God is niet wreed! God is liefde, enkel liefde. Wreedheid en kwaad komen van satan. Maar met onze vrije wil zullen we elk moment voor God of satan kiezen. Degene die uit vrije wil voor satan kiezen, zij die Gods geboden/aanbevelingen niet volgen of er niet aan gehoorzamen, zullen boeten, in het verderf gestort worden en ten onder gaan.

Mirjana zei ooit dat de Gezegende Moeder haar verklaarde dat mensen in de hel niet bidden. Dat zij God van alles beschuldigen. Dat zij de hel naar zichzelf brengen en, als resultaat, worden ze één daarmee. Dat zij gewoon raken aan conflict, wanorde en een totaal gebrek aan vrede. Dat zij tieren tegen God in een constante staat van woede. Zij lijden, maar ze zijn vrij om terug te keren naar God voor hulp en ondersteuning.

Waarom willen zij niet tot God bidden voor hulp? Zij haten God.

De Gezegende Moeder spreekt over de ongelovigen op deze aarde die God haten en Hem beschuldigen van elk slecht ding. Dat is waarom Zij hier is. Zij smeekt alle mensen op aarde om terug te keren tot God en zich te bekeren. Zij is de Moeder van alle mensen op aarde en ze wil niet dat zelfs één van haar kinderen naar de hel gaat.

Wordt vervolgd …

Dit is wat Marija vertelt over de hel:

De hel is een grote plaats met een grote zee van vuur in het midden waar vele mensen zijn. De Heilige Moeder heeft mij verteld dat God aan iedereen de keuze geeft. Iedereen beantwoordt deze keuze volgens zijn of haar wil. Iedereen kan kiezen of hij naar de hel wenst te gaan of niet. Iedereen die naar de hel gaat, heeft hiervoor gekozen.

Hoe en waarom kiest een ziel voor eeuwig voor de hel?

Op het ogenblik van onze dood, geeft God ons het licht zodat we kunnen zien wie we werkelijk zijn. God schenkt de vrijheid aan iedereen hier op aarde. Deze die hier in zonde leven, kunnen zien wat ze hebben misdaan en zichzelf erkennen zoals zij werkelijk zijn. Wanneer men zichzelf en zijn leven ziet, zal men zien dat zijn enige mogelijke plaats de hel is. Hij heeft ervoor gekozen, omdat dat is wat hij is. Dat is waar hij thuishoort. Het is zijn eigen wens. God heeft deze keuze niet gemaakt. God veroordeelt niemand. Wij veroordelen onszelf. Elke persoon heeft de vrije keuze. God heeft ons deze vrijheid gegeven.

Wordt vervolgd …

De hel  is ook een plaats. Veel mensen gaan daar naartoe heden ten dage. Velen zijn daar al, en velen zullen daar naartoe gaan eens ze dood zijn. Waarom zo veel? De Gezegende Moeder zegt dat de mensen die in de hel zijn daar zijn omdat ze ervoor kozen daar te zijn. Zij wilden naar de hel gaan. Op de vraag waarom iemand naar de hel zou willen gaan, antwoordt Vicka: “We weten allemaal dat er mensen op deze aarde zijn die gewoonweg niet willen toegeven dat God bestaat, zelfs als Hij ze helpt en leven schenkt en zon en regen en voedsel. Hij probeert ze altijd te leiden op het pad van de heiligheid. Ze zeggen dat ze niet geloven en zij ontkennen Hem. Zij ontkennen Hem, zelfs als het tijd is om te sterven. En zij gaan ermee door Hem te ontkennen nadat ze dood zijn. Het is hun keuze. Het is hun wil dat ze naar de hel gaan. Zij verkiezen de hel.”

God veroordeelt niemand, de mensen kiezen voor zichzelf. Zou het dan eerlijk zijn om te zeggen dat als je de hel kan kiezen, je ook voor de hemel kan kiezen? Vicka antwoordt hierop het volgende: “Er zijn twee verschillen: de mensen op aarde die kiezen voor de hel, weten dat ze daar naar toe gaan. Maar niemand op aarde is zeker dat hij naar de hemel gaat of naar het vagevuur. Niemand van ons is zeker.”

Men kan er zeker van zijn dat men niet naar de hel gaat door Gods wil te volgen. Het belangrijkste is te weten dat God van ons houdt.

Wordt vervolgd …

De zieners van Medjugorje over hemel, hel en vagevuur

Bron: www.bloggen.be/medjugorje

Janice Connell had het met de zieners over heel wat onderwerpen in haar interviews. Zo ook kwamen hemel, hel en vagevuur ter sprake. Dit is wat Vicka, Ivanka en Marija hierover vertellen…

“De Gezegende Moeder heeft me de hemel, de hel en het vagevuur getoond, omdat veel mensen heden te dage niet geloven dat er een plaats of een levensfase is na de dood van het lichaam,” zegt Vicka. Ze geloven dat als we sterven, het leven gedaan is. De Gezegende Moeder zegt: “Neen, integendeel, we zijn enkel passagiers op aarde. Ze is gekomen om ons aan de eeuwige waarheid van het evangelie te herinneren.”

“Hemel en hel zijn echte plaatsen, ik heb ze gezien. Grote verdiensten wachten voor deze die gelovig en trouw zijn. De Gezegende Moeder ontmoet iedereen die sterft en brengt hen naar de hemel. Als de Gezegende Moeder zich in het paradijs begeeft, reageert iedereen op haar en Zij op hen. Er is een (h)erkentelijkheid tussen hen.”

Mirjana heeft de hemel en het vagevuur gezien. De hel niet, omdat zij aan Onze Lieve Vrouw aangaf dat ze dit niet wilde zien. Dit is Mirjana’s indruk van de hemel : De gezichten van de mensen daar straalden een soort van innerlijk licht uit dat toonde hoe immens gelukkig ze waren.

De hemel is een reële plaats. De bomen, de weiden, de lucht zijn totaal verschillend van alles wat we op aarde kennen. En het licht is stralender. De hemel is zo mooi en overtreft elke vergelijking met om het even wat ik ken op aarde.

De mensen hadden lichamen en waren verschillend van hoe wij er nu uitzien. Misschien waren ze ongeveer 30 jaar. Zij wandelden in een mooi park. Zij hadden alles. Ze hadden niets nodig. Zij waren volledig voldaan. Ze waren gekleed in een soort van kleding die Jezus droeg.

Mirjana vertelt ook : “Ik heb de hemel gezien. Niets op de aarde is één moment waard om zich zorgen te maken. We zijn Gods kinderen! Mochten de mensen zich eens realiseren hoeveel Hij van ons houdt, en wat Hij voor ons heeft voorbereid, dan zouden zij vervuld zijn van zo'n vrede!”

Wordt vervolgd …

Kersttoespraak van Nederlandse koningin Beatrix

Naar jaarlijkse gewoonte houdt ook de Nederlandse koningin Beatrix een kersttoespraak op televisie. Zij had het hierin vooral over de band tussen de generaties. Zo zegt zij : “Wij staan niet los van wie er voor ons waren en na ons komen.” Ze stelt vast dat de bevolking ouder wordt en dat er tegelijk minder kinderen worden geboren, en dat brengt verantwoordelijkheid mee voor de jongere generatie. Een verantwoordelijkheid van zorg voor de oudere generatie, die niet meer, zoals vroeger, als vanzelfsprekend wordt gezien. Jongeren willen zelf bepalen welke verantwoordelijkheden zij aanvaarden. Maar, zo zegt de koningin: “Toch zal elke generatie zich bewust moeten worden van verplichtingen tegenover mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen. (…) Verantwoordelijkheid voor elkaar blijft het maatschappelijk fundament.”

Vooral in het tweede gedeelte van haar toespraak doet de koningin een oproep waaruit we iets kunnen leren. Daarom neem ik dat gedeelte integraal over zoals zij het heeft geformuleerd. Leest u even mee …

“In vroeger tijden, toen families groter waren en sterk op elkaar aangewezen, was er tussen de generaties een vanzelfsprekende betrokkenheid. Tegenwoordig staat het kleinere gezin meer op zichzelf. De mogelijkheden om in alle omstandigheden de nodige hulp te bieden ontbreken dikwijls.

  
In het algemeen zijn de verhoudingen tussen jong en oud kwetsbaarder geworden. Met elkaar rekening houden kan soms een proces zijn van harde lessen tussen gezinsleden. Opvoeden is sturen en grenzen stellen, met liefde en zorg. Confrontaties en emoties kunnen fors aankomen. Maar moeilijkheden komen nu eenmaal op ieders levensweg: bij huwelijk en opvoeding, volwassen worden, zich staande houden in de maatschappij. Daar ontkomt niemand aan. 

De spanning tussen ouders en kinderen kan omslaan in verwijdering als er geen begrip meer is. Waar het gesprek stokt raken de verhoudingen verstoord. Om zulke tegenstellingen tussen generaties te overwinnen wordt wijsheid gevraagd en de wil anderen te begrijpen. Juist vanuit levenservaring kunnen mensen groeien in mildheid en het vermogen vooroordelen eerlijk te toetsen.

Met de jaren groeit ook de ervaring van verdriet, teleurstelling en tegenslag, van pijn die mensen elkaar aandoen, onverschilligheid of onmacht om omstandigheden en relaties beter te maken. Beproevingen horen bij het leven en vormen een mens; hoe zwaar ook, wij moeten leren ze te verwerken. Je ziet de dingen anders met ogen die gehuild hebben.

  
Ook in het samenleven binnen gezin en familie zijn verzoening en vrede met elkaar en in onszelf belangrijk. Elk woord, elk gebaar van vergiffenis draagt bij aan vrede. Het is nooit te laat om een hand te reiken, weerstand te overwinnen, wantrouwen te doorbreken, onenigheid bij te leggen. Het is nooit te laat om lief te hebben. In liefde houd je mensen vast.

  
Kerstmis is het feest van Gods liefde in de geboorte van Zijn zoon. Ieder kind dat ter wereld komt, mag warmte en geborgenheid verwachten. Het scheppen van vertrouwen en een gevoel van veiligheid ligt op de weg van ouders. In de verhouding tussen de generaties blijft het nodig waarden en tradities voor te leven. 

Door te leren omgaan met goed en kwaad wordt het geweten gevormd en komen jongeren sterker in het leven te staan. In verbondenheid draagt elke generatie geloof over in wat het leven zin geeft en houvast biedt.  Generaties gaan, generaties komen; maar in Gods liefde blijven wij allen opgenomen.”

Zijn ook wij bereid om aan deze oproep gehoor te geven in ons eigen leven ?

Hoe plaatsen we het kerstverhaal in onze tijd? Laat ik eerst even aanhalen wat het artikel uit Visie hierover zegt. Er wordt verwezen naar Hitler, Pol Pot, Stalin en vele anderen die hun honger naar macht niet konden onderdrukken en gruwelijke gewelddaden pleegden. Oorlog, misbruik en onderdrukking zijn zaken die al de hele mensengeschiedenis door gebeuren. Ook in onze tijd worden nog op vele plaatsen oorlogen uitgevochten, waarin dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Ook hier kunnen we solidair zijn.

Een reactie die hier spontaan bij vele mensen naar boven komt, is: wat kunnen wij daar aan doen? Die oorlogen zijn zo ‘ver van ons bed’…

Mijn idee is dat de politiek zich te vaak ging bemoeien met andere landen, meestal omwille van geldgewin. Er was olie te vinden, diamant, goud, erts, steenkool, … wat dan ook … als het maar geld in het laadje bracht. Ik ben ervan overtuigd dat elk land op zich wel de mogelijkheid heeft om zijn eigen problemen op te lossen. En ik begrijp het verzet van die landen tegen de bemoeizucht van andere landen die er hun voordeel uit halen. Zijn wij zelf niet allemaal een beetje zo? Hoe reageren wij persoonlijk als we voelen dat iemand ons wil gaan gebruiken of misbruiken om er eigen voordeel uit te halen?

Ik zie het zo: mensen in de politiek zijn ook ooit klein geweest, zijn opgevoed in een bepaald gezin, een bepaald milieu, in een bepaalde school, ... Ze hebben er een levensvisie, waarden, … meegekregen. Zoals ieder mens hadden en hebben ook zij de keuze tussen goed en kwaad. Zijn zij niet de mensen die nu verder uitdragen wat ze vroeger hebben geleerd? Wat met de mensen die nu jong zijn, en opgevoed worden tot volwassenen, en die misschien later ook ooit in de politiek zullen stappen? En zelfs zonder de politiek: hoe staan velen nu in het leven?

Ik zie vele dingen rondom mij gebeuren, goed en kwaad. Er is veel lijden, en het zijn vaak diegenen die het goed bedoelen die lijden. Ik kan alleen maar vaststellen dat het met de wereld van vandaag zo ver is gekomen, omdat de religieuze basis vaak ontbreekt, om welke reden dan ook. Jammer dus, dat in het artikel uit Visie rond het kerstgebeuren, deze religieuze basis ook weer geminimaliseerd en weggeduwd wordt om van het kerstverhaal een louter politieke kwestie te maken. Er moet inderdaad iets veranderen in de wereld, ook in de politiek, maar dan wel uitgaand van het religieuze in het kerstverhaal. De grondhouding en oproep daarin is steeds: doe goed aan je medemens. Behandel je medemens zoals je zelf zou willen behandeld worden. En geef toe, wie wil er nu graag slecht behandeld worden? Niemand toch?

Maar opnieuw, ieder mens moet voor zichzelf uitmaken wat hij of zij kan doen. En vooral ook wat hij of zij wíl doen. We hebben altijd de keuze. En hoe ver we ook heen zijn in het kwade, er is steeds een weg terug, een weg terug naar het goede. Hopelijk kan ook de politiek hierin volgen.

Ik verwijs in dit verband graag ook nog even naar de tekst “Slechte ouders, slechte jeugd”. U zal wellicht de link kunnen leggen met wat daarin wordt gezegd en de commentaar op deze tekst.

Einde

We moeten ons dus elke dag opnieuw de vraag stellen: wat kan ik doen voor de mensen in mijn omgeving? We hoeven die omgeving vaak niet te ver te zoeken. Wat kunnen we concreet doen voor onze partner, onze kinderen, ouders, buren, vrienden, familie, …? Hoe leven we met hen samen? Hebben we nog echt tijd voor elkaar of ontlopen we elkaar en de problemen? Zoeken we ons geluk in het materiële, in sport, reizen en relaxatieweekends … of kunnen we ook eens genieten van gewoon een dag thuis, met de nodige aandacht voor elkaar, de nodige tijd voor een goed gesprek, …? Het gaat er dus niet om dat we alle problemen in de huidige maatschappij gaan afwimpelen met het excuus dat het de politici zijn die alles maar moeten oplossen. De basis van de maatschappij wordt gelegd in het gezin. De Heilige Familie – Jozef, Maria en Jezus – kunnen hierin een voorbeeld zijn voor ons.

Gelukkig zijn er nog veel mensen die vrijwillig, om niet, nog iets willen betekenen voor de mensen in hun omgeving, of in een organisatie. Zijn ook wij daartoe bereid: gratis werken om je naaste een plezier te doen. Of moet ook dat opbrengen – geld of wat dan ook ?

Jammer, dat wanneer er dan eens effectief iets gedaan wordt voor daklozen of armen, zoals het bieden van onderdak in koude weersomstandigheden als deze winter, er dan vanuit de politiek kritiek komt. Waarom moeten organisaties als het Rode Kruis bijna afgestraft worden voor wat ze voor hun medemens doen? Zo ver staan we dus met de politiek van tegenwoordig. Heeft het dan nog zin om op de politiek te wachten tot zij eindelijk iets doen? Daar sta je dan met het kerstverhaal, dat enkel politiek uitgelegd wordt en niet meer religieus onderbouwd is.

Al even jammer om in het nieuws het volgende te horen te krijgen : zoveel gebouwen in Brussel staan leeg. Een priester, die concreet iets wil doen voor de daklozen, gaat aan de eigenaars vragen of ze hun gebouw even ter beschikking willen stellen. Het antwoord is overal: neen. Zelfs het OCMW, dat ook een gebouw leeg staan heeft, zegt neen. Dit is niet de politiek, dit zijn gewone, concrete mensen, die leegstaande gebouwen in hun bezit hebben, die wel degelijk iets kunnen doen voor mensen in nood. Ze zeggen neen, ook wanneer een priester het vraagt. We moeten Jezus soms (leren) zien in de arme, de dakloze, … die om hulp komt vragen. Zeker in deze kersttijd is het jammer dat mensen liever aan zichzelf denken dan aan hun noodlijdende medemens. Het gaat dus niet altijd om de politiek die niets wil doen.

Wordt vervolgd …

Deheer De Witte stelt verder dat we de kerstverhalen doorheen de geschiedenis te vaak gelezen hebben als religieuze verhalen, en dat het ook en vooral heel erg politiek-kritische verhalen zijn. De zaken op deze manier voorstellen, doet onrecht aan het kerstverhaal.

De essentie, het vertrekpunt van het verhaal, ligt juist in het religieuze. Je kan en mag deze betekenis er niet uit weghalen. Zoals ik al eerder stelde: Wat we er voor onszelf en ons leven uit halen, is net een gevolg van deze religieuze betekenis van het verhaal. Uiteraard moet dat dan ook in ons leven van elke dag tot uiting komen.

Ieder mens is geroepen om het kerstverhaal waar te maken. We mogen niet vergeten dat iedereen, in zijn of haar eigen situatie, het kerstverhaal werkelijkheid kan doen worden. We mogen er dus niet alleen een verhaal van maken dat enkel van politiek belang is, want dat is weer de verantwoordelijkheid doorschuiven op anderen, als een soort excuus om zelf niets meer te hoeven doen aan het verbeteren van de wereld.

In die zin heeft het kerstverhaal ook voor ons nog een betekenis. Je kan het misschien een symbolische betekenis noemen, maar dan één met grote gevolgen voor wie deze betekenis waar wil maken in zijn of haar eigen leven. Want als we aanvaarden dat Jezus de Zoon van God is, die voor ons mens geworden is, en we willen echt Zijn boodschap naleven, dan gaat het niet alleen om solidariteit met de armsten en om gastvrijheid. Het vraagt van ons een inzet in ons leven van elke dag, om dagelijks te leven naar de boodschap die Jezus ons bracht. Het goede doen voor onze naaste, dus ook voor mensen in ons eigen gezin en familie- en vriendenkring, het oplossen van onze problemen, proberen om overeen te komen met onze naasten, niet roddelen, niet oordelen, beoordelen en veroordelen, dagelijks gebed, vasten, eucharistie vieren, de sacramenten naleven en … ook die 10 geboden naleven. Dat is een hele opdracht, waarin je moet groeien. Je moet het je hele leven lang voor ogen houden en steeds opnieuw proberen na te leven, met vallen en opstaan. Alleen dan kan er echte vrede op aarde komen.

Wordt vervolgd …

Er wordt in het artikel ook verwezen naar de verschillende kerstverhalen in het evangelie. Uiteraard hebben de evangelisten, Matteüs en Lucas, het kerstverhaal op een andere manier gebracht. Maar te stellen dat het kerstverhaal enkel een verhaal, ja zelfs een mythe is, waarin de auteurs hun visie op het leven van Jezus tot uiting laten komen, gaat volgens mij iets te ver. Er wordt zelfs getwijfeld aan de historische juistheid van het verhaal.

Wanneer we het kerstverhaal gaan afdoen als een ‘verhaal’, ja zelfs een ‘mythe’, zonder dat we naar het historische van deze feiten gaan kijken, is een misvatting. Het kerstverhaal gaat over waar gebeurde feiten. In die zin gaat het dus wel degelijk over historische feiten. Jezus is werkelijk geboren, nu meer dan 2000 jaar geleden. Kijken we maar naar wat de evangelisten vertellen. Hoe hadden zij dit verhaal kunnen schrijven, indien het niet berust op historische feiten? Matteüs was zelfs een volgeling van Jezus, en heeft Hem dus persoonlijk gekend.

Verder hebben we ook de visioenen van Anna Katharina Emmerich. Zij heeft het hele leven van Maria en Jezus, dus ook alle feiten rond de geboorte van Jezus, gezien zoals ze werkelijk gebeurd zijn. Het staat iedereen vrij om te geloven in visioenen of niet, maar ze bewijzen m.i. wel dat het hele kerstverhaal wel degelijk op ware feiten berust. De uitleg rond Kerstmis, besprekingen van de lezingen van die dag en het kerstverhaal zoals Anna Katharina Emmerich het heeft gezien, kan u trouwens terugvinden op het blog: www.bloggen.be/liturgisch_jaar.

Wordt vervolgd …

Het kerstverhaal volgens Visie (ledenblad van ACV)

In Visie nr. 36 van 18 december 2009 staat een artikel met als titel: Kerstverhaal is pure protestsong. Auteur is Lieve Van den Bulck. Zij had een gesprek met Paul De Witte van de christelijke gemeenschap Jebron in Aalst.

Laten we dit artikel even onder de loupe nemen, maar dan vooral vanuit christelijk standpunt bekeken.

In de inleiding van het artikel merkt Paul De Witte op dat het kerstverhaal in wezen gaat over een rondzwervend koppel dat nergens onderdak vindt, en over een gebrek aan gastvrijheid. Althans, dat is wat hij dacht waar het over ging. Hij stelt echter meteen ook: “Natuurlijk zit er in het kerstverhaal een oproep tot gastvrijheid en solidariteit.” Jozef en Maria waren inderdaad op zoek naar onderdak, dat hen geweigerd werd. In die zin kan het kerstverhaal misschien ook wel op de actuele situatie van vluchtelingen en mensen zonder onderdak geprojecteerd worden. Maar er zit veel meer in het verhaal.

Het wezenlijke zit hem volgens mij hierin: Jozef en Maria zijn niet zomaar een rondzwervend koppel. Ze waren met een duidelijk doel onderweg, want ze moesten naar Betlehem om zich te laten registreren, omwille van de volkstelling die daar doorging. Bovendien is Maria zwanger, en niet van om het even wie. Zij was zwanger van Jezus, de mens geworden Zoon van God. Dààr zit de essentie van het hele kerstverhaal. Dat er van ons gastvrijheid en solidariteit wordt verwacht, vloeit voort uit deze religieuze betekenis van het verhaal.

Wordt vervolgd …

Een opmerkelijke verjaardag …

Naar de fax van Zr. Emmanuel van 15 december 2009

Op internet circuleert er de laatste jaren een (ingebeelde) brief van het Kindje Jezus. Samengevat gaat het verhaal als volgt: Het Kindje Jezus is verheugd over alle liefdevolle voorbereidingen voor de verjaardag van Zijn geboorte die in de families plaatshebben.  Prachtige versieringen, kaarsen, schitterende slingers, versierde dennen, mooie geschenken, feestmalen, uitgelezen kleren, zachte melodieën en allerhande verrassingen. En zoveel mensen die uitgenodigd werden!  Wat Hem nog het meest verheugde, was dat de families, uit liefde voor Hem, zelfs in het klein de plaats van zijn geboorte hadden nagemaakt. De kleine stalletjes hielpen hen om zich nog beter deze gezegende dag te herinneren. En welk een toewijding bij al deze voorbereidingen!

De geschiedenis eindigt echter met een verschrikkelijke pijn in het hart!  In de kerstnacht, wanneer alles klaar is, houdt het Kind zich op voor de deur van de huizen, maar  … Het is, tot zijn grote verbazing, niet uitgenodigd !  Niemand denkt er aan Hem te vragen om binnen te komen!  Men gunt Hem zelfs geen blik. Hij is totaal miskend, zelfs misprezen.  Is het mogelijk dat ze zijn verjaardag zullen vieren zonder Hem?  Ja, Hij, degene wiens verjaardag ze vieren, blijft buiten staan in de koude, de eenzaamheid, de honger en de pijn. Hij was nochtans zo gelukkig om bij hen te kunnen komen. Hij had goddelijke geschenken voorbereid! De feestelijkheden gaan echter door zonder Hem…

Maria zegt ons vandaag : “Ik verlang dat mijn Zoon in u zou geboren worden. Welke vreugde voor Mij, als Moeder!”  Welke plaats zal het Kind Jezus bij ons hebben?  De eerste, de laatste, geen enkele?

"Op een diep niveau wist ik dat dit mijn ‘eeuwige’ toestand zou worden. Ik was me acuut bewust van een plaats van zo’n duisternis dat ik onmogelijk mijn hand, die ik juist voor mijn open ogen had geplaatst, kon zien.

Daar was geen enkele vorm van licht. Er was niets in deze duistere, luidruchtige, chaotische plaats dan alleen mijn gedachten en mezelf. Ik was alleen en in doodsangst maar ik had, hoe zou ik het noemen, uitgebreide kennis. Het was alsof ik alle mysteries van het universum begreep en wat we als belangrijk hier in dit leven beschouwen heeft geen belang in het grote schema van dingen. Ik voelde niemand in deze plaats dan alleen mezelf en ik wist dat ik hier gans de eeuwigheid alleen zou doorbrengen zonder vrede.

De vraag die mij bezig hield was: "Wat heb je ooit in je leven gedaan dat volledig onegoïstisch was?"

"Als ik aan deze vraag dacht, realiseerde ik me dat ik altijd had gehandeld om mezelf te behagen," herinnerde ze zich. "Ik had nooit een vriendelijk woord gezegd of een vriendelijke daad verricht die niet gemotiveerd was dan door eigenbelang."

De meesten onder ons hoeven daar geen schrik van te hebben. Maar we moeten de onvolmaakte dingen opruimen [voor het vagevuur zoniet ....].

In een onderzoek hadden twaalf procent van de personen die een bijna-door ervaring hadden gekend, dingen gezien die op de hel geleken, sommigen met modder en vuur. Eén daarvan was een man, Don Brubaker, die een hartaanval had en eerst in een vochtige, mistige tunnel viel waar hij een reusachtig gloeiende rode bal, bijna zoals een licht van de voorlampen van een trein, zag.

"Op dat moment, als de rode bal op mij afkwam, ondervond ik angst zoals nooit tevoren," schreef hij. "Als het naderde, besefte ik dat het een echt breed, griezelig rood oog was. Het stopte als het dicht bij mij kwam, en begon dan rond mij te kronkelen door de tunnel. Ik kon er nauwelijks naar kijken, die starende blik was zo doordringend."

Dat is de hel en dan, bijna overlappend, zijn er de lagere niveaus van het vagevuur. Dit is ook een plaats van duisternis, die zo erg lijkt op de hel dat de bijna-dood getuigen ze verwarren met de verwerping.

Er is, hoe dan ook, een belangrijk verschil: Hoe vreselijk het laagste niveau van het vagevuur is, de ziel is daar gered en zal ooit naar de hemel opstijgen.

Einde

"De beste weg om hen te beschrijven is de denken aan de slechtst mogelijke persoon die je je kunt inbeelden, ontdaan van elk stukje gevoel. Sommigen schijnen anderen te vertellen wat ze moeten doen, maar ik had geen inzicht op de organisatie van die troep. Ze schenen niet te worden gecontroleerd of te worden begeleid door iemand. Kortweg, daar was een massa wezens die volledig werden gedreven door een teugelloze wreedheid. Ze hadden zeer lange scherpe vingernagels, en hun tanden waren langer dan normaal. Ik was voorheen nog nooit gebeten door een wezen. Het niveau van lawaai was ongehoord. Ontelbare mensen lachten, schreeuwden en beschimpten. In het midden van de drukte was ik het voorwerp van hun verlangen. Mijn doodsangst en kwelling was hun opwinding.

Hoe meer ik vocht, hoe groter hun opwinding. Ze speelden met mij net zoals een kat speelt met een muis. Elke nieuwe aanval op mij veroorzaakte een gejoel van huiveringwekkend gelach. Ik heb niet alles beschreven wat er gebeurde. Er zijn dingen die ik niet erg vind dat ik ze me niet meer herinner. In feite, veel van wat er voorviel was eenvoudigweg te walgelijk en te storend om te onthouden. Ik heb er jaren over gedaan om te trachten zoveel als mogelijk te verdringen. Na die ervaring, wanneer ik me deze details ook herinnerde, werd ik getraumatiseerd."

Een vrouwelijke atheïst die stierf tijdens haar werk vond zichzelf "omgeven van een geluid, zo luid en pijnlijk, dat het was alsof een reusachtige goederentrein rond haar hoofd draaide."

Wordt vervolgd …

We hoeven hier niet lang bij stil te staan. Angst is niet productief, en diegene die van God houden hebben geen reden om bang te zijn om naar het laagste van het traject te worden gestuurd, zoals Howard Storm beschrijft als "de zinkput van het universum."

Anderen beschrijven het vuur. Gedurende de fameuse verschijningen in Fatima zag de zieneres Lucia dos Santos ze als volgt: Demonen en zielen in menselijke vorm, zoals doorschijnende sintels, allemaal zwart gekleurd of bronsachtig van kleur, zwevend in een oppervlaktebrand, nu in de lucht gehouden door de vlammen die samen uitgestoten worden met grote rookwolken, nu terug vallen op beide kanten zoals vonken in een reusachtig vuur, zonder gewicht of harmonie, en tussen kreunen en krijsen van pijn en wanhoop. De demonen konden worden onderscheiden door hun angstaanjagende en afschuwelijke gelijkenis van vreeswekkende en onbekende dieren die allemaal zwart en doorschijnend waren.

"We konden de personen zien vooraleer ze in het vuur gingen, en dan konden we ze zien als ze uit het vuur kwamen," zeggen de zieners uit Medjugorje die het visioen over de hel hebben gezien. "Alvorens ze in het vuur gingen, geleken ze op normale mensen. Hoe meer ze tegen Gods wil zijn, hoe dieper ze in het vuur belanden, en hoe dieper zij gaan, hoe meer ze tekeer gaan tegen Hem. Als ze uit het vuur komen, hebben ze geen menselijke vorm meer. Ze zijn meer zoals groteske beesten, die hun gelijke op aarde niet kennen. Ook zagen ze een mooi meisje de vlammen binnengaan en als ze eruit kwam was ze "niet langer menselijk."

"Deze schepsels waren ooit mensen," zegt Dr. Howard Storm, de atheïst die op weg was via een wazige, nevelige doorgang vooraleer hij werd gered door Jezus.

Wordt vervolgd …

De hel is, net zoals het ons is aangeleerd, een plaats van kwelling. Het is de uitwendige uitdrukking van de haat. Brandende haat. Soms is er vuur. Slechter dan om het even wat is de volledige afwezigheid van de Heilige Geest. Het is iets dat we vormen van onszelf als we een hatelijk egoïstisch leven leiden of als we God verwerpen.

Het is ongelooflijk dat zelfs op het allerlaatste moment, in de overgang naar het hiernamaals, in de tunnel [als de ziel zich uiteindelijk realiseert dat het de dood overwint, sommigen zo arrogant zijn en vijandelijk en hatelijk, en Hem nog altijd weigeren en dus is de hel hun keuze]. Diegenen die zich niet behaaglijk voelen met God lonken naar de drabbigheid van de omgeving die overeen stemt met de smerigheid van hun karakter. Zulke zielen zijn niet zo veroordeeld tot de hel zoals hier geschetst.

Sommigen zeggen dat slechts een heel klein percentage van degene die een bijna-dood ervaring beleefden, ervaringen hebben van de hel. Anderen beweren dat het aantal hoger is maar dat bij de terugkeer hun verstand of bewustzijn dat blokkeert. Chirurgen hebben patiënten beschreven die op de operatietafel bezweken en gilden wanneer ze terug tot leven werden gewekt ... in paniek door wat ze hadden ondervonden.

Er is geen voedsel ... er is geen warmte.

Het is een duisternis.

Er zijn schepsels.

Verschillende soorten van duivels achtervolgen de veroordeelden met gelaatstrekken zoals deze van misvormde wezens. Hun enige genoegen is hun opgehoopte haat tegenover anderen en de Heilige Theresia zei dat de fascinatie slechter was dan de afrekening van "duivels die het vlees scheuren met hun tangen."

Wordt vervolgd …

De Heilige Theresia van Avila zag dit ooit tijdens het gebed:

"Ik was opeens, zonder te weten hoe, zo dacht ik, terechtgekomen in de hel. Ik realiseerde me dat het de Wil van de Heer was dat ik de plaats zou zien, die ik door mijn zonden verdiende en die de duivels voor mij hadden voorbereid. Dit gebeurde in een zeer korte tijdsspanne, en zelfs al moest ik nog verschillende jaren leven, dit zou ik onmogelijk kunnen vergeten.

De ingang, dacht ik, geleek op een zeer lange nauwe doorgang, zoals een vuurhaard, zeer laag, donker en erg beperkt: de grond was precies vol water dat geleek op smerig, slechtriekend modder waarin boosaardige reptielen waren. Op het einde was er een lege plaats uit de wand gehouwen, zoals een kast en het was daar dat ik mezelf terug vond in gevangenschap. Maar het zicht van dit alles was nog aangenaam in vergelijking met wat ik daar voelde. Mijn gevoelens, denk ik, konden onmogelijk worden overdreven, ook kan niemand ze verstaan.

Ik voelde vuur in mijn ziel. Ik ben totaal onbekwaam om de aard ervan te beschrijven. Mijn lichamelijk lijden was zo ondraaglijk dat ik, alhoewel ik gedurende mijn leven de strengste vormen van lijden heb doorstaan. Het ergste om te verdragen, zoals de dokters zeggen, is zoiets als het verschrompelen van de zenuwen gedurende mijn verlamming. Op die pestplaats, waar ik volledig machteloos hoopte op comfort of gemak, kon ik onmogelijk zitten of liggen omdat er geen plaats voor was. Ik werd naar deze plaats gedreven die leek op een gat in de muur, en die muren die er zo vreselijk uitzagen, kwamen neer op mij en verstikten me."

Wordt vervolgd …

Ja, er bestaat een hel [met een duisternis die de duisternis van onze ziel weerspiegelt]

Bron: Michael Brown

Verschenen in een vertaling van Henk

op www.bloggen.be/medjugorje

Als we de Hemel willen zien, vangen we de glimpen op van de pracht van de natuur rondom ons. Als we de hel willen zien, kunnen we die ook waarnemen: het is een woestenij. Denk aan een drooggelegde laagvlakte ... denk dieper na ... denk, natuurlijk, aan een duisternis [maar eveneens aan een helse gloed]. De hel is het tegengestelde van liefde en als je sterft dan zal het leven na de dood het licht of de duisternis in jou weerspiegelen.

Bestaat er een onderwereld?

Het is geen aangenaam onderwerp, maar door het te ontkennen brengt men de zielen in gevaar. Van de heiligen tot degenen die, via bijna-doodervaringen, een beeld hebben opgevangen van de eeuwigheid, kunnen we het volgende zeggen over de laagste niveaus: Het begint met een duisternis. Het eindigt niet met een tunnel. Het begint daar.

In sommige beschrijvingen is de hel iets als een kerker, een muffe, bevuilde, duivelachtige onderwereld waar de zielen gevangen zitten in "cellen" en achter gesloten tralies gepest worden door demonen.

Wordt vervolgd …

Als we open staan voor de genade van de Heer, stopt ze nooit. Als je Gods genade niet wilt, zal ze stoppen voor jou.

Als het onophoudelijk teken in Medjugorje komt, zal het dan te laat zijn voor sommigen om zich te bekeren. Het voortdurend teken zal nog komen tijdens het leven van Vicka. Voor die mensen die momenteel onvoldoende echt geloven om zich te bekeren en willen wachten tot het permanent teken komt, zal het te laat zijn. De Gezegende Moeder zegt dat het daarom is dat God zo veel tijd geeft voor deze verschijningen, zodat allen tot bekering komen. Zij wil er zeker van zijn dat alle mensen deze gelegenheid hebben. Ze kan niet iemand helpen die niet wil veranderen, iemand die niet terug naar God wil, iemand die God niet op de eerste plaats zet. Als je dit nu niet doet, zal het te laat zijn.

Einde

Sommige van de berichten van Medjugorje hebben betrekking op straffen voor de zonden van de wereld. De Gezegende Moeder vertelde dat er straffen zullen zijn voor de zonden van de wereld. De mensen moeten niet bevreesd zijn, niet als ze voorbereid zijn. Als we schrik hebben van zulke dingen, dan hebben we geen vertrouwen in God. Dergelijke angst komt niet van God. Dat kan alleen van satan komen die ons wil verstoren, zodat we ons sluiten voor God en niet in staat zijn te bidden. Met God kan je enkel vertrouwen hebben en sterkte om door elke moeilijkheid te geraken.

De beste voorbereiding is om elke dag te bidden, naar de Mis te gaan en de Bijbel te lezen. Met gebed en boetedoening kunnen de straffen substantieel worden verzacht. Ik kan enkel zeggen: Bereidt u voor. Voor de eeuwigheid zult u God danken dat je dat gedaan hebt.

De mensen die naar de Gezegende Moeder luisteren en hun leven veranderen en zich bekeren zullen het gemakkelijker hebben tijdens de straffen. Het is daarom dat we trachten de mensen te leiden tot bekering. We moeten mensen helpen te bekeren. We moeten hen voorbereiden voor de straffen. We helpen ze door de gebeden en de dingen die we doen. Alles wat we doen in Medjugorje is de mensen de juiste weg tonen om de boodschappen te beleven.

Wordt vervolgd …

Wat moeten de mensen doen die niet in de biecht geloven? Voor deze mensen moeten wij bidden, omdat woorden hen niet kunnen helpen. We kunnen hen dat niet uitleggen. We kunnen enkel bidden en door onze gebeden kunnen ze dichter bij ons komen en geloven.

Door geloof weten we dat er geen toeval bestaat. De Gezegende Moeder zei dat geloof een groot geschenk is dat God ons geeft. Elke dag moeten we bidden opdat ons geloof zou groeien. Het belangrijkste dat we nu kunnen doen is daarvan aan de mensen getuigen door ons voorbeeld, door wat we doen en hoe we ze liefhebben.

Ivanka heeft, net als Vicka, de 10 geheimen ontvangen van Maria. Op de vraag wat zij ons zou aanraden, in het licht van haar kennis van de 10 geheimen, zegt zij: “Bid. Bid altijd. Tracht goede dingen te doen voor andere mensen. Leef de boodschappen na. Vraag de mensen ze alstublieft ernstig te nemen. Aanvaard alstublieft Gods geschenk aan ons. Doe alstublieft wat de Gezegende Moeder u vraagt. Dan zullen jullie grote vrede en vreugde bezitten op deze aarde, zelfs tijdens het lijden. Jullie zullen de hemel hebben voor de ganse eeuwigheid.”

Wordt vervolgd …