Zalig zo een keertje uitslapen tot 10u. Heel op het gemak opgestaan, lekker ontbeten zonder haast en daarna met Inne even het stad ingegaan. We hebben een paar winkeltjes gedaan en ja hoor, ik heb kleren gekocht. Wonder boven wonder 3 stuks zelfs. Een mooie donkerblauwe short, een geel topje wat er heel mooi op past en een zwart kleedje. Dit samen voor nog geen 20€.  Ook inne heeft mooie dingen gekocht. Na het winkelen zijn we onze laptop gaan halen en naar ‘t vat gegaan om nog een op het ‘gemak’ op internet te zitten. Helaas, toen we aankwamen en onze laptop opgestart hadden bleek dat er geen internet te verkrijgen was. Er waren problemen met de server. Dan maar weer naar huis toe. Om toch even iets mij te laten horen heb ik Yves gebeld. Zo raar, maar echt fijn om zijn stem nog eens te horen. Na nog geen 5 min. bellen viel het gesprek uit. Ik ben snel om de hoek bij ons in de straat een nieuwe herlaadkaart gaan halen, 2 in één keer. En heb hem terug gebeld. Een kwartiertje heb ik kunnen bellen en toen was het geld al weer op. Duur toch, van Suriname naar België bellen. Maarja, we hebben elkaar toch weer eens gesproken en dat was echt fijn. Na het eten zijn we terug naar ’t vat geweest omdat ze inne en mij verteld hadden dat er vanavond studentenavond was met gratis ‘shooters’. Dus wij dachten: allen daar heen. Er was heel weinig volk. Maar het was nog vroeg, misschien kwamen studenten gewoon nog wat later op de avond. Helaas. Geen kat kwam opdagen en dat voor een studentenavond. Heel vreemd. Gelukkig waren we met een toffe bende daar. De groep van Brussel en Chris en Michiel van de KHLim zijn ook gekomen en wij hadden spelletjes bij. Oa: Jungle speed. Na een spelletje of 2 en lang babbelen met iedereen hebben we besloten toch maar naar huis te gaan. De meeste van ons moesten namelijk ook weer vroeg op om naar school te gaan. 

Lekker slapen dan maar.

-xxx-

14-03-2010 om 20:18 geschreven door *Tine*  

Weer een dagje vrij van school. In de voormiddag ben ik met Inne naar de winkel gefietst, ik heb mijn was gedaan en toch nog maar eens een keertje uitgekeerd. Namiddag zijn we gaan zwemmen in het hotel waar Lieven en Reinhoud verblijven en gingen we hierna ook met hen afspreken om de laatste dingen nog door te geven voor ze morgen terug naar België vliegen. Amai, een heel mooi hotel. We liepen over een paadje door een tuintje naar achter. Daar bevond zich het zwembad. Rustig, niet te veel volk en een simpel maar leuk zwembad. Iedereen koos een ligstoel uit en we hebben lekker kunnen ontspannen en bruinen in het zonnetje. Als afkoeling af en toe een plonsje in het water en tegen 18u was het wachten op de komst van Lieven en Reinhoud. Zij moesten namelijk nog een sessie geven over hun project en gingen dus later in het hotel aankomen. We hebben toch wel lang moeten wachten maar dat was niet zo erg. Ik heb met jonathan nog even op de schommel gezeten en Inne en Sanne waren een boekje aan het lezen. Na nog even de laatste dingen gezegd te hebben, kwam het afscheid en zijn we naar ons huisje terug vertrokken. Daar stond Dennis ons op te wachten. We mochten onze laptops en belangrijke spullen meegeven met hem omdat we morgen voor 2 dagen weg zijn. Ook laat hij een bewaker komen om ’s nachts ons huisje in het oog te houden. Jaja, want Dennis niet allemaal doet voor ons. Hierna zijn we nog naar het pannenkoeken en poffertjes café gegaan en hebben we een lekker broodje gegeten. bij het thuiskomen heb ik mijn rugzak al klaar gemaakt en dan gaan slapen.

-xxx-

14-03-2010 om 20:32 geschreven door *Tine*  

Zaterdag, het vertrek naar Brownsberg.

’s morgens ben ik goed vroeg opgestaan om nog maar eens te checken of ik niets vergeten ben in mijn rugzak te steken. Snel een boterhammetje eten en daar stond de man al die ons ging begeleiden. Robert. We vonden het maar een gekke, vreemde kerel. Maar Dennis heeft het geregeld en dat maakte dat we toch zijn mee gegaan. Robert is een reuze kerel, letterlijk. Hij is echt groot en dik. Zijn voeten, zijn schoenen zijn echt mega. Hij kan zichzelf moeilijk voorruit verplaatsten en geeft soms wel vreemde, voor ons toch ongepaste opmerkingen. Toen Annabel vroeg hoe hij ook al weer heette zei hij: hoe heet je vriendje, je mag me ook zo noemen…. Bah seg, dat zeg je toch niet. het is moeilijk te beschrijven maar we hadden allemaal toch niet zo een positief gevoel over deze begeleider. In de auto moest ik van voor zitten. Ik had als laatste het huis afgesloten en iedereen was al in de auto gekropen, achteraan in het autobusje. Bij het vertrek maakte de auto echt een hels lawaai, hij rammelde en piepte langs alle kanten. Na een tijde rijden ging het beter. We vroegen of hij muziek kon opzetten. Hij had cd’s bij en deed dit. Zielige, surinaamse love-songs stond op de eerste cd. Hmmm, niet meteen wat wij in gedachten hadden om te luisteren onderweg naar een groot avontuur. Robert vertelde dat hij ook cd’s had van Michael Jackson.  Ohja, dat was al stukken beter, alleen was het probleem dat hij niet wist waar hij die cd’s had liggen. Tijdens een tussenstop zou hij die cd’s zoeken. Na ongeveer een uurtje rijden zijn we gestopt langs de kant, bij een gezin dat nogal arm woont. We kregen van Robert drinken en cake, die hij zelf gemaakt had. Lekker, maar veel. Omdat we niet alles op kregen vroeg hij ons de cake in stukjes te delen en aan de lokale kinderen uit te delen. Super goed idee, we waren onmiddellijk akkoord. Robert bleek precies toch een beetje mee te vallen. Na een beetje rond te wandelen zijn we terug vertrokken. Cd’s zoeken was de eerste opdracht. Robert haalde zijn gekochte cd’s uit en die waren allemaal verpakt in hoesjes met madammen in bikini’s. … uhu?!? Mijn vreemd gevoel kwam toch weer terug naar boven. Hij had de cd’s van Michael Jackson gevonden maar die waren zo beschadigd dat ze niet meer af te spelen waren. Dan maar even geen muziek. Verder zijn heeft hij ons eerst gebracht naar de stuwdam van het brokopondomeer. Een prachtig uitzicht, mooie foto’s gemaakt, weer even de benen gestrekt en we konden weer verder. Na een poosje rijden sloegen we een zandweg in richting de voet van de Brownsberg. Ja, een zandweg, je kan al raden hoe onze rammelauto daarop deed. Maar we gingen vlot vooruit. De berg omhoog, dat was een heel ander pak mouwen. Steile stukken, modder door de regen van vorige nacht, smalle weg, ravijnen aan 2 kanten van de weg… het was echt bijna niet te doen. diepe kuilen, slippen en glijden door de modder en hopen dat er geen tegenligger kwam. Een echt avontuur om gewoon boven te raken. Halfweg op de berg zijn we moeten stoppen. een toeristenbusje had geen grip meer en kon niet naar boven geraken. De mensen zijn moeten uitstappen en hebben de bus een stukje moeten duwen. Gelukkig kon Robert goed rijden en zijn wij in één stuk boven geraakt zonder vastzitten.  Boven aangekomen, na een diepe opluchting, zijn we ons hutje gaan bezichtiging. een open hutje met klein keukentje en onder het afdakje buiten een tuinbank. Klein maar gezellig. Niet lang erna namen we onze rugzak en vertrokken naar de Irene val en Leo val, 2 watervallen die we vandaag gaan bezichtigen. Het was een mooie tocht door jungle. De natuur was echt mooi om te zien. overal hoorde je geluiden van verschillende dieren. Het was echt ontspannen en genieten. We zijn half weg de tocht naar de eerst waterval zijn we even gestopt op een open plek met super mooi uitzicht. Hier hebben we een foto laten maken door 2 Nederlanders, Ron en Chris. Zij liepen achter ons, ook naar de Irene val. Na ook een foto van hun gemaakt te hebben zijn ze met ons mee gestapt. Het zijn studenten Dokter en kinderarts.

Na weer een eindje te stappen, stond Annabelle stokstijf. Ze keek naar boven en vertelde dat ze een aap zag. En inderdaad, boven in de boom, verstopt tussen de bladeren zat een brul aap, een groot rosse aap. Uiteindelijk toen iedereen hem gezien had zijn we weer verder gewandeld, toch wel langs een lange zware, soms moeilijke tocht. Omdat het zo hard had geregend vorige nacht was alles modderig en glibberig. Na toch wel een keertje op mijn gat gevallen te zijn, zijn we aangekomen bij onze eerste waterval. De Irene val. Heel mooi om te zien en het water was niet zo heel koud. Ik ben er helemaal kunnen onderstaan. Na de foto-shoot van iedereen zijn we terug naar boven geklommen. Steil omhoog, tegen een toch wel stevig tempootje. Het was voor mij toch wel vermoeiend. Ik moest goed letten op mijn ademhaling. De volgende afslag ging naar de Leo val. Onderweg zijn we een mooie blauwe vlinder tegen gekomen, echt felblauw. Bij weer een steile afdaling tussen bomen en takken komen we in een kleine dal terecht waar de waterval vanboven de rots in het midden stroomde. Het was al later op de dag en niet meer zo heel heet, dus het water voelde ook kouder aan. Toch zijn er nog mooie foto’s gemaakt bij de waterval en hierna hadden we het wel gezien voor vandaag. Nog een vermoeiende klim naar boven en toen zijn we naar ons hutje gewandeld. Daar zat  Robert rustig op de bank te zitten (zonder hemd aan = bah)

De hangmatten hingen al klaar in ons hutje, alle 7 op een rij. Ik heb al onmiddellijk geroepen dat ik niet aan de zijkant wil liggen maar ergens veilig middenin. Want wie weet wat voor beestjes er tegen de muren kruipen in het midden van de nacht J Robert ging beginnen aan het eten, maar het kon nog wel even duren. Hij vertelde ons dat het geen barbecue werd omdat hij het vuur niet aan kreeg, het hout was te nat…  

Tine en ik zijn dan eventjes op verkenning geweest, want het zag er naar uit dat het nog wel even kon duren voor het eten klaar was. Eens rondkijken wat er allemaal te doen of te zien valt. We zijn iemand tegen gekomen die met een qwad kwam aangereden. We hebben gevraagd om er een keertje op te mogen zitten en een stukje mee te rijden. Dit mocht. Wij sprongen links en recht er achter op en hij bracht ons …….. de hoek om J

Ook al was het maar een klein stukje, het was leuk om te doen. Nadat hij ons had afgezet zijn we een meisje tegengekomen. Chalin. Ze overnachtte ook op de berg samen met haar ouders en grootouders. Zij gingen wel barbecueën en achteraf te zien andere groepen ook. Vreemd. Maar goed. Chalin is een meisje en ze zit in de 5^de klas (lagere school) ze had ons van alles te vertellen en wou met ons mee op pad enzo. Dit ging helaas niet en mocht ook niet van haar ouders. Maar we zijn nog een tijdje bij haar gebleven en hebben veel gebabbeld. Leuk. We hebben nog genoten van een prachtig uitzicht, uitkijk op Stone-eiland. Een heel groot meer, waar Jonathan en zijn klas verbleven. Jaja zij zitten ook op brownsberg. Maar we zijn via een andere touropperator gekomen. Waarom? Dat vraag ik mij nu ook af. Eerst gingen we goedkoper kunnen gaan, maar uiteindelijk hebben we evenveel moeten betalen. Dus we hadden even goed met jonathan en zijn klas kunnen meegaan. Daar zitten de andere Belgen ook bij. De meisjes van brussel en nog andere van gent.

Bij de terugkomst aan ons hutje hebben we gevraagd aan 2 jongens, mark en sander, die voorbij wandelde om een foto te maken van Tine en mij. Hierna zijn we eventjes met hun meegewandeld om te zien waar zij verbleven. Ze hadden een huisje met stapelbedden. Ze waren met een groep van 20 en moesten maar 50€ betalen hiervoor + een barbecue kregen ze. Hierna besefte Tine en ik dat we veeeeeel te veel betaald hadden voor wat we kregen. Uiteindelijk zijn we terug naar ons hutje gegaan om ons te gaan douchen, het eten zou nu toch al bijna klaar moeten zijn. Met weer al goed ijskoud water zijn we ons even gaan afspoelen, snel snel. En hebben ons bij de rest van de groep aan tafel geplaatst. We kregen rijst met kipbilletjes en kousenband. Kousenband is een hele lange groene sliert die ze dan in kleine korte stukjes snijden en warm maken. Lijkt op groene bonen maar super lang en geen ‘erwtjes’ erin. Het was wel lekker, maar voor het geld dat we betaald hadden (125€ voor all in) vond ik het maar magertjes. Wel had hij ook gezorgd voor fruit en een beetje Surinaamse chips en drinken. Cola en zelfs rum. Na het eten ging Robert zicht terugtrekken in de auto. Hij ging nl daar slapen want om hem bij ons, tussen 7 meisjes te hebben liggen, hmmmm liever niet hoor. We hebben nog lang gebabbeld, een paar woordspelletjes gespeeld maar eigenlijk zat er niet veel meer in dan dat. Dus maar allemaal de hangmat in. Het was echt nog maar vroeg. 21u ofzo. Wel al goed donker en veel dierengeluiden op de achtergrond. Ik was helemaal ingewikkeld in mijn lange pyjamabroek, een truitje met lange mouwen en daar yves zijn lange dikke sloddertrui nog eens over. De kap goed opgezet, dat er geen beestjes in mijn haren kunnen kruipen J zo lag ik dan nog eens in mijn slaapzak, helemaal ingepakt. En nu maar proberen te slapen.

Het ging niet goed bij mij. Rechts van mij hoorde ik al geronk, inne en sara waren al vertrokken precies. Ik kon echt niet slapen in zo een hangmat. Het is fijn om te liggen en te wiegen maar echt slapen?! Het lag niet goed, Inne legde dan ook nog eens haar knie tegen mij (we lagen met 7 heel dicht tegen elkaar) er waren veel geluiden van krekels, padden, en andere dieren die ik waarschijnlijk niet ken. Het was ook heeeel koud. Zelfs met al die kleren aan heb ik nog kou geleden.

Ik heb alle uren op de klok gezien !

-xxx-

14-03-2010 om 20:33 geschreven door *Tine*  

We zijn om half 7 opgestaan want om 7u zouden we de zonsopgang kunnen zien bij dat uitzicht waar Tine en ik gistere zijn gaan zien. maar helaas, er was zoveel mist dat er niets te zien was. Dan maar terug naar ons hutje toe en hebben we ontbeten. Boterham met choco en een tasje koffie. Hierna vroegen we aan Robert wat de plannen waren voor vandaag. Want we hadden gisteren 2 watervallen gezien en er zijn er nog 2 te gaan, en voor de rest….. wat was er nog te doen?

Hij vertelde ons dat we best de Mazaronival konden bezichtigen. De andere waterval was niet echt de moeite zei hij. En tegen 14u ten laatste wou hij al weer vertrekken naar de stad, terug naar paramaribo. ??? zo vroeg al ! we hebben echt geprobeerd om het wat uit te stellen maar hij wou niet toegeven. Dus zijn we maar met alle frustraties vertrokken naar de waterval. Het was een platte weg, het leek wel een boswandeling. Pas op het einde was er een stijl stuk naar beneden. Op een uurtje waren we al bij de waterval en konden we een paar foto’s maken. Het was een mooi plekje, maar we hadden het nu wel gehad, er is niets nieuw meer aan.

We besloten terug te keren naar ons huisje en wilden eigenlijk nog naar het stuwmeer om te zwemmen enzo. De plek waar jonathan overnachtte. Het was ons beloofd om er naar toe te gaan en we moesten Jonathan zoiezo meenemen naar huis in ons busje omdat we rechtstreeks bij Dennis en Sharida werden afgezet. Zij gingen dan voor ons koken en ons meenemen naar de holikaverbranding van de Hindoestanen. Een ritueel dat ze doen voor het Pagwa feest.

Robert bleef zeggen dat we niet naar stuwmeer konden gaan om zomaar te zwemmen ofzo. We zouden moeten bijbetalen en zever hier en zever daar. Bijbetalen? Alsof hij al niet genoeg geld van ons had om dit in de tour te steken, nogmaals zo als beloofd! Hehe, we waren echt kwaad. Dus wij maar allemaal onze rugzak een beetje gepakt. Nog een laatste keer gaan rondkijken en dan terug gekeerd om middag te eten.

Niemand heeft gegeten. het was rijst met kippenbilletjes en onder de rijst iets raars geroerd. Gewoon hetzelfde eten als gisteren dat dus een hele nacht heeft ‘bloot gelegen’. Bah bah bah, en hiervoor betalen wij. Nu kon het voor ons echt niet meer. we hebben onze spullen gepakt en zijn met een zuur gezicht terug in de auto gestapt. Hij is dan naar het stuwmeer gereden om Jonathan op te halen. De groep daar zag al van ver aan ons gezichten dat het echt was tegen gevallen.

Bij Dennis en Sharida aangekomen kwamen de verhalen naar boven. Ze verschoten er een beetje van dat hij zo was tegen gevallen. Die robert was aangeraden via onze directeur van het CPI, Iwan Tsjeng.

Jah, dachten wij. Dat is zelf ook een kwal. Alleeja, hij kon onze stageplaats nog niet eens regelen terwijl het van December al in orde zou zijn geweest. Hehe, hadden we dat op voorhand geweten waren we nooit mee geweest met die Robert. Jonathan moest zelfs veel geld bijbetalen omdat hij met ons mee naar huis is terug gekomen. We hebben allemaal geprotesteerd en gezegd dat hij niet moest betalen. Seg, wat denkt die wel niet.

Maar goed. al de frustraties hebben we dan toch maar aan de kant kunnen zetten en we hebben de toch wel mooie foto’s laten zien aan Dennis en Sharida. Het was niet helemaal slecht geweest. We hebben lekker en veel gegeten (al niet meer gegeten sinds die middag). We zijn goed terug ontvangen en waren weer een beetje positiever ingesteld. Tegen de avond gingen we bij een hindoestaans gezin voor de feestdag pagwa mee te maken. Ook hier werden we hartelijk onthaald. We kregen al onmiddellijk drinken EN ETEN. Overal in Suriname doen ze dit. Komt er iemand op bezoek wordt er eten gemaakt. Niet zomaar chips of nootjes op tafel om te snoepen… neenee, echt warm eten, rijst met vlees enz.

Tegen 20u30 zijn we naar een grote wei gebracht en daar werd een ritueel uitgevoerd door een priester en de vereniging die dit georganiseerd hadden. Een grote stapel, zeker 3m hoog  houtpaletten en stro, werd in vuur gestoken. Hierna zijn we naar een zaaltje gegaan en hebben we een verdere ritueel gezien dat bij deze feestdag hoort. We mochten plaats nemen in stoelen en de vereniging, de organisatie die dit regelde zat van voor op een mat. 2 per 2 tegenover elkaar met de muziekinstrumenten. Terwijl zij muziek maakten en zongen werd er voor iedereen weer rondgegaan met eten en drinken. Dit ritueel zou de hele nacht door gaan tot ’s morgens vroeg. Altijd maar het zelfde liedje opnieuw en opnieuw en opnieuw. Amai.

Na het gezien te hebben zijn we toch maar door gegaan, richting huis en lekker gaan slapen in ons bed. Dit ligt al stukken beter dan de hangmat.

-xxx-

14-03-2010 om 20:47 geschreven door *Tine*