Overigens is Pasen lang niet zo'n uitbundig feest als Kerstmis. Anders dan met kerst maakt slechts 27% een feestelijk paasdiner. Voorts maakt 21% een speciale paasbrunch. Ofschoon vooral de supermarkten deze dagen hoge omzetten draaien, is Pasen allerminst een feest om elkaar geschenken te geven. Zo koopt slechts 6% voor een dierbare een cadeau, terwijl 16% thuiskomt met een paashaas. Ook het beschilderen van paaseieren wordt niet op grote schaal gedaan. 11% doet dit. Daarbij moet wel worden opgemerkt dat 33% van de respondenten geen kinderen heeft.

Van de ondervraagden ging 14% paaseieren zoeken. Het maken van paasversieringen op de basisschool werd nog wel in twee derde van de gevallen gedaan.

Enkele opmerkelijke antwoorden uit de enquête van 2007 in vijf Vlaamse steden over de kennis van Pasen, Goede Vrijdag en Witte Donderdag : Pasen? Is dat niet de herdenking van de geboorte van Jezus Christus? De verjaardag van de paus dan?

Slechts 60 % van de Antwerpenaren wist in 2007 nog dat we op het hoogfeest van Pasen de verrijzenis van Christus vieren. In Brugge en Brussel was de religieuze kennis blijkbaar het hoogst, met telkens 84 % die Pasen konden duiden. Globaal genomen wist 25 % van de ondervraagden niet waar Pasen voor staat.

Met Goede Vrijdag is het veel slechter gesteld: slechts om en bij de helft wist dat die dag de kruisdood van Christus herdenkt. Maar Witte Donderdag - het laatste avondmaal - blinkt pas echt uit in onbekendheid: slechts één op drie of 35 % kon die dag juist definiëren. Het zijn vooral kerkgangers die de betekenis van die dag nog kennen. In Brussel valt op dat ook veel allochtonen, die toch 45 % van de hoofdstedelijke bevolking uitmaken en veelal moslim zijn, Pasen kennen.

Wordt vervolgd …

Betekenis van Pasen voor velen onbekend …

Bronnen : www.refdag.nl

www.kerknieuws.nl

www.nieuwsblad.be

www.rkkerk.nl

In 2004 gaf het bisdom Roermond een poster uit voor school en parochie, om zo de betekenis van het paasfeest op een eigentijdse manier uit te leggen. Volgende vraag was op de poster te lezen :

Wat is Pasen ?

a)    Lijden en sterven

b)    Opstaan uit de dood

c)    Zoeken van eieren

In 2006 deed De Telegraaf een enquête over de christelijke betekenis van Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen. In 2007 wordt er in Antwerpen een gelijkaardige enquête gedaan en in 2009 doet onderzoeksbureau NAWplus een onderzoek naar de kennis van de betekenis van Pasen onder bijna 12.000 geënquêteerden.

Uit alle onderzoeken blijkt hetzelfde : mensen kennen de betekenis van Pasen niet meer, en de betekenis van Kerstmis zegt hen al evenmin iets.

Daarom verspreidde het Limburgse bisdom Roermond in 2004 een poster onder alle katholieke scholen en parochies in Limburg. De poster gaf leerkrachten een handvat om een les aan het christelijke paasfeest te besteden.

Bij de enquête van De Telegraaf (in 2006) kende bijna de helft van de deelnemers niet de christelijke betekenis van Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen.

Op Goede Vrijdag hebben heel veel mensen in Nederland vrij, omdat wij de kruisiging en dood van Jezus herdenken. 55% van de deelnemers kon deze vraag juist invullen. Pasen is het feest van de opstanding van Jezus uit de dood. Deze vraag werd door 57% goed beantwoord. De ouderen zijn beter op de hoogte van deze feestdagen dan de jongeren.

Pasen betekent voor de meeste mensen een paar vrije dagen en lekker eten, al dan niet met vrienden of familie. ''Even een lekker lang weekend zonder sleur met veel lekkers en ontspanning'', schreef een deelnemer. Vrij veel mensen vinden Pasen een typisch familiefeest, of een lentefeest. Slechts weinigen spreken van een christelijke feestdag. Zoals de lezer die mailt: ''Het is een feest van nieuwe hoop, nieuwe kracht, nieuwe energie en het inspireert tot nadenken over zingeving.''

Wordt vervolgd …

De tijd is dus gekomen om:

1) De zonde te vermijden en de hand van onze Moeder, de heilige Maagd, vast te pakken om ons door haar, in de Kerk, te laten leiden.

2) Op goede en oprechte wijze te biechten en om ons zonder uitstel te verzoenen en vergeving te schenken.

3) Ter Communie te gaan zo vaak de omstandigheden het toelaten.

4) Het Evangelie te beleven.

5) Radicaal de richting van ons leven te veranderen. Onszelf er aan te herinneren dat het doel van ons leven de Hemel is, God de eerste plaats te geven in plaats van ons werelds welzijn of een ander idool.

6) De naastenliefde te beoefenen, want “de naastenliefde bedekt vele zonden”

7) Te kiezen voor de nederigheid en een eenvoudig leven, in voortdurende lofprijzing, zoals de H. Maagd Maria en de H.Jozef in Nazareth, om de komst van de Heer voor te bereiden. Alle lijden te offeren voor de bekering van de zielen, want de zondaars worden bedreigd door grote wanhoop. “Ik zal jullie helpen om jullie fouten en beproevingen met mijn genade te overwinnen”, zegt de Gospa, die nooit liegt.

Psalm 46, die treffend de gebeurtenissen van de wereld beschrijft, geeft ons een lichtend antwoord : “God is ons een toevlucht, een sterkte, hulp in noden hogelijk bevonden. In dit weten zijn wij zonder vrees, al werd ook de aarde ontwricht, al werd het gebergte ontzet tot diep in het hart van de zeeën. Moge daveren, bruisen de branding, dat de bergwand schokt als het hoog gaat: de Heer der heerscharen. Hij is met ons, een burcht is ons de God Jacobs.”

Einde

De H. Paulus zegt ons dat “het loon van de zonde de dood is”. Welnu, de wereld vervalt steeds sneller en steeds meer in zonde. Dat gaat zover dat men de zonde aan iedereen wil opleggen, door wetten en door op allerlei wijzen druk uit te oefenen. God zendt ons niet de dood, het zijn wij die deze over ons afroepen. Een vriendin werd in het ziekenhuis als “crimineel” behandeld toen ze weigerde om haar baby te laten aborteren, waarbij geconstateerd was dat het een mongooltje was. (Het kindje werd overigens helemaal normaal geboren). Men noemt het goede kwaad en het kwade goed. We kunnen uit de boodschappen opmaken en ook gewaar worden via de school van de Gospa van deze afgelopen 29 jaar, dat we ons moeten voorbereiden op een beproeving, maar dan wel in hoop ! Behoren we tot diegenen die voortdurend bidden, die op diepe wijze hopen, die een sterk geloof hebben en die beminnen en die hen bemoedigen, die Jezus nog niet kennen? Aan alle beproevingen zal een einde komen en de “Nieuwe Tijd” waarover de Gospa spreekt zal komen op het uur van God. We hebben er geen idee van hoe dit zal zijn,en hoe mooi dit zal zijn. Ik merk dat geen enkele van de zieners van Medjugorje pessimistisch is over de toekomst, zelfs al weten ze dat de wereld beproefd zal worden. God zal het laatste woord hebben. De heilige Maagd zal Zijn plan uitvoeren en er zelfs haar eigen vijanden in betrekken.

Wordt vervolgd …

Natuurrampen

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel, maart 2010

Wat kunnen we doen in verband met de natuurrampen die de laatste tijd de planeet overspoelen en tegen de ontreddering die ze teweeg brengen? Bang zijn? Dat is het laatste wat we moeten doen. De Gospa heeft ons alle sleutels gegeven die nodig zijn om te leven met de vrede in ons hart. Die sleutels moeten we echter wel vanaf vandaag ook echt gaan gebruiken want, als er een ongeluk gebeurt en onze kwetsbare zekerheden storten in, dan is het wel erg laat.

Maria zegt: “Wie bidt heeft geen angst voor de toekomst en wie vast is niet bang voor het kwaad” (25-01-2001). “Gezinnen die God als vader aannemen, mij (de H. Maagd) als moeder en de Kerk als hun thuis, die hebben van de toekomst niets te vrezen en niets te vrezen van de geheimen.” (Privé boodschap aan Mirjana). “Alleen door gebed en vasten kunnen de oorlogen een halt toegeroepen worden en kunnen de natuurwetten opgeheven worden” (1981).

Het zou kunnen dat er nog meer natuurrampen komen, ik ben geen profeet, maar het lijkt me wel een belangrijke boodschap. In de nacht van de 1 januari dit jaar, toen de Gospa verscheen aan Marija op de verschijningsberg, in aanwezigheid van duizenden mensen, was ik getroffen toen ik vernam dat ze duizenden engelen bij zich had. Normaliter komt ze op grote feestdagen (het was het feest van de Moeder Gods) met 3 engelen. Met verbazing heb ik dit bijzondere detail in me opgenomen. Nu begrijp ik het. Meer dan ooit hebben we nood aan hemelse hulp voor dit jaar en de komende jaren. Misschien is het een goed idee om al de boodschappen van de 2de van de maand van het jaar 2009 te lezen. U zult dan opmerken dat de Gospa ons heeft gewaarschuwd.

“Jullie zijn verdwaald, mijn kinderen”

“Jullie hebben je helemaal in de zonden ondergedompeld”

“Mijn hart wordt geraakt door een grote pijn als ik naar jullie harten kijk”, enz.

Wordt vervolgd …

Wanneer iemand in de Mis een hostie ontvangt – laten we zeggen: de Heilige Communie ontvangt - is het dus niet zomaar iets als een snoepje bij de pastoor gaan halen maar drukt men uit: ik wil Jezus Christus ontvangen, ik wil de Gekruisigde en Verrezen Heer Jezus Christus in mijn hart en mijn leven toelaten en met Hem en uit Hem leven. Die gedachte zie je ook duidelijk in het uitreiken van de Communie. De priester of de diaken die de Communie uitreikt zegt niet “Hier heb je een hostie” of “Hier heb je gezegend brood”. Hij zegt: “Lichaam van Christus”, je ziet brood maar het is de Heer die bij je komt. Degene die de Communie ontvangt zegt daarbij: “Amen”, waarmee men zegt dat men werkelijk gelooft dat het de Gekruisigde en Verrezen Heer is die men ontvangt en toelaat in het leven.

Iedereen die ter Communie gaat, drukt daarmee uit: ik wil Jezus Christus in mijn leven aannemen als mijn Heer en Redder en wil leven zoals Hij dat wil. Niemand is verplicht om ter Communie te gaan, iedereen mag zich daar vrij in voelen en moet zich de vraag stellen of het concreet mogelijk is in de situatie waarin men leeft en verkeert. De Rooms-Katholieke Kerk geeft eigenlijk drie voorwaarden om de Heilige Communie te kunnen ontvangen. Men moet rooms-katholiek gedoopt zijn. Men moet geloven dat Jezus werkelijk tot ons komt onder de gedaante van de Heilige Communie. Men moet leven zoals Jezus ons dat in het evangelie vraagt en zoals de Kerk het vertaalt naar de huidige tijd (we kunnen daarbij zeker ons leven leggen op de tien geboden van God en de vijf geboden van de Heilige Kerk, de Catechismus van Katholieke Kerk geven ons daar ook veel duidelijkheid in).

Het hele gebeuren rond wel of niet hosties uitdelen mag elke gelovige eens bevragen wat ter Communie gaan voor mij betekent? Is het voor mij werkelijk ontmoeting met de Heer Jezus? Laat mijn manier van leven toe om Hem echt te ontvangen ? Die vraag en een duidelijk antwoord daarop is ook de opdracht van de jaarlijkse veertigdagentijd op weg naar Pasen.

Gods Zegen, uw priester en pastoor A. Penne.

Einde

Wekelijks woord van de pastoor, 10 maart 2010

Hostie halen...

Bron : www.rk-bergeijk.nl

Op de website www.rk-bergeijk.nl had pastoor Penne het in zijn wekelijks woord op 10 maart 2010 over de communie. Naar aanleiding van alle commotie rond pastoor Buyens, en het eerder verschijnen van een artikel hierover op dit blog, wil ik u dit woord van pastoor Penne niet onthouden.

De laatste tijd gaan nogal wat verhalen over pastoors die wel of geen hosties uitdelen aan bepaalde groepen mensen. Je vindt krantenkoppen als “Actie tegen weigeren hostie” en “Pastoor deelt toch hostie uit”. Weten wij nog waarover het gaat met het hostie uitdelen?

Wat is nu een hostie in de Mis? Moest het gewoon een stukje plat brood zijn, dan zou het inderdaad werkelijk schandalig zijn als je aan de ene bezoeker er een geeft en een andere bezoeker van de Mis er geen zou geven. Maar een hostie in de Mis is iets anders dan een gewoon stukje brood als een teken van een maaltijd die je samen houdt. De hostie is voor ons Jezus Christus Zelf. Over brood en wijn heeft de priester bij de consecratie de woorden van Jezus bij het Laatste Avondmaal uitgesproken. Voor rooms-katholieke mensen gebeurt daar bij die consecratie iets heel bijzonders: Jezus spreekt langs de mond van de priester Zelf de woorden uit en brood en wijn zijn niet langer gewoon brood en wijn maar Hijzelf is onder de gedaante van brood en wijn werkelijk aanwezig. Ook al zien en smaken we nog brood en wijn, Hij is Zelf werkelijk onder ons aanwezig.

Wordt vervolgd …

Verklaringen rond Bossche Communierel

In Katholiek Nieuwsblad van 4 maart 2010 stond volgend artikel over de reactie van de parochie waartoe de Bossche Sint-Janskathedraal behoort.

Naar aanleiding van de commotie rond de communieweigering aan praktiserende homoseksuelen heeft de parochie waartoe de Bossche Sint-Janskathedraal behoort de volgende verklaring uitgebracht:

“Afgelopen zondag hebben we in onze Eucharistieviering gezien dat onbedoeld bepaalde groepen gelovige mensen zich gekwetst hebben gevoeld. Dat was uitdrukkelijk niet onze intentie. Dat betreuren wij. Het is ook niet de intentie van de Kerk om groepen gelovige mensen te kwetsen, maar veeleer hen een plaats te geven in de gemeenschap.

Het is onze uitdrukkelijke wens om aanstaande zondag een normale en waardige Eucharistieviering te hebben, waarin ook de heilige Communie kan worden uitgereikt.
We spreken de wens uit dat eenieder, die de viering graag wil bijwonen aanstaande zondag, wil meehelpen om het tot een waardige en respectvolle viering te maken, en daarom afziet van demonstratie en provocatie (zoals het dragen van provocerende teksten op kleding). De kerk is geen podium voor demonstraties. De verstoring van de Eucharistie is immers voor de gelovigen evenzeer kwetsend.

Vanuit de criteria die de Kerk daarvoor aanreikt, laten we het aan de gewetensvolle verantwoordelijkheid van de gelovigen zelf over om de afweging te maken al dan niet te communie te gaan.

Deze gewetensvolle afweging houdt in, zoals onlangs onlangs nog door mgr. Hurkmans werd bevestigd, dat men:

- gedoopt is

- gelooft in de waarachtige aanwezigheid van het Lichaam van Christus in de heilige communie

- leeft in eenheid en overeenstemming met Christus en de Kerk.

Kerkbestuur Sint-Jan Evangelist Den Bosch

Einde

De meeste priesters zijn uiterst behoedzaam in deze delicate zaken, om zowel het respect naar betrokken personen als het respect naar de kerkelijke sacramenten te kunnen garanderen. De heiligheid van de sacramenten en de heelheid van de zielen zijn immers nauw met elkaar verweven, zoals ik al zei. De pastorale zorgvuldigheid die hiervoor nodig is, worden echter bijna onmogelijk gemaakt door de atmosfeer van provocatie en rellen, demonstratie en pressie die de afgelopen weken is gecreëerd. Daarom zou ik degenen die deze acties in gang hebben gezet en blijven voeden, toch ernstig de vraag in overweging willen geven of deze methodes niet contraproductief zijn, met name voor degenen voor wie zij willen opkomen. Veel homoseksuelen die oprecht gelovig en kerkelijk proberen te zijn, zijn door de hype van de afgelopen weken onnodig gekwetst. De pastorale zorgvuldigheid die in de Kerk gebruikelijk is, is door de opgeklopte hype immers ernstig doorkruist en verstoord, zoals vandaag ook de weldadige invloed van de kerkelijke liturgie en het ontvangen van de heilige Communie door de aangekondigde protestacties wordt doorkruist en verstoord. Ik betreur het dan ook dat ik vanmorgen in geweten genoodzaakt ben om in deze H. Mis af te zien van het communie uitreiken, omdat het een ernstige heiligschennis zou zijn, wanneer de heilige communie, waarin ons het meest kostbare en heilige is toevertrouwd, namelijk het Lichaam van Gods mensgeworden Zoon Jezus Christus, het voorwerp en de publieke speelbal zou worden van protestacties en demonstraties. Het opkomen voor de heiligheid van dit sacrament is, ik zeg het nogmaals, nauw verweven met zorg voor de heelheid van onze zielen. Slechts door ons integer, zorgvuldig en eerlijk t.o.v. het heilige te verhouden, kan de heelheid van onze ziel tot

stand komen.

Ook al kan dus zo dadelijk, vanwege de extreme omstandigheden, helaas niet de heilige Communie worden uitgedeeld, u kunt zich niettemin met heel uw hart openstellen voor de heilzame invloed van het heilsmysterie dat wij hier vieren. U kunt zich in gebed verbinden met Christus die in ons midden is en die zo dadelijk tijdens de Consecratie, zijn verlossende kruisoffer onder ons tegenwoordig stelt. Daarna zal ik u straks voorgaan in het doen van een geestelijke communie, waardoor u in principe dezelfde genade kunt ontvangen als wanneer u werkelijk te communie ging.

Wordt vervolgd …

Wie te Communie wil gaan, belijdt daarin het geloof in de waarachtige aanwezigheid van het Lichaam van Christus en verbindt zich er toe, zij het ook met vallen en opstaan, om in eenheid met Jezus Christus en zijn Kerkgemeenschap leven. Daartoe moet hij het doopsel hebben ontvangen en wanneer die doopgenade door een zware zonde werd verstoord, moet dit worden hersteld in het sacrament van de biecht. Een leidraad om te bepalen of iets een zware zonde is, zijn met name de tien geboden, die al eerder ter sprake kwamen en die door Christus niet zijn opgeheven, maar zijn vervolmaakt. Ook de juiste beleving van de seksualiteit maakt daarvan een onderdeel uit.

Daarom vraagt de Kerk dus overeenkomstig het voorafgaande zorgvuldig en gewetensvol met de H. Communie om te gaan en onszelf te onderzoeken of wij in een goede en zuivere relatie staan tot het Lichaam van Christus alvorens wij te Communie gaan. Bij bijzondere gelegenheden, zoals begrafenissen e.d., waarbij allerlei mensen aanwezig zijn die niet of weinig met de Kerk verbonden zijn, zal het gepast zijn om erop te wijzen dat te communie gaan niet vanzelfsprekend is. Eventueel kan het ook aan de orde komen in een persoonlijk pastoraal gesprek, waarin ieders persoonlijke levensomstandigheden en gewetensbeslissingen mee gewogen kunnen worden, die de zwaarte van een zonde nuanceren. Vervolgens wordt het dan aan de gewetensvolle verantwoordelijkheid van de betrokkene overgelaten om zijn handelswijze te bepalen t.a.v. het al dan niet te communie gaan. Het komt dan ook uiterst zelden voor dat iemand, die naar voren komt, de Communie wordt geweigerd. Ook in Reusel was dat niet het geval.

Wordt vervolgd …

Om dit te voltooien zal Jezus te Jeruzalem de kruisdood ondergaan, om onze duisternis en dood ten volle op zich te nemen. Daarover spreken Mozes en Elia op de berg met Hem, over zijn heengaan te Jeruzalem; in de originele Griekse tekst staat er: zijn exodus, zijn uittocht. Net als ééns Mozes gaat Jezus ons nu voor in een definitieve uittocht uit zonde en dood, naar Gods land van eeuwig licht en leven.

Dit verlossende heilsgebeuren blijft onder ons aanwezig en werkzaam in de sacramenten die Jezus aan zijn Kerk gegeven. Heel bijzonder in de Eucharistie vieren wij het verlossende sterven en verrijzen van Jezus, wanneer Hij zichzelf voor ons geeft in zijn gebroken Lichaam en zijn vergoten Bloed. Hierin, zo zegt Hij, sluit Hij met ons een altijddurend verbond. Hij geeft Zichzelf aan ons, zijn Lichaam en Bloed, om ons op te nemen in zichzelf. Te communie gaan is daarom een gelovige en vastbesloten bevestiging en bezegeling van dit verbond dat Jezus aanbiedt. Het is niet een vrijblijvend iets dat men zonder gelovige overgave en commitment kan ontvangen. Het is een levensverbintenis, waarin Jezus zijn leven voor ons geeft en wij ons leven aan Jezus geven en wij zo ook van harte, bewust en volledig deel uit maken van de Kerkgemeenschap in wie Hij voortleeft, die zijn ene Lichaam is, waarvan Hij het ene Hoofd is. Het woordje zegt het al: heilige communie. Com is: samen. Unie is: eenheid. Heilige Communie: samen een eenheid, een levenseenheid vormen met Jezus Christus.

Wordt vervolgd …

Zo kwam na enkele eeuwen inderdaad die aangekondigde nakomeling van Abraham, die voor heel de mensheid een nieuwe dageraad zou doen aanbreken, Jezus Christus. In het Evangelie van vandaag zien we hoe Hij geflankeerd wordt door twee andere grote mannen uit die geschiedenis van Gods volk: Mozes en Elia. Mozes, die het volk voorging in de uittocht uit de slavernij en aan wie de tien geboden van Gods wet werden meegedeeld, als richtsnoer voor een gezegend leven, in verbondenheid met God en medemensen. En Elia, de profeet, die op vurige wijze dit verbond van God in herinnering riep, toen het vergeten en verwaarloosd dreigde te worden.

Deze twee grote voorlopers, Mozes en Elia, zien nu op naar de beloofde Messias, Jezus, met wie de voltooiing van Gods belofte is gekomen. Met Hem zal het aanschijn van de aarde gaan veranderen, zal de mensheid een nieuwe gedaante mogen krijgen, vanuit Gods licht dat in Hem verschijnt. Op bijzonder intense wijze maken enkele leerlingen mee hoe Jezus, tijdens zijn gebed op de berg, opeens van binnenuit begint te stralen vanuit de heerlijkheid van het goddelijk licht dat in Hem aanwezig is. Hij verandert van gedaante en zijn gezicht en kleren worden verblindend wit. Het is de voorbode van zijn verrijzenis uit de dood, het is de voorbode ook van ònze gedaanteverandering. Want juist daartoe is Jezus gekomen, om onze menselijke gedaante aan te nemen en die van binnenuit te verlichten en te vernieuwen.

Wordt vervolgd …

PREEK

Bij alle volken, van alle tijden, zie je dat mensen op zoek gaan naar méér. Naar méér dan het vluchtige en vergankelijke. Mensen zijn er zich telkens weer van bewust dat er méér is dan zijzelf. Waar komen wij vandaan? We hebben onszelf niet bedacht, niet gemaakt. We zijn niet onze eigen oorsprong. Die ligt ergens anders. Er is iets dat groter is dan onszelf.

En zo gaan mensen telkens weer op zoek naar dat grotere, naar die heilige Oorsprong. Om daarin een houvast en een bestemming te vinden. Te midden van de onbestendigheid van onze aardse bestaan dat voorbijgaat, hebben we besef van iets dat daar boven uit moet stijgen. Het heilige, het eeuwige. En zo gaan mensen daarnaar op zoek, want zonder dat heilige en eeuwige dreigen wij, mensen, weg te zinken in de maalstroom van vergankelijkheid en dood en te worden meegezogen in de leegte van het niets.

Eén van de pioniers in deze religieuze zoektocht van de mensheid is de persoon van Abraham, over wie we hoorden in de 1e lezing. Ook zijn sterfelijk bestaan leek uiteindelijk op niets uit te lopen. Hij was oud en vermoeid, leidde een wat zwervend bestaan en had geen nageslacht. In de eerste lezing hoorden we, hoe hij daardoor op een gegeven moment overvallen werd door gevoelens van teneergeslagenheid, duisternis en angst. Maar helemaal zonder hoop was hij niet. Want ondanks alles bleef Abraham een man van geloof. Hij had de stem van de Eeuwige in zijn binnenste gehoord. En deze Eeuwige had een toekomst en bestemming beloofd voor hem en zijn nageslacht, ja zelfs, via één van zijn nakomelingen, een gezegende toekomst en bestemming voor heel de mensheid. Want méér nog dan dat de mensen naar Hem op zoeken waren, was de eeuwige God naar hèn op zoek. Hij was de God van het verbond.

Wordt vervolgd …

Omdat dus de heiligheid van God en de heelheid van de mensen zo nauw met elkaar verbonden zijn, zouden beiden worden geschonden en beschadigd, wanneer deze eredienst zou worden verstoord. Omdat daarom absoluut moest worden vermeden dat de Eucharistie en de heilige Communie voorwerp en speelbal zouden worden van de protestacties en demonstraties die in zo’n brede kring zijn aangekondigd, hebben wij ons helaas genoodzaakt gezien om dit meest kostbare en heilige sacrament dat aan de Kerk is toevertrouwd vanmorgen niet uit te reiken. Juist omdat we begrip hebben voor de gevoelens van pijn en verdriet, verwarring en boosheid die bij velen van u de afgelopen dagen gerezen zijn, juist daarom vragen we u de helende werking van deze viering van het transcendente heilsmysterie van God niet te verstoren. Dan kan, ondanks de pijnlijke voorgeschiedenis, juist ook deze Eucharistieviering bijdragen aan het helen van wonden, aan meer onderling begrip en respect, aan wederzijdse verzoening en verbroedering, zodat wij allen na afloop, ondanks alles, kunnen zeggen, met de woorden van de apostel Petrus zo dadelijk in het Evangelie: “Meester, het was goed dat wij hier waren; het is goed dat wij hier zijn .”

Keren we ons dan nu tot God, wiens liefde uitgaat naar ieder mensenkind. In zoverre wij tekort zijn geschoten in wat van ons als christenen mag worden verwacht, beginnen we met de schuldbelijdenis en keren we ons tot God om de heilige Eucharistie waardig en goed te kunnen vieren.

Wordt vervolgd …

VOORWOORD

Broeders en zusters, van harte welkom in deze Eucharistieviering op de tweede zondag van de veertigdagentijd. Zoals Jezus en zijn leerlingen een berg beklommen, in het evangelieverhaal dat we gaan horen, om de drukte van de wereld achter zich te laten en zich te plaatsen in Gods aanwezigheid en vrede, zo zijn ook wij hier bijeen in deze gewijde ruimte, waar we biddend voor God treden, om vrede te mogen vinden, te midden van de beroering waarin we ons soms bevinden. In die aanwezigheid van de eeuwige God beseffen we onze kleinheid als vergankelijke, onvolkomen schepselen en laten we daarom de drukte van onze ego’s even achter bij de deur van deze kathedraal. In sommige godsdiensten drukt men dit uit door zijn schoenen uit te doen alvorens de heilige ruimte van gebed en aanbidding te betreden. Ook al doen we dat hier niet letterlijk, geestelijk wordt dit wel van ons verwacht. In een geest van nederigheid en aanbidding, vrede en verzoening treden wij hier voor God, in het besef uit onszelf onmachtig en onwaardig te zijn om met Hem in verbinding te treden. We hebben geen enkele claim op Hem. Het is veeleer onze Schèpper die recht heeft op ons, op onze dank en eer, op onze dienst en toewijding. Hij is het dan ook die ons als zijn volk hier bijeenbrengt, om in zijn heilige aanwezigheid vrede en eenheid te vinden, met Hem en met elkaar. In Gods transcendente grootheid kunnen onze particuliere conflicten en verdeeldheden, onze tekorten en onvolkomenheden worden geheeld en overstegen, door Jezus Christus onze Middelaar.

Wordt vervolgd …

Protest in Sint-Janskathedraal in Den Bosch

Aanvullend op de eerder verschenen tekst op dit blog over pastoor Buyens, die de communie weigerde aan prins carnaval, wil ik u volgend artikel niet onthouden.

In Katholiek Nieuwsblad van 28 februari 2010 staat een artikel over wat zich voordeed tijdens de Mis van 10 uur in de Sint-Janskathedraal in Den Bosch. Deze werd verstoord nadat enkele tientallen tot honderd protestgangers de kerk rumoerig verlieten tijdens de preek van plebaan Geert Jan van Rossum. Uiteindelijk werd de Mis wel voortgezet.

Bij de Mis waren honderden homo's en sympathisanten aanwezig. Ze droegen roze driehoekjes en een enkel bord uit protest tegen het kerkelijk beleid dat praktiserend homoseksuelen niet te Communie kunnen gaan. Al eerder was aangekondigd dat tijdens de Mis geen communie zou worden uitgereikt. Het bisdom Den Bosch gaf toen aan het te betreuren dat de Eucharistieviering voor protestdoeleinden wordt gebruikt en vroeg om respect voor de katholieke eredienst. 

De tekst van het voorwoord en de preek van plebaan Van Rossum tijdens deze Mis kan u hierna lezen.

Wordt vervolgd …

In deze passen ook de woorden van Jezus : “Haal eerst de balk uit je eigen oog, en pas daarna de splinter uit het oog van de ander.” Wat zoveel wil zeggen als : Kijk eerst eens naar wat je zelf fout deed en doe daar eerst iets aan. Dan zullen de fouten die je bij de ander ziet, wellicht al heel wat kleiner zijn. Je kan er dan ook op een betere – liefdevollere – manier mee omgaan om de ander op die fouten te wijzen. Op die manier zal de ander wellicht ook gemakkelijker zijn eigen fouten kunnen toegeven en daar iets willen aan doen. Want kwaad met kwaad vergelden lokt net de tegenovergestelde reactie op en maakt alles alleen maar erger.

Prins carnaval heeft hier dus een keuze, ook al is hij homo. Ook hij kan de keuze voor het goede maken – ook al is zijn geaardheid dat hij “niet hetero” is. Wat de Kerk in dit geval vraagt is uiteraard niet gemakkelijk. Wat is hier dan de weg die de Kerk voorstelt om in orde te zijn ?  Het biechten van de homoseksuele relatie, want daardoor kan je vergiffenis krijgen. Maar daaruit volgt uiteraard ook een grondige verandering van levenswijze : het beëindigen van de homoseksuele relatie en ervoor kiezen om levenslang alleen (dus zonder partner) te blijven – ook al blijft iemand homoseksueel van geaardheid. Is hij bereid tot een dergelijke ommekeer in levensstijl ? En hij niet alleen … zovele homo’s en lesbiennes met hem. En ook zij zijn niet alleen. Want zijn wij niet allemaal schuldig in de één of andere manier van leven, al gaat het dan niet om een homoseksuele relatie ? Wordt van ons allemaal niet een veranderde levensstijl gevraagd, en zijn wij daartoe bereid ? Hier wordt aan elk van ons gevraagd om naar onze eigen levensstijl te kijken en te zien of het niet ergens anders, beter kan. Daar kan slechts ieder voor zichzelf een antwoord op geven. Maar laten we op zijn minst de moeite doen om al eventjes na te denken hierover. Dat zou al een mooi begin zijn.

En toch kan maar één ding ons hierbij helpen : gebed. Jammer eigenlijk, dat dàt zo vaak vergeten wordt, ja zelfs zo ver mogelijk weggeduwd wordt omdat het “niet in” is, of “niet cool”, of “niet passend bij onze levenswijze”, of “toch wel een beetje raar in de huidige maatschappij”.

Laten we bidden voor vrede in de harten van de mensen, opdat vergeving geven en vergeving vragen opnieuw meer kansen krijgen.

Einde

Ter aanvulling nog volgende commentaar (van de redactie) :

Uiteraard heeft ieder een eigen mening, of het nu over deze kwestie gaat of over andere dingen. Het staat iedereen vrij om te denken wat hij of zij wil.

Een belangrijke vraag in deze kwestie, maar ook daarbuiten, is : wíllen wij nog naar elkaars mening luisteren ? Zijn wij tegenwoordig niet zó op onszelf gericht en overtuigd van eigen gelijk, dat velen al niet eens meer kùnnen (of beter : willen) luisteren naar wat de ander (ja  - ook de Katholieke Kerk) te zeggen heeft ? Dat is wat me opvalt bij velen die negatief reageren op de weigering van pastoor Buyens om aan een homo de communie uit te delen. Het was publiek geweten dat prins carnaval in Reusel homo is en samenleeft met iemand van het zelfde geslacht. Pastoor Buyens wist dat ook, en op basis daarvan – omdat prins carnaval dus een publieke zondaar is – weigerde pastoor Buyens de communie.

Dat de houding van deze priester reactie uitlokt - tot daar aan toe. Waar het hier volgens mij om gaat is : In hoe verre zijn wij nog bereid toe te geven dat wij wel eens fout kunnen zijn ? Is dat niet net de grote kwaal van deze tijd ?

In hoe verre zijn wij tegenover elkaar nog bereid om in ons eigen hart te kijken, onze eigen fouten toe te geven en elkaar te vergeven ? En daaruit volgt uiteraard : als we dat tegenover elkaar willen toegeven en elkaar willen vergeven, in hoeverre zijn we dan ook bereid om die fouten tegenover God toe te geven en aan Hem vergeving te vragen ? Want God vergeeft altijd! Voorwaarde is wel dat wij onze fouten moeten willen toegeven, ook tegenover Hem. Want het heeft geen zin om vergeving te vragen aan God als we elkaar niet willen vergeven. En dat vraagt een inspanning – soms een hele grote inspanning. En dat is nu net wat de Kerk van ons vraagt en zelf wil voorleven. De Katholieke Kerk is een liefdevolle, vergevende Kerk, die open staat voor iedereen, maar dan wordt van ons verwacht dat wij op een bepaalde manier leven, en diezelfde liefde en vergeving willen navolgen en voorleven … en dat is niet altijd gemakkelijk.

Wordt vervolgd …

Ik vind het totaal verkeerd dat de homobeweging of leden daarvan via onze kerk(en) proberen om hun ideeën gemeen goed te laten worden. Het is sowieso een heel heikel punt waarover in de hoogste regionen van de Kerk nog niet het laatste woord is gesproken. Ik wil hier niet op in gaan, want ik wil in deze Onze Heilige Vader in Rome volgen.

Het is dus zeer afkeurenswaardig dat de homobeweging via onze liturgie en dan in het bijzonder via de H. Communie aandacht wil vestigen op hun situatie en dit dan zo opblazen dat onze Kerk weer in diskrediet wordt gebracht.

Als je in het paleis van een koning en / of koningin wordt uitgenodigd, heb je je ook aan het protocol dat daar wordt gehanteerd, te houden. Elke kerk is een paleis van God en God staat boven alle mensen en dus ook boven koningshuizen en politici! In het paleis van God moet je je dus zeker aan Zijn protocol houden. Elke priester is aangesteld als plaatsvervanger van God en heeft als zodanig dan ook de taak om voor een goed verloop te zorgen van hetgeen er in zijn parochiekerk gebeurt en heeft dus het recht en de plicht om in te grijpen als er afwijkende zaken gebeuren, eventueel in overleg met de bisschop in zijn diocees. De priester heeft ook de functie van leraar van Christus en moet bijsturen en eventueel ingrijpen als er niet volgens de regels van onze Kerk wordt gehandeld. Zeker bij de Heiligste momenten van de H. Mis, de Consecratie en de Communie moet hij wijs en bedachtzaam te werk gaan. Deze momenten mogen zeker niet verstoord worden door zaken die helemaal niet met het H. Misoffer hebben te maken!!

Wij, als gelovigen moeten onze priesters daarbij steunen in woord en daad!

Zij hebben het al moeilijk genoeg!

Gods rijke zegen wens ik U,

Jos     

Wordt vervolgd …

De basis van onze samenleving is en blijft het gezin en het lijkt wel of dit steeds minder belangrijk wordt in het mensbeeld van vooral liberalen en socialisten, die steeds meer afwijkende posities gaan aannemen t.o.v. de leer van onze Kerk.        

In de afgelopen eeuw heeft een bewuste scheiding van kerk en staat plaats gevonden. En ik denk dat dit ook terecht is geweest, echter godsdienstvrijheid blijft dan wel uiterst belangrijk en zeker ook het met respect omgaan tussen de diverse religies. Ook de niet-gelovige mensen zullen dit moeten respecteren.

Ik vind dus ook dat deze scheiding van kerk en staat tot gevolg moet hebben dat de politiek of allerlei soorten niet-katholieke en niet-protestante bewegingen GEEN inspraak moeten hebben in het functioneren van onze katholieke en protestantse kerken en zeker niet in de leer van deze kerken.

Deze leer is gegrondvest in onze Heer Jezus Christus, de Zoon van God. En wij katholieken willen de regels volgen van onze Kerk met aan het hoofd Z.H. Paus Benedictus XVI. En deze regels zijn gebaseerd op de Woorden van Jezus en te vinden in de Bijbel en worden ook in de 10 Geboden duidelijk aan ons voorgehouden.

Deze zijn niet aan verandering onderhevig of ouderwets, ze blijven op elke situatie van toepassing en moeten dus ook bij elke nieuwe situatie als leidraad aangehouden worden. Hier kan de politiek of elke andere groepering niet aan tornen. Doen ze dat wel dan zijn ze antikatholiek en / antichristelijk te noemen.   

Wordt vervolgd …