ik neem eventjes een break hier. Het zijn hele lastige dagen momenteel, zowel fysiek als mentaal. Zaterdagochtend is onze andere poes ook gestorven en zo heb ik mijn 2 dierbare vrienden van de afgelopen 14 jaar op 2 weken tijd verloren. Niet-dierevrienden begrijpen het waarschijnlijk niet maar het is alsof er een arm en been weg is plots.
Daarnaast heb ik al enkele avonden goede voorweeën gehad en ik denk dat de tijd gekomen is om wat prioriteiten te stellen... wat meer rust nemen en me mentaal wat voorbereiden op de fysiek lastige periode die eraan komt. Dus laat ik het internetgebeuren de komende weken een beetje voor wat het is. In de zetel onder een fleeceke met deel drie van de Milleniumtrilogie, ik denk dat dat deugd gaat doen. Alle voorbereidingen zijn klaar en ik ga een beetje proberen genieten nog van de laatste 'rustige' weken met 1 kindje, me wat wentelen in de gezelligheid van de feestdagen en véél slapen.
Brrrr. Koud. En wit! Mooi vanachter het vensterglas maar levensgevaarlijk voor hoogzwangere dames zenne. Piew, ik moet me letterlijk aan de takken van de bomen vasthouden nu...
Mijn kleine uk was gisteren wat snotterig en de wegen in het Gentse quasi onberijdbaar in de vroege ochtend dus heb ik maar een snipperdagje genomen. En Tiemen maar turen door het venster naar al dat wit. 'neew hé'. En ikke 'ja koud hé'.
Na het middagslaapje vond de kleine uk het wel hoog tijd om die 'neew' eens van dichtbij te gaan bekijken. Ik hem dus goed ingeduffeld en wij naar buiten, hij in de sneeuw, ik op veilige afstand op een stuk onbesneeuwd pad in onze tuin. Sneeuwballen gooien, gewoon wat rondkijken en glibberen in onze tuin. 5 minuutjes was voldoende. Dan kwamen de tranen al: 'ikke binnen hé'.
Wij binnen, uk terug uit alle kleren gepeld en opgewarmd met nen warme chocomelk.
Deze ochtend kijkt Tiemen uit het raam. 'Nog neew hé, koud hé!'
dat het gedaan is. De zwangerschap dus. Nog maar eens. Beu. Beu.Beu.
Ik ben de vorige zwangerschap werkelijk doorgefietst. Geen noemenswaardige problemen, beetje rugpijn, beetje last van de maag de laatste weken, beetje te veel naar mijn goesting moeten opstaan snachts voor een pitstop de laatste weken. Maar ook 9 maanden zalig genoten van alles ... alle mogelijke leuke cursussen gevolgd... bewust minder gaan werken om een dagje extra in de week gewoon te kunnen genieten van alle zaligheden van zwanger zijn. Pronken met mijn buikje. Langzaam toeleven naar de apotheose. Genieten, genieten, genieten...
Wat een contrast met nu.
Al van bij het begin afzien is het. Zowel fysiek als mentaal. Fysiek met bijna elke complicatie die een mens kan hebben tijdens de zwangerschap (alhoewel nierproblemen heb ik nog niet gehad, maar we hebben nog 8 weken te gaan hé..), mentaal met de zorgen om kleine uk of ze wel écht helemaal gezond zal zijn en hoe ik dat in godsnaam allemaal gecombineerd moet krijgen binnen een paar maand. Alleen ... met ... 2 ... kinders!Angst voor de bevalling ook nu, hoe moet ik dat in godsnaam klaren met nu al zoveel pijn dag en nacht, nog eens die weëen erbovenop. Pfff.
Maar als ik dan in de kast kijk en al die kleine snoezige roze kleertjes zie klaarliggen, het bedje zie klaarstaan naast mijn bed en rust vind in de gedachte dat alle praktische voorbereidingen rond zijn en ik vanaf nu eigenlijk alleen maar moet wachten en aftellen dan ben ik toch ook een klein beetje blij. Een nieuw avontuur lonkt, een gans nieuw kindje om te leren kennen, te besnuffelen en te verwennen... er zijn mensen die dit geluk nooit zullen kennen. Wat zit ik hier dan te zagen niewaar...
OMG! ik onthoud u de bijhorende janice-look en grijns....Mijne zoon is dus nen echte man...
Tiemen en bakskes (ge weet wel... zappers voor toestellen allerhande) het is grote liefde... hij staat daarmee te zwaaien en te zwieren, ondertussen met zijn kleine garnalenvingers overal aan te prutsen. Ook de grote bakken zelf ontsnappen niet aan zijn grijp- en duwgrage vingertjes: dvd, tv, video, versterkers,... you name it, he pushes it... en da ventje moet da maar één keer afkijken hé, hij zet als een volleerde zelf de dvd aan, haalt er een filmke uit, steekt er een andere in, no problem. Hoe meer knoppekes hoe liever hij het heeft.... Ware het niet natuurlijk dat mama dat niet zo graag heeft dat er plots andere zenders opstaan, of de digitale tv weer eens rare kuren heeft omdat zoonlief piano gespeeld heeft met het bakske. Of er plots 150 db uit de luidsprekers schalt omdat meneerke het verkeerde knoppeke opgezet heeft (vooral onze poes vindt dat écht niet grappig )
Oplossing: geef da kind een eigen bakske (ge weet wel, zo eentje van een oud toestel dat niet meer werkt...) uitgeprobeerd, nada... de zoon trapt daar niet in wegens te snugger en mama haar grapje was na 1 dag al doorzien. Weg fake-bakske...
Volgende oplossing: geef hem zijn eigen speelgoed met een bakske.... AHA!
Mama heeft de sint-boekskes en de sint-reclame op tv goed bekeken....en haar oog viel op een telegeleide auto... met een bakske met echte knoppen die de auto écht vooruit of achteruit laten rijden als ge daarop duwt. Dus, ik een smekend briefje geschreven naar de goedheilig man en stond er gisterennamiddag toch wel zo geen exemplaar op onze tafel te blinken zekers... tussen al het andere sint-speelgoed wel te verstaan.
Moet ik zeggen dat de auto héél vlug van de tafel geplukt was... en dat ik mijne zoon zo maar ene keer moest tonen waar de voor-en achteruitknop staat... en dat onze poes nu geen moment rust meer heeft want dat er constant een knalrode johnny coupé achter zijn hielen zit.... inderdaad... OMG!
't was een lastige week, slecht slapen, veel pijn terug en dan ook nog een grote emotionele schok moeten verwerken. Pffff. Blij dat het weekend is!
Dinsdag heb ik één van onze poezen laten inslapen. Al 14 jaar lang zijn Bonnie & Clyde mijn trouwe vriendjes, ze zijn samen met mij alleen gaan wonen (waren toen net 6 weken) en hebben me overal gevolgd, eerst op een klein appartementje, dan naar ons riant appartement en sinds 1.5 jaar in ons huis met tuin. Zalig vinden ze het, in de zon liggen, vogels & vlinders achternazitten, liggen soezen op een tuinstoel.... Clyde was al lang een 'probleempoes', al van sinds ze klein was protestplasjes als ze te weinig aandacht kreeg, als er veranderingen waren, te veel bezoekers, etc... twas ook niet echt een sociale kat eingelijk, weinig bezoekers hebben haar kunnen aaien. Ze was nogal gehecht aan mij, kwam alleen op mijn schoot liggen of aandacht zoeken. Nadat tiemen geboren was werd het plasprobleem erger, te weinig aandacht, plots zo'n lawaaimaker in huis, ze kon het niet echt appreciëren... en sinds we vorig jaar verhuisden naar het huis was het hek helemaal van de dam. Ze plaste echt overal behalve in de kattenbak denk ik. Je mocht het niet riskeren om schoenen op de grond te laten staan, Tiemen zijn speelmat moest elke avond opgerold en weggezet worden, speelgoed omhoog gezet, etc... Elke ochtend kon ik aan de slag met dweil en keukenpapier... op den duur was het echt geen leven meer. En met een nieuwe baby in aantocht was er nog meer stress op komst. Zowel voor haar als voor mij. Dus heb ik dinsdag van m'n hart een steen gemaakt en heb ik haar laten inslapen. Moeilijk, héél moeilijk. Had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen, maar voor je kindjes heb je inderdaad alles over.
Ondertussen zijn we een paar dagen verder en het lukt wel. Ik mis ze wel, langs de andere kant heb ik ook een ongelooflijke rust gevonden. Geen schrik meer hebben als tiemen het berghok inholt zonder dat ik het eerst gecheckt heb, niet meer elke ochtend eerst mijn ronde moeten doen voor ik Tiemen uit zijn bedje kon halen, geen angst meer voor onverwachte bezoekers, een huis dat beduidend frisser ruikt. Ik kan weer beginnen nadenken over het eens deftig inrichten van ons buro dat tot nu toe uit noodzaak poezenslaapplaats was om ze tenminste snachts toch uit de living te houden.. op termijn moet daar nu een logeerbed komen. eerst eens deftig opruimen en poetsen, beetje herinrichten, een kleurke op de muren...
Maar eerst nu rustig toeleven naar de komst van kleine zus, daarna zijn we drie maand thuis en zullen we wel eens tijd maken voor al die klusjes! Nog 9 weekjes aftellen...
Mijn kleine uk begint zich toch eeen beetje bewust te worden van de komst van 'zusje'. Ik probeer daar af en toe eens op te alluderen, daar gaat zusje slapen, daar gaat zusje mee spelen, als zusje er is dan... niet te veel maar toch zo af en toe eens, genoeg om hem alert te houden. ik heb een vriendin met een kleine baby en als die eens komt eten of zo dan halen we de wipper uit en de reiswieg en wat speeltjes zodat de kleine meid zich wat op haar gemak voelt, een uurtje kan slapen of gewoon bij ons aan tafel zitten. ' da slaapt x in hé' zegt Tiemen dan. Ja zeg ik dan en daar gaat zusje binnenkort ook in slapen.
De laatste tijd zegt tiemen heel nadrukkelijk dat het ZIJN bedje is of ZIJN knuffel of ZIJN speelgoed. En wijst dan ook telkens iets aan wat van zusje is: de reiswieg of een speeltje of zo. De kleine man heeft duidelijk wat last van geldingsdrang of gewoon angst dat die kleine zus zijn bed gaat inpikken of zijn speelgoed. Dat speelgoed komt wel in orde, zeker nadat de goede sint volgende week zijn ronde zal gedaan hebben en voor wat extra entertainment zal gezorgd hebben. Die slaapplaats waar hij zo aan vasthoudt (hij slaapt nog in een spijlenbedje) daar maak ik me toch wat meer zorgen over. ik wil hem absoluut niet het gevoel geven dat hij zijn eigen plek moet opgeven of zo. Op termijn gaat zusje wel in het spijlenbedje slapen en gaat hij een echt grotejongensbed krijgen. Ze zullen wel een kamer moeten delen, maar dat is allemaal nog een eindje af momenteel. Van zodra het weer wat droger wordt en we in onze tuin over een deftig grasveld kunnen lopen ipv de poel die er nu ligt, halen we het park uit het tuinhuis en installeren we zusjes slaapplaats al op mama's kamer. Het voorlopig nachtverblijf voor zusje, toch tot als ze min of meer deftige nachten maakt. Het kan maar gedaan zijn en het kan maar rust brengen in het hoofd van de kleine man!
Mijn kleine uk is helemal in de ban van het feest van 6 december. In de crèche is alles nu mooi versierd met Sint en piet, ze mogen zelf tekeningen maken, liedjes zingen (denk ik toch aan het gezang in mijn auto te horen) etc... ook thuis is het al 'zwatte piet' wat de klok slaat. In de crèche is er een echt feestje waarop Sint & Piet komen met een kadootje voor iedereen. Vorig jaar stond mijn kleine schat daar te zingen en swingen vooraan dat het een lieve lust was. Elke keer dat één van de verzorgsters de naam afriep van het kindje dat naar voor mocht komen voor een foto & kadootje liep hij mee naar voor....; hij heeft op de schoot van zwatte piet gezeten, er mee gedanst.... Schrik? Euh, wat is dat? Hij weet deksels goed dat hij snoepjes krijgt van die zwarte meneer dus waarom zou hij dààr schrik van hebben .
Ben héél benieuwd hoe hij dit jaar gaat reageren! Ben nog benieuwder of hij de volgende keer dat hij onze poetsvrouw ziet bij haar ook om snoepjes gaat bedelen
(nvdr: onze poetsvrouw is van Congolese afkomst en zwatter dan zwat!)
De mexicaanse griep... de prik ertegen... er is al veel over gezegd en geschreven.
Ik ben zaterdag m'n prikje gaan halen en heb er geen last van gehad, beetje pijnlijke plek op m'n arm maar that's it. Er zijn voor-en tegenstanders van de inenting, ik vind dat iedereen moet doen waar ie zich goed bijvoelt. Ik heb zoiets van, in mijn zwangere toestand met al complicaties genoeg zoals het nu is heb ik dus echt geen zin om nog eens ferm ziek te worden ook... en met mijn chance deze zwangerschap zie ik het al gebeuren dat complicaties daar ook mijn deel zouden zijn dus thanks but no thanks. Dan liever een prikje en 2 dagen pijn aan de arm.
Wat ik niet vind kunnen is dat je in de media constant tegengestelde berichten hoort over nevenwerkingen, bijwerkingen, op korte termijn, op lange termijn, etc... de ene zegt zus, de andere zo en zo ziet niemand nog het bos door de bomen (of omgekeerd). Ik neem aan dat men geen producten aan een al kwetsbaar deel van de bevolking gaat toedienen die écht kwaad kunnen hé... en als we met z'n allen binnen x jaar één of andere aandoening krijgen die teruggebracht kan worden naar deze inenting dan weten we wie te vinden hé... onze griepcommissaris! Niemand die ooit nog z'n naam vergeet, daar heeft hij de laatste weken zelf wel voor gezorgd!
Okay, tijd voor een rechtzetting. Enige tijd geleden schreef ik hier dat ik geen fan was van Michiel als presentator van De Laatste Show. Awel, ik beken, ik was mis, de mens moest een beetje in zijn rol groeien, ik ben fan!
Afgelopen woensdag was ik eigenlijk niet van plan om wakker te blijven maar toen ik hoorde dat Michiel oa Sting op zijn gastenlijstje had staan ben ik toch maar blijven zitten. Al een chance. Wat een show zeg. Niet alleen Sting maar de hele interactie tussen Piet Huysentruyt, Dennis Rodman en later ook Sting was gewoon subliem! Michiel liet de show zichzelf wat leiden, kwam af en toe eens tussen met een opmerking of vraag maar liet voor de rest zijn gasten het verloop bepalen. Ge-wel-dig!
En toen kwam de kers op de taart.... zoals te verwachten was, was het helemaal niet de bedoeling dat Sting zou zingen wegens te duur etc... maar op de één of andere manier zat de sfeer zo goed, werd de vraag heel casual gesteld door collega-superster en kijk, plots stond Sting toch op het podium te swingen met de verraste, dolgelukkige en trotse De Laatste Showband.
Message in a bottle! MAGIC!
En Michiel, die zat in zijn zetel, keek ernaar en zag dat het goed was! Goed voor hét TV Moment van het jaar op de Vlaamse TV!
Maandag nog eens op bezoek bij checkpoint UZ. Met de mama gaat het vrij goed, de weegschaal is mijn grote vriend momenteel en ik ben de natuur daar zeer dankbaar voor . 80 kg here we come! Al snap ik dat niet goed met die kilo's m&m's (mét nootjes), de leo's, de marsen, de belegde broodjes, liters fruitsappen en frisdrank dat ik hier door m'n keelgat giet, maar soit. Dank u weegschaal. De rug en het bekken gedragen zich ook meestal, de pijn is 'te doen' en als ik af en toe eens wat rust en eens een pijnstiller neem dan komen we die 13 weken nog wel door....
De dochter dan..... dat ge daar later zorgen over hebt, dat versta ik... vollédig (ben er zelf ook één namelijk en wie mij nu kent gelooft dat niet maar ik heb een vrij puberale pubertijd achter de rug ).
Dat ik daar nu al sinds ik 12 weken zwanger ben, zorgen over heb dat vind ik iets minder. Er bestaat namelijk zo een begrip als 'onbezorgde zwangerschap'. Niet voor mij dus deze keer... Eerst de verontrustende test dus op 12 weken, dan al die ongemakken links en rechts, dan het nieuws dat de misses nogal aan de kleine en lichte kant is (en het verbetert er precies nie op - kleine 3 weken achter op schema ondertussen) en nu maandag bij de echo 'hm, tja, ik zie er precies iets dat niet helemaal klopt mevrouw, het hartje heeft precies een 'fladdering'. Dus ik voel de grond letterlijk onder me wegzakken (gelukkig lag ik al neer), de vroedvrouw wordt erbij geroepen, ik word aan een bloeddrukmeter gelegd, er wordt gefluisterd tussen doktoors (nooit een goed teken). We gaan er direct een kindercardioloog bijroepen mevrouw (al een chance dat ik op consultatie ga in een universitair ziekenhuis, àlle mogelijke doktoors direct bij de hand ). ik word efkens ( efkens - een vol uur dus en dat was niet goed voor mijnen bloeddruk zag ik) in een andere onderzoekskamer gelegd. Meneer de vrolijke kindercardioloog komt eindelijk af, 'we gaan eens kijken hé madammeken'. De mens (én mijn gyn én de assistente én de echospecialiste...) kijken 10 minuten naar de hartslag van mijn dochter op het scherm...ik mag meeluisteren (waar voor mijn geld en miserie niewaar), hij tuurt dan nog eens 10 minuten intensief naar het hartje, alle kamers, kleppen, boezems, aders en slagaders worden opgesomd, bekeken, gemeten en vastgelegd op foto. 'Niks aan de hand ze madammeke, u geen zorgen maken, héél misschien ergens een klepke dat nog niet schoon sluit maar dat komt allemaal in orde!. Ik kom nog eens kijken bij de volgende echo maar ik ben er zeer gerust in'.
Tja, hij wél! Nog 12,5 week.... ik ga ongelooflijk content zijn als mijn kleine meid gezond en wel op mijn buik ligt, ergens begin februari, dat kan ik u verzekeren....
Enne Ginger..... een paar weekskes te vroeg of zo.. mama zou dat niet erg vinden!
Tiemen en mama staan samen in de badkamer.... mama borstelt haar haar. Tiemen zegt 'ook kamme' Mama geeft Tiemen de haarborstel Tiemen kamt zijn haar en kijkt naar mama en zegt 'mooi hé!' tsssss
Als Tiemen en ik samen in bad gaan dan plegen wij buiken te vergelijken.... Mama moet tegenwoordig het bad met aanzienlijk minder water vullen want anders durven we eruit dobberen.... Tiemen kan zich niet meer tegen mama aanvlijen in bad want er zit een dikke buik in de weg....
Tiemen zegt dan 'mama ikke buik hé' en priemt eens met zijn vingertje in die dikke buik.... Mama zegt dan 'ja, wie zit er in die dikke buik?' 'Beebie Sus' antwoordt Tiemen dan fier. Waarna hij steevast in zijn eigen buikje priemt en zegt ' Tieme ooke dikke buik hé... ooke beebie!'
Dat belooft in februari... 2 beebies En hoelang zal het duren voor hij doorheeft dat beebie niet Sus heet maar ......
's morgens zo tussen 8u en 8.30 uur (ik weet het luxe o luxe dat wij zo laat kunnen opstaan..) trekt mijne zoon zijn oogjes open. Hij pleegt dan meestal nog een kwartiertje lekker warm onder zijn donsdekentje te blijven tateren tegen Putti, knabbelmo, Ioor, Nijntje & popje en dan wil hij opstaan. 'Ben wel wakker hé' zegt hij dan, en als ik me dan al in zijn kamer bevind of in de onmiddellijke omtrek dan blijft het bij die ene keer. Als mama echter al vroeger haar ogen opengedaan heeft en besloten heeft om van de rust van de ochtend te gaan genieten met een chocomelkske en de krant dan moet Tiemen zijn mededeling natuurlijk een paar keer herhalen, luider en luider tot mama hem komt redden. Ondertussen ontdoet hij zich van pyamabroek, pamper en gooit hij al zijn knuffels uit zijn bed. Na een potjes-pitstop kleden wij ons aan en na een plens water in ons gezicht gegooit te hebben gaan we naar beneden.
Tijdens de week eten wij dan in de keuken een boterhammetje of een boterkoek of zo - naargelang de leverancier van de ochtend, drinken wij samen een taske chocomelk en lezen wij...U leest het goed: WIJ lezen... Ge kunt niet geloven hoe kontent ik ben dat mijne zoon mijn leesmicrobe geërfd heeft. Overal wil meneerke leesvoer bij de hand hebben: naast zijn potje (aja!), bij zijn luierkussen, boven, beneden, overal vind je wel een hoopje peuterlectuur. En zo kan mama 's morgens rustig de krant lezen terwijl Tiemen in zijn boekje bladert en mij voorziet van commentaar : 'Bumba slaap hé', 'koetjes zegt boe hé', 'vlinder hé'. Van één boekje heb ik hem ook de gebaren en bijhorende geluiden geleerd en dat declammeert hij dan met een branie... een rasacteur zit er verscholen in die klein uk van mij: 'ollie rekt zich uit', 'ollie drinkt', 'Kikker springt', 't is hem niet gek genoeg of hij doet het én met veel verve...
Tijdens de weekends durven wij al eens pyamagewijs voor de televisie in de woonkamer onze boterkoek opeten, ondertussen geëntertaind door Plop of Bumba of nog maar eens Winnie the Pooh. Totaal niet pedagogisch verantwoord maar zo leuk! Lekker rustig wakker worden, nog een beetje verder soezen terwijl Tiemen de kabouterdans meedanst of gespannen zit te turen naar de avonturen van grote vriend Winnie.. Iets zegt me dat binnen enkele maanden ons ochtendritueel er toch lichtjes anders zal uitzien... ondertussen genieten we er nog even ten volle van, te beginnen met dit lekker lange weekend!
nog 15 weken dus, kan echt beginnen aftellen nu en dat doe ik ook want dat is nu toch al een kleine 3 maand dat ik bijna constant pijn heb, het mag eens gaan gedaan zijn. En dan wist de kiné me te vertellen dat dat helaas niet plotsklaps verdwijnt door te bevallen (zols wél het geval is met sommige andere kwaaltjes zoals dikke voeten en oprispende maag herinner ik me van de vorige keer) maar dat ik er nà de bevalling ook nog ferm last van kan hebben. Zucht.
in elk geval ben ik maandag terug aan het werk gegaan, om m'n gedachten wat te verzetten, m'n schuldgevoel naar m'n collega's wat te verzachten en om ervoor te zorgen dat de centjes blijven binnenkomen hé. Want een mens zou bijna vergeten dat dat laatste toch ook niet onbelangrijk is. Blijf thuis, dat is allemaal gemakkelijk gezegd, ik sta er hier wel alleen voor financieel en die ziekte-uitkering van de mutualiteit daar moet je ten eerste kweeniehoelang op wachten, je mag je dan nog eens gaan verantwoorden bij één of andere vreemde dokter waarom je wel denkt dat je niet kan gaan werken... allemaal dinges war ik géén zin in heb. Dus werken maar, gelukkig heb ik een hele flexibele werksituatie en kan ik al eens later beginnen of vroeger stoppen of eens een half uurtje gaan liggen overdag daar om m'n rug wat rust te gunnen. En daarbij het leidt af en de tijd gaat tenminste voorbij.
Mijn buikje begint nu wel prominent naar voor te steken, ammai! Maandag zag ik een collega-zwangere met een buikje waarvan ik dacht - mmm maandje of 4 zo - tarara, ze moet zelfs 1 maand voor mij bevallen! Hellep! ik ben tonnetjesrond aan het worden... ben eens benieuwd naar de kilo's... uit princiep weeg ik me niet tussen de controles bij de gyn door, ge kunt er toch niks aan veranderen hé, en ik heb al gemerkt dat onze weegschaal thuis er een kilootje of 2 bijlapt dus ik hou me aan het gewicht in het ziekenhuis. Ben vreed benieuwd of ik mijn streefgewicht (80 kg, 80 ja!!!) ga overschrijden of niet. De vorige keer is dat netjes gelukt om dat nét te bereiken op de dag van de bevalling. maar nu zitten de feestdagen er nog aan te komen hé, eerst Sinterklaas, dan kerst & nieuw, ik hou mijn hart (en mijn buik) vast!
Ondertussen ben ik 2 x bij de kiné geweest en dat gaat heel goed vooruit, de pijn is doenbaar overdag, mede door het afwisselen van liggen en beweging denk ik. We gaan dus op dat elan verder, volgende week proberen terug gaan werken 4/5 maar mét ligzetel in mijn buro zodat ik daar ook af en toe eens kan gaan liggen. Raar zicht misschien maar foert, mijn gezondheid gaat voor. 's nachts is een ander paar mouwen, daar moet ik mee leren omgaan zegt de kiné Heb de rustperiode ook gebruikt om de muizenissen in m'n hoofd wat weg te werken, veel dingen 'opgeruimd' ondertussen, zowel letterlijk als figuurlijk en dat zal hopleijk m'n nachtrust wat bevorderen. Vanaf deze week ben ik ook een etmaal kinderloos (allé als je stamperke niet meetelt natuurlijk) elke week want tiemen gaat nu elke dinsdagavond opgehaald worden in de crèche door oma en opa, blijft daar dan slapen en ik pik 'm pas de woensdagavond terug op. Eens een dagje niet trekken en sleuren zal zeker ook helpen. En verder vallen de puzzelstukjes mooi in mekaar, heb het perfecte doopsuiker gevonden voor bij de kaartjes, hélemaal in het thema. Heb een supermooie wieg voor kleine zus gevonden voor een betaalbare prijs.. Ook voor grote broer ben ik aan het shoppen geweest, Sinterklaas zijn buit ligt al in de kast en ook voor de kerstman liggen er al dinges opzij én ik heb deze week nog afspraken in een paar scholen zodat ik ook die keuze kan maken en grote broer (en mama) weten waarheen het gaat nà het Bengelhof. Aan foto's inkleven ben ik nog niet toegekomen....
Pffff. Zie mij hier zitten... 14 dagen thuisblijven van de gyn en na goed een halve dag verveel ik me al te pletter. Bekkeninstabiliteit, dàt is de voornaamste reden van de verplichte rust én ook het feit dat mijn dochter nogal aan de lichte kant is. Opdracht voor de mama: véél rusten, niet heffen, geen huishoudelijk werk, naar een kiné die gespecialiseerd is in bekkeninstabiliteit. Moeilijk als ge zo een bizzy bee zijt als ik. En als er nog zo veel moet gebeuren voor kleine uk mag komen piepen. Geboortekaartjes ontwerpen en uitwerken, geboortesuikers gaan kiezen, geboortelijst gaan leggen, eens rondkijken voor een wiegje of zo, een school gaan zoeken voor grote broer, sinterklaas en kerstkadoos gaan kopen.... Enfin, ik probeer me nuttig bezig te houden in rusthouding, heb de laatste drie dagen alle kleertjes van tiemen eens onder handen genomen en beslist wat er weg mag, wat ik ga doorgeven aan een nichtje, wat neutraal genoeg is om in dochterlief haar kleerkast terecht te komen...toch al 1 nuttig werkje achter de rug. Voor de rest zal dat veel tv kijken worden (eindelijk eens tijd om uit te vlooien wat voor moois die digitale tv nu eigenlijk te bieden heeft), me toch eens verdiepen in de Stieg Larsson trilogie en misschien o misschien als ik écht niet meer weet wat te doen kom ik eindelijk eens toe aan 2 jaar Tiemen-foto's inkleven in een album...de foto's zitten gelukkig al per maand geklasseerd maar inkleven, nog nooit aan toe gekomen. Nu misschien...
Tiemen heeft een vriendinnetje... Janne. Toen ik en een bam-vriendin samen op vakantie besloten te gaan hadden we zoiets van, als ze maar niet te veel ruziemaken, onze kinders... Viel dat even mee zeg... Tiemen was sebiet helemaal kierewietgek van dat blonde meisje en liet dat ook duidelijk merken en de kleine blonde deerne liet het zich allemaal welgevallen, tot op zekere hoogte natuurlijk want meneer mijne zoon is nogal nen hevigen . Hij moet dat nog wat leren wat dat is doseren... maar in elk geval, er zijn banden gesmeed voor een levenslange vriendschap daar in Frankrijk (tussen de mama's ook ten andere ). Onafscheidelijk waren ze, handje in handje in de autostoel, 'savonds ontroerende slaapweltaferelen, samen lekker buitenspelen in het zwembadje of 'pinge' op de trampoline... allemaal even schattig.
Ze zijn even oud - weekje of 3 verschil - en dat ziet ge. Tiemen is wat trager met het één en wat rapper met het ander en voor Janne geldt hetzelfde. Het klikt gewoon en dat merk je en als we mekaar een tijdje niet gezien hebben is die klik daar onmiddellijk terug, zo gelijk 2 hondjes, ze snuffelen efkens aan mekaar 'ik ken u' en hopla wég zijn ze gaan spelen. Zàlig om te zien.
En de mama's die maken foto's van al dat schoons en dromen stiekem al van verlovingen en trouwfeesten waar we al die foto's kunnen laten zien: kijk daar en toèn is het begonnen! Haha!
Ik snij nog maar eens het onderwerp van de gebroken nachten aan. Dan wordt Tiemen dus wakker - vannacht bv. rond 2.30 uur, dus écht als IEDEREEN slaapt - krijsen, brullen, tieren... . Ik probeer slaapdronken vanuit mijn kamer de situatie in te schatten, gaat hij terug liggen of is het een blijverke.... mééstal helaas is het een blijverke. Na nog een paar minuten gekrijs ga ik dus maar eens kijken wat mijn kleine uk wakker gemaakt heeft. AHA, 1 knuffel en 1 tut zijn verdwenen uit bed. Ik pak een troosteloze peuter uit zijn bed en krijg meteen de knuffeligste knuffel van de hele wereld (daarvoor alleen is het wakker worden op ongoddelijke tijdstippen het eigenlijk wel waard). Ik vis een knuffel en tut vanàchter het bed en zeg: 'tiemen verder slapen'. NEEN. Okay... we zijn vertrokken voor een rondje wie-wil-er-wél-slapen-wie-wil-er-niet-slapen... Ik pas de tips toe die de kinderverzorgster uit de crèche me gegeven heeft: géén licht, géén boekjes, géén afleiding. Gewoon meenemen naar mijn kamer, hem naast me in bed leggen, zeggen 'tiemen moet slapen' en zelf gaan liggen en doen alsof ge slaapt. Uk gaat terug rechtzitten, ik zeg 'tiemen slaap!'. Uk gaat terug liggen... zucht, geeuwt, rekt zich, gooit de lakens van zich af, rolt om, gaat terug rechtzitten... Na 30 of wat pogingen en 3 uur later als mijn 'tiemen slapen!' nogal wanhopig, dreigend, boos en moemoemoe begint te klinken zegt tiemen 'mama toch!', draait zich om.... en slaapt. GRRRRRR.
Het zag er goed uit: de nieuwe kinderzender van VTM, met Maya de Bij en Plop en Pipi Langkous, ideaal voor mijn kleine uk die babynetwork nu toch wat begint te ontgroeien... deze ochtend dus op onze digitale zender gezocht en gevonden op nr 132: Kzoe. Het begint goed, Monstertrucks en mijn kleine man is daar gek van. Ik ruim de keuken op en neem dan de strijkplank om vlug nog iets te strijken wat ik deze avond wil aandoen... ondertussen zijn de onvermijdelijke reclame met daarna een reeks videoclips gestart blijkbaar... en wààr valt mijn oog op: om 8 uur 'sochtends alstublieft wordt daar een videoclip uitgezonden van een meisje dat verkracht wordt en dan de rest van de clip verderzingt in nogal obscene kledij! OM 8 UUR 'S MORGENS! OP EEN KINDERZENDER MET ALS DOELGROEP OA 2-JARIGEN!
Zo'n schattig ventje! Wat een lief manneke! Mijn kleine uk vertedert iedereen... op foto.... want in real life is mijn kleine schattige uk de laatste weken veranderd in een monstertje met een willetje om u tegen te zeggen die voor àlles maar dan ook àlles het hele huishouden op stelten zet, woede aanvallen krijgt, agressief wordt en machtsspelletjes uitspeelt met mama.
En wat doe je eraan, consequent zijn in straffen, proberen afleiden, hem overmatig prijzen als hij wel iets goed doet of flink is, hem kleine verantwoordelijkheden geven zodat hij zich belangrijk voelt, dat doe ik allemaal. Helpt het? Neen dus, voorlopig niet althans integendeel..
Hij is kwaad en ik word daar zo moe van... zo 's nachts om 4 uur als meneerke al 4 uur lang weigert van te slapen in zijn eigen bed en alle mogelijke truken uit de kast haalt en wat doet een oververmoeide mama dan ... toegeven en dan begint de hele heisa weer van voor af aan..en overdag zet hij dat spelleke op alle mogelijke fronten gewoon voort.
Het is een fase, ik weet het en ik moet erdoor.. maar het is verdomd lastig zo 5 maand zwanger, meer nachten zonder slaap dan mét en niemand om het eens over te nemen...
(ik wil het niemand anders ook aandoen hoor.. het is juist wel op deze momenten dat ik een partner mis die het eens kan overnemen...)
Ondertussen ben ik begonnen met de praktische voorbereidingen voor de geboorte van Ginger.
Er zijn meters en peters gekozen, gevraagd en bevestigd. Geen makkelijke beslissing, maar uiteindelijk ben ik heel blij met 2 goede vriendinnen, een goede vriend en mijn broer. 2 meters en 2 peters dus, beetje ter compensatie van het niet aanwezig zijn van een papa, ook een beetje om ons opvang-netwerk wat te versterken, en daarmee bedoel ik zeker niet alleen praktische opvang maar misschien wel meer de emotionele kant van de zaak. Want alleen is maar alleen.. en af en toe zo eens kunnen bellen met iemand die je kindje toch een beetje speciaal vindt en het wat beter opvolgt en eens wat goede raad kan geven of gewoon naar je verhaal kan luisteren dat doet veel en eens de kindjes dan groter zijn hoop ik dat ze een hele goede band hebben met hun meters en peters en er terecht kunnen met verhalen, verdrietjes etc waar ze misschien minder gemakkelijk mee bij de mama willen/kunnen gaan..
Kraamzorg is aangevraagd en hoera die is blijkbaar standaard uitgebreid tot 1 maand nu! Bij Tiemen was dat nog 14 dagen en moest ik een doktersbriefje hebben om langer ervan te kunnen genieten. (wat ik onmiddellijk kreeg maar allé het is weer een achternageloop die wegvalt)
De naam ligt definitief vast, het idee voor het geboortekaartje ook en zal binnenkort eens proefondervindelijk getest worden nog een beetje aan het twijfelen over kleuren enz mijn eerste idee was iets sober maar wel in een flashy roze enveloppe, nu begin ik toch een beetje te twijfelen, geboortesuikers zal nog veel onderzoekswerk vragen want ik wil iets moois in hetzelfde thema als het kaartje en dat is niet gemakkelijk
De zwangerschap is gemeld aan de mutualiteit die me meteen bedolven onder een stapel papieren waarmee ik na ondertekening door de dokter blijkbaar veel kadootjes ga krijgen J
Heb de papieren geprint voor het aanvragen van het kraamgeld zodat ik die ook door de dokter kan laten invullen bij de volgende consultatie.
En last but not least heb ik de kleerkast nog wat aangevuld met roze spulletjes, aja .
Maar nog véééél om over na te denken en te regelen dus . Nog 19 weken!
Ps: ik vraag me af hoe ik dat de vorige keer allemaal gedaan gekregen heb én zwangerschapsyoga én zwanger zwemmen én haptonomie én craniotherapie én prenatale kiné . A ja juist dat was in het prékindjestijdperk.. toen tijd nog een rekbaar begrip was J
Mijne zoon bijt... in boterhammen, koeken, appels etc maar dus ook in kindjes.....
Elke avond, als ik hem ga ophalen in de crèche dan krijg ik een verslag: tiemen heeft vandaag 2 kindjes gebeten, Tiemen heeft vandaag 3 kindjes hard gebeten, etc etc afhankelijk van de verzorgster die de laten heeft en meneer mijne zoon dus overhandigt en rapporteert over de dag klinkt dat van sec meededeelzaam en informatief over lichtjes geïrriteerd tot ronduit beschuldigend: UWE zoon bijt.
Tja, wat kan ik eraan doen hij krijgt écht wel genoeg te eten en thuis bijt hij niet in andere mensen daar slaat hij, of gooit zich op de grond of zegt boos neen maar bijten, dat kennen we daar niet. Ik kan er dus ook niet op reageren.
Ik heb dus gezegd aan zijn persoonlijke verzorgsters (die er vrij sec mee omgaan trouwens) dat ze hem maar naar eigen goeddunken moeten straffen, liefst consequent en dat doen ze ook. Hij vliegt efkens apart op een stoeltje en mag toekijken hoe de andere kindjes vrolijk verder spelen. Een beetje dezelfde tactiek die ik toepas als hij thuis eens een woede-aanval krijg, apart zetten en efkens negeren, daar heeft hij een bloedhekel aan .
Eén van de andere verzorgsters had hem als straf vorige week bij de babys gezet. Poeha, wat een straf, dat is juist een beloning voor de kleine man, dan voelt hij zich dé man natuurlijk, hij bemoedert die ukjes een beetje, tutje geven, dekentje goedleggen, aaike doen, speelgoedje afpakken ge-wel-dig.
En zeggen dat ik dat kind als baby nooit een bijtring kunnen verkopen heb....
Nu ik wereldkundig gemaakt heb dat ik een dochter krijg kan ik ook de 'werktitel' onthullen: Ginger! Waarom Ginger? Awel Tiemen was Fred zolang hij in de buik zat dus had ik 2 opties nu: Fred & Ginger (Ginger Rogers die samen met Fred Astaire menig filmke weggedanst heeft) of Fred & Wilmàààààà (uitleg hoeft niet hier veronderstel ik ). Maar vermits mijn kleine meid tijdens zowat elke echo al een flinnk staaltje danstalent laten zien heeft en ik ook nu terwijl ik dit schrijf haar lustig voel ronddartelen in mijn buik is er maar 1 optie hé: Ginger dus, met dansschoenen en al!
En voor de ongeruste lezer over mijn naamkeuze: ik kan u gerust stellen: Ginger komt nog in geen 100 jaar dichtbij de naam die het werkelijk geworden is, maar daar moet u nog op wachten tot ... tja tot ze zin heeft om naar buiten te dansen zeker hé?
Tiemen wordt vandaag 2 jaar! om 12.40 uur om precies te zijn. Ik herinner me de geboorte 2-daagse alsof het gisteren was. 39 uur heeft meneerke erover gedaan om tevoorschijn te komen! maar het was elke minuut meer dan waard! En eigenlijk, ik vond dat best leuk, je bent 2 dagen echt met niks anders bezig, volledig gefocust. Helemaal weg van de wereld. ik herinner me dat de verloskamer ramen had maar vraag me niet waar ze op uitkeken, totaal geen behoefte aan contact met de buitenwereld. behalve om oma en een aantal vriendinnen op dag 1 op een totaal verkeerd been te zetten en er telefoontjes mee te plegen alsof er niks aan de hand was. Hihi.
Vandaag vieren we dus al zijn 2e verjaardag. Vraag me niet waar die 2 jaar naartoe zijn. Of toch, ze zitten in dat prachtige blonde ventje met zijn karaktertje en niet-willetje, met zijn prachtige lange wimpers, met zijn zachte fijne stemmetje 'mama?' die gek is van blonde meisjes, van Shrek, van melk met nesquick, van pasta, van autooooos maar vooral van zijn mama . Benieuwd hoe lang dàt nog gaat duren...
Straks Bumbataart en véél kadootjes! Gelukkige verjaardag kleine man!
Na de nachtmerries nu: emo-buien in the middle of the night, om gek van te worden, dan stel ik me bv. voor dat ik een speech hou op de begrafenis van mijn beste vriendin, en dat is dan voor écht hé gr .gegarandeerd goed voor een paar uur bleitjolijt in het midden van de nacht. Tof.
verslaving aan chocoladepudding en ijskoude chocomelk. Let op het ijskoude aspect, we spreken hier van chocomelk on the rocks people dus mét ijsblokskes en al en chocoladepudding, ga naar de Aldi koop daar de goedkoopste chemische brol-chocoladepudding die ge kunt vinden en eet de pot in één keer leeg. Goed voor een half litertje zaligheid voor de TV s avonds.
Niet weten of ik moet uitkijken naar de echo van volgende week of niet. Enerzijds wel om hopelijk een definitieve en bevestigende uitspraak over het meisje-jongen aspect te krijgen en ukkepuk nog eens de lambada te zien dansen in mijn buik, anderzijds toch een beetje schrik om slecht nieuws te krijgen. U weet wel die ene test die toch een beetje verontrustend was; bweuk. Enfin, mijn mama gaat mee om mijn handje vast te houden (of ik het hare)
Een buikje van 18 weken met de omvang van ééntje van 38 weken die de bakkerin deze week spontaan de reactie ontlokte: allé succes met de bevalling hé! Waarop ik reageerde: ik peins dat ik tussen nu en februari wel nog eens om een chocoladekoek zal komen zenne.
Op het Tiemen-front
na drie opeenvolgende nachten vol onderbrekingen, hysterie alom en uiteindelijk beiden bijna niet slapen en schandalig te laat op het werk en in de crèche is de rust eindelijk weergekeerd ten huize. Oef. Voor hoe lang is nu de vraag.
Het potjes-tijdperk is hier aangebroken maar voorlopig nog zonder succes thuis. Tiemen zegt wél elke keer babo! en klapt in zijn handjes als hij geen succes heeft gehad. Tsss. Vraag me af welke reactie dat wordt als het wel eens lukt? Een Mexican wave? Een minuut zendtijd op de nationale zender? Een pyamaparty met alle knuffels? Ik hou u op de hoogte.
Met dit weer zijn de lange broeken en lange mouwen hier weer geïntroduceerd. Waarop Tiemen hardnekkig blijft volhouden dat hij nu een kès draagt (vestje) terwijl het eigenlijk gewoon een t-shirt met lange mouwen is. Bangelijk eenvoudige woordenschat.
Deze week ook ontdekt dat hij dezelfde trekjes heeft als mama . Hij kleedt alle poppen uit en speelt er dan zo mee. Als ik de oma mag geloven deed ik dat ook. Arme poppen, met dit weer .
Op het nieuw TV-seizoen front
yeah! Expeditie Robinson is back! Met alleen maar vrouwen voorlopig! Dat wordt nog leuk de komende weken. Gewéldig hoe die topadvocate gisteren al meteen de hele groep tegen zich kreeg en met haar universiteits-psychologie meende de groep onder de knoet te krijgen. NOT dus! Benieuwd wanneer ze eruit gaat, hopelijk niet te vlug want dit is TV om-je-vingers-af -te-likken!
Sorry Michiel, ik ben géén fan van u in een talkshow. Het is uw ding niet, alhoewel, misschien kijk ik binnen een paar maand nog eens om te herevalueren. Frieda kon me ook niet zo bekoren in het begin.
En fantastisch: Komen eten. Ik ben fan. Ik vind de interactie tussen die 4 onbekenden gewéldig. Alhoewel ze de stunt met die mislukte omroepster die ze opvoerden deze week écht niet moeten herhalen, get a life Goedele.
Staat Shrek nog altijd op nummer 1 in onze dvd-top tien. Herhaalde pogingen om Nemo, Paulus de Boskabouter en zelfs Bumba (opnieuw) te introduceren stuitten op een welgemeend njet van de man met de zapper. Och wel, ik blijf de scène in film 2 met de haarbal brakende puss in boots gewéldig vinden
En last but not least: ik blijf het formidabel van mezelf vinden dat ik komende zondag een verrassingsfeestje georganiseerd heb voor mijn mamas 60e verjaardag en dat het feestvarken nog altijd van niks weet! Ondanks de bijna verraad-pogingen van talloze genodigden, het feit dat ik de datum 2 keer moeten veranderen heb en de vele leugentjes om bestwil. Dus ja mama, we gaan zondag gewoon een stukske taart eten en s avonds eten bij onze favoriete Italiaan. Tsss. (Alleen ben ik er vergeten bijzeggen dat er nog een stuk of 16 andere mensen komen en de pasta niet door de Italiaan himself maar door ondergetekende zal bereid worden.)
En nu stop ik er echt mee . Want ik hou u van uw werk! Niet?
Vanaf vandaag is mijne zoon, mr zot jonk een aapje! Hij is deze ochtend overgegaan naar de grootste groep in de crèche (de speelvogels) bij juf sandra en juf line en heeft daar gekregen: een kapstokje, een mandje en een schoenenplankje met het symbool: aapje! Van een geweldige typecasting gesproken . Ben benieuwd wat dat aapje allemaal gaat leren het komende jaar, hopelijk leert hij zijn apestreken wat af zodat hij volgend jaar op 1 september klaar is voor het échte werk... de kleuterschool.
Op enkele van de blogs die ik volg, vond ik volgend stokje: noem in 15 minuten, de 15 boeken die je gelezen hebt die je nooit zal vergeten, die je leven veranderd hebben. Of ze mijn leven echt veranderd hebben, sommige wel andere niet maar eens kijken of ik mij aan 15 kan houden
Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman, gewéldig, pas herlezen en nog altijd goed!
De kleine waterman van Otfried Preussler, zalig kinderboek dat ik zeker weer in huis moet gaan halen want uitgeleend aan één of andere onverlaat die het vergeten teruggeven is, vermits ik nu zelf een kleine waterman in huis krijg binnenkort mag dat boek niet ontbreken in de voorleeskast
Leven en werken van de kabouter van Rien Poortvliet en Wil Huygen, schitterend boek over tja. Eindeloos de taferelen nagespeeld met poppenhuis omgebouwd tot kabouterwoning.
De Harry Potters zullen we gemakshalve maar als 1 boek beschouwen. Allemaal verslonden in het Engels (prachtig geschreven) en daarna nog eens in het Nederlands (goed vertaald met soms originele namen etc. maar het origineel is beter)
Lector et Emergo, de biografie van Wilfried Martens. Vraag me niet waarom maar de man intrigeert mij en ik vond zijn biografie goed, heel wat bijgeleerd over de politiek in de jaren 70-80..
Van -9 tot +1 van Jools Olliver (vrouw van kok Jamie..), over haar 2 eerste zwangerschappen en het leven met een baby, hilarisch en heel herkenbaar, ben het nu aan het herlezen in de nachtelijke uren als de slaap niet wil komen of een nachtmerrie de slaap verstoort. Nachtelijke lachbuien tot gevolg. Ook opnieuw gekocht want ook weer een onverlaat die het boek leende en niet teruggaf (noot aan mezelf: geen boeken meer uitlenen )
To walk again van Marc Herremans (zowel boek als dvd). Stil word je ervan en je zeer bewust van wat voor een ongelooflijke gelukzakken wij zijn. Heb onlangs de kans gehad om 5 min. met de man zelf een klapke te doen en ik was onder de indruk. Mag mij altijd bellen. Schoon ogen trouwens
Lelieblank, scharlakenrood van Michael Faber. Schoon, ontroerend. Meer heb ik daar niet over te zeggen.
Onder de ombuboom van Santa Montefioré. De eerste die ik las van haar en nog altijd mijn lievelingsboek (van haar). Mooi in zijn genre en ontzettend meeslepend. Gevoel alsof je persoonlijk in Argentinië bent terwijl je het leest.
Aprilheks van Majgull Axelsson. Prachtige staaltje van de Zweedse literatuur en bewijs dat ze daar meer kunnen dan detectives schrijven. In het Zweeds gelezen wat het nog mooier maakt. Een boek is eigenlijk altijd het mooist in de originele taal
De kleine prins van Antoine de Saint-Exupery. Vroeger op school MOETEN lezen, in het Frans dan nog (niet mijn favoriete taal) en toen verguisd, yek. Weer in huis gehaald naar aanleiding van de geboorte van mijn eigen kleine prins en ondertussen oud genoeg om de schoonheid ervan te zien (en de Nederlandse vertaling hielp )
De factor Verhofstadt van Sus Verleyen. Nog zon politicus die mij intrigeert. Goed geschreven door de beste hoofdredacteur ooit en als je het nu herleest denk je ja, ja.
Mijn status is positief van Annemie Struyf en Lieve Blanquaert. Ik kies er dit uit omdat het mij het meest aangegrepen heeft maar ook de andere boeken van beide dames konden mij heel erg bekoren.
Ons kookboek van de Boerinnenbond. Mijn hoop in bange dagen als de saus weer eens dreigt te mislukken of de inspiratie zoek is maar vooral als mijn mama onbereikbaar is voor een sos oproep
Een dag in Gent van Herman Brusselmans. Eender welke Brusselmans eigenlijk. Tja wat kan ik zeggen, weinigen begrijpen het maar ik ben fan. Grote fan. Ik hou van zijn eindeloos gezwets, van beginnen met een zin aan het begin van een hoofdstuk en pas vervolledigen op het einde..Misschien omdat hij net zo dol is op Gent als ik, het maakt het herkenbaar, misschien omdat hij als je tussen de lijnen leest een heel gevoelig mens is. Maar je mag je niet te veel storen aan het letterlijke
En last but not least: De schaduw van de wind van Carlos Luis Zafon. Mijn lievelingsboek ooit. Niet te evenaren, ook niet door hemzelf want de opvolger vond ik niet zo goed, te hoge verwachtingen waarschijnlijk. Maar zalig, zalig om eindeloos te herlezen en opnieuw te verdwalen in de straten en steegjes van Barcelona. (noot aan mezelf: als er ooit geld is voor een citytrip: Barcelona!)
Eens kijken, tja de 15 minuten heb ik overschreden en de 15 boeken ook maar hopelijk heeft u er een paar leuke leestips bij. (en feel free om mij ook wat van uw tips te bezorgen..). En dat ik van zeer uiteenlopende genres hou me dunkt.
PS: Momenteel ligt op mijn nachtkastje: ollies verjaardag (voor als uk niet kan slapen), Magic (Engelse versie) van Tami Hoag voor als mama niet kan slapen, De Vliegeraar van Khaled Hosseini (nog een restje te lezen van op vakantie), Zwanger na 30 (om een verklaring te vinden voor onverklaarbare zwangerschapskwalen) en dus van -9 tot +1 van Jools Olliver (succes gegarandeerd als ik de slappe lach wil krijgen in het holst van de nacht)
's morgens als we aangekleed en gewassen zijn en klaar om aan een nieuwe dag te beginnen sleurt Tiemen zijn teerbeminde knuffel Puti uit zijn bed en neemt hem mee zodat hij niks mist van de avonturen van de dag die komt. Hij staat dan bovenaan de trap en gooit Puti met ware doodsverachting naar beneden en zegt 'Puti boof PIJN!' (vertaling: puti is beneden en heeft pijn- het concept beneden en boven is nog niet volledig ingesijpeld) .
Ik vraag u, moet ik mij zorgen maken voor later, zo als mama oud en versleten is en Tiemen haar mss met zijn sterke armen naar beneden moet dragen?
Mijne zoon, mr. zot jonk is de laatste week een beetje kierewiethelemaalgek van Shrek. U weet wel het groene monster, immer vergezeld van de vrolijkste ezel ter wereld en sinds film 2 van de schattigste puss-in-boots. Waar hij dat opgepikt heeft, ik weet het niet, maar op een avond stond het zot jonk dus voor mij met een dozeken en zei plechtig kijk (waarmee hij wil zeggen: mama leg die dvd eens op, ik wil hier naar kijken, nu en een beetje vlug alstenblieft). Ik die al een tijdje gewoon was van dan veroordeeld te zijn voor het komende half uur tot bumbabelooooooooo het circus komt eraan! keek een beetje heel verbaasd toen ik zag dat het jonk voor me stond met niet 1 zwart dozeken maar met drie groene .alle 3 de Shrekfilms had meneerke uit onze collectie gevist. Tzal het kleurke zijn zeker? In elk geval, we hebben dat weekend inderdaad naar alle drie de Shrekfilms gekeken en sindsdien naar elks nog een keer of 5. En tussendoor komt hij voor me staan en zegt Sek? Kijke? Ik vraag u: duurt die fase lang en /of bestaan daar remedies tegen? (en Bumba terug in eer herstellen werkt niet want ik kreeg een gesnuif van hier tot Timboektoe als antwoord toen ik dat eergisteren voorzichtig opperde Bumba is voor beeeeeeeeebies. Nèh. Dat wordt nog leuk zo binnen een maand of 18 .)
1) tiemen heeft zijn eerste drie-lettergrepen-woordje: PAPAGAAI! Jaja, nu gaan we vollédig voor af-was-sen
2) tiemen gaat op 1 september over naar de grootste groep in de crèche (ik zou begot niet weten hoe de groep noemt, moet ik dringend eens navragen) alwaar hij o.a. zal leren: op het potje gaan, luisteren naar de juf (aheum er zal nog veel water naar de zee vloeien eer dat zover is), en samen spelen zodat hij op 1 september volgend jaar dan vollédig klaar is voor het échte werk: de kleuterschool (snik, dubbel snik)
3) ik een zware fan van mijn gynecoloog geworden ben (als ik dat al niet was hij moet maar zo geen schoon ogen hebben) nu hij mij eindelijk, na 15 lange weken ellende grotendeels misselijkheids-vrij gekregen heeft met mijn favoriete drankje of all-times Primperan.
4) Ik al zwaar aan het investeren ben in babykleren terwijl ik nog niet eens 100% zeker weet of het wel zéker is dat ik een krijg en voor jullie aan het gokken beginnen slaan: de overblijvende kleertjes-oogst van Tiemen valt nogal tegen dus ik moet gewoon nieuwe kopen ongeacht wàt het nu wordt
5) Ik al volledig weet welke kleuren, vorm etc de geboortesuikers en het geboortekaartje zullen hebben nu nog sponsors en uitvoerders vinden
6) Ik met bovenstaande veels te vroeg bezig ben, ik weet het, maar wat doet een mens anders op een zomeravond als de enige andere afleiding drie volle manden strijk, een vuile keuken- annex livingvloer, etc zijn
7) Ik om bovenstaande afleiding op te lossen terug ga investeren in een poetshulp die volgende maandag gewoon op sollicitatiegesprek komt (ammai wat moet ik mij daar bij voorstellen en moet ik ook een praktijktest afnemen zo van: stof mijn tvkast eens af in 10 seconden of zo )
8) Ik om te eindigen mijn liefste zoon wil smeken om de komende nacht zijn eigen bed te willen beslapen en niet dat van mij. Hoewel ik het bijzonder leuk vind om s nachts plots zon mollig armpje om me heen te voelen en s morgens wakker te worden met een voet in mijn gezicht of een stemmetje dat zegt mama kaap? Ja tiemen, mama slaapt nog om 5 uur s morgens, zucht .
9) En ik om helemaal te eindigen meneer mijne zoon ook nog beleefd wil verzoeken om s morgens happy face op te zetten als we de crèche binnengaan ipv een onbedaarlijke huilbui te krijgen en zich vast te klampen aan mij alsof ik hem ga verlaten voor altijd . Om dan s avonds met een zeer ondeugende snoet te doen alsof mama niet bestaat als ze aan het hekje staat want ik moet nog dringend de Ronde van Vlaanderen fietsen op mijn fietske voor ik mee naar huis ga. Mama is zwanger en emo vriend en beide toestanden zijn niet goed voor mijn gemoed!
Mijn kleine uk zit in een taalontwikkelingsfase... het ene na het andere nieuw woord komt erbij. Het enige ietsiepietsie kleine detail hierbij is.... geen mens die begrijpt wat hij zegt... Het begint al smorgens aan de ontbijttafel.... tiemen komt brullend de keuken ingerend 'jàààà, kapoe, kapoe!' 2 minuten later wijst hij naar zijn beker melk en zegt 'broen!'. En nee, de vertaling is niet kapoen, kapoen en broebels ... de correcte vertaling van de 2 woordjes is: kapoe = boterham en broen = doe ajb wat nesquick bij mijn melk . Hij heeft ook nog 'kaiden' voor water en 'kès' voor trui enz , enz...Ook ganse zinnen fabriceert hij met zijn zelfverzonnen taaltje. Allé ik denk toch dat het zelfverzonnen is. Heb nog geen enkele taal gevonden waar deze woorden in voorkomen. Ik vind het wel spannend enerzijds en na enkele dagen en veel frustratie van beide kanten weet ik meestal uit te vissen wàt hij wil zeggen. Anderzijds moedig ik het niet aan en van zodra ik uitgevist heb wat het betekent verbeter ik hem categoriek elke keer. Het valt in dovemans oren voorlopig... Met de gewone vlaamse woordjes gaat het gelukkig ook goed: de laatste dagen zijn 'pijn', 'mooi', 'huis', 'boot', 'buik' etc ook tot zijn woordenschat gaan behoren dus ik maak me niet te veel zorgen.
ik hoop dat dat vreemde taaltje een beetje de voorbode is van een heuse talenknobbel zoals ik er toch een kleintje heb... Helaas heb ik niet veel vreemde talen meer nodig maar er was toch een periode dat ik vlot 4-talig was en zelfs een 5e taal aardig onder de knie begon te hebben. (4 jaar Zweeds gevolgd in de avondschool). Jammer dat een mens dat niet beter onderhoudt hé...
Volgend recept is er nog eentje van mijn oma. Héél lekker en heel handig om broodresten etc mee te recycleren..
Zet een tamelijk grote pan klaar (2 liter of meer) . Daarin verbrokkel je wat je in huis hebt aan oud brood, sandwiches, ontbijtkoeken, beschuit, .... zorg ervoor dat de pan redelijk vol is. ( Dus beetje brood opsparen of aan de bakker oudbakken brood vragen...) Giet er een liter melk bij (broodmengsel moet onder staan) en 100 gr fijne suiker. Terwijl het brood weekt kan je aanvullen naar hartelust met: (alles of een selectie hieruit ): rozijntjes, chocolade, peperkoek, speculoosjes, andere koekjes... Laat dit alles ongeveer een half uurtje weken en zet daarna de pan op een zacht vuurtje. Laat alles zich vermengen tot een gladde brij, je moet constant roeren want dit blijft héél vlug aan de bodem kleven! Als het mengsel klaar is vet je een overschaal in met boter en daarna inwrijven met bloem (tegen het kleven) en giet het mengsel hier in. Plaats in een voorverwarmde oven van 180° en laat ongeveer 50 minuten bakken. Zet de oven uit en laat de broodpudding nog 10 minuutjes in de warme oven staan.
Laat de broodpudding afkoelen. Eet smakelijk!
en nog een hele lekkere serveertip: een stuk koude pudding met warme vanillevla... NJAMMIE!
okay, een beetje langer blogstilte dan ik had gezegd. Maar ik had eerlijk gezegd ook gehoopt om tegen nu zo ongeveer een stralende toekomstige mama te zijn die elke dag blinkend van trots over haar zwellend buikje loopt te wrijven. Het wordt een zaagblog, verderlezen op eigen risico! Over mijn buikje wrijven tot daar klopt het maar dat is om die vreselijke misselijkheid te proberen te bezweren. Het is er potverdorie alleen maar erger op geworden de laatste weken. Ondertussen heb ik, slimme mie, door dat ik smiddags gééén middagdutje mag doen want gegarandeerd hang ik enkel uren later ergens waar u het niet wil weten... Geen middagdutjes meer dus, ook geen koolzuurhoudende drankjes, overdreven zoetigheid, copieuze maaltijden, vettige pitta's of frieten, chocolade, appelsap of gelijk welke andere drank, en dat naast alles dat ik al niet mag eten omwille van het toxoplasmose en listeriamonster.... mijn menu ziet er dezer dagen héél eentonig uit (gelukkig ook gezond). Van gelijk welk drinken word ik K*missselijk maar ik moet drinken want anders hangen mij vreselijke dinges als nierstuwing en blaasontstekingen boven het hoofd... en ik moet eigenlijk middagdutjes doen want ik heb een veel te hoge bloeddruk en dat is blijkbaar nogal nefast voor 13-weken oude foetussen... Verder heb ik dankzij de wetenschap en al zijn fijne testen een paar slapeloze nachten achter de rug om te beslissen of ik nog méér testen wil of niet. (ammehoela, NIET dus)
tja....tot zover de roze wolk. u begrijpt dat ik meer een donderwolkje ben dezer dagen dan een stralende mum-to-be. Gezien alle leuke bijwerkingen die kleine ukkepuk mij nu bezorgt ga ik ervan uit dat nà de geboorte ik een fantastische, stralende, van de eerste dag 8-uur doorslapende goed-etende en immergoedgezinde ...... krijg. De ..... zijn for me to know en for you to find out, binnen enkele weken wordt dat allemaal duidelijk. ik weet het al en jullie lekker niet
Dat is dan ook het enige positieve nieuws dat ik de afgelopen week kreeg ivm de zwangerschap... mevrouw het wordt een ..... 90% zeker! Als dat cijfer veranderd in 100 mag u het ook weten....
yeeeaaaahhh!! een dagje te vroeg ben ik om te juichen want er rest mij nog 1 werkdag (allé opruim-kuis-mails deleten-dag) en dan 3 weken vakantie! Nog 1 drukke dag thuis dan en dan zjn we ribbedebie, een weekje naar la douce France, lekker ontstressen, met de kindjes spelen, zwemmen, zalig! Hopelijk zonder al te veel misselijkheidstoestanden want dat is zowat het enige wat nog roet in het eten zou kunnen gooien...
Tiemen is deze week al thuis want de crèche heeft haar deuren vorige week al gesloten en wordt deze week geentertaind door welwillende opa, oma en peter. Zalig vindt hij het en je merkt het zelfs aan zo'n klein ventje die eigenlijk ook tijdens de werk/crècheweken van mij op z'n eigen tempo mag leven, slapen tot hij wakker wordt etc.... zo'n periode waarin alles kan (allé niet ALLES natuurlijk ) en vooral niks moet doet zelfs hem deugd. Hij doet zalig lange middagdutten (4 uur!) en gaat dan nog 's avonds heel gedwee ond 8 uur naar bed om het klokje rond te slapen. En hij is goedgehumeurd, gewillig, geen boze uk maar een blije uk. Overdag een hele bezige bij, in de weer in de zandbak, met z'n fietskes, torens aan het bouwen, autoraces aan het doen of eens lekker aan het uitblazen en 'boeke kijke'. Hij amuseert zich wel, zelfs alleen. ( we vergeten eventjes de kleine aanvallen van peuter-pubertijd die af en toe de rust verstoren )
Zalig drie weken op ons eigen tempo leven, veel slapen ga ik doen want het is nodig. Als er iets is wat ik ben dan is het moe! Moe! Moe! Het einde van mijn vakantie valt samen met het begin van het tweede trimester van mijn zwangerschap 14 weken) en hopelijk is dat net zoals de vorige keer een periode met véél energie! Het zal nodig zijn als ik die agenda zie volstromen en de stapel werk zie die al ligt te wachten...
Maar eerst een weekje vakantie op locatie dus! Geen computer! geen internet! Rust en stilte! Een weekje blogstilte!
Tiemen heeft sinds kort kleurtjes ontdekt, of althans die dinges waar kleurtjes uitkomen: stiften! Mama heel pedagogisch verantwoord in de speelgoedwinkel om speciale stiften voor kleine peuterhandjes mega-afwasbaar. En idd kleine uk kleurt zich te pletter: zijn handjes, zijn armen, benen, kleren én heel af en toe ook eens op zijn papier of in zijn kleurboek..
Gisteren heeft hij een nieuwe ondergrond gevonden: de zetel! Onze mooie nieuwe lichtbeige stoffen zetel .. en hij heeft daar niet 1 streepeke opgezet, neeeee, hij heeft er direct een ferme krabbel opgezet, zon kleine halve m² groot . En niet met een licht kleurke, neeeee, met donkerblauwe stift. Aja, het moest toch opvallen hé .
Het heeft eventjes gedonderd ten huize, ik kan het u verzekeren. En kleine uk, die stond erbij en keek ernaar met een heel bedremmeld gezichtje.. das nieuw: mama vindt het niet mooi!.
De stiften die zijn voorlopig verbannen naar oorden waar kleine handjes niet bij kunnen en mama die heeft gisterenavond - met dank aan tante Kaat en andere vlekkenspecialisten voor de tip - een literke melk in en uit de zetel gedept en gelukkig 95% van de vlekken weggekregen nu nog het melkgeurtje verwijderen deze avond met tapijtreiniger en dan kunnen we deze episode ook weer afsluiten .
En kleine Picasso mag alleen nog kleuren aan de keukentafel onder het strenge toeziend oog van mama!
Wat neemt een mens allemaal mee voor een weekje vakantiehuis in Frankrijk met uk .. een ganse kamion vol lijkt mij! En vermits ik samen op reis ga met een bam-vriendin ook met uk dus 2 kamions . En ik maar lijstjes maken en wegstrepen en bijzetten en nadenken over hoe we dat allemaal in 1 toch niet zo kleine auto moeten krijgen .
We gaan niet naar een naturistenkamp (allé dat hoop ik toch niet) dus kleren zijn alvast een must en voor mijzelf kan ik dat nogal proberen beperken maar voor ukjes met konfituurhandjes, chocomondjes, omvallende bekers melk, zwarte knieën van het vallen in de modder gaat dat niet hé integendeel driedubbel moet ge meenemen en dan nog vrees ik de laatste dag rond te lopen met een kind dat géén reclame moet maken voor één of ander nieuw wasproduct.
Verder wat basisspeelgoed voor binnen en buiten en ter bezighouding tijdens de lange autorit ( 5-6 uur voor ukjes is een eeuwigheid), wat levensreddende zaken voor in het zwembad, wat noodzakelijke ukjes-hulpen zoals zitjes, buggys, plastic eetgerei. Wat huisgerei als lakens, handdoeken, keukendinges, basiskookdinges..
En pampers! En een reisapotheek! En badkamerspullen! En voorleesboekjes! En gezelschapsspelletjes voor de mamas als ukjes slapen! En een leesboek! En een koelbox met ons proviand voor onderweg! En mss toch ook de fietskes van de ukjes! En een zwembadje voor aan het huisje! En de knuffels! ( en wie dan een strenge selectie zal nodig zijn!) En... En...En.......
En daar ben ik allemaal mee bezig ruim 10 dagen voor vertrek ..waar is de tijd dat ik op het laatste moment wat kleren bijeen scharrelde en in mn uppie naar Italië of Bulgarije trok?
Mijn kleine uk gaat elke dag spelen in het Bengelhof met 36 andere kindjes, met veel enthousiasme en hij wordt daar ook stevig in de watten gelegd door iedereen ; tot voor enkele weken begon hij enthousiast heen en weer te wippen in zijn autostoeltje op de achterbank als we de parking opreden en eens we aan de voordeur stonden was mama al lààààng vergeten.
Maar sinds een paar weken is dat veranderd .. kleine uk wordt héél stilletjes als we in de omgeving van de crèche komen. Als ik vraag ga je met de kindjes spelen vandaag? zegt hij heel gedecideerd neen!. Als ik hem uit de autostoel probeer te halen dan verzet hij zich met hand en tand hij crost niet meer enthousiast binnen, neen mama moet hem dragen en liefst terug de auto inzetten . Tutje afgeven Tiemen, néén! en daar zijn de eerste traantjes . Afhankelijk van welke verzorgster die de ochtendshift heeft volgen er dan nog meer tranen of wordt de verzorgster ook doodgeknuffeld door de kleine man en als mama dan tot vanavond Tiemen zegt, dan gaan de hemelsluizen helemaal open
En hoe dat komt, die plotse scheidingsangst? (want dat is het hoor, 2 min. na voorgenoemd tafereel zit de kleine uk al gezwind in de zandbak of waant ie zich Sven Nys op zn fietske )
Ik link het een beetje met het feit dat ie enkele weken geleden eens niet afgehaald is door mama maar door één van de peters en dat ie daar dan ook gaan slapen is en dat ie mama aldus een volle 24 uur niet gezien heeft (mama moest heel laat werken) en dat de kleine man zulks absoluut niet gewend is want mama is altijd daar . En zo heeft mama een huizenhoog schuldgevoel momenteel
En hoewel de rede in mij zegt: ge zoudt hem dat beter gewoon maken dat hij eens gaat logeren hier en daar, zegt mijn moederhart toch da ventje is nog zo klein, als ie nu liever bij mama is . Binnen enkele jaren zal hij waarschijnlijk zélf komen vragen om bij vriendjes te mogen gaan logeren of op kamp te mogen meegaan . en wie zal er dàn last hebben van scheidingsangst denkt ge .
Er beheersen verschillende gevoelens mijn denken en doen de laatste weken . Verwondering, ontroering, blijdschap, beetje onzekerheid en wat gespannen afwachten maar het toch niet kunnen laten om al een jaartje verder te denken .
Want een jaartje verder zal ik mama zijn van niet één ukje maar van twee! Als alles goed gaat wordt begin februari mijn tweede kindje geboren, een ongelooflijk kado van moeder natuur met een beetje hulp van de wetenschap.
Ik ben de mensen van de afdeling reproductieve geneeskunde van het UZ Gent dan ook oneindig dankbaar! De fertiliteitsconsulente omdat ze mijn aanvraag begin dit jaar met zoveel enthousiasme ontving en meeging in mijn droom; de dokters, verpleegsters, vroedvrouwen, labo-medewerkers en administratief personeel omdat ze elke dag met zoveel ijver alles in het werk stellen om mensen te helpen hun droom te verwezenlijken om mama/papa te worden. Ze verdienen allemaal een dikke pluim van mij krijgen ze alvast kilos doopsuiker in februari
En zo wordt mijn kleine gezinnetje dus uitgebreid met een nieuwe uk. Weer helemaal opnieuw beginnen: nog eens bevallen, nog eens borstvoeding mogen geven, nog eens die ondanks het onchristelijke uur zalige nachtvoedingen, samen wakker als de hele wereld slaapt. Nog eens dat eerste lachje, leren kruipen, rechtstaan, stappen, eerste woordjes . Ik kijk er al zo naar uit!
Maar eerst de zwangerschap tot een goed einde brengen heb al gemerkt dat het toch wat lastiger wordt dan de vorige keer met een zeer wakkere en actieve peuter al in huis! Die niet begrijpt dat mama hem niet meer wil van de trap dragen, die plots een grote jongen moet zijn en zelf in zijn eetstoel kruipen, die sssshhht moet zijn omdat mama s avonds na het eten een half uurtje siesta broodnodig kan gebruiken, die niet begrijpt waarom mama s morgens zijn melkbeker niet meer leegdrinkt, zijn konfituurvingers niet meer aflikt en niet meer wil proeven van zijn lekkere boterham met choco! Tssssss, als dàt het is, grote broer zijn dan wil hij vlug weer gewoon terug klein man zijn zenne!
OK, er zijn een aantal redenen waarom ik in mijn wildste dromen misschien toch wel liever een dochter gehad had dan een zoon en één daarvan is: de haarkwestie. Want de haarsnit van een jongen is niet evident. Voor een meisje is dat poepsimpel, ge laat het haar groeien, als het lang genoeg is legt ge er een staartje, vlechtjes etc in en daarmee is de kous af.
Bij een jongen gaat dat niet. Tiemen zijn haar is (gelukkig) vrij snel na de geboorte allemaal uitgevallen (rond 4 maand dacht ik) en daarna pas terug beginnen groeien. Dus ondergetekende heeft het eerste kappersmoment kunnen uitstellen tot uk de 1 jaar al een eindje gepasseerd was. Een lieve jonge kapster gevonden in de buurt die voor een luttele 5 euro zijn haartjes vakkundig kortwiekte. Pfff, ik werd er niet warm of koud van. Kvond het lang precies toch leuker... maar soit, kort is handig en vooral het vermijd stekelige opmerkingen van opas die bros gemeengoed vinden voor jongetjes en zelfs de gekortwiekte versie op wat gebrom en gemompel onthaalde. Of van lieve oude dametjes in de supermarkt die zeggen: gij ziet er een flinke uit ze MEISKE (en dan adresseren ze zich wel degelijk tot mijne zoon en niet tot de moeder).
Daarna ben ik ernog eens mee geweest in het voorjaar en nu ben dus weer op dat moment gekomen van ga ik nu naar de kapper of nie.... Uk doet dat niet graag, die crost het kapsalon binnen met vel enthousiasme, aanvaard met een bree glimlach zijn koekje, en draait zich dan vitopresto om en zet het op een lopen... achterna gezeten door mama, kapster en al wie aanwezig is in de kapperszaak... na wat getrek en gesleur en veel afleiding met musti, nijntje, bumba en andere boekjes wordt het haar van een tot tranen bewogen peuter dan vlugvlug zo goed als mogelijk kan geknipt. We kunnen dus niet zeggen dat uk héél enthousiast is. En ik ook niet, ziet eens naar da schoon kopke haar... toch zonde om daar de schaar in te zetten hé....
Of zou mama haar eigen afkeer voor en kappersbezoek projecteren op de zoon?
UPDATE: ondertussen is de afspraak bij de kapper gemaakt. Zand, natte handjes, haartje wrijven en zonen die niet graag hebben dat mama haartjes wassen ligt aan de basis daarvan
Het verscheurt je en maakt je ongelooflijk onzeker en kwetsbaar. Het idee dat iemand je niet goed genoeg vindt. Althans dat vond ik toen Mr. Right onze relatie voor bekeken hield. En ik heb toen ook diep gezeten, nachten wakker gelegen, mij afvragend waarom en had ik maar. Weken nauwelijks gegeten, op automatische piloot gaan werken en blij zijn dat het avond is en je terug met je verdriet omarmd in de zetel kan gaan liggen huilen. Vrienden die uren op je inpraten en op alle mogelijke manieren proberen je gedachten te verzetten. We zijn nu bijna 4 jaar verder en het doet nog zeer. Ferm zeer zelfs. Zeker als ik hem nog eens tegen het lijf loop hier of daar. Maar het slijt, echt waar het slijt. Het maakt je argwanender, afwachtender maar ook sterker. Bij mij toch.
De breuk heeft direct geleid tot de beste beslissing van mijn leven. Mijn jarenlange droom toch waarmaken. Mama worden. Er alleen voor gaan. Ik en mijn kind, wij twee tegen de rest van de wereld. Een klein jaar later werd de droom werkelijkheid: zwanger! En nog 9 maand later ging het emotievat volledig open toen die kleine ukkepuk mijn wereldje op zijn kop zette
Jammer dat niet iedereen zijn/haar liefdesverdriet op zon manier toch nog een positieve draai kan geven. Elke dag zijn er mensen die om deze reden uit het leven stappen. Doeme toch. Waarom doen we mekaar dat aan? Gisteren was het een bekende, een straffe madam, voor mij een hele straffe zangeres vooral. Ik hield van haar muziek, van haar ingetogen teksten en de manier waarop ze ze bracht. t Is potverdikke een groot verlies. En dan gaan mijn gedachten vooral uit naar die kleine blonde spring- int- veld die het nu met 1 mama minder moet doen doodzonde.
Volgend receptje komt van mijn oma . Eigenlijk oorspronkelijk een manier om wat restjes te verwerken maar ik maak het tegenwoordig ook zo gewoon klaar. Wij eten het als hoofdgerecht maar je kan het ook als één van de lekkere hapjes bij een picknick bijvoorbeeld meenemen.
Voor 4 personen (hoofdgerecht):
Kook 2 builtjes rijst en laat afkoelen.
Kook 2 eitjes (hard) en laat afkoelen
Zorg voor ongeveer 300 gr klaargemaakt kippevlees (ofwel restje van bv. gebraden kip ofwel bak je 2 kippefilets)
2 eetlepels mayonaise of dressing
2 tomaten
Een halve komkommer
Pel de eitjes en doe ze in kleine stukjes. Was en schil de tomaten en komkommer en doe ze ook in kleine stukjes. Doe het kippenvlees in smakelijke stukjes. Meng alles onder de afgekoelde rijst en voeg naar smaak mayonaise of dressing toe. Laat de kom nog een uurtje of 2 in de koelkast staan voor je het gerecht opdient. Smakelijk!
Ik beken, ik ben een boekenwurm. Al van kleinsaf, van zodra ik kon lezen, las ik. Gesponsord door oma die heel regelmatig boekhandel Walry ging afsnuisteren voor leuke kinderboeken en met grote dank aan mijn mama die heel veel van haar kinder- en jeugdboeken bewaard had en die ik ook kapotgelezen heb. Pinkeltje, de Vijf, Tiny, Pipi Langkous later alles van Thea Beckman, Jan Terlouw, Roahld Dahl .
Ik lees graag boeken van schrijvers die ongebreideld hun fantasie de vrije loop laten, die landschappen kunnen beschrijven alsof je er zelf inzit, die personages kunnen creëren die zo reëel worden als ken je ze persoonlijk, die boeken schrijven die je bekruipen van de eerste letter tot je ze met een zucht neerlegt met veel spijt omdat ze uit zijn.
Ik heb de Harry Potters verslonden . Aan de boekenwinkel gestaan op onzalige uren om toch maar zo vlug mogelijk het vervolg te kunnen lezen, ik vind ze geweldig en nog altijd als ik geen vers leesvoer in huis heb zal ik altijd naar een Potter grijpen om eens te herlezen. Heb ze allemaal én in het Nederlands én in het Engels, crazy en totaal financieel onverantwoord maar ze zijn zo mooi in de originele taal dat ik het niet kon laten..; de Nederlandse versie ligt al klaar om binnen enkele jaren te kunnen voorlezen aan Tiemen.
Mijn favoriete schrijvers op dit moment zijn Santa Montefiore, Marianne Frederikson, Norah Roberts, Herman Brusselmans, beetje uiteenlopende genres maar allemaal boeken waar je in verdwaalt op een heel prettige manier dan
Momenteel ben ik bezig aan de nieuwe turf van Carlos Luis Zafon. Heel benieuwd of Het spel van de engelen me even erg zal kunnen bekoren als de schaduw van de wind, met stip mijn lievelingsboek ooit! Het ziet er alvast niet slecht uit
Beetje moeilijk om in deze drukke tijden tussen de fulltime job, het fulltime mama zijn en het onderhouden van mijn talrijke sociale contacten ook nog zo af en toe eens de tijd (en de zin) te vinden om wat aan beweging te doen. Dat beperkt zich dan tot tijdens de middagpauze eens naar het centrum kuieren (toch een volledige km te voet enkele reis), het naar de overkant van de straat spurten om een broodje smos (meer kaloriën binnen dan verbrand bij het spurten)of het achter Tiemen + driewieler hollen in onze straat. (gelukkig heeft Tiemen het na 50m wel gehad)
Ik probeer ook te gaan zwemmen met Tiemen. Je vindt ons regelmatig op zondagochtend op een ontieglijk vroeg uur samen met andere slachtoffers van peuterslapeloosheid in het zwembad van Merelbeke. Een mens vraag zich af waarom ik helemaal vanuit het noorden van Gent naar Merelbeke rijd. Awel de openingsuren van de Gentse zwembaden zijn een groot mysterie voor mij. Altijd een verrassing of je voor een open/gesloten deur gaat staan en na hoeveel tijd je het zwembad uitgezet wordt (elk 1.5 uur vliegt iedereen eruit ). Dat tesamen met het feit dat een sardienenblik ruim bemeten is in vergelijking met één van onze zwembaden tijdens openingsuren maakt dat ik met véél plezier 20 km verder rijd en extra betaal als niet-inwoner om dan van de luxe van een zwembad te kunnen genieten dat àltijd open is, waar er altijd volk is maar nooit té. Dat + het feit dat één van Tiemens meters daar ook regelmatig te vinden is met haar kroost op een ontieglijk vroeg uur op zondagochtend. Troosten we mekaar met de gedachte dat wij tenminste écht iets hebben aan onze zondag.
En sinds enkele dagen is mijn bewegingsmogelijkheid fel uitgebreid in mijn eigenste living! Er is geïnvesteerd in een Wii! Leuk speelgoed, ongelooflijk dat je van een kwartiertje armbeweging-tennis (lopen moet je gelukkig niet doen) zo pompaf kan zijn. Binnenkort sta ik vast en zeker bij de huisdokter met een tenniselleboog en een golfarm! Of moet ik de brandweer bellen om mij uit de knoop te halen vanop mijn balance board. Tiemen bekijkt het in elk geval van in zn zeteltje met bijzonder veel interesse. Weg met Bumba, leve de Gentse Kim Clijsters !
OK. Gisteren verkiezingen dus. Het stemburo is net te ver om te voet heen te gaanmet een uk van 20 maand en vermits ik die kneuterige stemlokalen kén vrees ik met de buggy nergens te komen dus dat lukt niet. De fiets is geen optie omdat ik nog altijd dat kinderzitje niet gemonteerd heb (en ik begin te vrezen dat het er nu niet meer van zal komen helaas) en het openbaar vervoer was aan mijn aandacht ontsnapt. Ik met auto naar stemburo om 10 minuten later een parkeerplaats te vinden . in mijn eigenste straat- welgeteld 100 meter dichter bij het stemburo. Volgende keer toch maar aan het openbaar vervoer denken...
Gelukkig een hele flinke uk gisteren die gezwind mee stapte en daarna geduldig mee wachtte in de rij. Die hokjes zijn te klein voor mamas met ukjes dus. (ook voor rolstoelgebruikers mocht ik constateren). Ik wring Tiemen naast me en vouw stembrief 1 open en stem. Tot zover alles ok. Ik vouw stembrief 2 open en stemmmmmmmmmmmmmm Kleine uk heeft het gehad met het flink en geduldig zijn en trekt aan mijn mouw waardoor mijn rode bolletje plots een dikke rode streep wordt op de stembrief OEPS!
Ongeldige stem dus . Sorry partij die mijn stem ging krijgen, ik weet ondertussen dat ik blijkbaar een nieuwe brief mocht vragen maar dat wist ik dus niet ter plaatse en heb de ongeldige maar gedropt. Soit, mijn ene stem ging uw resultaat niet zwaar positief beïnvloedt hebben maar allé een stem is een stem niewaar. Volgende keer beter maar. t Is de schuld van een onschuldige 20-maander.
Ik heb een rustig binnenhuis-weekendje gepland. Beetje gedwongen door het slechte weer dat voorspeld wordt. Maar heel erg vind ik dat niet. Zal ik eindelijk eens de tijd krijgen om mijn en tiemen zijn slaapkamer eens onderhanden te nemen.
De ene wand van mijn kamer is een volledige ingemaakte kast. Veel plaats dus maar héél gemakkelijk ook om alles waar je niet direct een plaatsje voor weet in te stouwen met de gedachte: ik zal dat later wel eens een deftig opbergen. Awel, ik kan u melden, ge doet dat niet, ik niet toch. Zodoende is mijn kast nu echt een rommelhok geworden, dringend nodig om daar wat orde in de chaos te scheppen. En eens kuisen in mijn Imelda Marcos collectie! Verder moet ik ook eens dringend inzien dat maatje 38 vollédig passé composé is en eens kijken of ik van dat stuk garderobe mijn metekindje geen plezier kan doen met wat afdragertjes . Ze gaat dat vast en zeker appreciëren. Vintage weet u wel. En de rest naar de kringloop. Ook vintage.
Tiemen zijn kamer is een ander verhaal. Zijn kasten zitten ten eerste vol met kleren. Te klein of gepast of te groot (mama koopt graag op de groei ). In die te kleine kleren moet eens gesnoeid worden want die zitten wel per leeftijd in zakken maar daar zitten zekers dingen in die niet meer draagbaar zijn omdat er vlekken op zijn of gewoon versleten door het kruipen en vallen op jonge leeftijd. Verder moet er opgeruimd worden zodat er wat plaats komt voor speelgoed. Want de living begint nu echt meer op de speelruimte van een créche te gelijken dan op een living. Mijn idee om wat speelgoed boven te zetten waar dan wat minder mee gespeeld wordt en dan elke maand eens te wisselen met beneden-speelgoed wil ik nu eindelijk toch wel eens uitvoeren.
Rustig weekend, tarara, dat lijkt me een druk opruim-kuisweekendje te worden! Maar zondagavond zal ik met een zucht en veel voldoening in mijne zetel vallen. We hebben al een filmke op het oog om te huren want al die verkiezings-beter-weet-programmas interesseren mij totaal niet. Al erg genoeg dat ik zondagmorgen mijn opruimwoede moet staken om 2 bollekes rood te gaan kleuren!
Mijn kleine uk ligt een beetje in de knoei met z'n slaappatroon... Het is nu al een kleine week dat hij elke avond een paar keer wakker wordt, al huilend en door mama getroost moet worden en een beetje wil drinken voor hij terug inslaapt. Ik leg hem dan neer en boem hij slaapt Gisterenochtend heeft hij geslapen tot 9.00 uur! (normaal wordt hij wakker tussen 7.00-7.30 uur) Een ongekende luxe en ik heb dan ook genoten van een heerlijk rustig begin van de dag, ik alleen met m'n gedachten op ons terras met een chocomelkske . Heb ik het vannacht mogen bekopen ja! 3 keer wakker tussen het slapengaan en mijn bedtijd en dan 2 keer daarna waarbij hij de 2e keer - en dat is dan echt op een zeer onchristelijk uur - niét meer wou slapen. Ik heb hem dan maar bij mij in bed genomen - opvoedkundig totaal onverantwoord ik wéét het maar daar kan ik tenminste een beetje verderdoezelen terwijl hij de kamer afbreekt, luid 'puta, puta!' roepend (puta = bumba in tiementaal). Rond 5 uur had meneerke het gehad en is hij op mij komen liggen en in slaap gevallen. Ik heb hem voorzichtig naast mij gelegd en zo hebben we dan toch nog voortgeslapen tot 8.30 uur. Toen heb ik me aangekleed en is meneerke heel boos wakker geworden want veel te weinig geslapen natuurlijk... benieuwd wat het deze nacht gaat geven! Mama heeft haar slaap nodig vriend!
Ik kijk al heel erg uit naar de winter. Beetje gek als je weet dat de zomer nog moet beginnen maar laten we zeggen dat ik daar een hele goeie persoonlijke reden voor heb.
Sowieso ben ik een zomer-wintertype..... ik heb het niet zo begrepen op die halfslachtige herfst en lentemaanden. Beetje zon, beetje regen, beetje wind. Geef mij maar +30° of -10°. (ik geef toe dat ik dus eigenlijk in het verkeerde land woon ).
Een beetje de weerspiegeling van mijn karakter denk ik. Ik ben nu eenmaal niet van het halfslachtige type. Zwart of wit, geen grijs. Droog of nat, niet vochtig. Droog of storm, geen buien... In de loop der jaren ben ik door het leven wel wat gestuurd om minder sec te zijn in die dinges. Vroeger was àlles ja of nee en wit of zwart. Nu dénk ik wit, wacht een half uurtje en als het dan nog wit is zég ik het ook. Vroeger blabde ik eruit wat er in me opkwam. Niet altijd op de juiste moment, tegen de juiste persoon of met de nodige diplomatie. You either love me or you hate me... dat was het vroeger een beetje. Nu de eerste grijze haren opduiken, de zwaartekracht het al een beetje gemunt heeft op mn lichaam en mn plechtige communnie toch al verschillende decennia achter mij ligt heb ik vooral geleerd om in stilte te reageren, dan na te denken en dan de genuanceerde versie aan de buitenwereld te verkondigen . Levenswijsheid is dat zeker?
Maar ik ben ver van het onderwerp geëindigd... de winter dus! Nog een dik half jaartje en hij is er weer... met sneeuw en ijs en smorgens ruiten krabben. Dikke jassen, mutsen en warme chocomelk. En als de winter langzaam zn streken afleert en er een eerste glimp van lente in de lucht hangt dan ....
10 jaar geleden was het 1999 en zei iedereen dat het gedaan was in 2000..àlles ging veranderen, de wereld ging vergaan. Tiens, dat is dan toch allemaal gepasseerd zonder dat ik daar iets van gemerkt heb..
10 maand geleden werd mijn kleine uk 1 jaar. met niet 1 maar 2 feesjeuhs, met veel toeters en bellen en alle mensen rondom ons die belangrijk zijn voor ons..
10 weken geleden was ukje eindelijk gezond, na die lange koude winter vol oorontstekingen..
10 dagen geleden was het begin van de eerste wachtweek na de 2e inseminatie..
10 uur geleden heb ik mezelf getrakteerd op een nieuwe bikini
10 minuten geleden was ik naar het eerste deel van een hele mooie film aan het kijken!
binnen 10 minuten hoop ik ondertussen bovengeraakt te zijn en lekker in m'n bed te liggen
binnen 10 uur heeft de morgenstond goud in de mond en zit ik de krant te lezen terwijl ukje mij trakteert op korstjes van boterhammen, omvallende bekers water en een getater van jewelste... waky waky mummy!
binnen 10 dagen is het alweer maandag..
binnen 10 weken zit onze vakantie er al weer op..
binnen 10 maand hoop ik met een dikke buik rond te lopen of wie weet al met zo'n schattige kleine baby op de arm
binnen 10 jaar heb ik een zoon die bijna naar het middelbaar gaat... autch!
Daarstraks tijdens de middagpauze de winkelstraten eens ingedoken. ik had in de "reclamebladjes' een leuk fleecedekentje van onze vriend winnie zien staan en vermits Tiemens kamertje Winnie all over the place is maar een dekentje nog ontbrak in onze verzameling ben ik dat vlug eventjes gaan halen. Dat en ook nog een nieuwe zwembroek voor mijne zoon, een zwemponcho( zo een handdoek met een gat erin en een kap aan voor nà het zwemmen) , een short en 3 t-shirts voor mijnen held en een paar nieuwe slabbetjes. Al een chance dat ik genoegen neem met Zeeman, Wibra en aanverwanten voor mijn koopaanvallen zodat ik er nog met een deftig bedrag vanaf was Wat heeft de mama voor zichzelf meegebracht.... nada! Of toch, de nieuwe Story om vanavond lekker languit in mijne zetel (met het winnie-dekentje over mij gedrapeerd) op de hoogte te blijven van wat er reilt en zeilt in BV land. De woensdagavond is mijn luilekker avond, Tiemen gaat dan de ganse dag naar oma en opa en ik mag aan tafel bijschuiven voor het avondeten en brei er dan altijd een lekker lui avondje aan vast. Mag ook eens hé!
Helaas komen ze niet zoveel voor in een jaar want wij zijn hier grote fan van verlengde weekends We hebben het afgelopen weekend dan maar uitgebuit en volgestopt met leuke bezigheden als daar zijn:
Een zààlig ijsje gegeten samen met hoogzwangere vriendin K., lekker bijkletsen op een bankske in het park met onze respectievelijk 2 en 3 bollen van de lekkerste ijsmaker van Gent! (met dank aan broertje-peter Babysit om mij een avondje vrij te gunnen)
Een blokje omrijden met Tiemen en supercoole driewieler (denk Harley en voeg er nog een snuifje cool aan toe )
opa en oma uitnodigen voor de eerste BBQ van het jaar
mijn boek uitlezen in een ligzetel op mijn eigen grasperk met een koel drankje langs de ene kant, de zonnecrème aan de andere kant en één van onze poezen op schoot
de zandschelp van Tiemen voor de helft uitbouwen tot luxe-zwembad met behulp van een gieter, wat eendjes en een leeg flesje water,
s avonds lekker lang zappen van de ene post naar de andere zonder mij schuldig te voelen dat ik te laat ging slapen
Een bezoekje brengen aan peuter-wonderland: hét Mekka van kindervreugd: Plopsaland! Alwaar Tiemen zich vooral gek geaaid heeft aan de geitjes, uitzinnig van vreugde àlle glijbanen uitvoerig getest heeft en met een beetje tegenzin mama gevolgd is bij het aanschuiven der 4 attracties waar de wachttijd toch maar 30 minuten was . Voor herhaling vatbaat het Plopsagedoe maar dan op een dag dat niet iedereen het zelfde idee heeft als ik!
Het weekend afsluiten met een aanslag op de calorieën met een superlekkere pizza van deze leverancier (met dank voor de 2 gratis drankjes!)
Het minpuntje van het weekend was het afscheid van Mercator op één . Prachtig programma, héél mooi gemaakt en on the bright side: onze favoriet heeft gewonnen! Helaas afgelopen nu met Mercator, benieuwd wat er volgende week komt!
Wij hebben er vandaag een heel rustig dagje van gemaakt. Na een heel onrustige nacht (3 x moeten opstaan voor tiemen) hebben we gelukkig kunnen slapen tot 9.00 uur. Daarna boodschappen gedaan, ontdekt dat in mijn fijne gemeente er helaas geen bakkers of slagers open waren vandaag. Thank god for the city of lights! In Gent zelf gelukkig véél winkels open! Daarna eten gemaakt voor prutske, nog een beetje gespeeld, een middagdutje gedaan (ikke 45 min., tiemen 4.5 uur! yeah!), beetje onkruid bestreden en mijnen hof eens bekeken vanuit zetelperspectief .
Morgen gaan wij plopperdeploppen! Ben heel benieuwd wat mijn kleine uk gaat vinden van zijn eerste pretpark uitje en hoop dat we zijn grote held Mr Bumba himself tegen het lijf gaan lopen. Zou die oogjes dan wel eens willen zien! Hij is helemaal gefascineerd door die kleine clown en zijn dag kan dan ook niet eindigen zonder een paar Bumbafilmpjes. Geld waard zijn zijn reacties daarop, meezingen, meeklappen in de handjes, "nee-en" als de kindjes nee zeggen en ja-en als de kindjes ja zeggen. Enfin, de ingewijden onder u snappen het ongetwijfeld! Mama kent de hele dvd al vanbuiten, van voor naar achter en omgekeerd! Dringend tijd voor een nieuwe versie.
Morgen ploppen dus, ik kijk er al helemaal naar uit!
Enkele weken geleden kreeg ik zo'n plechtig uitziende groene brief van het kieskanton Gent in mijn brievenbus. Rara wat zat dààrin? Juist ja, of ik zo vriendelijk wou zijn me op 7 juni te begeven naar mijn stemburo om daar als bijzitter te verkiezingen in goede banen te helpen leiden of lijden .
Alstenblieft, ik heb 18 jaar (van m'n 18 tot 36) niks in mijne weg gehad en had met veel plezier mijn 'burgerplichten' vervuld. Nooit opgeroepen geweest. Nu ik een uk van 20 maand heb kan het land plots niet zonder mij of wat? Ik heb dezelfde dag nog (aja want ge moet binnen de 48 uur reageren) een heel vriendelijk briefke teruggeschreven aan die mens dat het helaas niet zou lukken om op 7 juni om 7.30 uur aanwezig te zijn, en de rest van die dag ook niet. Dat alleenstaande mama's (jonge ouders in het algemeen vind ik maar allé ik heb het efkens persoonlijk gespeeld) andere dinges te doen hebben op zondagochtend. Naar de bakker gaan bijvoorbeeld. Gaan zwemmen! Naar de speeltuin gaan! Patatjes en groentjes koken! Ukje in zijn bedje deponeren op een deftig middagdutje-moment. Veel leuker dan bijzitten! Daarbij, wie zou ik in godsnaam moeten sommeren als babysit, iedereen moet gaan stemmen niewaar . En die lieve meisjes en jongens van Den Bond zie ik op zondagochtend om 7 uur nog niet te rap enthousiast komen babysitten.
Soit, deze ochtend heb ik maar eens gebeld naar die mens van dat groen briefje om te vragen of er al enig soortement reactie kwam op mijn vriendelijk verzoek want dat ik nog niks gehoord had. Na wat gerommel en gekraak en piep aan de andere kant van de lijn (moesten die geluiden nu uit ons oud gerechtsgebouw gekomen zijn ik zou da begrijpen, maar uit die spliksplinternieuwe glazen tempel waar ik godganse dagen op moet kijken vanop mijn burootje. ) zei de mens plechtig: Mevrouw, U BENT ONTSLAGEN!
Ondertussen zit ik al middenin poging 2 voor een broer of zus voor Tiemen. Poging 1 was crash & burn . Ben eens benieuwd hoe lang het nu gaat duren voor het lukt, bij Tiemen had ik 5 pogingen nodig.
Met Tiemen (20 maand) gaat het ondertussen heel erg super. Hij is een echte bezige bij overdag, altijd in de weer in de tuin als het droog is of binnen met z'n autootjes, op z'n fietsje, met de blokken. Of onze poezen achterna aan het hollen
Gelukkig wordt de kleine man 's avonds terug een kleine peuter, die in z'n pyama nog eens graag tegen mama aankruipt om samen naar een Bumbafilmpje te kijken!
vandaag de eerste echte stap gezet voor nummerke 2... deze ochtend om 9.10 uur afspraak in het UZ Gent voor monitoring. Een echo toonde een mooi follikel en de bloedproef zal in het labo straks uitwijzen wanneer de inseminatie best kan doorgaan. Tzal voor dit weekend zijn waarschijnlijk, dat zal een hoop geregel geven om tiemen ergens onder te brengen maar 't is voor de goede zaak hé... Ben best benieuwd naar het telefoontje van straks.
De afgelopen weken waren één aaneenschakeling van ziek worden naar de dokter naar de apotheek korte onderbroken nachten weer wat beter 1 dagje alles goed en hupsakeee wéér ziek worden etc
Oorontstekingen dus, de ene na de andere en elke keer zieker en zieker ervan. En elke keer antibiotica uiteindelijk waarvan Tiemen dan ook weer ziek werd. Oneindig en op het einde niet meer weten of we nu ziek zijn of gezond want veel verschil lijkt er niet meer te zijn. Tot de huisdokter ons doorverwees naar een vriendelijke NKO arts die er onmiddellijk korte metten mee maakte. uitstekende kandidaat voor buisjes , kan het nu woensdag voor u mevrouw, ik neem er hem dan eventjes tussen, tziet er toch vrij acuut uit
Oei. Binnen 2 dagen al. Ok, weinig tijd om erover te stressen dan.
Woensdagochtend in alle vroegte naar het ziekenhuis. Met een klein hartje en een grote zak vol vanalles wat mama denkt nodig te hebben voor 3 uurtjes ziekenhuis. Een lieve kinderverpleegster ontvangt ons hartelijk op de kinderafdeling en installeert ons op een kamertje. Tiemen krijgt een operatiehemdje aan met olifantjes erop. Tof. Bijna onmiddellijk mogen we door naar de operatie-afdeling.
In een speciale kinderbox mogen we nog eventjes wachten, er worden een paar grote knuffels bij tiemen in bed gezet ter afleiding maar wat er rond dat bedje allemaal gebeurt vindt hij véél interessanter. De kinderbox staat aan de ingang van het operatiekwartier en iedereen die binnengereden wordt moet langs ons passeren. Tatààààà brult een vrolijke Tiemen naar al zijn mede-schapen Hier en daar een flauwe glimlach op een gezicht.
Het medisch personeel lacht vrolijk mee die beseft nog niet wat er hem te wachten staat hé mevrouw zegt er eentje. Psychologie 0/10 madam, dat is nu echt geen opmerking om tegen een nerveuze mama te maken vlak voor haar kind naar de slachtbank geleid wordt
En dan komen er 2 groene pakken aan ; ga de gij mee vriend? zegt de ene. Tiemen brult vrolijk ja en wordt weggereden in zijn bedje rechtstaand met de handjes rond de spijlen als een krijgsheer die ten oorlog trekt. Dàg Tiemen tot straks..
Mama loopt een beetje verloren terug naar de kinderafdeling , ze heeft een paar steunende smsjes gekregen van vriendinnen-mamas die begrijpen dat dit een lastig moment is. Beetje bladeren in een tijdschrift. Vlug een boterham eten en iets drinken want deze ochtend moest tiemen nuchter zijn dus mama heeft ook niks gegeten of gedronken. Solidariteit is dat zeker?
20 minuutjes later word ik al teruggeroepen naar het operatiekwartier. Een brullend hoopje ellende wordt daar getroost door een paar groene pakken. Ontroostbaar, verward, nikske vatbaar voor rede, nikske rustig zijn, brullen, tieren, huilen ; na een klein half uurtje zegt de recoveryverpleegster dat we misschien toch best al terug gaan naar de afdeling, Tiemen zijn gehuil maakt de andere patiënten onrustig.
Terug op de kinderafdeling wordt hij iets rustiger maar klampt zich nog altijd aan mij vast, huilend en verward. Kadootje Bumba die op hem wacht maakt iets goed maar nog niet alles.
De dokter laat telefonisch weten dat alles goed gegaan is en dat het goed is dat we zo vlug gehandeld hebben want dat zijn oortjes maar een vieze smeerboel waren . Tzou vlug moeten beteren nu. Als Tiemen iets gegeten en gedronken heeft mogen we naar huis.
Als tiemen eindelijk rustig is komt er een speeljuf langs, als hij wil mag hij een beetje komen spelen in de speelzaal met andere kindjes. Natuurlijk wil hij dat. 5 minuten later zit de grote held op de grond botsauto te spelen met collega-zieken. Na een glaasje water en een yoghurtje mogen we een uurtje later naar huis. Einde avontuur.
Nu 14 dagen later heb ik een gans ander kind in huis. Eéntje dat weer doorslaapt, 11 uur aan één stuk, ééntje dat terug zijn fles uitdrinkt s avonds, ééntje dat opgewekt en vrolijk is. Eéntje dat gezond is! Leve de buisjes!
Tiemen gaat vanavond voor de eerste keer alleen uit logeren. We zijn al een paar keer samen op logement geweest bij oma en opa of bij vrienden maar deze avond gaat mijn kleine uk zijn eerste nachtje doorbrengen zonder mama. En mama zonder ukje.
Ik heb het héél lang kunnen uitstellen maar nu is de tijd er rijp voor. Denk ik. Want hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik het zie zitten. Ik moet deze avond heel laat werken en vind het een beetje onverantwoord om oma en opa bij ons te laten komen babysitten en hen dan zo laat nog terug huiswaarts te sturen en ze slapen liever in hun eigen bed, anders zouden zij gerust bij ons kunnen blijven logeren. Dus gaat ukje daar slapen. Ik ga hem wel straks zelf uit de crèche gaan ophalen en bij oma en opa afzetten zodat ik hem toch nog eventjes zie. En dan is het tot morgenochtend. Lang. Veel te lang.
Ik heb ondertussen de gewoonte om s avonds een paar keer te gaan kijken naar mijn slapende uk, zn lakentjes beetje recht te trekken, tutje binnen handbereik, knuffel bij hem te leggen en dat ga ik ongelooflijk missen vanavond. En mijn natuurlijk wekker ga ik ook missen, Of het nu 5, 6 , 7 of nog later uur is, dat hoge stemmetje mama en het gebonk van zijn bedje tegen de muur als mama niet vlug genoeg in haar pantoffels geschoten is . t is ondertussen een vertrouwd geluid en ik geef toe, als het te vroeg is volgens mijn bioritme dan vloek ik wel eens en zeg ik bij mezelf ik moet die kleine dringend eens een nachtje uitbesteden en eens lekker lang uitslapen maar nu het zover is vrees ik dat ik morgenochtend op een ontieglijk vroeg uur aan de deur zal staan bij oma en opa. Begrijpe wie begrijpen kan niewaar.
Tiemen is een gelukkig ventje.. dat leid ik af uit de grote glimlach op zijn gezicht van s morgens vroeg tot s avonds laat, uit zijn vreugde uitbarstingen als ik hem ga afzetten in de créche, uit zijn enthousiast gejoel als ik hem terug kom ophalen. Onder zijn voetjes kriebelen of op zijn buikje blazen helpt ook .
Maar Tiemen is vooral een gelukkig ventje omdat ie geboren is in een warm nest dat toevallig op deze fantastische plek op aarde staat die België heet. Een plek waar het ondanks al het gekrakeel van de afgelopen tijd goed wonen is, waar je nog ongezouten je mening mag geven zonder schrik te hebben daarna omver geschoten te worden, waar het niet uitmaakt of je blank of zwart, joods of christen, vrouw of man, kind of volwassene bent . Waar ie ongestoord en vrij kan opgroeien tot een fantastische persoonlijkheid, de kans krijgt om te leren, vrienden te maken, plezier te hebben.
Stel je nu eens voor dat hij toevallig op die plek die Gaza heet zou geboren geweest zijn . Dan was hij misschien dat kindje geweest op die foto in de krant met dat handje vanonder het koude laken.. En dan noem ik nog maar 1 van de vele plekken op aarde waar het oorlog is op deze moment.
Een mens mag er niet aan denken . Maar eigenlijk moèten we eraan denken.
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
)
.
). In die te kleine kleren moet eens gesnoeid worden want die zitten wel per leeftijd in zakken maar daar zitten zekers dingen in die niet meer draagbaar zijn omdat er vlekken op zijn of gewoon versleten door het kruipen en vallen op jonge leeftijd. Verder moet er opgeruimd worden zodat er wat plaats komt voor speelgoed. Want de living begint nu echt meer op de speelruimte van een créche te gelijken dan op een living. Mijn idee om wat speelgoed boven te zetten waar dan wat minder mee gespeeld wordt en dan elke maand eens te wisselen met beneden-speelgoed wil ik nu eindelijk toch wel eens uitvoeren. 
