kinderen videospelletjes te spelen, echt zo van die schietspelletjes. Lang konden we niet blijven want we moesten om 6 uur in ons huisje zijn want er werd weer voor ons gekookt. Deze keer niet door Dennis zijn vrouw Sharida, maar door Sean. Wij dus flink om 6uur thuis maar niemand te bespeuren. Dus dan maar de tafel dekken en wachten. Na een uur kwamen Roger en Sean binnen. Van Dennis en Sharida was nog steeds geen spoor tot we telefoon kregen. Ze stonden in de file. File in Suriname, in een ontwikkelingsland. Gek om voor te stellen. We zijn dan toch maar aan het eten begonnen. Chopsoy. Rijst met een mix van groene groenten en kippenblokjes. Best wel lekker, alleen mocht er voor ons allemaal nog wat saus bij, curry of zoetzure saus of ., want dat eten ze hier blijkbaar niet echt. Alles eten ze gewoon droog. Nadat we ons buikje hadden vol gegeten, zijn weallemaal gezellig op de zeteltjes en stoeltjes gaan zitten voor ons klein TVtje. Een beetje met de antenne draaien om scherp beeld te krijgen en we konden kijken. American Idools, natuurlijk hilarische beelden, gelijk bij onze idool-voorrondes. Hier en daar nog een beetje gezeverd enz. en toen zijn we maar allemaal vroeg in ons bedje gekropen want we moesten vroeg op om naar het CPI te gaan.
Om kwart na 7 ging Dennis ons komen uithalen om naar het CPI te gaan om daar te weten te komen wat, waar en wanneer we nu school of stage hebben. Om half 7 stond Dennis al aan ons huisje. Nog niemand was klaar. Hij was vroeger vertrokken omdat ze anders in de file zouden staan. Snel, snel haasten om er toch iets of wat deftig uit te zien voor we onze directeur op school nogmaals ontmoeten en ook andere leerkrachten. We vertrokken met 2 autos naar het CPI. Aangekomen daar was ik toch een beetje verschoten. Het gebouw, heel oud, precies verlaten. We mochten bij Iwan in zijn bureau aan een tafeltje zitten en kregen iets te drinken aangeboden. Hierna hebben we van alles zitten bespreken over stageplaats enz. maar uiteindelijk is er nog steeds geen stageplaats gevonden voor studenten kleuteronderwijs. 2 meisjes van gent kregen al onmiddellijk een stageplaats op 10 min. wandelen van ons huisje af en ze mochten morgen al beginnen. Wij, de overgebleven 5 meisjes, hadden nog niets in orde. Geen stagebegeleidster, geen stageplaats, geen idee. Dus hebben we nog een weekje verlof. Volgende week zouden we normaal gezien moeten weten wie waar stage zou moeten doen. maar ja, dat zullen we dan wel weer zien. Na dit gesprek zijn we het stad in gegaan om truitjes te kopen, ons uniform. We moeten een rode polo dragen op een lange broek. Hier hebben we weer nieuwe winkelstraten ontdekt en zijn we gaan eten in de burger king.Jaja die hebben ze hier ook. Nadien terug thuis, hebben we de rest van de namiddag in ons huisje doorgebracht want de werkmannen kwamen bij een paar kamers nog tralies plaatsen voor de ramen, voor de veiligheid.
Tegen de avond aan zijn we ons gaan omkleden om te gaan uit eten. Onderweg bij het wandelen en zoeken naar een eetplaats werden we aangeroepen door een groepje. Ze riepen : hey een groepje allochtonen . En inderdaad, voor het eerst waren wij de allochtonen, de vreemdelingen in dit land. We zijn in een rotti-zaakje geweest. Nog geen idee wat Rotti betekend, maar dat zullen we nog wel leren kennen. Ik heb daar frietjes besteld met kip, gefrituurde kip. Op het eerste zicht nog wel lekker maar eens ik van die kip geproefd had, .. hmmm, het had toch een ander en raar smaakje. Niet gelijk bij ons in België. Ik heb dan maar de frietjes opgegeten en eigenlijk had ik daar ook al genoeg mee. Hierna hebben we besloten nog iets te gaan drinken. In het donker zijn we door de straatjes gewandeld om een terrasje te vinden. Maar eigenlijk voelde we ons nogal veilig, we zijn ook wel met een grote groep. Eens op het terrasje aangekomen bestelde we ons allemaal een cocktail. De ober bleef echt de hele tijd bij onze tafel staan tot we iets wisten om te bestellen. Nadien moesten we echt super lang wachten op de cocktail en bracht de ober eerst de eerste 2 op een plateau en daarna pas de volgende 2 . Toen we de prijskaart bekeken waren we aangenaam verrast. Op de kaart stond 4,00. How amai, dachten wij, 1 euro (= 4 Surinaamse dollar) voor 1 cocktail Dus hadden we ons maar onmiddellijk nog eentje besteld want eer we de eerste op hebben is misschien de tweede al gebracht. Joke, een meisje van Gent had ook prijs die avond. Ze kwam terug van het toilet met een briefje in haar handen. Het telefoonnummer van de ober. Super grappig voor ons, maar haar vriendje zal daar anders over denken JMaar goed, na nog een derde ronde vroegen we dan toch maar de rekening, want er waren 2 meisjes van Gent, die lager onderwijs deden die morgen vroeg op moesten. De rekening dan maar vragen. Alles was mooi uitgeteld en afgegeven toen onze ober ineens terug kwam. Oei. Het klopte niet. De prijs op de kaart was niet in Surinaamse dollar maar in US dollar. Jaja we hebben ons lesje nu wel geleerd. ALTIJD de kleine lettertjes lezen op de drankkaart + niet overal in Suriname betaal je in Surinaamse dollar. Maar goed, uiteindelijk kwam alles nog een stuk goedkoper uit als dat we hetzelfde gedronken zouden hebben in België.
Nadien zijn we terug naar thuis gewandeld en zijn de meisjes van Gent al gaan slapen. Jonathan, Sanne, inne en ik zijn nog in de zetel gaan zitten en hebben nog tot in de nacht met elkaar gebabbeld. Een geslaagd einde voor deze dag.
