De hel is, net zoals het ons is aangeleerd, een plaats van kwelling. Het is de uitwendige uitdrukking van de haat. Brandende haat. Soms is er vuur. Slechter dan om het even wat is de volledige afwezigheid van de Heilige Geest. Het is iets dat we vormen van onszelf als we een hatelijk egoïstisch leven leiden of als we God verwerpen.

Het is ongelooflijk dat zelfs op het allerlaatste moment, in de overgang naar het hiernamaals, in de tunnel [als de ziel zich uiteindelijk realiseert dat het de dood overwint, sommigen zo arrogant zijn en vijandelijk en hatelijk, en Hem nog altijd weigeren en dus is de hel hun keuze]. Diegenen die zich niet behaaglijk voelen met God lonken naar de drabbigheid van de omgeving die overeen stemt met de smerigheid van hun karakter. Zulke zielen zijn niet zo veroordeeld tot de hel zoals hier geschetst.

Sommigen zeggen dat slechts een heel klein percentage van degene die een bijna-dood ervaring beleefden, ervaringen hebben van de hel. Anderen beweren dat het aantal hoger is maar dat bij de terugkeer hun verstand of bewustzijn dat blokkeert. Chirurgen hebben patiënten beschreven die op de operatietafel bezweken en gilden wanneer ze terug tot leven werden gewekt ... in paniek door wat ze hadden ondervonden.

Er is geen voedsel ... er is geen warmte.

Het is een duisternis.

Er zijn schepsels.

Verschillende soorten van duivels achtervolgen de veroordeelden met gelaatstrekken zoals deze van misvormde wezens. Hun enige genoegen is hun opgehoopte haat tegenover anderen en de Heilige Theresia zei dat de fascinatie slechter was dan de afrekening van "duivels die het vlees scheuren met hun tangen."

Wordt vervolgd …

We hoeven hier niet lang bij stil te staan. Angst is niet productief, en diegene die van God houden hebben geen reden om bang te zijn om naar het laagste van het traject te worden gestuurd, zoals Howard Storm beschrijft als "de zinkput van het universum."

Anderen beschrijven het vuur. Gedurende de fameuse verschijningen in Fatima zag de zieneres Lucia dos Santos ze als volgt: Demonen en zielen in menselijke vorm, zoals doorschijnende sintels, allemaal zwart gekleurd of bronsachtig van kleur, zwevend in een oppervlaktebrand, nu in de lucht gehouden door de vlammen die samen uitgestoten worden met grote rookwolken, nu terug vallen op beide kanten zoals vonken in een reusachtig vuur, zonder gewicht of harmonie, en tussen kreunen en krijsen van pijn en wanhoop. De demonen konden worden onderscheiden door hun angstaanjagende en afschuwelijke gelijkenis van vreeswekkende en onbekende dieren die allemaal zwart en doorschijnend waren.

"We konden de personen zien vooraleer ze in het vuur gingen, en dan konden we ze zien als ze uit het vuur kwamen," zeggen de zieners uit Medjugorje die het visioen over de hel hebben gezien. "Alvorens ze in het vuur gingen, geleken ze op normale mensen. Hoe meer ze tegen Gods wil zijn, hoe dieper ze in het vuur belanden, en hoe dieper zij gaan, hoe meer ze tekeer gaan tegen Hem. Als ze uit het vuur komen, hebben ze geen menselijke vorm meer. Ze zijn meer zoals groteske beesten, die hun gelijke op aarde niet kennen. Ook zagen ze een mooi meisje de vlammen binnengaan en als ze eruit kwam was ze "niet langer menselijk."

"Deze schepsels waren ooit mensen," zegt Dr. Howard Storm, de atheïst die op weg was via een wazige, nevelige doorgang vooraleer hij werd gered door Jezus.

Wordt vervolgd …

"De beste weg om hen te beschrijven is de denken aan de slechtst mogelijke persoon die je je kunt inbeelden, ontdaan van elk stukje gevoel. Sommigen schijnen anderen te vertellen wat ze moeten doen, maar ik had geen inzicht op de organisatie van die troep. Ze schenen niet te worden gecontroleerd of te worden begeleid door iemand. Kortweg, daar was een massa wezens die volledig werden gedreven door een teugelloze wreedheid. Ze hadden zeer lange scherpe vingernagels, en hun tanden waren langer dan normaal. Ik was voorheen nog nooit gebeten door een wezen. Het niveau van lawaai was ongehoord. Ontelbare mensen lachten, schreeuwden en beschimpten. In het midden van de drukte was ik het voorwerp van hun verlangen. Mijn doodsangst en kwelling was hun opwinding.

Hoe meer ik vocht, hoe groter hun opwinding. Ze speelden met mij net zoals een kat speelt met een muis. Elke nieuwe aanval op mij veroorzaakte een gejoel van huiveringwekkend gelach. Ik heb niet alles beschreven wat er gebeurde. Er zijn dingen die ik niet erg vind dat ik ze me niet meer herinner. In feite, veel van wat er voorviel was eenvoudigweg te walgelijk en te storend om te onthouden. Ik heb er jaren over gedaan om te trachten zoveel als mogelijk te verdringen. Na die ervaring, wanneer ik me deze details ook herinnerde, werd ik getraumatiseerd."

Een vrouwelijke atheïst die stierf tijdens haar werk vond zichzelf "omgeven van een geluid, zo luid en pijnlijk, dat het was alsof een reusachtige goederentrein rond haar hoofd draaide."

Wordt vervolgd …

"Op een diep niveau wist ik dat dit mijn ‘eeuwige’ toestand zou worden. Ik was me acuut bewust van een plaats van zo’n duisternis dat ik onmogelijk mijn hand, die ik juist voor mijn open ogen had geplaatst, kon zien.

Daar was geen enkele vorm van licht. Er was niets in deze duistere, luidruchtige, chaotische plaats dan alleen mijn gedachten en mezelf. Ik was alleen en in doodsangst maar ik had, hoe zou ik het noemen, uitgebreide kennis. Het was alsof ik alle mysteries van het universum begreep en wat we als belangrijk hier in dit leven beschouwen heeft geen belang in het grote schema van dingen. Ik voelde niemand in deze plaats dan alleen mezelf en ik wist dat ik hier gans de eeuwigheid alleen zou doorbrengen zonder vrede.

De vraag die mij bezig hield was: "Wat heb je ooit in je leven gedaan dat volledig onegoïstisch was?"

"Als ik aan deze vraag dacht, realiseerde ik me dat ik altijd had gehandeld om mezelf te behagen," herinnerde ze zich. "Ik had nooit een vriendelijk woord gezegd of een vriendelijke daad verricht die niet gemotiveerd was dan door eigenbelang."

De meesten onder ons hoeven daar geen schrik van te hebben. Maar we moeten de onvolmaakte dingen opruimen [voor het vagevuur zoniet ....].

In een onderzoek hadden twaalf procent van de personen die een bijna-door ervaring hadden gekend, dingen gezien die op de hel geleken, sommigen met modder en vuur. Eén daarvan was een man, Don Brubaker, die een hartaanval had en eerst in een vochtige, mistige tunnel viel waar hij een reusachtig gloeiende rode bal, bijna zoals een licht van de voorlampen van een trein, zag.

"Op dat moment, als de rode bal op mij afkwam, ondervond ik angst zoals nooit tevoren," schreef hij. "Als het naderde, besefte ik dat het een echt breed, griezelig rood oog was. Het stopte als het dicht bij mij kwam, en begon dan rond mij te kronkelen door de tunnel. Ik kon er nauwelijks naar kijken, die starende blik was zo doordringend."

Dat is de hel en dan, bijna overlappend, zijn er de lagere niveaus van het vagevuur. Dit is ook een plaats van duisternis, die zo erg lijkt op de hel dat de bijna-dood getuigen ze verwarren met de verwerping.

Er is, hoe dan ook, een belangrijk verschil: Hoe vreselijk het laagste niveau van het vagevuur is, de ziel is daar gered en zal ooit naar de hemel opstijgen.

Einde

Een opmerkelijke verjaardag …

Naar de fax van Zr. Emmanuel van 15 december 2009

Op internet circuleert er de laatste jaren een (ingebeelde) brief van het Kindje Jezus. Samengevat gaat het verhaal als volgt: Het Kindje Jezus is verheugd over alle liefdevolle voorbereidingen voor de verjaardag van Zijn geboorte die in de families plaatshebben.  Prachtige versieringen, kaarsen, schitterende slingers, versierde dennen, mooie geschenken, feestmalen, uitgelezen kleren, zachte melodieën en allerhande verrassingen. En zoveel mensen die uitgenodigd werden!  Wat Hem nog het meest verheugde, was dat de families, uit liefde voor Hem, zelfs in het klein de plaats van zijn geboorte hadden nagemaakt. De kleine stalletjes hielpen hen om zich nog beter deze gezegende dag te herinneren. En welk een toewijding bij al deze voorbereidingen!

De geschiedenis eindigt echter met een verschrikkelijke pijn in het hart!  In de kerstnacht, wanneer alles klaar is, houdt het Kind zich op voor de deur van de huizen, maar  … Het is, tot zijn grote verbazing, niet uitgenodigd !  Niemand denkt er aan Hem te vragen om binnen te komen!  Men gunt Hem zelfs geen blik. Hij is totaal miskend, zelfs misprezen.  Is het mogelijk dat ze zijn verjaardag zullen vieren zonder Hem?  Ja, Hij, degene wiens verjaardag ze vieren, blijft buiten staan in de koude, de eenzaamheid, de honger en de pijn. Hij was nochtans zo gelukkig om bij hen te kunnen komen. Hij had goddelijke geschenken voorbereid! De feestelijkheden gaan echter door zonder Hem…

Maria zegt ons vandaag : “Ik verlang dat mijn Zoon in u zou geboren worden. Welke vreugde voor Mij, als Moeder!”  Welke plaats zal het Kind Jezus bij ons hebben?  De eerste, de laatste, geen enkele?

Het kerstverhaal volgens Visie (ledenblad van ACV)

In Visie nr. 36 van 18 december 2009 staat een artikel met als titel: Kerstverhaal is pure protestsong. Auteur is Lieve Van den Bulck. Zij had een gesprek met Paul De Witte van de christelijke gemeenschap Jebron in Aalst.

Laten we dit artikel even onder de loupe nemen, maar dan vooral vanuit christelijk standpunt bekeken.

In de inleiding van het artikel merkt Paul De Witte op dat het kerstverhaal in wezen gaat over een rondzwervend koppel dat nergens onderdak vindt, en over een gebrek aan gastvrijheid. Althans, dat is wat hij dacht waar het over ging. Hij stelt echter meteen ook: “Natuurlijk zit er in het kerstverhaal een oproep tot gastvrijheid en solidariteit.” Jozef en Maria waren inderdaad op zoek naar onderdak, dat hen geweigerd werd. In die zin kan het kerstverhaal misschien ook wel op de actuele situatie van vluchtelingen en mensen zonder onderdak geprojecteerd worden. Maar er zit veel meer in het verhaal.

Het wezenlijke zit hem volgens mij hierin: Jozef en Maria zijn niet zomaar een rondzwervend koppel. Ze waren met een duidelijk doel onderweg, want ze moesten naar Betlehem om zich te laten registreren, omwille van de volkstelling die daar doorging. Bovendien is Maria zwanger, en niet van om het even wie. Zij was zwanger van Jezus, de mens geworden Zoon van God. Dààr zit de essentie van het hele kerstverhaal. Dat er van ons gastvrijheid en solidariteit wordt verwacht, vloeit voort uit deze religieuze betekenis van het verhaal.

Wordt vervolgd …

Er wordt in het artikel ook verwezen naar de verschillende kerstverhalen in het evangelie. Uiteraard hebben de evangelisten, Matteüs en Lucas, het kerstverhaal op een andere manier gebracht. Maar te stellen dat het kerstverhaal enkel een verhaal, ja zelfs een mythe is, waarin de auteurs hun visie op het leven van Jezus tot uiting laten komen, gaat volgens mij iets te ver. Er wordt zelfs getwijfeld aan de historische juistheid van het verhaal.

Wanneer we het kerstverhaal gaan afdoen als een ‘verhaal’, ja zelfs een ‘mythe’, zonder dat we naar het historische van deze feiten gaan kijken, is een misvatting. Het kerstverhaal gaat over waar gebeurde feiten. In die zin gaat het dus wel degelijk over historische feiten. Jezus is werkelijk geboren, nu meer dan 2000 jaar geleden. Kijken we maar naar wat de evangelisten vertellen. Hoe hadden zij dit verhaal kunnen schrijven, indien het niet berust op historische feiten? Matteüs was zelfs een volgeling van Jezus, en heeft Hem dus persoonlijk gekend.

Verder hebben we ook de visioenen van Anna Katharina Emmerich. Zij heeft het hele leven van Maria en Jezus, dus ook alle feiten rond de geboorte van Jezus, gezien zoals ze werkelijk gebeurd zijn. Het staat iedereen vrij om te geloven in visioenen of niet, maar ze bewijzen m.i. wel dat het hele kerstverhaal wel degelijk op ware feiten berust. De uitleg rond Kerstmis, besprekingen van de lezingen van die dag en het kerstverhaal zoals Anna Katharina Emmerich het heeft gezien, kan u trouwens terugvinden op het blog: www.bloggen.be/liturgisch_jaar.

Wordt vervolgd …

Deheer De Witte stelt verder dat we de kerstverhalen doorheen de geschiedenis te vaak gelezen hebben als religieuze verhalen, en dat het ook en vooral heel erg politiek-kritische verhalen zijn. De zaken op deze manier voorstellen, doet onrecht aan het kerstverhaal.

De essentie, het vertrekpunt van het verhaal, ligt juist in het religieuze. Je kan en mag deze betekenis er niet uit weghalen. Zoals ik al eerder stelde: Wat we er voor onszelf en ons leven uit halen, is net een gevolg van deze religieuze betekenis van het verhaal. Uiteraard moet dat dan ook in ons leven van elke dag tot uiting komen.

Ieder mens is geroepen om het kerstverhaal waar te maken. We mogen niet vergeten dat iedereen, in zijn of haar eigen situatie, het kerstverhaal werkelijkheid kan doen worden. We mogen er dus niet alleen een verhaal van maken dat enkel van politiek belang is, want dat is weer de verantwoordelijkheid doorschuiven op anderen, als een soort excuus om zelf niets meer te hoeven doen aan het verbeteren van de wereld.

In die zin heeft het kerstverhaal ook voor ons nog een betekenis. Je kan het misschien een symbolische betekenis noemen, maar dan één met grote gevolgen voor wie deze betekenis waar wil maken in zijn of haar eigen leven. Want als we aanvaarden dat Jezus de Zoon van God is, die voor ons mens geworden is, en we willen echt Zijn boodschap naleven, dan gaat het niet alleen om solidariteit met de armsten en om gastvrijheid. Het vraagt van ons een inzet in ons leven van elke dag, om dagelijks te leven naar de boodschap die Jezus ons bracht. Het goede doen voor onze naaste, dus ook voor mensen in ons eigen gezin en familie- en vriendenkring, het oplossen van onze problemen, proberen om overeen te komen met onze naasten, niet roddelen, niet oordelen, beoordelen en veroordelen, dagelijks gebed, vasten, eucharistie vieren, de sacramenten naleven en … ook die 10 geboden naleven. Dat is een hele opdracht, waarin je moet groeien. Je moet het je hele leven lang voor ogen houden en steeds opnieuw proberen na te leven, met vallen en opstaan. Alleen dan kan er echte vrede op aarde komen.

Wordt vervolgd …

We moeten ons dus elke dag opnieuw de vraag stellen: wat kan ik doen voor de mensen in mijn omgeving? We hoeven die omgeving vaak niet te ver te zoeken. Wat kunnen we concreet doen voor onze partner, onze kinderen, ouders, buren, vrienden, familie, …? Hoe leven we met hen samen? Hebben we nog echt tijd voor elkaar of ontlopen we elkaar en de problemen? Zoeken we ons geluk in het materiële, in sport, reizen en relaxatieweekends … of kunnen we ook eens genieten van gewoon een dag thuis, met de nodige aandacht voor elkaar, de nodige tijd voor een goed gesprek, …? Het gaat er dus niet om dat we alle problemen in de huidige maatschappij gaan afwimpelen met het excuus dat het de politici zijn die alles maar moeten oplossen. De basis van de maatschappij wordt gelegd in het gezin. De Heilige Familie – Jozef, Maria en Jezus – kunnen hierin een voorbeeld zijn voor ons.

Gelukkig zijn er nog veel mensen die vrijwillig, om niet, nog iets willen betekenen voor de mensen in hun omgeving, of in een organisatie. Zijn ook wij daartoe bereid: gratis werken om je naaste een plezier te doen. Of moet ook dat opbrengen – geld of wat dan ook ?

Jammer, dat wanneer er dan eens effectief iets gedaan wordt voor daklozen of armen, zoals het bieden van onderdak in koude weersomstandigheden als deze winter, er dan vanuit de politiek kritiek komt. Waarom moeten organisaties als het Rode Kruis bijna afgestraft worden voor wat ze voor hun medemens doen? Zo ver staan we dus met de politiek van tegenwoordig. Heeft het dan nog zin om op de politiek te wachten tot zij eindelijk iets doen? Daar sta je dan met het kerstverhaal, dat enkel politiek uitgelegd wordt en niet meer religieus onderbouwd is.

Al even jammer om in het nieuws het volgende te horen te krijgen : zoveel gebouwen in Brussel staan leeg. Een priester, die concreet iets wil doen voor de daklozen, gaat aan de eigenaars vragen of ze hun gebouw even ter beschikking willen stellen. Het antwoord is overal: neen. Zelfs het OCMW, dat ook een gebouw leeg staan heeft, zegt neen. Dit is niet de politiek, dit zijn gewone, concrete mensen, die leegstaande gebouwen in hun bezit hebben, die wel degelijk iets kunnen doen voor mensen in nood. Ze zeggen neen, ook wanneer een priester het vraagt. We moeten Jezus soms (leren) zien in de arme, de dakloze, … die om hulp komt vragen. Zeker in deze kersttijd is het jammer dat mensen liever aan zichzelf denken dan aan hun noodlijdende medemens. Het gaat dus niet altijd om de politiek die niets wil doen.

Wordt vervolgd …

Hoe plaatsen we het kerstverhaal in onze tijd? Laat ik eerst even aanhalen wat het artikel uit Visie hierover zegt. Er wordt verwezen naar Hitler, Pol Pot, Stalin en vele anderen die hun honger naar macht niet konden onderdrukken en gruwelijke gewelddaden pleegden. Oorlog, misbruik en onderdrukking zijn zaken die al de hele mensengeschiedenis door gebeuren. Ook in onze tijd worden nog op vele plaatsen oorlogen uitgevochten, waarin dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Ook hier kunnen we solidair zijn.

Een reactie die hier spontaan bij vele mensen naar boven komt, is: wat kunnen wij daar aan doen? Die oorlogen zijn zo ‘ver van ons bed’…

Mijn idee is dat de politiek zich te vaak ging bemoeien met andere landen, meestal omwille van geldgewin. Er was olie te vinden, diamant, goud, erts, steenkool, … wat dan ook … als het maar geld in het laadje bracht. Ik ben ervan overtuigd dat elk land op zich wel de mogelijkheid heeft om zijn eigen problemen op te lossen. En ik begrijp het verzet van die landen tegen de bemoeizucht van andere landen die er hun voordeel uit halen. Zijn wij zelf niet allemaal een beetje zo? Hoe reageren wij persoonlijk als we voelen dat iemand ons wil gaan gebruiken of misbruiken om er eigen voordeel uit te halen?

Ik zie het zo: mensen in de politiek zijn ook ooit klein geweest, zijn opgevoed in een bepaald gezin, een bepaald milieu, in een bepaalde school, ... Ze hebben er een levensvisie, waarden, … meegekregen. Zoals ieder mens hadden en hebben ook zij de keuze tussen goed en kwaad. Zijn zij niet de mensen die nu verder uitdragen wat ze vroeger hebben geleerd? Wat met de mensen die nu jong zijn, en opgevoed worden tot volwassenen, en die misschien later ook ooit in de politiek zullen stappen? En zelfs zonder de politiek: hoe staan velen nu in het leven?

Ik zie vele dingen rondom mij gebeuren, goed en kwaad. Er is veel lijden, en het zijn vaak diegenen die het goed bedoelen die lijden. Ik kan alleen maar vaststellen dat het met de wereld van vandaag zo ver is gekomen, omdat de religieuze basis vaak ontbreekt, om welke reden dan ook. Jammer dus, dat in het artikel uit Visie rond het kerstgebeuren, deze religieuze basis ook weer geminimaliseerd en weggeduwd wordt om van het kerstverhaal een louter politieke kwestie te maken. Er moet inderdaad iets veranderen in de wereld, ook in de politiek, maar dan wel uitgaand van het religieuze in het kerstverhaal. De grondhouding en oproep daarin is steeds: doe goed aan je medemens. Behandel je medemens zoals je zelf zou willen behandeld worden. En geef toe, wie wil er nu graag slecht behandeld worden? Niemand toch?

Maar opnieuw, ieder mens moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij kan doen. En vooral ook wat hij of zij wíl doen. We hebben altijd de keuze. En hoe ver we ook heen zijn in het kwade, er is steeds een weg terug, een weg terug naar het goede. Hopelijk kan ook de politiek hierin volgen.

Ik verwijs in dit verband graag ook nog even naar de tekst “Slechte ouders, slechte jeugd”. U zal wellicht de link kunnen leggen met wat daarin wordt gezegd en de commentaar op deze tekst.

Einde

Kersttoespraak van Nederlandse koningin Beatrix

Naar jaarlijkse gewoonte houdt ook de Nederlandse koningin Beatrix een kersttoespraak op televisie. Zij had het hierin vooral over de band tussen de generaties. Zo zegt zij : “Wij staan niet los van wie er voor ons waren en na ons komen.” Ze stelt vast dat de bevolking ouder wordt en dat er tegelijk minder kinderen worden geboren, en dat brengt verantwoordelijkheid mee voor de jongere generatie. Een verantwoordelijkheid van zorg voor de oudere generatie, die niet meer, zoals vroeger, als vanzelfsprekend wordt gezien. Jongeren willen zelf bepalen welke verantwoordelijkheden zij aanvaarden. Maar, zo zegt de koningin: “Toch zal elke generatie zich bewust moeten worden van verplichtingen tegenover mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen. (…) Verantwoordelijkheid voor elkaar blijft het maatschappelijk fundament.”

Vooral in het tweede gedeelte van haar toespraak doet de koningin een oproep waaruit we iets kunnen leren. Daarom neem ik dat gedeelte integraal over zoals zij het heeft geformuleerd. Leest u even mee …

“In vroeger tijden, toen families groter waren en sterk op elkaar aangewezen, was er tussen de generaties een vanzelfsprekende betrokkenheid. Tegenwoordig staat het kleinere gezin meer op zichzelf. De mogelijkheden om in alle omstandigheden de nodige hulp te bieden ontbreken dikwijls.

  
In het algemeen zijn de verhoudingen tussen jong en oud kwetsbaarder geworden. Met elkaar rekening houden kan soms een proces zijn van harde lessen tussen gezinsleden. Opvoeden is sturen en grenzen stellen, met liefde en zorg. Confrontaties en emoties kunnen fors aankomen. Maar moeilijkheden komen nu eenmaal op ieders levensweg: bij huwelijk en opvoeding, volwassen worden, zich staande houden in de maatschappij. Daar ontkomt niemand aan. 

De spanning tussen ouders en kinderen kan omslaan in verwijdering als er geen begrip meer is. Waar het gesprek stokt raken de verhoudingen verstoord. Om zulke tegenstellingen tussen generaties te overwinnen wordt wijsheid gevraagd en de wil anderen te begrijpen. Juist vanuit levenservaring kunnen mensen groeien in mildheid en het vermogen vooroordelen eerlijk te toetsen.

Met de jaren groeit ook de ervaring van verdriet, teleurstelling en tegenslag, van pijn die mensen elkaar aandoen, onverschilligheid of onmacht om omstandigheden en relaties beter te maken. Beproevingen horen bij het leven en vormen een mens; hoe zwaar ook, wij moeten leren ze te verwerken. Je ziet de dingen anders met ogen die gehuild hebben.

  
Ook in het samenleven binnen gezin en familie zijn verzoening en vrede met elkaar en in onszelf belangrijk. Elk woord, elk gebaar van vergiffenis draagt bij aan vrede. Het is nooit te laat om een hand te reiken, weerstand te overwinnen, wantrouwen te doorbreken, onenigheid bij te leggen. Het is nooit te laat om lief te hebben. In liefde houd je mensen vast.

  
Kerstmis is het feest van Gods liefde in de geboorte van Zijn zoon. Ieder kind dat ter wereld komt, mag warmte en geborgenheid verwachten. Het scheppen van vertrouwen en een gevoel van veiligheid ligt op de weg van ouders. In de verhouding tussen de generaties blijft het nodig waarden en tradities voor te leven. 

Door te leren omgaan met goed en kwaad wordt het geweten gevormd en komen jongeren sterker in het leven te staan. In verbondenheid draagt elke generatie geloof over in wat het leven zin geeft en houvast biedt.  Generaties gaan, generaties komen; maar in Gods liefde blijven wij allen opgenomen.”

Zijn ook wij bereid om aan deze oproep gehoor te geven in ons eigen leven ?

De zieners van Medjugorje over hemel, hel en vagevuur

Bron: www.bloggen.be/medjugorje

Janice Connell had het met de zieners over heel wat onderwerpen in haar interviews. Zo ook kwamen hemel, hel en vagevuur ter sprake. Dit is wat Vicka, Ivanka en Marija hierover vertellen…

“De Gezegende Moeder heeft me de hemel, de hel en het vagevuur getoond, omdat veel mensen heden te dage niet geloven dat er een plaats of een levensfase is na de dood van het lichaam,” zegt Vicka. Ze geloven dat als we sterven, het leven gedaan is. De Gezegende Moeder zegt: “Neen, integendeel, we zijn enkel passagiers op aarde. Ze is gekomen om ons aan de eeuwige waarheid van het evangelie te herinneren.”

“Hemel en hel zijn echte plaatsen, ik heb ze gezien. Grote verdiensten wachten voor deze die gelovig en trouw zijn. De Gezegende Moeder ontmoet iedereen die sterft en brengt hen naar de hemel. Als de Gezegende Moeder zich in het paradijs begeeft, reageert iedereen op haar en Zij op hen. Er is een (h)erkentelijkheid tussen hen.”

Mirjana heeft de hemel en het vagevuur gezien. De hel niet, omdat zij aan Onze Lieve Vrouw aangaf dat ze dit niet wilde zien. Dit is Mirjana’s indruk van de hemel : De gezichten van de mensen daar straalden een soort van innerlijk licht uit dat toonde hoe immens gelukkig ze waren.

De hemel is een reële plaats. De bomen, de weiden, de lucht zijn totaal verschillend van alles wat we op aarde kennen. En het licht is stralender. De hemel is zo mooi en overtreft elke vergelijking met om het even wat ik ken op aarde.

De mensen hadden lichamen en waren verschillend van hoe wij er nu uitzien. Misschien waren ze ongeveer 30 jaar. Zij wandelden in een mooi park. Zij hadden alles. Ze hadden niets nodig. Zij waren volledig voldaan. Ze waren gekleed in een soort van kleding die Jezus droeg.

Mirjana vertelt ook : “Ik heb de hemel gezien. Niets op de aarde is één moment waard om zich zorgen te maken. We zijn Gods kinderen! Mochten de mensen zich eens realiseren hoeveel Hij van ons houdt, en wat Hij voor ons heeft voorbereid, dan zouden zij vervuld zijn van zo'n vrede!”

Wordt vervolgd …

De hel  is ook een plaats. Veel mensen gaan daar naartoe heden ten dage. Velen zijn daar al, en velen zullen daar naartoe gaan eens ze dood zijn. Waarom zo veel? De Gezegende Moeder zegt dat de mensen die in de hel zijn daar zijn omdat ze ervoor kozen daar te zijn. Zij wilden naar de hel gaan. Op de vraag waarom iemand naar de hel zou willen gaan, antwoordt Vicka: “We weten allemaal dat er mensen op deze aarde zijn die gewoonweg niet willen toegeven dat God bestaat, zelfs als Hij ze helpt en leven schenkt en zon en regen en voedsel. Hij probeert ze altijd te leiden op het pad van de heiligheid. Ze zeggen dat ze niet geloven en zij ontkennen Hem. Zij ontkennen Hem, zelfs als het tijd is om te sterven. En zij gaan ermee door Hem te ontkennen nadat ze dood zijn. Het is hun keuze. Het is hun wil dat ze naar de hel gaan. Zij verkiezen de hel.”

God veroordeelt niemand, de mensen kiezen voor zichzelf. Zou het dan eerlijk zijn om te zeggen dat als je de hel kan kiezen, je ook voor de hemel kan kiezen? Vicka antwoordt hierop het volgende: “Er zijn twee verschillen: de mensen op aarde die kiezen voor de hel, weten dat ze daar naar toe gaan. Maar niemand op aarde is zeker dat hij naar de hemel gaat of naar het vagevuur. Niemand van ons is zeker.”

Men kan er zeker van zijn dat men niet naar de hel gaat door Gods wil te volgen. Het belangrijkste is te weten dat God van ons houdt.

Wordt vervolgd …

Dit is wat Marija vertelt over de hel:

De hel is een grote plaats met een grote zee van vuur in het midden waar vele mensen zijn. De Heilige Moeder heeft mij verteld dat God aan iedereen de keuze geeft. Iedereen beantwoordt deze keuze volgens zijn of haar wil. Iedereen kan kiezen of hij naar de hel wenst te gaan of niet. Iedereen die naar de hel gaat, heeft hiervoor gekozen.

Hoe en waarom kiest een ziel voor eeuwig voor de hel?

Op het ogenblik van onze dood, geeft God ons het licht zodat we kunnen zien wie we werkelijk zijn. God schenkt de vrijheid aan iedereen hier op aarde. Deze die hier in zonde leven, kunnen zien wat ze hebben misdaan en zichzelf erkennen zoals zij werkelijk zijn. Wanneer men zichzelf en zijn leven ziet, zal men zien dat zijn enige mogelijke plaats de hel is. Hij heeft ervoor gekozen, omdat dat is wat hij is. Dat is waar hij thuishoort. Het is zijn eigen wens. God heeft deze keuze niet gemaakt. God veroordeelt niemand. Wij veroordelen onszelf. Elke persoon heeft de vrije keuze. God heeft ons deze vrijheid gegeven.

Wordt vervolgd …

God is niet wreed! God is liefde, enkel liefde. Wreedheid en kwaad komen van satan. Maar met onze vrije wil zullen we elk moment voor God of satan kiezen. Degene die uit vrije wil voor satan kiezen, zij die Gods geboden/aanbevelingen niet volgen of er niet aan gehoorzamen, zullen boeten, in het verderf gestort worden en ten onder gaan.

Mirjana zei ooit dat de Gezegende Moeder haar verklaarde dat mensen in de hel niet bidden. Dat zij God van alles beschuldigen. Dat zij de hel naar zichzelf brengen en, als resultaat, worden ze één daarmee. Dat zij gewoon raken aan conflict, wanorde en een totaal gebrek aan vrede. Dat zij tieren tegen God in een constante staat van woede. Zij lijden, maar ze zijn vrij om terug te keren naar God voor hulp en ondersteuning.

Waarom willen zij niet tot God bidden voor hulp? Zij haten God.

De Gezegende Moeder spreekt over de ongelovigen op deze aarde die God haten en Hem beschuldigen van elk slecht ding. Dat is waarom Zij hier is. Zij smeekt alle mensen op aarde om terug te keren tot God en zich te bekeren. Zij is de Moeder van alle mensen op aarde en ze wil niet dat zelfs één van haar kinderen naar de hel gaat.

Wordt vervolgd …

bekering van de zondaars! Zij weet wat hen te wachten staat als ze weigeren zich te bekeren. De Gezegende Moeder vraagt al haar kinderen om hun leven te veranderen, om te bidden en te vasten, hun leven te geven voor hun eigen bekering en van die van de wereld.

Ivan heeft aan pelgrims verteld dat de Gezegende Moeder zei dat zielen in het vagevuur uiterst eenzaam zijn. De enige keren dat ze ons kunnen zien op aarde is gedurende de momenten dat wij voor hen bidden. Ze kunnen ons op aarde zien als we bij naam voor ze bidden. “Vertel de mensen alstublieft om te bidden voor hun eigen overleden familieleden. Vertel de mensen alstublieft om te bidden en elkaar te vergeven, de levenden en de doden.”

Ivanka zegt dat de Gezegende Moeder haar de hemel en het vagevuur toonde omdat Zij ons wil herinneren aan de resultaten van onze keuzes hier op aarde.

Dit is wat Marija vertelt over het vagevuur:

De mensen die in het Vagevuur zijn, kunnen voor ons bidden, maar niet voor zichzelf. Zij hebben wanhopig onze gebeden nodig. De Heilige Moeder vraagt ons om te bidden voor de Heilige Zielen in het Vagevuur, omdat ze tijdens hun leven hier op aarde op het ene ogenblik dachten dat er een God was, en Hem op het andere ogenblik de rug toekeerden. Het grootste lijden van de zielen in het Vagevuur is dat ze ginds zien dat er een God is en dat zij Hem niet hebben aanvaard op aarde. Ze erkennen hoezeer zij Hem hebben gekwetst, hoeveel kansen ze hebben gehad hier op aarde en hoeveel zij God hierbij hebben geminacht.

Wordt vervolgd …

Mirjana heeft ook het vagevuur gezien.

Zij vertelt hierover het volgende : Er zijn verschillende niveaus in het vagevuur. Hoe meer je op aarde bidt, des te hoger jouw niveau in het vagevuur zal zijn. Het laagste niveau is het dichtste bij de hel, waar het lijden het meest is. Het hoogste niveau is het dichtste bij de hemel, en daar is het lijden het minst. Op welk niveau je bent, hangt af van de graad van reinheid van je ziel. Hoe lager de mensen in het vagevuur zijn en hoe minder zij in staat zijn te bidden, des te meer zij lijden. Hoe hoger iemand in het vagevuur is en hoe gemakkelijker hij bidt, des te meer hij geniet van het gebed en hoe minder hij lijdt.

Hoe lang de mensen in het vagevuur verblijven, weet ze niet. Zij weet wel dat de Gezegende Moeder ons heeft gevraagd om voor de zielen in het vagevuur te bidden. Ze zijn hulpeloos en machteloos om voor zichzelf te bidden. Door het gebed kunnen wij, mensen op aarde, veel doen om hen te helpen. De Gezegende Moeder vertelde me dat als zielen het vagevuur verlaten en naar de hemel gaan, zij dit meestal doen op Kerstmis.

Wat met mensen die geestelijk zijn misleid bij het opgroeien, mensen aan wie is voorgehouden dat er geen God is, dat Hij niet bestaat?

De mensen kunnen bij het opgroeien nadenken. Iedereen weet en kan herkennen wat goed en slecht is bij het opgroeien. God heeft ons deze vrijheid geschonken. Wij kunnen voor het goede, of voor het slechte kiezen. Iedereen kiest hier tijdens het leven of ze naar de Hemel of de hel gaan.

Hoe moeten we leven opdat wij zouden overtuigd zijn dat we de hemel verkozen wanneer wij sterven?

Het belangrijkste is dat we weten dat God bestaat, dat wij in Hem geloven en dat wij op Gods liefde voor ons vertrouwen. Dat we weten dat er geen definitieve dood is voor ons. Daarom moeten wij Hem de hele tijd bedanken.

Einde

Maak het eens stil om je heen.

Als je nog eens vijf minuten tijd hebt,

weet je wat je dan moet doen ?

EENS NADENKEN

Maak het eens stil om je heen.

Zet je radio, je muziekdoos af.

Doe je tv, je lichtbak uit.

Sluit je illustraties, je kranten, je tijdschriften.

Draai de knoppen om. Draai de kranen toe.

Maak je los uit de vangarmen van de consumptiemaatschappij,

die met de zuignappen van de reclame

als een vreselijke inktvis

alle resten van vrijheid en geest uit je wegzuigt.

Maak het stil om je heen.

Maak het stil in je binnenste.

En neem de koorts.

Je moet weten hoe ver je al dood bent,

begraven in de materie,

in dat knellende keurslijf van geld verdienen,

kopen, verbruiken, profiteren, meedoen, mode volgen.

Je praat, je protesteert op duizend vergaderingen.

De armen uit de derde wereld,

de armen bij ons

hebben niets aan je praten, je discuteren,

je protesteren, je moties.

Ze walgen ervan,

omdat ze weten dat je zelf verzuipt

in datgene, wat zij moeten missen.

Ze zullen je pas ernstig nemen

in de mate dat je consumptiekoorts daalt.

Ik weet iets tegen consumptiekoorts,

wellicht het enige dat helpt, namelijk

SOBERHEID

Bron : Menslief ik hou van je (Phil Bosmans)

Langs brieven, telefoons en gesprekken

word ik binnengeleid in de jungle,

waar mensen elkaar vernederen,

martelen en tot wanhoop brengen.

De jungle.

Hebzucht,

machtsmisbruik,

hoogmoed,

lage begeerten,

jaloezie,

geweld …

al die dingen,

die door Jezus werden aangewezen

als de wortel van alle miserie.

Als ik dan machteloos

bij de vele slachtoffers zit,

die uitgeput en

aan het einde van hun krachten

het leven willen opgeven,

heb ik zin

om in deze geestelijke verwildering te roepen :

“Mensen, keer terug

naar de meest eenvoudige levenswijze,

naar de meest eenvoudige dingen

van het leven,

naar tevredenheid,

goedheid

en vriendschap !”

Bron : Menslief ik hou van je (Phil Bosmans)

Dagboek van een ongeboren kind.

Bron: Filmpje op YouTube

5 oktober

Vandaag is mijn leventje begonnen. Mijn ouders weten het nog wel niet. Ik ben zo klein als het zaadje van een appel, maar ik ben het al helemaal! Ik ben een meisje, en ik zal blonde haren en blauwe ogen hebben. Alles staat al vast, zelfs het feit dat ik van bloemen zal houden.

19 oktober

Soms hoor ik wel eens vertellen dat ik er nog niet ben, dat alleen mijn moeder er nog maar is. Maar ik ben er echt, misschien slechts een klein broodkruimeltje, maar zeker en vast al brood! Mijn moeder is er, en ik ook!

23 oktober

Mijn mondje begint al te openen. Ik denk al aan de toekomst, wanneer ik zal kunnen praten en lachen. Mijn eerste woordje weet ik al: mama!

Mijn hartje begint vandaag al zelfstandig te kloppen. Van nu af aan zal het gedurende mijn hele leven zachtjes slaan. Na vele jaren zal het moe worden, het zal stoppen en dan sterf ik.

2 november

Elke dag groei ik een beetje meer. Mijn armpjes en beentjes beginnen hun vorm aan te nemen. Maar het is nog lang wachten eer ik met die beentjes naar mijn moeder zal kunnen lopen.

12 november

Kleine vingertjes beginnen nu aan mijn hand te groeien. Wonderbaarlijk, hoe klein ze wel niet zijn. Later zal ik ermee door mijn blonde haren kunnen strijken.

20 november

Vandaag vertelde iemand met een lage stem dat ik onder haar hartje woonde. Hoe gelukkig moet ze wel niet zijn geweest.

Wordt vervolgd …