Gedichten  1918  (5)
Door
Marie Cremers

I

Wij zijn als boomen. - Zaden strooien

wij achteloos, zooals het oogenblik het eischt.

Waar zal de wind die fijne kiemen gooien?

Zij fladderen en zinken naar zijn wil 't hun wijst.

De boom geeft wat hij is - meer kan hij niet -

en argeloos vergaat zijn bloem om vrucht te dragen.

Voor wie? - waarvoor? - de vogel zingt zijn lied

zonder naar wie zijn zang ontroert te vragen.

Wat wij bestemden voor den een, baat vaak den ander.

Het leven neemt en geeft wat ons niet hoort.

Wij lachen, schreien, spelen met elkander,

en strooien zaden - naar 't de wind bekoort.

II

Rust is slechts in de beschouwing.

Nimmer kan het wisslend leven

met zijn strijd en zijn benauwing

ons de stille vrede geven,

die de wonden heelt.

[p. 188]

Niets is mijn! Alleen het beeld

dat ik puur uit wat daar speelt

langs en door mij, ongewis,

in de levenswildernis,

is als winst mij toebedeeld.

III

Een roekloos lied zingt in mijn hart,

dat spot met eigen leven.

De trommels rofflen: - vreugde of smart?

Vooruit! is het woord, als staal zoo hard,

koel en verheven.

Niet omzien! Voorwaarts! is het devies,

en of ik win of dat ik verlies,

ik wil van alle dagen

de wonden dragen.

IV

Een twistgesprek in het gewoel

van andrer meening is niet mijn.

Ik heb alleen mijn stil gevoel,

dat niet gestoord wil zijn.

Ik luister graag,

ik spreek niet veel.

Ik wacht tot ik van binnen hoor

wat zonder omweg antwoord geeft

vast en recht-door.

V

Vraag mij niet aan de Toekomst te bouwen!

Mijn oog ziet alleen het Heden.

Iedere dag met zijn vreugde en rouwen

overgroeit het Verleden.

[p. 189]

Laat mij mijn eigen kleine plicht,

die zijn plaats heeft in de rijen

van hen die met zekerder gezicht

voor de komende wereld strijen.

Door mij heen gaat de groote stroom,

die vaart door alle leven.

Ik geef mij over. - Kome wat koom!

- En mijn hart zal antwoord geven.

Overgave aan het oogenblik

is de eenige wijsheid die ik leerde.

't Oneindige Leven is grooter dan ik,

die alleen zijn leven begeerde

Kleine gedichten 1919 (6)
Door
Marie Cremers

De droom

Ik heb niet één vorm,

ik heb er duizend:

ik ben de wolk,

ik ben de wind,

ik ben de trotsche orkaan die duizelt

van eigen wanhoop

en de mist die stille droomen mint.

Ik ben het bloeien en ik ben het welken,

ik ben het leven en ik ben de dood,

ik ben het vallend blad, de frissche lentekelken,

ik ben in eb en vloed, in nacht en morgenrood.

Ik zoek den vrede en ik min het rustelooze;

ik ben de hartstocht die zichzelf verteert.

Ik voel de doorn aan alle zachte rozen,

- ik ben de Droom die immer meer begeert.

Verstand en hart

De weg van het verstand is hard en steenig

en wordt gebaand door moeitevolle strijd.

De weg van 't hart als een rivier zoo lenig,

die buigend om de steilste klippen glijdt.

[p. 173]

O, vergelijk ze niet de beide wegen!

Wie een rivier bevaart ziet ander schoon,

dan wie, al klauterend, de bergen is bestegen,

en iedre weg bevat zijn eigen loon.

Twijfel

Ik weet niet waarheen mijn weg voert,

ik ga door woestijnen.

Vreemd staan silhouetten en lijnen,

mijn hart is bang en ontroerd.

Welke weg moet ik gaan?

- Geen antwoord ruischt door de luchten.

Ik hoor mijn beklemde zuchten.

- Is alles waan?

Ik kan niet verder. Ik wacht. -

Ik wacht op het innerlijk teeken,

ik wacht op een stem die zal spreken...

Benauwd is de nacht.

Ik leg mij neer in het zand;

stikkend zwart is het zwijgen.

Ik hoor van mijn hart het hijgen,

de heete bodem brandt...

Het is of een hand mij wil worgen -

...Een koele witte veer

strijkt op mij neer. -

Is dit de morgen?

Flitsen

Ik ken niet anders dan mijn aardsche land,

waardoor van tijd tot tijd de bliksemschichten

van andere sferen aan de overkant

mij verontrusten met hun felle lichten.

[p. 174]

Dan wijkt de sluier voor een korte wijl,

dan wordt één oogenblik mijn horizon doorspleten,

André