van bloggen! Allé niet van bloogen zelf natuurlijk maar wel van het platform dat mijn blog ondersteunde. Ik ben verhuisd. Ik heb er een paar avondjes werk aan gehad, al zal u daar niet veel van merken want ik heb het heel simpel gehouden.
één van mijn voornemens was om deze blog te verhuizen naar een wat gebruiksvriendelijker platform met wat meer mogelijkheden. Awel het komt, het komt.... binnenkort ben ik te bewonderen op wordpress! Maar momenteel ben ik dus druk bezig met alle opties, mogelijkheden etc te ontdekken ginder. Want ik wil ineens tevoorschijn komen met een vernieuwde blog waar alles juust op zijn plaatske staat zoals ik het wil. Tot het zover is moet u mijn charmant gezelschap dus eventjes missen....
- Sinterklaas is geweest en de kindjes zijn heel enthousiast over al dat nieuwe speelgoed. Bij broer hebben vooral de smurfen en de racebaan succes, bij zus het huisje van little people. Ze weet al heel goed op welke knopjes ze moet duwen om reactie (geluid) te krijgen!
- Tiemen is voor de tweede keer dit schooljaar echt ziek. In oktober een oorontsteking, nu een hele zware verkoudheid. De doc vreesde eerst voor RSV maar dat bleek het gelukkig niet te zijn. Een paar onrustige nachten, koorts en veel gehoest hebben we gehad, morgen nog een dagje thuis en hopelijk kan hij dan donderdag naar school. We zullen zien, oma en opa staan in de startblokken voor opvang als het nodig zou zijn. Mama had gisteren en vandaag sociaal verlof gekregen. Hij was er zondagnacht zo erg aan toe dat ik het echt niet vertrouwde en dan blijf ik echt wel graag thuis om een ziek kindje eens in de watten te leggen. Gelukkig heb ik zeer begripvolle collega's want 't was niet echt de moment om thuis te blijven. Nog eens sorry guys!
- Maren had een sinterklaasfeestje in de crèche en omdat peter Jeroen zo lief was om bij de zieke te blijven kon ik toch meegaan. Tja, ik had het kunnen weten hé. Mijn o zo sociale dochter heeft daar ferm haar best gedaan. ah ja, ze moest die rare mannen toch een goed van dichtbij gaan bekijken niewaar.. ik weet niet hoeveel keer ik ze gaan wegplukken ben bij de Sint . En toen mocht ze eindelijk zélf naar voor voor haar 'moment de gloire'. madammeke ging rustig op schoot zitten, poseerde mooi voor de olbigate Sintmetkindfoto en vleide zich eens goed tegen de dikke buik van de Sint aan. En toen plukte mama-spelbreker haar daar vlug weer weg. En toen brak ze gewoon verder de versiering af.
- ik heb al de voornaamste kadootjes binnen voor mijn secret santa slachtoffer. Nu nog mijn 'zelfmaak' deel en dan nog wat afwerking en alles mooi inpakken. Ben heel benieuwd of ik de juiste spulletjes gekozen heb!
- vantweekend toch een paar uurtjes zoet geweest met een half jaartje foto's selecteren en doorsturen, kerstkaartjes maken en bestellen... er kruipt toch veel tijd in zo dinges hé, ik lig met jàren foto's in een schuif die nog moeten ingeplakt worden. En af en toe denk ik, zo'n fotoboek dat zou eigenlijk wel handig zijn maar kweenie, ik vind het zo leuk eigenlijk om foto per foto door m'n handen te laten gaan...
- de zoon en ik hebben vandaag dan maar van de nood een deugd gemaakt en Sinterklaas vriendelijk maar kordaat terug richting Spanje gestuurd en de kerstboom bovengehaald en versierd. ik vind dat zo een gezellige periode met de kerstboom in huis! Ik heb ook al de meeste kerstkadootjes in huis. Nog eens nadenken over de menu wel en over we hoe we het gaan aanpakken met de immobiele oma. Na nieuwjaar hopelijk vlug beterschap op dat vlak met een hele belangrijke operatie, lastige revalidatie en daarna hopelijk licht aan het einde van de tunnel!
ooooohhhh spannend! Nog 2 nachtjes slapen en dan... ik gok op een uitzinnige zoon en een iets rustiger dochter. Alhoewel het ook omgekeerd zou kunnen zijn . Ik ben superbenieuwd om de reacties te zien en dan vooral van Tiemen... Maren zal waarschijnlijk vooral kijken of ze ermee kan gooien en dan is't goed.
Tiemen krijgt de trein van Duplo, de laptop van Cars, een racebaan en een aanvulling van zijn smurfendorp. Maren krijgt het woonhuis en de garage van little people, een magisch tekenbord en de activiteitentafel van Bumba. (met dank aan oma en opa en peter jeroen voor de bijdrage )
En de mama heeft zichzelf ook getrakteerd op een Sintkado , de biografie van Marie-Rose Morel (en ik moet zeggen, de eerste 70 bladzijden kunnen mij niet echt beroeren... veel knip en plakwerk van wat al in ' de boekskes' stond en uit haar dagboeken... maar 't is mijn eigen schuld waarschijnlijk, ik had maar moeten wachten tot 6 december om te beginnen lezen )
De vorderingen van de dochter trouwens, 't is niet te doen hoe da kind verandert en hoe ze meer dan ooit samen met haar broer een samenwerkende vennootschap vormt! Deze ochtend bijvoorbeeld zet ik zoals elke ochtend nà het kleertjes aandoen Maren terug op de grond (want anders valt of springt ze uit de zetel). Ik ga naar de keuken, kom terug binnen met haar fles en madammeken zit rustigjes IN de zetel naar TV te kijken. Ik dacht, hè was ik die nu vergeten op de grond zetten? Dus ik zet ze terug op de grond om een slabbetje te gaan halen in de keuken, gelijk ik terugkom in de living zie ik door de glazen deur dat Maren haar armpjes omhoog steekt naar Tiemen, Tiemen pakt Maren vast bij haar kleren en sleurt haar de zetel in. Waarop Maren een kreet slaakt van verrukking en prompt de zetel weer uitduikelt. Waarop een bleitconcert volgt. Zucht. Dringend starten met de eerste les 'hoe kruipen we deftig en zonder ongelukken uit de zetel'.
Dus u herinnert zich van vorige schrijfsels wellicht dat ik een beetje in de knoop lag met de schoolkeuze voor maren. Mijn allereerste gedacht, met steun van de thuisbegeleiding, het COS, de downpoli... was inclusief onderwijs. (ik negeer het lager onderwijs efkens in mijn redenering, het gaat dus puur over kleuter) Maar toen begon ik te twijfelen.... want nu kunnen wij het therapiespook nog eventjes voor ons uit duwen maar dat zal niet zo blijven, eens Maren naar school gaat zal ze wat extra ondersteuning hier en daar goed kunnen gebruiken, nièt om mee te kunnen benen met de rest van de klas, want dat is dus niet de bedoeling dat ze gewoon meedoet met de andere kindjes, maar om haar eigen vaardigheden verder te kunnen blijven ontwikkelen op hààr tempo. Oe en waarom dan wel gewoon onderwijs als ze toch niet moet meedoen met de rest van de klas? Awel, omdat een downkind heel veel leert door imitatie, zeker naar gedrag toe. maren zal in haar eentje bv nooit in haar tv zeteltje gaan zitten maar als ze ziet dat grote broer in zijn zeteltje zit gaat ze dus ook in het hare zitten. Het is de bedoeling dat Maren op school vooral leert meedoen met de ander kindjes, braaf in de kring blijven zitten, op een stoel aan een tafeltje blijven zitten, werkhouding, attitudes dààr gaat het 'm vooral om. maren zal niet de kleuren moeten kennen op het einde vh instapklasje of kunnen tellen tot 3 of puzzels leggen met 6 stukjes... Maar ik dwaal af, dus ik twijfelde plots omdat mij begon te dagen dat én ganse dagen naar school gaan én dan erna nog therapie volgen wel eens heel belastend voor haar en bij uitbreiding voor ons ganse gezin zou kunnen worden... ik zie het niet zitten dat wij onze avonden moeten slijten in wachtzalen van kiné of logo. Dus leek bijzonder onderwijs mij plots aantrekkelijker want daar is de therapie gewoon onderdeel van het schoolleven, terwijl de kindjes in de klas zitten worden ze of in de klas bijgewerkt of uit de klas gehaald om therapie te krijgen. Veel minder vermoeiend dacht ik zo. Voor iedereen. Toen had ik een goed gesprek met de thuisbegeleidster hierover én met de verantwoordelijke van de crèche.. ze vonden het beiden jammer dat ik de piste van inclusie onderwijs naast me zou neerleggen en de thuisbegeleidster gaf me toch wat extra info over mogelijkheden naar het inpassen van therapie tijdens de schooluren. En ik polste eens bij de andere downmama's naar hun ervaringen. Ik ging bij de directeur op Tiemen zijn school langs, eens polsen hoe zij ertegenover stonden. En ik werd zeer aangenaam verrast. op voorhand dacht ik eigenlijk vrij direct het deksel op m'n neus te krijgen maar tijdens dat gesprek kreeg ik onmiddellijk een heel positief gevoel. De directeur wou graag meer info verzamelen voor hij een beslissing nam en natuurlijk ook op school eens polsen bij het betrokken personeel wat hun gevoel was. De thuisbegeleidster maakte direct een afpsraak met de directeur en ook zij had na het gesprek een positief gevoel. Toen verklapte de directeur al dat de kleuterjuffen er positief tegenover stonden... En mijn positief gevoel vergrootte... Ondertussen was er ook al een afspraak bij een BO school in Gent. ik ging ernaartoe met een open mind. Mijn eerste indruk was eigenlijk vrij positief... hele kleine klasjes met maximale begeleiding (6 kindjes - 2 juffen - luxe!), een 'thuis'gevoel door de kleinschaligheid, zeer grote betrokkenheid van het personeel, veel leuke activiteiten voor de kindjes, extra therapie ondersteuning in de klas... Er waren ook minpunten: heel erg verouderde gebouwen maar met een nieuwbouw op de planning voor binnen 2 jaar verwaarloosbaar én voor mij toch een veel moeilijker punt: bijna geen ouderbetrokkenheid op school.... je geeft je kind af aan de deur of aan de coordinator, je komt zelf nooit in de klas... allen interactie met de juf mogelijk op officiele momenten als teamvergadering of oudercontact...je mag als ouder zelfs gewoon de school niet binnen. Raar. Het gaf een beetje het gevoel van 'moei u niet!'. Een andere downmama die de school ook bezocht had, had net hetzelfde gevoel. Hm. enfin, ik onthoud de school om verschillende redenen maar als het ooit nodig is zal ik er toch nog teruggaan voor een deftig gesprek hierover want dat is voor mij toch wel een breekpunt. Bij tiemen op school is er maximale ouderbetrokkenheid, er zijn àltijd ouders aanwezig op school om te helpen met vanalles en nog wat..
In het voorjaar ga ik de andere BO scholen in het gentse bezoeken, eens kijken of die geslotenheid een algemeenheid is in het Bo of niet en eens kijken bij welke school we ons dan het beste voelen, alles in acht genomen.
En dan, dan kreeg ik eindelijk het verlossende antwoord van tiemen zijn school... Maren is er heel erg welkom. De reactie van de interimdirecteur en het secretariaat is hartverwarmend en ik ben dan ook deze ochtend mijn kleine poppemie gaan inschrijven.... september 2013 is de schoolstart voor Maren voorzien, als inclusiekindje op een gewone school. En de mama is supertrots op haar kleine meid en heel erg blij met de kans die we krijgen....
Dus wij gingen een midweekje weg met onze favoriete vakantiegezelschap, Tiemen zijn alltime favourite girl - en pas op de liefde duurt nu toch al meer dan 2 jaar! - Janne. (en de mama natuurlijk, dat spreekt). Ze hebben zich rot geamuseerd die 2, samen zwemmen, samen fietsen, samen steppen, samen knutselen, samen in bad, samen eten, àlles samen .
Het was een hele leuke, ontspannende vakantie maar het àller àllerleukste moment was er al meteen de eerste avond. De mama van janne legt een kindercd op en hoppa ons kinders pakken mekaar stevig beet en placeren een slowke.....de éérste slooooowww, van ons kinders.... sàmen! Wat 2 ontroerde mama's opleverde waarvan gelukkig ééntje bij de pinken genoeg om er een stukje van te filmen. (merci K!)
Wiehow mensen, wij hebben daar beeldmateriaal van. En jullie hebben er geen idee van hoe ik al zitten fantaseren heb hoe ik die 2 later met dat filmke ga plagen... ooooh dat gaat bovengehaald worden op de meest genante momenten eerst. HA!
(maar stillekes hoopt de mama op nog vele herhalingen van de slow.... met als apotheose eentje met de gepaste kleding, op een ander liedje best, in een schoon zaal met heel veel mensen... en 2 ontroerde mama's).
Dream on hoor ik u denken... tja wie weet maar toch... ge weet nooit hé!
21 maand that is! Haha! Mijn prutsken wordt groot plots. 't is een felle madam, altijd al geweest, maar nu ze ouder wordt, wordt dat dus duidelijker en duidelijker. Nja nja. Tof zenne, daar nie van. Maar soms ook een beetje lastig. Ik illustreer efkens met een paar voorbeelden....
Favoriet eten: àlles maar wel NU, niet 10 seconden nadat ze veilig ingegespt zit in de stoel maar binnen de 1 seconde aub of ik roep! favoriet speelgoed: àlles maar dan ook àlles, ook en eigenlijk zéker dat van broer. favoriet tijdverdrijf: knopkes duwen.... elk bakske, machien, elektrotoestand moet er aan geloven met bleitconcerten tot gevolg als plots babytv plaats maakt voor Kanaal Z. favoriet kledingstuk: euh alles behalve dinges voor aan de voeten... schoenen, pantoffels, sokken, whatever, wij doen daar NIET aan mee mama! favoriet drinken: oe, is er méér dan één drinken dan? Er is toch alleen maar fles of wa? Hm.... (bekers water dienen toch wel degelijk om om te gooien of indien er per vergissing een slokje van genomen is om uit te spuwen niewaar) favoriet tijdverdrijf nr 2: mama's dvdkast en boekenkast legen... (en telkens opnieuw moet ik mama uitleggen dat boekjes en/dvd's van Bumba het enige legitieme is wat in die kast mag.. tsssss)
Ik kan nog efkens doorgaan. in elk geval mijn leven ziet er wel interessant en gevarieerd uit elke dag zo tussen het opruimen, wassen & strijken door word ik dus gratis en voor nikske geentertained door de dochter.
Maar 't blijft een schatje natuurlijk hihi. Ze weet verdomde goed hoe ze iemand rond haar kleine pink moet winden, efkens 'adjes djaaie' mompelen en de volledige natie is in vervoering, keer kiekeboe spelen met de mensen en er wordt een nieuwe nobelprijs uitgevonden... vooral in de crèche worden er constant nieuwe superlatieven aangevoerd om de kleine ster te beboffen. woesies!
op gezondheidsvlak niks bijzonders te melden behalve....dat wij precies gelijk een beetje gezonder zijn dan vorig jaar.. op de occasionele neusverkoudheid na valt dat dus zeer goed mee voorlopig. hout vastgehouden: check!
Op motorisch vlak, tja we staan recht en we zouden al eens rond de salontafel een paar stapkes zetten, we beginnen vooral goed ons evenwicht te vinden nu, gaan rechtstaan lukt nu toch al met 1 handje als steun en we blijven ook merkelijk langer staan. 't gaat vooruit dus. En we kunnen perfect de ballen in de ballenmachien terugsteken, de ringen rond de kegel doen, blokjes op mekaar zetten... volgende uitdaging: de blokkenstoof!
Op schooltoekomstvlak... hm, Ik heb dus na lang wikken en wegen toch maar gevraagd aan Tiemens school of Maren daar als inclusiekindje terecht zou kunnen. En ze zijn er over aan het nadenken... voor half november zouden we het verdict moeten weten, 't wordt dus een spannende week (al een chance dat ik in een subtropisch zwembad zit en niet veel tijd ga hebben om na te denken ). En op 16 november heb ik sowieso een afspraak in een Bo school hier in Gent om eens de sfeer te gaan opsnuiven...
Voilà dat was het zo'n beetje...; er staan een paar nieuwe foto's op de fotosite van mijn 2 schatten. En nu moet u mij excuseren want ik moet dringend mijn badpak gaan passen (midweekje bungalowpark... yippeeeeeeeeee!)
Is dat nu nog maar 3 november... aan de lading sintboekjes en de uitzinnige kleuter die hier elke dag door de living raast te merken dacht ik toch dat het al 5 december was!
De keuze is al gemaakt. Allé hij verandert elke dag nog, maar mama heeft de keuze al gemaakt, HA! En de Sint die heeft zijn kadootjes al keurig netjes verstopt in mama's kleerkast, HA!
De uitzinnige kleuter wil - en ik maak nu een opsomming in willekeurige volgorde - smurfen, véél smurfen. En clickx. En een racebaan. En de trein van Duplo. En terwijl we bezig zijn ook de manege van Duplo. En een schoolbord. En een gitaar. En o ja de grote tractor van Duplo. En een Barbiehuis en een Barbiebus en véééééééél Barbies! En de laptop van Cars. En Mickey Mouse Clubhouse. En een grote kraan. En een vrachtwagen. En een trein (hadden we da al nie?), En een pop. En een winkelwagentje. En een kassa. En. En. En.
En hij kiest ook voor zusje. Ik denk dat zusje pleemobiel wil mama! DIT! (het ridderkasteel that is). En zusje wil ook de draaimolen van de paardjes mama. En een pop! En het Barbiekasteel!
En ook mama valt in de prijzen. 'Niks om te werken hé mama'.( ok mijn opvoeding wèrkt!) Oooh kijk, ik weet wat jij wilt: een werkbank van Cars! (Oh Joy! Ik heb chance zeg!) Of dit mama: een voetbaltafel (jaja...)
En dan zullen we vantweekend eens de brief voor sinterklaas maken .... mama zal 'helpen'. Mooeehaaaaa!
Jajajaja.... nadat ik enkele weken geleden de uitnodiging van Tess kreeg in mijn mailbox heb ik er toch efkens over nagedacht. Want vorig jaar kreeg ik een superdesuperleuk kadootje van deze blogster maar kwam ik zelf hopeloos in de problemen met de deadline door een zieke dochter en niet op tijd begonnen etc etc en leverde ik mijn kadootje schaamteloos een week te laat af.
Maar ondertussen begon ik toch mijn moodboard al wat samen te stellen en nu ik de laatste week op zoveel blogs het welbekende logo weer zie verschijnen kriebelt het hier ook weer te hard.
Mijnen zoon zag het hélemaal zitten! Halloweenfeest op school! We gaan samen inschrijven op het secretariaat van de school en de juf legt duidelijk uit wat er allemaal te doen staat: een spookkasteel, voeldozen, heksen, spinnensoep en andere griezelige drankjes, een griezeldj, .... Ik vraag aan de stoere man: "én, zie je het zitten?". Twee blinkende ogen en een hevig knikkende zoon. Dus moeder schrijft in en betaalt.
Oma en opa opgetrommeld om zus een uurtje of 2 te entertainen terwijl wij gaan griezelen. Het internet afgeschuimd op zoek naar een passend schminkgezicht voor bij zijn skeletpakje. Eindelijk is het vrijdag, als ik Tiemen ga afhalen in de opvang zijn ze al volop bezig met de voorbereidingen van het feest en om de magie niet te bederven sluip ik met Tiemen weg langs de lange schoolgang ipv over de speelplaats.
Een uurtje later staan we er terug, verkleed en geschminkt en werkelijk, hij ziet er écht griezelig uit. Het begint al te schemeren. Ideale setting! En dan.... 'Mama ik ben een beetje bang'. Ah daar is de eerste heks. Een juf die ik onmiddellijk herken maar Tiemen dus niet. En daar zijn de eerste traantjes al. De juf doet haar hoed en pruik af en probeert Tiemen te troosten 'hei kleine jongen, ik ben het, juf X'. Nietske Juf x, een heks ja! De kleine jongen is met niks te overtuigen. Of toch, hij is bereid om het schoolterrein op te gaan en eens rond te kijken naar wat er allemaal te beleven valt. We kopen bij een paar zeer overtuigende heksen een lampionneke, we staan te kijken terwijl een heuse toverdrank bereid wordt, Tiemen mag 2 kadootjes kiezen bij een andere heks, we drinken een bekertje pompoensoep. En tussen al die dingen in fluistert hij telkens opnieuw 'ik wil naar huis mama'. Arme kleine jongen, zo uitgekeken naar dat feest, een ganse week lang en dan zo'n teleurstelling....
En ik had zijn gezichtje dus echt niet wit moeten schminken... want onder de schmink zie je zo zijn eigen witte, angstige gezichtje....
For the record: we vertrokken thuis om 17.30 uur en waren om 18.05 uur terug thuis . Oma en opa hebben nog nooit zo ne korten babysit gehad
Dat 20-maanderken maakt plots spectaculaire vooruitgang op motorisch gebied. Ze stapt nu rond de salontafel, langs de zetel, langs de lage tv-kast en veel zitten is er niet meer bij, rechtstaan! En terwijl we bezig zijn, de trap beginnen opkruipen, da's ook nieuw. Het maakt dat mama overal ogen moet hebben momenteel want de kleine meid heeft nog niet altijd door dat wàt ze doet soms tot gevaarlijke situaties leidt. Maar we zijn blij dat ze plots met een rotvaart vooruit gaat natuurlijk! Ben benieuwd hoe lang het nu gaat duren om de zetel eens los te laten en die 2 zelfstandige pasjes richting salontafel te zetten. Ik zweer het ik geef een feestje als ze alleen stapt!
Een vriendin zei deze week dat ze nog altijd wacht op de zomer.... ik ken het gevoel... die prezomer in de lente zijn we al lang vergeten, de echte zomer was er geen en nu hebben we al een paar keer een leuk nazomerweekend gehad ja. We moeten daar blij om zijn 't schijnt. hm hm. Het jaar loopt verdorie stilaan naar zijn einde zeg, En zonder op de feiten vooruit te willen lopen (want we hebben nog 2.5 maand te gaan natuurlijk): het was geen topjaar. Eerst de lange zieke winter van de dochter en toen dat net wat verteerd was en we aan het genieten waren van een leuke vakantie, valt de oma in panne. En wat leek een banaal iets te zijn wat met een kleine kijkoperatie verholpen kon worden, sleept nu al een half jaar aan. Een half jaar extra zorgen alstenblieft. En het einde is nog niet in zicht. Vervelend voor haarzelf in de eerste plaats natuurlijk maar ook voor mij mag en moet het stoppen want ik zit op mijn tandvlees. Emotioneel maar ook fysiek. Ik ben zo moe dat slapen niet echt meer helpt en de chronische ontsteking in mijn schouder helpt echt niet.
Maar bon. Binnenkort goede vooruitzichten, een midweekje bungalowpark. Ik kijk er ongelooflijk naar uit. U heeft er geen gedacht van.
Om nog eens even terug te komen op mijn vorige post... er staat oa een alinea waarin staat dat niks je kan voorbereiden op het moederschap en wat dat allemaal teweeg brengt in je leven.
Een vriendin van me zei na de geboorte van haar oudste dochter, 'ik mis mijn vorig leventje niet, oké het is aanpassen, het is organiseren en het is plots een totaal ander leven. Wat ik wèl mis is het gevoel om 'onbezorgd' te kunnen zijn'.
En dat is zo waar hé....; het is ook dàt waar ik het meeste mee worstel. Want dat kàn dus niet meer eens je mama bent. Kindjes zijn je eerste en laatste gedachte overdag en 's nachts ben je er onbewust ook mee bezig (of loop je rond om ongelukjes op te ruimen, slecht slapende peuters te troosten of nachtmerries weg te wuiven). Ze zijn er àltijd. is het niet fysiek aanwezig dan wel in je hoofd. Altijd en overal.
Er zijn altijd dingen om over na te denken. Kleine dingen, grote dingen. Beklemmend soms. Angstaanjagend ook soms. Glimlachend soms. Melancholisch soms. Maar het is er altijd. Al-tijd.
Ik slaap slecht de laatste tijd. Te veel aan het nadenken. Te veel om over na te denken. Dringend tijd om mijn hulplijn nog eens op te zoeken en terug wat perspectief te krijgen.
Begrijp me niet verkeerd hé... ik heb absoluut geen spijt van mijn beslissing om mama te worden. Maar het is niet alleen leuk, inspirerend, fantastisch, rozegeur & maneschijn. Het is soms verdomd moeilijk.
(En ik ben jaloers, ik geef het toe . Jaloers op M & S. Die het hele kindjesgedoe (voorlopig?) aan zich voorbij laten gaan. Die binnen enkele maanden hun rugzak en tent pakken en 9 maanden de wereld intrekken. Zonder zorgen. Goeie reis trouwens.. en babbel er toch maar eens over ook tijdens die 9 maand.. over dat hele kindjesgedoe )
Ik zit in een praatgroep voor mama's van speciale kindjes... één van de mama's postte onderstaande tekst. Ik werd er stil van. Nog eens. Zo herkenbaar....
Wist je het op voorhand? Mensen stellen me die vraag met de regelmaat van de klok. Toch het laatste anderhalf jaar, sinds de geboorte van mijn jongste zoon. Want die heeft Downsyndroom. Wist je het op voorhand? Het lijkt een neutrale vraag, maar is dat haast nooit. Schrap die haast maar. De vraag houdt altijd een gevoel in die de vraagsteller nauwelijks kan verhullen. Verbazing, bijvoorbeeld. Een schijnbaar onschuldige toonaard. Je hoort vandaag tijdens je zwangerschap al te weten of en wat er aan de hand is met het kind dat in je buik groeit. Soms sluipt er in die verbaasde vraag een klein en venijnig toontje. Zoals bij die Spaanse kinderarts die me in nauwelijks mis te verstane bewoording liet weten dat ik een maatschappelijk onverantwoorde keuze had gemaakt door een kind met een handicap ter wereld te brengen. Met een onverholen minachting zei ze: Tsja, er zijn nu eenmaal altijd van die vrouwen die het emotioneel niet aankunnen om een zwangerschap af te breken. En vervolgde: U weet toch dat er zoiets bestaat als vroegstimulering? Doet u dat maar met uw kind, dat hij later uit werken kan, horloges in elkaar zetten, bijvoorbeeld. Het is wel belangrijk dat deze mensen later nuttig zijn in de maatschappij. Waarbij het nut van het anders-zijn en de rijkdom die dat ons allen brengt totaal uit het oog verloren wordt, wegens niet economisch verrekenbaar. Jammer. Maar het meest klinkt door die vraag de angst. Zeker bij de vrouwelijke gesprekspartners in de vruchtbare leeftijd. Het kan mij ook overkomen, hoor je hen denken en ze klampen zich met de moed der wanhoop vast aan de reddingsboei die gynaecologen en professoren genetica hen uitwerpen. De nieuwe goden. Die het leven rimpelloos kunnen doen verlopen, het perfecte kind kunnen garanderen. Die ons de illusie voorschotelen dat wij het leven en de natuur onder controle hebben, naar onze hand kunnen zetten. Zij moeten ons doen vergeten dat we klein zijn en kwetsbaar en in het licht van de eeuwigheid eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. Dat we bang zijn. En elke confrontatie met een van de norm afwijkend kind lijkt bij veel mensen die levensangst te activeren. Mijn vraagstellers willen het niet gezien, gehoord of geweten hebben. Ik had het op voorhand moeten weten en er iets aan moeten doen, zodat zij het niet hoefden te weten. Maar wat weten we nou eigenlijk op voorhand? Dat we leven en sterven gaan. En als we een kind krijgen, dat we ouder zullen worden. In elke zin van het woord. En daarmee is alles gezegd. Soms zie ik in de supermarkt de klassieke scène van een hysterisch over de grond rollende peuter en een verhitte moeder die zin heeft om te slaan. Of knetterhard te gillen. Maar tegengehouden wordt door alle blikken die op haar gericht zijn. Een venijnig duiveltje in mij heeft dan zin om te vragen: En, wist u het op voorhand? Geen vruchtwaterpunctie die je hier op voorbereidt. Op hun boevenstreken, peuterdriften, pubernukken. Op de zorg die ze vragen, het geduld dat je moet opbrengen, elke dag opnieuw. Op alles wat hen overkomen kan en de angst die je daarbij voelt. Met de hand op de controleknop willen wij het leven op onze maat snoeien. Het dwingen te luisteren naar onze verwachtingen. Maar wie leven schenkt, krijgt leven in zijn glas. En soms lijkt het dat met elke stap die de prenatale wetenschap vooruit zet, de mens een stap achteruit zet in de aanvaarding van dat leven. In al zijn vormen en gedaantes. Bereiden we liever eenheidsworst dan het leven te eten zoals het geserveerd wordt, in al zijn broodnodige diversiteit? Zijn we zo bang geworden en zo week dat we dat niet meer durven? Zo blind dat we de meerwaarde niet meer zien van elke mens die geboren wordt, met of zonder handicap of chronische aandoening? Een bevriende moeder wiens jongste ook Down heeft, rekende uit dat er wereldwijd 7,5 miljoen mensen met Downsyndroom zijn. Dat is een heel volk, een natie. Ik zie het land waar zij wonen voor me, er wordt veel gezongen, gelachen en gedanst op Kabouter Plop muziek. Een pretpark is het: Hopsaland, ofzo. En niemand is er chagrijnig en niemand beoordeelt er de ander op uiterlijkheden. Iedereen bekijkt er het leven vanuit dat verfrissende, kinderlijke perspectief dat de gemiddelde volwassene lang verloren heeft. Het land leeft van toerisme. Elk jaar zakken overspannen en emotioneel verwaarloosde buitenlanders naar Hopsaland af. Om te onthaasten. Om hun batterijen op te laden. Om op hun hartswaarde gewaardeerd te worden. Wie ben je werkelijk? vragen de Hopsalanders als ze de paspoorten van de vermoeide reizigers afstempelen, en mogen we je graag zien? Wat een massief Bruto Nationaal Product zou zon land niet genereren. Met jaloerse ogen zouden naties de welvaart van hun vakantiebestemming aankijken. Zou dit volk dan mogen blijven bestaan? Zouden we dan pas zien dat ze nuttig zijn voor de maatschappij? Wist ik het op voorhand? Nee. Eigenlijk weet ik niets op voorhand. Hoe het moederschap me zou veranderen. Wat het van me zou vragen. Dat wist ik pas toen mijn oudste zoon als een rozig bolletje behoefte in mijn paniekerige armen lag. Ik wist op voorhand ook niet hoe ik boven mezelf zou uitstijgen. Dat wist ik pas toen ik na de zoveelste slapeloze nacht toch nog de moed vond om een brakend kind te troosten. En dat de geboorte van mijn jongste zoon mijn leven en levensvisies zo drastisch zou veranderen, kon ik nog minder bevroeden. Oh, er zijn best veel momenten dat ik denk: had ik het op voorhand geweten . Dat zijn de momenten waarop ik moe ben, de oudste zoon me het bloed onder de nagels haalt, de jongste naar de kinesist moet en daar onze verwoede pogingen om hem aan het kruipen te brengen vrolijk weglacht. Momenten waarop de niet- aflatende zorg me te veel wordt. Het is dan altijd Robin, mijn jongste met Downsyndroom, die economisch niet renderende jongen, die me in de ogen kijkt, diep binnen in me kijkt, me echt ziet, graag ziet en woordeloos zegt: je doet het goed, mama, je bent geweldig. Geen vruchtwaterpunctie die me dat nog afneemt. Goed geweten.
(Elke Hubens, mens en moeder van Simon (4 jaar) en Robin (20 maanden) Bron: Handiscoop, september 2004)
Een kind met een etiket. Een kind dat etiketjes haat. U begrijpt mij niet waarschijnlijk. Voor mij werd veel duidelijk met 'het etiket'.
Mijne zoon is een stoere piraat, een koene ridder, een hevige voetballer, een Tommeke Boonen op zijn fietske. Maar hij is ook een héél gevoelig, superaanhankelijk jongetje. Een jongetje dat optimaal functioneert als er wat regeltjes en wat structuur aan te pas komen. Een jongetje dat graag weet wat er gaat gebeuren en met wie. Een kind dat niet zot is van verrassingen. Een jongetje dat 's nachts druk bezig met is met al die vermoeiende indrukken van overdag te verwerken en daar heel veel last mee heeft. Een jongetje met scheidingsangst in het vierendertigste kwadraat.
En dan heeft de juf het plots over hoog sensitief. En geeft ze daar wat uitleg bij. En schrik je om zoveel herkenbaarheid. En dan vind je een site met info en kenmerken. En val je van je stoel. Van herkenbaarheid. Hoogsensitieve kindjes houden niet van etiketjes. Etiketjes in hemdjes, broeken, t-shirts, .... Tiemen heeft een bloedhekel aan die dingen. En da's maar één van de dingen waarvan ik zei dàt is het. Daarom is het.
Voor alle duidelijkheid: Ik ben géén fan van kindjes met etiketjes... maar als mama ben ik heel blij om een verklaring gevonden te hebben voor een aantal dingen. En met een paar heel eenvoudige tips gaan we nu ons leven wat herinrichten en hopen we op een rustiger kindje. Een kindje dat wat meer vertrouwen heeft. En op termijn hopelijk een kindje dat al eens een nachtje zonder zijn mama in de buurt kan.
Een nieuw rubriekje hier want er komen soms zo grappige dingen uit dat mondje van mijn eigenste kabouter babbel dat ik ze érgens wil opschrijven om ze later nog eens glimlachend te herlezen....
Tiemen gaat slapen... ik vraag of hij nog moet plassen. hij zegt neen. Ik zeg 'zeker hé, wat ik wil niet dat ik binnen 5 minuten al terug naar boven moet komen omdat je moet plassen.' Tiemen: 'ik ga zeker 10 minuten wachten om te roepen mama'.
Zoals elke ochtend een huilbui bij het vertrekken naar school. We komen aan op school, ondertussen is alles rustig. ik doe de autodeur open, maak de gordel los en Tiemen blijft zitten. ik zeg 'allé komaan, we zijn al te laat..'. 'Wacht, zegt Tiemen, ik moet eerst mijn drama's nog wegdoen!' (drama's.....tranen dus...)
Mama mag ik met de aplicine spelen?
Toen ik klein was was ik nog een kind, een echte baby hé mama en dan had ik een rommelaar....
ik wil gaan fietsen mama, want ik wil lawaai maken met mijn tingeling! (tingeling...fietsbel dus)
Vandaag was mijn grootste clown dus jarig... ein-de-lijk.... ofte... nu al? 't is te zien vanuit wiens perceptie niewaar....
Voor de grote jongen kon het allemaal niet snel genoeg gaan. Een gans scenario uitgeschreven voor 'zijn' feest, wie er allemaal aanwezig moest zijn: mama en zusje en peter Jeroen en oma en opa en Janne en Katrien en mémé en pépé en Hera en meter Hilde en Nonkel Bob en Hannelore en Elise en Annabel. En mama ik wil een taart met slagroom en chocolade en veeeeeel fruit en een prins! En ik wil een groene kroon! En er moeten slingers hangen en veel ballonnen.
En afgelopen zondag was het dan zo ver. iedereen op het appèl (behalve oma en opa die jammer genoeg door een buikgriep gegijzeld waren thuis), er was een taart met prins, een groene kroon, slingers & ballonnen én een lading kadootjes om u tegen te zeggen. En hij heeft genoten... zijn glunderend gezicht op de foto's spreekt boekdelen...en toen iedereen weg was en we samen eens keken naar alle nieuwe aanwinsten voor de speelgoedkast kreeg mama een dikke knuffel en een 'dank u mama voor mijn mooi feest'. Zo maar. Spontaan. Slik. Pink.
Vandaag was dan de feitelijke grote dag en die mocht hij op school vieren met zijn vriendjes. Mama had - alweer volgens het scenario of wat dacht u - cupcakes gebakken en versierd en Tiemen kreeg de kroon terug op en stapte met een glimlach van hier tot in Timboektoe zijn klasje binnen. kreeg dikke kussen van de aanwezige juffen en werd vandaag seriues in de bloemetjes gezet.. ze hebben in de loria gezongen mama! en ook eppie beurdee en ook van hie hie hoera! En we hebben gedanst en daarna hebben we de cakejes opgegeten. En er was er eentje over en dat mocht Tiemen blijkbaar aan de directeur gaan geven en daar kreeg hij een dikke duim van. Het kan niet op. En kindjes die jarig zijn die krijgen de verjaardagskoffer mee naar huis en wat zit daar in.... een kadootje voor de jarige én huiswerk voor mama! (mama moet een verslagje schrijven van de festiviteiten - zou een link naar deze post ook goed zijn? )
En omdat je nooit genoeg kan feesten breit mama morgen nog een klein verrassingsuitje aan de verjaardag... mama en Tiemen gaan samen plopperdeploppen!
En omdat Tiemen toch een klein beetje triest was omdat oma en opa er niet bij konden zijn volgt er volgend weekend nog een heel klein minifeestje...
En zo is het nieuwe schooljaar hier ook weer van start en zijn we al weer ondergedompeld in de wat rigidere structuur. En met succes want mijne zoon is merkelijk rustiger, geen woede aanvallen meer, slaapt beter... Ik heb met de start van school ook onze ochtendindeling wat veranderd. opstaan, direct badkamer binnen, kleren aan, naar beneden, aan de keukentafel eten en pas daarna mag er - afhankelijk vd tijd die overblijft - nog wat tv gekeken worden. En wat een verandering zeg... de chaotische, luidruchtige ochtendspits is veranderd in een rustige ochtend voor iedereen. oef. En ook 's avonds is het allemaal wat stricter en vooral vroeger, tegen 19.15 uur liggen er hier 2 kindjes in dromenland.
Tiemen zit bij juf Nele in de bijtjesklas, samen met 23 andere kindjes. tweede en derde kleuter samen volgens de filosofie van de school. En hij was van de eerste moment dol op zijn juf, die dikke duimen geeft, gitaar speelt, liedjes zingt... jaja we have a winner!
Maren is op 1 september ook overgegaan naar de kleine ravotters, de kleinste peutergroep in de crèche. En ze vindt het leuk maar het is precies wel vermoeiend . Om 18 uur is ze doodmoe en kan je maar beter zorgen dat haar eten vlug genoeg in haar mondje zit want anders is er luid protest. Ik kan goed geloven dat ze moe is, ze trekt zich nu volop recht aan alles en ze buitelt, kruipt, klautert in de crèche op en over alles wat ze tegenkomt... zeer goed voor de ontwikkeling van haar beenspiertjes natuurlijk...
En zo gaat de zomer langzaam (alhoewel langzaam..) over in de herfst... pfff. Not likin' it at all!
Eén van de trouwe lezers van mijn blog is zaterdag plots en vrij onverwacht overleden.... Veel te jong...
Rust zacht lieve Daphné.... Bedankt voor je reactie hier ooit en de vele mailtjes tussen ons die erop volgden.. ik zal al je goede raad zeker meenemen in mijn beslissing voor Maren haar schoolkeuze en wat ik ook beslis, als ze maar een greintje van het doorzettingsvermogen dat jij had, mag hebben, dan zal ik een hele fiere mama zijn... Hopelijk worden je hondjes, waar je zo veel aan had, nu goed opgevangen.....
Dat er hier serieus nagedacht wordt de laatste weken/dagen. Over belangrijke zaken. Inclusie onderwijs of niet? Hm. Ik was/ben zeer pro inclusie maar heb serieus schrik voor de dingen die erbij komen, al het geregel, het constant moeten 'onderhandelen' over je kind. Het heen- en weer gesleur tussen school & revalidatiecentrum. Maar ik ben ook niet overtuigd van Buitengewoon onderwijs en dat is grotendeels omdat het voor mij totaal onbekend terrein is.
Dus dank u downmama's en bammams (mijn persoonlijke denktank hihi) voor alle raad en steun en het delen van jullie ervaringen...
Dank u crèche voor het leuke nieuws dat Maren desnoods tot aan haar 18 jaar daar mag blijven... (allé 18 is nu overdreven maar ze mag toch een serieus stukske van de kleuterjaren in de crèche blijven tot ze er klaar voor is en dat mama er klaar voor is en we een goede oplossing gevonden hebben waar iedereen zich in kan vinden)
Staan de volgende maanden op de agenda:
- afspraak maken op Tiemen's school om te polsen hoe zij staan tgo inclusieonderwijs en of ze de uitdaging zouden willen aangaan.. - afspraak maken op een school voor bijzonder onderwijs om de sfeer op te snuiven en wat informatie te krijgen... - verder nadenken
Het gaat hier dikwijls over de dochter, ik heb nochtans een zoon die soms voor 10 telt!
Bijna 4 is hij, hij telt de dagen af voor hij zijn kaarsjes mag uitblazen, dat er gezongen wordt voor hem en vooral dat hij zijn kadootjes mag openmaken. Heelder dagen komt hij aanzetten met kado-ideeën. o kijk mama een vliegtuig! Een een trein! En een pinguin! Dat heb ik ook nog niet (talking Duplo). Of dat hij voor z'n verjaardag een uitje naar Plopsaland wel zou zien zitten. En dat hij een taart wil met veel fruit én slagroom. Jaja. We tellen af.. allé hij toch, mama iets minder toch. 4 begot. Waar gaat dat eindigen... daarna 5 zeker en dan 6 en... pffff. Ik mag er niet aan denken.
De kleine blonde god is hemel en hel momenteel. Hel omdat hij blijft woede-aanvallen krijgen om u tegen te zeggen. 'laat mij' en dan weet ik het wel. Er volgt dan ofwel zware ruzie met mama omdat 'laat mij' nu echt wel niet kan. ofwel laat ik 'm idd en dan gooit hij met deuren (de deur van z'n speelhuisje gelukkiglijkst meestal), gooit hij blikken, of begint hij met speelgoed te gooien. Zucht. ik vind er geen antwoord op momenteel. En hoop dat het weer zal overwaaien, ooit. En ondertussen krijgt hij een time-out ergens waar ik hem niet kan zien en hij mij niet, zo gaat het nog het vlugste over. Hel omdat hij blijft weigeren van in z'n eigen bed te slapen... 't is alweer maanden geleden denk ik dat hij daar nog eens sliep. Ik begin er niet meer aan. Hij slaapt nu in een deftig spijlenbed in mijn kamer. Ik slaap en hij slaapt, allé behalve die paar keer per nacht dat hij 'mama' zegt en ik 'ja tiemen' moet antwoorden. Voor de rest slapen we hier. Er komt absoluut zeker ooit nog een periode dat hij met afschuw mijn verhalen aanhoort over een jongetjedatnietinzijneigenbedwouslapen.
Maar hij is ook hemel. Gewoon omdat hij is wie hij is. Blonde spring-in-'t veld. Kan niet stilstaan/zitten/liggen. Altijd in beweging. Dol op zijn zus. Grappig ('nu ben ik grappig hé mama nu ik zo'n grapje vertelt heb?'). Meisjesmagneet. (Janne, Emma, Pixie, Annabel, juf Charlotte, .. ze liggen allemaal aan zijn voeten (denkt hij )). Fantast met zijn eindeloze conversaties tussen duploventjes, auto's, smurfen. Voetballerke (mamààààààà mijn bal ligt weer bij de buurtjes). TV Kijkerke (Kaatje, de Smurfen, Mickey Mouse, Plop etc...). Vleierke ('ik kom op jouw soot zitten mama'). Eterke (àlles maar werkelijk alles eet hij met Spaghetti en Frietjes als absolute favorieten), ik kan nog efkens doorgaan..
Hij is wie hij is met al z'n eigenschappen, het is vooral een hele lieve, zorgzame uk. En hoe groot hij ook mag worden, voor mij blijft hij altijd dat kleine hulpeloze wezentje dat ze bijna 4 jaar geleden in m'n armen legden.
Nog drie weken drie en dan geven we een reuzefeestje!
Dus the misses is ondertussen 18 maand. Anderhalf! Ongelooflijk hoe vlug dat gaat...
Ze zit/staat op het randje van zichzelf op te trekken en te blijven staan... in de crèche doet ze het al blijkbaar, thuis blijft het bij verwoede pogingen en met wat assistentie lukt het wel. Maar ze hobbelt de ganse benedenverdieping af nog altijd, ik heb m'n rug nog niet gedraaid of ze zit in de keuken schuiven open te trekken en in de inhoud op de vloer te gooien of nog beter in het berghok de was te sorteren . Dus hebben wij maatregelen genomen (een afscheidingshekje geplaatst aan de livingdeur) en oh boy she is not amused... Toen ze het gisterenavond ontdekte op haar kruiptocht heeft ze me daar toch een bleitconcert van jewelste gegeven.. met de nodige theatrale armbewegingen, snikken, .... als er audities in de Vlaamse Opera uitgeschreven worden kan ze zo de hoofdrol opnemen. Grappig. En toen ik haar toonde dat zo'n hekje echt wel positieve kanten heeft ook, dat je je eraan kan rechttrekken bijvoorbeeld kreeg ik een blik. U weel wel zo'n blik.die.kan.doden. Hihi...
Ze heeft 4 tandjes (kiezen) , ze is 74 cm en weegt 9 kg. Ze draagt maatje 74/80 en schoentjes maat 18. en de meest schattige muizenpantoffeltjes maatje 17. Cute. Ze zegt mama, dada, mba (bumba) en P. P met bijhorende vinger die wijst naar Emilio Romano, onze poes. Ze kijkt doodgraag tv, en ze kijkt echt.. ze zit mee te swingen als Kaatje of Mickey Mouse zingt, ze zwaait als Koning Koos, Zaza en Toto zwaaien en ze probeert de geluidjes na te doen van babytv. Ze speelt met de ark (beestjes in de boot, beestjes uit de boot), met de duplo's en ze is zot van al haar knuffels. Ze rolt de bal terug naar broer en als 'binnen de minuut' ooit terug op TV komt schrijf ik haar in want niemand kan vlugger de doos tissues legen dan mijn dochter . Ze eet meestal alles braaf op en ze eet veel! Het enige wat wat overredingskracht zal vergen zijn stukjes fruit blijkbaar maar in de crèche zeiden ze dat dat perfect normaal is, zo'n fruitpap smaakt uiteindelijk vrij unform wàt je er ook ingooit, zo'n apart stukje fruit heeft ook een aparte smaak en textuur en dus logisch dat zoiets wat meer aanpassing vraagt, zeker bij kindjes die moeite hebben met overgangen. Dus we blijven volhouden!
En op 1 september is het niet alleen voor broer een grote dag met de overstap naar de tweede kleuterklas maar ook voor Maren! Want na 14 maand babygroep werd het wel eens tijd voor de kleinste peutergroep dachten ze in het Bengelhof. Dus nemen we met weemoed afscheid van verzorgsters Tamara en Sandra en steken we de gang over naar Katia. Maren is al een paar keer gaan wennen en dat komt allemaal dik in orde, ze vindt het nieuwe speelgoed heel fascinerend blijkbaar, ze eet daar goed, ze slaapt daar goed en ze laat zich niet doen door de grotere kindjes. ik had dat nu ook niet gedacht van dat laten doen eigenlijk . Hopelijk stimuleren de grotere kindjes daar (die allemaal al lopen) haar motorisch een beetje en de nieuwe uitdaging daar wordt ook alleen leren eten... voorlopig heb ik het nog niet ingevoerd thuis, ik geef ze wel eens een lepel in haar hand maar die belandt binnen de 1 seconde op de grond en ook bord of beker moet eraan geloven als ze eraan kan dus ik denk dat Katia zich aan iets mag verwachten.... en ik ook.
Wat kan ik nog vertellen... dat ze een hele goede slaper is eigelijk, ze slaapt van 19u tot... tja soms tot 9u, 9.30 uur en in de namiddag doet ze ook nog een dustje van een uur of 2,3.. ik klaag dus niet . En op gezondheidsgebied... we hebben deze zomer welgeteld 14 dagen het neusspoelen kunnen afschaffen, ondertussen zijn we al weer volop bezig met spoelen, druppels etc... tja, de echte Belgische zomer zal er ook wel voor iets tussenzitten hé... de NKO arts was in elk geval supercontent over haar. Met haar verminderde weerstand zijn die verkoudheden normaal en het is een kwestie van eruit te groeien..
En het allerleukste bewaar ik voor het laatst... ze draagt haar haar in 2 staartjes nu! SU-PER-SCHATTIG! (check out de 18 maand foto )
Veel te vlug gaat dat toch hé.... drie weken plan je en dan denk je vooraf, ammai hoe ga ik die weken vullen en hoppa plots zijn die weken en dagen voorbij.... maar we hebben een leuke en deugddoende vakantie gehad en er komt nog een weekendje weg aan binnenkort dus we hebben nog iets om naar uit te kijken....
Wat hebben we gedaan om die drie weken te vullen.... awel:
- we zijn begonnen met een paar dagen wassen, strijken & valiezen pakken en een weekje richting Westhoek trekken, iets meer in het binnenland deze keer zo met alle "bergen" rondom ons waar de voorjaarsklassiekers passeren. Een boerderij 'op de schreve' zoals dat daar heet, 10 meter lopen en we stonden in Frankrijk. Cool. Er was heel regenachtig weer voorspeld dus zaten onze koffers vol met lange broeken, truien, regenlaarsjes en veel meer speelgoed dan we normaal zouden meenemen. Maar we hebben dus absoluut geen 7 dagen regen gehad... de eerste dag is letterlijk in het water gevallen maar de daaropvolgende 5 dagen was het vrij droog met zelfs 1 dag echt mooi weer (buiten kunnen eten en al). De kindjes hebben zich het pleuris gefietst, gevoetbald, gecrost, diertjes eten gegeven, geschommeld en gegleden. We hebben Ieper, Bailleuil en een oude steenmolen bezocht, 2 x een middagje Bellewaerde gedaan en een dagje naar zee geweest... We hebben genoten van alle dieren op de boerderij, vooral van de poezen die ongegeneerd naast ons op de bank kwamen liggen (het was ook hun boerderij natuurlijk ) én we hebben een internet- en tv-loze week overleefd (wel laptop mee en filmskes voor de kindjes).
- terug thuis back to reality met een weekje klusjes in huis, wat verven, baby- en kinderkleertjes sorteren en wegdoen of per maat wegstoppen in bakken (met excellfile van wat we allemaal in voorraad hebben - efficiency is my middle name ), babyspullen afwassen en op internet zetten voor de verkoop, koken, wassen & strijken en in de late namiddag toch nog iets leuks proberen doen met de kindjes... binnenspeeltuin, buitenspeeltuin.. afhankelijk van het weer
- en toen was het weer maandag en mocht de dochter terug naar haar vriendjes in het Bengelhof.... ik had een beetje gevreesd voor een drama maar neen hoor, ze was superblij om er terug te zijn, wel pokkemoe de eerste avond en duidelijk moeten wennen aan de wat rigidere structuur terug en het vroege opstaan uur (want mijn dochter is in de fase van 'ik slaap tot 9u-9.30u'). En ze verhuist volgende week van de babygroep naar de eerste peutergroep... we hopen een beetje dat we haar motoriek op die manier toch een beetje in een stroomversnelling krijgen en dat ze wat extra gestimuleerd wordt door alle loperkes daar in de groep want ze kàn zich dus rechttrekken en blijven staan maar zitten en poepschuiven is toch zoveel gemakkelijker niewaar . Hopelijk ziet ze vlug de voordelen in van het rechtstaan en wie weet eerste stappekes...
- en toen hadden mama en tiemen 2 dagen tijd voor mekaar, hoezee. We begonnen onze tweedaagse met een halve dag 'leer uw stad - de schuunste stad van het heelal that is - kennen...: we trokken op zoek naar ridders in het Gravensteen en daarna gingen we met een bootje varen. Om de jonge toerist te plezieren trok het bootje speciaal heel traag langs de waterschildpaddenkolonie aan het Rabot en zagen we tientallen schildpadden luieren in de zon op en langs het water. Daarna lunch op een terrasje met de mama en toen was het tijd voor Tiemens allereerste cinemabezoek. Cars 2 speelt en ik hoopte een beetje dat de allergrootste Carsfan ever dat wel zou kunnen appreciëren al. De voorfilmpkes duurden veel te lang maar eens de film begonnen was, zat hij vrij vlug mee in het verhaal en al kwam hij bij enkele spannende passages toch veilig op mama's schoot zitten, hij vond het wel leuk denk ik. En hij heeft ook al de volgende film uitgekozen die hij wil zien 'de gelaarsde kat' - zijn eeuwige voorliefde voor de shrekfilms is daar niet vreemd aan. Einde dag 1. Op dag 2 trokken we heel simpel met zijn beste vriendinneke naar zee: strand, water, emmertjes & schopjes... meer moet dat echt niet zijn. En 's avonds trakteerden zijn meter en peter nog op een ijsje en zo was de hele dag geslaagd.
- en toen brak de laatste dag van de vakantie al aan (allé voor de mama toch want de zoon heeft nog een weekje boerderijvakantie met oma en opa in't verschiet...) en was het van vlug opruimen, wassen, strijken en zorgen dat ons huis een aanvaardbare graad van properheid heeft .
En toen was het helemaal back to reality met wekker en al!
Een update van de babyspullen die hier nog weg mogen....
- een lodger shelter, een fleece wikkeldeken met roze bloemetjes voering. Maren heeft er 1 winter geniet van gehad. Je kan het wikkeldeken omvormen tot draagdoek. In originele verpakking! - een buggypod... een watte? dat is een aanhangstoeltje met 1 wiel dat je aan de meeste 4wielsbuggy's kan bevestigen zodat broer of zus zittend kan meerijden.. ze zitten dan naast mekaar en je buggy wordt ongeveer 35 cm breder door het stoeltje. Pakt dus minder plaats in dan een dubbele buggy. Op de verpakking staat tot 15 kg maar aan 12 kg vond ik dat toch al redelijk zwaar, 't is maar dat u het weet. Is maar enkele keren gebruikt. In originele verpakking met gebruiksaanwijzing voor montage! - een donkerblauw hangstoeltje van Chicco voor aan een tafel te hangen voor kindjes tot 15 kg. Je kan het zitje in drie richtingen draaien, heel handig! - een blauw badje met berepootjes waar mijn dochter menig baduur in gespendeerd heeft - een lichtblauwe tummytub waar mijne zoon menig baduur in gespendeerd heeft
Mail me gerust als je een foto wil zien of een bod wil doen!
Wij gaan er even tussenuit.... we zijn er aan toe! Een weekje boerderijvakantie in de Westhoek.... het belooft een hele natte week te worden dus veel buitenspelen zal er niet inzitten waarschijnlijk maar we zoeken wel wat binnenspeelmogelijkheden en we hebben wat extra speelgoed en knutselgerief ingeladen en we gaan het niet aan ons hart laten komen. Want we zijn allemaal toe aan een weekje relaxen, een weekje waarin het uurwerk een plaats op de achtergrond krijgt en we eens kunnen genieten van het niets moet alles mag gevoel.
- is de dochter al 17 maand! - poepschuift ze vrolijk verder, ze zou al eens in kruiphouding durven gaan zitten om dan vlug haar 'fout' te herstellen - doen we er hier veel aan om haar op haar 2 voeten te krijgen en uit haar comfortzone (kleermakerszit) zodat ze zich toch eens zelf zou beginnen rechttrekken en gaan staan. 't is dat dat kleermakerszitten en poepschuiven o zo comfy is hé... ze weet het verdomd goed! Maar hey, eerste schoentjes gekocht en goedgekeurd door the misses, prinsessenzeteltje gekocht en aanvaard, prinsessenbankje geïnstalleerd en zo af en toe warempel eens gebruikt, laag paardje op wieletjes gaan halen bij de spelotheek en wordt gebruikt... jaja ik zei het al veel inspanningen... - heeft ze ondertussen drie kiezen en is nummerke 4 in aantocht heb ik de indruk... andere tanden zijn voorlopig overbodig precies... - heeft de dochter een nieuw 'spelletje' als in: mama steekt een lepel soep in mijn mond en ik speel voor fontein... datzelfde spelletje is ook mogelijk met yoghurt, water, melk, fruitpap... en het blijft grappig! - is mijn vrolijke slapengaander plots veranderd in een kindje dat luidkeels protesteert en nog een half uur haar keel openzet als ze moet gaan slapen..; jaja.. gelukkig enkel 's avonds en niet voor de middagdut. - is de dochter al in vakantie want crèche gesloten en is de mama zeer benieuwd hoe ze zal reageren als ze binnen drie weken terug gaat... - zijn de huilbuien hier nooit ver weg want madam is plots 'vreemd'. En niet alleen op vreemde plaatsen en bij vreemde mensen maar ook gewoon thuis als mama uit het zicht verdwijnt.... vermoeiend! - speelt ze heel graag met broer en vooral met datgene waar broer mee probeert te spelen... het is hier voortdurend brandjes blussen tegenwoordig. favoriet spelmateriaal bij maren (naast papieren zakdoekjes in friemels uiteen trekken): auto's, de diertjes van de ark, smurfen, duplo's... hey en laat dat nu nét ook het favoriete spelmateriaal van broer zijn! Interesting! - is ze nog altijd mijn lieve, schattige, mooie, grappige zonneke in huis....
Ben ik nu de enige, vraag ik me af, die de laatste schooldag een beetje emo is? Of zijn er nog mama's die toch eens terugdenken aan het afgelopen jaar en zich ook afvragen waar al die weken en maanden naartoe zijn.
Het lijkt gisteren dat mijn kleine man en ik de grote schoolpoort binnenstapten en in de speelzaal van de kleuterschool op een bankje gingen zitten wachten tot een juf naar ons toekwam en Tiemen kwam verblijden met de boodschap dat hij vanaf nu een kikkertje was. Dat hij met zijn kleine handje stevig in mijn hand de schoolgang binnenstapte, een kastje toegewezen kreeg met een symbool (een bal), een kapstokje en ons uitgelegd werd wat we waar precies mochten of moesten leggen en hangen. Dat zijn juf ons meteen bekoorde met haar lieve lach en haar warme onthaal. Dat mama met een traan in de ogen en een krop in de keel haar kleine jongen achterliet voor zijn eerste (halve) dag op school. Een jongetje dat nog middagdutjes deed, dat nog een beetje hulp nodig had bij jas aandoen, soep eten, naar toilet gaan... zo die kleine dingen die je als mama bijna achteloos en automatisch doet en waarvan je hoopt dat ze dat op school toch niet gaan vergeten.
En nu, een schooljaar later, crost de kleine grote man een paar tientallen meters vooruit op de mama als we de school binnenstappen, staat hij al honderduit te vertellen tegen zijn vriendjes en vriendinnetjes tegen dat mama in de schoolgang geraakt is (want de mama durft al eens stoppen om een klapke te doen met een andere mama onderweg), komt hij nog eens vlug en van ver een kusje geven voor mama weer weg is. Middagdutjes zijn voor watjes en naar toilet gaan doet hij allang helemaal zelf en alleen. En straks verlaat hij voor de laatste keer de kikkertjesklas om ze in september in te ruilen voor de bijtjesklas.
En tussendoor ergens in al die maanden was er een zeer zieke zus, een beetje verwarde broer, een paar keer huilen bij het afscheid, spelen in de sneeuw, elke ochtend goeiemorgen zeggen aan de kippen, een incident met een mes, wat verloren geraakte spullen, heel veel kunst- en knutselwerkjes, heel veel versjes en liedjes, Juul de immer aanwezige in de klas, veel leuke dingen leren, veel zand in de schoenen en vooral veel lachen, spelen en plezier maken met alle vriendjes in de klas.
Bedankt juf Sabrina, juf Lut en vooral juf Cathérine om van dit eerste schooljaar van de kleine man een onvergetelijk jaar te maken. Zijn kikkertje dat hij meekreeg deze week krijgt vast en zeker een plaats in de memorybox voor later!
pffff, zal ik hier wel schrijven dat alles rustigjes voortkabbelt. Te vroeg gejuichd. Of ik maak van veel muggen nen olifant dat kan ook.
In elk geval is mijn meisje weer snipperdesnipverkouden en heeft ze dankzij haar niet aanwezige weerstand een fijne schimmelinfectie opgelopen, heeft de zoon weer kuren, zijn er weer eens administratieve dinges te regelen en op te lossen, moet ik het al wéken stellen zonder mijn favoriete babysitters opaenoma, ligt ons huis weer helemaal readytogo voor een sublieme aflevering van Sienenmaria én on top of it all ligt de mama nu ook nog eens in de lappenmand. Griep en sinusitus, ik kan het u verzekeren het is géén combinatie en al helemaal niet met zo 2 kleine kinders die ook aandacht en entertainment willen.... Afgelopen weekend was regelrecht rampzalig en dankzij de goede zorgen van mijn broer zijn de kindjes niet verhongerd, niet verdorst en hebben ze zich zelfs redelijk gedragen. Dank u broer! Want de mama was het toonvoorbeeld van een levende (alhoewel..) voddenpop, een uitgewrongen dweil, enfin, u kan er zich iets bij voorstellen. Niet in staat tot iets eigenlijk. Zucht.
Dus vakantie zou welkom zijn, zo nu ongeveer. Nu dus. Euh NU! Iemand?
Het leven kabbelt hier rustig voort. we gaan werken, naar school, naar de crèche.. De afgelopen lange weekends een paar leuke uitstapjes gemaakt (babybezoekje, zee, Blaarmeersen, binnenspeeltuin, Plopsaland). Geprobeerd om de kleine grote man wat meer qualitytime alleen met mama te geven door een aantal van die uitstapjes solo met hem te doen. En dat viel wel in de smaak, bij beide partijen mag ik wel zeggen. Het is leuk om met hem alleen op stap te gaan, we pakken ons op en we zijn weg. Geen gesleur met buggy, eten, pampers, geen rekening houden met middagdutjes etc.. 't is toch anders. (maar het is natuurlijk ook leuk om zusje eens mee te nemen hé!).
Tijdens de grote vakantie heb ik 2 dagen quality time geboekt met the misses en 2 dagen met de kleine grote man. Die 2 dagen met the misses zullen wat rustiger verlopen, mama zal eens een boekje kunnen lezen tijdens de middagdut en voor de rest het ballenbad uitzetten, een badje vullen en veel plezier maken in de tuin (weergoden wees mij goedgezind 14 en 15 juli aub en o ja ik moet dan ook valiezen pakken want 16/7 zijn we weg op vakantie naar de boerderij in de Westhoek. (zou daar een prijs voor bestaan voor de meest enthousiaste Westhoekvakantieganger.. want ik kom zeker in aanmerking met de 5e Westhoekvakantie op 4 jaar tijd ). Na onze vakantie heb ik dan 2 daagjes alleen met de kleine grote man en dat zullen wel wat actievere dagen worden denk (vrees) ik. Een dagje zee zit er zeker bij en ik denk dat ik ook een dagje Gent ga doen met hem.. met de bootjes varen, naar het Gravensteen, de tuin of het huis van Kina...een filmke meepikken... er is genoeg te doen in de mooiste stad van het heelal om een bijna 4-jarige een dagje bezig te houden.
Maar voor het vakantie is zijn er nog een paar drukke weken op het werk, nog wat ambetante papierzaken in orde brengen, de belastingbrief in te vullen en het huis en de tuin wat vakantieklaar te maken (liefste poetsvrouw gelieve u nog eens te laten zien pleeeaaaaassseee..).
Nog een maandje doorbijten en om ons op de been te houden kijken we af en toe nog eens naar de hele mooie foto's die vorig weekend aan zee gemaakt werden.. het vakantiegevoel spat er van af. U vindt er enkele bij de fotooookes!
Ga je vechten kleine meid? Vechten tegen die vieze beestjes die nog maar eens je luchtwegen en vooral longen aanvallen. Vechten voor elk hapje zuurstof dat je binnen kan krijgen.. Vechten zodat je vlug weer kan ravotten met je broers en zus. Vechten zodat je lieve mama vlug weer wat positiever nieuws kan melden. Vechten zodat we vlug weer foto's van zonnestraaltje Luna te zien krijgen.
We denken aan je meid en sturen al onze positieve energie jouw richting uit.
Van je vriendinnetje Maren, broer Tiemen en mama bé
update: het gaat ondertussen gelukkig al een stukje beter met Luna, oef!
- de geur van versgemaaid gras - de zon op m'n huid (o ja damn ik heb zwaar zonne allergie dit jaar, no sunshine for me...) - na het werk de autoradio loeihard en samen met the misses meedansen en zingen (maren dansen en ik zingen dus ;-)) - ne goeie spaghetti bolognaise, zo eentje met massa's verse groentjes erin - een briefje van 20 euro vinden in een broek die al een half jaar in de kast hangt - mijne zoon die met iedereen, maar dan ook met iedereen die hij tegenkomt een klapke begint te doen... (vanmiddag tegen de kassajuf bij de zeeman: 'da's voor mij en da's voor mijn sus. mijn sus noemt maren. En ik ben zo en mijn sus zo (doet de smoggebaren voor broer en zus) en mijn opa was veel te vroeg wakker vandaag.' De kassajuf was very interested...) - de stem van Mr. Luke Walter Junior, helaas veel en veel te vroeg vertrokken naar de eeuwige jachtvelden... - de stem van Ozark Henry, ne goeien tweeden - gaan shoppen en net dàt kledingstuk vinden waar ge naar op zoek waart (dream on dus...) - mijn 2 collega's die een perfecte imitatie van de 'Gammahomo's' doen... - 's avonds in de zetel zitten met Emilio Romano (onze kater) op m'n schoot - de begintune van NCIS (i know , i know...;-)) - chocomousse ...
dingen waar ik mij aan durf ergeren
- kinderen die voor 7.00 uur 's morgens hun bed uit duikelen en al na 10 min. in hun ogen zitten wrijven omdat ze eigenlijk feitelijk nog moe zijn - een glas melk uitschenken, er een goeie slok van nemen en ontdekken dat de melk zuur is - rijden door slalomstraat 'euh ik bedoel de wondelgemstraat' met zijn (drie)dubbelgeparkeerde voertuigen, laden en lossen tijdens de spitsuren, overstekend wild allerhande en mannen die plots hun remmen dichtgooien omdat ze 'ne maat' zien waar ze dringend een klapke mee moeten doen.. midden op de openbare weg.. midden tijdens de spitsuren..en o ja en ik vergeet de overheerlijke geur van de tientallen kipaantspitkramen te vermelden... ( en ja helaas het is echt de kortste weg naar huis) - mensen die zonder hun richtingaanwijzers te gebruiken plots alles dichtgooien en afslaan - mensen die vertragen, stoppen, toch doorrijden, weer vertragen, stoppen en dàn pas hun richtingaanwijzer aanzetten.. (ah u moest dus parkeren... ) ter info de juiste volgorde is.. richtingaanwijzer gebruiken, vertragen, stoppen. En neen u kan meestal niet met uwen gigantische suv in die kriebelparkeerplaats, zoek maar verder. - met de zoon gaan winkelen want ge komt altijd met veel meer thuis dan ge voorzien had (en dat geldt voor voeding, kleding, speelgoed, àlles dus) - mensen die naar XXX bellen en verkeerdelijk bij mij terecht komen (àl 5 jaar Belgacom, al 5 jaar duurt da) en die zonder te luisteren wie de telefoon afneemt (ik zeg da nochtans iel duidelijk) beginnen ratelen en hun probleem uitleggen (meestal willen ze niet of later betalen) en dan woest zijn omdat je er hen op attent maakt dat ze de verkeerde aan de lijn hebben. Neen mensen ik kan daar écht nie aan doen, ik kan u ook nie doorverbinden, ik vind da even ambetant als u en neen, het ligt nie aan u maar ook nie aan mij.
en voor mijn lijstje ergernissen te lang wordt... that's all folks!
- ze poepschuift, mijn zonneke, ze poepschuift het ganse huis rond achter mij aan. En alhoewel ik dat allemaal bijzonder schattig vind zo'n kindje in beweging en ik heel trots ben op haar vorderingen natuurlijk, is het toch weer even aanpassen. Altijd goed kijken voor ik m'n voeten verzet want ze komt meestal heel stillekes achter me aan en blijft dan pal achter mij zitten. Pas als ik me omdraai of te kennen geef dat ik haar gezien heb kraait ze het uit van plezier, geeft ze applausje-voor-haarzelf, doet een dansmoveke of twee en hoppa daar gaat ze weer. Ondeugd . Maar ne kruiper in huis betekent ook weer meer was (pottezwart is ze tegen 's avonds) en meer stofzuigen om de schade toch enigszins te beperken.
- ze heeft een tandje, jèhj, eindelijk, 15 maand en 1 week heeft het geduurd. Maar dus vaneerstekeer een tandje met karakter: een kies. Want zo'n tandje vooraan da's voor sissy's, daar doen wij hier niet aan mee . De voorloper van de tand was een zeer onrustige, koortsige & slapeloze nacht waar mama nog steeds van aan het recupereren is. Dat belooft tegen dat alle tandjes erdoor zijn niewaar.
- de zoon begint het te begrijpen, er zijn nog momenten dat ik een plekje zoek achter het behang maar het is fel verbeterd ik moet het zeggen zoals het is. ik heb begrepen dat moeheid de voornaamste oorzaak is van zijn kuren en hij heeft begrepen dat het toch niet opbrengt zijn kuren en voila we hebben mekaar gevonden. Meestal toch.
- volgende week deze tijd hoop ik al met mijn nieuwe bolide rond te zoeven, mijn driejaarlijkse zelfverwennerij kent weer zijn hoogtepunt. Nen nieuwen otto yeah! Ik heb mijn goesting gebroken voor de eerste keer van mijn leven eigenlijk maar ja suv's zijn benzineverslaafde gekken op hoge wielen en eigenlijk helemaal niet gemaakt om 90% stadsverkeer te doen. Maar snik, dubbel snik. Hm. Het is dus het gezinsvriendelijke broertje geworden waar buggy's, fietsen, een olifant en een ganse hoop bagage moeiteloos in verdwijnen en ge nog den indruk hebt dat ge niks meehebt. Hoop ik.
- werktroubels waar ne mens toch ne keer over moet nadenken. Want dat wordt gepresenteerd als iets positiefs en waw en wij zijn uitverkoren maar eigenlijk feitelijk is het een verkapte vorm om mij toch een pakske werk bij te bezorgen. En dat gaat helaas niet gepaard met navenante aangepaste verdiensten vrees ik. Ah nee, want we zijn uitverkoren, ei ei, misschien moet ik wel inleveren wie weet. .
- en om te eindigen zal ik nog eens iets verrassends vertellen: ik ben moe! En hoe weet ik da? Awel ik maak ruzie met iedereen, ik heb 10 keer per dag goesting om in tranen uit te barsten, ik slaap slecht, ik heb geen fut om mijn huishouden op een deftige manier te doen en o ja ik maak ruzie met iedereen.
PS: Over dat laatste: liefste deurknopleverancier als u dit leest: op u was ik wel degelijk met reden kwaad en nog.
ik zie u denken, waarover gaat ze het nu hebben, laaghangende wolken of wa?
Neen! Ik volgde deze week deel 1 van een cursus SMOG (spreken met ondersteuning van gebaren). Vermits Maren haar taalontwikkeling vertraagd zal zijn en ze dus (veel) later zal beginnen babbelen (brabbelen daarentegen doet ze 24/7 ) wordt er voor downkindjes aangeraden om een ondersteuning te bieden met SMOG. Ten eerste omdat de kindjes, eens ze de gebaren herkennen en zelf ook maken, zo duidelijk kunnen maken wat ze willen (en je zo dus een hoop frustratie kan vermijden) , ten tweede omdat het tonen van een gebaar bij een woord voor het kindje een extra houvast is voor de herkenning. 'oei, en gaat ze dan altijd met gebaren blijven spreken?' Neen, helemaal niet, eens de taal meer en meer begint te lopen blijven de gebaren achterwege. Er zijn blijkbaar wel kindjes die nog eens 'hervallen' als ze ziek zijn of te opgejaagd bv om iets te kunnen zeggen. Maar normaalgezien vallen de gebaren na verloop van jaren helemaal weg. 'en is dat dan gelijk bij dove/slechthorende mensen die gebarentaal?' Neen, de gebaren zijn ruwer, echte gebarentaal vergt een zeer goede fijne motoriek en natuurlijk is die bij downkindjes ook vertraagd dus zijn de gebaren basic. Veel dingen zijn wat u automatisch zou doen trouwens. Slapen.... eten...drinken.. het zijn maar enkele vb van gebaren die u ook al onbewust maakte naar een kind.
Het was leuk in elk geval de cursus, al 70 gebaren geleerd, enkele andere ouders ontmoet, een goeie babbel gehad met de logopediste. ik was samen met 2 begeleidsters van de crèche naar de cursus gegaan trouwens, want het is heel belangrijk om de smog door zoveel mogelijk mensen uit marens omgeving consequent te laten toepassen. Dus thuis, bij oma & opa, in de crèche, meters & peters, babysit... ze ontsnappen er niet aan . Maar de begeleidsters dus, cremekes van dames trouwens, ik mag mijn pollekes kussen dat Maren elke dag door zo'n gemotiveerde en lieve mensen opgevangen wordt. Mocht het mogelijk geweest zijn, àlle verzorgsters waren meegekomen naar de cursus, zo groot is het enthousiasme en de inzet om Maren vooruit te helpen. Fantastisch toch hé! Tijdens de pauze waren we efkens aan het babbelen en het aspect 'school' kwam efkens aan bod en ze werden plots heel stillekes en zeiden dat ze Maren enorm gaan missen als ze ooit het Bengelhof verlaat. Hihi, softies. Ik denk dat we daar altijd een speciale band mee zullen hebben, met de crèche.
Maar ik wijk af, SMOG dus, ik ben Tiemen ook wat gebaren aan het aanleren, zo al spelende, en hij pikt dat vrij vlug op moet ik zeggen! En nu wordt het langzaam introduceren bij Maren hé. Beginnen met 5/6 gebaren en kijken hoe ze erop reageert en hoe vlug ze dat oppikt, dat kan màànden duren blijkbaar dus ik zal mijn pakske geduld best bovenhalen. Maar ik zie het zitten, het wordt vast weer een boeiende periode!
Ha! Vanaf vandaag rij met met tram 4 gelijk ze dat zo zeggen. En vind ik dat erg? Goh. Eigenlijk niet. Of ja. Toch een beetje. Want er zijn een paar onmiskenbare tekens dat ik ouder word en er is iets wat ik wél nog zou doen als ik wa jonger was maar nu dus niet meer zal doen. En omdat u het bent zal ik dat eens vertellen sé....
Waaraan ziet ge dat ik ouder word. - Grijs haar. Hier en daar zo een zilveren lijn tussen mijn lange bruine manen. Hm. Wat doet een mens dan. Mijn kapster zegt: zo lang mogelijk afblijven! Niet uittrekken, nie kleuren, negeren tot ge er echt nie meer op kunt kijken (of naastkijken ;-)). Wanneer the point of no return komt da zal de toekomst dus uitwijzen maar het is een feit, eens ge begint met kleuren zit ge daar voorderestvanuwleven aan vast. Me not like! - De zwaartekracht die hier en daar toch wel begint te werken. Hm, enfin, ik ga er nie veel uitleg bij geven maar de 'blokjaren' hebben hier al ferm toegeslagen. En ik weet het ik zou kunnen beginnen starttorunnen, starttobiken of gewoon al eens meer de trap nemen maar ik word daar zo moe van. En ik bén al zo moe. Wie weet als ik het ooit echt beu ben.... Maar nu heb ik gewoon megagrotekuis in mijn kleerkast gehouden en me een nieuwe garderobe in een maatje groter aangeschaft. Duur maar wel eens leuk. - Pijntjes die alom en overal tegewoordig zijn. Vlugger rugpijn, vlugger spierpijn, vlugger moe. Mega moeten recupereren van slapeloze nachten of van het occasionele avondje uit. Blèh.
Wat zou ik doen mocht ik pakweg 5-10 jaar jonger zijn. Dat is eigenlijk maar 1 ding. Nog een paar jaar wachten tot Maren wat zelfstandiger is en de kleuterschool ingerold is en Tiemen de lagere school en nog een kindje kopen. Maar ja, tijd is daar mijn ergste vijand hé. En ik word er niet jonger op. En het risico op nog een zorgenkindje wordt er zeker nie kleiner op. Dus geen babietjes meer hier. Dubbel blèh.
Maar ei! De schoonste jaren van mijn leven komen eraan 't schijnt! Life begins at 40 of zoiets! The best is yet to come! Wreed benieuwd! Wieeèèèèèèèèèèèw!
De kleine man is boos. Razend bij momenten. Roepen, tieren, slaan, schoppen, dingen gooien. De aanleiding is altijd iets kleins. Het komt er altijd op neer dat meneerke iets wil, dat mama 'm z'n zin niet (onmiddellijk) geeft. En.dan.barst.de.bom.
Hij begint hysterisch te wenen. En dan ontspint zich de volgende soort conversatie (ik schets u het voorbeeld van afgelopen nacht toen meneer het in z'n mooie hoofdje kreeg om 3.30 uur om wakker te zijn en enkel nog te willen gaan slapen als dat bij mama kon zijn. Niet dus) 'en ik wil bij jouw slapen want ik mag dat van mijn peter en als mijn buikje pijn doet màg ik wél bij jouw slapen' 'Neen tiemen, je gaat in je eigen bed slapen' ''en jij bent een stoute dommerik en ik ga aan mijn opa zeggen dat jij een stoute bent. En ik mag toch wél bij jouw slapen hoor!' 'Neen Tiemen, je gaat in je eigen bed slapen. En ik discussieer niet met driejarigen in het midden van de nacht, ga liggen en slaap' Wat geroep en getier... 'Tiemen ik ga nu terug naar mijn kamer, ga liggen en slaap' 'jij grote stoute dommerik, en mijn juf segt ook dat jij een dommerik bent hoor en toch ga ik bij jouw slapen in et kleine bed! Want als dat mijn buikje zo pijn doet van zo veel te eten mag ik wél bij jouw slapen en dan moet ik bij jouw slapen'. enfin, dit ging nog een kwartier zo door met een onderbreking van mama die terugging naar haar kamer wat niet op gejuich onthaald werd om het zeer licht uit te drukken. En het eindigde met mama die wenend in haar bed lag terwijl peter Jeroen de kastanjes uit het vuur haalde. (merci)
Hij heeft het een beetje lastig. Een fase. Moe lopen. Jaloers op zijn zus. Alles samen. Maar dit mag, wat zeg ik dit moet vlug gedaan zijn want mama is.het.beu! Ik weet dat ik alleen maar kan proberen om consequent te zijn, structuur te geven en te proberen om er zelf kalm bij te blijven maar ik merk dat dit laatste mij minder en minder lukt. Als je al een week of 2 leeft van de ene onderbroken nacht naar de andere en per dag zo een paar woede aanvalletjes van meneer moet counteren dan verlies je je kalmte. En meneerke merkt dat natuurlijk en speelt er gretig op in.
Terrible 2 kon ik aan, terrible 3 al een stuk minder. ik mag hopen dat terrible 4 niet bestaat. En misschien toch maar eens het telefoonnummer van de opvoedingswinkel in Gent opzoeken.
"Je dochter lijkt toch geweldig goed op jou hé." Hoe veel keer ik die opmerking al gehoord heb, niet te tellen. En idd het is zo. Mijn dochter is een kleine mini-me . Door de amandelvormige ogen die meekomen met het downsyndroom is haar gezichtje een klein beetje vervormd natuurlijk maar toch het is onmiskenbaar mijn dochter. Zelfde neus, ogen, mond, vorm van gezicht. Tiemen is dan weer de spitting image van mijn broer. Ongelooflijk hoe die 2 op elkaar lijken. Leg een kinderfoto van mijn broer naast eentje van Tiemen en je zal enkel aan de kwaliteit van de foto zien wie wie is. Grappig.
Soms vraag ik me af of dat komt omdat ik gewoon niet weet hoe de leverancier van de andere genen eruit ziet. Want ik zal eens een geweldig misverstand uit de wereld helpen. Neen, als je naar de spermabank gaat krijg je geen 5 mappen met foto's, hobby- en diplomaopsommingen etc waar je dan uit mag kiezen. (ge weet wel zoals in de slechte amerikaanse films ). De donor wordt geselecteerd op een aantal uiterlijke kenmerken van je bloedeigen familie. (haarkleur, kleur ogen, gemiddelde lengte.) Zodat er niet plots een zwartharig kindje met groene ogen rondloopt in een familie vol blondharige blauwogigen. Niet dat een ander kleurke van haar er iets toe doet, maar het helpt wel een beetje bij de identiteitsvorming van het kind natuurlijk. Aha, ik lijk daarop.. dat is dus mijn familie. En hopelijk helpt dat een beetje later om alles een plaatsje te kunnen geven.
Misschien zijn er dus wel dingen die meegekomen zijn met de andere genen (allé meer dan waarschijnlijk). Tiemen zijn stressexceem bijvoorbeeld. Of Maren haar lenigheid. (want dat heeft ze écht echt niet van mij ). We zullen het nooit met zekerheid weten hé. Maar uiterlijk is er geen discussie mogelijk, het zijn mijn kinders!
- dat ik al 10 dagen kamp met een keelontsteking die maar niet van wijken wil weten. De oververmoeidheid die ik overhoud aan de lange zieke winter van Maren heeft mijn zwakke plek gevonden en zict daar stevig genesteld blijkbaar. Na de verdovende spray, de ab kuur + rust, nu de ontsmettende tablettekes. En dat mama 's avonds wat vroeger in haar bed zou moeten leren kruipen. En dat de zoon zou moeten afleren van smorgens op een ontieglijk vroeg uur op te staan en te verkondigen 'ik ben wakker'. We hebben het hier over 5 uur 's morgens. Jawel. Al - een - ganse - week. ZUCHT.
- dat er (hopelijk) beterschap in zicht is want wij gaan nog eens een midweekje met vakantie. Hoezee! We gaan het nog eens zoeken bij onze Noorderburen, deze keer niet aan zee maar in Brabant. Benieuwd. Maar er is een zwembad, een binnen-en buitenspeeltuin, een kinderboerderij.. tzou al heel erg mis moeten gaan niewaar . En oma en opa gaan mee dus kunnen we eens afwisselen in het oppassen der kinders.
- dat de administratieve rompslomp die gepaard gaat met Marens handicap me soms de oren uitkomt. En dat ik dat niet goed begrijp soms, dat ge al die begeleiding, extra kinderbijslag etc telkens opnieuw moet aanvragen. Telkens opnieuw vragenlijsten met telkens dezelfde gegevens moet invullen. Dat ge bijna moet smeken om bepaalde dingen te krijgen. dat ge telkens opnieuw moet bewijzen dat uw kind gehandicapt is en dat al die dingen echt wel van doen zijn. Beste Vlaamse administratie, FOD etc... ... ge zou eens moeten weten hoe blij ik zou zijn moest ik op een woensdagochtend wakker worden en een gezond kind in haar bedje zou vinden... echt waar. Maar dat zal dus niet gebeuren, Marens handicap is een levenslange veroordeling en GDVDM het is echt niet leuk om daar telkens opnieuw mee geconfronteerd te worden door uwe stomme papierwinkel!
- dat the misses nog altijd even schattig, lief en mooi is. Gelukkig maar. Maar ze weet potverdikke héél goed hoe ze iedereen rond haar minipink moet draaien. Dan doet ze iets verkeerd en dan kijkt ze zo met haar hoofdje schuin, gooit een steelse blik vanonder haar lange wimpers.... hmhm. TRUKEN! maar wel schattig...
- dat meneer mijne zoon groot wordt. En voetballer. En misschien ook wel wielrenner. Dat hij mega bezig is met indruk te proberen maken op elk persoon van het vrouwelijk geslacht. Op zijn mama natuurlijk. Op zijn vriendinneke Janne. Op de buurtmeisjes als we gaan fietsen door een sprintje te placeren en dan genadeloos op zijn bek te gaan (haha), op de schoolvriendinnetjes, op de kassierster in den delhais. Op zijn juf Lut en op de juffen Cindy, Petra en Liliane van het dagverblijf op school. Ik ga daar nog wa mee tegenkomen vrees ik.
- dat ik in de laatste rechte lijn naar mijn 40e verjaardag zit. En dat ik dat gelijk helemaal niet zo erg vind als ik een paar jaar geleden zou gedacht hebben. t Zal wel iets te maken hebben met dat klein grut dat hier vrolijk rondhuppelt en kruipt. Ik voel me begot geen 40. Ik zie er ook geen 40 uit. Néh, ik zal het zelf maar zeggen. Die paar grijze haren zijn sympathiek. Die paar extra kilo's zijn luiewijvenkilo's en gaan als sneeuw voor de zon verdwijnen als ik eindelijk eens begin te fitnessen, start-to-runnen of zwemmen (nooit dus ) en die rimpels zijn het bewijs dat ik veel en graag lach. HA!
Dat gaat hier plots met een rotvaart vooruit dus. Maren is gisteren 14 maand geworden! 14 maand al! En zoals haar meter gisteren opmerkte, ze is de laatse weken héél erg veranderd! Voor de cijfers qua lengte en gewicht is het nog efkens wachten, woensdag gaan we op controle en de rappelprik voor windpokken halen bij de KA. maar ze is duidelijk gegroeid dus. Het maatje 80 mag langzaam de kast uitgehaald worden. Ne grote 74 en ne kleine 80 draagt ze nu.
Ze communiceert ook meer. Ze maakt andere klanken plots, tot voor kort alleen maar mamama en bababa en papapa maar nu begint ze ook keelklanken te maken... g en k bv. En ze maakt heel duidelijk als ze iets niet wil. Ze duwt het weg met haar handje of draait resoluut haar hoofd om (begeleid door een pruillip van jewelste). En ze is zot van muziek. Van zodra ze op tv of op de radio iets hoort zit ze mee te swingen of in haar handjes te klappen. Ze beweegt zich voort, ze poepschuift gans de kamer door en ook op haar buik vindt ze een manier om zich voort te bewegen. Ze zet zich overal aan af met haar voetjes en zo geraakt ze er wel! Ze vraagt ook meer en meer om rechtgetrokken te worden, twee vingers geven en ze trekt zich vlotjes zelf recht. Ben eens benieuwd wanneer ze gaat ontdekken dat ze ook gewoon zich aan een stoel of tafel of kast kan rechttrekken .
In de crèche maakt ze de speelhoek onveilig, ze kruipt overal op en onder en zit of ligt er al eens een ander kindje in de weg dan geeft ze die gewoon een duw. Als Tamara haar berispt dan kijkt ze heel frank terug en durft ze ook al een haar vingertje boven halen . Ze wordt een beetje deugniet ook, ze gaat bv bij de andere kindjes de kousjes uittrekken en gooit ze op een hoopje, leuk werkje voor de verzorgsters om de kousjespuzzel te ontrafelen daarna
Gezien ze nog altijd geen tandjes heeft (maar wel heel veel last: kwijlen, veel volle pampers, rode wangetjes, constant vingertjes in de mond en soms echt huilen van de pijn) is haar voeding nog altijd hetzelfde, de zachte groentjes probeer ik wel in stukken te geven en niet meer fijngemaakt maar ze vindt dat niet altijd even leuk. Boterhammetjes eet ze wel in stukjes en ook aan koekjes sabbelen vindt ze ook wel leuk.
Qua gezondheid mogen we de laatste weken niet klagen, haar longskes zijn al weken zuiver, ze kampt nu wel wat met ontstekingen in de bovenste luchtwegen maar gelukkig zonder veel erg. Neusje goed spoelen, af en toe eens een kuur met ab neusdruppels en zo gaat het wel. En ik heb op 1 april de aerosol voor de laatste keer gedaan, ben eens benieuwd of we nu de ganse lente en zomer zonder zullen kunnen!
Ze speelt ook graag en veel, ze kan zichzelf echt goed bezighouden alleen, zet haar naast een bak duplo's en je kan gerust een uur verdwijnen. Blokken in de bak, blokken uit de bak.... maar het allerleukste is wel samenspelen met broer. En broer begint te ontdekken dat dat niet altijd even leuk is zo'n kleine zus. Want dan heb je net een puzzel gemaakt en komt zus hem kapot maken of begint ze op een stuk te sabbelen..; of dan maakt zus de mooie blokkentoren kapot die je net met zoveel zorg opgebouwd hebt.
En zo wordt mijn kleine baby langzaam een peuterke, een echt meisje. Die haar eerste kappersbeurt al achter de rug heeft, die speldjes en staartjes in haar haar draagt, die zo schattig staat met al die mooie echte meisjeskleren en kleuren. Het is erg en ik had dat nooit gedacht van mijn eigen maar zeker de helft van haar kleren zijn roze . (Hardroze wel, niet van dat babyroze) Ze moet er maar niet zo schattig mee staan!
er staan nieuwe fotokes van de 14maander en broer op de fotosite!
update na de KA: NIET gegroeid dus! gene mm... allé zeg. en maar 100 gr bij ook maar da's normaal denk ik gezien ze veel meer beweegt de laatste weken. 70 cm en 8.4 kg is ze nu, een echte miniminimeid!
ofte: de was. Want oh boy als er 1 ding is wat ik schromelijk onderschat heb in de overgang van 1 naar 2 kinderen dan is het wel de hoeveelheid was. Ik vraag me af of ik daar alleen in ben of dat overal zo is. Dat is precies niet x 2 maar x 10. Tiemen is nen echte jongen en die komt dus elke dag pottezwart thuis van school. En Maren, tja die morst al eens meer dan een ander kindje dus ook meer was. En ze morst al eens op de mama dus ook mijn kleren zijn quasi elke dag aan een wasbeurt toe. En slabbetjes, en handdoeken, en lakens en parkleggers en en.... en dat wassen op zich tot daar aan toe: alles sorteren op kleur en temp en de machine in. En dan in de winter in de droger (hoera voor de droger!) en 's zomers aan de waslijn. Maar dan begint het: alles opplooien, strijken wat gestreken moèt worden. En geloof mij ik ben daar zeer minimalistisch in geworden. Hier worden enkel nog de echt katoenen dingen gestreken die we aantrekken die de mensen zien . Dus géén pyama's, geen hemdjes, geen tricot of dingen waar rek in zit, geen lakens, handdoeken of zakdoeken. Dat wordt allemaal gewoon gladgestreken met de hand en opgeplooid.
En dan moet alles nog in de juiste kast terechtkomen. En dan moet je ervoor zorgen dat die kasten altijd netjes liggen. En af en toe eens te kleine kleren eruit halen en vervangen door grotere exemplaren, die je dan best eerst eens wast. .
En je moet dus best zien dat je al wat kleertjes liggen hebt van een grotere maat. Dus moet je eens rondkijken. Ik heb nu gelukkig ondertussen mijn vaste winkels zo van: de broeken van de c&a (want smal van taille) zijn goed voor tiemen, de kleertjes van de Z zijn ideaal van maat (want klein) voor Maren, de t-shirts van de bel & bo zijn nogal ruim. De h& m is ideeal voor basistukken. Allé ge moet daar toch een beetje een databaseke van in uw hoofd zitten hebben en ook zo promoties in de gaten houden. Als ze studio 100 stukken verkopen voor een appel & een ei in de Lidl of in de Aldi bv. Of als de wintercollectie in de Carrefour uitgelegd wordt dat ge er vlug bijzijt voor wat goedkope sweaters... Want die dingen zijn altijd na een paar dagen juist in de maat van uwe kleine weg. Hebben jullie dat ook trouwens, dat er altijd gelijk veel meer keuze is in de andere maten dan die waarvoor jij aan het kijken bent?
Serieus mensen: er kruipt toch veel tijd in het up-to-date en proper houden van de kleerkast van de kinderen. En dan ben ik nog niet aan mijn eigen kleerkast begonnen.
nog een kleine toevoeging: en dan vergeet ik bijna nog de kleerjes die ik doorkrijg van vriendinnen of die ik op de kop tik op tweedehandsbeurzen, die moeten ook allemaal gesorteerd, gewassen en per maat gelegd worden en dan hopen dat (vooral the misses) in het juiste seizoen de juiste maat heeft voor de juiste kleerkes
Ik heb zo de goede gewoonte om smorgens héél vroeg op te staan, mezelf een warm chocomelkske klaar te maken, m'n krant te nemen en me te permitteren om de eerste 15 minuten van de dag lezend in de zetel door te brengen. Meestal is dat de ideale trage start van de dag. Meestal dus. Tot. Gisteren. Mijn oog valt op een foto van een downkindje met een artikeltje bij. U begrijpt: dat trekt mijn aandacht. Dus ik begin te lezen. En daar gaat mijn trage, rustige start van de dag. Want haren rijzen ten berge - diegene die in de 5 minuten die ik las tenminste niet grijs geworden zijn - , adem wordt ingehouden, mijn bloed begint te koken en er komt stoom uit mijn oren.
Eén of andere nitwit would be journalist schrijft in het artikel en ik citeer (Nieuwsblad, 16/03/2011) : "Het gebruik van prenatale tests en screenings om downsyndroom (ik weiger de verkeerde term uit de krant te herhalen nvdr) op te sporen is intussen gemeengoed. Ruim 80% van alle zwangere vrouwen vraagt zo'n test aan en kan dus makkelijk op voorhand weten of de foetus kenmerken van downsyndroom vertoont. Helemaal sluitend is zo'n test niet , maar in theorie zou het ervoor moeten zorgen dat er amper nog kindjes met het downsyndroom geboren worden." (Dixit één of andere gynecoloog die het niet verdient om een diploma - eender welk - te hebben. )
Maar meneer de journalist moet z'n facts eens goed nakijken. Er is een test die wél 100% sluitend is en dat is een vruchtwaterpunctie. (de vlokkentest ook maar die is iets minder betrouwbaar blijkbaar). Meneer de journalist gaat ervan uit dat iedereen zo'n prenatale screening laat uitvoeren met het oogpunt op: weghalen die handel bij positief resultaat. Meneer de journalist waagt het dan ook nog eens om in hetzelfde artikel de inspanningen om prematuurtjes in leven te houden in twijfel te trekken, a ja want er durft al eens een handicap blijven 'hangen' bij zo'n prematuurke en dat kan niet in de perfecte wereld van de journalist.
Ik heb een reactie gestuurd naar de krant en ze is ook gepubliceerd. Ik ben niet boos geworden. ik heb een positieve getuigenis afgelegd over hoe blij ik ben met Maren en waarom mijn keuze om geen prenatale screening te doen de enige juiste keuze was voor mij. En ik wil hier eventjes zeggen dat ik evenveel respect heb voor ouders die wél testen en de zwangerschap afbreken bij een positieve test. Maar je moet als ouder de persoonlijke en vrije keuze hebben om hierover te beslissen.
Een heleboel downouders waren verschrikkelijk boos over de compleet verkeerde woordkeuze en de negatieve sfeer die het bericht uitademde. Over het feit dat het artikel laat uitschijnen dat onze kinderen eigenlijk geen recht op leven hebben. Ik ga er niet nog eens over uitwijden maar ik kort gezegd denk ik dat de wereld heel veel kan leren van onze kindjes. Héél veel!
Maar waar ik helemaal heel boos om kan worden is, dat het tegenwoordig in de media gemeengoed geworden is om maar klakkeloos dingen over te nemen zonder feiten deftig te checken. Zonder eerst een objectieve berichtgeving over het onderwerp. Zonder een tegengestelde mening om het (meestal) populistische nieuwsfeit wat te kaderen. Want ik las dit in het Nieuwsblad maar zo ongeveer élke krant en een aantal radiostations ook hebben hetzelfde bericht met dezelfde teneur gebracht. En ik vind dat geen positieve evolutie.
Mama is moe dus. Een beetje heel erg veel moe zelfs.Hopelijk helpen de paar dagen rust die de dokter voorschreef en veel bijslapen om mijn karreke terug op de sporen te krijgen. Maar hoe moe ook, ik word toch wel vrolijk van het lenteweertje dat heerst de laatste dagen. Ik hoor weer buurtkinderen buitenspelen, ik kan de was weer buitenhangen en ons huis ziet er - hoe rommelig het er ook bijligt - een pak lichter en frisser uit door het lentezonnetje dat constant door de ramen piept. Laat het ajb echt het einde inluiden van die ellendige lange winter en voorgoed komaf maken met alle vieze microben die maandenlang ons gezin geterroriseerd hebben. Weg met al die vieze medicijntjes en graag gezonde kindjes en een mama met energie ajb. Hierzo!
Dus dan wordt ge dinsdagnacht wakkergemaakt door een zoon met gloeiend heet voorhoofd & wangetjes en weet ge al dat ge morgen een dik probleem hebt. Want van schoolgaan zal geen sprake zijn. Van buitengaan al evenmin. En ge realiseert u dat de ijskast én de diepvries leeg zijn wegens woensdagochtend = boodschappenochtend. En dat ge dus een dik probleem hebt met 2 kinderen thuis die eten gaan willen...
En dan trekt ge toch maar eens de kasten, ijskast en diepvries open en vindt ge toch een verdwaalde tomaat, een paar eenzame worteltjes, een kwart zakje diepvriesbroccoli en nog een half zakje macaroni. En dan maakt ge al die dingen klaar en maakt ge een panneke witte saus en gooit ge al die dingen samen in een pot, roert ge en kruidt ge alles een beetje af met peper en zout ("van de molen" gelijk dat die sterrenchefs da zo mooi op hun kaart zetten).
En dan hebt ge zomaar out of the blue het meest njammie pastagerecht ever gemaakt!
wij gaan op weekend. Wij dat is: 9 mama's en 15 kinders tussen 1 en 7 jaar oud.
Toen ik het idee opvatte om een bam te worden ging ik op zoek naar dames met hetzelfde crazy idea. En oh boy heb ik ze gevonden! Een online praatgroep daar kwam ik bij terecht. Al gauw kwam er een eerste live ontmoeting en wat online al lang duidelijk was werd live bevestigd. Gelijkgestemde zielen zijn we. Hoe verschillend we ook zijn in leeftijd, beroep, woonplaats (elke vlaamse provincie is vertegenwoordigd jawel!) we hebben 1 ding gemeen. We kozen heel bewust voor het alleenstaand moederschap en we zijn daar heel trots op. Onze kindjes zijn ons leven en hetgeen ons bindt. maar ondertussen is het zoveel meer. We delen lief en leed en ik durf zeggen dat wij een hechte vriendenkliek geworden zijn, hier en daar is dat zelfs overgegaan in diepgaande vriendschap en meterschap over mekaars kindjes. We lachen samen om de capriolen van onze kroost, we huilen samen op momenten dat het niet goed gaat. We bezoeken samen dierentuinen, pretparken, speeltuinen met ons kinders en zo af en toe gaan de mama's onder mekaar eens iets eten. Om het dan nog eens over onze trots te hebben, jawel.
en nu gaan we (allé het grote deel van de groep want helaas kunnen er een paar niet bij zijn) dus samen op weekend. 9 mama's en 15 kinders. Iets zegt me dat het geen rustig weekendje wordt maar het wordt wel een gezellig, ontspannend en leuk weekend. Met veel babbelen, lachen, achter kindjes crossen en o ja 't is carnaval! Feeeeeesssjjeeuuuhhhhhhhh!!!!
Mijn driejarige wordt groot! Niet te doen! Sinds hij naar de kleuterschool gaat, gaat dat hier met een rotvaart vooruit. Tot begin december bv. werden puzzels hier op wat minachtend gesnuif onthaald en direct opzij gelegd. Niet interessant. Amper drie maand later legt diezelfde puzzelweigeraar puzzels van 30 en 40 stukken. Alleen. Als in: zonder hulp. Hij kan uren op de grond liggen en rollenspelletjes spelen met al zijn diertjes, legoventjes, etc. Met de meest grappige dialogen (o zo herkenbaar bij momenten..) tussen de medespelers. Hij trekt zelf kleertjes aan en uit, soms met de nodige frustratie over truien met te smalle mouwen, niet-rekbare halsen en onderbroeken of truien zonder tekeningskes-die-de-juiste-richting-wijzen erop. Hij poetst zelf zijn tandjes, gaat alleen naar de wc (waar ook voor hem nu lectuur ligt, aja), bedient zichzelf van yoghurtjes, kaasjes etc uit de ijskast en mama zet de snoeppot echt best wel op de hoogste plank in de kast want ne stoel is vlug genomen. Jawel. Hij slaapt mooi in zijn eigen bed met zijn eigen konijnewekker en steekt zelf zijn nachtlampje aan en neemt een boekje waaruit hij dan de knuffels voorleest als dat verdomde konijn nog niet wakker is Dat verlegen, mama's handje stevig vasthoudend, ventje van 1 september crost nu zelfverzekerd de speelplaats op, gooit zijn jas en boekentas over de haak en gaat de speelzaal of het dagverblijf binnen alwaar iedereen roept: Tiemen! Tiemen is daar!' En de blonde god begroet zijn volk Hij heeft een enorme woordenschat waar gelukkig zo af en toe toch nog een 'babywoordje' tussensluipt: 'pinpin' voor Pinguin bijvoorbeeld. Of 'rokjes' voor die felgekleurde dingen aan zijn voeten of 'krrrrokjes' voor de kattebrokken. Schattig dus nog af en toe. En nu heeft hij de volgende stap gezet: zijn knuffel Putti en zijn tut waren onafscheidelijke metgezellen van de slaap. Nu niet meer. Exit tut! Zo maar. Ineens. 'Ik moet geen tut meer hebben hé mama.' Euh neen zoon, als gij het zegt. 'Maar Putti mag toch wel nog bij mij slapen hé' kwam er met een benepen stemmetje achteraan. Tuurlijk zoon, Putti mag voor altijd en altijd en altijd bij jou slapen. Tot...... O ja en de 1 meter is officieel gepasseerd: 1 meter en 1 centimeter! Hij wordt groot, ja!
Ik las deze ochtend een postje op Gentblogt over buurtscholen. Over het probleem van een buurtschool in een multiculturele wijk. Ook onze buurt is er zo eentje, ook de school waar Tiemen gaat is een 'concentratieschool'.
Ik word er regelmatig op aangesproken, door vrienden en familie, over het feit dat Tiemen naar een schooltje gaat dat heel 'gekleurd' is. En de reacties zijn altijd dezelfde. 'als je Tiemen gaat afhalen moet je langs de groepjes allochtone mama's passeren die aan het kwetteren zijn in het...., kunnen ze geen Nederlands praten?' of 'oeioei, heb je geen schrik dat Tiemen zijn taalniveau - en bijgevolg de rest - naar beneden zal gaan, dat hij maw later niet naar een 'deftige' richting zal kunnen gaan omwille van het lage schoolniveau'.
Ik beschouw het als een verrijking dat Tiemen al zo jong in contact komt met verschillende nationaliteiten en culturen. Dat hij fier komt zeggen dat Burak 'sijn beste friend is' en dat hij stiekem heel blij is dat zijn vaste plaatsje in de praathoek net naast mooie Safia is. Dat hij 's middags zijn boterhammekes opeet naast Polat en Milana haar brooddoos mee helpt legen. Hij staat er niet bij stil dat sommige van zijn klasgenootjes een ietwat andere huidskleur hebben, al eens iets zeggen dat hij niet begrijpt of mama's hebben met een hoofddoek. Waarom zou hij ook. Een kind is een kind. Of dat kind dan blonde Jill is of bruine Mo, who cares? De kindjes zelf in elk geval niet!
De kwestie van: uw kind gaat achterstand oplopen, het schoolniveau ligt daar te laag. Ten eerste een kind leert niet alleen op school maar ook thuis en niet te vergeten: in de sportclub, de jeugdbeweging, op het speelplein. Gaan we daar ook al die anderstalige kindjes weren? Want daarover gaat het hé. Die kindjes kennen geen of nauwelijks Nederlands als ze in de kleuterklas toekomen. Da's waar, dat heb ik ook vastgesteld. Ik heb ook vastgesteld dat nu, zo'n 6 maand later àlle kindjes die op 1 september mee met Tiemen in de klas zaten nu even luid en enthousiast meebalken met het Juullied, het weerlied, het dagevandeweeklied etc.... het is verdorie in de kleuterschool dat het moet beginnen! Op die leeftijd zijn die kleintjes heel vatbaar om een nieuwe taal te leren. Wij gaan ons kinders wel tweetalig opvoeden van bij de geboorte (uw weet wel: mama praat Frans en papa Nederlands *snuif*) maar die gekleurde kindjes, neeje die gaan da niet kunnen..tsssss. Als het dààr niet begint dan is het inderdaad te laat ja! En dan krijgen ze achterstand in het lager, het middelbaar enz.
Ten tweede: elke school moet bepaalde eindtermen volgen en wordt daar ook op gecontroleerd mag ik aannemen, dus het zal wel meevallen met dat niveau.
De ongelooflijke rijkdom die mijn kind opdoet door te leren samen dingen doen met kindjes die thuis andere gewoonten hebben, die andere dingen meebrengen in hun brooddoos, die soms andere kleertjes dragen dat is toch zo veel meer waard dan die ocharm paar uurkes in de week dat hij nu misschien verplicht wordt om taaldingen te herhalen met de zwakkere kindjes in de klas - en dat zijn ten andere ook niet altijd allochtone kindjes.
Een buurtschool moet toch ook gewoon een doorsnede zijn van de buurt waarin ze staat. En dat je in Gent bijna 'verplicht' wordt om je kinderen in de buurt naar school te laten gaan kan ik op dit gebied alleen maar toejuichen. Waarom zou je 10 km rijden elke ochtend als je je kind gewoon met de fiets naar de school kan brengen en waar het samen in de klas kan zitten met kindjes die op woensdagnamiddag gewoon komen sjotten op het speelpleintje in de straat...
Afijn, u merkt het, een zere plek geraakt .Met dank aan i. voor het doordenkertje van de dag!
nvdr: ik ging als titel eerst 'zwart-wit' nemen maar bij nader inzien heul ik niet mee met u-weet-wel-wie. Uit princiep. Positieve benadering van de zaak mensen, het zou al een hele stap vooruit zijn!
Gisteren op controle bij de kinderarts (wegens K & G baaibaai gezegd toen maren drie maand was) met de bijhorende één jaar spuitjes en nog een extra spuitje tegen de windpokken. Waarom geen windpokken: downkindjes zijn heel gevoelig aan de luchtwegen (allé zeg, écht of wa, da had ik nog niet door ) en vermits luchtweginfecties een vrij veel voorkomende complicatie zijn bij windpokken gaan we dat vermijden. Broerlief is trouwens enkele maanden geleden al ingeënt zodat hij het zeker niet kon doorgeven deze winter (en het heeft al geloond want de halve klas zat een paar weken geleden onder de rode vlekjes). Maren weegt nu 8,1 kg en is 70 cm groot, daarmee valt ze net op de onderste gewone curve en op de middenmoot op de downcurve, ze blijft dus in verhouding goed groeien en bijkomen.
Gisteren ook bezoek gehad van onze thuisbegeleidster en die was zeer enthousiast. Maren scoort heel goed op alle vlak, ze schat haar nu op 9 maand zowel op taalontwikkeling, motorisch als mentaal. Ze begint mondspelletjes na te bootsen (smakken bijvoorbeeld) en zegt mamama en dadada. Ze zit heel stevig, kan haar bovenlichaam in alle richtingen bewegen zonder om te vallen én ze doet hele stevige kruippogingen. Ze beweegt zich door de living al rollend en sluipend en achterwaarts kruipen. Ze toont heel erg veel interesse in alles rondom haar, zo haalt ze boeken uit de boekenkast, drukt ze de knoppekes van de stereo in etc. Ze reageert ook heel erg op intonatie in mijn stem, ze begint mee te lachen als je lacht naar haar, toont een ferme pruillip (of krijgt een huilbui met hoog dramaqueengehalte) als ze berispt wordt. Ze speelt heel mooi samen met andere kindjes, ze volgt haar broer overal. Ze eet héél graag en àlles wat ik haar voorzet. Ze is dol op pasta (net als de mama) en ze eet nu geprakt eten of stukjes als het zacht genoeg is (wegens het nog altijd volledig ontbreken van tandjes). Vanaf nu moet ik haar gescheiden voedsel aanbieden: aardappeltjes apart, groentjes apart, vlees indien mogelijk apart. Zodat ze verschillende structuren in haar mondje leert kennen en verwerken, allemaal ter voorbereiding van het leren praten.
En dan hebben we het ook nog eens over school gehad. Dat inclusie onderwijs voor haar écht wel de juiste keuze zal zijn en dat ik dus één van de komende maanden toch best eens zal polsen op de school van Tiemen of zijn zusje daar ook een plaatsje kan krijgen (in december van dit jaar moet ik ze inschrijven namelijk, kunt ge u dat inbeelden, mijn babieke, inschrijven op school!). En dat daar toch nog vrij veel geregel zal komen bij kijken en dat niet zo vlot zal gaan als bij broer, maar allé, de thuisbegeleiding ondersteunt daar wel bij gelukkig. Maar kom, ik zie het wél al voor me ergens, Maren die de grote kleuterschool binnenstapt aan de hand van haar grote broer *smelt*.
Terwijl ik dit typ denk ik aan deze avond maar dan exact 1 jaar geleden... de zoon afgezet bij oma en opa voor een logeerpartijtje van enkele dagen, mijn koffer gepakt, het huis aan de kant, een kast vol minikleertjes, de wieg kant en klaar en ik die zat te dagdromen. Van mijn dochter... een dochter die ik nog niet gezien had maar wel al 9 maand kende, eerst van op de echo, later van de stampjes, de hik, het ritme van wakker zijn of vol leven in mijn buik op en neer dansen....
ik was de geboortekaartjes aan het afwerken, de avond voor de bevalling ingeleid werd. De datum stempelen - daarvoor gewacht tot het toch wel vrij zeker was dat ze niet meer de tweede kon komen - , kaartjes in de enveloppes steken, nog wat adressen bijwerken. Mijn lijstje met de belangrijke telefoonnummers aan het checken.
Toch maar proberen slapen dan, het lukte niet echt. Beetje angst voor de bevalling, beetje angst ook of ik dat allemaal wel ging aankunnen 2 kinders. In mijn eentje. En of Tiemen dat echt wel even tof ging vinden als ik dacht, zo'n indringer in zijn wereldje. Dan maar wat lezen en nadenken en lezen....Ik weet nog dat ik blij was dat ik kon opstaan, ontieglijk vroeg maar ik werd al om 6.30u in het verloskwartier verwacht dus uitslapen was geen optie.
Mijn broer kwam me oppikken na z'n nachtshift en in de stilte van de vroege ochtend reden we naar het UZ. Een pitstop bij de krantewinkel voor de krant van 3 februari, voor in de memorybox van mijn kleine meid. In het UZ wisten ze niet dat ik kwam. Mijn gynecoloog was dat vergeten doorgeven. 'Maar geen probleem hoor madammeken, kom maar binnen.' En ik had zelfs geen tijd om mij deftig te installeren in de kamer waar ik zou bevallen want om 7.15 uur was het teamvergadering in het verloskwartier en ze wouden dat ik daarvoor al ingeleid was. ik bespaar u de medische handelingen van het half uur erna maar da was dus echt wel het minst toffe deel van de dag .
Om 7.45 uur ongeveer kwam mijn pufcoach de verloskamer binnen, ik was al druk weeën aan het wegblazen. 'oeioei, dat is precies al heftig'. Van de 3 uur die daarop volgen herinner ik me nie veel behalve dat het zeer deed, dat het om de minuut van dattem was en dat die verrekte anestesist maar niet kwam opdagen. Eens de epidurale geplaatst werd ik proefkonijn van dienst voor een student die nog nooit het hoofdje van een ongeboren baby gevoeld had. Tof! En misselijk was ik dat herinner ik me ook nog. En beven... van de weeënopwekkers denk ik.
En toen werd ze geboren....om 14.49 uur om precies te zijn. Een klein bolleke met heel veel donker haar. Ze mocht sebiet op mij liggen, wel 1.5 uur lang. Super! Oma & opa bellen, foto's nemen, genieten. Tot die klier van een kinderarts mijn nieuw geluk kwam vergallen. En mijn kraamtijd plots één grote huilbui werd ipv groot geluk.Tot zover vorig jaar.
En nu is ze dus 1! Mijne kadet. Mijn minimeisje. Een karakterke om u tegen te zeggen. Een willeke en niet-willeke. Een bezige bij. Mijn miniversie, want oh boy ze lijkt héél erg op haar mama, uiterlijk maar zeker ook qua karakter.. Ik ga geen opsomming geven van wat ze allemaal kan, Ze kan wat ze kan. Ze kan vooral mijn hele dag goedmaken met één van haar vele mooie glimlachen. En ze heeft van mijn leven een bijzonder leven gemaakt.
Een hele dikke proficiat kleine meid! Je weet niet half hoe fier ik ben om jouw mama te mogen zijn.
ps: er staan nieuwe foto's van de jarige op flickr!
Dus: ge steekt veel tijd in het gaan bezoeken van scholen en het kiezen en wikken en wegen van waar ge wilt dat uw kinders toch normaalgezien een kleine 9 jaar van hun leven hun broek gaan slijten. Dus: ge denkt dat ge een goede keuze gemaakt hebt Dus: ge ziet uw kind openbloeien, vriendjes maken en enorm veel bijleren op korte tijd en ge zegt: het is goed zo
EN DAN
dan: is er een vrouwmens die meent dat messen voorwerpen zijn waarmee ge een deur efkens kunt openzetten, te weten de deur tussen de refter en de speelzaal dan: is er een opmerkzame kleuter dit dit mes in zijn pollen krijgt en denkt hm.. dan: zijn er 4 verzorgsters die denken iets anders te doen te hebben dan kinders in de gaten te moeten houden dan: is er een huilende zoon met bloed op zijn hoofd en 5 goeie schrammen op zijn schedel dan: is het plots van oei en och en maar god toch en tssss dan: zijn er 100 x excuses en tzal nie meer gebeuren
DUS is er nu een zeer boze mama die absoluut geen greintje vertrouwen meer heeft in het instituut waar de zoon en dochter nog ettelijke jaren voort zouden moeten....
Hij: een blondje van 14 kg en 1 meter, bijna 3,5 jr. Buikslaper. Gourmand. Zomerkind. Fan van àlle studio 100 & pixar toestanden. Knuffel: Putti Zij: een brunette van 7.5 kg en 68 cm, bijna 1 jr. Buikslaper. Gourmand. Winterkind. Fan van babytv. Knuffel: Bumba (denk ik)
Zij vindt het gewéldig om 's ochtends naast broer in de zetel te mogen wakker worden met ontbijttv, onder een fleeceke, lekker samen. Hij vindt het geweldig om zus 's morgens boterham te voeren.
Zij kraait het uit van plezier als broer haar een knuffel van jewelste geeft Hij vindt het leuk als zusje aan zijn haartjes trekt.
Zij wordt boos als broer een speelgoedje afpakt. Hij wordt boos als zus per ongeluk ZIJN speelgoed vastheeft.
Zij komt niet meer bij van het lachen als broer besluit om ook in het park te komen bivakkeren. Hij vindt in- en uit het park springen een fantastische hobby (blijkbaar)
Zij huilt mee als hij huilt. Hij huilt mee als zij huilt.
Zij kan enkel getroost worden door mama. Hij wil enkel getroost worden door mama.
Zij giechelt als hij spook komt spelen en haar mee onder het deken neemt. Hij giechelt om de meest stomme dinges eerst.
Zij eet boekjes op Hij leest boekjes voor aan zus maar wordt nog véél liever zelf voorgelezen. Favorieten; Winnie the pooh, Tip de Muis & Kaatje
Zij spettert de hele badkamer onder, vindt het gewéldig als je bekers water over haar hoofd uitkiepert... Hij spettert de hele badkamer onder, probeert flink te zijn als zijn haartjes gewassen worden en is heel opgelucht als dat werkje er weer op zit.
Zij wordt in bedje gelegd om 19u, speelt nog een keer kiekeboe met mama, draait zich om en slaapt het klokje rond Hij wordt in bedje gelegd om 19u30, kleeft een sticker, checkt of konijn écht al slaapt, overloopt de dag nog eens met mama, wil nog een knuffel, slaapt een uur of 10, wordt wakker, huilt, roept mama, slaapt verder tot mama hem uit zijn bed kotert
Zij heeft zwakke luchtwegen waar momenteel niet veel oplossing voor bestaat.. Hij had lopendeband oorontstekingen waar een oplossing voor gevonden werd.
Hij brengt zijn dagen door op school, bij juf Cathérine en al zijn vriendjes.. Zij brengt haar (gezonde) dagen door in de crèche bij Tamara & Sandra & al haar vriendjes
Hij maakte van mij een mama Zij maakte van mij een andere mama
ik lees op blogs her en der postjes over evenwicht of hoe je als ouder de dagelijkse rush overleefd met oog voor àl je 'stakeholders'. Moeilijk blijkbaar en dat is hier niet anders. Ik heb momenteel heel weinig energie om er iets deftig inhoudelijks over te schrijven maar ik kan wel vertellen hoe het komt dat het evenwicht in mijn leven momenteel helemaal zoek is.
Er is dat vrolijk brokje baby hier in huis, die al sinds half november bijna onafgebroken ziek is. En een ziek kind dat betekent in de eerste plaats gewoon veel zorgen, allé ik vind dat toch. Zo'n hoestend, koortsig bij momenten naar adem snakkend kindje dat kruipt echt niet in je koude kleren. Ten tweede helpt dat gans je planning om zeep. om een vb te geven als Maren ziek is en ik toch wil gaan werken dan moeten oma en opa inspringen en die wonen aan de andere kant van Gent. En dan is mijn route 'smorgens en 's avonds dus een uur langer dan normaal. kching 2 uur weg... Verder nog de tijd die in de verzorging kruipt van zo'n zieke uk. momenteel 3 aerosols, 5 x siroop, 5 x neus/oogjes spoelen en indruppelen en gewoon ook al wat meer rondlopen met een slechtgezinde uk. kching nog eens een uur.. rekent u mee...dat is drie uur per dag dat ik geen tijd heb voor andere dinges... En dan heb ik het nog niet over de eindeloze reeks doktersbezoekjes die ook de nodige planning en tijd vragen..
Dan is er de zoon die nog steeds niet zo bijster goed slaapt. We zijn al véél verder dan 2 weken geleden, hij gaat mooi slapen 's avonds en de meeste nachten blijft hij ook mooi in z'n bed liggen de ganse nacht. Maar elke nacht is hij daar wel 1 of 2 keer. Mamààààà en een huilbui van jewelste.... dus onderbroken nachtjes nog altijd.
En dan is er nog de mama die het wat lastig heeft, kenmerkend voor ernstig slaaptekort zeker. Alles kost veel meer energie. En ik heb constant het gevoel dat ik overal de feiten achterna hol. Thuis, waar er constant afwas staat, een berg was me tegemoet gestroomd komt in het washok en er zijn kamers in huis waar ik momenteel écht niemand binnen durf laten. Sien en Maria zouden schande spreken. Op het werk waar ik, doordat Maren zoveel ziek is en ik dus constant verlof moet nemen, tegen een berg klasseerwerk aankijk en elke avond moet constateren dat ik dit en dat niet kunnen doen heb wegens.. geen energie en nog inhaalstuff van dagen ervoor. En dan is er nog mijn sociaal leven dat helemaal een puinhoop is momenteel, ikweeniehoeveel mensen wachten vriendelijk en begrijpend (hoop ik) al màànden op een telefoontje om eens af te spreken. ik vergeet verjaardagen aan de lopende band en o ja ik heb mijn metekind al vier maand niet meer gezien. Het lukt maar niet om gemaakte afspraken na te komen.
Dus we kunnen stellen dat het evenwicht hier helemaal zoek is. iemand beschreef het leven als een taart en de ene moment is de taart anders verdeeld over de verschillende facetten van je leven dan op een ander moment in je leven.... Mijn taart telt maar 1 stuk heb ik zo het gevoel momenteel: kindjes. En hoewel ik heel bewust voor dit leven gekozen heb is het bij momenten ook gewoon echt zwaar en zou heel graag eens op de pauzeknop duwen. Zo efkens, een half uur of zo..
Want ik zou mijn schatjes natuurlijk voor geen geld van de wereld kunnen missen dat spreekt.
Ik moet hier rapper eens komen uithuilen peins ik. Want kijk ik dacht, ok, ik probeer het nog 1 nachtje.... en whatthehell... meneerke sliep door.. in zijn eigen bed! Dat was maandag, de eerste dag terug naar school na de vakantie en pokkemoe dus misschien een toevalstreffer.... Dus Tiemen ferm in de bloemekes gezet: een extra sticker, een dikke pluim, een snoepke, de juf uitgebreid ingelicht over zijn goede slapen (en zij is er in het praatmoment ook nog wat over doorgegaan hoe flink hij wel was). Dinsdagnacht heeft hij mij wakkergemaakt om 5.45 uur en om 6.15 uur.. mààr hij is flink in bed gebleven en heeft me geroepen, dus weer dikke duim etc...; Afgelopen nacht was hij wakker om 2 uur maar weer mij geroepen en niet uit bed gekomenen direct terug doorgeslapen tot deze ochtend.
Dus mensen, ik peins dat 'm het begrepen heeft! Jèèèjh! Vanavond hem eens extra beloond met een nieuwe puzzel en goed in de verf gezet hoe flink hij wel is en hoe fier ik op hem ben. Het kind glunderde.... tzal toch een stuk aandacht geweest zijn denk ik. Dus we gaan verder op de ingeslagen weg met stickers, konijnewekkers en vooral veel bejubelen, dat werkt precies nog het best van al!
slaap.. of gebrek aan, dàt is wat mij de laatste weken serieus bezighoudt. De zoon heeft namelijk een tijdje geleden beslist dat in zijn eigen bed slapen niet tof is, of niet hip, of not done of.. ikweeniewa in elk geval hij doet het niet. Ik heb hem een tijdje toegegeven, niet zo slim misschien, maar da manneke was nogal van slag door de ziekenhuispassage van kleine zus en dito afwezigheid van de mama en dan geeft een mens al eens toe. Dus sliep de kleine man in een reisbedje bij mama op de kamer of zelfs bij mama in bed. Enkele weken geleden geprobeerd om Tiemen terug in zijn eigen bed te krijgen. Kijk eens kweeniehoetof een dekbedovertrek met vikings en al.... de kleine man haalde eens zijn schouders op, schudde z'n hoofd over zoveel mamaenthousiasme en sliep welgeteld 3 uur in zijn bed. Daarna weer bij mama in bed. A ja. Op en af was het met dat slapen in eigen bed, dikwijls in bed vertrekken en altijd eindigen bij mama. En toen, kreeg zusje koorts en zoals dat hier gaat met zieke kindjes, mocht zusje een paar nachten bij mama slapen. En toen was zusje genezen en kreeg de zoon koorts... u raadt het al. Goed zo. Na nieuwjaar nieuwe tactiek, toch nog maar eens het stickerbeloningsblad bovengehaald, 1 sticker om braaf in eigen bed te gaan slapen, 1 sticker om ook braaf weer wakker te worden in eigen bed. Deel 1 is goed gelukt ondertussen (mede dankzij ook nieuwe dekbedovertrek en nieuwe muurstickers, de zoon verkoopt zijn vel duur..) maar deel 2 is een echte processie van echternach aan het worden. Het deel 'morgenochtend mag je nog een sticker kleven als je braaf in bed blijft' dat snapt hij niet. Te veraf, het niet waard, I don't know in elk geval dat werkt hier langs geen meter. Dit weekend volgende aanvalstactiek: de befaamde konijntjeswekker (konijn slaapt en je kan als ouder een uur inzetten waarop konijn wakker wordt, dan mag ook kind wakker worden) deed hier zijn intrede. De zoon laaiend enthousiast! Okay! 'En dan moet konijntje ook slapen hé mama in zijn eigen bed en dan moet ik ook slapen in mijn eigen bed tot als het konijntje stapt hé, dan mag ik ook stappen... ' Een mens zou er van beginnen dromen niewaar van zoveel enthousiasme... Tarara... nacht 1 met wekker: 'mama ik kom bij jouw slapen hé'. Ok poging 1 mislukt en moeder geen energie om de zoon terug in bed te stoppen... nacht 2 met wekker: om 2 uur: mama ik kom bij jouw slapen' 'neen zoon, je gaat terug'. Zoon in bed gelegd, tranen gedroogd, beetje op bed blijven zitten tot morpheus langsgeweest is... moeder terug in bed. 10 minuten later: 'ik kom toch bij jouw slapen mama', neen zoon.... enfin, ik bespaar u een ellenlange opsomming maar na 7 keer terug hetzelfde scenario had ik het gehad en heeft de zoon bij mij geslapen dus....wegens zelf niet meer op de benen kunnnen staan van vermoeidheid, wegens de dochter die élke passage opnieuw ook wakker was, wegens dat de zoon vandaag een hele lange dag naar opvang en school moest en dus toch best een beetje slaap achter de kiezen had... Volgende nacht opnieuw een poging zeker... of toch toegeven en een van het reisbedje op mijn kamer een vast bedje maken waar de zoon dan altijd mag in slapen? Ik vraag het u... want ik weet het nie meer....
ps o ja, nog een zeer grappige anekdote van afgelopen nacht: na teruglegpoging 4 of 5 was ik blijkbaar zelf ingedommeld op het voeteinde van het bed van de zoon, ineens voel ik een handje op mijn schouder 'mama 't is jij moet wel in je eigen bedje slapen hé'.....
Sinds ik ik kindjes heb is écht tv kijken niet meer zo alledaags hier, zeker niet sinds nummerke 2 er ook is. Niet alleen van geen tijd hebben maar zeker ook omdat ik me er gewoon niet meer zo op kan concentreren. Te veel aan en in mijn hoofd peins ik. De tv staat hier wel meestal aan maar dan meer als achtergrond. De kindjes zijn fanatieke tv kijkers. Tiemen keek een jaar geleden al heelder films uit: de Shreks, de Plops, de piet piraats en is een grote fan van Kaatje. Maren kijkt zelfs naar Terzake... als het maar beweegt en geluid maakt... dus babytv voor haar!
Ik probeer elke dag een journaal te volgen en dan tja, mijn winterse verslaving.... de slimste mens (we zijn met veel met die verslaving troost ik mij maar). En elke avond zeg ik opnieuw, ik neem het op en kijk dan morgen een beetje vroeger op de avond.. en bijna élke avond blijf ik toch hangen. Want ten eerste 't is eigenlijk wel een ontspannende afsluiter van de dag, ten tweede ik ben veels te nieuwsgierig en ten derde als ik 's ochtends al in de krant gelezen heb wie eruit ligt dan is er niet veel meer aan om in uitgesteld relais te kijken (dus liefste krant: stop met die na- en voorbeschouwingen aub!).
De slimste dus, allé de allerslimste... ik ben fan van de jury (meestal toch) en de presentator. En ik ben zelf een kwisser dus ik vind het wel leuk om mee te zitten doen. En ik vind het moeilijk dit jaar... zeker de filmpjesronde. En wie er gaat winnen... hm... ik ben grote fan van überkwismaster Ben Crabbé (met voorhoofd en okselvijvers ) dus ik supporter wel een beetje voor hem... maar Eva is toch wel aan een serieuse reeks bezig. En dan moeten er nog een paar bijkomen hé voor de finale... wreed benieuwd of BDW zijn onderhandelingen in de steek gaat laten om serieus mee te spelen (doen man, doen, ghebt wa ontspanning nodig) of een beleefdheidspassage gaat doen en er zich uit laten spelen...En dan moeten er ook nog een paar ex-winnaars de revue passeren... twordt nog spannend!
kzou misschien beter eens afstemmen op de Hoffkliniek ook, zou de jef iets kunnen doen aan de wallen onder mijn ogen die alsmaar donkerder en dieper worden?
( o ja waar ik noooooit naar kijk: kookprogramma's! En al zeker niet als er omhooggevallen sterrenchefs menen van telegeniek te moeten zijn..
mama van Piet Piraatje (2007) en zonnemeisje (2010) BAM Administratieve duizendpoot Boekengek Chocoholic Netwerkbeest Kwisser Blogger en nog veel meer....
. En toen mocht ze eindelijk zélf naar voor voor haar 'moment de gloire'. madammeke ging rustig op schoot zitten, poseerde mooi voor de olbigate Sintmetkindfoto en vleide zich eens goed tegen de dikke buik van de Sint aan. En toen plukte mama-spelbreker haar daar vlug weer weg. En toen brak ze gewoon verder de versiering af. 
. Ik ben superbenieuwd om de reacties te zien en dan vooral van Tiemen... Maren zal waarschijnlijk vooral kijken of ze ermee kan gooien en dan is't goed. 
)
