Het verscheurt je en maakt je ongelooflijk onzeker en kwetsbaar. Het idee dat iemand je ‘niet goed genoeg’ vindt. Althans dat vond ik toen Mr. Right onze relatie voor bekeken hield. En ik heb toen ook diep gezeten, nachten wakker gelegen, mij afvragend ‘waarom’ en ‘had ik maar’. Weken nauwelijks gegeten, op automatische piloot gaan werken en blij zijn dat het avond is en je terug met je verdriet omarmd in de zetel kan gaan liggen huilen. Vrienden die uren op je inpraten en op alle mogelijke manieren proberen je gedachten te verzetten. We zijn nu bijna 4 jaar verder en het doet nog zeer. Ferm zeer zelfs. Zeker als ik hem nog eens tegen het lijf loop hier of daar. Maar het slijt, echt waar het slijt. Het maakt je argwanender, afwachtender maar ook sterker. Bij mij toch.

De breuk heeft direct geleid tot de beste beslissing van mijn leven. Mijn jarenlange droom toch waarmaken. Mama worden. Er alleen voor gaan. Ik en mijn kind, wij twee tegen de rest van de wereld. Een klein jaar later werd de droom werkelijkheid: zwanger! En nog 9 maand later ging het emotievat volledig open toen die kleine ukkepuk mijn wereldje op zijn kop zette…

Jammer dat niet iedereen zijn/haar liefdesverdriet op zo’n manier toch nog een positieve draai kan geven. Elke dag zijn er mensen die om deze reden uit het leven stappen. Doeme toch. Waarom doen we mekaar dat aan? Gisteren was het een bekende, een ‘straffe madam’, voor mij een hele straffe zangeres vooral. Ik hield van haar muziek, van haar ingetogen teksten en de manier waarop ze ze bracht. ’t Is potverdikke een groot verlies. En dan gaan mijn gedachten vooral uit naar die kleine blonde spring- in’t- veld die het nu met 1 mama minder moet doen… doodzonde.

26-06-2009 om 13:47 geschreven door mama van tiemen en maren  

Tijd voor een zomers receptje....

Volgend receptje komt van mijn oma…. Eigenlijk oorspronkelijk een manier om wat restjes te verwerken maar ik maak het tegenwoordig ook zo gewoon klaar. Wij eten het als hoofdgerecht maar je kan het ook als één van de lekkere hapjes bij een picknick bijvoorbeeld meenemen.

Voor 4 personen (hoofdgerecht):

Kook 2 builtjes rijst en laat afkoelen.

Kook 2 eitjes (hard) en laat afkoelen

Zorg voor ongeveer 300 gr klaargemaakt kippevlees (ofwel restje van bv. gebraden kip ofwel bak je 2 kippefilets)

2 eetlepels mayonaise of dressing

2 tomaten

Een halve komkommer

Pel de eitjes en doe ze in kleine stukjes. Was en schil de tomaten en komkommer en doe ze ook in kleine stukjes. Doe het kippenvlees in smakelijke stukjes. Meng alles onder de afgekoelde rijst en voeg naar smaak mayonaise of dressing toe. Laat de kom nog een uurtje of 2 in de koelkast staan voor je het gerecht opdient. Smakelijk!

23-06-2009 om 16:27 geschreven door mama van tiemen en maren  

Ik beken, ik ben een boekenwurm. Al van kleinsaf, van zodra ik kon lezen, las ik. Gesponsord door oma die heel regelmatig boekhandel Walry ging afsnuisteren voor leuke kinderboeken en met grote dank aan mijn mama die heel veel van haar kinder- en jeugdboeken bewaard had en die ik ook kapotgelezen heb. Pinkeltje, de Vijf, Tiny, Pipi Langkous… later alles van Thea Beckman, Jan Terlouw, Roahld Dahl….

Ik lees graag boeken van schrijvers die ongebreideld hun fantasie de vrije loop laten, die landschappen kunnen beschrijven alsof je er zelf inzit, die personages kunnen creëren die zo reëel worden als ken je ze persoonlijk, die boeken schrijven die je bekruipen van de eerste letter tot je ze met een zucht neerlegt met veel spijt omdat ze uit zijn.

Ik heb de Harry Potters verslonden…. Aan de boekenwinkel gestaan op onzalige uren om toch maar zo vlug mogelijk het vervolg te kunnen lezen, ik vind ze geweldig en nog altijd… als ik geen vers leesvoer in huis heb zal ik altijd naar een Potter grijpen om eens te herlezen. Heb ze allemaal én in het Nederlands én in het Engels, crazy en totaal financieel onverantwoord maar ze zijn zo mooi in de originele taal dat ik het niet kon laten..; de Nederlandse versie ligt al klaar om binnen enkele jaren te kunnen voorlezen aan Tiemen.

Mijn favoriete schrijvers op dit moment zijn Santa Montefiore, Marianne Frederikson, Norah Roberts, Herman Brusselmans, … beetje uiteenlopende genres maar allemaal boeken waar je in verdwaalt op een heel prettige manier dan…

Momenteel ben ik bezig aan de nieuwe turf van Carlos Luis Zafon. Heel benieuwd of ‘Het spel van de engelen’ me even erg zal kunnen bekoren als ‘de schaduw van de wind’, met stip mijn lievelingsboek ooit! Het ziet er alvast niet slecht uit…

16-06-2009 om 12:28 geschreven door mama van tiemen en maren  

Beetje moeilijk om in deze drukke tijden tussen de fulltime job, het fulltime mama zijn en het onderhouden van mijn talrijke sociale contacten ook nog zo af en toe eens de tijd (en de zin) te vinden om wat aan beweging te doen. Dat beperkt zich dan tot tijdens de middagpauze eens naar het centrum kuieren (toch een volledige km te voet enkele reis), het naar de overkant van de straat spurten om een broodje smos (meer kaloriën binnen dan verbrand bij het spurten)of het achter Tiemen + driewieler hollen in onze straat. (gelukkig heeft Tiemen het na 50m wel gehad)

Ik probeer ook te gaan zwemmen met Tiemen. Je vindt ons regelmatig op zondagochtend op een ontieglijk vroeg uur samen met andere slachtoffers van peuterslapeloosheid in het zwembad van Merelbeke. Een mens vraag zich af waarom ik helemaal vanuit het noorden van Gent naar Merelbeke rijd. Awel de openingsuren van de Gentse zwembaden zijn een groot mysterie voor mij. Altijd een verrassing of je voor een open/gesloten deur gaat staan en na hoeveel tijd je het zwembad uitgezet wordt (elk 1.5 uur vliegt iedereen eruit ). Dat tesamen met het feit dat een sardienenblik ruim bemeten is in vergelijking met één van onze zwembaden tijdens openingsuren maakt dat ik met véél plezier 20 km verder rijd en extra betaal als niet-inwoner om dan van de luxe van een zwembad te kunnen genieten dat àltijd open is, waar er altijd volk is maar nooit té. Dat + het feit dat één van Tiemens meters daar ook regelmatig te vinden is met haar kroost op een ontieglijk vroeg uur op zondagochtend. Troosten we mekaar met de gedachte dat wij tenminste écht iets hebben aan onze zondag.

En sinds enkele dagen is mijn bewegingsmogelijkheid fel uitgebreid in mijn eigenste living! Er is geïnvesteerd in een Wii! Leuk speelgoed, ongelooflijk dat je van een kwartiertje armbeweging-tennis (lopen moet je gelukkig niet doen) zo pompaf kan zijn. Binnenkort sta ik vast en zeker bij de huisdokter met een tenniselleboog en een golfarm! Of moet ik de brandweer bellen om mij uit de knoop te halen vanop mijn balance board. Tiemen bekijkt het in elk geval van in z’n zeteltje met bijzonder veel interesse. Weg met Bumba, leve de Gentse Kim Clijsters !

10-06-2009 om 12:32 geschreven door mama van tiemen en maren  

OK. Gisteren verkiezingen dus. Het stemburo is net te ver om te voet heen te gaan  met een uk van 20 maand en vermits ik die kneuterige stemlokalen kén vrees ik met de buggy nergens te komen dus dat lukt niet. De fiets is geen optie omdat ik nog altijd dat kinderzitje niet gemonteerd heb (en ik begin te vrezen dat het er nu niet meer van zal komen helaas) en het openbaar vervoer was aan mijn aandacht ontsnapt.
Ik met auto naar stemburo… om 10 minuten later een parkeerplaats te vinden…. in mijn eigenste straat  - welgeteld 100 meter dichter bij het stemburo. Volgende keer toch maar aan het openbaar vervoer denken...

Gelukkig een hele flinke uk gisteren die gezwind mee stapte en daarna geduldig mee wachtte in de rij. Die hokjes zijn te klein voor mama’s met ukjes dus. (ook voor rolstoelgebruikers mocht ik constateren). Ik wring Tiemen naast me en vouw stembrief 1 open en stem. Tot zover alles ok. Ik vouw stembrief 2 open en stemmmmmmmmmmmmmm…… Kleine uk heeft het gehad met het flink en geduldig zijn en trekt aan mijn mouw waardoor mijn rode bolletje plots een dikke rode streep wordt op de stembrief… OEPS!

Ongeldige stem dus…. Sorry partij die mijn stem ging krijgen, ik weet ondertussen dat ik blijkbaar een nieuwe brief mocht vragen maar dat wist ik dus niet ter plaatse en heb de ongeldige maar gedropt. Soit, mijn ene stem ging uw resultaat niet zwaar positief beïnvloedt hebben maar allé een stem is een stem niewaar. Volgende keer beter maar. ’t Is de schuld van een onschuldige 20-maander.

08-06-2009 om 15:17 geschreven door mama van tiemen en maren  

Ik heb een rustig binnenhuis-weekendje gepland. Beetje gedwongen door het slechte weer dat voorspeld wordt. Maar heel erg vind ik dat niet. Zal ik eindelijk eens de tijd krijgen om mijn en tiemen zijn slaapkamer eens onderhanden te nemen.

De ene wand van mijn kamer is een volledige ingemaakte kast. Veel plaats dus maar héél gemakkelijk ook om alles waar je niet direct een plaatsje voor weet in te stouwen met de gedachte: ik zal dat later wel eens een deftig opbergen. Awel, ik kan u melden, ge doet dat niet, ik niet toch. Zodoende is mijn kast nu echt een rommelhok geworden, dringend nodig om daar wat orde in de chaos te scheppen. En eens kuisen in mijn Imelda Marcos collectie! Verder moet ik ook eens dringend inzien dat maatje 38 vollédig passé composé is en eens kijken of ik van dat stuk garderobe mijn metekindje geen plezier kan doen met wat ‘afdragertjes ‘. Ze gaat dat vast en zeker appreciëren. Vintage weet u wel. En de rest naar de kringloop. Ook vintage.

Tiemen zijn kamer is een ander verhaal. Zijn kasten zitten ten eerste vol met kleren. Te klein of gepast of te groot (mama koopt graag ‘op de groei’ ). In die te kleine kleren moet eens gesnoeid worden want die zitten wel per leeftijd in zakken maar daar zitten zekers dingen in die niet meer draagbaar zijn omdat er vlekken op zijn of gewoon versleten door het kruipen en vallen op jonge leeftijd. Verder moet er opgeruimd worden zodat er wat plaats komt voor speelgoed. Want de living begint nu echt meer op de speelruimte van een créche te gelijken dan op een living. Mijn idee om wat speelgoed boven te zetten waar dan wat minder mee gespeeld wordt en dan elke maand eens te wisselen met beneden-speelgoed wil ik nu eindelijk toch wel eens uitvoeren.

Rustig weekend, tarara, dat lijkt me een druk opruim-kuisweekendje te worden! Maar zondagavond zal ik met een zucht en veel voldoening in mijne zetel vallen. We hebben al een filmke op het oog om te huren want al die verkiezings-beter-weet-programma’s interesseren mij totaal niet. Al erg genoeg dat ik zondagmorgen mijn opruimwoede moet staken om 2 bollekes rood te gaan kleuren!

05-06-2009 om 12:19 geschreven door mama van tiemen en maren  

02-06-2009 om 20:35 geschreven door mama van tiemen en maren  

Ik kijk al heel erg uit naar de winter. Beetje gek als je weet dat de zomer nog moet beginnen maar laten we zeggen dat ik daar een hele goeie persoonlijke reden voor heb.

Sowieso ben ik een zomer-wintertype..... ik heb het niet zo begrepen op die halfslachtige herfst en lentemaanden. Beetje zon, beetje regen, beetje wind. Geef mij maar +30° of -10°. (ik geef toe dat ik dus eigenlijk in het verkeerde land woon ).

Een beetje de weerspiegeling van mijn karakter denk ik. Ik ben nu eenmaal niet van het halfslachtige type. Zwart of wit, geen grijs. Droog of nat, niet vochtig. Droog of storm, geen buien... In de loop der jaren ben ik door het leven wel wat gestuurd om minder sec te zijn in die dinges. Vroeger was àlles ja of nee en wit of zwart. Nu dénk ik ‘wit’, wacht een half uurtje en als het dan nog ‘wit’ is zég ik het ook. Vroeger blabde ik eruit wat er in me opkwam. Niet altijd op de juiste moment, tegen de juiste persoon of met de nodige diplomatie. You either love me or you hate me... dat was het vroeger een beetje. Nu de eerste grijze haren opduiken, de zwaartekracht het al een beetje gemunt heeft op m’n lichaam en m’n plechtige communnie toch al verschillende decennia achter mij ligt heb ik vooral geleerd om in stilte te reageren, dan na te denken en dan de genuanceerde versie aan de buitenwereld te verkondigen . Levenswijsheid is dat zeker?

Maar ik ben ver van het onderwerp geëindigd... de winter dus! Nog een dik half jaartje en hij is er weer... met sneeuw en ijs en smorgens ruiten krabben. Dikke jassen, mutsen en warme chocomelk. En als de winter langzaam z’n streken afleert en er een eerste glimp van lente in de lucht hangt dan ....

01-06-2009 om 08:35 geschreven door mama van tiemen en maren  

29-05-2009 om 23:03 geschreven door mama van tiemen en maren  

27-05-2009 om 17:23 geschreven door mama van tiemen en maren  

Helaas komen ze niet zoveel voor in een jaar want wij zijn hier grote fan van verlengde weekends… We hebben het afgelopen weekend dan maar uitgebuit en volgestopt met leuke bezigheden als daar zijn:

• Een zààlig ijsje gegeten samen met hoogzwangere vriendin K., lekker bijkletsen op een bankske in het park met onze respectievelijk 2 en 3 bollen van de lekkerste ijsmaker van Gent! (met dank aan broertje-peter Babysit om mij een avondje vrij te gunnen)
• Een blokje omrijden met Tiemen en supercoole driewieler (denk Harley en voeg er nog een snuifje cool aan toe )
• opa en oma uitnodigen voor de eerste BBQ van het jaar
• mijn boek uitlezen in een ligzetel op mijn eigen grasperk met een koel drankje langs de ene kant, de zonnecrème aan de andere kant en één van onze poezen op schoot
• de zandschelp van Tiemen voor de helft uitbouwen tot luxe-zwembad met behulp van een gieter, wat eendjes en een leeg flesje water,
• ’s avonds lekker lang zappen van de ene post naar de andere zonder mij schuldig te voelen dat ik te laat ging slapen
• Een bezoekje brengen aan peuter-wonderland: hét Mekka van kindervreugd: Plopsaland! Alwaar Tiemen zich vooral gek geaaid heeft aan de geitjes, uitzinnig van vreugde àlle glijbanen uitvoerig getest heeft en met een beetje tegenzin mama gevolgd is bij het aanschuiven der 4 attracties waar de wachttijd toch ‘maar’ 30 minuten was . Voor herhaling vatbaat het Plopsagedoe maar dan op een dag dat niet iedereen het zelfde idee heeft als ik!
• Het weekend afsluiten met een aanslag op de calorieën met een superlekkere pizza van deze leverancier (met dank voor de 2 gratis drankjes!)

Het minpuntje van het weekend was het afscheid van Mercator op één…. Prachtig programma, héél mooi gemaakt en on the bright side: onze favoriet heeft gewonnen! Helaas afgelopen nu met Mercator, benieuwd wat er volgende week komt!

25-05-2009 om 17:57 geschreven door mama van tiemen en maren  

21-05-2009 om 18:18 geschreven door mama van tiemen en maren  

Enkele weken geleden kreeg ik zo'n plechtig uitziende groene brief van het kieskanton Gent in mijn brievenbus. Rara wat zat dààrin? Juist ja, of ik zo vriendelijk wou zijn me op 7 juni te begeven naar mijn stemburo om daar als bijzitter te verkiezingen in goede banen te helpen leiden of lijden . 

Alstenblieft, ik heb 18 jaar (van m'n 18 tot 36) niks in mijne weg gehad en had met veel plezier mijn 'burgerplichten' vervuld.  Nooit opgeroepen geweest. Nu ik een uk van 20 maand  heb kan het land plots niet zonder mij of wat?  Ik heb dezelfde dag nog (aja want ge moet binnen de 48 uur reageren) een heel vriendelijk briefke teruggeschreven aan die mens dat het helaas niet zou lukken om op 7 juni om 7.30 uur aanwezig te zijn, en de rest van die dag ook niet. Dat alleenstaande mama's (jonge ouders in het algemeen vind ik maar allé ik heb het efkens persoonlijk gespeeld) andere dinges te doen hebben op zondagochtend. Naar de bakker gaan bijvoorbeeld. Gaan zwemmen! Naar de speeltuin gaan! Patatjes  en groentjes koken! Ukje in zijn bedje deponeren op een deftig middagdutje-moment.  Veel leuker dan bijzitten!  Daarbij, wie zou ik in godsnaam moeten sommeren als babysit, iedereen moet gaan stemmen niewaar . En die lieve meisjes en jongens van Den Bond zie ik op zondagochtend om 7 uur nog niet te rap enthousiast komen babysitten.

Soit, deze ochtend heb ik maar eens gebeld naar die mens van dat groen briefje om te vragen of er al enig soortement reactie kwam op mijn vriendelijk verzoek want dat ik nog niks gehoord had. Na wat gerommel en gekraak en piep aan de andere kant van de lijn (moesten die geluiden nu uit ons oud gerechtsgebouw gekomen zijn ik zou da begrijpen, maar uit die  spliksplinternieuwe glazen tempel waar ik godganse dagen op moet kijken vanop mijn burootje. ) zei de mens plechtig: Mevrouw, U BENT ONTSLAGEN!

joepie!!

20-05-2009 om 10:15 geschreven door mama van tiemen en maren  

19-05-2009 om 14:20 geschreven door mama van tiemen en maren  

17-04-2009 om 10:38 geschreven door mama van tiemen en maren  

De afgelopen weken waren één aaneenschakeling van ziek worden – naar de dokter – naar de apotheek – korte onderbroken nachten – weer wat beter – 1 dagje alles goed en hupsakeee wéér ziek worden etc…

Oorontstekingen dus, de ene na de andere en elke keer zieker en zieker ervan. En elke keer antibiotica uiteindelijk waarvan Tiemen dan ook weer ziek werd. Oneindig en op het einde niet meer weten of we nu ziek zijn of gezond want veel verschil lijkt er niet meer te zijn. Tot de huisdokter ons doorverwees naar een vriendelijke NKO arts die er onmiddellijk korte metten mee maakte. ‘uitstekende kandidaat voor buisjes…, kan het nu woensdag voor u mevrouw, ik neem er hem dan eventjes tussen, tziet er toch vrij acuut uit… “

Oei. Binnen 2 dagen al. Ok, weinig tijd om erover te stressen dan.

Woensdagochtend in alle vroegte naar het ziekenhuis. Met een klein hartje en een grote zak vol vanalles wat mama denkt nodig te hebben voor 3 uurtjes ziekenhuis. Een lieve kinderverpleegster ontvangt ons hartelijk op de kinderafdeling en installeert ons op een kamertje. Tiemen krijgt een operatiehemdje aan met olifantjes erop. Tof. Bijna onmiddellijk mogen we door naar de operatie-afdeling.

In een speciale kinderbox mogen we nog eventjes wachten, er worden een paar grote knuffels bij tiemen in bed gezet ter afleiding maar wat er rond dat bedje allemaal gebeurt vindt hij véél interessanter. De kinderbox staat aan de ingang van het operatiekwartier en iedereen die binnengereden wordt moet langs ons passeren. ‘Tatààààà’ brult een vrolijke Tiemen naar al zijn mede-schapen… Hier en daar een flauwe glimlach op een gezicht.

Het medisch personeel lacht vrolijk mee ‘die beseft nog niet wat er hem te wachten staat hé mevrouw’ zegt er eentje. Psychologie 0/10 madam, dat is nu echt geen opmerking om tegen een nerveuze mama te maken vlak voor haar kind naar de ‘slachtbank’ geleid wordt…

En dan komen er 2 groene pakken aan…; ‘ga de gij mee vriend?’ zegt de ene. Tiemen brult vrolijk ja en wordt weggereden in zijn bedje… rechtstaand met de handjes rond de spijlen als een krijgsheer die ten oorlog trekt. Dàg Tiemen… tot straks..

Mama loopt een beetje verloren terug naar de kinderafdeling , ze heeft een paar steunende smsjes gekregen van vriendinnen-mama’s die begrijpen dat dit een lastig moment is. Beetje bladeren in een tijdschrift. Vlug een boterham eten en iets drinken want deze ochtend moest tiemen nuchter zijn dus mama heeft ook niks gegeten of gedronken. Solidariteit is dat zeker?

20 minuutjes later word ik al teruggeroepen naar het operatiekwartier. Een brullend hoopje ellende wordt daar getroost door een paar groene pakken. Ontroostbaar, verward, nikske vatbaar voor rede, nikske rustig zijn, brullen, tieren, huilen…; na een klein half uurtje zegt de recoveryverpleegster dat we misschien toch best al terug gaan naar de afdeling, Tiemen zijn gehuil maakt de andere patiënten onrustig.

Terug op de kinderafdeling wordt hij iets rustiger maar klampt zich nog altijd aan mij vast, huilend en verward. Kadootje Bumba die op hem wacht maakt iets goed maar nog niet alles.

De dokter laat telefonisch weten dat alles goed gegaan is en dat het goed is dat we zo vlug gehandeld hebben want dat zijn oortjes maar een vieze smeerboel waren…. Tzou vlug moeten beteren nu. Als Tiemen iets gegeten en gedronken heeft mogen we naar huis.

Als tiemen eindelijk rustig is komt er een speeljuf langs, als hij wil mag hij een beetje komen spelen in de speelzaal met andere kindjes. Natuurlijk wil hij dat. 5 minuten later zit de grote held op de grond botsauto te spelen met collega-zieken. Na een glaasje water en een yoghurtje mogen we een uurtje later naar huis. Einde avontuur.

Nu 14 dagen later heb ik een gans ander kind in huis. Eéntje dat weer doorslaapt, 11 uur aan één stuk, ééntje dat terug zijn fles uitdrinkt ’s avonds, ééntje dat opgewekt en vrolijk is. Eéntje dat gezond is! Leve de buisjes!

19-03-2009 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren  

Tiemen gaat vanavond voor de eerste keer alleen uit logeren. We zijn al een paar keer samen op logement geweest bij oma en opa of bij vrienden maar deze avond gaat mijn kleine uk zijn eerste nachtje doorbrengen zonder mama. En mama zonder ukje.

Ik heb het héél lang kunnen uitstellen maar nu is de tijd er rijp voor. Denk ik. Want hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik het zie zitten. Ik moet deze avond heel laat werken en vind het een beetje onverantwoord om oma en opa bij ons te laten komen babysitten en hen dan zo laat nog terug huiswaarts te sturen… en ze slapen liever in hun eigen bed, anders zouden zij gerust bij ons kunnen blijven logeren. Dus gaat ukje daar slapen. Ik ga hem wel straks zelf uit de crèche gaan ophalen en bij oma en opa afzetten zodat ik hem toch nog eventjes zie. En dan is het tot morgenochtend. Lang. Veel te lang.

Ik heb ondertussen de gewoonte om ’s avonds een paar keer te gaan kijken naar mijn slapende uk, z’n lakentjes beetje recht te trekken, tutje binnen handbereik, knuffel bij hem te leggen en dat ga ik ongelooflijk missen vanavond. En mijn natuurlijk wekker ga ik ook missen, Of het nu 5, 6 , 7 of nog later uur is, dat hoge stemmetje “mama” en het gebonk van zijn bedje tegen de muur als mama niet vlug genoeg in haar pantoffels geschoten is…. ’t is ondertussen een vertrouwd geluid en ik geef toe, als het te vroeg is volgens mijn bioritme dan vloek ik wel eens en zeg ik bij mezelf “ik moet die kleine dringend eens een nachtje uitbesteden en eens lekker lang uitslapen” maar nu het zover is vrees ik dat ik morgenochtend op een ontieglijk vroeg uur aan de deur zal staan bij oma en opa. Begrijpe wie begrijpen kan niewaar.

Loslaten dus… moeilijk!

22-01-2009 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren  

Tiemen is een gelukkig ventje.. dat leid ik af uit de grote glimlach op zijn gezicht van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, uit zijn vreugde uitbarstingen als ik hem ga afzetten in de créche, uit zijn enthousiast gejoel als ik hem terug kom ophalen. Onder zijn voetjes kriebelen of op zijn buikje blazen helpt ook .

Maar Tiemen is vooral een gelukkig ventje omdat ie geboren is in een warm nest dat toevallig op deze fantastische plek op aarde staat die België heet. Een plek waar het ondanks al het gekrakeel van de afgelopen tijd goed wonen is, waar je nog ongezouten je mening mag geven zonder schrik te hebben daarna omver geschoten te worden, waar het niet uitmaakt of je blank of zwart, joods of christen, vrouw of man, kind of volwassene bent…. Waar ie ongestoord en vrij kan opgroeien tot een fantastische persoonlijkheid, de kans krijgt om te leren, vrienden te maken, plezier te hebben.

Stel je nu eens voor dat hij toevallig op die plek die Gaza heet zou geboren geweest zijn…. Dan was hij misschien dat kindje geweest op die foto in de krant met dat handje vanonder het koude laken.. En dan noem ik nog maar 1 van de vele plekken op aarde waar het oorlog is op deze moment.

Een mens mag er niet aan denken…. Maar eigenlijk moèten we eraan denken.

Ik ga hem straks eens extra knuffelen.

14-01-2009 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren  

Het weekend na Sinterklaas heb ik de kerstboom gezet. Ik ben dol op de eindejaarsperiode en versier m’n huis dan ook graag met bomen, ballen, lichtjes, kaarsen….

Vorig jaar was Tiemen nog een beetje te klein om het allemaal goed te beseffen maar dit jaar beseft hij maar al te goed dat er iets speciaals aan de hand is. Toen hij wakker werd ’s morgens en de kerstboom zag met de lichtjes moest hij daar toch eens goed naar kijken op mama’s arm en ook alle andere versieringen werden grondig geïnspecteerd. Ik heb hem z’n eigen persoonlijke kerstboom gegeven ook, een metalen exemplaar weliswaar, versierd met beertjes en houten kerstmannetjes en die mag hij naar hartelust plunderen (en dat doet hij ook ).

Bij oma en opa ging de pret nog verder want die hebben zich hélemaal laten gaan, het hele appartement baadt in een zee van lichtjes en versieringen en Tiemen krijgt er niet genoeg van. Vooral de zingende en dansende kerstman die in de gang staat moet ie toch een aantal keer per dag gaan bezoeken en als opa dan op het knopje drukt en de vrolijke kerstman begint te zingen en te bewegen dan staat Tiemen mee te shaken en te schaterlachen. Geld waard!

Gisteren heb ik een knutselwerkje meegekregen uit de créche mooi verpakt in kadopapier en ik moet wachten tot kerstavond om het open te doen… nog een volledige dag wachten om te zien wat m’n kleine vent voor mama gefabriceerd heeft.

Maar het àllernieuwsgierigst ben ik toch naar de reactie van Tiemen op de kadootjes die morgenavond onder de kerstboom gaan staan voor hem (volgens welingelichte bronnen ga ik een veranda moeten bijbouwen om dat allemaal nog te kunnen wegbergen ). Met zijn verjaardag 3 maand geleden was hij nog niet supergeïnteresseerd in de kadootjes (wel in wat erin zat natuurlijk) maar ik merk de laatste weken dat hij toch goed weet hoe hij een kadootje moet openmaken en een gezonde interesse heeft voor wat er onder het papiertje zit… als het dan iets is met toeters en bellen en lichtjes dan kan zijn dag niet meer stuk. (nog nooit zoveel batterijen versleten als de afgelopen maanden – sorry kyoto!). Heel benieuwd of de kerstman zoiets in petto heeft!

Nog 1 dagje en dan de gezelligste avond van het jaar met lekker eten, leuke kadootjes en gewoon gezellig samenzijn met de mensen die het meest voor ons betekenen.

Dank je wel oma, opa en peter Jeroen voor alle hulp en om er gewoon te zijn voor ons, jullie maken deel uit van ons kleine gezinnetje en maken dat ik nooit het gevoel heb er helemaal alleen voor te staan.

Prettig eindejaar aan iedereen!

23-12-2008 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren  

Nu Tiemen een dikke 14 maand is en het stappen goed onder de knie heeft is hij begonnen met het op ontdekkingstocht gaan door het huis. Ons traphekje heeft zijn dienst al goed bewezen want nationale sport nummer 1 van Tiemen is de trap proberen opkruipen als het hekje eens toevallig niet goed gesloten is.

Daarnaast kruipt hij overal op en in: op het droogrek, de salontafel, een stoel, de zetel, in de schuiven van de tv kast, de boekenkast… mama’s reflexen worden dagelijks getest. Onnodig te zeggen dat er sinds kort een woordje in onze woordenschat geslopen is dat Tiemen niet graag hoort: “neen!”. Ik probeer eerst steeds een afleidingsmanoeuver uit met een speelgoedje of boekje of zo maar als kleine uk halsstarrig blijft dan wordt dat woordje hier toch al eens bovengehaald. De reactie de je daarop krijgt is filmtape waard en als ik de kans krijg ga ik dat zeker eens vastleggen voor de “grappige peutermomenten-dvd” voor later: Hij gooit theatraal zijn hoofdje achterover, spreidt zijn armen naar boven, kijkt eens goed of je wel degelijk aan het kijken bent, perst een traan uit zijn linkerooghoek en begint dan aan een hart-ver-scheu-rend huilconcert… dat tot niks leidt want mama zingt ondertussen vrolijk een liedje over een kleine krokodil .

Om grote frustraties tegen te gaan probeer ik dus wat extra bewegingsactiviteiten in te lassen zodat hij op een veilige manier zijn grenzen wat kan verleggen, we gaan regelmatig naar het zwembad waar fonteinen en waterspeeltuigen onveilig kunnen worden gemaakt en ook in de speeltuin op de Blaarmeersen vind je ons regelmatig. Daar speelt Tiemen niet in de zone voor de hele kleintjes, neenee mijn grote zoon wil op de grote speeltuigen met als resultaat dat mama haar 2^e jeugd gevonden heeft en overal mee opkruipt om ukje in de gaten te kunnen houden.

En zo moet mama ook opnieuw haar grenzen verleggen…

14-11-2008 om 00:00 geschreven door mama van tiemen en maren