Wij hebben tot grote vreugde mogen ervaren dat er wel degelijk ook jonge vaders zijn die er eveneens voor kiezen om hun verantwoordelijkheden te nemen. Hier volgt in het kort het verhaal van Bert : “Het moment dat ik met Lydia de zwangerschapstest ging halen, was een moment vol spanning. De test was positief en dat kwam als een zware schok over me heen. Dit had ik immers nooit verwacht. Waarom wij ?? In eerste instantie wilden we dan ook het kindje laten wegnemen. We wisten op dat moment immers niet beter. We waren ook bang voor de reacties van de buitenwereld. Maar diep vanbinnen wisten zowel Lydia als ik dat dit niet juist was. Het moment dat Lydia me vertelde dat ze ons kindje zou bijhouden, zal me altijd bijblijven. Op dat moment begreep ik dat mijn leven compleet zou veranderen. Ik zette me meteen achter haar en geef ze alle steun die ik ze kan geven. Het was zeker niet de gemakkelijkste weg, maar het is wel de juiste. Toen ik voor de eerste keer ons kindje zag op de echografie, was ik meteen gewonnen. Ik was er zeker van dat we de juiste beslissing hadden genomen. Na onze studies willen wij huwen en zullen Lydia, het kindje en ik een gezinnetje vormen. Ik zal er altijd voor hen beiden zijn, wat er ook gebeurt. Er zullen nog wel tegenslagen komen, maar door onze sterke liefde voor elkaar weet ik zeker dat we zullen slagen. Een prachtige vrouw en een schat van een kindje. Een mooier geschenk dan dit kan een mens eigenlijk niet krijgen. Bert, een trotse vader.”

Graag had ik langs deze weg mijn ouders willen bedanken, die mij hebben opgevoed in de geest van het Rooms-katholieke geloof. Ook dank aan heel het Pro Vita-team die uitzonderlijk mooi en liefdevol werk verrichten met het beschermen van het prille leven. Ook dank aan familie, vrienden, kennissen die achter ons blijven staan in moeilijke tijden. Wij wensen onze kinderen het allerbeste toe.

Mevr. D.

P.S. De namen van de betrokkenen zijn veranderd om hun privacy te beschermen.

Einde

Eén ding weet ik zeker : haar kindje, ons kleinkind, werd twee keer het leven gegeven : de dag van de conceptie en de dag van de aanvaarding. Niet mijn wil maar Uw wil geschiede, mijn God ! De dag van de vooropgestelde abortus willen wij zo snel mogelijk vergeten. Hoopvol kijken wij uit naar de geboorte van dit kindje. Op het moment van dit schrijven is Lydia al 6 maanden zwanger. Ik beweer niet dat alles rimpelloos verloopt. Er zijn goede en minder goede dagen. Er zijn de reacties van abortusaanhangers die Lydia belachelijk maken met haar zogezegd onverantwoordelijk gedrag : “Je had toch beter de pil genomen … nog nooit van gehoord zeker … stel je niet aan en laat het weghalen.” De huilbuien van Lydia, de nakende geboorte die een totale reorganisatie van ons gezin met zich meebrengt, het financiële aspect, het nu reeds organiseren en afspreken van opvang voor het kindje wanneer Lydia terug naar school gaat, want wij willen dat het kindje hier bij ons thuis opgroeit.

Langs de andere kant komen er ook positieve reacties, o.a. van haar klastitularis die haar een moedig meisje vindt en haar zo veel mogelijk steunt, ook de directie van de school die haar de kans wil geven toch haar eindexamen in augustus te kunnen afleggen, indien zij tijdens de examenperiode zou bevallen. Hetgeen ons in ieder geval recht houdt, is een prachtig geschenk dat wij binnenkort mogen verwelkomen : het wonder van een nieuw leven.

Wordt vervolgd …

Haar oudere zus ontfermt zich over haar. Ze zitten samen in de slaapkamer. Ik ga naar boven. Behoedzaam doe ik de slaapkamerdeur open. Lydia weent, Marijke troost haar. Ik kijk naar Marijke en zeg : “meisje, vertel mij wat er aan de hand is !”

“Ja, mama, het is Lydia die zwanger is.”

Verward, ook enigszins teleurgesteld dat dit één van mijn dochters overkomt, maar liefdevol omhels ik Lydia en zeg haar : “kom, samen slaan we ons er wel door. Uw kindje is welkom. Het is een kind van God. Wij zullen er allemaal samen voor zorgen.” Een beetje later staat mijn man aan de deur. Hij kijkt Lydia en mij aan en begrijpt : binnenkort zijn we met negen hier in huis. Lydia begint haar verhaal te vertellen.

“Het is gebeurd, ja, en ik weet dat je mij hiervoor wilde behoeden. Het spijt mij … Samen met mijn vriendje zijn we een test gaan halen. Positief ! Ik was ten einde raad. Waarom juist ik ? Wat met mijn school, mijn studies, de reacties van mijn ouders, grootouders, vrienden ? Blijft mijn vriendje bij mij als ik het kindje wil houden ? Is het niet gemakkelijker om het weg te laten halen ? Niemand ziet nu iets, niemand anders hoeft het te weten. Ik weet diep vanbinnen dat het niet mag, maar kan ik het wel aan ? Ik ben toch nog maar net 17 jaar ? Dus, ik ben naar de abortuskliniek gegaan. Ze gaven mij als uitleg : het is beter zo. Ik zou het in uw plaats ook doen. Je hebt nog een heel leven voor je. Gooi je jeugd niet weg door dit voorval. Je kan later zelf bepalen wanneer je wel klaar bent voor een kind.”

“Ze leggen mij uit wat ze gaan doen en dan … nee, God, nee, dit kan niet. Dit gaat tegen alle liefde in ! Als ‘het’ niets is, zou ik mij niet zo ellendig voelen. Ik wil dit niet ! Dit niet, nee … Ik wil vertrekken en haastig stopt de dame mij een brochure, twee pillen die ik moet innemen vlak voor de abortus en het kaartje met de afspraak ‘3 december 2009’ toe. Moedeloos draag ik mijn geheim met mij mee tot enkele dagen voor het onherroepelijke zou gebeuren. Maar ik wil dit niet. Ik moet het thuis vertellen, zo snel mogelijk.” Lydia laat mij alles zien.

Wordt vervolgd …

Niet mijn wil, maar uw wil geschiede, mijn God

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, april 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

Deze tekst is een getuigenis van één van de lezers van het blad Gezin en Leven, uitgegeven door Pro Vita.

Wij zijn een ‘kroostrijk’ gezin (7 kinderen) zoals ze dat vroeger noemden. De oudste dochter is reeds het nest uitgevlogen en heeft zelf al twee kindjes, dus nog zes kinderen thuis. Met vallen en opstaan proberen wij onze kinderen katholiek op te voeden. Geen klein bier de dag van vandaag. En ook voor ons, als ouders, niet de garantie dat alles van een leien dakje loopt. In tegendeel … maar we klagen niet. Als je voor God kiest, dan met volle overgave en niet halfslachtig. Hiermee wil ik zeggen dat het niet opgaat zich van de katholieke godsdienst te bedienen naar eigen goeddunken… het ene neem ik aan omdat het mij past en omdat ik het aangenaam vind, het andere laat ik omdat het lastig, moeilijk, omslachtig is … In tijden waar anticonceptie (tegen de ontvangenis) een vanzelfsprekendheid geworden is, ook in onze katholieke gezinnen, hebben wij altijd het gebruik van voorbehoedsmiddelen afgekeurd. Wij hebben onze kinderen willen bijbrengen te wachten tot het huwelijk vooraleer zich te geven.

Maar al is de geest gewillig, het vlees is zwak, en zo komt het dat op een gegeven ogenblik na het avondmaal, onze dochter van 17 begint te vertellen en ons vragen begint te stellen. Achteraf bekeken om zich te vergewissen of haar gedachten wel de juiste zijn, om zelf een juiste keuze te kunnen maken.

“Mama,” vraagt ze, “word je door God vergeven als je abortus pleegt ?”

“Meisje,” zegt ik, “als die persoon er echt spijt van heeft, dan zal God het vergeven. Maar weet wel dat Hij liever had gehad dat het kindje ter wereld zou komen, want je weet toch dat abortus moord is ? Dat het kind in de moederschoot volstrekt onschuldig is ? Maar waarom vraag je me dit ? Je wist dit toch al langer ?”

“Ja, maar een vriendin die heel gelovig is, is zwanger en ze is gaan informeren bij een abortuskliniek. Zij beweren dat het maar een hoopje cellen zijn, iets van niets, … ik weet wel dat het fout is maar …” Ze begint zachtjes te wenen.

“Hoever staat je vriendin ?” vraag ik.

“Acht weken mama.”

Ik sta op, neem mijn handtas en haal de pin met voetjes van Pro Vita te voorschijn en toon haar die. “Kijk, dit zijn de voetjes van een kindje van 10 weken oud. Zie je, het is geen hoopje cellen. Het is een echt wezentje. Nog voor de moeder weet dat ze zwanger is, klopt het hartje al.”

Lydia kijkt wezenloos en stilzwijgend toe. Terwijl ze naar boven gaat, vraag ik haar : “Wie is dat meisje ? Misschien kunnen wij haar helpen.” Maar ze antwoordt niet. Ik ga haar vriendenkring af, maar onbewust weet ik : zij heeft geen vriendinnen die diepgelovig zijn.

Wordt vervolgd …

Het ongeboren kind zien

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, maart 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

Wie het ongeboren kind wil beschermen, kan verschillende tactieken en strategieën beproeven. Fundamenteel is toch dat mensen het ongeboren leven leren ‘zien’ voor wat het is.

Wat ziet men in het ongeboren kind ? Dat is de cruciale vraag. Als iemand zegt : ik zie potentieel, dan gaat het antwoord niet ver genoeg. De waarde van een mens is niet gelijk aan zijn potentieel. Hij is geen gebruiksvoorwerp !

Ook wie in het ongeboren kind een lid van het menselijk ras ziet, gaat niet ver genoeg. Diegenen die betrokken zijn bij de abortus-industrie – diegenen die na een abortus de lichaamsdelen van het embryo weer samenpuzzelen, om te controleren of de baarmoeder wel degelijk leeg is – weten dat ze een menselijk leven hebben afgeknakt. De menselijkheid van het ongeboren kindis voor de voorstanders van abortus geen argument. Voor hen zijn de omstandigheden doorslaggevend. Vanuit dit oogpunt bekeken is de waarde van het ongeboren kind erg relatief en gelimiteerd geworden. Het kind krijgt bestaansrecht enkel omdat het iets oplevert : bijvoorbeeld emotionele vervulling van zijn ouders. Mogen leven wordt een kwestie van puur geluk.

Slechts één standpunt stelt ons in staat om het ongeboren kind te zien voor wat het werkelijk is. Het is een wezen waarvan de waarde niet berekend kan worden. Hij bestaat niet als een cellenfabriek. Hij bestaat niet om de emotionele leegte van een ander te vullen. Hij moet zijn verdiensten niet bewijzen of zijn waarde als mens verdienen. In zijn bestaan zien we het wonder van God die leven schenkt, zien we een kind van de Vader en in die zin is zijn recht op leven gegarandeerd. Het menselijk leven is heilig en onaantastbaar. We mogen niet vergeten dat de gewilde dood van zelfs maar één van deze kleine kinderen er één te veel is. Ieder van hen draagt het goddelijk beeld.

Iedere mens, ieder kind van God bestaat buiten de geschiedenis. Iedere persoon is buiten de tijd gewild door God en daarom wezenlijk onderdeel van de menselijke familie. Wie wil zien, wie werkelijk wil zien wat het ongeboren kind is, moet zelfs in het kleinste, broze, vormeloze menselijk wezentje het beeld zien van God zelf.

“Een mens ontwikkelt zich niet tot mens, maar als mens. Hij wordt geen mens, maar is mens van bij de aanvang.” Prof. Dr. Erich Blechschmidt

Vele aanslagen op het menselijk leven worden ten onrechte gerechtvaardigd door ‘het goede’ dat men erdoor wil bereiken. Het toelaatbare kwaad schuilt hierin dat het slachtoffer in gedachten tot ‘iets’ gereduceerd wordt, ontmenselijkt en van zijn intrinsieke waarde beroofd. Als een meisje zich geconfronteerd weet met een ongeplande zwangerschap, en haar toekomst helder en vol mogelijkheden wil houden, ook al is wat ze wil goed, dan nog mag ze niet haar toevlucht nemen tot abortus. De verhoopte goede uitkomsten van het wetenschappelijk onderzoek kunnen niet rechtvaardigen dat men menselijk leven in een vroeg stadium manipuleert en vernietigt. Daden van terrorisme, vliegtuigen in wolkenkrabbers boren of wat dan ook, zijn nooit te rechtvaardigen. Als mensen extreme dingen doen, zijn zij er over het algemeen van overtuigd dat hun bedoelingen goed genoeg zijn om het kwaad dat ze doen te rechtvaardigen. De katholieke moraal dringt erop aan dat een intrinsiek kwaad nooit gepleegd mag worden om het goede te bereiken. Het (goede) doel heiligt de (intrinsiek slechte) middelen niet.

De vorige eeuw was een van de bloedigste in de geschiedenis van de mensheid. We beseffen onvoldoende hoe de mentaliteit van ‘het doel heiligt de middelen’ ons in de duisternis van het kwaad hebben gebracht. De cultuur van de dood, het afscheid van onaantastbare waarden en normen, maakt het menselijk leven goedkoop, bruikbaar, inwisselbaar en verhandelbaar, zegt ons dat groot kwaad is toegestaan als men het maar doet in naam van iets heilzaam. Wij moeten goed opletten dat wij niet zelf aangetast worden door dit geestelijk vergif. Het is als een onzichtbaar gas dat het geweten het zwijgen kan opleggen. Het kwaad maakt ons steeds minder gevoelig voor lijden en dodo, drijft ons tot ontoelaatbare compromissen. Het kwaad wil al wat waarlijk goed en menselijk is ongenadig ontluisteren en kapot maken. Precies dat is nu volop aan het gebeuren in onze samenlevingen. Hebben de mensen nog ogen om het te zien ? Men kan geen twee heren dienen. We hebben de plicht om te kiezen voor het leven !

Gebaseerd op : Jim Tucker, Edith Stein and Nagasaki, www.lifeissues.net

Einde

Rechtvaardig of rechtvaardiging ?

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita, maart 2010

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

De atoombommen die in 1945 boven Hiroshima en Nagasaki werden gegooid, ontnamen in een oogwenk het leven van tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen. Meer dan een kwart miljoen mensen zouden uiteindelijk sterven aan de gevolgen van deze oorlogsmisdaad. Natuurlijk heeft een land het recht zich te verdedigen tegen een agressor, maar de katholieke moraal leert ons dat het een intrinsiek kwaad is om een burgerbevolking expliciet tot doelwit te kiezen en om zijn toevlucht te nemen tot willekeurig doden en vernietigen. Dit is nochtans precies wat er gebeurd is in Japan op het einde van de Tweede Wereldoorlog, en dat is ook de reden waarom paus Pius XII deze acties heeft veroordeeld als misdaden tegen God en de mens.

Het is belangrijk om hierbij een moment stil te staan omdat het ons kan leren hoe gemakkelijk de mens tot zware zonde verleid kan worden. Ons fundamenteel principe is dat we nooit, om welke reden dan ook – hoe goed die reden ook zou kunnen zijn – een intrinsiek kwaad mogen plegen. Al was het goed dat de oorlog snel afgelopen was na de bomaanslagen in Japan, en ook al was het goed dat de levens van vele soldaten erdoor gespaard bleven. Toch heiligde het doel de middelen niet.

Wordt vervolgd …

Altijd weer zijn we geneigd om wat we kunnen te verwarren met wat we mogen. We staan uiteraard ook bij dat alles voor heel complexe vragen die je niet langer met een radicaal neen of een simpel ja kunt beantwoorden. Hoe meer de mens kan, hoe moeilijker de ethische vraag wordt. Maar soms is de behoedzaamheid te kort van duur en volgt de beslissing misschien ook te snel. De verleiding is groot om een stap verder te gaan. Een stap te ver?

Wanneer is die stap een stap te ver? Wanneer plukken we een appel weg uit de boom van de kennis van goed en kwaad? Ook die vraag kent geen simpel antwoord. Maar misschien is het volgende daarbij een overweging waard: we zetten een stap te ver, wanneer we meer willen zijn dan medeschepper van de wereld, maar schepper van de mens willen worden.

We zijn technisch in staat om God te spelen, maar geestelijk zijn we daar niet toe in staat. Omdat wij net die grootheid en macht ontbreken die God tot God maakt, namelijk de almacht van de liefde. Als we het dan toch proberen, doen we het vanuit een machtsdrang die de medemens onderwerpt.

Er is maar één oplossing om aan die verleiding te weerstaan, en dat is bij alles wat we doen niet uit het oog te verliezen dat het leven in wezen een geschenk is. En ook altijd een geschenk zal blijven, hoeveel macht en kennis we ook mogen verwerven om te sleutelen aan de kwaliteit van het leven. We voelen vanzelf wel aan wanneer de grens overschreden wordt, al kunnen we die grens niet met een stippellijntje tekenen.

Einde

Deze heilloze ‘verdinging’ van de mens dringt geleidelijk aan dieper in de samenleving door. De gedachte dat een ander mens ons tot middel kan zijn, is bezig binnen te sijpelen in het domein van het privéleven. Zes jaar geleden kwam in de Verenigde Staten een jongetje via in-vitrofertilisatie ter wereld met als enig doel beenmergcellen te leveren voor zijn zieke zusje. Dat de ouders achteraf verklaarden dat ze het kind graag zouden zien en het normaal zouden opvoeden, wat ze oprecht meenden en wellicht ook hebben gerealiseerd, nam niet weg dat hier een mens werd ‘gemaakt’ als middel.

In Schotland wou, ook zes jaar geleden, een echtpaar nog een stap verder gaan in zijn kinderwens. Die ouders van vier zonen eisten het recht op om via in-vitrofertilisatie een dochtertje te krijgen. Ze hadden een psychologisch rapport, zeggen ze, waarin stond dat ze nood hebben aan een dochter. Niet het kind was van tel, maar hun eigen psychologische behoeftigheid. Het kind dat uit die nood geboren zou worden, moest dus worden geselecteerd. De techniek was in staat om in een reageerbuis het geslacht van een bevruchte eiscel te bepalen. Een geselecteerd kind is echter geen gekregen kind, maar een gekocht meubel dat het levensinterieur moet verfraaien.

Toen, zes jaar geleden, werden in de media vraagtekens geplaatst bij beide verhalen. Vandaag, zes jaar later, zou het hooguit een fait divers zijn, ergens op bladzijde 13 van de krant. De mensen zouden er begrip voor opbrengen. Net zoals de versoepeling in de toepassing van de Nederlandse euthanasiewet, niet eens een rimpeling veroorzaakte, niet in de pers en niet bij de publieke opinie.

Wordt vervolgd …

Als de mens voor God gaat spelen

Column door Mark van de Voorde

Bronnen : www.bijbelcitaat.be

www.rorate.com

Deze tekst werd als leestip van de dag gepubliceerd op zondag 20 juni 2010 op de website www.bijbelcitaat.be

Niets is erger dan het gevoel te hebben niet langer als mens behandeld te worden. Gereduceerd te worden tot een nummer in een rij, een schakel in een ketting, een radertje in een machine, is het ergste wat een mens kan overkomen. Hem wordt dan immers ontnomen wat hem precies tot mens maakt, namelijk zijn persoonlijke waardigheid. De mens haalt die waardigheid niet uit zijn plaats of functie, maar uit het feit dat hij uniek is. De verzakelijking van de wereld dreigt met zich mee te brengen dat ook de mens gedefinieerd wordt naar zijn nuttigheid. De mens loopt in de economie al langere tijd het risico een vervangbaar werktuig te zijn. De informatisering in een wereld van harde geglobaliseerde concurrentie versnelt dit proces. De zakelijke invalshoek waaruit de economie het ‘verschijnsel’ mens bekijkt, zien we ook steeds meer bij de andere facetten het leven. De vraag waarop het ultieme antwoord wordt gegeven, luidt vaker: hoe nuttig is het, wat kost het? De werknemer is nodig. Alle grote woorden over duurzaamheid en de welgemeende sociale aandacht ten spijt, is die zelfde werknemer vaak slecht zolang nodig tot hij goedkoper of efficiënter vervangen kan worden door een machine of een computer. Zonder het te willen heeft de economie de mens gereduceerd tot een middel, een ding.

Wordt vervolgd …

Bron : Gezin en leven, informatieblad van Pro Vita

Pro Vita – Gezin en Leven, A. Geudensstraat 19, B - 2800 Mechelen

www.provita.be

De functie van het hart in de media

Bron : In liefde weer mens worden (Phil Bosmans)

De verantwoordelijkheid van pers, radio, televisie en publiciteit in de opbouw van een nieuwe samenleving is enorm groot. Hun invloed is vandaag bijna onbegrensd. Volgens sociologen hebben berichten over moord en zelfmoord meermalen tot moord en zelfmoord geleid. De media kunnen wegens hun informatieve taak geweld, misdaad en seks niet uitschakelen. Maar de dosering is buiten alle verhoudingen. Men krijgt dagelijks in alle mogelijke kleuren en details alles aangeboden, wat verkeerd loopt, wat rot is en schandalig in onze kleine en grote wereld.

Men gaat denken dat het leven uit niets anders bestaat en dat geweld, corruptie en misdaad gewoon en vanzelfsprekend zijn.

Mensen worden overgeleverd aan een lawine van tegenstrijdigheden en als je een maagzweer wil, hoef je maar regelmatig naar het dagelijkse persoverzicht te luisteren.

Een te eenzijdige informatie is een onjuiste informatie. Journalisten, reporters en cineasten moeten in hun berichtgeving en hun verslaggeving meer aandacht en ruimte geven aan het positieve, het goede en het schone. Zij moeten zich in de redactie en in de keuze van termen en beelden laten leiden door een diepe bezorgdheid om het welzijn van concrete mensen en de vrede en de vriendschap binnen de gemeenschap en in de wereld !

Soms realiseer ik me niet duidelijk dat ik van deze wrok iets maak dat me meer dierbaar is dan mijn juwelen, ik koester haar als een deel van mijn lichaam, ik verzadig me eraan als aan een noodzakelijk voedsel. Nochtans is het een vergif dat me vernietigt ! Ook naar dit vergif verlangt de Verrezen Jezus. Hij wacht enkel op de minste kleine kreet van mijnentwege om me ervan te bevrijden.

Heer, dit wrokgevoelen, neem het !

Maar omdat het zo sterk en diep aan mij kleeft,

omdat het zich genesteld heeft in een kwetsuur,

die bloedt en die nog teveel pijn doet,

kom het zelf halen, ik kan het zelfs niet aanraken.

Jezus, Gij die de zure wijn gedronken hebt

van de stengel die de soldaat u aanreikte aan het kruis,

kom zelf de zure wijn opnemen

van mijn wrok

en stort uw vergiffenis in mij.

Ikzelf, Jezus,

voel geen barmhartigheid voor deze persoon.

Leg dan Uw Barmhartigheid in mij.

Marthe Robin was stichteres van de Foyers de Charité. Haar medestichter, pater Georges Finet, zei : “Als je niet kan vergeven, dan kan je willen vergeven. En willen vergeven is al vergeven. Als je zelfs niet kan willen vergeven, dan kan men nog verlangen te willen vergeven. Verlangen te willen vergeven, is al vergeven.” Het hart van God is zo groot, zo edelmoedig ! Hij staat op de uitkijk voor het minste greintje goede wil van onzentwege om Zijn Barmhartigheid in ons te storten. Zo vormt de hardnekkigste wrok en zijn metalen pantser zich om in een parfum, omdat Jezus alles omvormt door Zijn “omvormende genade”, Hij die gekomen is om te zoeken en te redden wat verloren was. Hij is gekomen voor de zieken en de zondaars, dus sta ik ook op Zijn lijst. Hijzelf heeft de grendels van mijn walgelijke krocht verbroken en heeft mijn wrok opgenomen. Ik kan dus mijn bewonderenswaardige Redder, schitterend van het licht, aankijken. Ook aan mij zegt Hij : “Vrede zij u, dat de ‘Shaloom’ over u kome !”

Einde

Vergeving

Bronnen : Emmerickblaadje, juli – aug. – sept. 2007

(Boek) Het verborgen kind van Medjugorje (Zr Emmanuel)

Pag. 179 Taaie wrok

Er bestaat ergens een diepe krocht, goed afgesloten in het diepst van het menselijke hart, een krocht die niet van plan is zo gemakkelijk toe te geven bij het naderen van de Verrezene. Deze krocht herbergt min of meer belangrijke vaten, en hoewel ze ergens verborgen zijn in het vergeethoekje in de diepste diepte van de kelder, verspreiden hun toxische uitwasemingen zich in alle richtingen. Wat zit er in deze krocht ? Onze wrokgevoelens. Mocht het over goede flessen wijn gaan, die men bewaart voor de grote feesten, dan zou men kunnen begrijpen dat de deur dubbel gepantserd is.

Maar onze wrokgevoelens ! Waarom deze zo beschermen ? Het ligt in de natuur van de wrok om te kleven ! Zoals die moeilijke vlekken, die door geen enkel detergent kunnen verwijderd worden, zo plakken onze wrokgevoelens op een onbeschaamde manier vast en weerstaan ze aan al onze inspanningen. Wie heeft er niet een van zijn bekenden al horen zeggen, soms zelfs op zijn sterfbed : “Ik heb iedereen vergeven, maar aan die bepaalde, na wat hij mijn dochter aangedaan heeft, nooit van mijn leven …” O, die afgesloten krocht ! Wie zal haar overwinnen ? Ik hoor pater Daniël-Ange in een preek nog zeggen : “Vergeven, dat is niet moeilijk.” En na een moment de reactie van het publiek te hebben afgewacht, voegde hij eraan toe : “Dat is onmogelijk.”

Als Jezus, om ons Zijn vrede te kunnen geven, de straf die op ons woog, heeft moeten afwentelen op zichzelf toen Hij gestorven is aan het kruis, Hij, de maker van het leven, om onze zonde te overwinnen tot in haar meest hatelijke aspecten, dan is het omdat deze vrede niet menselijk is. Het is een genade, die alleen God kan geven, een bovennatuurlijke gave, die geen enkele mens kan maken of verkopen. Als ik bijgevolg, zelfs als ik mijn gezondheid en mijn geld aan God geef, mijn toekomst en alles wat mij dierbaar is, als ik wrok koester tegenover mijn broeder, dan zal de “Shaloom” van Jezus op mij afschampen, zonder me te kunnen binnendringen.

Wordt vervolgd …

Verkeerd verbonden, kind gered

Volgend artikel, dat op 10 maart 2010 verscheen in Katholiek Nieuwsblad (www.katholieknieuwsblad.nl), vertelt het wonderlijke verhaal van een abortus die uiteindelijk niet doorging.

Een Amerikaanse vrouw die per ongeluk een pro-life groep belde in plaats van de abortuskliniek waar zij een afspraak had, vond de steun die zij nodig had om haar zwangerschap uit te dragen.

De jonge vrouw, die van pro-life organisatie 40 Days for Life de fictieve naam ‘Erin' kreeg, had haar kinderen naar school en naar de kinderopvang gestuurd toen zij merkte dat ze te laat was voor haar afspraak voor een abortus. Toen ze de telefoon pakte, dacht ze dat ze naar de abortuskliniek van Planned Parenthood belde. In plaats daarvan echter, draaide ze het verkeerde nummer en kreeg verbinding met de mobiele telefoon van de plaatselijke afdeling van 40 Days for Life. Joseph, de man die opnam, probeerde haar te kalmeren. Hij noteerde haar naam en nummer en zei dat een consulent haar terug zou bellen.

De consulent, Elisabeth, belde terug en smeekte Erin niet op te hangen. Ze vertelde haar dat zij Planned Parenthood niet had bereikt en vroeg of ze christen was. Toen Erin daar ja op zei, vertelde Elizabeth dat Gods genade werkte in het draaien van het verkeerde nummer. Erin vertelde dat wanhoop haar naar de abortuskliniek had geleid. Ze had al vier kinderen en hun vader zat in de gevangenis. Ze was haar baan kwijtgeraakt, stond op het punt afgesneden te worden van elektriciteit en had een gebrek aan geld voor de huur.

Elizabeth verspreidde het nieuws over Erin onder andere pro-lifers. Een vrijwilliger bood aan haar elektriciteitsrekening te betalen, terwijl tien anderen hun contant geld bij elkaar legden om haar huur te voldoen. Een lokale groep helpt Elisabeth nu een baan te vinden.

"Ze heeft veel potentieel, maar heeft steun nodig omdat haar moeder en zuster nog steeds aandringen op een abortus", zegt een medewerkster van 40 Days for Life. Erin reageerde met "vreugde en ongeloof" op de hulp van de mensen die zij niet kende. Ze heeft Planned Parenthood gebeld om haar afspraak af te zeggen en haar geld terug te vragen.

In de huidige tijd, waarin zelfs gelovigen door niemand – ook niet door priesters – aan hun zwakheden herinnerd willen worden, schenkt God ons door de boodschap van Zijn barmhartigheid aan de heilige Zuster Faustina een pastorale hulp die een onvergelijkbare kracht bezit. Jezus, die de psyche van de mensen ten diepste kent, wendt zich door Zuster Faustina tot Zijn priesters : “Zeg hun dat verharde zondaars door uw woorden berouwvol worden, als ze van mijn ondoorgrondelijke barmhartigheid spreken … Ik zal hun woorden zalven en de harten tot wie u spreekt zal Ik raken.” (dagboek 1521)

God verlangt ernaar alle mensen met Zijn troost te vervullen, vooral diegenen die vanwege hun zwakheid en zondigheid bedroefd en ontmoedigd zijn. Om deze troost te ontvangen hoeft u geen verre pelgrimsreis te ondernemen en ook niet aan lange, uiterlijke ceremonieën deel te nemen. “Het is voldoende,” zegt de Heer, “om gelovig aan de voeten van mijn plaatsvervanger plaats te nemen en zijn ellende uit te spreken. Hier, in het tribunaal van de barmhartigheid toont zich in al zijn volheid het wonder van de barmhartigheid.” (1448)

Jezus spreekt over de macht van dit sacrament van de goddelijke liefde : “Ook al zou de ziel als een lichaam in ontbinding zijn, en zou het menselijk gezien uitgesloten zijn dat hij weer tot leven komt en zou alles verloren lijken, bij God ligt het anders. Het wonder van Gods barmhartigheid wekt de ziel weer volledig tot leven.” (1448)

Einde

Het sacrament van de barmhartige liefde

(Door P. Paul Maria Sigl)

Bron : Emmerickblaadje,

april – mei – juni 2007

Het is uiterst betreurenswaardig hoe weinig men tegenwoordig weet heeft van het sacrament van de vergevende liefde van God en hoe zelden het wordt ontvangen. We weten allemaal hoe het er in onze parochies vaak aan toe gaat. Over de heilige biecht wordt nauwelijks meer gesproken, de biechtstoelen zijn leeg en in sommige kerken dienen ze zelfs alleen nog maar als opslagruimte voor stofzuigers, bezems en emmers. De aartsbisschop van Keulen, Joachim kardinaal Meisner, sprak in dit verband een keer van een ‘onschuldigheidswaan’ die zich van de christenen heeft meester gemaakt en die het sacrament van de biecht schijnbaar overbodig maakt.

Geen instelling en geen macht ter wereld kan – zo is mijn diepste overtuiging – de christelijke volkeren weer terug brengen tot het bekennen van persoonlijke schuld, tot oprecht berouw en tot een dankbaar en gelukkig ontvangen van de vergeving van de zonden, die de priester in de sacramentele absolutie in naam van God mag geven. Voor zo’n nieuwe herbezinning hebben wij – zowel priesters als gelovigen – een nieuwe uitstorting van de LIEFDE van God nodig, een nieuw Pinksteren. Juist om deze uitstorting van de goddelijke liefde laat de Moeder van alle Volkeren ons in Haar gebed bidden : “Zend nu Uw Geest over de aarde. Laat de Heilige Geest wonen in de harten van alle volkeren.”

Als we namelijk om deze LIEFDE vragen en ons daardoor laten vervullen, zullen we ons er innerlijk op een ingrijpende manier van bewust worden hoe vaak we deze liefde geweld hebben aangedaan. Dan is het niet een moralistische preek of angst, maar alleen de liefde, die oprecht berouw en het verlangen naar vergeving en verzoening in ons bewerkstelligt.

Wordt vervolgd …

Maria zal de kop van satan verpletteren. Is het wellicht daarom dat satan juist in Nederland zoveel energie steekt in zijn plannen ? Is het niet precies in Nederland waar Maria als Vrouwe van alle Volkeren boodschappen heeft gegeven over het vijfde mariale dogma, het dogma van Haar Mederverlosserschap ?

Maria zal de kop van satan verpletteren, juist als Medeverlosseres. Zij is Medeverlosseres en de Kerk – waar Maria het volmaakte beeld van is – is ook medeverlosseres. Wij zijn allen medeverlossers en medeverlosseressen, in de mate dat we met Christus verenigd zijn.

Medeverlosser zijn, betekent nederig zijn, zoals Maria. Wij zijn nooit – zoals de vrijmetselarij ons wil doen geloven, zelf goddelijk, zelfautonome rechter over leven of dood, zelf de autonome normbepalers van ons denken en handelen. Het is alleen Christus aan Wie alle macht is gegeven en aan Wie alle eer en glorie toekomt. Wij zijn in alles van Hem afhankelijk, maar wel geroepen om mee te werken aan Zijn verlossingswerk.

Het is een strijd om de G(g)eest. Het is een strijd tussen de Heilige Geest, de Geest van God, satan en alle andere boze geesten. Deze strijd nadert zijn hoogtepunt.

We moeten niet naïef zijn en denken dat de vrijmetselarij van een andere orde is dan het atheïstische communisme. Beiden komen voort vanuit het brein van de vader van alle leugen en beiden zijn even destructief en gewelddadig. In tegenstelling tot het atheïstische communisme, dat imponeerde door macht en geweld, vertoont de vrijmetselarij zich als mens- en vredelievend. Dat is echter schijn. In werkelijkheid is de zwarte panter net zo verscheurend als de rode draak. Onze enige bescherming is het gebed en onze toewijding aan Maria, de Vrouw die de kop van het serpent verplettert en steeds opnieuw verplettert. Het is ook door de tussenkomst en op voorspraak van Maria dat God Zijn Heilige Geest zal zenden, waardoor alle geesten van de duisternis zullen worden teruggedreven naar de plaats waar zij thuishoren. Het wordt met de dag dringender om de Heer Jezus Christus te bidden dat Hij op voorspraak van de Vrouwe van alle Volkeren, die eens Maria was, Zijn Geest zal zenden. Alleen door de Heilige Geest zal de wereld de ware vrede vinden.

Einde

De ideologie van de vrijmetselarij is veel moeilijker te herkennen dan alle voorgaande atheïstische ideologieën. Zij werkt veel minder zichtbaar en de redenen om haar te aanvaarden zijn zeer listig. Zij werkt in op de menselijke trots, op zijn hoogmoed, op zijn genotzucht, op zijn zucht naar macht en materieel welzijn. Het is de laatste troef van satan en de voorbereiding op de komst van de “man des verderfs”, de Antichrist.

Het is de taak van Maria om na de enorme rode draak te hebben verslagen, nu de kop te verpletteren van het zwarte beest en het beest een lam gelijk. Zij zal dit doen, samen met haar schare die zich onder haar bescherming stelt en met haar en dankzij haar trouw blijft aan Christus.

Wanneer we naar de situatie kijken in Nederland, dan zien we hoe ver de vrijmetselarij en de kerkelijke vrijmetselarij reeds voeten in de aarde hebben gekregen.

Na de laatste verkiezingen in 2002 is de LPF de tweede partij geworden. De fractievoorzitter van deze partij is de heer M. Herben. Hij was voorheen de woordvoerder van de Loge van de Vrijmetselaars en is ook nu nog steeds lid van deze loge. In zijn redevoering na de verkiezingsoverwinning zei hij : “Het kwaad is geen reëel bestaande macht. Het kwaad is slechts de afwezigheid van het goede.” Dat is precies de vrijmetselaarsideologie : de duivel bestaat niet, dus we hoeven hem ook niet te vrezen.

In Rotterdam is de fractievoorzitter van Leefbaar Rotterdam (geestverwant aan de LPF) de heet Sörensen. In zijn toespraak na de moord op de stichter van hun partij, vergeleek hij de heer Fortuyn met Spinoza. Hij zei dat Spinoza in zijn tijd, net als de heet Fortuyn, dingen zei die niet goed vielen bij de ‘gevestigde orde’. Spinoza had namelijk gezegd dat God niet bestond. Nu echter, betoogde de heer Sörensen, hebben wij God, als laatste juk van het menselijk denken, afgeworpen en zijn we vrijdenkers geworden. Duidelijker had hij de vrijmetselaars-ideologie niet kunnen verwoorden.

In de Kerk van Nederland, en met name in het aartsbisdom, is de ideologie van de vrijmetselarij toonaangevend. In de verkondiging, de viering van de sacramenten, de belijdenis van het geloof en de moraal van de Kerk en de houding jegens de paus domineert een naturalistische en rationele interpretatie, waarbij niet God, maar de mens centraal staat. Het sacramentele karakter is zo goed als verdwenen. Onderscheid tussen leken en priesters mag niet meer worden gemaakt. Net zo min als het onderscheid tussen mannen en vrouwen. Het kerkelijke leergezag wordt nog gedoogd zolang men het niet aan de kant kan zetten, maar in de praktijk wordt er nauwelijks of geen rekening meer mee gehouden. In de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland, en opnieuw m.n. in het aartsbisdom, heeft Christus plaats gemaakt voor een valse christus.

Wordt vervolgd …

Maar ook binnen de Rooms-Katholieke Kerk zelf is de invloed van de vrijmetselarij groot. In de boodschappen aan de Mariale Priesterbeweging wordt de kerkelijke vrijmetselarij voorgesteld als het beest een lam gelijk. Dit is de pervertering van het bijbelse offerlam en uiteindelijk van het Lam Gods, Christus zelf. De kerkelijke vrijmetselarij is diep geïnfiltreerd in de kerkelijke hiërarchie. Hier verricht zij sinds jaren haar verwoestende werk om te komen tot de oprichting van een valse kerk en een valse christus. De werkwijze waarop zij dit doet, is om het fundament van de Kerk, Jezus Zelf, die de Weg, de Waarheid en het Leven is, volledig te ondergraven.

Het goddelijk Woord van Jezus wordt verduisterd door haar te beroven van haar bovennatuurlijke inhoud. De woorden van Jezus worden op een natuurlijke en rationele manier geïnterpreteerd en alle wonderen worden geherinterpreteerd op een manier dat ze hun bovennatuurlijk karakter verliezen. De hele Heilige Schrift wordt voorgesteld als een cultuurgebonden geschrift zonder absolute waarheden. De historische werkelijkheid van de verrijzenis wordt ontkend.

De zonde wordt gerechtvaardigd en zelfs als een waarde en een voorgesteld, als een legitieme eis van de menselijke natuur. Het verdwijnen van de persoonlijke biecht is hiervan een verderfelijke vrucht.

De Kerk wordt ondermijnd door een valse oecumene die erop gericht is een samensmelting te bewerken van alle christelijke kerken, waaronder de Rooms-Katholieke Kerk.

De werkelijkheid van de sacramenten wordt ondergraven door aan de sacramenten een louter symbolische betekenis te geven. Vooral de Eucharistie – bron en hoogtepunt van het kerkelijk leven – wordt zwaar getroffen. Het aspect van het Avondmaal wordt hoog aangeprezen en het offerkarakter geminimaliseerd.

Het fundament van de eenheid – het charisma van Petrus, het pausschap – wordt aangevallen door een constante oppositie en tegenwerking tegen de paus.

De kerkelijke vrijmetselarij is in haar opzet al ver gevorderd.

Wordt vervolgd …