Alle deuren sluiten voor de Boze

Bron: Nieuwbrief Zuster Emmanuel, januari 2013

Toen ik in Italië op zending was, kwam een man me opzoeken en zei, heel gelukkig : “Zuster Emmanuel, ik ben tevreden, ik ben dit jaar op bedevaart geweest naar Medjugorje en heb er een mooie bekering meegemaakt ! Ik heb bijna al mijn zonden achterwege gelaten !”

- Bijna allemaal ?

- Ja, bijna allemaal !  Ik heb er maar één enkele overgehouden.

- Waarom hebt ge die zonden bewaard ?

- Omdat ik aan deze houd ! Ik heb er deugd aan.

Ik dacht even na, het kwam er op aan niet verkeerd te antwoorden …

- Hoe kunt ge nu vrijwillig vasthouden aan een zonde ?

- Maar ik heb alle andere achterwege gelaten !  Er is er maar één meer …

- Wij zijn allemaal zondaars maar het is één zaak uit zwakheid te vallen en een andere zaak is verder te willen gaan met zondigen. Als ge Jezus ontvangt in de H. Eucharistie zegt ge Hem dat ge Hem bemint, ge aanbidt Hem, ge zegt dat ge gelukkig zijt dat ge Hem kent … Hoe kunt ge dan op hetzelfde moment Hem wreed een slag in het gezicht geven ?   Het is mijn zonde, de uwe en al de zonden, die door de mensen bedreven zijn, die Jezus aan het kruis genageld hebben.  Ge hebt dus besloten Hem nog meer te kwetsen door vrijwillig een zonde te blijven bedrijven ?

- Waarom zegt ge dat ?  De zonde, die ik wil bewaren is als een slag in Zijn gezicht ?  O, mijn God, daaraan had ik nooit gedacht !

- Bovendien, een zware zonde willen behouden is als een deur  open laten voor de Boze, die meer dan tevreden is een privaat ingankje te hebben bij u !  Zo kan hij zijn vernielingswerk in u voltrekken, in uw familie, in uw gezondheid, in uw leven zonder dat ge u zelfs rekenschap geeft van de oorzaak van uw ongemakken.

- Dan ga ik mijn best doen ook deze zonde te vermijden ! Bid voor mij !

Deze man was heel eerlijk. Hij mankeerde alleen deze eenvoudige basisinformatie !

Er is tegenwoordig zulk een onwetendheid over het Christelijk geloof dat de meest elementaire gegevens ontsnappen aan het geweten van een groot aantal “gelovigen”. Satan wiegt de gewetens in slaap door ze te richten op het zoeken naar een zuiver werelds welzijn. De Heilige Johannes van het Kruis weende bij het zien van zoveel zielen, die op zichzelf aangewezen zijn, die gevaarlijk afdwalen terwijl ze allen geroepen zijn tot een hoge graad van heiligheid. Wat een geknoei !!

De H. Maagd houdt niet op ons op te roepen om getuigen te zijn, apostelen, missionarissen. De oogst is groter dan ooit.  Ze ziet klaar ! Voor haar kinderen, die de liefde van God nog niet kennen, zijn de kwellingen, die het gevolg zijn van zware zonden – die soms tot wet verheven zijn – ondoorgrondelijk ! Wetgevers en regeerders dragen een zware verantwoordelijkheid tegenover God. Het woord van de H. Paulus : “Het loon van de zonde is de dood” heeft geen vervaldatum, het is nu geldig.  Onze doodscultuur is bezig miljoenen kinderen en jongeren naar de dood te voeren, terwijl Maria naar Medjugorje komt om ons toe te roepen dat onze echte vrede enkel in Jezus is. Vermits ze te weinig gehoor vindt, heeft ze het voor mekaar gekregen dat Hij het zelf zei met Kerstmis :

“Ik ben uw vrede, onderhoud mijn geboden” zei Hij op 25 december. Marija vertelde dat Hij zich oprichtte op de arm van zijn Moeder en (hoewel pasgeboren) sprak met gezag met een stem van een kind dat tot de jaren van verstand gekomen is.

In het Evangelie zei Jezus : “Als ge wilt binnen gaan in het Rijk der Hemelen, onderhoud dan de geboden”.

Schedels op de Podbrdo

Bron: nieuwsbrief zuster Emmanuel

September 2012

Valentina, 29 jaar, is geboren in de Oekraïne. Je zou denken dat ze gewoon een “normale jonge vrouw” is. Haar levensgeschiedenis is echter alles behalve alledaags. Afkomstig uit een milieu dat door het harde en zuivere communisme was gekenmerkt, zoals het in die streken toen gewoon was, groeide ze op in materiële armoede en totale spirituele leegte. Op een dag viel haar de “groene kaart” ten deel – een soort lot uit de Amerikaanse loterij – wat haar de kans gaf om naar de Verenigde Staten te emigreren. Ze was toen 18 jaar en opgeleid als kapster. Vanwege de verschrikkelijke omstandigheden en omdat er geen enkel uitzicht was op een goede toekomst in haar eigen land, besloot ze te vertrekken. Het begin was hard, alleen al omdat ze geen Engels sprak. Haar werk gaf haar ook geen voldoening en een verschrikkelijk gevoel van leegte overviel haar. Ze stelde zich de vragen, die de heilige Maagd op 2 juli jl. aan ieder van ons stelde: “Opnieuw smeek ik jullie, als een moeder, om even halt te houden en stil te staan bij jezelf en de vergankelijkheid van dit aardse leven. Denk daarna aan de eeuwigheid en de eeuwige zaligheid. Waar kies je dan voor? Welke weg wil je gaan?”

In de nacht van haar geest die ze doorleefde, voelde ze aan dat er een andere dimensie bestaat in het leven. Ze waagde het erop en stelde een vraag aan de eventuele Hemelse Vader, tot Wie haar grootmoeder in de Oekraïne altijd bad, maar die haar onbekend was: “Als U bestaat, als U een Vader bent, toon het me dan.” Naar aanleiding van dit gebed voelde ze opeens een stroom van genaden in haar hart binnenkomen, en toen was haar geloof geboren. Valentina werd een vurig Katholiek gelovige.

Op een dag ontmoette ze pelgrims, die juist uit Medjugorje waren terug gekomen en een sterk verlangen kwam in haar op om daar ook heen te gaan. Ze ondernam de reis in 2007. In Medjugorje werd haar hart geraakt door de aanwezigheid van de heilige Maagd en ze voelde zich sterk aangetrokken om met Haar een “deal” te sluiten. Terwijl ze haar Rozenkrans aan het bidden was voor het beeld van de Verrezen Christus, wijdde ze haar leven toe aan een belangrijke opdracht: Bidden voor de jongeren uit haar land en deze naar Medjugorje brengen. De Goddelijke Voorzienigheid van diens kant, opende voor haar harten en deuren.

Ze had haar roeping gevonden. Heel gelukkig keerde ze terug naar haar pension en onderweg ontmoette ze een geheel onbekende man, die haar op de man af zei: “Vergeef me als wat ik u ga zeggen u volkomen belachelijk lijkt, ik moet het u echter zeggen. Kijk … ik voel dat u geroepen bent om jongeren uit uw land naar hier te brengen, dichtbij de heilige Maagd. Ik zeg u dit om u ook te zeggen dat ik deze zending van u, voor u wil financieren.” Valentina kon haar oren niet geloven. Ze had nog maar net deze opdracht aanvaard voor het beeld van de Verrezen Christus. Ze ging naar huis terug en begon met haar werk.

Haar eerste bedevaart organiseerde ze in 2008 en alle jongeren van haar parochie aanvaardden de uitnodiging. De harten openen zich voor haar, door haar zuiver hart, haar jeugdigheid, haar beslistheid en vooral door de genade van de Heilige Geest, die op haar rust. Ze besteedde veel tijd aan gebed. Ze ging zich ontfermen over de armen en God leidde haar het medische milieu binnen, waar ze veel morele ellende tegenkwam, zoals veel zieken die door hun naasten in de steek gelaten werden.

Met de hulp van de Voorzienigheid stichtte ze opvanghuizen, waar terminale zieken hun waardigheid konden terugvinden. Ze liet zich hierbij inspireren door Moeder Teresa van Calcutta. Ze nodigde atheïstische dokters uit om naar Medjugorje te gaan. Zo kwam ze op een dag in Medjugorje aan, in juni 2011, met 50 bedevaarders uit het medisch korps, allen atheïst. De aanwezige dokters waren allemaal beroeps aborteurs. Valentina klampte zich vast aan de Gospa, die al haar kinderen, zonder uitzondering, wil uitnodigen onder haar Moederlijke Mantel.

Onder hen bevond zich een gynaecologe, die de 60 al was gepasseerd. Samen met de groep beklom ze de verschijningsberg. Valentina had een plan voor al haar bedevaarders, gelovig of niet, dat haar was geïnspireerd door de heilige Maagd: Boven op de berg wijdde iedereen zich toe aan het Onbevlekt Hart van Maria. De gynaecologe deed dit ook. ‘s Avonds in het pension riep ze iedereen bijeen. Ze wilde namelijk iets belangrijks vertellen. Ze kreeg een krop in haar keel en had er moeite mee om uit haar woorden te komen, zij, een vrouw van aanzien in haar ziekenhuis, die het daar voor het zeggen had.

“Nauwelijks had ik een voet op de berg gezet, zei ze, of alles veranderde voor mijn ogen. De stenen waren verdwenen. De berg was plotseling overdekt met de beenderen en de schedels van al de kinderen, die ik gedurende 40 jaar heb geaborteerd. Kijk naar mijn handen, handen, die heel een stad hebben gedood.” Ze huilde en iedereen om haar heen begon na elkaar de zakdoek tevoorschijn te halen. Al deze aborteurs beleefde een diepe inkeer in zichzelf. De meesten ervan gingen veranderd naar huis terug, bekeerd, vast besloten om het aborteren te stoppen en met God op weg te gaan.

De mooie zending van Valentina gaat nog steeds door. Op dit moment is ze aan de 400 aborteurs. De laatste groep van 50, is op 29 augustus uit Medjugorje vertrokken. Ze laat ze niet voor hun reis betalen, omdat ze niet wil dat geld van onschuldig bloed zich met alles vermengt. Hoe pakt ze dat aan? Elke keer opnieuw is het een grote uitdaging. Het geld komt altijd op het moment dat het er moet zijn om de bedevaart te bekostigen van deze rijke dokters. Sindsdien hebben meerdere ziekenhuizen abortussen en euthanasie stopgezet. Valentina heeft één doel: Alle ziekenhuizen van de Oekraïne zuiveren van deze fatale gebruiken en ze onder de zegen van God te brengen. En aan de dokters en aan het medisch korps de waardigheid van hun beroep terug te geven. Tot op dit moment hebben vele van deze handen, die onschuldigen hebben gedood, zich omgevormd. De Hemel gebruikt ze nu immers om het leven te beschermen. (Zie www.chaliceofmercy.org)

Ik heb de zon nooit zien draaien in Medjugorje, maar dat wonder, iedereen kan het vaststellen. Valentina is er van overtuigd dat het zich niet zal beperken tot de Oekraïne. Laten we voor haar en haar vrienden bidden, dat ze beschermd mogen worden. En laten we ook voor ons land deze vurige ijver afsmeken en dit levend geloof dat al veel bergen heeft doen verzetten en nog zal doen.

De dood van de wolf.

Uit de nieuwsbrief van Zuster Emmanuel,

15 augustus 2012

Op 12 augustus 2012 vertelde een Amerikaanse priester in zijn homilie een aangrijpend verhaal, een soort parabel over hoe de zonde de ziel kwetst. Hij vertelde: “De Inuits (Eskimo’s) in Alaska hebben een heel bijzondere manier om hun leven te beschermen. Als er een gevaar opduikt van wolven, kammen ze heel de streek uit in het gebied waar ze een wolf hebben opgemerkt. Dan nemen ze een lang scherp geslepen mes van 25-30 cm en bestrijken het lemmet met bloed en laten het bevriezen. Nogmaals bestrijken ze het met bloed en laten het weer bevriezen. Zo nog een 3de en een 4de maal. Als het mes klaar is, gaan ze naar de plaats waar ze de sporen van de wolf gezien hebben. Daar duwen ze het lemmet in de grond zo dat het er niet uitgetrokken kan worden. Rondom wordt er nog wat bloed in de sneeuw gesprenkeld om de wolf te lokken. Dan wachten ze geduldig zijn komst af. De wolf begeert wat hij ziet en ruikt en zal het bloed oplikken dat hij op de sneeuw ziet liggen. Aangetrokken door wat hij ruikt, zal hij het mes naderen en eraan beginnen te likken. Hij likt de eerste laag bloed er vanaf, dan de tweede. Als hij bij de derde laag komt, is zijn tong verdoofd door de koud en ongevoelig geworden. Als hij eens wist wat hem onder die laatste laag bloed te wachten staat. Hij likt en likt zonder er zich ervan bewust te zijn dat hij zijn eigen tong beetje bij beetje aan het insnijden is. Als hij klaar is en al het bloed heeft afgelikt en de laatste slok ervan binnen heeft, dan slikt hij zijn eigen tong in en stikt. De volgende dag komen de Inuits het kadaver van de wolf halen en zijn ze weer veilig. Zoals de wolven, worden wij aangetrokken, aangetast en uiteindelijk vernietigd door de zonde. De wereld is ongevoelig geworden voor de zonde, zoals de tong van de wolf verdoofd wordt door het bevroren bloed. De mensen weten niet meer wat zonde is, ze weten niet meer waar het kwaad zit, ze weten niet meer dat de zonde bestaat. De zonde is aantrekkelijk. We houden van wat we zien. We houden van wat we voelen. We volgen onze zinnen blindelings, maar na een tijdje eindigen we zoals de wolf.”

Dramatisch analfabetisme op geloofsvlak

‘De westerse samenleving, die gevormd werd door de christelijke cultuur, kent de aanwezigheid van Christus niet meer, noch de fundamentele inhoud van het geloof’.

Dat heeft mgr. Rino Fisichella, voorzitter van de pauselijke raad voor de nieuwe evangelisatie, in de nationale basiliek van het H. Hart in Koekelberg (Brussel) gezegd.

‘Inzake geloof heerst er een dramatisch analfabetisme’, aldus mgr. Fisichella.

Volgens mgr. Fisichella is de nieuwe evangelisatie van het Westen dringend noodzakelijk.

‘Wij moeten aan de mensen uitleggen dat men de waardigheid van de mens maar kan verdedigen als er een band is met Christus’, zei de prelaat.

‘Wij moeten de mensen ervan overtuigen dat het Evangelie van Jezus Christus noodzakelijk is.

Wij moeten een nieuw elan geven aan de zending van de Kerk. Wij moeten de mensen uit de woestijn halen waar zij zich nu bevinden.

Het Westen bevindt zich in crisis, een crisis die duidelijk antropologisch van aard is. Het is de mens die in crisis is’, aldus de voorzitter van de pauselijke raad voor de nieuwe evangelisatie.

Bron: www.rorate.com

Een eindelijk gelukkige politieagent !

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel, 15 oktober 2011

Een verhaal, gebeurd op de jongerendagen in Madrid.  Zoals u weet, waren er vele biechtstoelen geïnstalleerd voor de jongeren. Een politieagent stond in deze zone op wacht.  Een meisje had gemerkt dat deze politieagent steeds op dezelfde plaats bleef staan, alsof hij aan de biechtstoelen gekluisterd was.

Ze vroeg hem : “Waarom blijft u hier voortdurend staan ?” (Normaal lopen de politieagenten heen en weer).

Hij antwoordde : “Al die jaren, dat ik politieagent ben, heb ik enkel maar beledigingen, bespottingen en uitingen van haat gekend … Iets heb ik nooit gekregen en dat is een glimlach. Sinds ik hier echter aangekomen ben, zie ik enkel vrolijke gezichten en ik krijg enkel menige glimlach, vooral van de jongeren, die uit de biechtstoelen komen. Ik tracht hier dan ook te blijven.

- “Dat is goed, maar hebt ge er niet aan gedacht zelf eens te gaan biechten ?”

- “Oh, nee, nee, nee ! Daar ben ik niet aan toe !”

’s Anderendaags ontmoet het meisje hem weer en vindt hem overgelukkig. Hij komt naar haar en met een brede glimlach zei hij : “Ik ben gaan biechten !”

O. L. Vrouw zei : “Ik nodig u uit, lieve kinderen, tenminste eenmaal per maand te biechten. Er is immers niemand op de wereld, die geen nood heeft aan een maandelijkse biecht.  De maandelijkse biecht zal een geneesmiddel zijn voor de Westerse Kerk. Ik nodig u uit deze boodschap over heel de wereld te verspreiden !” (Zomer 1981)

De mooiste biecht van Souha. 

Bron : nieuwsbrief Zuster Emmanuel – 15 oktober 2011

Er was een groep uit het Midden-Oosten, die enkele dagen in Medjugorje verbleef met het verlangen om een echte bedevaart te doen. Bij hen was Souha, de echtgenote van een dokter. Ze was zonder haar man gekomen omdat deze moest werken.

Souha verbergt een geheim dat haar geen vrede laat. Kort na haar aankomst zoekt ze een priester op van de groep en bekent hem dat ze een abortus gepleegd heeft. Het kindje dat ze verwachtte was een mongooltje. Noch zij, noch haar man wilden het kind.  Samen besloten ze het te laten verwijderen uit de baarmoeder en de abortus gebeurde. Omdat haar hart verontrust bleef, vroeg Souha aan de priester : “Dat is geen zonde, niet ?”  De priester antwoorde : “Toch wel, mijn dochter, dat is een zonde ! Een zware zonde !  Ge moet gaan biechten !”  Souha is echter niet overtuigd en ze sluit zich op in een weigering.  Ze vraagt evenwel aan de H. Maagd een teken om te weten of ze deze zonde moet biechten. ’s Avonds, bij de verschijning van Gospa aan Ivan op de berg, is Souha, samen met haar groep, aanwezig. Van zodra de H. Maagd aankomt, buigt ze plots naar voor, alsof ze op de grond geworpen wordt !  Gans haar lichaam ligt gebogen, haar neus tegen de grond. Ze blijft zo een eindje liggen en als ze weer opstaat na de verschijning, zien haar vrienden haar wenen. Ze zegt hen : “Roep een priester, ik moet onmiddellijk biechten !”

Ik weet niet wat er tijdens de verschijning gebeurd is. We moeten haar geheim respecteren. De H. Maagd heeft echter ingegrepen. Onder tranen heeft Souha de mooiste biecht van haar leven gesproken.  Ja, ze heeft zich de gruwel van de zonde gerealiseerd en ze huilt er voor. Ze heeft Gods barmhartigheid voor haar aanvaard. Haar inwendige vrede is weergekeerd. Ze is nu vrij ! Welk een contrast, welk een plotse glans op haar gelaat !  Ze getuigt tegenover haar vrienden dat ze een immense vreugde voelt, zoals nog nooit tevoren in haar leven.

Sommige groepen bedevaarders in Medjugorje hebben een mooie traditie. De verantwoordelijke stelt aan elke bedevaarder voor zich er toe te verbinden om bijzonder te bidden voor een bepaalde persoon van de groep. De 1^ste of de 2^de avond trekt ieder uit een mandje een briefje met de naam van een van de bedevaarders. Wie van de 150 deelnemers zou diezelfde avond de naam van Souha getrokken hebben om voor haar te bidden ?  Een meisje met mongolisme !

Diezelfde avond telefoneert de man van Souha en na het verhaal te hebben gehoord van zijn vrouw, zei hij haar : “Weet je, ik bel u omdat ik het zo vreemd vind dat jij daar bent om tot God te bidden, terwijl ik hier abortussen aan het uitvoeren ben. Dat kan toch niet. Ik heb vandaag besloten om daarmee op te houden”.  Ook hij weende aan de telefoon. Hij had het gevoel gehad dat er iets met zijn vrouw gebeurde en hij was bereid om die uiterst belangrijke stap te zetten in zijn beroep. Souha kon haar oren niet geloven.

Dit gebeurde in augustus van dit jaar. Nu leven Souha, haar man en haar kinderen anders. Ze hebben God de eerste plaats gegeven. Ze ontvangen de sacramenten en gaan bijna elke dag naar de H. Mis. Ze getuigen. Na deze memorabele bedevaart, terwijl ze zich de vraag stelden hoe ze dergelijk verleden konden goedmaken, werd hun hulp ingeroepen door zusters van een weeshuis. Ze vroegen hen voor een weeskindje te zorgen. Daarin zagen ze het antwoord van God en uit dankbaarheid hebben ze besloten voor dit kind  alles te doen wat ze kunnen.

En wat is er geworden van het mongooltje dat geaborteerd werd ?  Maria zegt in Medjugorje van deze niet geboren kinderen : “Ze zijn bij mij”.  Dit kind bidt waarschijnlijk heel veel voor zijn ouders en voor al zijn kameraadjes, die tegenwoordig voorbestemd zijn om het licht nooit te zien.

Ik vraag me af : “Was het wel een mongooltje ?” Ik zie inderdaad steeds meer valse diagnosen. Veel moeders beslissen hun kindje te houden, wat ook hun handicap moge zijn, en dikwijls wordt het kind volledig normaal geboren. Onze doodscultuur en de steeds erger wordende “forcing” op de markt van de abortus zitten hier niet voor niets tussen. Te overwegen !

Maar God is bewonderenswaardig ! Hij heeft voor deze familie het kwade in goed doen verkeren.  Er zullen nu geen honderden (misschien duizenden) kinderen meer geaborteerd worden door deze dokter, die van nu af opkomt ten voordele van het leven.

“Lieve kinderen, vanavond vraag ik u  bijzonder te bidden voor de niet-geboren kinderen. Bid vooral voor de moeders, die hun kindje doden.  Lieve kinderen, ik ben bedroefd omdat zoveel kinderen gedood worden. Bid opdat er zo geen moeders meer zouden zijn op de wereld”. (Tot de gebedsgroep in Medjugorje, 03/03/1990)

De essentie van ons geloof

Bron : nieuwsbrief Zr. Emmanuel, september 2011

De “persoonlijke mening” is een wapen dat Satan vaak gebruikt om verwarring te scheppen in de Kerk. Versta me echter niet verkeerd, niet alle meningen zijn slecht. De Kerk vraagt ons ons verstand te gebruiken om het geloof zin te geven.  De Kerk tracht ons niet te indoctrineren of te brainwashen, ze verlangt alleen dat we het verstand te gebruiken dat de Heer ons gegeven heeft om dichter bij de Waarheid te komen. De Kerk heeft echter van de Heer het gezag gekregen om te onderrichten in zijn Naam en Hij heeft haar de H. Geest beloofd om haar te leiden. De officiële leer over een zaak van geloof of gezag in vraag stellen is de Heer zelf in vraag stellen.

Dat is het grote gevaar dat Paus Benedictus XVI “relativisme” noemt. Alles wordt relatief. Onder het voorwendsel van de vrijheid (in feite een valse vrijheid), vorm ik mij een persoonlijke mening over bepaalde punten van de leer, zonder rekening te houden met het Woord van God, noch met wat de Kerk ons leert. Als iemand niet gelooft dat Satan bestaat, wil dat nog niet zeggen dat hij werkelijk niet bestaat !  Als Jezus zelf in het Evangelie over hem spreekt, dan stelt de vraag zich zelf niet.  Als iemand zegt dat het OK is dat Christenen samen leven buiten het huwelijk, dan ontkracht hij de woorden van Christus en de geboden van God, die objectief zijn en niet wisselen met de mode. Het subjectieve overspoelt ons. Tegenwoordig “schept” ieder voor zich een eigen geloof, naargelang het hem past of aanstaat. Het is niet langer de Waarheid, waarnaar gezocht wordt of die onderwezen wordt, maar een vervorming van de waarheid, een overtuiging, een persoonlijke en subjectieve opinie over de Leer. Beweren de waarheid in pacht te hebben en zich boven het Leergezag van de Kerk plaatsen, is hoogmoed.  Het is zijn eigen inzicht verheffen tot een dogma. Alleen de Kerk is de behoeder van de orthodoxie van het Geloof. Waar het bijgevolg de leer aangaat, is het zeer belangrijk zich steeds te richten naar het Leergezag van de Kerk.

Sommige gelovigen zijn in de war omdat ze, vanwege kerkmensen, zaken horen, die niet in overeenstemming zijn met essentiële punten van ons geloof.

Van in het begin van de verschijningen heeft de H. Maagd de priesters gevraagd : “Doe wat de Kerk van u vraagt”. Op 2 september bad Ze dat “de herders ons met liefde zouden leiden op de weg van de waarheid”. Dat is onze vrede, de genezing van onze verwarring !  Katholieken hebben de Bijbel en het Leergezag als referenties voor hun geloof, zoals ook de onderrichtingen van de heiligen en de Kerkvaders. Iedere gelovige heeft toegang tot deze schatten. Heel veel nutteloze vragen zouden vermeden worden als de Katholieken het Katholiek geloof met dezelfde ijver zouden bestuderen, zoals ze de werking van hun computer bestuderen. Niemand zou er ook maar aan denken de wetten van de fysica te negeren om zijn computer te laten werken. Waarom dan de lessen, die God ons gegeven heeft, tegenspreken onder het voorwendsel dat wij er anders over denken ?  De vijand doet ons geloven dat we gebruik maken van onze vrijheid, terwijl hij ons in werkelijkheid een valstrik spant om ons te doen verdwalen en de gelovigen te verdelen.

In de Catechismus van de Katholieke Kerk vinden we mooie bladzijden over alle fundamentele punten van ons Katholiek geloof. In het bijzonder over elk van de 10 geboden van God (§ 2052 tot 2557). De 10 geboden zijn een bron, die God ons geeft om ons gelukkig te maken.  God verlangt dat we gelukkig zouden zijn.  “Deze “Woorden van Leven”, zoals ze in het oorspronkelijk Hebreeuws genoemd worden, zijn ons niet gegeven om ons het leven moeilijk te maken. God kent onze harten en onze verlangens, en Hij houdt van ons en, zoals elke goede vader, wil Hij er ons voor behoeden dat wij ons door onze daden zouden kwetsen en Hij wil ons leiden naar wat ons het grootste geluk kan brengen in deze en in de toekomstige wereld.

Het zou goed zijn dat elke familie dit boek zou bezitten en het zou lezen.  Als we dan aan een priester of een andere gelovige katholiek een vraag te stellen hebben over de moraal of de leer, laten we hen dan er op wijzen dat we de leer van de Kerk verlangen te horen en niet hun persoonlijke opinie. Op die manier zullen we verenigd zijn in hetzelfde geloof, dat we van de Apostelen gekregen hebben. Persoonlijke meningen zijn subjectief en veelvuldig. Ons geloof is één. “Lieve kinderen, zegt O. L. Vrouw, heb een sterk geloof” !

Rust voor lichaam en geest.

Bron : Nieuwsbrief Zr Emmanuel, 15 augustus 2011

In de boodschap van 25 juli nodigt de heilige Maagd ons uit om rust te nemen, maar “in de liefde van de God”. Het getuigenis van Sophie (zie artikel : De verborgen kracht van het gebed) brengt een weinig gekende realiteit aan het licht: het gebed brengt vrede. Door het gebed komt het lichaam en heel ons wezen tot rust. Het gebed met het hart verkwikt heel ons wezen en brengt het tot eenheid, zodat de mens zich als herschapen voelt. Alléén God kan ons herscheppen, want Hij alléén heeft elk deeltje van ons wezen met een onmetelijke liefde geschapen. Het gebed vervult onze meest intieme verlangens. In tegenstelling tot het zich “uitleven”, wat geen vrede geeft, brengt het gebed alle mogelijkheden van de mens samen, verenigt ze, vervult ze en brengt ze tot evenwicht. Het zou goed zijn, als de vakantie enkele dagen van afzondering zou kennen, bijvoorbeeld enkele dagen van stilte in de natuur. Enkel het werk onderbreken volstaat niet om ons wezen tot een diepere rust te laten komen, want geestelijke leegte maakt de mens onrustig en brengt hem uit zijn evenwicht. Vanwege deze geestelijke leegte zijn veel jongeren tegenwoordig ver van hun hart verwijderd, en gaan helemaal op in lawaai en muziek en ze worden angstig bij het idee alleen al, dat ze misschien ooit eens afgesloten zouden zijn van de vele berichten, die ze voortdurend via hun elektronische apparaten ontvangen. Voor hen is dit een nieuwe vorm van drugs, waarvan de Boze zich gretig bedient. Het gebed, daarentegen, bouwt hen op, omdat het alle elementen van hun wezen op de juiste plaats zet, volgens de harmonie die de Schepper bij hen heeft ingeplant.

De verborgen kracht van het gebed.

Bron : Nieuwsbrief Zr Emmanuel, 15 augustus 2011

Sophie, een vriendin, studeert medicijnen in Frankrijk en wil psychiater worden. Als student had ze in Medjugorje een heel bijzondere ontmoeting met God en, verlicht vanbinnen uit, veranderde dit heel haar leven. Op een dag, toen ze stage liep in een ziekenhuis, was ze met een nieuwe professor, die haar leerde hoe ze zich moest gedragen met patiënten met bepaalde psychische ziekten. Er waren nog twee andere studenten bij aanwezig. De professor liet een patiënt binnen komen, die al jaren werd gevolgd door een andere psychiater dan hijzelf. Toen deze patiënt zag, dat zijn gewone dokter er niet was, werd hij angstig en zeer onrustig. De dokter legde hem uit, dat hij zijn collega verving die op vakantie was en hij nodigde de patiënt uit met hem te spreken, zoals met zijn vertrouwde dokter. De man antwoordde hem boos: “Ik zeg u niets.” Nadat hij met alle middelen had geprobeerd om de patiënt te kalmeren en toen hij zag dat dat op niets uitliep, zei de psychiater: “Omdat u niet met mij wilt spreken, zal ik de dosis van uw medicijnen verdubbelen.” De man werd woedend, begon de dokter uit te schelden en werd agressief. Sophie dacht bij zichzelf : “Hij gaat hem nog vermoorden.” Sophie reageerde op deze situatie, die slecht kon aflopen, met een goede reflex. Ze begon te bidden in stilte en bad het mooie gebed tot de heilige Maagd, waarin zij de kop van de slang verplettert. Tot iedereens stomme verbazing werd de man tijdens dit gebed helemaal rustig. Toen richtte hij zich tot het groepje studenten, keek naar Sophie en zei: “Gelukkig zijn er mensen, die bidden.” Hij verliet rustig het klaslokaaltje.

In Medjugorje zegt de heilige Maagd: “Lieve kinderen, als jullie de waarde zouden kennen van het kleinste gebed, dan zouden jullie zonder ophouden bidden.”

Nadat de patiënt was vertrokken, richtte de psychiater zich tot de drie studenten: “Jullie hebben nu een mystiek delirium gezien.” (De ziekste van allen was dus niet noodzakelijk de patiënt.) Natuurlijk zei Sophie niet dat ze had gebeden, maar die dag kwam ze in aanraking met de ongelofelijke kracht van het gebed. Dit feit betekende voor haar een ommekeer en veranderde de manier waarop ze keek naar haar beroep als psychiater.

Elk mens heeft geestelijke antennes en vaak hebben mensen, die wij als “ziek” zien een diepe gevoeligheid voor de geestelijke werkelijkheid. De menselijke ziel reikt dieper dan de lichamelijke of psychische elementen waaruit hij is opgebouwd. Daarom verdient hij een groot respect, wat zijn psychische kwetsuren ook mogen zijn.

De neveneffecten van de rozenkrans.

Wanneer u uw rozenkrans (paternoster) bij u draagt, heeft satan hoofdpijn. Wanneer u hem vastneemt, verliest hij zijn evenwicht.

Wanneer u de rozenkrans bidt, verliest hij het bewustzijn.

Laten wij vaak onze rozenkrans bidden opdat satan voortdurend het bewustzijn zou verliezen.
Misschien krijgt hij op een dag een hartaanval en kan hij niet meer werken.

Wist u ook dat satan, als u op het punt zal staan om dit bericht rond te sturen, u zal proberen te demotiveren om dit niet te doen?

Stuur dit bericht toch rond en draag zo bij tot het verhaasten van de triomf van Moeder Maria.
Stuur het naar uw biddende vrienden en u zal vaststellen hoe de Heilige Geest werkt.

Er is veel bij te winnen, niets te verliezen!

Beeld u in wat er zou kunnen gebeuren indien alle katholieken ter wereld op dezelfde dag hun rozenkrans zouden bidden. Wij hebben het voorbeeld van oktober 1573, toen Europa gered werd van de invasie door de machtige Turkse vloot, doordat alle christenen de rozenkrans baden!
     
MOGE GOD U ALLEN ZEGENEN!

MOGE MARIA U ALLEN BESCHERMEN!

Marthe Robin over het gebed

Bron : Nieuwsbrief Zr Emmanuel

Februari 2011

Op 6 februari  hebben we 30 jaar gevierd van de geboorte van Marthe Robin in de Hemel. Ziehier, bij deze gelegenheid en in verband met de boodschap van 2 februari over het gebed, een zo mooi citaat uit de geschriften van Marthe van 29 januari 1930 :

“Laten we bidden : voortdurend het gebed met het hart, soms het gebed met de lippen.  Jezus heeft ons de formule gegeven, zo kort en zo volledig : “Het Onze Vader”.

Laten we ons gebed niet opzeggen, laten we het bidden !  Het is de ziel die onze bewegingen moet bevelen.  Het is onze ziel die onze knieën moet plooien, ons lichaam doen buigen, het is de ziel, die onze handen moet vouwen, onze oogleden doen sluiten of onze blikken naar de Hemel moet richten.  Het is de ziel die, opstijgend naar God, gans het wezen meetrekt.

Bidden is het belangrijkste, het meest dwingende van onze plichten !  Laten we dus bidden en mogen al onze gebeden, onze gezangen opschieten uit ons hart als vlammende liefdespijlen. Laten we onze pijnen, onze offers, ons werk offeren, laten we ons versterven, laten we boete doen voor een missionaris, voor de priesters, onze herders, laten we hen helpen in hun werk als apostelen !  Laten we beminnen voor hen die strijden.  De gemeenschap van de heiligen : dat is de onderlinge en broederlijke hulp …”

Alfred Pampalon (1867 - 1896)

Onderstaande tekst verhaalt het leven van de eerbiedwaardige Alfred Pampalon.

Bron : Brief Abdij Saint-Joseph de Clairval, 2 februari 2011

Nado Clilic is teruggekeerd naar de Vader. 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

Januari 2011

Enkele dagen geleden heeft een dierbare vriend hier in het dorp ons onverwacht verlaten.  Nado was een gekende figuur in het dorp, zijn geloof was als in de rots gebeiteld. Hij was geboren in een van die kleine hoevetjes aan de voet van Krizevac en kreeg een harde opvoeding.  Als kind liep hij kilometers ver naar school, of het sneeuwde of 40° warm was, altijd zonder schoenen en zelfs zonder hoop er ooit te zullen dragen.  Deze families hadden toen enkel God als zekere vriend. Ze baden zoals ze ademden. Ze hebben de Heilige Maagd aangetrokken, die reeds heel vroeg aan de zieners zei : “Ik heb dit dorp gekozen omdat ik hier echte gelovigen heb gevonden”.

Nado kende God van binnen uit. Hij viel op door zijn nooit verblekende vreugde, ondanks het zware werk dat hij moest doen  op de kleine hoeve en op de velden. Nooit zocht hij zijn eenvoud van zijn leven op te geven, terwijl anderen trachtten pensions te bouwen.

De tradities bewaarde hij intact. Nooit zou hij een maaltijd begonnen zijn zonder gebed en God te hebben gezegend. Elke zaterdag besprenkelden zijn vrouw en hijzelf het huis en de omgeving met wijwater. In Medjugorje is het gebruik van de Sacramentaliën niet verloren gegaan, zoals bij ons.  Als hij iemand de Naam van God of van de Heilige Maagd hoorde vervloeken, had hij de adem afgesneden en leed tot tranen toe.  Hij beminde God met heel zijn hart en telkens hij een

ogenblik vrij was, las hij de Bijbel. Hij zei : “Ik ga mijn boek lezen”.  Hij verslond hem en kende er ganse passages uit van buiten. Daaruit putte hij veel wijsheid. Ook een grote menslievendheid. Op een dag ontdekte hij een zware onrechtvaardigheid, die zijn vrouw en hem werden aangedaan. Hij had kunnen optreden tegen de betrokken personen en recht verkregen hebben. Maar hij zei : “Laat maar !  God ziet het ! Hij zal ons niet in de steek laten”.

Op deze 30^e verjaardag geeft ik dit getuigenis omdat het nodig is dat wij bidden voor de jonge generatie in Medjugorje, die geboren is in materiële welstand en grote bekoringen moet trotseren.  Moge de Heer hen behoeden voor het kwaad en het virus van het modernisme. Johannes-Paulus II heeft het aan meerdere mensen gevraagd : “Beschermt Medjugorje !”

50 redenen om te danken ! 

Bron : Nieuwsbrief Zuster Emmanuel

Januari 2011

Aan het einde van het jaar hebben we hier in huis een traditie : We schrijven een dankbrief naar de Heer. De bedoeling is om minimum 50 punten te vermelden, 50 momenten, waar we tijdens het voorbije jaar geraakt werden door de liefde van de Heer, door zijn gunsten en door zijn hulp.

Op het moment zelf, schrikken de nieuwelingen : “50 punten !  Ik vind er nooit zoveel !”  Het is een feit dat we nog heel weinig de gewoonte hebben om God te danken, we zijn vlugger bereid om Hem te vragen als we in nood zijn, soms ontvangen we zijn gaven zelfs als een verworvenheid.  Gospa herinnert ons dikwijls aan het belang van God te danken voor alle kleine en grote gaven, die Hij ons geeft.

Spring even binnen in een kerk of zet u voor uw gebedshoekje en, met de hulp van de Heilige Geest, overloop gans het voorbije jaar. Ge zult genoeg hebben om meerdere pagina’s te vullen !  De vrucht van deze akte van dankzegging is de vreugde en ook de genezing van heel wat wrok !  Zij, die hun brief naar Medjugorje willen zenden, om hem aan de voeten van de Heilige Maagd neer te leggen, mogen hem naar ons zenden.  Een prachtig geschenk voor Haar !