Verklaringen rond Bossche Communierel

In Katholiek Nieuwsblad van 4 maart 2010 stond volgend artikel over de reactie van de parochie waartoe de Bossche Sint-Janskathedraal behoort.

Naar aanleiding van de commotie rond de communieweigering aan praktiserende homoseksuelen heeft de parochie waartoe de Bossche Sint-Janskathedraal behoort de volgende verklaring uitgebracht:

“Afgelopen zondag hebben we in onze Eucharistieviering gezien dat onbedoeld bepaalde groepen gelovige mensen zich gekwetst hebben gevoeld. Dat was uitdrukkelijk niet onze intentie. Dat betreuren wij. Het is ook niet de intentie van de Kerk om groepen gelovige mensen te kwetsen, maar veeleer hen een plaats te geven in de gemeenschap.

Het is onze uitdrukkelijke wens om aanstaande zondag een normale en waardige Eucharistieviering te hebben, waarin ook de heilige Communie kan worden uitgereikt.
We spreken de wens uit dat eenieder, die de viering graag wil bijwonen aanstaande zondag, wil meehelpen om het tot een waardige en respectvolle viering te maken, en daarom afziet van demonstratie en provocatie (zoals het dragen van provocerende teksten op kleding). De kerk is geen podium voor demonstraties. De verstoring van de Eucharistie is immers voor de gelovigen evenzeer kwetsend.

Vanuit de criteria die de Kerk daarvoor aanreikt, laten we het aan de gewetensvolle verantwoordelijkheid van de gelovigen zelf over om de afweging te maken al dan niet te communie te gaan.

Deze gewetensvolle afweging houdt in, zoals onlangs onlangs nog door mgr. Hurkmans werd bevestigd, dat men:

- gedoopt is

- gelooft in de waarachtige aanwezigheid van het Lichaam van Christus in de heilige communie

- leeft in eenheid en overeenstemming met Christus en de Kerk.

Kerkbestuur Sint-Jan Evangelist Den Bosch

Einde

Wekelijks woord van de pastoor, 10 maart 2010

Hostie halen...

Bron : www.rk-bergeijk.nl

Op de website www.rk-bergeijk.nl had pastoor Penne het in zijn wekelijks woord op 10 maart 2010 over de communie. Naar aanleiding van alle commotie rond pastoor Buyens, en het eerder verschijnen van een artikel hierover op dit blog, wil ik u dit woord van pastoor Penne niet onthouden.

De laatste tijd gaan nogal wat verhalen over pastoors die wel of geen hosties uitdelen aan bepaalde groepen mensen. Je vindt krantenkoppen als “Actie tegen weigeren hostie” en “Pastoor deelt toch hostie uit”. Weten wij nog waarover het gaat met het hostie uitdelen?

Wat is nu een hostie in de Mis? Moest het gewoon een stukje plat brood zijn, dan zou het inderdaad werkelijk schandalig zijn als je aan de ene bezoeker er een geeft en een andere bezoeker van de Mis er geen zou geven. Maar een hostie in de Mis is iets anders dan een gewoon stukje brood als een teken van een maaltijd die je samen houdt. De hostie is voor ons Jezus Christus Zelf. Over brood en wijn heeft de priester bij de consecratie de woorden van Jezus bij het Laatste Avondmaal uitgesproken. Voor rooms-katholieke mensen gebeurt daar bij die consecratie iets heel bijzonders: Jezus spreekt langs de mond van de priester Zelf de woorden uit en brood en wijn zijn niet langer gewoon brood en wijn maar Hijzelf is onder de gedaante van brood en wijn werkelijk aanwezig. Ook al zien en smaken we nog brood en wijn, Hij is Zelf werkelijk onder ons aanwezig.

Wordt vervolgd …

Wanneer iemand in de Mis een hostie ontvangt – laten we zeggen: de Heilige Communie ontvangt - is het dus niet zomaar iets als een snoepje bij de pastoor gaan halen maar drukt men uit: ik wil Jezus Christus ontvangen, ik wil de Gekruisigde en Verrezen Heer Jezus Christus in mijn hart en mijn leven toelaten en met Hem en uit Hem leven. Die gedachte zie je ook duidelijk in het uitreiken van de Communie. De priester of de diaken die de Communie uitreikt zegt niet “Hier heb je een hostie” of “Hier heb je gezegend brood”. Hij zegt: “Lichaam van Christus”, je ziet brood maar het is de Heer die bij je komt. Degene die de Communie ontvangt zegt daarbij: “Amen”, waarmee men zegt dat men werkelijk gelooft dat het de Gekruisigde en Verrezen Heer is die men ontvangt en toelaat in het leven.

Iedereen die ter Communie gaat, drukt daarmee uit: ik wil Jezus Christus in mijn leven aannemen als mijn Heer en Redder en wil leven zoals Hij dat wil. Niemand is verplicht om ter Communie te gaan, iedereen mag zich daar vrij in voelen en moet zich de vraag stellen of het concreet mogelijk is in de situatie waarin men leeft en verkeert. De Rooms-Katholieke Kerk geeft eigenlijk drie voorwaarden om de Heilige Communie te kunnen ontvangen. Men moet rooms-katholiek gedoopt zijn. Men moet geloven dat Jezus werkelijk tot ons komt onder de gedaante van de Heilige Communie. Men moet leven zoals Jezus ons dat in het evangelie vraagt en zoals de Kerk het vertaalt naar de huidige tijd (we kunnen daarbij zeker ons leven leggen op de tien geboden van God en de vijf geboden van de Heilige Kerk, de Catechismus van Katholieke Kerk geven ons daar ook veel duidelijkheid in).

Het hele gebeuren rond wel of niet hosties uitdelen mag elke gelovige eens bevragen wat ter Communie gaan voor mij betekent? Is het voor mij werkelijk ontmoeting met de Heer Jezus? Laat mijn manier van leven toe om Hem echt te ontvangen ? Die vraag en een duidelijk antwoord daarop is ook de opdracht van de jaarlijkse veertigdagentijd op weg naar Pasen.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

Einde

Natuurrampen

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel, maart 2010

Wat kunnen we doen in verband met de natuurrampen die de laatste tijd de planeet overspoelen en tegen de ontreddering die ze teweeg brengen? Bang zijn? Dat is het laatste wat we moeten doen. De Gospa heeft ons alle sleutels gegeven die nodig zijn om te leven met de vrede in ons hart. Die sleutels moeten we echter wel vanaf vandaag ook echt gaan gebruiken want, als er een ongeluk gebeurt en onze kwetsbare zekerheden storten in, dan is het wel erg laat.

Maria zegt: “Wie bidt heeft geen angst voor de toekomst en wie vast is niet bang voor het kwaad” (25-01-2001). “Gezinnen die God als vader aannemen, mij (de H. Maagd) als moeder en de Kerk als hun thuis, die hebben van de toekomst niets te vrezen en niets te vrezen van de geheimen.” (Privé boodschap aan Mirjana). “Alleen door gebed en vasten kunnen de oorlogen een halt toegeroepen worden en kunnen de natuurwetten opgeheven worden” (1981).

Het zou kunnen dat er nog meer natuurrampen komen, ik ben geen profeet, maar het lijkt me wel een belangrijke boodschap. In de nacht van de 1 januari dit jaar, toen de Gospa verscheen aan Marija op de verschijningsberg, in aanwezigheid van duizenden mensen, was ik getroffen toen ik vernam dat ze duizenden engelen bij zich had. Normaliter komt ze op grote feestdagen (het was het feest van de Moeder Gods) met 3 engelen. Met verbazing heb ik dit bijzondere detail in me opgenomen. Nu begrijp ik het. Meer dan ooit hebben we nood aan hemelse hulp voor dit jaar en de komende jaren. Misschien is het een goed idee om al de boodschappen van de 2de van de maand van het jaar 2009 te lezen. U zult dan opmerken dat de Gospa ons heeft gewaarschuwd.

“Jullie zijn verdwaald, mijn kinderen”

“Jullie hebben je helemaal in de zonden ondergedompeld”

“Mijn hart wordt geraakt door een grote pijn als ik naar jullie harten kijk”, enz.

Wordt vervolgd …

De H. Paulus zegt ons dat “het loon van de zonde de dood is”. Welnu, de wereld vervalt steeds sneller en steeds meer in zonde. Dat gaat zover dat men de zonde aan iedereen wil opleggen, door wetten en door op allerlei wijzen druk uit te oefenen. God zendt ons niet de dood, het zijn wij die deze over ons afroepen. Een vriendin werd in het ziekenhuis als “crimineel” behandeld toen ze weigerde om haar baby te laten aborteren, waarbij geconstateerd was dat het een mongooltje was. (Het kindje werd overigens helemaal normaal geboren). Men noemt het goede kwaad en het kwade goed. We kunnen uit de boodschappen opmaken en ook gewaar worden via de school van de Gospa van deze afgelopen 29 jaar, dat we ons moeten voorbereiden op een beproeving, maar dan wel in hoop ! Behoren we tot diegenen die voortdurend bidden, die op diepe wijze hopen, die een sterk geloof hebben en die beminnen en die hen bemoedigen, die Jezus nog niet kennen? Aan alle beproevingen zal een einde komen en de “Nieuwe Tijd” waarover de Gospa spreekt zal komen op het uur van God. We hebben er geen idee van hoe dit zal zijn,en hoe mooi dit zal zijn. Ik merk dat geen enkele van de zieners van Medjugorje pessimistisch is over de toekomst, zelfs al weten ze dat de wereld beproefd zal worden. God zal het laatste woord hebben. De heilige Maagd zal Zijn plan uitvoeren en er zelfs haar eigen vijanden in betrekken.

Wordt vervolgd …

De tijd is dus gekomen om:

1) De zonde te vermijden en de hand van onze Moeder, de heilige Maagd, vast te pakken om ons door haar, in de Kerk, te laten leiden.

2) Op goede en oprechte wijze te biechten en om ons zonder uitstel te verzoenen en vergeving te schenken.

3) Ter Communie te gaan zo vaak de omstandigheden het toelaten.

4) Het Evangelie te beleven.

5) Radicaal de richting van ons leven te veranderen. Onszelf er aan te herinneren dat het doel van ons leven de Hemel is, God de eerste plaats te geven in plaats van ons werelds welzijn of een ander idool.

6) De naastenliefde te beoefenen, want “de naastenliefde bedekt vele zonden”

7) Te kiezen voor de nederigheid en een eenvoudig leven, in voortdurende lofprijzing, zoals de H. Maagd Maria en de H.Jozef in Nazareth, om de komst van de Heer voor te bereiden. Alle lijden te offeren voor de bekering van de zielen, want de zondaars worden bedreigd door grote wanhoop. “Ik zal jullie helpen om jullie fouten en beproevingen met mijn genade te overwinnen”, zegt de Gospa, die nooit liegt.

Psalm 46, die treffend de gebeurtenissen van de wereld beschrijft, geeft ons een lichtend antwoord : “God is ons een toevlucht, een sterkte, hulp in noden hogelijk bevonden. In dit weten zijn wij zonder vrees, al werd ook de aarde ontwricht, al werd het gebergte ontzet tot diep in het hart van de zeeën. Moge daveren, bruisen de branding, dat de bergwand schokt als het hoog gaat: de Heer der heerscharen. Hij is met ons, een burcht is ons de God Jacobs.”

Einde

Betekenis van Pasen voor velen onbekend …

Bronnen : www.refdag.nl

www.kerknieuws.nl

www.nieuwsblad.be

www.rkkerk.nl

In 2004 gaf het bisdom Roermond een poster uit voor school en parochie, om zo de betekenis van het paasfeest op een eigentijdse manier uit te leggen. Volgende vraag was op de poster te lezen :

Wat is Pasen ?

a)    Lijden en sterven

b)    Opstaan uit de dood

c)    Zoeken van eieren

In 2006 deed De Telegraaf een enquête over de christelijke betekenis van Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen. In 2007 wordt er in Antwerpen een gelijkaardige enquête gedaan en in 2009 doet onderzoeksbureau NAWplus een onderzoek naar de kennis van de betekenis van Pasen onder bijna 12.000 geënquêteerden.

Uit alle onderzoeken blijkt hetzelfde : mensen kennen de betekenis van Pasen niet meer, en de betekenis van Kerstmis zegt hen al evenmin iets.

Daarom verspreidde het Limburgse bisdom Roermond in 2004 een poster onder alle katholieke scholen en parochies in Limburg. De poster gaf leerkrachten een handvat om een les aan het christelijke paasfeest te besteden.

Bij de enquête van De Telegraaf (in 2006) kende bijna de helft van de deelnemers niet de christelijke betekenis van Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen.

Op Goede Vrijdag hebben heel veel mensen in Nederland vrij, omdat wij de kruisiging en dood van Jezus herdenken. 55% van de deelnemers kon deze vraag juist invullen. Pasen is het feest van de opstanding van Jezus uit de dood. Deze vraag werd door 57% goed beantwoord. De ouderen zijn beter op de hoogte van deze feestdagen dan de jongeren.

Pasen betekent voor de meeste mensen een paar vrije dagen en lekker eten, al dan niet met vrienden of familie. ''Even een lekker lang weekend zonder sleur met veel lekkers en ontspanning'', schreef een deelnemer. Vrij veel mensen vinden Pasen een typisch familiefeest, of een lentefeest. Slechts weinigen spreken van een christelijke feestdag. Zoals de lezer die mailt: ''Het is een feest van nieuwe hoop, nieuwe kracht, nieuwe energie en het inspireert tot nadenken over zingeving.''

Wordt vervolgd …

Overigens is Pasen lang niet zo'n uitbundig feest als Kerstmis. Anders dan met kerst maakt slechts 27% een feestelijk paasdiner. Voorts maakt 21% een speciale paasbrunch. Ofschoon vooral de supermarkten deze dagen hoge omzetten draaien, is Pasen allerminst een feest om elkaar geschenken te geven. Zo koopt slechts 6% voor een dierbare een cadeau, terwijl 16% thuiskomt met een paashaas. Ook het beschilderen van paaseieren wordt niet op grote schaal gedaan. 11% doet dit. Daarbij moet wel worden opgemerkt dat 33% van de respondenten geen kinderen heeft.

Van de ondervraagden ging 14% paaseieren zoeken. Het maken van paasversieringen op de basisschool werd nog wel in twee derde van de gevallen gedaan.

Enkele opmerkelijke antwoorden uit de enquête van 2007 in vijf Vlaamse steden over de kennis van Pasen, Goede Vrijdag en Witte Donderdag : Pasen? Is dat niet de herdenking van de geboorte van Jezus Christus? De verjaardag van de paus dan?

Slechts 60 % van de Antwerpenaren wist in 2007 nog dat we op het hoogfeest van Pasen de verrijzenis van Christus vieren. In Brugge en Brussel was de religieuze kennis blijkbaar het hoogst, met telkens 84 % die Pasen konden duiden. Globaal genomen wist 25 % van de ondervraagden niet waar Pasen voor staat.

Met Goede Vrijdag is het veel slechter gesteld: slechts om en bij de helft wist dat die dag de kruisdood van Christus herdenkt. Maar Witte Donderdag - het laatste avondmaal - blinkt pas echt uit in onbekendheid: slechts één op drie of 35 % kon die dag juist definiëren. Het zijn vooral kerkgangers die de betekenis van die dag nog kennen. In Brussel valt op dat ook veel allochtonen, die toch 45 % van de hoofdstedelijke bevolking uitmaken en veelal moslim zijn, Pasen kennen.

Wordt vervolgd …

De Brusselse Nieuwstraat biedt misschien nog de beste staalkaart van de hoofdstad. Zeker tijdens de paasvakantie wanneer iedereen hier komt winkelen. Mensen vinden het ook niet storend wanneer je hen een lijstje paasvragen voorlegt.

De vraag wat Pasen betekent was voor weinigen een probleem. Het was mooi om zien dat bijna iedereen er een gebaartje bij deed: de hand omhoogsteken om de verrijzenis uit te beelden.

Ook moslims kennen de betekenis van Pasen. Al legden sommigen meer de nadruk op het feit dat dan ,,jullie'' vasten eindigt waarop ze telkens vroegen of er eigenlijk wel één katholiek was die noch vastte.

Merkwaardig: zij die de vraag naar de betekenis van Pasen fout beantwoordden, denken dat we op die dag de verjaardag van de paus vieren. Een Japanse toerist verkeerde dan weer in de overtuiging dat Pasen het feest van het ei was. Hij meende het, want hij was ervan overtuigd dat we hier in het westen een cultus van het ei hadden als symbool van vruchtbaarheid. Toen hij hoorde dat Pasen staat voor de verrijzenis van Christus keek hij vol ongeloof: ,,Je vindt het uit!''

De betekenis van Goede Vrijdag is veel minder bekend. Hier moeten bijna alle allochtonen afhaken. Zij het dat de allerkleinsten het wel wisten, van op school. Maar ook bij de katholieken is de betekenis van Goede Vrijdag ondergesneeuwd. Nu kwamen de excuses uit de kast: ,,het is al ze lang geleden dat ik op school zat, en ,,bestaat dat eigenlijk nog wel, Goede Vrijdag?, Anderen zetten de betekenis in de slanke lijn-rage: op Vrijdag moet je vasten en dat is goed voor de gezondheid en de lijn.

Sommigen twijfelden. Is Goede Vrijdag niet de dag waarop Christus aan het kruis stierf? Dat zal wel niet, want dan is het toch geen Goede Vrijdag? De Polen en de Tsjechen zaten er wel altijd recht op. Ze kenden het woord zelf in het Engels: Good Friday.

Maar vroeg je hen dan de betekenis van Maundy Thursday (Witte Donderdag) vroegen, dan zwegen ze.

Net wanneer we denken dat niemand de betekenis van Witte Donderdag kent, zijn we aan de Finisterrae-kerk in de Nieuwstraat. Hier komen de Brusselaars tussen het shoppen door bidden. Zij geven wel allemaal juiste antwoorden.

Wordt vervolgd …

Een enquête in 2009 wijst alweer uit dat de betekenis van Pasen voor een ruime meerderheid van de Nederlandse bevolking onbekend is. Dat concludeert onderzoeksbureau NAWplus uit een onderzoek onder bijna 12.000 geënquêteerden.

Ruim 45 procent van de bevolking wist niet dat Pasen een christelijke feestdag is. Dat Jezus is opgestaan uit de dood, is bij twee derde van de bevolking onbekend; 15 procent denkt bij Pasen aan de kruisiging en dood van Jezus, terwijl dat op Goede Vrijdag wordt herdacht. Men ziet het vooral als een extra vrije dag waarbij familiebezoek hoog scoort, als het begin van de lente of men denkt aan tradities als de paashaas, paaseieren en een paasvuur.

Desondanks wil 72 procent van de deelnemers tweede paasdag niet inruilen voor een andere vrije dag in bijvoorbeeld de islamitische vastentijd ramadan, die over het algemeen in het najaar plaatsvindt.

In het onderzoek werd de deelnemers ook gevraagd of ze geloven in de schepping en in een leven na de dood. Ruim een kwart gelooft dat de aarde in zes dagen geschapen is. Een even groot percentage gelooft dat niet; 21 procent is het met EO-presentator Andries Knevel eens dat de aarde geschapen is, maar niet in zes dagen.

Een kleine meerderheid van de deelnemers gelooft in een leven na de dood, 20 procent niet en 27 procent weet het niet.

Van de 11.879 deelnemers noemt ongeveer de helft zich een christen, 14 procent gelooft dat God niet bestaat en een even groot percentage heeft desondanks wel interesse in religies.

Dat de helft van de deelnemers christelijk is, wil niet zeggen dat het geloof gepraktiseerd wordt. Bijna de helft omschrijft zichzelf als niet-praktiserend, 55 procent bezoekt nooit een bedehuis. Van de deelnemers is 34 procent geen lid van een kerkgenootschap.

Wordt vervolgd …

Aanvullende nota van de redactie van dit blog :

Ook ik merk in bij het lesgeven dat leerlingen van het middelbaar onderwijs niet meer weten wat de betekenis van veel christelijke feesten is. Men gooit de betekenis van deze feesten gewoon door elkaar. Gelukkig komen deze feesten nog voor in de lessen godsdienst van het eerste jaar, zodat daar ten minste nog uitleg gegeven wordt. Vraag is hoe lang deze leerstof blijft hangen bij vele leerlingen, want wanneer er in het tweede jaar over gesproken wordt, zijn velen alles al vergeten. Jammer …

Hoe komt het eigenlijk dat velen de betekenis van de christelijke feestdagen niet meer kennen? Ooit vroeg een leerling me : “Hoe komt het toch dat moslims en hun kinderen alles over de godsdienst zo goed weten ? Bij de christenen is dat niet zo.”

Mijn antwoord hierop was en is : Bij de moslims krijgt men het geloof van thuis uit mee, van kindsbeen af. Bij christenen is dat niet zo. De meeste ouders van de jongeren aan wie ik les geef, geloven zelf niet meer. Wat zouden ze dan gaan doorgeven over het geloof aan hun kinderen ? In veel gevallen wordt net hun eigen ongeloof of tegenkanting tegen de christelijke leer en de Kerk doorgegeven. Ik merk zelfs dat een aantal leerlingen gewoon niet is gedoopt, of geen eerste communie of vormsel heeft gedaan.

Wordt vervolgd …

Er is dus dringend nood aan goede geloofsopvoeding, niet alleen op school, maar ook voor de ouders van de leerlingen. Jammer eigenlijk, dat men in de godsdienstlessen en in de handboeken die men daar gebruikt steeds weer vertrekt vanuit het eigen ik, de eigen leefwereld van de jongeren en vanuit de maatschappij, waarin nog zo weinig van de christelijke godsdienst doorgegeven wordt. Pas op het einde van een thema wordt alles kort nog in een christelijk kader geplaatst. En zelfs dan wordt er maar al te vaak een waaier aan religies en levensbeschouwingen aangeboden. Leerlingen worden verondersteld over alles iets te weten : christendom, jodendom, islam, boeddhisme en hindoeïsme. Alsof men wil zeggen in de godsdienstles : kijk, beste mensen, dit aanbod is er op gebied van godsdiensten. Kies maar uit waar jij je het beste bij voelt.

Het vertrekpunt hierbij is verkeerd. Godsdienstles betekent m.i. nog altijd : eerst en vooral leren over de eigen - hier Rooms-Katholieke – godsdienst. Mensen groeien op in een bepaalde cultuur en in een bepaalde godsdienst, die ze van thuis uit en van kindsbeen af moeten meekrijgen. Er nog enkel en alleen in de godsdienstles over leren is niet voldoende, zeker niet als men daar dan nog een grote waaier aan verschillende godsdiensten meegeeft en vooral vertrekt vanuit datgene wat in de maatschappij leeft. Ik merk zelfs dat vele godsdienstleerkrachten zelf moeite hebben met geloven, niet goed weten wat te geloven en zelf de katholieke godsdienst niet in hun eigen leven beleven en voorleven (ik denk bijvoorbeeld aan de zondagsmis bijwonen, bidden, biechten, …). Soms vraag ik me zelfs af wat de basis is voor de keuze van het studeren van het vak godsdienst wanneer men een opleiding als leerkracht volgt ? Uiteraard mag men niet iedereen over dezelfde kam scheren.

Het is, denk ik, aan elk van ons om een voorbeeld te zijn voor onze kinderen en jongeren. Want woorden wekken, maar voorbeelden strekken, zowel op gebied van godsdienst als in de rest van de opvoeding. Daarom ook een oproep tot gebed, met als intentie : gebed voor de gezinnen, de kinderen en jongeren, en voor alle leerkrachten en opvoeders.

Voor meer uitleg over de betekenis van Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen, alsook over Kerstmis en alle andere christelijke feestdagen tijdens het liturgische jaar, kan u terecht op het blog www.bloggen.be/liturgisch_jaar.

Einde

satans opzet

Bron : satan’s meeting (watch and pass on)

www.youtube.com

Schoonheid is wat belangrijk is,

en ze zullen ontevreden worden

over hun echtgenote.

Lees dit, zelfs als je het druk hebt.

satan riep een wereldwijd congres van duivels samen.

In zijn openingsspeech zei hij:

“We kunnen de christenen niet tegenhouden om naar de kerk te gaan. We kunnen hen niet tegenhouden om de bijbel te lezen en de waarheid te kennen. We kunnen hen zelfs niet tegenhouden om een goede relatie te hebben met hun Redder. Eens ze die band hebben met Jezus is onze macht over hen gebroken. Dus laat hen naar hun kerken gaan en laat hen eucharistie vieren. MAAR … steel hun tijd, zodat ze geen tijd hebben om een relatie met Jezus Christus op te bouwen.”

“Dit is wat ik wil dat jullie doen,” zei de duivel. “Leid hen af van het vinden van hun Redder en  van het opbouwen van deze levensbelangrijke relatie met Hem gedurende de dag!”

“Hoe moeten we dat doen?” riepen zijn duivels.

Wordt vervolgd …

“Hou hen bezig met wat onbelangrijk is in het leven en vind ontelbare schema’s uit om hun gedachten bezig te houden,” antwoordde hij. “Daag hen uit en verleid hen om geld uit te geven, steeds maar uit te geven en uit te geven, en om geld te lenen, te lenen, te lenen.”

“Overtuig hun vrouwen om lange uren te gaan werken en de echtgenoten om zes tot zeven dagen per week te werken, 10 tot 12 uur per dag, zodat ze zich hun lege levensstijl kunnen veroorloven. Zorg ervoor dat ze niet voldoende tijd kunnen doorbrengen met hun kinderen. Hun families zullen gauw uiteen vallen en ze zullen geen schuilplaats meer zijn voor de druk van het werk.”

“Stimuleer hun geest tot het uiterste, zodat ze niets anders meer kunnen horen en aan niets anders meer kunnen denken. Bekoor hen om hun radio aan te zetten of cds te laten spelen als ze autorijden, om hun pc, DVD en tv voortdurend te laten aanstaan. Dit zal hun geest vol stoppen en de eenheid met Christus breken.”

“Vul hun koffietafels met magazines en kranten. Verpletter hun geest met het nieuws, 24 uur per dag. Val hun tijd dat ze auto rijden aan met reclameborden. Doe hun brievenbussen overstromen van reclamedrukwerk, catalogi van postorderbedrijven, folders met te winnen prijzen en alle soorten nieuwsbrieven en promoties die gratis producten, diensten en valse hoop aanbieden.”

Wordt vervolgd …

“Zet graatmagere, mooie modellen op de cover van magazines en toon hen ook op tv, zodat hun echtgenoten zullen geloven dat uiterlijke schoonheid belangrijk is en ze zullen ontevreden worden over hun vrouw. Zorg ervoor dat de echtgenotes te moe zijn om hun echtgenoot ’s avonds graag te zien. Geef hen ook hoofdpijn. Als ze hun echtgenoot niet de liefde geven die hij nodig heeft, zal hij elders beginnen kijken. Dat zal hun gezinnen snel uiteen doen vallen.”

“Geef hen de kerstman om hen af te leiden, zodat ze hun kinderen de ware betekenis van Kerstmis niet meer leren kennen. Geef hen een paashaas, zodat ze niet zullen spreken over de verrijzenis en de macht van God over de zonde en de dood.”

“Laat hen overdrijven, zelfs in hun vrije tijd. Laat hen uitgeput uit vakantie terugkeren. Houd hen zo druk bezig dat ze de natuur niet meer intrekken en niet meer nadenken over Gods schepping. Zend hen in plaats daarvan naar pretparken, sportevenementen, toneelstukken, concerten en films. Houd hen bezig, bezig, bezig!”

“En als ze samenkomen voor geestelijke samenhorigheid, laat ze zich dan bezighouden met roddels en prietpraat, zodat ze met een ongerust gemoed vertrekken. Vul hun leven met zo veel goede doelen, dat ze niet meer de tijd hebben om de kracht van Jezus op te zoeken.”

“Ze zullen al snel op eigen kracht werken, en hun gezondheid en familie opofferen voor het goede doel.”

“Het zal werken! Het zal werken!”

Het was nogal een plan !

Wordt vervolgd …

De duivels begonnen gretig aan hun taak en zorgden ervoor dat christenen het steeds drukker hadden en meer opgejaagd werden met het rennen van hier naar daar, zodat ze niet veel tijd meer hadden voor God en hun familie. Zodat ze geen tijd meer hadden om anderen te vertellen over de kracht van Jezus, die hun leven kon veranderen.

Ik denk dat de vraag is:

Is de duivel erin geslaagd

om zijn programma te volbrengen?

Oordeel jij zelf maar!

Betekent “BUSY”:

Being

Under

satans

Yoke

Betekent “DRUK”: samenwerken met de duivel?

Geef dit bericht door alstublieft, als je niet te druk bezig bent…

Bedankt voor het lezen.

God zegene je.

Einde

Zuster Emmanuel Maillard en de Gemeenschap der Zaligsprekingen

Bronnen :

www.bloggen.be/medjugorje

www.bedevaart.net

Communauté des Béatitudes - Gemeenschap der Zaligsprekingen

De Gemeenschap der Zaligsprekingen [Communauté des Béatitudes] ontstond als Katholieke gemeenschap. Ze werd gesticht door twee Franse echtparen. Officieel werd de gemeenschap opgericht op 25 mei 1973 te Montpellier (Frankrijk) door broeder Ephraim Croissant, een voormalige evangelische predikant. Hij werd katholiek onder invloed van de gestigmatiseerde Franse mystica Marthe Robin.

Op 19 januari 1979 werd deze gemeenschap door de Katholieke Kerk als "vrome vereniging" op bisschoppelijk niveau erkend door Mgr. Robert Gaffy, Aartsbisschop van Albi. De benaming Gemeenschap der Zaligsprekingen dateert uit 1984. Dezelfde aartsbisschop ging op 1 januari 1985 nog een stapje verder en voortaan werd de gemeenschap erkend als "Association privée de fidèles de droit diocésain"

Op 9 december 2002 verleende de Pauselijke Lekenraad heeft 9 december de Gemeenschap de officiële kerkelijke status van "association privée internationale de fidèles" voor een proefperiode van vijf jaar. In december 2007 werd deze proefperiode verlengd voor twee jaar.

Vandaag de dag beschikt de gemeenschap over 86 huizen verspreid over alle vijf continenten en telt 1500 leden.

In een geest van Kuisheid bestaat de gemeenschap uit mensen van diverse levenstaten: echtparen, celibatairen, broeders, zusters, diakens en priesters.  Allen leven volgens de principes van de eerste Christenen.  De broeders en zusters leggen een gelofte af van gebed, gehoorzaamheid en armoede.

Deze gemeenschap heeft drie huizen in Medjugorje: het bezinningscentrum Regina Pacis aan de voet van de Verschijningsberg, Maison Ephèse voor het onthaal van Franse pelgrims, langs het paadje achter het rondpunt en Haus Sankt Josef voor het onthaal van Duitssprekende pelgrims, aan de rechterkant van de weg tussen kerk en Kruisberg.

Wordt vervolgd …

Het leven in de gemeenschap

In een geest van Kuisheid bestaat de gemeenschap uit mensen van diverse levenstaten: echtparen, celibatairen, broeders, zusters, diakens en priesters.  Allen leven volgens de principes van de eerste Christenen. De broeders en zusters leggen een gelofte af van gebed, gehoorzaamheid en armoede.

Het centrale punt in hun leven van elke dag is de Heilige Eucharistie.  Verder besteden zij aandacht aan het Getijdengebed, de stille aanbidding van het Allerheiligste Sacrament en het bidden van de Heilige Rozenkrans ter ere van moeder Maria.  Door studie en gebed proberen zij de Joodse roots van ons Christelijk geloof te doorgronden.  Verder omvat hun apostolaat: hulpverlening aan vrouwen die abortus overwegen, een hospitaal in Congo, opvang van Aidspatiënten, de verkondingen van Gods woord door missiewerk, en hulp aan de Christenen in Oost-Europa.

Wordt vervolgd …

Spiritualiteit

Kenmerkend voor de Gemeenschap der Zaligsprekingen (‘Béatitudes’) is haar charismatische spiritualiteit en de sterke hang naar de Joodse en Byzantijnse liturgie. De gemeenschap leeft naar het voorbeeld van de eerste Christenen: biddend, in gemeenschap van goederen, in kuisheid, getuigend en wachtend op de komst van het Rijk Gods. Opmerkelijk is de grote aandacht voor de Joods-Hebreeuwse wortels van het christendom. Zo wordt iedere vrijdagavond de sabbat gevierd. Het gebedsleven van de leden is geïnspireerd door de heilige karmelietes Theresia van Lisieux.

Het centrale punt in het leven van elke dag is de H. Eucharistie.  Verder wordt er aandacht besteed aan het Getijdengebed, de stille aanbidding van het Allerheiligste Sacrament en het bidden van de H. Rozenkrans ter ere van moeder Maria.  Door studie en gebed probeert men de Joodse roots van ons Christelijk geloof te doorgronden.  Verder omvat het apostolaat: hulpverlening aan vrouwen die abortus overwegen, een hospitaal in Zaïre, opvang van Aidspatiënten, de verkondingen van Gods woord door missiewerk, en hulp aan de Christenen in Oost-Europa.

Wordt vervolgd …

Zuster Emmanuel

De gemeenschap der Zaligsprekingen is in Medjugorje vooral bekend geworden door Zuster Emmanuel Maillard.  Zij trad in 1976 toe tot de gemeenschap en werd in december 1989 naar Medjugorje gezonden.  Vandaar begon zij haar maandelijkse 'faxen', nu nieuwsbrieven, te verspreiden. Vooral tijdens de oorlogsjaren was dit quasi de enige informatie die vanuit Medjugorje de buitenwereld bereikte.

Zuster Emmanuel werd in 1947 geboren in Frankrijk en studeerde theologie met kardinaal Danielou. Zij studeerde verder de Geschiedenis der Beeldende Kunsten aan de Sorbonne Universiteit van Parijs, waar zij afstudeerde in 1970.

Zij rapporteert over de boodschappen van Onze-Lieve-Vrouw en is auteur van diverse boeken. Ze neemt vele interviews af, gaat op zoek naar nieuws op de achtergrond, praat met bedevaarderes, priesters, bisschoppen en kardinalen. Ze heeft haar "Children of Medjugorje" website en wordt wereldwijd erkend als door de Hemel geroepen en gezegend door de Paus om op een bijzondere wijze mee te werken aan de verspreiding van de boodschappen van Medjugorje.

In november 1996 werd zij uitgenodigd te Rome voor een privé ontmoeting met Paus Johannes Paulus II. Zij vertelde aan de Heilige Vader: “Ik woon nu al 7 jaar in Medjugorje en mijn opdracht is om de boodschappen te verspreiden door boeken, opnamen, TV, interviews en gesprekken overal ter wereld. Weet u ..." Ik heb nooit mijn zin kunnen afmaken, want toen de Heilige Vader deze woorden hoorde, legde hij zijn hand op haar voorhoofd en kwam er een schittering op zijn gelaat. Hij maakte het kruisteken op haar voorhoofd en zei: "Ik zegen u!"

Toen zij hem haar boek over Medjugorje en haar kinderboek: "Kinderen, help Mijn Hart om te overwinnen", dat zij doorbladerde, zegende hij haar voor een derde maal.

Zuster Emmanuel vertelde later: "De uitdrukking van vreugde op het gelaat van de Heilige Vader, toen hij hoorde dat de Medjugorje oproepen over de hele wereld werden verspreid, was voor mij het grootste geschenk van onze ontmoeting."

De priester uit Polen die hen vergezelde schreef later: "...het was zo belangrijk voor Zuster Emmanuel om de zegen van de Heilige Vader te mogen ontvangen voor het werk dat ze levert in het verspreiden van de boodschappen die door Maria worden doorgegeven te Medjugorje. Zij wenste zo graag een teken van bevestiging door de Kerk te ontvangen voor haar opdracht. Toen ze naar de Paus keek had zij het gevoel dat deze ontmoeting voor hem even belangrijk was als voor haar. De getuigenis over haar werk en haar plannen voor te toekomst, met de betrekking tot de boodschappen van Medjugorje, kregen de volledige goedkeuring van de Paus. Het bezorgde hem zelfs vreugde."

Wordt vervolgd …

Medjugorje

Deze gemeenschap heeft drie huizen in Medjugorje: het bezinningscentrum Regina Pacis aan de voet van de Verschijningsberg, Maison Ephèse voor het onthaal van Franse pelgrims, langs het paadje achter het rondpunt en Haus Sankt Josef voor het onthaal van Duitssprekende pelgrims, aan de rechterkant van de weg tussen kerk en Kruisberg.

Internet

Zij heeft haar eigen website (www.childrenofmedjugorje.com) waar men haar maandelijkse nieuwsbrieven kan lezen en zij is auteur van verscheidene boeiende boeken over Medjugorje.

Op de website www.medjugorje.nl kunnen eveneens boeken van Zuster Emmanuel Maillard gekocht worden. U kan er ook haar  maandelijkse nieuwsbrief en de boodschappen aan de zieners lezen.

Einde

Gelukkig dat er Engelen bestaan

Bron : www.medjugorje.nl

Naar de nieuwsbrief van Zuster Emmanuel,

15 februari 2010

De ramp in Haïti heeft iedereen diep getroffen. Bij het zien van zoveel hulp die nodig is en bij de aanblik van zoveel lijden zou ons een gevoel van onmacht kunnen overmeesteren. Maar wij zijn niet onmachtig om hulp te bieden, integendeel. Naast de financiële steun aan organisaties die hulp bieden ter plaatse, bestaat er een wonderbaar middel waar we te weinig aan denken. Om u een beeld te geven hoe dit middel werkt, zal ik u een gebeurtenis vertellen die mijn broer, Pascal (diaken) mij heeft verteld:

“Dit is de geschiedenis van de Russisch schrijver, Alexander Ogorodnikov. Hij heeft me dit verhaal zelf verteld. Voor zijn bekering geloofde hij onder andere in het nihilisme en andere verwoestende theorieën van de 20ste eeuw. Hij was leraar filosofie en had een grote passie: met zijn kompanen ’s nachts inbreken in huizen. In de jaren ’70 heeft hij zich bekeerd, in dezelfde tijd als een andere intellectuele, Tatiana Goritcheva.

Daaropvolgend stichtte hij een geestelijk huis in Moskou. Het was een soort gemeenschap van gelovige intellectuelen die samen baden, over het geloof nadachten en samen naar de waarheid zochten… natuurlijk allemaal in het geheim en clandestien. Maar niet zo geheim als hij had gewild, want hij werd meerdere keren gearresteerd en tenslotte hebben ze hem voor de keuze gesteld: of naar de gevangenis of verbannen worden. Alexander weigerde verbannen te worden en moest dus naar de gevangenis.

Wordt vervolgd …

In tien jaar tijd leerde hij verschillende vormen van gevangenschap kennen: politieke opsluiting, gevangenschap naar burgerrechterlijk recht, samen met de grootste criminelen. Maar de laatste keer dat ze hem gevangen namen, was het ergste. Toen hebben ze hem naakt in een ijskast gegooid. De wanden en vloeren waren met ijs bedekt. Hij was er helemaal alleen. Een afschuwelijke marteling. Hij dacht dat hij dood zou gaan. Hoe het gegaan is, weet ik niet, maar het is hem gelukt om zijn moeder een brief te laten bezorgen waarin hij haar vertelde onder welke omstandigheden hij gevangen zat. Hij vertelde over zijn doodsangst, de psychologische martelingen, enz. Hij smeekte zijn moeder om deze brief naar het Westen te smokkelen. Zo werd deze brief openbaar in Duitsland en Frankrijk, in de lente van 1986. Er zijn duizenden en nog eens duizenden petities geschreven en Alexander werd vrijgelaten.

Toen mijn broer in Frankrijk deze brief onder ogen kreeg begon hij te huilen en hij besloot samen met zijn verloofde dat zij hun lijden en gebeden voor hem zouden opofferen. Maar ze besloten ook om hun bewaarengel naar zijn cel te sturen om hem te sterken en te helpen overleven.

Wordt vervolgd …

Na zijn vrijlating in 1986 was Alexander in de gelegenheid om op bedevaart te gaan. Hij ging naar Lisieux in 1987 met Zr. Tamara, missionaris in Rusland, die met een bus met 50 Russen kwam om hen de gelegenheid te geven Thérèse van Lisieux te leren kennen en om tot haar te bidden. Tijdens een maaltijd zat mijn broer aan tafel tegenover een man met een klein baardje: ze stelden zich aan elkaar voor… De man met het baardje was Alexander Ogorodnokov. Onnodig de emotie te beschrijven toen mijn broer aan de Russische schrijver vertelde dat hij en zijn verloofde hun bewaarengel elke dag naar hem hadden gezonden in zijn cel, en vele anderen gevraagd hadden dat ook te doen. Toen vertelde Alexander hem dat hij in die verschrikkelijke ijskast, waar ze hem in hadden gestopt om te sterven, bezocht was door engelen van christenen uit het westen die voor hem baden. Hij kon in zijn cel de warmte van deze engelen voelen die hem omringden als een mantel. Hij werd zich ervan bewust dat deze genade hem ten deel viel vanwege het gebed van christenen uit het westen. Dankzij deze bewaarengelen heeft hij de ijskast overleefd, en mede dankzij de warmte van het gebed dat hem sterkte gaf in zijn eenzaamheid.

Deze vurig Orthodox christen, die nog steeds in Moskou woont, heeft vele mystieke ervaringen gehad toen hij in de gevangenis zat en van alles en iedereen was afgesneden. Hij vindt het bijna spijtig dat hij de vrijheid heeft teruggekregen, omdat hij daardoor deze voelbare nabijheid ten aanzien van het goddelijke ook heeft moeten achterlaten… Op Haïti hebben de ontelbare slachtoffers die hun pijn uitschreeuwen nood aan uw bewaarengel, aan al onze engelen, elke dag. En niet alleen de mensen op Haïti. Zoveel mensen op aarde verkeren in wanhoop. Wij zullen er geen spijt van hebben hun onze dierbare vrienden, engelen te hebben gezonden, zoals Pater Pio dat deed en Zr. Faustina en Paus Johannes de XXIII enz. In de hemel zullen we zien hoeveel goed zij gedaan zullen hebben met deze “bijzondere opdrachten”.

Einde

Vervolging van de Kerk

Bron : www.medjugorje.nl

Naar de nieuwsbrief van Zuster Emmanuel,

15 april 2010

Wat er met onze paus gebeurt, gebeurt met ieder van ons.  Het is de hele Kerk, die langs hem, vervolgd wordt.  Gospa heeft ons geleerd hoe de beproeving te milderen en zelfs de werken van de duisternis te annuleren … door de vasten en het gebed en natuurlijk door de zonde te verwerpen.  Er zijn de laatste dagen heel wat initiatieven in die zin genomen, het is prachtig om de solidariteit van de christenen te zien rond de Paus !  Laten we ook bidden voor de bewerkers van het kwaad want het zijn zij, de ongelukkigen !  Ze zijn zelf de put aan het delven waar ze zullen in vallen !

De tijden zijn hard maar de genaden zijn immens !  Hier in Medjugorje zitten we op de eerste rij om dat te zien. Dit gezegd zijnde, het is mogelijk dat de vervolgingen in de nabije toekomst nog zullen toenemen, omdat de zonde een zo grote plaats heeft ingenomen in de harten !  Het is mogelijk dat men de Paus een inwendig martelaarschap laat ondergaan en dat hij tot zwijgen zal verplicht worden, het is mogelijk dat de Kerk een tijd van nood zal kennen, zoals haar Meester en Bruidegom op het moment van zijn lijden.  Het uur van de duisternis zal echter niet blijven duren.  De aanklagers en de verraders zullen niet lang de bovenhand hebben.  Zijn ze vergeten dat Jezus aan Petrus de beloften van het Eeuwig Leven heeft gegeven voor de Kerk en hem verzekerd heeft dat de “Poorten van de Hel haar niet zullen overweldigen” ? (Mt.16,18)  Kennen ze de voorspelling van Maria in Fatima niet : “Op het einde zal mijn Onbevlekt Hart triomferen” ?  Mogen zij terug keren nu het nog de tijd is en zo vermijden zichzelf te veroordelen tot de wanhoop !

Maria spreekt ons in Medjugorje over de “nieuwe tijd” die zich aandient. Daarom moeten wij het “hoofd oprichten”, zoals Jezus zegt. Het is aan ons om de tijd van beproeving te verkorten. We hebben er de macht voor en we weten hoe we dat moeten doen.  En, mochten we het niet weten, dan volstaat het voor ons om de boodschappen te herlezen, die al enkele jaren aan Mirjana gegeven werden op de 2^de van de maand. Alles is er heel duidelijk in uitgelegd door onze hemelse Moeder !

Kunt u echt luisteren ?

Naar een tekst uit de

Praktische gezondheidswijzer,

uitgegeven door HSA, 1991

Elkaars klankbord zijn

De schrijfster Margaret Lane kreeg eens bezoek van een aantal dames en besloot na te gaan of de mensen wel goed luisteren. Ze presenteerde soesjes en zei : “Proef ze maar. Ik heb ze gevuld met rattenvergif.” Niemand aarzelde. “Heerlijk,” weerklonk het, “u moet me beslist het recept geven.”

Dergelijke verhalen gebeuren écht, misschien onder een andere vorm. Let er maar eens op hoe weinig u écht beluisterd wordt… en hoe weinig u zelf écht luistert naar wat anderen vertellen. En toch is één van onze diepste verlangens, dat wij iets mee kunnen delen. Dat we ons hart eens kunnen uitstorten. En toch kan dat maar als we iemand hebben, die écht naar ons luistert. Ook al weet die andere niet onmiddellijk een oplossing voor onze problemen. Maar alleen al het feit dat er geluisterd wordt, is een troost, een houvast, een manier om voor onszelf eens alle feiten op een rijtje te zetten. Eigenlijk zouden we allemaal wat meer elkaars klankbord moeten zijn.

Wordt vervolgd …

Luisteren naar de stilte

We leven in een wereld van lawaai. We moeten al een verre uithoek zoeken als we niet willen geconfronteerd worden met de achtergrondgeluiden van onze moderne technologie. Sommigen beweren dat ze wennen aan die geluiden. Jammer eigenlijk, want ongezien en ongeweten knaagt het achtergrondlawaai vooral aan onze geestelijke gezondheid. Het doet ons iets, ook al hebben we de indruk van niet.

Daarom doet het enorm deugd om geregeld eens de stilte van de natuur op te zoeken, met volkomen natuurlijke geluiden : vogels die zingen, de wind die ruist in de bomen, de regen die valt, … Ons dan bewust worden van de stilte, die toch weer niet volledig geruisloos is, maar toch natuurlijk. Als we dan proberen er één mee te worden en beseffen dat we er deel van uitmaken : dat is wellicht de beste remedie tegen overspanning en rusteloosheid.

Wordt vervolgd …

Goed luisteren

Een goed menselijk klankbord vermijdt zorgvuldig alles wat de ander de indruk zou kunnen geven dat er niet aandachtig geluisterd wordt. Af en toe op uw horloge kijken, wegdromen, naar buiten kijken naar iets wat daar gebeurt, terwijl de ander aan het spreken is, bezig zijn met wat u later op de dag nog moet doen … het getuigt van weinig respect voor de ander en voor hetgeen hij of zij ons vertelt. Diegene die aan het woord is, zal dat spontaan aanvoelen.

Goed luisteren vereist dus een bepaalde houding : oogcontact, een aanmoediging door een begrijpend hoofdknikje of een aansporend handgebaar. Allemaal heel belangrijke tekens dat we aandachtig luisteren. Maar het vereist wel onze concentratie.

Hou ook rekening met het volgende :

Onderbreek de ander zo weinig mogelijk, zeker niet met allerlei eigen interpretaties of een oordeel. Gun hem de kans om zich uit te spreken, ook al keurt u zijn gedrag af.

Mensen verhullen vaak pijn of miserie, maar bepaalde intonaties of aarzelingen kunnen wijzen op wat eigenlijk achter de woorden schuilt. Wees daar aandachtig voor.

Wees er u van bewust dat niet alles wat je vertelt zo belangrijk is, en dat anderen ook wel eens aan het woord mogen komen.

Einde