Zalig zo een keertje uitslapen tot 10u. Heel op het gemak opgestaan, lekker ontbeten zonder haast en daarna met Inne even het stad ingegaan. We hebben een paar winkeltjes gedaan en ja hoor, ik heb kleren gekocht. Wonder boven wonder 3 stuks zelfs. Een mooie donkerblauwe short, een geel topje wat er heel mooi op past en een zwart kleedje. Dit samen voor nog geen 20.Ook inne heeft mooie dingen gekocht. Na het winkelen zijn we onze laptop gaan halen en naar t vat gegaan om nog een op het gemak op internet te zitten. Helaas, toen we aankwamen en onze laptop opgestart hadden bleek dat er geen internet te verkrijgen was. Er waren problemen met de server. Dan maar weer naar huis toe. Om toch even iets mij te laten horen heb ik Yves gebeld. Zo raar, maar echt fijn om zijn stem nog eens te horen. Na nog geen 5 min. bellen viel het gesprek uit. Ik ben snel om de hoek bij ons in de straat een nieuwe herlaadkaart gaan halen, 2 in één keer. En heb hem terug gebeld. Een kwartiertje heb ik kunnen bellen en toen was het geld al weer op. Duur toch, van Suriname naar België bellen. Maarja, we hebben elkaar toch weer eens gesproken en dat was echt fijn. Na het eten zijn we terug naar t vat geweest omdat ze inne en mij verteld hadden dat er vanavond studentenavond was met gratis shooters. Dus wij dachten: allen daar heen. Er was heel weinig volk. Maar het was nog vroeg, misschien kwamen studenten gewoon nog wat later op de avond. Helaas. Geen kat kwam opdagen en dat voor een studentenavond. Heel vreemd. Gelukkig waren we met een toffe bende daar. De groep van Brussel en Chris en Michiel van de KHLim zijn ook gekomen en wij hadden spelletjes bij. Oa: Jungle speed. Na een spelletje of 2 en lang babbelen met iedereen hebben we besloten toch maar naar huis te gaan. De meeste van ons moesten namelijk ook weer vroeg op om naar school te gaan.
Weer een dagje vrij van school. In de voormiddag ben ik met Inne naar de winkel gefietst, ik heb mijn was gedaan en toch nog maar eens een keertje uitgekeerd. Namiddag zijn we gaan zwemmen in het hotel waar Lieven en Reinhoud verblijven en gingen we hierna ook met hen afspreken om de laatste dingen nog door te geven voor ze morgen terug naar België vliegen. Amai, een heel mooi hotel. We liepen over een paadje door een tuintje naar achter. Daar bevond zich het zwembad. Rustig, niet te veel volk en een simpel maar leuk zwembad. Iedereen koos een ligstoel uit en we hebben lekker kunnen ontspannen en bruinen in het zonnetje. Als afkoeling af en toe een plonsje in het water en tegen 18u was het wachten op de komst van Lieven en Reinhoud. Zij moesten namelijk nog een sessie geven over hun project en gingen dus later in het hotel aankomen. We hebben toch wel lang moeten wachten maar dat was niet zo erg. Ik heb met jonathan nog even op de schommel gezeten en Inne en Sanne waren een boekje aan het lezen. Na nog even de laatste dingen gezegd te hebben, kwam het afscheid en zijn we naar ons huisje terug vertrokken. Daar stond Dennis ons op te wachten. We mochten onze laptops en belangrijke spullen meegeven met hem omdat we morgen voor 2 dagen weg zijn. Ook laat hij een bewaker komen om s nachts ons huisje in het oog te houden. Jaja, want Dennis niet allemaal doet voor ons. Hierna zijn we nog naar het pannenkoeken en poffertjes café gegaan en hebben we een lekker broodje gegeten. bij het thuiskomen heb ik mijn rugzak al klaar gemaakt en dan gaan slapen.
s morgens ben ik goed vroeg opgestaan om nog maar eens te checken of ik niets vergeten ben in mijn rugzak te steken. Snel een boterhammetje eten en daar stond de man al die ons ging begeleiden. Robert. We vonden het maar een gekke, vreemde kerel. Maar Dennis heeft het geregeld en dat maakte dat we toch zijn mee gegaan. Robert is een reuze kerel, letterlijk. Hij is echt groot en dik. Zijn voeten, zijn schoenen zijn echt mega. Hij kan zichzelf moeilijk voorruit verplaatsten en geeft soms wel vreemde, voor ons toch ongepaste opmerkingen. Toen Annabel vroeg hoe hij ook al weer heette zei hij: hoe heet je vriendje, je mag me ook zo noemen . Bah seg, dat zeg je toch niet. het is moeilijk te beschrijven maar we hadden allemaal toch niet zo een positief gevoel over deze begeleider. In de auto moest ik van voor zitten. Ik had als laatste het huis afgesloten en iedereen was al in de auto gekropen, achteraan in het autobusje. Bij het vertrek maakte de auto echt een hels lawaai, hij rammelde en piepte langs alle kanten. Na een tijde rijden ging het beter. We vroegen of hij muziek kon opzetten. Hij had cds bij en deed dit. Zielige, surinaamse love-songs stond op de eerste cd. Hmmm, niet meteen wat wij in gedachten hadden om te luisteren onderweg naar een groot avontuur. Robert vertelde dat hij ook cds had van Michael Jackson.Ohja, dat was al stukken beter, alleen was het probleem dat hij niet wist waar hij die cds had liggen. Tijdens een tussenstop zou hij die cds zoeken. Na ongeveer een uurtje rijden zijn we gestopt langs de kant, bij een gezin dat nogal arm woont. We kregen van Robert drinken en cake, die hij zelf gemaakt had. Lekker, maar veel. Omdat we niet alles op kregen vroeg hij ons de cake in stukjes te delen en aan de lokale kinderen uit te delen. Super goed idee, we waren onmiddellijk akkoord. Robert bleek precies toch een beetje mee te vallen. Na een beetje rond te wandelen zijn we terug vertrokken. Cds zoeken was de eerste opdracht. Robert haalde zijn gekochte cds uit en die waren allemaal verpakt in hoesjes met madammen in bikinis. uhu?!? Mijn vreemd gevoel kwam toch weer terug naar boven. Hij had de cds van Michael Jackson gevonden maar die waren zo beschadigd dat ze niet meer af te spelen waren. Dan maar even geen muziek. Verder zijn heeft hij ons eerst gebracht naar de stuwdam van het brokopondomeer. Een prachtig uitzicht, mooie fotos gemaakt, weer even de benen gestrekt en we konden weer verder. Na een poosje rijden sloegen we een zandweg in richting de voet van de Brownsberg. Ja, een zandweg, je kan al raden hoe onze rammelauto daarop deed. Maar we gingen vlot vooruit. De berg omhoog, dat was een heel ander pak mouwen. Steile stukken, modder door de regen van vorige nacht, smalle weg, ravijnen aan 2 kanten van de weg het was echt bijna niet te doen. diepe kuilen, slippen en glijden door de modder en hopen dat er geen tegenligger kwam. Een echt avontuur om gewoon boven te raken. Halfweg op de berg zijn we moeten stoppen. een toeristenbusje had geen grip meer en kon niet naar boven geraken. De mensen zijn moeten uitstappen en hebben de bus een stukje moeten duwen. Gelukkig kon Robert goed rijden en zijn wij in één stuk boven geraakt zonder vastzitten.Boven aangekomen, na een diepe opluchting, zijn we ons hutje gaan bezichtiging. een open hutje met klein keukentje en onder het afdakje buiten een tuinbank. Klein maar gezellig. Niet lang erna namen we onze rugzak en vertrokken naar de Irene val en Leo val, 2 watervallen die we vandaag gaan bezichtigen. Het was een mooie tocht door jungle. De natuur was echt mooi om te zien. overal hoorde je geluiden van verschillende dieren. Het was echt ontspannen en genieten. We zijn half weg de tocht naar de eerst waterval zijn we even gestopt op een open plek met super mooi uitzicht. Hier hebben we een foto laten maken door 2 Nederlanders, Ron en Chris. Zij liepen achter ons, ook naar de Irene val. Na ook een foto van hun gemaakt te hebben zijn ze met ons mee gestapt. Het zijn studenten Dokter en kinderarts.
Na weer een eindje te stappen, stond Annabelle stokstijf. Ze keek naar boven en vertelde dat ze een aap zag. En inderdaad, boven in de boom, verstopt tussen de bladeren zat een brul aap, een groot rosse aap. Uiteindelijk toen iedereen hem gezien had zijn we weer verder gewandeld, toch wel langs een lange zware, soms moeilijke tocht. Omdat het zo hard had geregend vorige nacht was alles modderig en glibberig. Na toch wel een keertje op mijn gat gevallen te zijn, zijn we aangekomen bij onze eerste waterval. De Irene val. Heel mooi om te zien en het water was niet zo heel koud. Ik ben er helemaal kunnen onderstaan. Na de foto-shoot van iedereen zijn we terug naar boven geklommen. Steil omhoog, tegen een toch wel stevig tempootje. Het was voor mij toch wel vermoeiend. Ik moest goed letten op mijn ademhaling. De volgende afslag ging naar de Leo val. Onderweg zijn we een mooie blauwe vlinder tegen gekomen, echt felblauw. Bij weer een steile afdaling tussen bomen en takken komen we in een kleine dal terecht waar de waterval vanboven de rots in het midden stroomde. Het was al later op de dag en niet meer zo heel heet, dus het water voelde ook kouder aan. Toch zijn er nog mooie fotos gemaakt bij de waterval en hierna hadden we het wel gezien voor vandaag. Nog een vermoeiende klim naar boven en toen zijn we naar ons hutje gewandeld. Daar zat Robert rustig op de bank te zitten (zonder hemd aan = bah)
De hangmatten hingen al klaar in ons hutje, alle 7 op een rij. Ik heb al onmiddellijk geroepen dat ik niet aan de zijkant wil liggen maar ergens veilig middenin. Want wie weet wat voor beestjes er tegen de muren kruipen in het midden van de nacht J Robert ging beginnen aan het eten, maar het kon nog wel even duren. Hij vertelde ons dat het geen barbecue werd omdat hij het vuur niet aan kreeg, het hout was te nat
Tine en ik zijn dan eventjes op verkenning geweest, want het zag er naar uit dat het nog wel even kon duren voor het eten klaar was. Eens rondkijken wat er allemaal te doen of te zien valt. We zijn iemand tegen gekomen die met een qwad kwam aangereden. We hebben gevraagd om er een keertje op te mogen zitten en een stukje mee te rijden. Dit mocht. Wij sprongen links en recht er achter op en hij bracht ons .. de hoek om J
Ook al was het maar een klein stukje, het was leuk om te doen. Nadat hij ons had afgezet zijn we een meisje tegengekomen. Chalin. Ze overnachtte ook op de berg samen met haar ouders en grootouders. Zij gingen wel barbecueën en achteraf te zien andere groepen ook. Vreemd. Maar goed. Chalin is een meisje en ze zit in de 5de klas (lagere school) ze had ons van alles te vertellen en wou met ons mee op pad enzo. Dit ging helaas niet en mocht ook niet van haar ouders. Maar we zijn nog een tijdje bij haar gebleven en hebben veel gebabbeld. Leuk. We hebben nog genoten van een prachtig uitzicht, uitkijk op Stone-eiland. Een heel groot meer, waar Jonathan en zijn klas verbleven. Jaja zij zitten ook op brownsberg. Maar we zijn via een andere touropperator gekomen. Waarom? Dat vraag ik mij nu ook af. Eerst gingen we goedkoper kunnen gaan, maar uiteindelijk hebben we evenveel moeten betalen. Dus we hadden even goed met jonathan en zijn klas kunnen meegaan. Daar zitten de andere Belgen ook bij. De meisjes van brussel en nog andere van gent.
Bij de terugkomst aan ons hutje hebben we gevraagd aan 2 jongens, mark en sander, die voorbij wandelde om een foto te maken van Tine en mij. Hierna zijn we eventjes met hun meegewandeld om te zien waar zij verbleven. Ze hadden een huisje met stapelbedden. Ze waren met een groep van 20 en moesten maar 50 betalen hiervoor + een barbecue kregen ze. Hierna besefte Tine en ik dat we veeeeeel te veel betaald hadden voor wat we kregen. Uiteindelijk zijn we terug naar ons hutje gegaan om ons te gaan douchen, het eten zou nu toch al bijna klaar moeten zijn. Met weer al goed ijskoud water zijn we ons even gaan afspoelen, snel snel. En hebben ons bij de rest van de groep aan tafel geplaatst. We kregen rijst met kipbilletjes en kousenband. Kousenband is een hele lange groene sliert die ze dan in kleine korte stukjes snijden en warm maken. Lijkt op groene bonen maar super lang en geen erwtjes erin. Het was wel lekker, maar voor het geld dat we betaald hadden (125 voor all in) vond ik het maar magertjes. Wel had hij ook gezorgd voor fruit en een beetje Surinaamse chips en drinken. Cola en zelfs rum. Na het eten ging Robert zicht terugtrekken in de auto. Hij ging nl daar slapen want om hem bij ons, tussen 7 meisjes te hebben liggen, hmmmm liever niet hoor. We hebben nog lang gebabbeld, een paar woordspelletjes gespeeld maar eigenlijk zat er niet veel meer in dan dat. Dus maar allemaal de hangmat in. Het was echt nog maar vroeg. 21u ofzo. Wel al goed donker en veel dierengeluiden op de achtergrond. Ik was helemaal ingewikkeld in mijn lange pyjamabroek, een truitje met lange mouwen en daar yves zijn lange dikke sloddertrui nog eens over. De kap goed opgezet, dat er geen beestjes in mijn haren kunnen kruipen J zo lag ik dan nog eens in mijn slaapzak, helemaal ingepakt. En nu maar proberen te slapen.
Het ging niet goed bij mij. Rechts van mij hoorde ik al geronk, inne en sara waren al vertrokken precies. Ik kon echt niet slapen in zo een hangmat. Het is fijn om te liggen en te wiegen maar echt slapen?! Het lag niet goed, Inne legde dan ook nog eens haar knie tegen mij (we lagen met 7 heel dicht tegen elkaar) er waren veel geluiden van krekels, padden, en andere dieren die ik waarschijnlijk niet ken. Het was ook heeeel koud. Zelfs met al die kleren aan heb ik nog kou geleden.
We zijn om half 7 opgestaan want om 7u zouden we de zonsopgang kunnen zien bij dat uitzicht waar Tine en ik gistere zijn gaan zien. maar helaas, er was zoveel mist dat er niets te zien was. Dan maar terug naar ons hutje toe en hebben we ontbeten. Boterham met choco en een tasje koffie. Hierna vroegen we aan Robert wat de plannen waren voor vandaag. Want we hadden gisteren 2 watervallen gezien en er zijn er nog 2 te gaan, en voor de rest .. wat was er nog te doen?
Hij vertelde ons dat we best de Mazaronival konden bezichtigen. De andere waterval was niet echt de moeite zei hij. En tegen 14u ten laatste wou hij al weer vertrekken naar de stad, terug naar paramaribo. ??? zo vroeg al ! we hebben echt geprobeerd om het wat uit te stellen maar hij wou niet toegeven. Dus zijn we maar met alle frustraties vertrokken naar de waterval. Het was een platte weg, het leek wel een boswandeling. Pas op het einde was er een stijl stuk naar beneden. Op een uurtje waren we al bij de waterval en konden we een paar fotos maken. Het was een mooi plekje, maar we hadden het nu wel gehad, er is niets nieuw meer aan.
We besloten terug te keren naar ons huisje en wilden eigenlijk nog naar het stuwmeer om te zwemmen enzo. De plek waar jonathan overnachtte. Het was ons beloofd om er naar toe te gaan en we moesten Jonathan zoiezo meenemen naar huis in ons busje omdat we rechtstreeks bij Dennis en Sharida werden afgezet. Zij gingen dan voor ons koken en ons meenemen naar de holikaverbranding van de Hindoestanen. Een ritueel dat ze doen voor het Pagwa feest.
Robert bleef zeggen dat we niet naar stuwmeer konden gaan om zomaar te zwemmen ofzo. We zouden moeten bijbetalen en zever hier en zever daar. Bijbetalen? Alsof hij al niet genoeg geld van ons had om dit in de tour te steken, nogmaals zo als beloofd! Hehe, we waren echt kwaad. Dus wij maar allemaal onze rugzak een beetje gepakt. Nog een laatste keer gaan rondkijken en dan terug gekeerd om middag te eten.
Niemand heeft gegeten. het was rijst met kippenbilletjes en onder de rijst iets raars geroerd. Gewoon hetzelfde eten als gisteren dat dus een hele nacht heeft bloot gelegen. Bah bah bah, en hiervoor betalen wij. Nu kon het voor ons echt niet meer. we hebben onze spullen gepakt en zijn met een zuur gezicht terug in de auto gestapt. Hij is dan naar het stuwmeer gereden om Jonathan op te halen. De groep daar zag al van ver aan ons gezichten dat het echt was tegen gevallen.
Bij Dennis en Sharida aangekomen kwamen de verhalen naar boven. Ze verschoten er een beetje van dat hij zo was tegen gevallen. Die robert was aangeraden via onze directeur van het CPI, Iwan Tsjeng.
Jah, dachten wij. Dat is zelf ook een kwal. Alleeja, hij kon onze stageplaats nog niet eens regelen terwijl het van December al in orde zou zijn geweest. Hehe, hadden we dat op voorhand geweten waren we nooit mee geweest met die Robert. Jonathan moest zelfs veel geld bijbetalen omdat hij met ons mee naar huis is terug gekomen. We hebben allemaal geprotesteerd en gezegd dat hij niet moest betalen. Seg, wat denkt die wel niet.
Maar goed. al de frustraties hebben we dan toch maar aan de kant kunnen zetten en we hebben de toch wel mooie fotos laten zien aan Dennis en Sharida. Het was niet helemaal slecht geweest. We hebben lekker en veel gegeten (al niet meer gegeten sinds die middag). We zijn goed terug ontvangen en waren weer een beetje positiever ingesteld. Tegen de avond gingen we bij een hindoestaans gezin voor de feestdag pagwa mee te maken. Ook hier werden we hartelijk onthaald. We kregen al onmiddellijk drinken EN ETEN. Overal in Suriname doen ze dit. Komt er iemand op bezoek wordt er eten gemaakt. Niet zomaar chips of nootjes op tafel om te snoepen neenee, echt warm eten, rijst met vlees enz.
Tegen 20u30 zijn we naar een grote wei gebracht en daar werd een ritueel uitgevoerd door een priester en de vereniging die dit georganiseerd hadden. Een grote stapel, zeker 3m hoog houtpaletten en stro, werd in vuur gestoken. Hierna zijn we naar een zaaltje gegaan en hebben we een verdere ritueel gezien dat bij deze feestdag hoort. We mochten plaats nemen in stoelen en de vereniging, de organisatie die dit regelde zat van voor op een mat. 2 per 2 tegenover elkaar met de muziekinstrumenten. Terwijl zij muziek maakten en zongen werd er voor iedereen weer rondgegaan met eten en drinken. Dit ritueel zou de hele nacht door gaan tot s morgens vroeg. Altijd maar het zelfde liedje opnieuw en opnieuw en opnieuw. Amai.
Na het gezien te hebben zijn we toch maar door gegaan, richting huis en lekker gaan slapen in ons bed. Dit ligt al stukken beter dan de hangmat.
We zijn s morgens opgehaald door Dennis en Sean (zijn zoon). Onderweg, naar het gezin bij wie we gisteren de verbranding hebben meegemaakt, zijn we ook onze eigen voorraad poeder gaan inslaan. Iedereen had een groot busje gekocht. Op Phagwa dag besmeuren ze elkaar met poeder in alle kleuren en geuren. Dit om te vieren dat het goede heeft overwonnen van het slechte.
Aangekomen bij het gezin kregen we onmiddellijk drinken en eten voorgeschoteld. Weeral ja, wij zijn het als Belgen toch echt wel beu om altijd zoveel te MOETEN eten, want ge kunt natuurlijk niet niets eten. Dat zou een belediging zijn voor hen. Na toch een klein beetje gegeten te hebben en wat nieuwe woordjes geleerd te hebben (Shup Holi = gezegende feestdag) zijn we zelf begonnen met elkaar onder het poeder te smeren.
Later is er de groep van de organisatie van gisteren ook nog eens bijgekomen. Ze waren met een hele bende en ze waren ook al goed dronken. Zij gaan dus, als ik het goed heb verstaan, van huis tot huis met hun muziekinstrumenten rond. Muziek maken, dansen en drinken is de bedoeling. Het zijn trouwens alleen de mannen die dit doen. vrouwen blijven bij elkaar thuis. Weer een poedergevecht tot en met. Een vrouw stak zelfs poeder achter mijn onderbroek in. Bah seg. Ook werd er met emmers gekleurd water gegooid. Natuurlijk had ik mij niet snel genoeg uit de voeten gemaakt en kreeg ik de hele lading over mij heen. Nadien is de groep mannen weer begonnen met muziek maken en wij hebben de hele tijd gedanst. Even uitrusten en dan zouden we in de stad zelf verder gaan vieren. Plots begon het te regenen, een heuse stortbui die maar niet ophield. Tegen de late namiddag wilden we naar de palmentuin gaan, maar we kregen te horen van Chris en Michiel dat er niks te doen was. Toen hadden ze iets opgevangen over een groot feest in een voetbalstadion. Dus wij zijn, met een tussenstop in de Mc Donald, een kijkje gaan nemen. Maar ook daar viel niets te beleven. Dus dan maar naar t vat. De andere groep Belgen, van brussel en kanten zaten ook daar. En we hadden nog poeder over dus we dachten ze dan daar maar eens goed tussen te pakken J
Weeral een poedergevecht en daarna lekker ene drinken. We zijn dan nog te voet naar huis gewandeld en hebben een poging gedaan tot douchen. Maar die kleuren gaan er echt moeilijk uit !!
Hierna het bedje in en goed slapen want morgen is het weer een schooldag.
Vandaag was het weer een dagje school. Het is de bedoeling om bij de 4jarige kleuters te observeren. ik switch dus even met Inne van klas. Zij komt bij mij observeren. bij het aankomen op school bleek mijn juf dus niet aanwezig te zijn. Stond ik dan alleen voor de klas? Neen, een vervangende juf kwam in mijn klas staan maar omdat ze niet het programma ging volgen van mijn juf kon inne dus niet in mijn klas observeren want dan zou ze niet echt zien hoe er les wordt gegeven op de juiste manier.
Ik begon dus in mijn stageklasje met het ochtendlied. Er was veel lawaai in de klas langs ons dus ging de juf even kijken. Nu bleek dat er daar ook geen leerkracht aanwezig was. Na overleg met anderen was het dus zo dat ze onderbemand waren zowel in kleuterklassen als in lagere schoolklassen. Ik stelde dan voor om samen met inne mijn klas over te nemen zodat de juf die bij mij stond de lagere schoolklas kon overnemen. Zo waren we toch een beetje verspreid en was het probleem opgelost. Ze waren heel dankbaar dat ik dit voorstelden. Het was een leuke dag. We hebben de kinderen laten spelen met materialen. We zijn buiten gaan spelen, hebben gezongen en gedanst. Fijn om zo vrij te mogen zijn in ons doen en laten in de klas.
Na deze schooldag zijn we thuis gekomen en ben ik de hele namiddag bezig geweest met mijn lessen voor te bereiden. Morgen heb ik namelijk controle van mijn stagementor. Spannend.
Na lang werken, voor en na het eten, ben ik toch maar mijn bedje ingekropen en met een beetje spanning gaan slapen.
Vandaag de dag van de controle. Sanne en Inne haakte af en bleven thuis. Dus ik moest alleen naar school fietsen. Heel eng, maar ik ben er toch veilig geraakt. Ik moest een taalles geven. Maar ik wist dus niet of dat klassikaal moest zijn of dat ik het individueel mocht geven. Wij geven eigenlijk geen aparte taallesjes, wij verwerken de taalontwikkeling in andere activiteiten of we maken er spelletjes van. Ik mocht mijn lesje beginnen te geven als eerste. Het spel verliep redelijk. Het duurde een beetje lang dus heb ik maar op tijd afgerond. Er zijn toch een paar begrippen uitgekomen die ze nu wel kennen. Na deze les moesten ook nog studenten van het CPI een lesje geven.
Tijdens de pauze (= het eetmomentje van de kleuters) was het bespreking van de lessen die er gegeven waren. Veel positieve opmerkingen geeft mevr. Vlijter niet. Niet aan mij en niet aan de studenten van het CPI zelf. Het was dus een beetje een stom gevoel dat ik had na vandaag.
En ik moest dan ook nog eens terug alleen fietsen, pffff.
Na de school en na het eten heb ik mijn was gedaan, ben ik gaan winkelen om ingrediënten te halen om vanavond te koken. Rijst met kippenblokjes (goed gekruid) en gestoofde groentjes. Lekker !
s avonds zijn we aan tafel blijven zitten en een gezellige babbel gehouden, goed gelachen en gezeverd. Het zit namelijk zo dat we Sara tot mama hebben verkozen en Jonathan als papa. Hierin wordt er dan zo een beetje overdreven en veel grapjes rond gemaakt.
Tegen 22u was het al weer tijd om slaapjes te doen.
En maar weer een dagje naar school, deze keer wel weer met inne en Sanne. Vandaag had ik voor een stempellesje gekozen. De vorm van groenten overtrekken en hierna met de juiste kleur op de rand stempelen. Dit vond de juf van mijn klasje een leuk idee en ik mocht het in de werkschriftjes van de kinderen maken. Iedereen moest wel aan de beurt komen, dus morgen moet ik het met de andere groepjes ook doen. na de pauze wou ik proberen een spelles te doen (= korte bewegingsles =geen gymles) Als dit goed zou lukken kon ik dezelfde activiteit volgende week nog eens geven wanneer mevr. Vlijter op controle komt. Ik ging met de kinderen naar buiten. Van de moment dat ze in het gangetje waren had ik ze bijna niet meer in de hand. Ik heb dan maar gezegd dat we geen spelletje gingen spelen en terug naar de klas gingen en toen had ik weer even de aandacht. Ik heb mijn spelletje uitgelegd. Een heeeeeel simpel tikspelletje. Ik telde tot 3 en ze mochten beginnen rondlopen en elkaar tikken. Dat rondlopen hadden ze goed begrepen, ietsje TE goed. van het tikken kwam niet veel in huis. Ik heb de kinderen terug geroepen en ben, omdat er zo veel ruzie was, terug naar de klas gegaan. Morgen misschien nog eens proberen.
Toen ik thuis was zag ik dat op mijn kamer mijn ventilator niet meer werkte. Dus heb ik dennis gebeld. Later in de namiddag kwam Sean (de zoon van dennis) samen met 3 vrienden prutsen aan de ventilator. Ze hebben er zeker langer dan een uur over gedaan om op te lossen wat stuk was.
Tegen de avond hebben we dan maar vroeg gegeten want we vertrokken op kaaimannentocht.
Om 19u zijn we opgehaald door dennis en Jerry. Met de 2 jeaps zijn we dan over de grote brug gereden naar een ander district. Via commewijne tot in mariënburg. Hier zijn we uitgestapt en werden we op een bootje gedropt. Dennis, Sharida en Jerry gingen zelf niet mee.
Met een groot bootje werden we de rivier overgebracht. Toen we uitstapten kwam een man ons afhalen en bracht ons naar de kleine bootjes. We werden in een groepje verdeeld en in het bootje geplaatst. Ik zat in een bootje met 5. Sara, Annabelle, Joke, Tine en ik. Het was ondertussen al heel donker geworden. In het begin was het wel een beetje gespannen zitten. we zaten namelijk bijna met ons gat in het water, zo laag was het bootje. Onze bootsman/kaaimanspotter stond van voor met een grote faar op zijn hoofd. We zagen bijna niets, alleen hier en daar wat vuurvliegjes. Dit maakte het wel romantisch. Ook de sterrenhemel was aanwezig, echt prachtig. Maar kaaimannen zagen we nog niet. na een tijdje varen stopte de motor van de boot even en toen dachten we, ja daar moet er eentje zitten. heel zenuwachtig zaten we in de boot want we wisten niet goed waar we naar moesten kijken en wat er dan allemaal ging gebeuren. al fluisterend vroegen we elkaar of iemand al iets zag. Maar helaas, vals alarm. Terug een stukje verder moesten we uitstappen, de boot werd door de bootsmannen getrokken over het gras naar een moeras. Hier zouden we zeker en vast prijs hebben. Terug in het bootje en maar gauw varen dan. hier en daar zagen we in de verte oogjes blinken. Ja hoor, hier zitten de kaaimannen. Het was echt zalig en rustgevend om op een moeras te varen onder een sterrenhemel. Alleen dit al was het geld waard. Maar natuurlijk hoopten we ook een kaaiman te kunnen zien en wie weet zelfs vast te houden. Op een bepaald moment stopt onze boot bij een inham van het moeras. Onze boot kan niet door omdat hij te groot was. De bootsman is op een ander kleiner bootje gestapt en bleef een tijdje weg. De boot kwam terug en inderdaad, er zat een kaaiman en hij was nu gevangen. Iedereen haalde zijn fototoestel boven en wou met de kaaiman op de foto. Eerst werd er natuurlijk een elastiekje rond de bek van het beest gedaan en daarna werd hij voorzichtig doorgegeven zodat iedereen die wou er een foto mee kon maken. Ik ook hoor J
Sara mocht hem uiteindelijk vasthouden om mee aan land te nemen. Daar konden we dan nog een grote groepsfoto maken. We vroegen onze bootsman nog ééntje te vangen zodat we konden zien hoe hij dit deed. Ja hoor, geen probleem! Na weer een eindje varen stopte ons bootje bij een stukje gras. Wij zagen helemaal niets. De bestuurder van de boot, achter ons, liep opeens over de rand van het bootje naar voor, stapte uit in het water (op het gras = niet diep) en wachtte. Plots stak hij zijn hand in het water en haalde er een kaaiman uit !!!! wow, gewoon met zijn blote hand nam hij het beest vast. Een elastiekje er rond en we mochten ook deze even bijhouden. Tine en ik mochten hem vastnemen. Sterk dat zo een beest kan zijn als hij beweegt. Zijn staart sloeg in het rond. Met zn 2tjes hebben we hem wel onder controle kunnen houden. Nu maar weer terug naar de kant. Dan konden we de beestjes nog eens goed bekijken en de laatste fotos maken.
Toen we terug aan land waren en alles aan elkaar hadden verteld vroegen we de mannen om de beesten weer vrij te laten. We hadden namelijk gehoord dat ze deze kaaimannen niet meer vrij lieten en gewoon gingen opeten. Dat wilden we toch niet. ook al zijn het wilde dieren, we vonden ze zo lief dat ze hun vrijheid wel terug mochten hebben. De mannen vertelden ons dat zij ze morgen wel weer terug gingen vrijlaten op de plek waar ze gevangen waren. Jaja morgen vrijlaten . Dat geloofden we allemaal. Hehe. Toen kwam het volgende excuus; we krijgen het elastiekje niet los en hebben geen mes of schaar om het over te knippen, we doen het dadelijk wel. Jong toch, denken die nu echt dat wij zo dom waren inne pakte haar haarspeldje en vroeg of ze het dan zelf mocht losmaken. Ik hield de bek dicht en zij prutste het elastiekje los. Daarna hebben we de beestjes in het gras gezet zodat ze zelf in het moeras konden lopen. Yes, kaaimannen bevrijd.
Hierna kregen we nog drinken aangeboden, koffie, thee, parbo bier, na een gezellige babbel hebben we de grote boot terug genomen naar de overkant van de rivier waar Dennis, Sharida en Jerry ons stonden op te wachten. Ook hier weer vertelden we alles wat we gezien hadden en hoe spectaculair het was geweest. Op onze terugweg moesten we weer de hele grote brug over. Op het topje van de brug zag je de hele stad vol lichtjes. Waaaaaaaaw, echt een prachtig zicht. Een dikke afsluiter van onze leuke avond. Terug thuis kropen we allemaal snel ons bedje in want het was toch een vermoeiende avond geweest.
Gisteren had ik verschillende keren geprobeerd om mevr. Vlijter te bereiken. Zij ging mijn namelijk bellen om te zeggen als ze een college had kunnen regelen op het CPI maar ik had de hele dag niets van haar gehoord. Ook ik kreeg geen contact met haar dus ging ik er maar vanuit dat er niets geregeld was. Deze morgen werd ik door inne wakker gemaakt om half 10. Sanne had tegen haar gezegd (deze morgen om half 7) dat ze om half 11 op het CPI moest zijn om met hun begeleidster de stage te bespreken. Ook vertelde inne mij dat Sanne iets had vermeld over mij. Toen ik vroeg wat het dan was zei ze fijn, dat weet ik niet, ik sliep nog half. Godverdomme, daar kan ik het nu toch wel van krijgen. Dan is er misschien wel belangrijke informatie over wat ik moet of niet moet doen en dan weet ze niet eens wat het is. daar kon ik even niet tegen en ze wist dit al van half 7 en ze komt pas tegen half 10 iets zeggen. Ik was echt lastig toen. Ik ben gewoon thuis gebleven en heb nog wat voor mijn blog gewerkt en voor school.
Namiddag was het luieren, we hebben niet veel gedaan.
Tegen de avond waren we uitgenodigd om bij Chris en Michiel iets te gaan drinken en dan van daaruit door op stap gaan. Chris en michiel zijn nog 2 gasten van de KHLim die hun stage hier in Suriname doen. Toen de mannen de fles bier al op hadden was het tijd om bij te halen. Chris en inne gingen naar de chinees. Plots kregen we een berichtje dat ze op een verjaardagsfeestje zaten?!? He?
Chris is ons komen halen. Samen met iedereen zijn we gewoon bij vreemden (voor ons dan toch) uitgenodigd. Er was 1 vrouw bij waar Chris nu zijn stage mee doet hier in Suriname. Daarmee dat hij uitgenodigd werd en wij mochten gewoon mee. Met heel de bende zaten we daar de hele avond lang. Het was echt gezellig. Na iets te drinken aangeboden te krijgen, rum cola, kwamen ook de hapjes rond. Wij dachten allemaal; Oh neee, niet weer pikant eten!!! Maar nee hoor, het waren gewone snacks gelijk wij ze hier in België ook kennen. Nootjes, kaasblokjes, chocolaatjes, hmmm lekker. Tegen 2u zijn we dan met zn 6 in de taxi gestapt en zijn we naar La caff verder gegaan. Daar zaten die van Brussel al te feesten. Nog een uurtje of 2 goed gedanst zijn Sanne en ik dan richting huiswaarts en stilletjes in het bedje gekropen. Jonathan, inne en nog een meisje van brussel zijn met Chris en michiel naar hun thuis gegaan voor de after party, maar ik wed dat toen ze daar thuis zijn aangekomen dat ze allemaal hun bed zijn ingekropen. Ze waren nogal zat.
Deze morgen werd ik wakker gebeld door yves. Een leuk en verrassend telefoontje. Het was echt fijn om zijn stem te horen en om zo wakker te worden J ik ben dus heel blij opgestaan en heb lekker ontbeten. Sanne en ik zijn tegen de middag naar t vat geweest. Nog eens mailtjes checken enz even later kregen we telefoon dat inne en jonathan gingen zwemmen in het krasnapolski hotel. chris belde ook om te vragen waar wij zaten want hij was aan de waterkant aan het wandelen/ontnuchteren. Tegen 15u zijn Sanne, Chris en ik dan naar de mc donalds geweest om iets te eten. Terug thuis aangekomen is Sanne gaan slapen. Ik heb dan eventjes ons huisje nog eens gedweild want het zag weer niet uit. Tegen de avond heb ik eten gemaakt en hebben we voor het slapen gaan een filmpje gekeken.
Ik was weer eens vroeg opgestaan, even uitgekeerd en heb mij toen achter de computer gezet.
Het was de bedoeling dat we vandaag zouden gaan fietsen. Natuurlijk lag iedereen nog de hele voormiddag in hun bed dus fietsen komt vandaag niet in huis. Tegen de middag heb ik soep gekookt.
Iedereen heeft er s middags lekker van kunnen genieten en er was zelfs nog genoeg over om vanavond, als de meisjes van gent terug uit Galibi zijn, nog eens van te eten. De hele namiddag is er niet veel gebeurd. Nog wat op de computer gezeten uit verveling, geluierd de anderen zijn terug hun bed in gekropen. In de late namiddag zijn de meisjes van gent terug gekomen. Ineens weer wat meer drukte en lawaai. Ik heb het wel gemist zo het lachen en zeveren, en gewoon terug leven in huis. Want met iedereen die altijd maar slaapt is het maar stilletjes. Maar goed. Ik ben nog maar eens begonnen met eten klaarmaken. Hierna ben ik even alleen op mijn kamer gaan zitten. eventjes tijd voor mezelf. Ik heb nog geprobeerd te werken voor school omdat ik binnenkort weer controle heb door mevr. Vlijter. Uiteindelijk is er niet veel uit de bus gekomen. Ik had al aan mensen gevraagd of ze mij konden helpen met ideetjes te geven, maar er kwam niet veel uit de bus. Ik ben dan maar vroeg mijn bedje in gekropen.
Vandaag weer naar school. Inne kwam toch nog een keertje mee om dan in mijn klasje te observeren. Mijn juf gaf een waarneming over kleren. Ze had verschillende kledingsstukken bij om te tonen en liet zelfs de kleuters mee participeren. Een toch wel geslaagde les vond ik. Na de pauze was het tijd om de werkjes af te werken. Ik moest nog met een groepje stempelen over de groenten zodat elke kleuter dit werkje in zijn schriftje had staan.
Inne is met een groepje gaan kleuren en we hebben nog een laatste keer met zoutdeeg gespeeld.
Na de middagben ik naar het internetcafé gegaan om prentjes op te zoeken dat bij mijn verhaaltje zou passen dat ik morgen moet geven tijdens de controle van mevr. Vlijter. Helaas heb ik niet veel kunnen vinden. Dan maar creatief wezen en er een dramatisatie van maken. Ik heb de hele namiddag zitten nadenken hoe ik dit verhaal kon uitbeelden zonder mijn personage te verliezen, welke materialen ik hiervoor zou nodig hebben, veel werk toch, voor een stom klein verhaaltje.
Tegen de avond was het de bedoeling iets te gaan drinken aan de waterkant. Ik ben niet mee geweest. Iedereen wou met de fiets gaan maar er was één fiets te kort. Ik ben dan thuis gebleven, ik moest toch nog even mijn verhaal inoefenen dat ik ga dramatiseren voor de kleuters. Na het inoefenen ben ik rustig mijn bedje in gekropen en ben ik gaan slapen.
Vandaag kwam mevr. Vlijter op school om een les van mij bij te wonen. Dus dikke controle.
Het enige wat er niet geregeld was, was wanneer ik mijn lesje nu moest geven want er stonden ook nog 2 ander studenten van het CPI die vandaag controle moesten hebben van mevr. Vlijter.
Eerst ging 1 studente een theorielesje geven, hierna zou ik mijn verhaal geven en zou zij weer een muzieklesje geven. En dit allemaal voor de pauze.
Ik heb mijn verhaaltje gedramatiseerd. Het was iets nieuw voor de kleuters. Ze waren er duidelijk niet mee vertrouwd. Het was een moeilijk verhaaltje om te dramatiseren maar ik vind toch dat ik het niet slecht gedaan heb. Het duurde misschien inderdaad iets te lang, gelijk mevr. Vlijter mij opmerkte tussen de pauze, maar ik heb de kleuters tussenin altijd terug kunnen betrekken bij het verhaal door veel interactie te zoeken.
Na de middag heb ik weer niet veel gedaan buiten gewerkt voor stage, morgen heb ik nog een dag controle. Mevr. Vlijter wil mij toch verschillende activiteiten zien doen om een beter objectief beeld van mij te krijgen om mij dan ook beter te beoordelen. Inne en Sanne hebben maar 1 activiteitje moeten doen en dat was voor hun mentor al genoeg. Gelukzakken. Pfff, dus ik maar weer werken voor stage. Ik had al aan iedereen gevraagd om mij een beetje te helpen, een idee te geven of zo. Maar de meesten hadden het te druk of geen zin om te helpen. Ik was echt slecht gezind. Uiteindelijk heb ik mama gebeld via skype. Ik kon toen even alles vertellen wat er op mijn maag lag en met een paar ideetjes was ik weer vertrokken om een goede voorbereiding te maken. Ik zag het weer helemaal positief in. Ik ben gaan kopiëren en had uiteindelijk alles klaar om morgen mijn stage dag te starten. s Avonds heb ik nog even met inne en jonathan boven een stukje film gezien, maar ik ben halfweg gestopt om toch op tijd te gaan slapen.
Vroeg opgestaan en heel positief naar school gegaan. Er kon echt niets mislopen dacht ik zo. Maar toch. ook al is het niet te geloven maar soms gaan echt de meest simpelste activiteiten in rook op. Ook vandaag had ik dus weer controle van mevr vlijter. Ik moest een kleine activiteit geven, een bewegingsactiviteit maar geen gymles, eerder in de vorm van een kringspelletje. Een spelles noemen ze dat hier in suriname. Ik nam de kinderen rustig uit de klas, alles verliep goed. mevr. Vlijter zei dat ik best op het gymterrein kon gaan staan, een groot grasveld dus. Daar had ik al een beetje schrik voor omdat ik weet dat van de moment de kleuters daar op komen, ze zo wild worden dat je ze niet meer in de hand hebt. Maar ook hier ging het prima bij mij. Ikzelf was verrast. Ik begon met mijn inleiding hoofd schouders knie en teen-liedje. Alle kleuters deden volle overtuiging mee. Waw! Hoe kan het hier nu nog mis gaan?! Ja dat kan ik u nu wel vertellen. Pfff. Ik vroeg de kleuters handjes te geven en nam zelf de kleuter van het einde van de rij bij de hand. Ik stapte langzaam in een boog naar de kleuter die in het begin van de rij stond. Zo maakte ik een kring. Eenmaal in de kring liep het mis. Ik kon mijn uitleg niet meer geven, ze waren de aandacht verloren, ze werden wild en duwde elkaar, als je op 1 kleuter reageerde begon de andere iets uit te spoken, echt een ramp. Ik probeerde mijn lesje te geven en deed overdreven enthousiast maar niets hielp. Uiteindelijk heb ik het opgegeven en de kinderen terug naar de kant gestuurd om terug naar de klas te gaan. Ik was echt teleurgesteld. Op het einde van de dag kreeg ik dus ook alleen maar de negatieve punten te horen van mevr. Vlijter wat natuurlijk niet fijn is. maar dit doet ze nu eenmaal altijd. Geen opkikkertjes of sterke punten geven, alleen maar werkpunten. Met een rotgevoel ben ik dus terug thuis gekomen. Het regende dus ik was onderweg naar huis ook nog eens goed nat geworden. ik besloot een dutje te doen om terug op mijn positieve te komen. Na de middag ben ik met inne gaan winkelen voor de stageschool. We hebben leuke spulletjes gekocht. Blokken, diertjes, autootjes, fantasiemateriaal om leuk in de al dan niet gebruikte hoeken te spelen. Bij het thuiskomen heb ik nog even met mama gebeld via skype en toevallig was ook yves juist bij mijn thuis dus heb ik hem ook even kunnen zien en spreken. Leuk verrast. Tegen de avond zijn we allemaal gaan slapen! allee dat is toch wat Annabelle moest geloven. Zij is namelijk morgen jarig. Voor haar verjaardag gaan we naar berg&dal. Dat is wat zij al weet. Wat ze nog niet weet is dat we nog allerlei kleine verrassinkjes geplant hebben om er een echte ongelooflijke 21ste verjaardag van te maken. Dus tegen middernacht is iedereen terug uit zijn kamer gekomen en hebben we de hele leefruimte versierd met slingers en ballonnen, cake gebakken en opdrachten voorbereid. We hebben kei veel lawaai gemaakt, ballonnen die gesprongen zijn tijdens het opblazen, ik hoop dat ze er niet te veel van gemerkt heeft, anders zou de verrassing minder groot zijn. Na al dit werk zijn we onmiddellijk gaan slapen want om 6u s ochtends moesten we klaar staan om opgepikt te worden voor het vertrek naar berg&dal. De afspraak was dus om 5u15 opstaan om Annabelle wakker te maken. Veel slaap hebben we dus niet meer.
Vandaag is Annabelle jarig, een meisje van gent. We zijn haar s morgens vroeg om 5u13 gaan wekken. De camera klaar, een klein taartje met kaarsjes, zo vielen we de kamer binnen. Met een luid lang zal ze leven-lied werd ze wakker en mocht ze de kaarsjes uitblazen. Hierna werd ze dan geblinddoekt naar de keuken gebracht. De hele ruimte was versierd met zelfgemaakte slingers en ballonnen. Ze was echt verrast en vertelde dat ze niets gehoord had van ons lawaai gisteren.
De ouders van Annabelle hadden een cadeautje aan Sara gegeven dat we op haar verjaardag moesten afgeven. Dus bij deze heeft ze dit ook geopend.
Nu nog vlug ontbijten en vertrekken. We gaan namelijk naar Berg&dal. Het wordt een heel actieve dag. Om 6u stonden we aan het Krasnapolski hotel waar we met een busje moeten gebracht worden naar Berg&dal. Tijdens de rit moest Annabelle opdrachten uitvoeren om zo iedere keer een stukje van de puzzel te verzamelen dat leidt naar haar groot cadeau dat ze krijgt later op de dag.
Van de ene opdracht naar de ander opdracht, de tijd ging snel om. Eens aangekomen en uitgestapt merkte we dat we de eerste daar waren. We kregen ons hutje toegewezen en legde ons onmiddellijk in de hangmatten en ligzetels. De zon werd al lekker warm dus het gaat een hete dag worden. Na een uurtje liggen kwamen ze ons halen voor de kajaktocht. Het is dus zo dat er in Berg&dal een aantal activiteiten gepland zijn voor ons. Ik heb samen met inne een bootje van 2 genomen om te kajakken. Eerst gingen we stroomafwaarts, dat ging vlot. Hierna zijn we naar links gedraaid en gingen we de jungle in. Door takken en slierten manoeuvreerden we ons een weg. Heel mooi om te zien maar moeilijk om te kajakken. Zeker als de persoon waar ge mee in een bootje zit niet weet wat vooruit, achteruit of stoppen betekend met kajakken. Dus met een paar botsingen tegen anderen en 2 keer met onze snuit van de boot vast gezeten te hebben in de wildernis zijn we toch heen en terug geraakt. Stroomopwaarts was zwaar. Inne was al moe en had geen kracht meer om deftig te peddelen. Dus dag ging van eens links en eens rechts en veel pauze tussenin dus ik achterin extra veel werk, moeite om gelijk te peddelen met inne enz maar goed. we zijn er geraakt. Hierna ben ik even gaan uitrusten op de ligzetel. Nog niet lang hierna werden we al opnieuw opgehaald voor de volgende activiteit. De dead ride, kabelglijden op hoogte van boom tot boom en uiteindelijk ook helemaal over de suriname rivier op een hoogte van 45m. hmm, jah, euhm J
We werden gebracht tot aan een hut waar we ons klim/hang-materiaal moesten aandoen, allemaal riemen rond uw poep en buik gespannen. Amai, zo geweldig zat dat toch niet hoor. Maar goed. verder kregen we eerst een testritje. We werden aan een kabel gespannen die niet hoger was dan 2m en hier werd ons uitgelegd hoe we ons moesten houden, hoe we moesten remmen, hoe we moesten peddelen als we stilgevallen waren. Iedereen was geslaagd voor de testrit en we mochten dus verder. Samen met nog 3 begeleiders en een Nederlands koppel konden we op pad. Even te voet een stukje om hoog, dan de boom in klimmen en op een platvorm gaan staan, vastklikken en vertrekken maar. Met toch enige spanning verliep de eerste rit vrij goed. het was dan ook maar eentje van niveau 1. De volgende was niveau 2. Dat wil zeggen dat het een iets langere kabelrit is, iets steiler en je moet dus iets harder afremmen op het einde. Hmhm. Ook deze verliep goed. en zo kwamen we, jaja, bij niveau 3. Nog maar iets hoger, iets steiler, iets harder, enz.
Na een tijdje waren we het al gewoon en was het echt amuseren. Tot op het moment dat we allemaal op één groot platform stonden en de rivier onder ons zagen. Slik. Hier moesten we over glijden op een hoogte van 45m en een snelheid van god-weet-hoeveel. Er was geen weg meer terug. Met de nodige mentale voorbereiding werd ik vastgekoppeld aan de kabel. De begeleider vertelde nog: zie je die witte boom aan de overkant, als je daar bent moet je beginnen afremmen. Euhm. Jah, ik zag in de verte inderdaad een witte boom tussen honderden andere bomen super dicht op elkaar geperst. Pffff. Ok dan maar. Met een luid geschreeuw ben ik dan toch maar vertrokken. Oh mijn god, dat was echt een wilde rit. Aangekomen op het platform aan de overkant kon ik bijna niet meer op mijn benen staan, ik was helemaal aan het beven, de tranen stonden in mijn ogen, echt niet normaal. Maar ik heb het overleefd. Na toch wel een pauze van een paar minuutjes ben ik verder gegaan naar de volgende kabelritjes die nu helemaal niets meer voorstelde na dat je deze oversteek had gedaan. De begeleiders kwamen als laatste aan. Dat zijn toch echt juist apen. Ze lieten hun handen los, draaide zich ondersteboven en zo gingen ze aan de kabel glijden. Amai seg.
Vanuit de laatste boom mochten we naar beneden klimmen en werden we met een bootje terug naar de overkant gebracht naar ons hutje en onze spullen. Eventjes uitblazen en dan werden we weeral op een bootje gezet. Een stukje varen over de rivier en dan stopte we bij een mooi resort waar we lekker mochten gaan eten. Na het heerlijk buffet hadden we nog tijd over om wat rond te wandelen en te genieten van het zonnetje voor de boot ons terug kwam oppikken.
In de namiddag stond er nog een wandeltocht op het programma. Een wandeltocht met een gids die ons de historie van berg&dal ging uitleggen. Met een toch wel grote groep zijn we de berg op gewandeld. Er werd om de 10m gestopt om te vertellen over heeeeeeel veel dingen die totaaaaal niet meer zichtbaar waren op de berg. We moesten dan ook nog eens heel traag wandelen want er waren oudere mensen bij die bijna de berg niet meer opgeraakte. Een uur hebben we getaffeld om boven te geraken. Wel een prachtig uitzicht gezien en weer wat fotos gemaakt en toen begon de afdaling. Vrij steil naar beneden en ook dit ging verschrikkelijk langzaam. Uiteindelijk hebben we ons moeten haasten toen we beneden aankwamen want we moesten op tijd terug in de stad zijn voor het cadeau van Annabelle. De laatste opdrachtjes werden nog gedaan en thuis kreeg ze het laatste puzzelstukje waardoor ze mocht raden wat haar cadeau was. Een beurt bij de kapper !
Annabelle was al een paar dagen aan het zagen dat ze graag naar de kapper wou gaan om haar haar te stijlen. Ze heeft namelijk echt een kroezelkopje. Na het opfrissen en het deftig kleden om uit te gaan later op de avond zijn we eerst naar de kapper gegaan. En zitten we in suriname of zitten we niet in suriname. Hehe we hebben het wel geweten. Natuurlijk was die kapper nergens te bespeuren. Het kapsalon dat normaal altijd tot s avonds laat open is, was juist vandaag op Annabelle haar verjaardag gesloten. Toch was ze blij met het cadeau en zou ze dan morgen nog wel eens terug komen. Dan maar door om nog iets te gaan eten. Het werd pizza bij de pizzaboys. niet echt één van mijn favoriete plekjes om te eten, maar ja ik volg de rest. Na het eten zijn we nog gezellig iets gaan drinken aan de waterkant. Bij het naar huis wandelen zagen we 2 nogal dikke negerinnen met elkaar vechten. Ze trokken aan elkaars haren, sloegen elkaar echt hard, waren constant elkaar aan het uitschelden, ze gooide zelfs met bierflessen en stoelen naar elkaar. Er stond kei veel volk rond te kijken, geen enkele man durfde tussenkomen. Na eventjes piepen zijn we toch maar door gegaan want het ging er echt wild aan toe. hierna zijn we lekker ons bedje in gekropen.
