We (muttie, va en ik) waren goed op tijd in Zaventem. Naar goede gewoonte liep Fran al rond in de buurt van de check-in zone.
Bleek dat Bob Verbeeck en zijn gehele familie ook op dezelfde vliegr zat. Nog andere bekenden: Paul Rowe, Carla Galle, Lode Grossen en zijn voorzitter, een hele delegatie hockeysupporter met o.a. ook de federatievoorzitter.
Fran had mij een superplaats bezorgd. Eerste zetel van de middenbeuk, geen stoelenrij voor mij, geen last van mensen die opstaan. Links van mij zitten Lode en zijn voorzitter.
Het vliegtuigpersoneel was uitermate vriendelijk. De purser was vrij jong (zag er althans jong uit) en volgens mij de enige die engels sprak. Op de een of andere manier weten ze dat we voor de Spelen naar ginder gaan met als gevolg dat we een zo goed als vip-behandeling krijgen (drinken zo veel je maar wil, 1000 keer komen ze vragen of we nog iets nodig hebben,...). Op het einde van de vlucht vragen ze of wij (Lode en ik) samen met hen op de foto willen.
Ondanks meerdere pogingen kom ik niet tot een deugdoend dutje. Veel gelezen, 2 filmpjes gezien, de keuze was niet vrij indrukwekkend, geen nieuwe kaskrakers maar wel een paar degelijke klassiekers (zowel chinese als amerikaanse).
De landing duurde heel lang, we hebben een paar toerkes boven Beijing gecirkeld eer we naar beneden mochten. Tot groot jolijt van een dame een paar zetels voor mij, 1 kotszakje was lang niet genoeg (een krant of 3 zijn er doorgegaan).
Na een paar laatste hindernissen (1u30 in de vlieger zonder airco in sydney moeten wachten omwille van elektronicaproblemen - 30 minuten boven londen gecirkeld vanwege de mist - daardoor mijn connectie in londen gemist, vlieger van 2 uur later moeten pakken -in brussel bagage niet mee,...) toch thuis gearriveerd. Het doet altijd deugd om terug thuis te komen, in je eigen bedje slapen. Ik heb zelfs een lange nacht gehad (9uur geslapen) maar toch mis ik de ozzie-mentaliteit. In londen al werd je geconfronteerd met gelaatuitsdrukkingen die op onweer stonden, onvriendelijkheid, stress,... daar was ik meer dan 7 weken van gespaard gebleven. Je geeft, volledig onopzettelijk, iemand een duwtje bij het aanschuiven in een of andere rij, en onmiddellijk word je doodgebliksemd. Deep down under zou de enige reactie een 'no worries mate' zijn en een perfecte reden om een gesprek te starten, als die al niet gestart was. Het is duidelijk dat de europeaan op de toppen van zijn tenen leeft en hierin mogen we zeker een voorbeeld nemen aan onze tegenvoeters. Ze hebben natuurlijk hun klimaat mee. Iedereen is ook hier, automatisch beter geluimd wanneer het weer beter is. Dat is hun ongekend voordeel. Maar laat het geen goedkoop excuus zijn, minder goed weer mag geen verontschuldiging zijn voor een slecht humeur. Hun communicatievaardigheden, sociale contacten zijn veel beter dan de onze. Uiteraard ook meer gedwongen door hun geografie dan wij. In zo'n uitgestrekt land en dor klimaat moet je kunnen rekenen op je medemens. Onze maatschappij is dusdanig ge-'evolueerd' dat dit niet meer een noodzaak is. Hoeveel mensen groeten elkaar nog spontaan, kennen hun buren,... In ozzieland spreekt iedereen iedereen aan en peilen ze met interesse vanwaar je komt, hoe lang je blijft, wat je plannen zijn. Wij hebben dit waarschijnlijk door tijdsgebrek, helemaal verleerd. Heel waarschijnlijk maak ik van deze blogsite een bundel in pdf-formaat en plaats ik hem ergens op het net als reisgids voor iedereen die ooit plannen maakt om zelf richting tegenvoeters te vliegen. Het was mij een waar genoegen om mijn enthousiasme over wat ik ginder meemaakte, te delen met jullie via deze blogsite. Ik heb ontzettend genoten van jullie fijne reacties. Zo brachten jullie telkens een stukje thuis aan de andere kant van de 'globe'. Bedankt allemaal en tot ooit ...
Het gevreesde is gebeurd. Ik heb de connectie in londen niet gehaald, bloody hell. Het had nog gekund maar er hangt hier mist en we hebben ongeveer 20 minuten rondgecirkeld boven londen voor we mochten landen. Spurten naar de flight connections centre, gate zoeken, dDoor de douane - op zo'n momenten biept dat ding natuurlijk, heb ik mijn handbagage mogen uitladen - om dan vast te stellen dat ze de laatste oproep door de vertrekhal laten klinken voor de vlucht waar ik niet meer op kan (ik wel maar de bagage niet dus ik niet). Wat is internet dan toch een troost. Het (sport)nieuws op mijn gemak doorlezen, mijn mails lezen - altijd de moeite omdat er toch heel wat mensen zijn die mij een persoonlijke boodschap achterlaten, ... weer wat tijd doden. Ik ben nu geboekt voor de vlucht van 11.50 en kom waarschijnlijk rond 13.00 uur in brussel toe. Niets aan te doen, no worries mate.
'to kill some time', heb ik wat hier (in Sydney, breedband, snelle pc,s, tijd,..) foto's kunnen opladen. Je kan ze vinden op de gekende ftp-site onder de submap (in de hoofdmap httdocs - en dan de map oceanie) 22-04-07. Als je de gekende weg niet meer kent, scroll dan wat in het archief waar alles 2 of 3 keer wordt uitgelegd. Ik ben hier om 6.15u geland, ben richting 't stad vertrokken en heb ontbeten op de operahousekade met de harbour bridge als achtergrond. Gewoon een kwestie hier stijlvol te vertrekken.
Een geluk dat ik tijd heb tussen landen en terug vliegen. Ik ben in het 'domestic' gedeelte geland en moest naar het internationaal gedeelte, waar ik mijn bagage wou achterlaten op dezelfde plaats waar ik 4 weken geleden al een zak heb achtergelaten. De twee vlieghavens kan je bereiken per trein. Het heeft iets meer dan een uurtje geduurd eer ik het allemaal uitgedokterd had. Als je minder dan een uur hebt tussen nationaal en internationaal, haal je het gewoon niet.
Ik vertrek nu stillekes richting international airport. Doucke, wat eten, alles (gsm, ipod, camera) nog eens opladen, bagage definitief schikken (betalen voor overgewicht?), inchecken en dan wegvliegen om 17.00. Tussenlanding na ca 8 uur vliegen in Singapore, dik uurke wachten, 14u vliegen naar londen, kleine 2 uurkes wachten in london, uurke vliegen en dan landen in 'my backyard' rond 11.00 maandagmorgen. Nagenietend van mijn zalige 43-daagse deep down under met een jetlagkater en heel waarschijnlijk met de oceanicblues.
We zijn hier om 17.30 u toegekomen, iedereen afgezet aan zijn/haar des betreffende backpack. Ik had hier geen nacht geboekt maar ik had 3 dagen geleden wel een backpacker gecontacteerd om daar een douche te mogen nemen. Dat bleek geen enkel probleem te zijn. Ik hier zonder enige problemen mij mogen verfrissen, zonder iet of te wat te moeten betalen. Op en top australische mentaliteit. Gisterennacht nog een laatste keer buiten geslapen, een laatste keer geprofiteerd van de sterrenhemel vanaf het zuidelijk halfrond. Je ziet hier ook meer sterren dan aan de noorderkant. Het was een ware kermis, de geseling ervan resulteert in een heleboel insektenbeten, voornamelijk in het gezicht (kaak, oren, nek) en de slaapzak was ook redelijk vochtig vanmorgen. Dit laatste was snel opgelost door de opkomende zon. De insektenbeten kunnen dienen als souvenierke van weer een zalig nachtje. Ik zal er nog lang aan kunnen terugdenken. We zitten hier in een tropisch klimaat en ik kende het risico, de 'insectrepellent' heeft zijn werk niet of in ieder geval onvoldoende gedaan. Tijdens het ontbijt vlogen er weer meerdere zwarte kakeroe's met rode staart over, zo zeldzaam zijn ze dan toch niet of ik moet heel veel geluk hebben om ze 2 keer gezien te hebben tijdens mijn verblijf hier. Katherine gorge was maar een half uurke rijden. Ik heb gekozen voor de 2 uur durende cruis omdat de wandeling een gewone bushwalk was en maar de eerste 100m in de gorge lag. Een goede keuze bleek achteraf. We zaten met z'n 65 op zo'n bootje ( rijtjes van 3 links en rechts. De gids was een native aboriginal met een enorm gevoel voor humor. We hebben een paar keer goed platgelegen. De gorge op zich is mooi, minder magisch dan milford zound in nieuw zeeland maar het mag er zijn. Rotswanden tot 200 m hoog, tropische begroeiing, je vraag je soms af hoe die bomen zich kunnen hechten in de steile wanden. Veel vogels, buizerds, visarends (eentje hebben we zien duiken naar een visje en hij/zij had prijs, een streling voor het oog, helaas veel te flitsachtig voor de camera, eer je hem klaar hebt, is de vogel letterlijk en figuurlijk gaan vliegen). Katherine gorge bestaat uit 13 gorges waarvan we er vandaag 2 gezien hebben. En op mijn laatste dag hier heb ik mijn eerste echte 'wilde' krokodil gezien. Een sweetie van 3 m (zoetwaterkrokodil) zoals ze hier genoemd worden die zich voornamelijk voeden met vis en de mens gerust laat als de mens de croc gerust laat. Ze worden maximum 3m50, diegene die we gezien hebben was ne redelijke grote. De saltie is andere koek, die beesten worden tot 7m lang en kunnen tot 1000 kg wegen en die laten steken af en toe wel ne mens achter hun kiezen. We hebben ook daar geluncht. Nadien de weg naar darwin verder gezet met maar 2 tussenstoppen meer: Adelaide river, een dorpje op 100 km van darwin met een pub uiteraard. De attractie hier is een opgezette buffel, diegene die te zien was in Crocedile Dundee (Paul hogan kruipt met de journaliste de bush in, op de weg staat een buffel, Hogan 'hypnotiseert ' de buffel, die valt om en ze kunnen verder rijden). Als het maar volk trekt, ze zijn hier heel goed in. In the middle of nowhere is elk excuus groot genoeg om volk aan te trekken. De laatste stop was aan de edith falls. Alweer een zwemgelegenhied, de 'vijver' met waterval was groot genoeg. Ik ben naar de watervallen gezwommen en heb er, heen en terug, een 40 minuten over gedaan. In totaal hebben we vandaag maar 300 km gereden. Te doen. In het noorden zijn de 'flods' nog maar een 2-tal weken geleden gepasseerd, en in elke creek die je overrijdt zit dan ook water. Een reuzegroot verschil met 'the red centre'. De pacific nog eens mogen aanschouwen, juist op tijd voor de zonsondergang (weer eentje). Darwin is een gezellig stadje, iets minder gezellig dan Alice. Meer hoogbouw met voornamelijk de gekende hotelketens (novotel, hollyday inn,...), dambordpatroon zoals de andere steden. Het hoogseizoen begint hier nu want in hun zomer is het hier te warm. In hun zomer (nat seizoen) wonen hier 30 000 mensen, in hun winter (droog seizoen) 110 000.
10 000 km in Oceanie in 43 dagen (3500 in NZ en 6500 in Australie), het geeft een idee over de 2 landen maar niet meer dan dat. Mijn mening over nieuw zeeland kon je al eerder te weten komen. Australie is geen land maar een continent. En iedereen die hier vertoeft, keert met tegenzin terug of je hier nu 2 weken, 2 maand of 2 jaar zit. Iedereen heeft de indruk dat ze tijd te kort hadden om alles te zien. En dit kan ook niet anders. Zo'n groot continent kan je zelfs in 2 jaar niet helemaal rond krijgen. De combinatie van zo'n oppervlakte met het kleine aantal inwoners (18 miljoen) blijft fascineren. Steden van meer dan een miljoen inwoners tegenover dorpjes met 2 inwoners. 90% van de inwoners wonen op maximum 20 kilometer van de pacific. Een immens binnenland, het echte australie. De droogte, de woestijn, uitgestrektheid, ....
De ozzies zijn gezellige mensen, hebben gevoel voor humor, en beheersen een heel stressloze levensfilosofie. 'No worries' is het motto van dit continent en elke keer ze het uitspreken menen ze het ook. Ze zijn spontaan, gastvrij, staan open voor heel veel. De mannen zijn meer macho dan in NZ, bier boven alles, de pub is hun eerste thuis en dan pas de rest. Drinken wordt ook aangemoedigd en wordt nog steeds als statussymbool erkent. Hoe meer hoe liever. Australie is nog een echt 'cowboyland' waar de 'straffe' verhalen aan de toog worden verteld. De 'verwesterde' steden vind je aan de oostkust (brisbane, sydney, melbourne) en of je daar rondwandelt of in een europese stad, een stad is een stad. Ze hebben echter het voordeel allemaal aan de pacific te liggen en dat maakt dat je er mooiere plaatjes kan nemen. De aboriginals is een heel ander verhaal. Hier in het noorden zie je er veel meer en dat is ook logisch. De eerste blanken zijn hier pas toegekomen eind 1800, de generatie van mijn overgrootouders. In 'the centre' heeft het zelfs tot de jaren 70 geduurd eer iedere aboriginalnatie een blanke had gezien. De generatie van mijn ouders zouden in dat geval nog volledig 'van de bush' geleefd hebben. Ik zou er mijn eerste levensjaren nog in hebben doorgebracht. Heel recente geschiedenis, heel schrikwekkend dichtbij. Dan heb je nog diegenen van de 'lost generation'. Tot 1960 werden er aboriginalkinderen 'geplaatst', 1000den km ver van hun eigen ouders en omgeving. Als je dan weet dat hun omgeving alles is (geschiedenis, religie, leefwereld, eten, drinken) zijn dit toch heel ingrijpende gebeurtenissen voor die generatie. Geen wonder dat de 50, 60-jarige aboriginals dronken ronddwalen, ze zijn nergens thuis. De meeste volkeren voeren hun ceremonies en hun riten nog uit, gaan nog de bush in om te jagen (met het geweer ipv de boomerang) en om voedsel en medicijnen te vergaren maar leven 'verwesterd'. In huizen wonen, dragen kleren, hebben geld (waar ze nooit hebbenleren mee omgaan). Het is ontzettend erg te moeten vaststellen dat een volk dat minstens 60 000 jaar in volledige harmonie dit zeer woest land heeft bewoond en erin slaagde erin te overleven, de co-habitatie met de blanke man niet zal overleven. De laatste 100 jaar is de harmonie verwoest door de kolonisten. De huidige generatie heeft daar weinig schuld aan. Er zijn die er heel bewust mee om gaan en respect tonen voor hun levenswijze maar het kwaad is geschied en onomkeerbaar. Een stuk van onze oergeschiedenis gaat verloren in onze tijd, die mensen konden ons zo veel leren en nu vrees ik dat het te laat is. Er lopen nog ouderen rond die al de kennis nog bezitten maar het zijn maar delen van de grote encyclopedie. En wat ze prijs geven is maar een fractie, heel wat van hun verhalen blijven hun geheim en zullen ze nooit delen met de witte man. Hun kennis zal niet meer doorgegeven worden.
Al bij al blijft australie een zeer boeiend continent. Het geniet een zalig klimaat, het wordt bewoond door blanken zoals jij en ik, ze zien er alleen wat bruiner -en dus ook beter - uit. Ze spreken een sappig taaltje, gebruiken soms zalige alternatieven voor de 'Oxford english standards' (breakfast= brekkie, 'alrightie', weakie= wake up, ....). Ik ben nen ontzettende gelukzak om er mogen van geproefd te hebben. Het zal hopelijk altijd een zeer zoete nasmaak blijven. Nu kom ik naar huis om jullie warm te maken om ooit zelf de overtocht te wagen en het met elk lichaamscelletje te komen ervaren. tot straks.
Het was gisteren niet alleen ontzettend vroeg maar de ontgoocheling was heel groot wanneer de bus de hoek omdraaide om ons (Gary, ene van de 8-daagse en mijzelf) op te pikken. Het bleek een bus te zijn voor 53 passagiers. Daarbovenop waren we de eersten en heeft het tot 7.30 u geduurd eer iedereen opgeladen was, 2.30u van mijn dierbare slaap en avond gestolen!. 37 mensen aan boord, voornamelijk jong tot zeer jong volk. Shit Shit Shit, what a mistake. Heb ik daarvoor gisterenavond het gezellige restaurant verlaten om toch wat nachtrust te genieten? What a mistake. De gids/chauffeur, stelde deze trip voor als een 'chill-out-trip', bloody hell! Ik had even goed een dagje langer in het gezellige Alice kunnen blijven 'chillen', dan de greyhound of trein naar Darwin genomen om nog een dagje te kunnen spenderen in darwin voor mijn nachtvlucht naar Sydney. But no worries, niets meer aan te doen, afkicken van de zalige 8-daagse. Ik kon mij troosten met het feit dat ik een bank voor mij alleen heb (tijdens het opladen van de andere passagiers heb ik een donderwolk op mijn gezicht gezet en het heeft geholpen). Gelukkig denkt Gary er ook zo over en kunnen we elkaar mits een gebaar of blik begrijpen (Gary is een 26-jaar oude ier en zit al 2 jaar in ozzieland - gezellige kerel). De gids was een flauwe plezante en de eerste indruk die hij mij liet was sterk beinvloed door de ontgoocheling. Een 'toilet-brake' duurt hier een halfuur (37 mensen die aanschuiven), weer meer tijdsverspilling. Een uurtje boven Darwin ligt de steenbokskeerkring, onze eerste stop. Foto - hop in again, het 'if-this-is-tuesday-this-must-be-belgium' gevoel was heel sterk aanwezig. Lucnhbreak aan de devils marbles, grote ronde granietrotsen (geoxideerd door het rijkelijk aanwezige ijzer) die de erosie op een adembenemende manier overleefd hebben. Wederom een heilige aboriginalsite waar gevraagd wordt om de stenen niet te beklimmen, en altijd zijn er onnozelaars die het toch doen. Gelukkig mocht je overal foto's nemen wat niet het geval was wanneer we rond de rots wandelden, daar was praktisch de gehele zone "non-photo-zone'. Een shop-stop in Tennant Creek, een stadje dat ontstaan is als telegraafstation zoals praktisch alle de stadjes in the 'Northern terrorty (NT) . NT is ook de staat waar verhoudingsgewijs de meeste aboriginals leven, in sommige streken zelfs meer dan de blanken. Velen dwalend over straat, anderen boodschappend in de supermarkten. Dit internetcafe wordt gerund door een aboriginal. Woensdagavons ben ik alleen te voet teruggekeerd naar de BBH (ca 2 km wandelen) en dan was ik toch niet echt op mijn gemak met al de aboriginals, waarvan de meesten in gezegende toestand. De nacht doorgebracht in tenten, maar ik heb mijn matras buiten gelegd en zonder swag, enkel in mijn dunne slaapzak onder alweer een grandioze hemel, slapen geslapen. We sliepen op een camping ground van een cattlestation. 100 000 vierkante kilometer groot (1/3 van Belgie), 60 000 koeien en ze geven 135 man werk. Een klein feitje om de grootheid van dit land nog maar eens te benadrukken. De kans is dus duizend keer groter dat je een koe bent wanneer je hier woont. 500 km gereden donderdag. Vanmorgen (vrijdag) om 6.00 eruit om om 7.00 te kunnen vertrekken. 700 km voor de boeg. Een korte koffiestop, lunchstop om 11.30 in Daily Waters, de oudste pub in australie. Een plaatsje waar de eerste "overseas' KlM- en qantasvluchten landden. Doorrgereden tot Mataranka, een warmwaterbron (24 graden) waar je kan inplonsen en dat moeten ze ons geen twee keer zeggen. We slapen in Katherine (300 km ten zuiden van Darwin) om morgen vroeg de Katherine Gorges te bezoeken (cruise, te voet of heli). Laatste nacht slapen op australische grond, volgende nacht hang ik er zo'n 10 000 m boven). Het begint zeker te korten, het feit dat deze trip wat tegenvalt (alhoewel ik er mij al wel eengedacht heb van gemaakt en weer volop geniet van de scenery die geleidelijk overgaat naar tropische begroeiing) maakt het vertrek wat makkelijker. Maar in ieder geval heb ik een stuk van mijn hart verloren in weer een stukje (om niet te zeggen een groot stuk) van het zuidelijk halfrond.. Nadine, mijn vlucht vanuit londen is BA392 en normaal land maandag ik om 11.00 u stipt. Dikke dikke zoen aan iedereen en see you all very very soon.
Gedoucht, was ingestoken, en nu ff internetten om alles up te daten. Om 19.00 u met de groep afgesproken om samen te gaan eten in de gids zijn favoriet restaurant. Alice springs is zijn thuishaven, het zal wel dik in orde zijn. Vanmorgen zijn we met 4 van de groep een uurke gaan 'quadden' in de bush. Heel technisch parcours, heel hard labeur om die quadjes in de zandgleuven te houden maar weer heel leuk. We kwamen als rode stofmonsters uit de bush gelukkig zonder kleerscheuren. Een korte lunchstop en een stop ergens op 100 km van alice om de zingende dingo 'dinky' te aanschouwen (onder mijn pianobegeleiding - ik heb geprobeerd om de familie-eer hoog te houden maar ik vrees dat ik er niet echt in geslaagd ben - broeder jacob en annemarieke is mijn beperkt repertorium). Rond 16.00 u in Alice toegekomen, iedereen afgezet aan zijn BBH om vanavond deze trip op de gepaste wijze af te sluiten. Iedereen is even enthousiast over de laatste 8 dagen, echt een 'must' al je ooit de oversteek waagt. Helaas geen foto's om dit alles een beetje te staven, maar we halen dit weldra in, want binnen 4 dagen ben ik thuis. Ik ga hier niet graag weg maar ik zie er naar uit om jullie allen terug te zien. Het is zeer de moeite geweest en ik moet de zon al niet meebrengen, jullie genieten daar ook van een zalig weertje. Ideaal om mijn jetlag te verteren. Morgenvoeg hoop ik dat ik wakker wordt, ze komen mij hier om 5.40 u oppikken om de laatste trip richting darwin aan te vatten. De BBH is hier heel sympathiek zoals het stadje trouwens. Voor mij mocht het nu eigenlijk gedaan zijn omdat deze trip fenomenaal goed was, het kan onmogelijk beter. Ik vrees dat de volgende 3 dagen een anticlimax kunnen worden. 1500 km in 3 dagen tegenover 2500 in 8, we zien wel. In ieder geval tot ooit heel binnenkort. Dikke bruinverbrande, zonnige, zalige, gelukkige, hartelijke, gezonde, ... kussen vanuit Alice springs
Laatste avond van de weer-zeer-de-moeite - 8-daagse. Laatste avond met een fijne groep. Vvanmorgn ealweer een early rise voor nog een sunrise aan de rots. Deze keer met de zon in de rug zodat je de rots in zijn meest populair moment te zien krijgt. Minder intimiteit dan de ochtend voordien maar de kleuren vergeven de drukte. Hopelijk geven de foto's de juiste impressies weer en zoniet, boek een reis naar hier en maak het live mee. Ondanks het feit dat je dit al 100de keren gezien hebt en het een 'simpele' rots is, is de live-experience heel speciaal. 300 km verder te rijden tot kings canyon, een bergketen van een 300 miljoen jaren oud. Om 12.30 aangekomen en na een lunch, klaargestoomd voor alweer een veelbelovende wandeling. De thermometer gaf 38 graden in de schaduw. Liters water meesleuren is de boodschap. De wandeling start meteen keizwaar. Dit stukje kreeg de naam 'hard attack climb' en ik kan je verzekeren dat ze haar naam niet gestolen heeft. Een kuitenbijter om U tegen te zeggen. In het totaal heb ik 3 liter gedronken voor een inspanning van 3 uur. Maar als we zweten zijn we gelukkig. Normaal konden we haverwege een duikje nemen in een natuurlijk vijvertje maar de 'rangers' waren onderhoudswerken aan het uitvoeren en sit gedeelte was gesloten, juist voor vandaag.Geen nood, na de wandeling hebben we een zwembadje onveilig gemaakt en hebben we ons daar kunnen verfrissen ('t was wel nodig). Een beetje verder was onze 'camping ground'. De laatste nacht in een 'swag' aan het kampvuur met een ongekende sterrenhemel, ik ga die dingen missen. Lekker gegeten, gezellig onderonsje aan het vuur, napraten tot in de te late uurtjes. Een ideale afsluiter voor deze groep.
Ik slaap ontzettend zalig n die swags. DeZe keer heb ik zelfs een iets breder model, nog beter. Vanmorgen (5.30) hebben ze mij echt moeten wakker schudden om mij wakker te krijgen (ik slaap wel met oordopjes, maar ik zat heel ver weg). De zonsopgang was de moeite. Je ziet de zon links van de rots opkomen. Je kan dan enkel het silhouet zien maar het blijft een spektakel. nadien zijn we doorgereden naar de Kata Tjuti formaties, een iets oudere bergketen dan uluru (500 milj ipv 400 milj) met 36 ronde toppen. De bergwandeling was er eentje van3 uur. Op en neer onder een bloedhete zon, het kan tellen. Om het uur heb je watertanken op deze paden om je water bij te vullen en dat is maar goed ook. Het enige waar ik de laatste 6 dagen geld aan uit geef is drinken, drinken en nog eens drinken. Een fles water is hier trouwens duurder dan een fles limonade (zelfde inhoud). Weer goed gezweet.
Na de lunch hadden we wat vrije tijd. Ik heb mij aan een deugdoend beautysleepje gewaagd, anderen zijn het dorpje Yularu gaan verkennen. Tegen 14.00 zaten we in een cultureel centrrum, perfect gerund door zowel aboriginas als blanken. Heel mooi gebouw, volledig in de kleuren van de streek (dieprode aardekleuren) . Je krijgt er info over de verhalen, de levenswijze van de aboriginals, welke planten ze aten,welke ze gebruikten als medicijn, de werkverdeling mannen vrouwen,... En ze vragen nogmaals met aandrang de rots niet te beklimmen. Mijn besluit was zowieso al genomen, ik zou er niet opklauteren. Om 15.30 stonden we dan vlak voor de rots. Heel indrukwekkend. Het dieprode, oranje tegen een staalblauwe hemel, zijn al redenen genoeg om er van onder de indruk te zijn. Het voelt er even energetisch als een plaats zoals lourdes.
Twee van de groep hebben de rots beklommen, wij hebben de omtrek gewandeld, een kleine 10 km in een alweer zengende hitte. Wat erosie doet op deze rots is onbeschrijfelijk. Jullie zullen moeten wachten op de foto's, al zullen die allicht niet hetzelfde weergeven. Morgen doen we nog een zonsopgang maar vanaf een andere plaats, iets populairder - dus meer volk - maar dichter bij de rots. Weer vroeg uit de veren.
Nadien rijden we door naar Kings Canyon. In vogelvlucht 100 km hier vandaan, maar als niet geveugelde wezens moeten we er 300 voor afleggen. We slapen daar weer in een swag en rijden dan woensdag naar alice springs. Donderdag weer vroeg op om de laatste 3-daagse trip aan te vatten naar het meest noordelijke gedeelte vanmijn verblijf in australie: Darwin.
En dan zit het erop, tot hier toe een meer dan geslaagde onderneming die ik alleen maar kan promoten voor iedereen. Australie is een zeer uitgestrekt land maar er zijn voldoende alternatieven om die afstanden op een aangename mainer te overbrugggen, aangepast aan elke leeftijdscategorie en aan elke graad van ondernemingszin. De taal is voor ons geen barriere dus begin maar te sparen om ooit aan de lijve te ondervinden wat jullie de laatste weken gelezen hebben. Het is het meer dan waard.
Vandaag moeten we een lange 700 km verteren om de afstand Coober pedy - Uluru te overwinnen. Net buiten coober pedy een paar stops ingelast om de breakaway formaties te bekijken. Rotsformaties die de erosie wat langer hebben doorstaan dan hun directe omgeving. Mooie kleuren en in the middle of nowhere zeker de moeite om even de benen te strekken. We overbruggen de afstand over de stuart highway, een geasfalteerde weg, iets minder stoffig en lawaaierig. Een dode kangoeroe op de weg is het ontbijt van de wegded tial eagle. Een beest van 25 kg zwaar, vleugels van 2m80. Een spektakel. Een stuk of 5 zaten aan het karkas te vreten. De foto's tonen nooit wat het was maar het geeft een idee. Impressionant om deze gevleugde beesten van dichtbij te kunnen obeserveren. Er zat zelfs een dingo mee aan de dis. Het is de bedoeling om tegen zonsondergang aan DE rots (ayers rock) toe te komen waar we an in openlucht de nacht doorbrengen. tot ooit
tot mijn grote verbazing staat hier een pc'tje, buiten zanderig maar 't werkt. We waren hier ruim voor zonsondergang, eerst ons kamp opgezet om dan de zonsondergang te bekijken op de rots (staat in het oosten - zon dus aan de andere kant). De trip naar hier viel mee. We hebben onderweg een poging ondernomen om een aboriginal dorp te bezoeken maar in het infocentrum was gesloten, al de moeite voor niets. 't was wel interessant om door een aboriginal dorp te rijden. Veel stof, veel sloopvuil, simpele huisjes. Eigenlijk willen ze enkel een afdak boven hun hoofd en niets meer. Ze verblijven een poosje in het dorp en trekken dan weer de bush in.
Morgen om 5 uur op om de zonsopgang boven de rock mee te maken, een bergwandeling een 30 km verderop, bezoekje aan een aboriginal infocentrum en danrond de rots of erop. De meningen zijn verdeeld in de groep. Voor de aboriginals is het een soort heiligschennis om er op te gaan, anderen beweren vanniet. Ik denk dat ik hun wil ga respecteren. Onze gids is er uit respect voor de aboriginals ook nog nooit op geweest.Ik beslis definitief na de aboriginal rondleiding.
Vanaf vanavond slapen we altijd buiten, perfecte timing, nieuwe maan dus excellente sterrenhemel.
Ik ben de oudste in de groep, iedereen is jonger dan 40 (tss 20 en ik)
Bon, ik ben weer bij. Vanmorgen wakker geworden eerst door de schitterend opkomende zon, 10 minuten later door de vliegen. Hier zijn ze echt niet te harden, met 100den komen ze op je zitten en ze zijn heel opdringerig. Ik denk dat ik er gek van zou worden. Het was gisterenavond ook al zo maar eens de zon verdwijnt, zijn ze ook weg en dan heb je nog wat tijd zonder hen voor je in je swag kruipt. We konden vanochtend dus niet vroeg genoeg vertrekken. Een kleine 200 km tot Coober pedy. Heel de tijd rij je door 'Anna Creek Station' een farm die vee teelt op een oppervlakte zo groot als Belgie. De woestijn kleurt nu rood en is weer warm. De aankomst in coober pedy is magisch, na dagen geen stad te zien, kom je er hier eentje tegen omwille van de opaalmijnen. Gemiddelde temperatuur is 40 graden maar 70% van de bevolking slaapt hier onder onder de grond, in de rotsen. wij ook vannacht. We hebben een rondleiding gekregen in de stad en in een opaalmuseum en ik zit nu in de bibliotheek achter een pc. Morgen hebben we 700 km voor de boeg, het zal geen lachtertje worden. Iedereen (ik incluis) wordt moe maar nog niet vervelend. Het zal tot alice duren eer ik weer iets zal kunnen laten weten. Foro's opladen zal helemaal niet meer kunnen. Hou jullie ginder allemaal goed. Ik zit hier nog juist 1 week en dan kom ik terug naar het noorden. Mijn haar wordt vervelend lang. Christiane, geniet nog 1 week van douche nr 1, daarna is het weer de wet van de sterkste. Ik moet er hier uit, tot ooit - dikke zoen allemaal
Iets meer dan 400 km afgelegd over onverharde weg. De eerste 10 km hebben we fietsend afgelegd. Tevens ook de laatste 10 km van het berglandschap. Vanaf nu enkel vlaktes. Het eten gisteravond (in het ziekenhuis) was overheerlijk, veel verse groenten (steken allemaal in de bus in frigo's), voor de vegetariers (we zijn met 3) is er altijd een lekker alternatief, en vlees. Op het menu stond kangaroevlees, ik het ervan geproefd en het smaakte niet slecht, maar als niet vleeseter voel ik mij niet geplaatst om er een kwaliteitsoordeel over te vellen. De fietsen waren in bedenkelijke toestand net zoals de weg. Een en al gebibber en gebots, ideaal om goed wakker te worden. Het was warm vandaag en de airco in de bus werkt niet meer naar behoren. We zweten heel wat. We moesten ook voor 2 dagen water voorzien want de plaats waar we zouden 'swaggen', is het water niet drinkbaar. Onderweg een paar stopjes ingelast om 't een en 't ander te bekijken. In de woestijn is elke ding reden genoeg om te stoppen. Een oud treinstation, Aboriginal art, Tlc Alf, een imens zoutmeer, en een stumped tail lizard. Geslapen in Williams creek (2 inwoners) weer onder de bloten hemel maar nu in de vlakte, nog beter dan eergisteren. Perfect getimed, bijna nieuwe maan, je zou hier onmiddellijk een sterrenkijkcentrum zetten, het gebrek aan water neem je er maar bij.
Heel veel te vertellen sinds de aankomst in wilpena Pound, het begin van flinders national park. Ginds zaten we op een camping ground (kampeerterrein). Na het 'ontladen' van de bus (valiezen, boxen met eten, bestek, en al de rimram), kregen we allen een 'swag' toebedeeld. Een canvashoes waar onderaan een matje is in verwerkt, je kruipt er met je slaapzak in en je 'slaapkamer'klaar is klaar. Een verrassing voor mij want ik wist niet dat er op deze trip 'gekampeerd' werd. Na het lekkere eten, buiten uiteraard en, in het gezelschap van een paar kangoeroe's die hun schuchterheid ergens verloren hebben, kroop ik onder de wol. Zaaaalig, een ongelofelijke sterrenhemel (deze keer wel de magelaanse wolken gezien) een koel brisje over je gezicht. Normaal als je 's nachts effe wakker wordt, vloek je intern, deze keer niet. Elk wakker moment was een geschenk om zo'n plafond te mogen aanschouwen, om nooit meer te vergeten. De kraaien dienden als wekker (6.00 - volle bak - enhet is echt met overtuiging). Ontbijt buiten, klaargestoomd om de berg 'Ohlssen bagge' te beklimmen, 900 m omhoog. De ochtendzon was nog niet te warm en zodra we geen boomschaduw meer hadden, was er een windje. Boven was het een wondermooi spektakel. Een prachtig overzicht over een groot deel van het nationaal park, met een wigged tail eagle, zwevend boven ons. Iets meer dan 2 uurtjes geklommen, een dik uur afgedaald. Ideaal om een middagmaal te overmeesteren, na een welverdiende douche. De organisatie van deze trip valt zeer goed mee. Alles wordt meegesleurd. Niet alleen onze bagage maar ook potten en pannen, container water, zelfs de mueslikoekjes waren voorzien om de suikertoevoer te voorzien tijdens de beklimming. Australie is ongelofelijk, gisteren hebben we onderweg geluncht op een openbare BBQ. In elke dorpje bevindt er zich een openbare BBQ, die voor iedereen gratis beschikbaar is. En bovenal, onderhouden wordt door de gemeente, als je hem zelf niet proper maakt, doet de gemeente het voor je. In de namiddag hebben we het nationale park volledig doorkruist, onverharde weg, vol kuilen en bulten, creeks die af en toe vol lopen en de weg nog hobbeliger maken. De weg onderhouden is hier een neverending story. Gemiddelde snelheid: 20km/u. Af en toe hebben we een paar gorges te voet doorgestapt om nog meer te kunnen geniieten van hun schoonheid. Dit is het echte australie, mooi, zanderig, droog, warm maar soms bloedmooi. De avond brachten we door in een ex-tbcziekenhuis voor oorlagsveteranen, buiten slapen is beter.
we hebben net 500 km achter de kiezen en zijn aanbeland in flinders nationaal Park. We zijn van een vlak landschap, stilletjes over gegaaj naar heuvelachtig om nu te eindigen in een soort 'massive centrale'. Onderweg kunnen genieten van de uitgestrektheid die je ook kon terugvinden in patagonie. Alleen de kleuren zijn anders. De aarde kleurt donkerder en donkerder en soms echt een diep oranje. De struiken zijn iets hoger en iets groener. De machtige gumbomen volgen de lijnen van het water. Maar al de 'creeks' staan droog. Naar het schijnt stond er tot vorige maand redelijk wat water. De gumbomen hebben elke keer een andere vorm, een soort 'multi-stam, waar dan drie of vier hoofdtakken uit vertrekken, heel impossant. Als iemand mij de vertaling kan doorsturen van een 'gumtree', please do. Elke eucalytpusboom is een gumboom, maar niet alle gumbomen zijn eucalyptussen. De densiteit van de kangaroe's verhoogt stillaan, midden op de weg zagen we een 'bearded dragon lizard, een 50 cm lange hagedis die aan het zonnebaden was. Het is warm maar de wind maakt de hitte dragelijk. De groep bestaat uit 16 man, canada, duitsland, nederland, ierland en ikke, zijn de verschillende nationaliteiten. De bus is medium comfortabel. Eigenlijk is het een vrachtwagen waar ze op het laadgedeelte een soort box met zitplaatsen hebben gezet. De bus zit vol en dat is jammer want het zitkussen van mijn zetel zit los en dit is niet zo praktisch. Ik schuif voortdurend naar voor. Ik ga het hier bij laten ik zit in een winkeltje en dit gaat sluiten. tot ooit
Adelaide: the driest (of is het dryest?) town, in the driest state of the driest country in the word, Welcome! Vandaag de warmste dag van mijn gehele doortocht en ik moet nog helemaal naar het noorden. Dat belooft, een geluk dat het weer ook mee valt bij jullie, anders zou dit een te groot contrast zijn. Sorry Tina, ondanks het vele gerij in de bus en de kortere stops, begin ik toch wel wat kleur te krijgen. Eén troost, ik loop hier rond in short en t-shirt, het zijn dus eerder de kleuren van een wielrenner (genre geert en chris) dan van iemand die op het strand ligt. Mijn haar begint goed te witten maar wordt redeijk lang, zeker voor rond te lopen in deze temperaturen. Ik heb helaas geen gaatjes meer om het hier ergens te laten knippen. De vorige backpacjer was een juweeltje, een oud victoriaans huis, helemaal opgekalvaterd, een welkome afwisseling want de laatsten waren niet om over naar huis te schrijven (die van vanavond trouwens ook niet - maar een goed douchke vergeeft weer veel). Hoge plafonds, ruime kamers, grote keuken, zeer ruime douches, proper en aangename mensen die het uitbaten. Kingston south east (er is er nog eentje in 'on the murray' en uiteraard in jamaica) was de eerste halte, een vissershaventje waar vooral kreeft wordt gekweekt (Casje moet hier zeker ooit eens passeren). Op de hoofdweg hebben ze zo een reuze glasvezel model neergezet als tourist trap. De tweede stop was aan de granieten 'walvisrotsen', 3 grote granieten rotsen die op het strand liggen van het coorong nationaal park. De coorong is een rivier die doorheen het gehele nat. park stroomt, en was de levensader van de 'nurungderi people', de aboriginal-natie die hier vroeger leefden vooral tijdens de warme maanden. Coorang betekent lange nek en duidt op dit gedeelte van de rivier waar ze de tekening in vonden van de nek. Ze vergeleken de gehele rivier nl met een lichaam. We kregen een korte 'bushwalk' onder de deskundige leiding van Gordy, een rasechte aboriginal afstammeling. En diegenen die mij een beetje kennen, weten dan dat ik elk woordje dat hij lost, probeer te absorberen en te onthouden. Hij toonde ons een 7-tal planten en vertelde ons wat zijn 'volk' (1 van de ooit 410) er mee deed. Eentje tegen de verkoudheden, tegen atritis, eentje om de vervelende vliegen weg te houden (tested en aproved!), eentje waar je 4 dagen kan op even wanneer je zonder water komt in de bush, eentje tegen zonnebrand en insektenbeten en tenslotte eentje dat diende als rood/roze kleurstof. Gordy gaf ook grif toe dat hij tot 7 jaar geleden verslaafd was aan alcohol maar nu betere tijden kent. We kregen nog een dvdtje te zien over de oorsprong van zijn volk. Die verhalen zijn atijd heel spirirtueel, worden vaak verteld door een aboriginal in moeilijk te verstaan engels en vragen 100% concentratie om ze te kunnen blijven volgen (dreamtime stories). Interessant. De weg werd verder gezet over een onverharde weg en dat hebben we geweten, na een 10-ta kilometer heeft een steentje de achterruit verbrijzeld in de gekende 1000 stukjes. Ik was de enige die tape mee had (sporttape weliswaar) waar ze iets mee konden doen om er een stuk karton tegen te plakken. Tape komt atijd van pas. Op die weg lag ook een pas overreden wombat (het bloed sijpelde nog uit zijn oren en neus), geraakt door een auto en op slag dood. Het beestje (alhoewel, ze zijn redelijk groot) heeft niet moeten afzien. Het landschap dat volgde was heel vlak, heel duidelijk dat de zee ooit tot hier was gekomen maar met een palet aan kleuren. Ondanks de droogte zie je groen, wit, geel, grijs, rode tinten, oranje,... en maakt het niet saai. Schapen en koeien grazen wat ze kunnen. Een overzet zette ons aan de overkant van de murray rivier die uitmondt in het grootste zoetwater eer van austraie: Lake Albertina. Groot maar niet diep, maximaal 2m50. Adelaide naderend werd de omgeving wat groener, wijngaarden en amandelplantages. Voor je aan de kust komt moet je over heuvels en dan wordt het pas echt groen. De heuvels, niet hoger dan 400 m, houden bijkbaar toch een groot deel vocht tegen want je waande je in een andere wereld. Het contrast met de droge vlakten was groot. Grote loofbomen, groene grasweiden,.... Morgen vertrek ik naar het echte australie: de outback - het eigenlijke doel van mijn reis (voor het australische gedeelte althans). Het belooft warm te worden. Gordy wenstte mij alvast een cynisch g'dluck en verklaarde mij eigenlijk gek om in zo'n hitte naar het noorden te trekken. Binnen een 10-tal dagen zal ik hem ongelijk of gelijk kunnen geven. Verschiet dus niet wanneer jullie niets meer van mij horen of lezen. Vanaf morgen is er geen gsm-netwerk meer tot in Alice Springs, en ik vrees hetzefde wat internet betreft. Maar weet dat ik zal genieten met elke celletje van mijn lichaam (en dat is gezien de oppervlakte heeeeeeel veeeeeel) dikke warme knuffels vanuit het warme adelaide
Het hoogtepunt van vandaag was zeker het zodiactoertje naar de zeeleeuwkolonie. 25$ om het voorrecht te hebben honderden zeeleeuwen in hun natuurlijk biotoop te mogen observeren. Op de rotsen drogend in het zalig zonnetje of ravottend in het water, sommigen durven het zelfs aan om uit nieuwsgierigheid de boot te benaderen. Die digitale fototoestelletjes laten het niet toe om de foto te trekken op het moment dat jij het wilt, springende robben heb ik niet kunnen vastleggen omwille van de traagheid van die camera's. Het was een heerlijkheid om er zo veel te zien. Een mooi ding dat er niet meer op de pels gejaagd mag worden, nu zijn ze een toeristische attractie geworden en brengen ze ook geld in het laadje. We hebben vandaag ook weer een 'interstate' grens overschreden: we zitten nu in south australie (victoria verlaten). We krijgen er zowaar een halfuur cado bij (zonder bij te moeten betalen). Hier loopt de klok een halfuurke achter op victoria en new south wales. Ik zit nu nog maar 7.30u voor op jullie. Na de middag hebben we een kratermeer bezocht en wat 'grotten' die uitge-erodeerd zijn in de kalkrotsen. We rijden nu al zo'n 1000 km langs de kust, altijd kalkrostsen met allerhande rotsformaties als gevolg. De ene al mooier als de andere. In het Canunda nationaal park hebben we een uurke op het gemak rondgewandeld, bovenop kliffen. Het was hoog nodig want iedereen viel praktisch in slaap. Ondanks dat je fysiek niet veel uitspookt, ben je altijd wel vrij vermoeid na zo'n dag en ben je blij dat je onder een douchke kan kruipen. Ik denk dat het te maken heeft met de concentratie die je een ganse dag probeert op te brengen. Je kijkt uren achter elkaar naar het voorbijrazende landschap zonder dat je een vierkante centimeter wilt overslaan. Ik heb vandaag mijn eerste dode wegkangaroe gezien. Ik heb er vandaag meer dood langs de weg zien liggen dan levend huppelend in de weiden of bossen. Onderweg de zeer zeldzame 'red tail black' kaketoe zien overvliegen (ze waren met 4), ze zijn zo zeldzaam dat je het moet melden wanneer je er gezien hebt (een jobke voor de gids). Tegen 17.30 aangekomen in robe, met alweer een schitterende zonsondergang. Het is hier voor 't moment 27 graden, morgen geven ze nog warmer. Ondanks deze temperaturen, valt de herfst, heel veel - vooral de loofbomen - bomen verkleuren. Heel raar om dit bij deze temperaturen te mogen vaststellen. Een voordeel van het feit dat de avond snel valt, is dat je niet moet opblijven om een schitterende sterrenhemel te zien. De laatse 10 dagen heb ik elke avond de melkweg gezien. En hier in robe is de sterrenhemel nog imposanter, Robe is een klein stadje aan zee, heel weinig lichtvervuiling. Elke astroloog zou hiervoor willen tekenen. De diesel wordt hier in south australie aan dezelfde prijs verkocht als de loodvrije benzine, dit was niet het geval in victoria of new south wales. Morgen aankomst in Adelaide waar ik alleen maar overnacht. Woesdagmorgen vertrekt de trip naar central australie, 8 dagen door de outback. De rest van de dagen die ik hier nog ga doorbrengen zullen allemaal in de bus zijn op 1 na. Ik heb 1 'vrije' dag in alice Springs binnen 9 dagen (hip hoi!) 2600 km zijn al afgelegd op australische bodem, nog een 3500 te gaan. slaap wel allemaal
