ik neem eventjes een break hier. Het zijn hele lastige dagen momenteel, zowel fysiek als mentaal. Zaterdagochtend is onze andere poes ook gestorven en zo heb ik mijn 2 dierbare vrienden van de afgelopen 14 jaar op 2 weken tijd verloren. Niet-dierevrienden begrijpen het waarschijnlijk niet maar het is alsof er een arm en been weg is plots.
Daarnaast heb ik al enkele avonden goede voorweeën gehad en ik denk dat de tijd gekomen is om wat prioriteiten te stellen... wat meer rust nemen en me mentaal wat voorbereiden op de fysiek lastige periode die eraan komt. Dus laat ik het internetgebeuren de komende weken een beetje voor wat het is. In de zetel onder een fleeceke met deel drie van de Milleniumtrilogie, ik denk dat dat deugd gaat doen. Alle voorbereidingen zijn klaar en ik ga een beetje proberen genieten nog van de laatste 'rustige' weken met 1 kindje, me wat wentelen in de gezelligheid van de feestdagen en véél slapen.
Brrrr. Koud. En wit! Mooi vanachter het vensterglas maar levensgevaarlijk voor hoogzwangere dames zenne. Piew, ik moet me letterlijk aan de takken van de bomen vasthouden nu...
Mijn kleine uk was gisteren wat snotterig en de wegen in het Gentse quasi onberijdbaar in de vroege ochtend dus heb ik maar een snipperdagje genomen. En Tiemen maar turen door het venster naar al dat wit. 'neew hé'. En ikke 'ja koud hé'.
Na het middagslaapje vond de kleine uk het wel hoog tijd om die 'neew' eens van dichtbij te gaan bekijken. Ik hem dus goed ingeduffeld en wij naar buiten, hij in de sneeuw, ik op veilige afstand op een stuk onbesneeuwd pad in onze tuin. Sneeuwballen gooien, gewoon wat rondkijken en glibberen in onze tuin. 5 minuutjes was voldoende. Dan kwamen de tranen al: 'ikke binnen hé'.
Wij binnen, uk terug uit alle kleren gepeld en opgewarmd met nen warme chocomelk.
Deze ochtend kijkt Tiemen uit het raam. 'Nog neew hé, koud hé!'
dat het gedaan is. De zwangerschap dus. Nog maar eens. Beu. Beu.Beu.
Ik ben de vorige zwangerschap werkelijk doorgefietst. Geen noemenswaardige problemen, beetje rugpijn, beetje last van de maag de laatste weken, beetje te veel naar mijn goesting moeten opstaan snachts voor een pitstop de laatste weken. Maar ook 9 maanden zalig genoten van alles ... alle mogelijke leuke cursussen gevolgd... bewust minder gaan werken om een dagje extra in de week gewoon te kunnen genieten van alle zaligheden van zwanger zijn. Pronken met mijn buikje. Langzaam toeleven naar de apotheose. Genieten, genieten, genieten...
Wat een contrast met nu.
Al van bij het begin afzien is het. Zowel fysiek als mentaal. Fysiek met bijna elke complicatie die een mens kan hebben tijdens de zwangerschap (alhoewel nierproblemen heb ik nog niet gehad, maar we hebben nog 8 weken te gaan hé..), mentaal met de zorgen om kleine uk of ze wel écht helemaal gezond zal zijn en hoe ik dat in godsnaam allemaal gecombineerd moet krijgen binnen een paar maand. Alleen ... met ... 2 ... kinders!Angst voor de bevalling ook nu, hoe moet ik dat in godsnaam klaren met nu al zoveel pijn dag en nacht, nog eens die weëen erbovenop. Pfff.
Maar als ik dan in de kast kijk en al die kleine snoezige roze kleertjes zie klaarliggen, het bedje zie klaarstaan naast mijn bed en rust vind in de gedachte dat alle praktische voorbereidingen rond zijn en ik vanaf nu eigenlijk alleen maar moet wachten en aftellen dan ben ik toch ook een klein beetje blij. Een nieuw avontuur lonkt, een gans nieuw kindje om te leren kennen, te besnuffelen en te verwennen... er zijn mensen die dit geluk nooit zullen kennen. Wat zit ik hier dan te zagen niewaar...
OMG! ik onthoud u de bijhorende janice-look en grijns....Mijne zoon is dus nen echte man...
Tiemen en bakskes (ge weet wel... zappers voor toestellen allerhande) het is grote liefde... hij staat daarmee te zwaaien en te zwieren, ondertussen met zijn kleine garnalenvingers overal aan te prutsen. Ook de grote bakken zelf ontsnappen niet aan zijn grijp- en duwgrage vingertjes: dvd, tv, video, versterkers,... you name it, he pushes it... en da ventje moet da maar één keer afkijken hé, hij zet als een volleerde zelf de dvd aan, haalt er een filmke uit, steekt er een andere in, no problem. Hoe meer knoppekes hoe liever hij het heeft.... Ware het niet natuurlijk dat mama dat niet zo graag heeft dat er plots andere zenders opstaan, of de digitale tv weer eens rare kuren heeft omdat zoonlief piano gespeeld heeft met het bakske. Of er plots 150 db uit de luidsprekers schalt omdat meneerke het verkeerde knoppeke opgezet heeft (vooral onze poes vindt dat écht niet grappig )
Oplossing: geef da kind een eigen bakske (ge weet wel, zo eentje van een oud toestel dat niet meer werkt...) uitgeprobeerd, nada... de zoon trapt daar niet in wegens te snugger en mama haar grapje was na 1 dag al doorzien. Weg fake-bakske...
Volgende oplossing: geef hem zijn eigen speelgoed met een bakske.... AHA!
Mama heeft de sint-boekskes en de sint-reclame op tv goed bekeken....en haar oog viel op een telegeleide auto... met een bakske met echte knoppen die de auto écht vooruit of achteruit laten rijden als ge daarop duwt. Dus, ik een smekend briefje geschreven naar de goedheilig man en stond er gisterennamiddag toch wel zo geen exemplaar op onze tafel te blinken zekers... tussen al het andere sint-speelgoed wel te verstaan.
Moet ik zeggen dat de auto héél vlug van de tafel geplukt was... en dat ik mijne zoon zo maar ene keer moest tonen waar de voor-en achteruitknop staat... en dat onze poes nu geen moment rust meer heeft want dat er constant een knalrode johnny coupé achter zijn hielen zit.... inderdaad... OMG!
't was een lastige week, slecht slapen, veel pijn terug en dan ook nog een grote emotionele schok moeten verwerken. Pffff. Blij dat het weekend is!
Dinsdag heb ik één van onze poezen laten inslapen. Al 14 jaar lang zijn Bonnie & Clyde mijn trouwe vriendjes, ze zijn samen met mij alleen gaan wonen (waren toen net 6 weken) en hebben me overal gevolgd, eerst op een klein appartementje, dan naar ons riant appartement en sinds 1.5 jaar in ons huis met tuin. Zalig vinden ze het, in de zon liggen, vogels & vlinders achternazitten, liggen soezen op een tuinstoel.... Clyde was al lang een 'probleempoes', al van sinds ze klein was protestplasjes als ze te weinig aandacht kreeg, als er veranderingen waren, te veel bezoekers, etc... twas ook niet echt een sociale kat eingelijk, weinig bezoekers hebben haar kunnen aaien. Ze was nogal gehecht aan mij, kwam alleen op mijn schoot liggen of aandacht zoeken. Nadat tiemen geboren was werd het plasprobleem erger, te weinig aandacht, plots zo'n lawaaimaker in huis, ze kon het niet echt appreciëren... en sinds we vorig jaar verhuisden naar het huis was het hek helemaal van de dam. Ze plaste echt overal behalve in de kattenbak denk ik. Je mocht het niet riskeren om schoenen op de grond te laten staan, Tiemen zijn speelmat moest elke avond opgerold en weggezet worden, speelgoed omhoog gezet, etc... Elke ochtend kon ik aan de slag met dweil en keukenpapier... op den duur was het echt geen leven meer. En met een nieuwe baby in aantocht was er nog meer stress op komst. Zowel voor haar als voor mij. Dus heb ik dinsdag van m'n hart een steen gemaakt en heb ik haar laten inslapen. Moeilijk, héél moeilijk. Had nooit gedacht dat ik dat zou kunnen, maar voor je kindjes heb je inderdaad alles over.
Ondertussen zijn we een paar dagen verder en het lukt wel. Ik mis ze wel, langs de andere kant heb ik ook een ongelooflijke rust gevonden. Geen schrik meer hebben als tiemen het berghok inholt zonder dat ik het eerst gecheckt heb, niet meer elke ochtend eerst mijn ronde moeten doen voor ik Tiemen uit zijn bedje kon halen, geen angst meer voor onverwachte bezoekers, een huis dat beduidend frisser ruikt. Ik kan weer beginnen nadenken over het eens deftig inrichten van ons buro dat tot nu toe uit noodzaak poezenslaapplaats was om ze tenminste snachts toch uit de living te houden.. op termijn moet daar nu een logeerbed komen. eerst eens deftig opruimen en poetsen, beetje herinrichten, een kleurke op de muren...
Maar eerst nu rustig toeleven naar de komst van kleine zus, daarna zijn we drie maand thuis en zullen we wel eens tijd maken voor al die klusjes! Nog 9 weekjes aftellen...
Mijn kleine uk begint zich toch eeen beetje bewust te worden van de komst van 'zusje'. Ik probeer daar af en toe eens op te alluderen, daar gaat zusje slapen, daar gaat zusje mee spelen, als zusje er is dan... niet te veel maar toch zo af en toe eens, genoeg om hem alert te houden. ik heb een vriendin met een kleine baby en als die eens komt eten of zo dan halen we de wipper uit en de reiswieg en wat speeltjes zodat de kleine meid zich wat op haar gemak voelt, een uurtje kan slapen of gewoon bij ons aan tafel zitten. ' da slaapt x in hé' zegt Tiemen dan. Ja zeg ik dan en daar gaat zusje binnenkort ook in slapen.
De laatste tijd zegt tiemen heel nadrukkelijk dat het ZIJN bedje is of ZIJN knuffel of ZIJN speelgoed. En wijst dan ook telkens iets aan wat van zusje is: de reiswieg of een speeltje of zo. De kleine man heeft duidelijk wat last van geldingsdrang of gewoon angst dat die kleine zus zijn bed gaat inpikken of zijn speelgoed. Dat speelgoed komt wel in orde, zeker nadat de goede sint volgende week zijn ronde zal gedaan hebben en voor wat extra entertainment zal gezorgd hebben. Die slaapplaats waar hij zo aan vasthoudt (hij slaapt nog in een spijlenbedje) daar maak ik me toch wat meer zorgen over. ik wil hem absoluut niet het gevoel geven dat hij zijn eigen plek moet opgeven of zo. Op termijn gaat zusje wel in het spijlenbedje slapen en gaat hij een echt grotejongensbed krijgen. Ze zullen wel een kamer moeten delen, maar dat is allemaal nog een eindje af momenteel. Van zodra het weer wat droger wordt en we in onze tuin over een deftig grasveld kunnen lopen ipv de poel die er nu ligt, halen we het park uit het tuinhuis en installeren we zusjes slaapplaats al op mama's kamer. Het voorlopig nachtverblijf voor zusje, toch tot als ze min of meer deftige nachten maakt. Het kan maar gedaan zijn en het kan maar rust brengen in het hoofd van de kleine man!
Mijn kleine uk is helemal in de ban van het feest van 6 december. In de crèche is alles nu mooi versierd met Sint en piet, ze mogen zelf tekeningen maken, liedjes zingen (denk ik toch aan het gezang in mijn auto te horen) etc... ook thuis is het al 'zwatte piet' wat de klok slaat. In de crèche is er een echt feestje waarop Sint & Piet komen met een kadootje voor iedereen. Vorig jaar stond mijn kleine schat daar te zingen en swingen vooraan dat het een lieve lust was. Elke keer dat één van de verzorgsters de naam afriep van het kindje dat naar voor mocht komen voor een foto & kadootje liep hij mee naar voor....; hij heeft op de schoot van zwatte piet gezeten, er mee gedanst.... Schrik? Euh, wat is dat? Hij weet deksels goed dat hij snoepjes krijgt van die zwarte meneer dus waarom zou hij dààr schrik van hebben .
Ben héél benieuwd hoe hij dit jaar gaat reageren! Ben nog benieuwder of hij de volgende keer dat hij onze poetsvrouw ziet bij haar ook om snoepjes gaat bedelen
(nvdr: onze poetsvrouw is van Congolese afkomst en zwatter dan zwat!)
De mexicaanse griep... de prik ertegen... er is al veel over gezegd en geschreven.
Ik ben zaterdag m'n prikje gaan halen en heb er geen last van gehad, beetje pijnlijke plek op m'n arm maar that's it. Er zijn voor-en tegenstanders van de inenting, ik vind dat iedereen moet doen waar ie zich goed bijvoelt. Ik heb zoiets van, in mijn zwangere toestand met al complicaties genoeg zoals het nu is heb ik dus echt geen zin om nog eens ferm ziek te worden ook... en met mijn chance deze zwangerschap zie ik het al gebeuren dat complicaties daar ook mijn deel zouden zijn dus thanks but no thanks. Dan liever een prikje en 2 dagen pijn aan de arm.
Wat ik niet vind kunnen is dat je in de media constant tegengestelde berichten hoort over nevenwerkingen, bijwerkingen, op korte termijn, op lange termijn, etc... de ene zegt zus, de andere zo en zo ziet niemand nog het bos door de bomen (of omgekeerd). Ik neem aan dat men geen producten aan een al kwetsbaar deel van de bevolking gaat toedienen die écht kwaad kunnen hé... en als we met z'n allen binnen x jaar één of andere aandoening krijgen die teruggebracht kan worden naar deze inenting dan weten we wie te vinden hé... onze griepcommissaris! Niemand die ooit nog z'n naam vergeet, daar heeft hij de laatste weken zelf wel voor gezorgd!
Okay, tijd voor een rechtzetting. Enige tijd geleden schreef ik hier dat ik geen fan was van Michiel als presentator van De Laatste Show. Awel, ik beken, ik was mis, de mens moest een beetje in zijn rol groeien, ik ben fan!
Afgelopen woensdag was ik eigenlijk niet van plan om wakker te blijven maar toen ik hoorde dat Michiel oa Sting op zijn gastenlijstje had staan ben ik toch maar blijven zitten. Al een chance. Wat een show zeg. Niet alleen Sting maar de hele interactie tussen Piet Huysentruyt, Dennis Rodman en later ook Sting was gewoon subliem! Michiel liet de show zichzelf wat leiden, kwam af en toe eens tussen met een opmerking of vraag maar liet voor de rest zijn gasten het verloop bepalen. Ge-wel-dig!
En toen kwam de kers op de taart.... zoals te verwachten was, was het helemaal niet de bedoeling dat Sting zou zingen wegens te duur etc... maar op de één of andere manier zat de sfeer zo goed, werd de vraag heel casual gesteld door collega-superster en kijk, plots stond Sting toch op het podium te swingen met de verraste, dolgelukkige en trotse De Laatste Showband.
Message in a bottle! MAGIC!
En Michiel, die zat in zijn zetel, keek ernaar en zag dat het goed was! Goed voor hét TV Moment van het jaar op de Vlaamse TV!
Maandag nog eens op bezoek bij checkpoint UZ. Met de mama gaat het vrij goed, de weegschaal is mijn grote vriend momenteel en ik ben de natuur daar zeer dankbaar voor . 80 kg here we come! Al snap ik dat niet goed met die kilo's m&m's (mét nootjes), de leo's, de marsen, de belegde broodjes, liters fruitsappen en frisdrank dat ik hier door m'n keelgat giet, maar soit. Dank u weegschaal. De rug en het bekken gedragen zich ook meestal, de pijn is 'te doen' en als ik af en toe eens wat rust en eens een pijnstiller neem dan komen we die 13 weken nog wel door....
De dochter dan..... dat ge daar later zorgen over hebt, dat versta ik... vollédig (ben er zelf ook één namelijk en wie mij nu kent gelooft dat niet maar ik heb een vrij puberale pubertijd achter de rug ).
Dat ik daar nu al sinds ik 12 weken zwanger ben, zorgen over heb dat vind ik iets minder. Er bestaat namelijk zo een begrip als 'onbezorgde zwangerschap'. Niet voor mij dus deze keer... Eerst de verontrustende test dus op 12 weken, dan al die ongemakken links en rechts, dan het nieuws dat de misses nogal aan de kleine en lichte kant is (en het verbetert er precies nie op - kleine 3 weken achter op schema ondertussen) en nu maandag bij de echo 'hm, tja, ik zie er precies iets dat niet helemaal klopt mevrouw, het hartje heeft precies een 'fladdering'. Dus ik voel de grond letterlijk onder me wegzakken (gelukkig lag ik al neer), de vroedvrouw wordt erbij geroepen, ik word aan een bloeddrukmeter gelegd, er wordt gefluisterd tussen doktoors (nooit een goed teken). We gaan er direct een kindercardioloog bijroepen mevrouw (al een chance dat ik op consultatie ga in een universitair ziekenhuis, àlle mogelijke doktoors direct bij de hand ). ik word efkens ( efkens - een vol uur dus en dat was niet goed voor mijnen bloeddruk zag ik) in een andere onderzoekskamer gelegd. Meneer de vrolijke kindercardioloog komt eindelijk af, 'we gaan eens kijken hé madammeken'. De mens (én mijn gyn én de assistente én de echospecialiste...) kijken 10 minuten naar de hartslag van mijn dochter op het scherm...ik mag meeluisteren (waar voor mijn geld en miserie niewaar), hij tuurt dan nog eens 10 minuten intensief naar het hartje, alle kamers, kleppen, boezems, aders en slagaders worden opgesomd, bekeken, gemeten en vastgelegd op foto. 'Niks aan de hand ze madammeke, u geen zorgen maken, héél misschien ergens een klepke dat nog niet schoon sluit maar dat komt allemaal in orde!. Ik kom nog eens kijken bij de volgende echo maar ik ben er zeer gerust in'.
Tja, hij wél! Nog 12,5 week.... ik ga ongelooflijk content zijn als mijn kleine meid gezond en wel op mijn buik ligt, ergens begin februari, dat kan ik u verzekeren....
Enne Ginger..... een paar weekskes te vroeg of zo.. mama zou dat niet erg vinden!
Tiemen en mama staan samen in de badkamer.... mama borstelt haar haar. Tiemen zegt 'ook kamme' Mama geeft Tiemen de haarborstel Tiemen kamt zijn haar en kijkt naar mama en zegt 'mooi hé!' tsssss
Als Tiemen en ik samen in bad gaan dan plegen wij buiken te vergelijken.... Mama moet tegenwoordig het bad met aanzienlijk minder water vullen want anders durven we eruit dobberen.... Tiemen kan zich niet meer tegen mama aanvlijen in bad want er zit een dikke buik in de weg....
Tiemen zegt dan 'mama ikke buik hé' en priemt eens met zijn vingertje in die dikke buik.... Mama zegt dan 'ja, wie zit er in die dikke buik?' 'Beebie Sus' antwoordt Tiemen dan fier. Waarna hij steevast in zijn eigen buikje priemt en zegt ' Tieme ooke dikke buik hé... ooke beebie!'
Dat belooft in februari... 2 beebies En hoelang zal het duren voor hij doorheeft dat beebie niet Sus heet maar ......
's morgens zo tussen 8u en 8.30 uur (ik weet het luxe o luxe dat wij zo laat kunnen opstaan..) trekt mijne zoon zijn oogjes open. Hij pleegt dan meestal nog een kwartiertje lekker warm onder zijn donsdekentje te blijven tateren tegen Putti, knabbelmo, Ioor, Nijntje & popje en dan wil hij opstaan. 'Ben wel wakker hé' zegt hij dan, en als ik me dan al in zijn kamer bevind of in de onmiddellijke omtrek dan blijft het bij die ene keer. Als mama echter al vroeger haar ogen opengedaan heeft en besloten heeft om van de rust van de ochtend te gaan genieten met een chocomelkske en de krant dan moet Tiemen zijn mededeling natuurlijk een paar keer herhalen, luider en luider tot mama hem komt redden. Ondertussen ontdoet hij zich van pyamabroek, pamper en gooit hij al zijn knuffels uit zijn bed. Na een potjes-pitstop kleden wij ons aan en na een plens water in ons gezicht gegooit te hebben gaan we naar beneden.
Tijdens de week eten wij dan in de keuken een boterhammetje of een boterkoek of zo - naargelang de leverancier van de ochtend, drinken wij samen een taske chocomelk en lezen wij...U leest het goed: WIJ lezen... Ge kunt niet geloven hoe kontent ik ben dat mijne zoon mijn leesmicrobe geërfd heeft. Overal wil meneerke leesvoer bij de hand hebben: naast zijn potje (aja!), bij zijn luierkussen, boven, beneden, overal vind je wel een hoopje peuterlectuur. En zo kan mama 's morgens rustig de krant lezen terwijl Tiemen in zijn boekje bladert en mij voorziet van commentaar : 'Bumba slaap hé', 'koetjes zegt boe hé', 'vlinder hé'. Van één boekje heb ik hem ook de gebaren en bijhorende geluiden geleerd en dat declammeert hij dan met een branie... een rasacteur zit er verscholen in die klein uk van mij: 'ollie rekt zich uit', 'ollie drinkt', 'Kikker springt', 't is hem niet gek genoeg of hij doet het én met veel verve...
Tijdens de weekends durven wij al eens pyamagewijs voor de televisie in de woonkamer onze boterkoek opeten, ondertussen geëntertaind door Plop of Bumba of nog maar eens Winnie the Pooh. Totaal niet pedagogisch verantwoord maar zo leuk! Lekker rustig wakker worden, nog een beetje verder soezen terwijl Tiemen de kabouterdans meedanst of gespannen zit te turen naar de avonturen van grote vriend Winnie.. Iets zegt me dat binnen enkele maanden ons ochtendritueel er toch lichtjes anders zal uitzien... ondertussen genieten we er nog even ten volle van, te beginnen met dit lekker lange weekend!
nog 15 weken dus, kan echt beginnen aftellen nu en dat doe ik ook want dat is nu toch al een kleine 3 maand dat ik bijna constant pijn heb, het mag eens gaan gedaan zijn. En dan wist de kiné me te vertellen dat dat helaas niet plotsklaps verdwijnt door te bevallen (zols wél het geval is met sommige andere kwaaltjes zoals dikke voeten en oprispende maag herinner ik me van de vorige keer) maar dat ik er nà de bevalling ook nog ferm last van kan hebben. Zucht.
in elk geval ben ik maandag terug aan het werk gegaan, om m'n gedachten wat te verzetten, m'n schuldgevoel naar m'n collega's wat te verzachten en om ervoor te zorgen dat de centjes blijven binnenkomen hé. Want een mens zou bijna vergeten dat dat laatste toch ook niet onbelangrijk is. Blijf thuis, dat is allemaal gemakkelijk gezegd, ik sta er hier wel alleen voor financieel en die ziekte-uitkering van de mutualiteit daar moet je ten eerste kweeniehoelang op wachten, je mag je dan nog eens gaan verantwoorden bij één of andere vreemde dokter waarom je wel denkt dat je niet kan gaan werken... allemaal dinges war ik géén zin in heb. Dus werken maar, gelukkig heb ik een hele flexibele werksituatie en kan ik al eens later beginnen of vroeger stoppen of eens een half uurtje gaan liggen overdag daar om m'n rug wat rust te gunnen. En daarbij het leidt af en de tijd gaat tenminste voorbij.
Mijn buikje begint nu wel prominent naar voor te steken, ammai! Maandag zag ik een collega-zwangere met een buikje waarvan ik dacht - mmm maandje of 4 zo - tarara, ze moet zelfs 1 maand voor mij bevallen! Hellep! ik ben tonnetjesrond aan het worden... ben eens benieuwd naar de kilo's... uit princiep weeg ik me niet tussen de controles bij de gyn door, ge kunt er toch niks aan veranderen hé, en ik heb al gemerkt dat onze weegschaal thuis er een kilootje of 2 bijlapt dus ik hou me aan het gewicht in het ziekenhuis. Ben vreed benieuwd of ik mijn streefgewicht (80 kg, 80 ja!!!) ga overschrijden of niet. De vorige keer is dat netjes gelukt om dat nét te bereiken op de dag van de bevalling. maar nu zitten de feestdagen er nog aan te komen hé, eerst Sinterklaas, dan kerst & nieuw, ik hou mijn hart (en mijn buik) vast!
Ondertussen ben ik 2 x bij de kiné geweest en dat gaat heel goed vooruit, de pijn is doenbaar overdag, mede door het afwisselen van liggen en beweging denk ik. We gaan dus op dat elan verder, volgende week proberen terug gaan werken 4/5 maar mét ligzetel in mijn buro zodat ik daar ook af en toe eens kan gaan liggen. Raar zicht misschien maar foert, mijn gezondheid gaat voor. 's nachts is een ander paar mouwen, daar moet ik mee leren omgaan zegt de kiné Heb de rustperiode ook gebruikt om de muizenissen in m'n hoofd wat weg te werken, veel dingen 'opgeruimd' ondertussen, zowel letterlijk als figuurlijk en dat zal hopleijk m'n nachtrust wat bevorderen. Vanaf deze week ben ik ook een etmaal kinderloos (allé als je stamperke niet meetelt natuurlijk) elke week want tiemen gaat nu elke dinsdagavond opgehaald worden in de crèche door oma en opa, blijft daar dan slapen en ik pik 'm pas de woensdagavond terug op. Eens een dagje niet trekken en sleuren zal zeker ook helpen. En verder vallen de puzzelstukjes mooi in mekaar, heb het perfecte doopsuiker gevonden voor bij de kaartjes, hélemaal in het thema. Heb een supermooie wieg voor kleine zus gevonden voor een betaalbare prijs.. Ook voor grote broer ben ik aan het shoppen geweest, Sinterklaas zijn buit ligt al in de kast en ook voor de kerstman liggen er al dinges opzij én ik heb deze week nog afspraken in een paar scholen zodat ik ook die keuze kan maken en grote broer (en mama) weten waarheen het gaat nà het Bengelhof. Aan foto's inkleven ben ik nog niet toegekomen....
Pffff. Zie mij hier zitten... 14 dagen thuisblijven van de gyn en na goed een halve dag verveel ik me al te pletter. Bekkeninstabiliteit, dàt is de voornaamste reden van de verplichte rust én ook het feit dat mijn dochter nogal aan de lichte kant is. Opdracht voor de mama: véél rusten, niet heffen, geen huishoudelijk werk, naar een kiné die gespecialiseerd is in bekkeninstabiliteit. Moeilijk als ge zo een bizzy bee zijt als ik. En als er nog zo veel moet gebeuren voor kleine uk mag komen piepen. Geboortekaartjes ontwerpen en uitwerken, geboortesuikers gaan kiezen, geboortelijst gaan leggen, eens rondkijken voor een wiegje of zo, een school gaan zoeken voor grote broer, sinterklaas en kerstkadoos gaan kopen.... Enfin, ik probeer me nuttig bezig te houden in rusthouding, heb de laatste drie dagen alle kleertjes van tiemen eens onder handen genomen en beslist wat er weg mag, wat ik ga doorgeven aan een nichtje, wat neutraal genoeg is om in dochterlief haar kleerkast terecht te komen...toch al 1 nuttig werkje achter de rug. Voor de rest zal dat veel tv kijken worden (eindelijk eens tijd om uit te vlooien wat voor moois die digitale tv nu eigenlijk te bieden heeft), me toch eens verdiepen in de Stieg Larsson trilogie en misschien o misschien als ik écht niet meer weet wat te doen kom ik eindelijk eens toe aan 2 jaar Tiemen-foto's inkleven in een album...de foto's zitten gelukkig al per maand geklasseerd maar inkleven, nog nooit aan toe gekomen. Nu misschien...
Tiemen heeft een vriendinnetje... Janne. Toen ik en een bam-vriendin samen op vakantie besloten te gaan hadden we zoiets van, als ze maar niet te veel ruziemaken, onze kinders... Viel dat even mee zeg... Tiemen was sebiet helemaal kierewietgek van dat blonde meisje en liet dat ook duidelijk merken en de kleine blonde deerne liet het zich allemaal welgevallen, tot op zekere hoogte natuurlijk want meneer mijne zoon is nogal nen hevigen . Hij moet dat nog wat leren wat dat is doseren... maar in elk geval, er zijn banden gesmeed voor een levenslange vriendschap daar in Frankrijk (tussen de mama's ook ten andere ). Onafscheidelijk waren ze, handje in handje in de autostoel, 'savonds ontroerende slaapweltaferelen, samen lekker buitenspelen in het zwembadje of 'pinge' op de trampoline... allemaal even schattig.
Ze zijn even oud - weekje of 3 verschil - en dat ziet ge. Tiemen is wat trager met het één en wat rapper met het ander en voor Janne geldt hetzelfde. Het klikt gewoon en dat merk je en als we mekaar een tijdje niet gezien hebben is die klik daar onmiddellijk terug, zo gelijk 2 hondjes, ze snuffelen efkens aan mekaar 'ik ken u' en hopla wég zijn ze gaan spelen. Zàlig om te zien.
En de mama's die maken foto's van al dat schoons en dromen stiekem al van verlovingen en trouwfeesten waar we al die foto's kunnen laten zien: kijk daar en toèn is het begonnen! Haha!
Ik snij nog maar eens het onderwerp van de gebroken nachten aan. Dan wordt Tiemen dus wakker - vannacht bv. rond 2.30 uur, dus écht als IEDEREEN slaapt - krijsen, brullen, tieren... . Ik probeer slaapdronken vanuit mijn kamer de situatie in te schatten, gaat hij terug liggen of is het een blijverke.... mééstal helaas is het een blijverke. Na nog een paar minuten gekrijs ga ik dus maar eens kijken wat mijn kleine uk wakker gemaakt heeft. AHA, 1 knuffel en 1 tut zijn verdwenen uit bed. Ik pak een troosteloze peuter uit zijn bed en krijg meteen de knuffeligste knuffel van de hele wereld (daarvoor alleen is het wakker worden op ongoddelijke tijdstippen het eigenlijk wel waard). Ik vis een knuffel en tut vanàchter het bed en zeg: 'tiemen verder slapen'. NEEN. Okay... we zijn vertrokken voor een rondje wie-wil-er-wél-slapen-wie-wil-er-niet-slapen... Ik pas de tips toe die de kinderverzorgster uit de crèche me gegeven heeft: géén licht, géén boekjes, géén afleiding. Gewoon meenemen naar mijn kamer, hem naast me in bed leggen, zeggen 'tiemen moet slapen' en zelf gaan liggen en doen alsof ge slaapt. Uk gaat terug rechtzitten, ik zeg 'tiemen slaap!'. Uk gaat terug liggen... zucht, geeuwt, rekt zich, gooit de lakens van zich af, rolt om, gaat terug rechtzitten... Na 30 of wat pogingen en 3 uur later als mijn 'tiemen slapen!' nogal wanhopig, dreigend, boos en moemoemoe begint te klinken zegt tiemen 'mama toch!', draait zich om.... en slaapt. GRRRRRR.
Het zag er goed uit: de nieuwe kinderzender van VTM, met Maya de Bij en Plop en Pipi Langkous, ideaal voor mijn kleine uk die babynetwork nu toch wat begint te ontgroeien... deze ochtend dus op onze digitale zender gezocht en gevonden op nr 132: Kzoe. Het begint goed, Monstertrucks en mijn kleine man is daar gek van. Ik ruim de keuken op en neem dan de strijkplank om vlug nog iets te strijken wat ik deze avond wil aandoen... ondertussen zijn de onvermijdelijke reclame met daarna een reeks videoclips gestart blijkbaar... en wààr valt mijn oog op: om 8 uur 'sochtends alstublieft wordt daar een videoclip uitgezonden van een meisje dat verkracht wordt en dan de rest van de clip verderzingt in nogal obscene kledij! OM 8 UUR 'S MORGENS! OP EEN KINDERZENDER MET ALS DOELGROEP OA 2-JARIGEN!
Zo'n schattig ventje! Wat een lief manneke! Mijn kleine uk vertedert iedereen... op foto.... want in real life is mijn kleine schattige uk de laatste weken veranderd in een monstertje met een willetje om u tegen te zeggen die voor àlles maar dan ook àlles het hele huishouden op stelten zet, woede aanvallen krijgt, agressief wordt en machtsspelletjes uitspeelt met mama.
En wat doe je eraan, consequent zijn in straffen, proberen afleiden, hem overmatig prijzen als hij wel iets goed doet of flink is, hem kleine verantwoordelijkheden geven zodat hij zich belangrijk voelt, dat doe ik allemaal. Helpt het? Neen dus, voorlopig niet althans integendeel..
Hij is kwaad en ik word daar zo moe van... zo 's nachts om 4 uur als meneerke al 4 uur lang weigert van te slapen in zijn eigen bed en alle mogelijke truken uit de kast haalt en wat doet een oververmoeide mama dan ... toegeven en dan begint de hele heisa weer van voor af aan..en overdag zet hij dat spelleke op alle mogelijke fronten gewoon voort.
Het is een fase, ik weet het en ik moet erdoor.. maar het is verdomd lastig zo 5 maand zwanger, meer nachten zonder slaap dan mét en niemand om het eens over te nemen...
(ik wil het niemand anders ook aandoen hoor.. het is juist wel op deze momenten dat ik een partner mis die het eens kan overnemen...)
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
)
