Omdat dus de heiligheid van God en de heelheid van de mensen zo nauw met elkaar verbonden zijn, zouden beiden worden geschonden en beschadigd, wanneer deze eredienst zou worden verstoord. Omdat daarom absoluut moest worden vermeden dat de Eucharistie en de heilige Communie voorwerp en speelbal zouden worden van de protestacties en demonstraties die in zo’n brede kring zijn aangekondigd, hebben wij ons helaas genoodzaakt gezien om dit meest kostbare en heilige sacrament dat aan de Kerk is toevertrouwd vanmorgen niet uit te reiken. Juist omdat we begrip hebben voor de gevoelens van pijn en verdriet, verwarring en boosheid die bij velen van u de afgelopen dagen gerezen zijn, juist daarom vragen we u de helende werking van deze viering van het transcendente heilsmysterie van God niet te verstoren. Dan kan, ondanks de pijnlijke voorgeschiedenis, juist ook deze Eucharistieviering bijdragen aan het helen van wonden, aan meer onderling begrip en respect, aan wederzijdse verzoening en verbroedering, zodat wij allen na afloop, ondanks alles, kunnen zeggen, met de woorden van de apostel Petrus zo dadelijk in het Evangelie: “Meester, het was goed dat wij hier waren; het is goed dat wij hier zijn .”

Keren we ons dan nu tot God, wiens liefde uitgaat naar ieder mensenkind. In zoverre wij tekort zijn geschoten in wat van ons als christenen mag worden verwacht, beginnen we met de schuldbelijdenis en keren we ons tot God om de heilige Eucharistie waardig en goed te kunnen vieren.

Wordt vervolgd …

VOORWOORD

Broeders en zusters, van harte welkom in deze Eucharistieviering op de tweede zondag van de veertigdagentijd. Zoals Jezus en zijn leerlingen een berg beklommen, in het evangelieverhaal dat we gaan horen, om de drukte van de wereld achter zich te laten en zich te plaatsen in Gods aanwezigheid en vrede, zo zijn ook wij hier bijeen in deze gewijde ruimte, waar we biddend voor God treden, om vrede te mogen vinden, te midden van de beroering waarin we ons soms bevinden. In die aanwezigheid van de eeuwige God beseffen we onze kleinheid als vergankelijke, onvolkomen schepselen en laten we daarom de drukte van onze ego’s even achter bij de deur van deze kathedraal. In sommige godsdiensten drukt men dit uit door zijn schoenen uit te doen alvorens de heilige ruimte van gebed en aanbidding te betreden. Ook al doen we dat hier niet letterlijk, geestelijk wordt dit wel van ons verwacht. In een geest van nederigheid en aanbidding, vrede en verzoening treden wij hier voor God, in het besef uit onszelf onmachtig en onwaardig te zijn om met Hem in verbinding te treden. We hebben geen enkele claim op Hem. Het is veeleer onze Schèpper die recht heeft op ons, op onze dank en eer, op onze dienst en toewijding. Hij is het dan ook die ons als zijn volk hier bijeenbrengt, om in zijn heilige aanwezigheid vrede en eenheid te vinden, met Hem en met elkaar. In Gods transcendente grootheid kunnen onze particuliere conflicten en verdeeldheden, onze tekorten en onvolkomenheden worden geheeld en overstegen, door Jezus Christus onze Middelaar.

Wordt vervolgd …

Protest in Sint-Janskathedraal in Den Bosch

Aanvullend op de eerder verschenen tekst op dit blog over pastoor Buyens, die de communie weigerde aan prins carnaval, wil ik u volgend artikel niet onthouden.

In Katholiek Nieuwsblad van 28 februari 2010 staat een artikel over wat zich voordeed tijdens de Mis van 10 uur in de Sint-Janskathedraal in Den Bosch. Deze werd verstoord nadat enkele tientallen tot honderd protestgangers de kerk rumoerig verlieten tijdens de preek van plebaan Geert Jan van Rossum. Uiteindelijk werd de Mis wel voortgezet.

Bij de Mis waren honderden homo's en sympathisanten aanwezig. Ze droegen roze driehoekjes en een enkel bord uit protest tegen het kerkelijk beleid dat praktiserend homoseksuelen niet te Communie kunnen gaan. Al eerder was aangekondigd dat tijdens de Mis geen communie zou worden uitgereikt. Het bisdom Den Bosch gaf toen aan het te betreuren dat de Eucharistieviering voor protestdoeleinden wordt gebruikt en vroeg om respect voor de katholieke eredienst. 

De tekst van het voorwoord en de preek van plebaan Van Rossum tijdens deze Mis kan u hierna lezen.

Wordt vervolgd …

In deze passen ook de woorden van Jezus : “Haal eerst de balk uit je eigen oog, en pas daarna de splinter uit het oog van de ander.” Wat zoveel wil zeggen als : Kijk eerst eens naar wat je zelf fout deed en doe daar eerst iets aan. Dan zullen de fouten die je bij de ander ziet, wellicht al heel wat kleiner zijn. Je kan er dan ook op een betere – liefdevollere – manier mee omgaan om de ander op die fouten te wijzen. Op die manier zal de ander wellicht ook gemakkelijker zijn eigen fouten kunnen toegeven en daar iets willen aan doen. Want kwaad met kwaad vergelden lokt net de tegenovergestelde reactie op en maakt alles alleen maar erger.

Prins carnaval heeft hier dus een keuze, ook al is hij homo. Ook hij kan de keuze voor het goede maken – ook al is zijn geaardheid dat hij “niet hetero” is. Wat de Kerk in dit geval vraagt is uiteraard niet gemakkelijk. Wat is hier dan de weg die de Kerk voorstelt om in orde te zijn ?  Het biechten van de homoseksuele relatie, want daardoor kan je vergiffenis krijgen. Maar daaruit volgt uiteraard ook een grondige verandering van levenswijze : het beëindigen van de homoseksuele relatie en ervoor kiezen om levenslang alleen (dus zonder partner) te blijven – ook al blijft iemand homoseksueel van geaardheid. Is hij bereid tot een dergelijke ommekeer in levensstijl ? En hij niet alleen … zovele homo’s en lesbiennes met hem. En ook zij zijn niet alleen. Want zijn wij niet allemaal schuldig in de één of andere manier van leven, al gaat het dan niet om een homoseksuele relatie ? Wordt van ons allemaal niet een veranderde levensstijl gevraagd, en zijn wij daartoe bereid ? Hier wordt aan elk van ons gevraagd om naar onze eigen levensstijl te kijken en te zien of het niet ergens anders, beter kan. Daar kan slechts ieder voor zichzelf een antwoord op geven. Maar laten we op zijn minst de moeite doen om al eventjes na te denken hierover. Dat zou al een mooi begin zijn.

En toch kan maar één ding ons hierbij helpen : gebed. Jammer eigenlijk, dat dàt zo vaak vergeten wordt, ja zelfs zo ver mogelijk weggeduwd wordt omdat het “niet in” is, of “niet cool”, of “niet passend bij onze levenswijze”, of “toch wel een beetje raar in de huidige maatschappij”.

Laten we bidden voor vrede in de harten van de mensen, opdat vergeving geven en vergeving vragen opnieuw meer kansen krijgen.

Einde

Ter aanvulling nog volgende commentaar (van de redactie) :

Uiteraard heeft ieder een eigen mening, of het nu over deze kwestie gaat of over andere dingen. Het staat iedereen vrij om te denken wat hij of zij wil.

Een belangrijke vraag in deze kwestie, maar ook daarbuiten, is : wíllen wij nog naar elkaars mening luisteren ? Zijn wij tegenwoordig niet zó op onszelf gericht en overtuigd van eigen gelijk, dat velen al niet eens meer kùnnen (of beter : willen) luisteren naar wat de ander (ja  - ook de Katholieke Kerk) te zeggen heeft ? Dat is wat me opvalt bij velen die negatief reageren op de weigering van pastoor Buyens om aan een homo de communie uit te delen. Het was publiek geweten dat prins carnaval in Reusel homo is en samenleeft met iemand van het zelfde geslacht. Pastoor Buyens wist dat ook, en op basis daarvan – omdat prins carnaval dus een publieke zondaar is – weigerde pastoor Buyens de communie.

Dat de houding van deze priester reactie uitlokt - tot daar aan toe. Waar het hier volgens mij om gaat is : In hoe verre zijn wij nog bereid toe te geven dat wij wel eens fout kunnen zijn ? Is dat niet net de grote kwaal van deze tijd ?

In hoe verre zijn wij tegenover elkaar nog bereid om in ons eigen hart te kijken, onze eigen fouten toe te geven en elkaar te vergeven ? En daaruit volgt uiteraard : als we dat tegenover elkaar willen toegeven en elkaar willen vergeven, in hoeverre zijn we dan ook bereid om die fouten tegenover God toe te geven en aan Hem vergeving te vragen ? Want God vergeeft altijd! Voorwaarde is wel dat wij onze fouten moeten willen toegeven, ook tegenover Hem. Want het heeft geen zin om vergeving te vragen aan God als we elkaar niet willen vergeven. En dat vraagt een inspanning – soms een hele grote inspanning. En dat is nu net wat de Kerk van ons vraagt en zelf wil voorleven. De Katholieke Kerk is een liefdevolle, vergevende Kerk, die open staat voor iedereen, maar dan wordt van ons verwacht dat wij op een bepaalde manier leven, en diezelfde liefde en vergeving willen navolgen en voorleven … en dat is niet altijd gemakkelijk.

Wordt vervolgd …

Ik vind het totaal verkeerd dat de homobeweging of leden daarvan via onze kerk(en) proberen om hun ideeën gemeen goed te laten worden. Het is sowieso een heel heikel punt waarover in de hoogste regionen van de Kerk nog niet het laatste woord is gesproken. Ik wil hier niet op in gaan, want ik wil in deze Onze Heilige Vader in Rome volgen.

Het is dus zeer afkeurenswaardig dat de homobeweging via onze liturgie en dan in het bijzonder via de H. Communie aandacht wil vestigen op hun situatie en dit dan zo opblazen dat onze Kerk weer in diskrediet wordt gebracht.

Als je in het paleis van een koning en / of koningin wordt uitgenodigd, heb je je ook aan het protocol dat daar wordt gehanteerd, te houden. Elke kerk is een paleis van God en God staat boven alle mensen en dus ook boven koningshuizen en politici! In het paleis van God moet je je dus zeker aan Zijn protocol houden. Elke priester is aangesteld als plaatsvervanger van God en heeft als zodanig dan ook de taak om voor een goed verloop te zorgen van hetgeen er in zijn parochiekerk gebeurt en heeft dus het recht en de plicht om in te grijpen als er afwijkende zaken gebeuren, eventueel in overleg met de bisschop in zijn diocees. De priester heeft ook de functie van leraar van Christus en moet bijsturen en eventueel ingrijpen als er niet volgens de regels van onze Kerk wordt gehandeld. Zeker bij de Heiligste momenten van de H. Mis, de Consecratie en de Communie moet hij wijs en bedachtzaam te werk gaan. Deze momenten mogen zeker niet verstoord worden door zaken die helemaal niet met het H. Misoffer hebben te maken!!

Wij, als gelovigen moeten onze priesters daarbij steunen in woord en daad!

Zij hebben het al moeilijk genoeg!

Gods rijke zegen wens ik U,

Jos     

Wordt vervolgd …

De basis van onze samenleving is en blijft het gezin en het lijkt wel of dit steeds minder belangrijk wordt in het mensbeeld van vooral liberalen en socialisten, die steeds meer afwijkende posities gaan aannemen t.o.v. de leer van onze Kerk.        

In de afgelopen eeuw heeft een bewuste scheiding van kerk en staat plaats gevonden. En ik denk dat dit ook terecht is geweest, echter godsdienstvrijheid blijft dan wel uiterst belangrijk en zeker ook het met respect omgaan tussen de diverse religies. Ook de niet-gelovige mensen zullen dit moeten respecteren.

Ik vind dus ook dat deze scheiding van kerk en staat tot gevolg moet hebben dat de politiek of allerlei soorten niet-katholieke en niet-protestante bewegingen GEEN inspraak moeten hebben in het functioneren van onze katholieke en protestantse kerken en zeker niet in de leer van deze kerken.

Deze leer is gegrondvest in onze Heer Jezus Christus, de Zoon van God. En wij katholieken willen de regels volgen van onze Kerk met aan het hoofd Z.H. Paus Benedictus XVI. En deze regels zijn gebaseerd op de Woorden van Jezus en te vinden in de Bijbel en worden ook in de 10 Geboden duidelijk aan ons voorgehouden.

Deze zijn niet aan verandering onderhevig of ouderwets, ze blijven op elke situatie van toepassing en moeten dus ook bij elke nieuwe situatie als leidraad aangehouden worden. Hier kan de politiek of elke andere groepering niet aan tornen. Doen ze dat wel dan zijn ze antikatholiek en / antichristelijk te noemen.   

Wordt vervolgd …

Brunssum, 26 februari 2010

Beste mensen,

Ik heb U een aantal dagen geleden een mailtje gestuurd waarin ik U vroeg om eventueel pastoor Luc Buyens te steunen bij zijn weigering van het geven van de H. Communie tijdens de H. Mis in zijn parochie. Dit gebeuren en het vervolg hebben al meermaals de media gehaald.

Ik heb behoefte om mijn standpunt nader te verklaren.

Ik heb niets tegen homoseksuelen en lesbiennes en ook niet tegen andersdenkenden in ons land of daarbuiten.

De basis van ons katholieke geloof is de liefde tot God en de naastenliefde die wij tot alle mensen van welke soort en / of ras moeten betrachten. Ik wil dan ook niemand kwetsen op wat voor een manier dan ook.

Ik ken pastoor Luc Buyens al vele jaren en ik weet dat hij een zeer integere persoon is en precies volgens de katholieke leer van Rome leeft en handelt. Ik ben er dan ook van overtuigd dat hij er heel goed van te voren heeft over nagedacht voordat hij deze stap heeft genomen.

De homobeweging is de laatste jaren stevig aan de weg aan het timmeren om de mensen op hun moeilijke positie te wijzen en ik vraag me af of hun emancipatie al niet het beoogde resultaat heeft behaald.

Wordt vervolgd …

Pastoor weigert communie

Halfweg februari 2010 komt het bericht in het nieuws dat pastoor Buyens van Reusel (Nederland) de communie heeft geweigerd aan prins carnaval omdat hij homo is. Op dit feit kwam heel wat reactie, positief en negatief, voor en tegen de Katholieke Kerk, voor en tegen priesters en christenen. Uiteraard zetten de media vooral het negatieve nieuws dik in de verf, zoals dat meestal het geval is wanneer het Rooms-Katholieke aangelegenheden betreft.

Dat de Katholieke Kerk en haar standpunten tegenwoordig veel kritiek krijgen, is al langer geweten. Dat er steeds minder christenen zijn die nog effectief elke week – bewust, en niet uit gewoonte - naar de zondagsmis gaan, ook. Dat neemt niet weg dat er nog heel wat mensen zijn die, als gelovige, wél nog achter het standpunt van de Kerk staan. Bekijken we daarom even volgende mail van Jos de Bres uit Brunssum, die ik een tijd geleden ontving. Hij geeft vanuit christelijk standpunt commentaar op de gebeurtenissen in Reusel.

Wordt vervolgd …

Maria is voor katholieken zo'n belangrijk voorbeeld omdat ze heilig heeft geleefd, hoewel ze 'maar' een gewoon mens was. Juist in haar rol van vrouw en moeder geeft ze ons een heel concreet voorbeeld. Door haar ja-woord aan God kan Jezus geboren worden. Voor alle christenen is het daarom een opdracht om, net als Maria, Christus in deze wereld 'geboren' te doen worden. Maria is de gezegende boven alle vrouwen, omdat zij moeder was van Gods Zoon zelf. Het is een hele genade als je dat mag worden en ook in liefde aanvaardt. Het moederschap van Maria behoort tot de mysteries van het christelijk geloof.

Het is niet alleen een meditatief gebed, maar ook een smeekgebed. In het bidden van het Wees Gegroetjes mogen we dan ook onze zorgen en verlangens aan God toevertrouwen. "Heilige Maria, Moeder Gods, bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood. Amen." Als je iets nodig hebt naar wie ga je het eerst? Over het algemeen ga je eerst naar moeder en zij zal het vragen aan vader. Zo vragen wij ook aan Maria of zij onze zorgen en verlangens aan de hemelse Vader wilt voorleggen. Maria is de biddende vrouw in de hemel die voor ons en met ons mee bidt!

Het Weesgegroet is al heel vroeg een belangrijke rol gaan spelen in het gebedsleven van de gelovigen. Het is daarom niet verwonderlijk dat er een belangrijke rol voor is weggelegd in de Rozenkrans.

Al in de 6e eeuw zijn deze teksten - eerst los van elkaar - terechtgekomen in de Romeinse Liturgie, met name als refreinen in het Getijdengebed. De beide teksten zijn voor het eerst samengevoegd in het offerandegezang voor het feest van Maria Boodschap. In deze verkorte vorm is het gebed sinds de 10e eeuw algemeen bekend. Het tweede deel van het Wees Gegroet is ontstaan buiten de liturgie. Van deze smeekbeden zijn er verschillende in omloop geweest. 

Einde

De Nederlandse vertaling die in Nederland gebruikt wordt is :

Wees gegroet, Maria,

vol van genade.

De Heer is met U.

Gij zijt de gezegende onder de vrouwen

en gezegend is Jezus,

de vrucht van uw schoot.

Heilige Maria, Moeder van God,

bid voor ons zondaars,

nu en in het uur van onze dood,

amen.

De Nederlandse vertaling die in Vlaanderen gebruikt wordt is een beetje anders :

Wees gegroet, Maria,

vol van genade.

De Heer is met U.

Gezegend zijt gij boven alle vrouwen

en gezegend is de vrucht

van uw lichaam, Jezus.

Heilige Maria, Moeder Gods,

bid voor ons, arme zondaars,

nu en in het uur van onze dood,

amen.

Bidden tot Maria is voor katholieken een sterke hulp om dichter bij God te komen. In feite bidt men niet tot Maria maar veeleer met Maria. Voor veel mensen is het echter lastig hierin een duidelijk onderscheid te maken.

Wordt vervolgd …

Het Wees gegroet

Bronnen :

www.nl.wikipedia.org

www.delftseommegang.nl

www.sintjosephsite.net

www.rkkerk.nl

Het Wees Gegroet is een gebed gericht aan de Heilige Maagd Maria, de Moeder van Jezus Christus, waarin wij Haar vragen voor ons te bidden. Het “Wees gegroet” zou je in twee aparte delen kunnen splitsen: Het eerste bijbelse deel en het tweede uit traditie voortgekomen deel.

Het eerste deel bestaat uit twee regels uit de bijbel: “Wees gegroet Maria, vol van genade, de Heer is met U.” Zo wordt Maria door de aartsengel Gabriël begroet wanneer hij haar komt boodschappen dat zij zwanger zal worden van de heilige Geest en dat zij een Kind zal baren dat de naam Jezus zal krijgen. (Lc. 1,28-32)

“Gij zijt de gezegende onder de vrouwen en gezegend is Jezus de vrucht van Uw schoot.” Dit zegt Maria haar nicht Elisabeth, wanneer deze bezoek krijgt van Maria. (Lc. 1,42)

Het tweede deel van dit gebed komt voort uit de mooie traditie die de Kerk rijk is. Het gebed spreekt de eerbied uit dat wij voor Maria hebben; Maria als moeder van God. Het drukt ook het vertrouwen in haar moederlijke liefde voor ons allen en in haar krachtige voorspraak uit. Het is ter gelegenheid van het Concilie van Efeze (431) goedgekeurd en aan de Evangelische verzen toegevoegd.

Zo is het gebed ontstaan dat we een Weesgegroet noemen. De huidige vorm dateert uit de 16^de eeuw.

Wordt vervolgd …

"Verlos ons van het kwade"

Met deze woorden horen wij ons te bedenken dat wij nog niet in dat goede gevestigd zijn waar wij geen enkel kwaad meer te verduren zullen hebben.

We vragen God om ons te helpen om het pad van die leugenaar en bedrieger te omzeilen. We vragen dat Hij ons duidelijk het pad laat zien waarop Hij wil dat elk van ons zijn weg vervolgt. We vragen dat we nooit van Gods wil en Zijn weg afdwalen, door de macht van de Heilige Geest die in ons heerst...

Heel wat mensen rondom ons zijn beschadigd door het leven en hebben grote moeite om de bekoring te weerstaan. We vragen God om hen te beschermen, hen nabij te zijn, te omringen  met goede vrienden en hen innerlijke veerkracht te geven, zodat zij het leven aankunnen en de juiste keuzes maken. Wanneer we beseffen hoe het kwaad de mens kapotmaakt, roepen we tot God om verlossing. We zien zoveel ellende, en willen niet zelf de oorzaak zijn van nog meer verdriet. We vragen om verlossing van het kwaad - soms diep in ons geworteld. En verlos ons van de kwade machten, die zo vaak, in onze maatschappij, de agenda lijken te bepalen.

Einde

"Leid ons niet in bekoring"

Hiermee vragen we dat wij niet door een of andere bekoring misleid worden, erin toestemmen of moedeloos toegeven. We moeten onze Hemelse Vader vragen om ons te helpen om elk kwaadaardig iets te herkennen, elke verleiding die we tegenkomen. We hebben hulp nodig om ons op de Vader te kunnen blijven scherp stellen en om het kwaad, waarin we zouden kunnen vervallen, te zien voor wat het werkelijk is: een val die door satan is gezet zodat we tot op zijn niveau zullen worden neergehaald.

We moeten beseffen dat de wereld ons voortdurend uitnodigt om ons EGO te dienen. We moeten dus tegen de stroom in roeien, en steeds weer kiezen voor liefde in plaats van bekrompen egoïsme, voor betrokkenheid in plaats van onverschilligheid. We moeten zuiverheid willen, en geen vervuiling in onze gedachten, onze gesprekken en ons handelen. En alleen lukt ons dat niet... We hebben goddelijke bijstand nodig. We vragen Hem om naast ons te staan, foute wegen te versperren en klare taal te spreken wanneer het dreigt mis te gaan. We vragen dus dat wijzelf en diegenen die ons lief zijn, niet in situaties terechtkomen, die ze niet aankunnen - niet geconfronteerd worden met verzoekingen, waaraan ze nog niet kunnen weerstaan.

Wordt vervolgd …

"Vergeef ons onze schulden zoals wij vergeven aan onze schuldenaren"

Deze regel heeft het over vergeving. Alle personen waarmee we in ons dagelijks leven in contact komen, in sociale omstandigheden of omstandigheden die met zaken te doen hebben, zijn hierin inbegrepen. Als we zelf anderen niet kunnen vergeven, hoe kunnen we dan verwachten dat onze Hemelse vader ons zal vergeven?

Geven wij God genoeg de kans om ons te geven wat we vragen ? Zijn we wrokkig, hebben we ons afgesloten voor God of voor de medemens, dan staan we daar te bidden met gebalde vuisten en kunnen we niet ontvangen. We moeten durven zeggen dat het ons spijt. Met “Vergeef ons onze schulden” geven we toe, dat ook wij schuldig zijn. We mogen een beroep doen op Zijn mildheid of genade.

Wat de volgorde in dit gebed betreft, wijkt Jezus af van het klassieke patroon. Meestal komt de schuldbelijdenis eerst, en pas daarna ga ik God loven. Hier is de volgorde omgekeerd. Wie Hem wil ontmoeten, wordt gemeten naar zijn maatstaf: Wees heilig, want Ik ben heilig.

We moeten niet alleen vergeving vragen voor "mijn" schuld, maar ook voor "onze" schuld, want we hebben het vaak niet beter gedaan dan de anderen. Er zit solidariteit in mijn gebed. Het onrecht is een kluwen van verantwoordelijkheden. Ik heb een aandeel in de zonde van mijn naaste!

Het vervolg van dit gebed toont dat het menens is. "Vergeef ons onze schulden" is een holle uitspraak, wanneer het enkel in eigen voordeel wordt ingeroepen. Of God ons gratie schenkt, hangt af van onze eigen houding. We moeten de deur openen - niet enkel voor Hem, maar ook voor de medemens. Dan pas hebben we geopende handen en kunnen we zelf ook ontvangen. En dat gebeurt ook effectief: niets liever doet Hij dan Zijn kinderen in Zijn armen sluiten! Vergeef ons onze schulden staat nu voor nieuwe kansen. We kunnen loskomen van het verleden en zijn ook bereid om de medemens een nieuwe kans te geven.

Wordt vervolgd …

"Geef ons heden ons dagelijks brood"

Het woordje "heden" betekent "in deze tijd". Daarmee vragen we alles wat we nodig hebben en noemen dat naar het belangrijkste deel, brood. Maar we mogen daarbij het sacrament van de eucharistie niet vergeten, dat voor gelovigen in het huidige leven noodzakelijk is, niet om het tijdelijke, maar om het eeuwige geluk te verkrijgen.

We zouden onze Vader elke dag moeten vragen om in onze behoeften te voorzien, precies zoals Hij ons in Zijn Heilige Woord heeft beloofd. Zijn Woord zegt dat we iets niet hebben, omdat we er niet om vragen.

Jezus moedigt ons aan te bidden voor gewone dagelijkse dingen. Wat de materiële zorgen betreft, wordt ons hier geleerd vandaag te vragen, wat we vandaag nodig hebben. Niet meer, niet minder. Er wordt ons geleerd om van Hem afhankelijk te blijven en Hem te vertrouwen dat dit dagelijks gebed, ook morgen verhoord zal worden. Vader stelt het op prijs dat we ook morgen, en overmorgen, en de dag daarop... nog eens binnenspringen.

Jezus heeft ook gezegd : "Een mens leeft niet van brood alleen". Ons dagelijks brood, slaat dat niet net zo goed op een vriendelijk woord ? Op dat beetje bemoediging om de emotionele tank bij te vullen ? “Brood” mag begrepen worden in de ruime zin van het woord. Het slaat dan niet alleen op materiële dingen, maar ook - en vooral - op onze nood aan vriendschap, liefde en genegenheid.

We zien een Vader die ons zoveel wil geven, en daar mogen we enthousiast om zijn! Hij is nabij en we mogen Hem danken voor zoveel goedheid. We mogen ook vol verwachting uitkijken naar hoe Hij morgen in onze noden zal voorzien.

Wordt vervolgd …

"Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel"

We moeten onze dingen op Zijn manier doen, in plaats van alles alleen maar op onze eigen manier te willen doen om onze eigen verlangens te bevredigen. We vragen Hem dus om  gehoorzaamheid,  zodat Zijn wil in ons en in ons leven mag geschieden.

Heel veel van wat rondom ons gebeurt, is niet door God gewild. Het is het gevolg van wat vrije mensen doen, en vooral nalaten te doen. God respecteert die vrijheid en komt doorgaans niet ongevraagd tussen in de mensenwereld. Wij moeten Hem dus uitnodigen en Hem vragen in te grijpen! Dank zij deze woorden moeten we ons realiseren hoe hoog God de mens waardeert, dat hij Hem de macht geeft om Zijn hand te bewegen - de hand van een Almachtige die met één pennentrek alles naar Zijn wil kon plooien.

We mogen Hem onze wensen kenbaar maken, maar onze ideeën opdringen zou getuigen van verwaandheid. We vragen Hem dus dat Hij het leven in goede banen leidt. We mogen er op vertrouwen dat Hij achter de schermen waar nodig bijstuurt.

Soms duurt het jaren vooraleer we die woorden moeizaam kunnen uitspreken. Maar we willen erkennen dat Hij het bij het rechte eind heeft. Met "Uw wil geschiede" begraven we de strijdbijl en geven we Hem de ruimte om te doen wat goed is, ook al snijdt dit in ons vlees.

Wordt vervolgd …

"Uw rijk kome"

Het Koninkrijk waarnaar Jezus verwijst, is geen naïeve ideale wereld die nooit gerealiseerd zal worden. Neen, Hij getuigt van een werkelijkheid die nu al bestaat en die onze stoutste verwachtingen overtreft.

Jezus geeft te kennen dat onze gebroken wereld plaats zal ruimen voor die ideale wereld, en dat onze vraag die we tot de Vader richten, dit kan bespoedigen. We mogen bidden voor de problemen van vandaag en de onmiddellijke toekomst, voor onze directe omgeving... We vestigen onze aandacht op iets kleins en vragen dat Hij daarin het verschil zal maken, in het besef dat Hij niet alle noden lenigt en niet alle verdriet wegneemt. Maar soms verrast Hij ons, wanneer kleine veranderingen, verbeteringen in ons leven, tot iets veel mooiers kunnen leiden. We kunnen de kracht krijgen om te veranderen en het steeds beter te doen. Zo werken we mee aan een betere wereld.

Rondom ons is er erg veel ellende. We kunnen daar tegen protesteren en God aanwijzen als grote schuldige, of we kunnen kiezen voor het kwade - uit onwetendheid of zwakheid, uit overtuiging of uit pervers verlangen. Daarom leert Jezus ons dit gebed.

Wordt vervolgd …

"Uw naam worde geheiligd"

God is ten diepste goed. Gods naam wordt alleen geheiligd, wanneer we die goedheid ook weerspiegelen in ons taalgebruik, onze levensstijl, onze manier van handelen. God wordt niet geheiligd wanneer Hij wordt genegeerd, of gelijkgeschakeld wordt met andere goden als geld, bezit, hebzucht, macht, reclame, … - blinde en dove creaties van de mens, die wel publiciteit maken voor vrijheid, maar veelal leiden tot een slaafse onderwerping. Op die manier wordt Hij omlaag gehaald.

Omdat God “Onze Vader” is, mogen we wensen dat ook anderen tot dit inzicht komen, dat zij ook Zijn naam zullen heiligen. We bidden dat God gekend zal zijn, zoals Hij is, en dat Hij het respect zal krijgen dat Hem toekomt. We wensen dat het uitspreken van Zijn naam hoop geeft aan hen die het leven niet meer aankunnen, en dat het tegelijk de sterke, arrogante mens, die gewoon is zijn wetten op te leggen en de ander te gebruiken, een toontje lager doet zingen, zodat hij zich dienstverlenend opstelt. Het vraagt van ons wel dat wij onbesproken mensen zijn, die het levend bewijs vormen van Zijn boodschap.

Wordt vervolgd …

“… die in de hemelen zijt”

Met die uitspraak onderscheiden we de Hemelse Vader van onze biologische vader. Het wordt dus een gesprek van een andere orde dan we gewoon zijn. We mogen Hem dan wel aanspreken met "Onze Vader", tegelijk aanvaarden we dat Zijn vaderschap met niets van deze wereld vergelijkbaar is.

Die hemel lijkt een plaats, ver van ons verwijderd en dus moeilijk bereikbaar. Maar Jezus bedoelde die woorden anders. Als we ons hart openen, duiden die woorden niet meer op afstand, maar op nabijheid. Hij is alomtegenwoordig, overal aanwezig, bij alles wat we doen, en Hij is tegelijk bereikbaar.

Vader is nabij voor wie Hem zoekt "in waarheid". Onze houding moet dus oprecht zijn. Zijn we aanmatigend, hautain of bevooroordeeld, dan is die hemel heel ver weg, en laat God zich niet vinden.

Wordt vervolgd …