De dood van de wolf.

Uit de nieuwsbrief van Zuster Emmanuel,

15 augustus 2012

Op 12 augustus 2012 vertelde een Amerikaanse priester in zijn homilie een aangrijpend verhaal, een soort parabel over hoe de zonde de ziel kwetst. Hij vertelde: “De Inuits (Eskimo’s) in Alaska hebben een heel bijzondere manier om hun leven te beschermen. Als er een gevaar opduikt van wolven, kammen ze heel de streek uit in het gebied waar ze een wolf hebben opgemerkt. Dan nemen ze een lang scherp geslepen mes van 25-30 cm en bestrijken het lemmet met bloed en laten het bevriezen. Nogmaals bestrijken ze het met bloed en laten het weer bevriezen. Zo nog een 3de en een 4de maal. Als het mes klaar is, gaan ze naar de plaats waar ze de sporen van de wolf gezien hebben. Daar duwen ze het lemmet in de grond zo dat het er niet uitgetrokken kan worden. Rondom wordt er nog wat bloed in de sneeuw gesprenkeld om de wolf te lokken. Dan wachten ze geduldig zijn komst af. De wolf begeert wat hij ziet en ruikt en zal het bloed oplikken dat hij op de sneeuw ziet liggen. Aangetrokken door wat hij ruikt, zal hij het mes naderen en eraan beginnen te likken. Hij likt de eerste laag bloed er vanaf, dan de tweede. Als hij bij de derde laag komt, is zijn tong verdoofd door de koud en ongevoelig geworden. Als hij eens wist wat hem onder die laatste laag bloed te wachten staat. Hij likt en likt zonder er zich ervan bewust te zijn dat hij zijn eigen tong beetje bij beetje aan het insnijden is. Als hij klaar is en al het bloed heeft afgelikt en de laatste slok ervan binnen heeft, dan slikt hij zijn eigen tong in en stikt. De volgende dag komen de Inuits het kadaver van de wolf halen en zijn ze weer veilig. Zoals de wolven, worden wij aangetrokken, aangetast en uiteindelijk vernietigd door de zonde. De wereld is ongevoelig geworden voor de zonde, zoals de tong van de wolf verdoofd wordt door het bevroren bloed. De mensen weten niet meer wat zonde is, ze weten niet meer waar het kwaad zit, ze weten niet meer dat de zonde bestaat. De zonde is aantrekkelijk. We houden van wat we zien. We houden van wat we voelen. We volgen onze zinnen blindelings, maar na een tijdje eindigen we zoals de wolf.”

Schedels op de Podbrdo

Bron: nieuwsbrief zuster Emmanuel

September 2012

Valentina, 29 jaar, is geboren in de Oekraïne. Je zou denken dat ze gewoon een “normale jonge vrouw” is. Haar levensgeschiedenis is echter alles behalve alledaags. Afkomstig uit een milieu dat door het harde en zuivere communisme was gekenmerkt, zoals het in die streken toen gewoon was, groeide ze op in materiële armoede en totale spirituele leegte. Op een dag viel haar de “groene kaart” ten deel – een soort lot uit de Amerikaanse loterij – wat haar de kans gaf om naar de Verenigde Staten te emigreren. Ze was toen 18 jaar en opgeleid als kapster. Vanwege de verschrikkelijke omstandigheden en omdat er geen enkel uitzicht was op een goede toekomst in haar eigen land, besloot ze te vertrekken. Het begin was hard, alleen al omdat ze geen Engels sprak. Haar werk gaf haar ook geen voldoening en een verschrikkelijk gevoel van leegte overviel haar. Ze stelde zich de vragen, die de heilige Maagd op 2 juli jl. aan ieder van ons stelde: “Opnieuw smeek ik jullie, als een moeder, om even halt te houden en stil te staan bij jezelf en de vergankelijkheid van dit aardse leven. Denk daarna aan de eeuwigheid en de eeuwige zaligheid. Waar kies je dan voor? Welke weg wil je gaan?”

In de nacht van haar geest die ze doorleefde, voelde ze aan dat er een andere dimensie bestaat in het leven. Ze waagde het erop en stelde een vraag aan de eventuele Hemelse Vader, tot Wie haar grootmoeder in de Oekraïne altijd bad, maar die haar onbekend was: “Als U bestaat, als U een Vader bent, toon het me dan.” Naar aanleiding van dit gebed voelde ze opeens een stroom van genaden in haar hart binnenkomen, en toen was haar geloof geboren. Valentina werd een vurig Katholiek gelovige.

Op een dag ontmoette ze pelgrims, die juist uit Medjugorje waren terug gekomen en een sterk verlangen kwam in haar op om daar ook heen te gaan. Ze ondernam de reis in 2007. In Medjugorje werd haar hart geraakt door de aanwezigheid van de heilige Maagd en ze voelde zich sterk aangetrokken om met Haar een “deal” te sluiten. Terwijl ze haar Rozenkrans aan het bidden was voor het beeld van de Verrezen Christus, wijdde ze haar leven toe aan een belangrijke opdracht: Bidden voor de jongeren uit haar land en deze naar Medjugorje brengen. De Goddelijke Voorzienigheid van diens kant, opende voor haar harten en deuren.

Ze had haar roeping gevonden. Heel gelukkig keerde ze terug naar haar pension en onderweg ontmoette ze een geheel onbekende man, die haar op de man af zei: “Vergeef me als wat ik u ga zeggen u volkomen belachelijk lijkt, ik moet het u echter zeggen. Kijk … ik voel dat u geroepen bent om jongeren uit uw land naar hier te brengen, dichtbij de heilige Maagd. Ik zeg u dit om u ook te zeggen dat ik deze zending van u, voor u wil financieren.” Valentina kon haar oren niet geloven. Ze had nog maar net deze opdracht aanvaard voor het beeld van de Verrezen Christus. Ze ging naar huis terug en begon met haar werk.

Haar eerste bedevaart organiseerde ze in 2008 en alle jongeren van haar parochie aanvaardden de uitnodiging. De harten openen zich voor haar, door haar zuiver hart, haar jeugdigheid, haar beslistheid en vooral door de genade van de Heilige Geest, die op haar rust. Ze besteedde veel tijd aan gebed. Ze ging zich ontfermen over de armen en God leidde haar het medische milieu binnen, waar ze veel morele ellende tegenkwam, zoals veel zieken die door hun naasten in de steek gelaten werden.

Met de hulp van de Voorzienigheid stichtte ze opvanghuizen, waar terminale zieken hun waardigheid konden terugvinden. Ze liet zich hierbij inspireren door Moeder Teresa van Calcutta. Ze nodigde atheïstische dokters uit om naar Medjugorje te gaan. Zo kwam ze op een dag in Medjugorje aan, in juni 2011, met 50 bedevaarders uit het medisch korps, allen atheïst. De aanwezige dokters waren allemaal beroeps aborteurs. Valentina klampte zich vast aan de Gospa, die al haar kinderen, zonder uitzondering, wil uitnodigen onder haar Moederlijke Mantel.

Onder hen bevond zich een gynaecologe, die de 60 al was gepasseerd. Samen met de groep beklom ze de verschijningsberg. Valentina had een plan voor al haar bedevaarders, gelovig of niet, dat haar was geïnspireerd door de heilige Maagd: Boven op de berg wijdde iedereen zich toe aan het Onbevlekt Hart van Maria. De gynaecologe deed dit ook. ‘s Avonds in het pension riep ze iedereen bijeen. Ze wilde namelijk iets belangrijks vertellen. Ze kreeg een krop in haar keel en had er moeite mee om uit haar woorden te komen, zij, een vrouw van aanzien in haar ziekenhuis, die het daar voor het zeggen had.

“Nauwelijks had ik een voet op de berg gezet, zei ze, of alles veranderde voor mijn ogen. De stenen waren verdwenen. De berg was plotseling overdekt met de beenderen en de schedels van al de kinderen, die ik gedurende 40 jaar heb geaborteerd. Kijk naar mijn handen, handen, die heel een stad hebben gedood.” Ze huilde en iedereen om haar heen begon na elkaar de zakdoek tevoorschijn te halen. Al deze aborteurs beleefde een diepe inkeer in zichzelf. De meesten ervan gingen veranderd naar huis terug, bekeerd, vast besloten om het aborteren te stoppen en met God op weg te gaan.

De mooie zending van Valentina gaat nog steeds door. Op dit moment is ze aan de 400 aborteurs. De laatste groep van 50, is op 29 augustus uit Medjugorje vertrokken. Ze laat ze niet voor hun reis betalen, omdat ze niet wil dat geld van onschuldig bloed zich met alles vermengt. Hoe pakt ze dat aan? Elke keer opnieuw is het een grote uitdaging. Het geld komt altijd op het moment dat het er moet zijn om de bedevaart te bekostigen van deze rijke dokters. Sindsdien hebben meerdere ziekenhuizen abortussen en euthanasie stopgezet. Valentina heeft één doel: Alle ziekenhuizen van de Oekraïne zuiveren van deze fatale gebruiken en ze onder de zegen van God te brengen. En aan de dokters en aan het medisch korps de waardigheid van hun beroep terug te geven. Tot op dit moment hebben vele van deze handen, die onschuldigen hebben gedood, zich omgevormd. De Hemel gebruikt ze nu immers om het leven te beschermen. (Zie www.chaliceofmercy.org)

Ik heb de zon nooit zien draaien in Medjugorje, maar dat wonder, iedereen kan het vaststellen. Valentina is er van overtuigd dat het zich niet zal beperken tot de Oekraïne. Laten we voor haar en haar vrienden bidden, dat ze beschermd mogen worden. En laten we ook voor ons land deze vurige ijver afsmeken en dit levend geloof dat al veel bergen heeft doen verzetten en nog zal doen.