Een eindelijk gelukkige politieagent !

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel, 15 oktober 2011

Een verhaal, gebeurd op de jongerendagen in Madrid.  Zoals u weet, waren er vele biechtstoelen geïnstalleerd voor de jongeren. Een politieagent stond in deze zone op wacht.  Een meisje had gemerkt dat deze politieagent steeds op dezelfde plaats bleef staan, alsof hij aan de biechtstoelen gekluisterd was.

Ze vroeg hem : “Waarom blijft u hier voortdurend staan ?” (Normaal lopen de politieagenten heen en weer).

Hij antwoordde : “Al die jaren, dat ik politieagent ben, heb ik enkel maar beledigingen, bespottingen en uitingen van haat gekend … Iets heb ik nooit gekregen en dat is een glimlach. Sinds ik hier echter aangekomen ben, zie ik enkel vrolijke gezichten en ik krijg enkel menige glimlach, vooral van de jongeren, die uit de biechtstoelen komen. Ik tracht hier dan ook te blijven.

- “Dat is goed, maar hebt ge er niet aan gedacht zelf eens te gaan biechten ?”

- “Oh, nee, nee, nee ! Daar ben ik niet aan toe !”

’s Anderendaags ontmoet het meisje hem weer en vindt hem overgelukkig. Hij komt naar haar en met een brede glimlach zei hij : “Ik ben gaan biechten !”

O. L. Vrouw zei : “Ik nodig u uit, lieve kinderen, tenminste eenmaal per maand te biechten. Er is immers niemand op de wereld, die geen nood heeft aan een maandelijkse biecht.  De maandelijkse biecht zal een geneesmiddel zijn voor de Westerse Kerk. Ik nodig u uit deze boodschap over heel de wereld te verspreiden !” (Zomer 1981)