De Nachtwind.1927

De nachtwind sprak met de boomen

beneden, onder het raam.

Zij is uit haar bed gekomen

en ging voor het venster staan.

Zij keek en huiverde even

en luisterde ademloos.

De wolken schenen te zweven,

maar hun beeld was bewegeloos.

Hoorde 't gesprek niet, dat al te

snel en fluisterend werd gevoerd.

Toen heeft een zwarte gestalte

haar een oogenblik aangeroerd

en sprak: Kom met mij, ik voer u

voorbij de wereld en ver

voorbij uw laatste verlangen

en verder, van ster tot ster;

ik fluit, en de zwarte scharen

zijn ruischende aan mijn zij;

zij zullen u veilig bewaren,

kom met mij - kom met mij -

[p. 51]

Zij keek en huiverde even

en luisterde ademloos.

De bladeren, na het beven,

werden bewegeloos.

Langzaam sloot zij de ramen

en deed de gordijnen dicht

en ging op den tast door de kamer,

ontstak het suizende licht.

En zij zat op tot den morgen.

Toen vielen haar oogen dicht.

[p. 52]

Over de Heide.

Over de bruine heide gaat een kudde schapen

en de hond en de herder, langzaam over de heide;

langs de verlaten bouwvelden en voorbij de

schaarsche en schamele hutten van het gehucht.

En de laatste geluiden gaan allengs verloren

in de wijdte der velden achter het armlijk koren,

waarin de avondwind zich te rusten legt.

Langzaam over de heide gaat een kudde schapen

en de hond en de herder, over de donkere heide.

G.A. van Klinkenberg.

Stadsgezichten. 1919

I.
Schemering.

Aan zijden avondlucht van rozenrood

Houdt ver de stad haar nevelbeeld geheven,

Haar nevelbeeld van steen en menschenleven,

Verscheem'rend naar de verten van den dood.

Vooraan de walmig zwarte wijken, waar

Geblaakte pijpen van fabrieken rooken;

Een eind'loos kerkhof rechts, in damp gedoken,

De kale graven slapen naast elkaar...

Op donzen winden is het rood vervlogen,

De droom van licht verblonk uit aller oogen,

Het duister zinkt. Uit duizenden van lampen

Gloeit hoog en breed een sfeer van rosse dampen

Ten hemel op, een gouden smartenwolk,

Waarin het noodlot troont van gansch een volk.

[p. 207]

II.
Voorstad bij laten avond.

Uit dompig volle proeflokalen beven

Pianodeunen jeng'lend door den nacht.

In eeuwig kinderdreinen schrijnt de klacht

Om 't slijm'rig leven, dat hun werd gegeven.

In huurkazernes woelt een klam geslacht

In 't zoel benauwen van zijn lijf'lijk leven.

De wasems van hun fletse lusten zweven

Door 't glanzend heimwee van den lentenacht.

Doch mede zweeft op blanken bloesemwind

Millioener zielen meest geheime gloren:

De schuwe smart om al wat, zeer bemind,

In 't blauw verschiet der eeuwen ging verloren;

De liefde voor een schamel menschenkind,

Uit langer jaren levensleed geboren.

Martin Albers.

Verzen.

Zomernacht.

O zomernacht, wanneer het hart vervliet

In oceaan van eindelooze vrede,

Als iedere adem uitzwelt tot een lied

En ieder lied verinnigt tot een bede....

Op zoele winden komt de geur gevaren

Van al wat zuchtend in den tijd verging,

En heerlijk tintelt door den nacht der jaren

Het heilig outer der herinnering.

Verjaarde smarten komen aangedreven

Met liefde en lust in ééne blanke vloot,

En, glijdend op den zilv'ren stroom van 't leven,

De donk're, loome gondel van den dood.

't Komt aangevloten zacht en stil en effen,

Of leed en dood natuurlijk zijn en goed...

Hoog uit den hemel zijgt het vroom beseffen

Hoe alles is, zooals het wezen moet....

Nu kan ik voortgaan weer in de oude banen,

Zelfs kan ik danken voor mijn oude smart,

Omdat ik weet: hoe slechts uit glans van tranen

De lichtschijn breekt, die vlamt van hart tot hart.

[p. 223]

Hoe door den dood het leven straalt in flonker,

Een vonk van goud op donkergrauw fluweel,

Tot éénmaal vreugde en smart en licht en donker

Versmelten gaan in één doorwrocht geheel

Van ruimte en rust, van liefde en mededoogen,

Eén ijlen droom, die als een wolk van dauw

De blindheid dekt der toegestorven oogen,

Een droom van zilver en lavendelblauw.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

Een wijde zee van schemergroene wazen,

Omdoomt de lijning van den horizon,

En draagt den droom van huiverende extase

Door blanke klaarten naar des levens bron.

En 't ál-doortint'lend sidderlied der vorschen

Doortrilt den zomernacht van hoog geluid,

De wereld kan haar weelde niet meer torschen,

De brand der sterren vlamt ten hemel uit.

[p. 224] 1920

Nachtkimmen.

Er huilde een trein in verre nacht,

Moroos geluid.

Ik lag nog wakker en ik dacht

De perspectieven van het leven uit....

En 't was of hoog boven 't gesteente

Van klamme stad

Een bovenaardsche deernis weende

Om al wat ooit het licht heeft liefgehad.

Ik zag de lijken van mijn ouders,

In dood verstrakt,

Wit laken borg de wrakke schouders,

In zware lijnen lag de smart verzakt.

En al hun bidden, zorgen, droomen,

Hun blik, hun woord,

't Vervloeide op ondergrondsche stroomen

Wier ruischen immer zachter wordt gehoord.

In helder hemd, in zwarte planken,

Een beeld van steen,

De handen saam, als om te danken,

Zoo vaart het doode menschenlichaam heen.

En wat voor eeuwig is vergleden

En nimmer keert

Roept onze liefde naar beneden

Waar 't stomme lijf in vochten grond verteert.

[p. 225]

Tot éénmaal wij, versleten slaven,

Gebukt van smart

Het stil verlangen gaan begraven

In doffe leegte van het blinde zwart.

Ach, 't was of hoog boven 't gesteente

Van klamme stad

Een bovenaardsche deernis weende

Om al wat ooit het licht heeft liefgehad....

Martin Albers.