Reisverslagen over Beloften en Elite z/c van Steeds Vooraan Kontich
06-01-2011
Beste wensen voor 2011
Liefste lezers,
allereerst wil ik jullie allemaal een warm en gelukkig 2011 wensen. Ik hoop met jullie mee dat alle wensen mogen uitkomen en dat elk voornemen omgezet wordt in daadkracht.
Officieel begonnen de ploegtrainingen van SVK vorige zondag (2 januari), maar door de onverantwoorde staat van het wegdek, nl te glad, werden deze wijselijk afgelast.
Toch trokken drie musketiers, onze herboren Jelle Eyselbergs, Geoffrey Geysels -speciaal teruggekeerd uit de Ardennen- en Valentijn, erop uit om de wintergoden te overwinnen. Na een moeilijke start in de volledig dichtgevrozen Rompelei, haalden we direct een mooi tempo. Het ijs begaf zich onder de hitte van onze bulderende motoren en zo konden we onze training op een veilige manier verder zetten.
De koude werd verjaagd door de eerste priemende zonnestraaltjes van het jaar en wanneer Geoffrey eens alle registers open trekt, moeten de andere een manier vinden om eervol het wiel te lossen. Toevallig was dat het moment waarop de twee lek reden en de hartslag van om en bij de 200 bpm terug konden laten zakken.
Na een trage bandenwissel konden we terug vertrekken. Met afgekoelde lichamen was dit alleminst een cadeau, al moet een doorwinterde renner daar tegen bestand zijn. We kwamen na 3u45 ploeteren allemaal heel terug thuis.
De toon voor 2011 is meteen gezet!
Aanstormend weekend staat er wederom een clubtraining op het programma gevolgd door een bezoek aan het BK cyclocross waar we onze eigenste held van 't veld, Ken Smets, naar een mooie ereplaats gaan schreeuwen. Iedereen is welkom!
ik zou jullie graag wat meer informeren over de wielerclub steeds vooraan in relatie tot deze blog vanuit mijn oogpunt. Al jaar en dag gaan we met leden van steeds vooraan op weekends en stages om te trainen en tevens aan de teamspirit te werken. Aangezien we elk jaar met bijna exponentiële stijgingen van het ledenaantal te maken krijgen, samengaand met de professionalisering door de omschakeling naar een vzw-organisatie, is er het idee te komen om een blog op te starten.
De club Steeds Vooraan Kontich bestaat uit een aantal fanatieke gepassioneerde drijfveren waardoor het functioneren van deze wielerploeg mogelijk blijft. Elk uur van de dag staan zij als vrijwilliger (!) klaar om hun renners te helpen. In welke sector is dit nog te vinden? We mogen ons gelukkig prijzen dat wij omringd zijn door zo'n goede mensen. Een welgemeende dank u wel geef ik heel het bestuur van harte en ik weet dat ik hier niet enkel voor mezelf spreek!!
Ruim 10 jaar geleden werd ik (Valentijn Lauwers) lid van Steeds Vooraan. De ploeg kwam toen amper aan 15 leden, maar toch was er een bijzonder familiale sfeer te voelen. Het kalenderjaar bestond uit een vast patroon en de tradities van persvoorstelling, voorjaarsstage, beloften -en elitewedstrijd in de Pierstraat, de organisatie van de Sint-Martinusprijs, aspirantenwedstrijden op 15 augustus en een jaarvergadering werden altijd in ere gehouden.
Bij de aspiranten gingen we op stage naar de Voerstreek en bij de andere categorieën mochten we proeven van de Vlaamse Ardennen met verblijfplaats in Ronse. Elke activiteit was telkens tot in de puntjes geregeld en het was elke keer wekenlang uitkijken tot het volgende programmapunt. Onze voorzitter, Gregorius Van Moer alias de Gore stond altijd paraat met raad en daad. Toch moeten Emiel Arnould, Luc Crauwels, en andere trouwe trawanten die ik bij deze opsomming vergeet, zeker vernoemd worden en in dankbaarheid voor trouw en arbeid voor de ploeg gehuld worden.
Door deze oersterke werkkrachten werd de club elk jaar groter en het vertrek van trainingen werd een ware optocht met meerdere volgwagens en een groot peloton renners. Zonder het te weten groeiden wij van een kleine spruit in de wielerwereld op tot een grote club die voor alle leeftijden een programma kon voorleggen waar ieder talent zijn kunnen kon laten zien.
Ik sprak al over de stages in Ronse waar iedereen zijn ploegmakkers écht leerde kennen. Door de jaren heen werd daar een ijzeren band gesmeed. We leerden hoe we het plezier tot het maximum konden drijven zonder over de schreef te gaan . Deze uiterst vriendschappelijke sfeer leidde ertoe dat we niet alleen in het voorjaar in Ronse gingen trainen, maar dat de leden van Steeds Vooraan hun privé-reizen openstelden voor de ploeggenoten. Iedereen werd meegevraagd en het werd uiteindelijk zo'n ongelooflijk succes dat in 2006 Sven in zijn eerste jaar als lid, speciale weekends organiseerde om de clubsfeer naar ongekende hoogtes te drijven.
Het werd een meesterlijk succes en telkens zakte een vaste kern af naar deze "stages" toegevoegd door ploegmakkers die de groep completeerden. Een vast weekend in Duitsland tijdens de novembermaand ontstond en ondanks dat het om MTB ging, kwam de Gore ons de twee eerste edities volgen met de ploegwagen NB!
In 2008 beleefden we op het drielandenpunt, Burg-Reuland, bij een Antwerpse hoteluitbater een stage uit de boekjes. We werden wederom begeleidt door de Gore met vrouw Agnes en de groep die toen deelnam, kende elkaar door en door. We trainden als beesten, maakten grappen aan de toog en kwamen met een moraal van 200% terug om er thuis weer in te vliegen.
U hoort het al, het waren reizen om nooit te vergeten en nog minder om te missen. De vonk schoot over op andere landen en ook de stage georganiseerd door Bart De Schutter met vader en broer in het Italiaanse Garda, lokte enkele vaste liefhebbers. Ken Smets, Filip Van Tuyn, Lawrence Van De Pontseele en Rambo vergezelden familie De Schutter bij hun reis.
Ze kwamen terug met het absolute summum van gelukzaligheid als echte Sempre's. De vriendschap naast de fiets werd als Sempre Avanti beschreven alluderend naar onze ploegnaam Steeds Vooraan.
Er ontstond tussen die Sempre's een vriendschap op en naast de fiets, het samen afzien op de rand van de kant tijdens de koers, vloeken en sakkeren als we moesten trainen in de regen en lachen, gieren en bulderen als er eentje op de juiste moment wat fratsen uithaalde, was hetgeen volgde de jaren nadien. De naam werd onopgemerkt uitgebreid naar alle leden van de beloften -en elitecategorie en verschillende gezamenlijke activiteiten waarop iedereen werd uitgenodigd, bestegen het programma. Soms werd iemand vergeten, maar met de schalmei van de glimlach werden die plooien gladgestreken.
Onbevangen draait de essentie nog steeds rond onze gezamenlijke liefde voor de fiets, ons koerspaardje. Alle neuzen in dezelfde richting en trappen zonder omkijken, zonder vragen te stellen en met het verstand op nul! Zonder één hapering in die vaste ketting wil ik afsluiten met een wijze zin gesproken door een Sempre van het eerste uur:
"Nergens is er zo'n perfecte symbiose van het menselijk bestaan als de glimlach van een echte Sempre-Avantiaan. Amitié, charité, unité et égalité!"
Onthoud het goed, want dat is het recept van de goede verstandhouding!
Al deze prachtige gebeurtenissen zoals we onlangs nog mochten meemaken tijdens het weekend in Hochsauerland, de fietsvakantie aan Lago di Garda en de prachtige inlandse tochten over onze eigen Kempense zandgronden zou ik allemaal willen omzetten in schriftelijke taal. Al wie zich geroepen voelt om over onze renners een verslag te schrijven over training, wedstrijd of zotte nevenactiviteit, geef ik de toelating om het op deze blog te publiceren. Daarmee veralgemeen ik de naam van deze internetpagina, maar geef ik wel de mogelijkheid om deze blog tijdens de minder drukke wintermaanden actief te houden zodat we jullie (lezers), nog elke week kunnen verwennen met nieuws heet van de naald!
Om u kandidaat te stellen als co-auteur, contacteer daarvoor het gastenboek, de pagina "e-mail mij" of de link naar het e-mailadres van een van de huidige schrijvers om toegang te krijgen tot login van deze site.
Tot de volgende,
Valentijn
"Legt de winter een wit tapijt, dan verdwijnt de huisstofmijt"
Beste sympatisanten, Diep verscholen in de bossen van het Hochsauerland, Duitsland trekt Sempre Avanti zich terug om het voorbije seizoen te evalueren en de riem er even af te gooien. Vermits internet nog niet tot hier is doorgedrongen konden wij u niet kort op de bal op de hoogte houden.
Hierna het volledige verslag :
MTB weekend Hochsauerland 12 november - 15 november 2010
Total verrückt ! Niets is minder waar, ondanks onheilspellende berichten (dreigend onweer en sneeuwval) werd dit weekend een voltreffer van formaat.
Vrijdag 8u installeren we ons in de auto voor een ritje van 3u en half naar Centerparcs Hochsauerland. Iets over halverwege stoppen we bij de bakker, waar we na jaren al als vaste klanten hartelijk worden onthaald mit Brötchen und Kaffee.
Na de administratieve formaliteiten bij de aankomst in het park reppen we ons om zo snel mogelijk onze modderbikes te bestijgen. We rijden een ritje van 2 uur door de prachtige omgeving dat vlekkeloos verloopt een salto van Valentino niet in acht genomen. Regelmatig worden we verrast door opgeschrokken reeën en ander wild waardoor onze maag alweer begint te knorren dus keren we bij valavond voldaan en doorweekt terug. Na het diner en platte rust zoeken we andere oorden op. De lokroep van Disko Alpenrausch, die wij tijdens het seizoen maar moeilijk kunnen weerstaan, klinkt nu luider dan ooit en we werpen ons dan ook in de feestelijke nacht.
Zaterdag is het al vroeg dag want we worden uitgenodigd door Centerparcs aan het ontbijtbuffet in de Market Dome. We doen ons tegoed aan alles waarvan u zou likkebaarden. Na dit Bourgondisch festijn doen we nog even een dutje alvorens in de plensende regen de training aan te vatten. Vermits ik me steeds minder kan meten met de jonge leeuwen, spits ik me toe op het downhillwerk en bij snelheden van tsjastig per ure over verwaterde slijkwegen heb ik maar weinig concurrentie. Op een gegeven moment springt een ree uit het bos voor mijn wielen. Ik waan me The Deer Hunter. Het angstzweet van het dier prikkelt mijn reukorgaan en als ik nader tot op enkele centimeters van het achterste van mijn prooi, zit er voor de ree, die door de bomen het bos niet meer ziet, niets anders op dan het hazepad te kiezen, richting veiligheid ver weg van losgeslagen mountainbikers. Tegen het vallen van de duisternis rijden we terug en dineren in het plaatselijke italiaanse restaurant. Vermits je op 1 been niet kunt staan trekken we savonds terug naar de danstempel.
Zondag lacht de dag en vooral een stralend zonnetje ons toe. We zoeken en vinden het spectaculaire parcours van vorig jaar. Downhill langs single tracks, over boomwortels, kolkende beekjes en rotsblokken, je ware waaghalzerij. Zelfs Filip Meirhaeghe zou hier op zijn moeder roepen. We genieten met volle teugen, worden 1 met de natuur en zijn vertederd als een peleton reeën onze weg kruist. Magnifico, hiervoor maak je de verre verplaatsing ! We krijgen er maar niet genoeg van en halen de lichtjes boven om in het donker veilig thuis te geraken.
Deze dag sluiten we af met een partijtje bowling op kosten van de zaak. Er lijkt maar geen einde te komen aan dit fantastische weekend. Is dit de voorbode van meer ballenspel ? Na het bowlen grote commotie alom. De nagelnieuwe schoenen van Ponzie zijn verdwenen uit het schoenenrek. Enig speurwerk later blijkt dat een corpulente Noorderbuur zich met zijn zweetvoeten in Ponzies schoenen heeft gemurwd. Die mensen zijn echt voor niks verlegen. Vermits onze stamkroeg op zondag gesloten is, lopen we in eerste instantie een beetje doelloos rond. We besluiten om het gezellig te maken in de bungalow met een shotje Amaretto bij het knetterende haardvuur. Plots gaat de telefoon .. Wat dan volgt is niet voor publicatie vatbaar.
Maandag zoeken we onze vuile was bij elkaar moeder de vrouw zal ons graag zien komen - en draaien enkele ererondjes in de Rapid River van het tropisch zwemparadijs. Savonds na een positieve evaluatie van onze uitstap cruisen we naar huis. In de wagen vallen de oogjes toe en de snaveltjes dicht.
De laatste voorbereidingen voor het langverwachte vertrek richting Hochsauerland worden getroffen. Alle elementen om er een zware MTB-stage van te maken zijn dit jaar ook de volle 100% aanwezig. Met vandaag ter plaatse de eerste sneeuwvlokken van november 2010, een windkracht van 6 beaufort, en temperaturen rond het nulpunt, dient zich een echte winterse stage zich aan.
Morgen (vrijdag) vertrekken we om 8u 's morgens om via een stop in de plaatselijke winkel, rond de meridiem aan te komen in centerparcs Medebach. Tegen 14u staat de eerste training gepland. Aangezien de zonsondergang zich deze tijd van het jaar rond 17u al aandient, is er afgesproken om verlichting op de fietsen te installeren. Veiligheid voor alles!
Na de avondspits melden nog andere SVK'rs zich aan om in één van de aanpalende bungalows hun nestje te installeren. 's Avonds staat er al een geweldig verjaardagsfeest gepland in hét danscafe bij uitstek, de wereldberoemde Alpenrausch. Er wordt een speciale verassing voorzien voor alle personen die in november voor het eerst het licht hebben gezien.
Vorige week vervulde ik mijn schriftelijke belofte door op zoek te gaan naar Wifi-netwerken in Duitsland. Ik vond er eentje waardoor ik u kan beloven dat er elke avond een pittig verslag van de afgelopen 24u op deze blog zal verschijnen.
Ik probeer ook ineens foto's online te zetten zodat jullie digitaal kunnen meegenieten van alle geweldige avonturen.
Geslaagde dropping als laatste activiteit voor MTB-stage
Beste lezers,
nog amper één weekend staat tussen vandaag en het vertrek naar Centerparcs Hochsauerland. De afgelopen weken heeft Rambo jullie al goed opgewarmd met enkele mooie verslagen van de voorbije jaren. Dat heeft ervoor gezorgd dat er nog een bungalow is afgehuurd door enkele renners en rensters van onze club. Hoe we hier precies mee zullen omgaan, zal ter plaatse beslist worden.
De meesten hebben hun rust afgesloten en de trainingen terug opgevat. Vorig jaar hebben we de traditie ingeluid om het echte winterseizoen in te zetten met een dropping-weekend. Het start vanuit het clublokaal waar we met de camionette naar een onbekende plaats gebracht worden en in verschillende groepen op een andere plaats worden afgezet. Bijgevolg krijgen we een een rebus waaruit een tip volgt om op een volgend punt een andere tip te krijgen om de kortste weg naar Kontich te kunnen vinden.
Vorig jaar werden we ergens in Bornem - Hingene gedropt wat goed was voor +/- 25km wandelplezier door het Scheldeland. In deze regio passeren veel fietsroutes waardoor bijna iedereen de kortste weg naar het clublokaal vond. Deze keer was het echter anders.
We zijn met 14 moedigen om aan de tocht te beginnen, verdeeld in 3 groepen. Groep 1 heeft met Rambo een goede navigator aan boord waardoor zij al meteen georiënteerd zijn en te weten komen dat ze in de buurt van Zemst zijn. Niet goed wetende waarheen ze moeten gaan, wordt groep 2 achtergelaten. Of het pure toeval was of gedirigeerde kennis leggen zij een feilloos parcours af richting tussenpunt 1. Groep 3 heeft nog maar net een goed tempo gevonden in de Gijsbeekstraat en groep 2 meldt zich al aan bij de plaats naar waar de rebus leidde. De rebus was als volgt: Prent van een schoen, wagemaeckerstraat 9, watertoren en een tekening van 2 kleine mannekes. Elke groep haalde het nodige intellect naar boven om tot de oplossing, "Schoenmaker blijft bij je leest", te komen. (Gemeente) Leest was dus de doorslaggevende onderliggende tip.
Elke groep had de nodige moeite om onze verstopte ploegleiders te vinden en wanneer de huisnummer van het desbetreffende adres nog spoorloos blijkt, wordt het een lange zoektocht. De nacht valt en de groepen melden zich dan toch allemaal rond het wisselpunt van dag naar dag elkaar op relatief korte afstand gevolgd. We krijgen een hartelijk onthaal en een topografische kaart bij onze ontvangers. Met de titel van Johan Bruyneel zijn boek, "Alleen winnen telt" indachtig, zetten we onze tocht verder. Iedere groep weet dat de anderen niet ver af zijn en elke fout zou hard worden afgestraft. Hierdoor wordt een fenomenaal tempo tussen 6 en 7 km/h ontwikkeld.
Groep 2 gaat ten onder aan de druk en maakt een verkeerde keuze waardoor zij de koppositie moeten afgeven aan groep 1 en zelfs rode lantaarn worden. Nu wordt maar eens te meer duidelijk dat kaartlezen een niet onbelangrijke kunde is om deze tocht succesvol tot een goed einde te brengen.
De blauwe bruggen in Rumst worden door de eersten gepasseerd en de begeleiding meet grote verschillen op. De posities liggen vast en met voor onze dappere renners en rensters bekend trainingsgebied voor de boeg, zijn grote fouten uit te sluiten.
Natuurlijk liggen de laatste loodjes ook nog in de weg en die zorgen ervoor dat het laatste greintje karakter naar boven moet worden getankt om die laatste km's te overbruggen.
Groep 3 komt als eerste aan in club lokale en kunnen zich tegoed doen aan de overheerlijke pannenkoeken van chef Willy. Met een achterstand van 50 minuten bereikt groep 1 ook het warme clubnestje na gezamelijk het grootst aantal km's afgehaspeld te hebben, chapeau! Groep 2 waren in 2 gesplitst omdat het tempo te verschillend lag. Merkwaardig genoeg kwamen rustige wandelaars Dave en Yannick na een bezoek aan een fuif nog eerder binnen als de kern van hun groep. De laatsten kwamen moe en terecht voldaan 1u40min na de eersten binnen.
Enkelingen teren blijkbaar nog op de form van het seizoenseinde en reden nog een finale in danscafé Copacabana te Waarloos. De anderen kropen al wat vroeger onder de wol.
Gelukkig mochten we de klok vannacht 1 uurtje terugdraaien waardoor we toch een redelijke nachtrust hadden. In de voormiddag gingen we "zwemmen" in het zwembad van Lier gevolgd door een terrasje op het Zimmerplein met een sterke zon die waarschijnlijk voor de laatste nazomer van 2010 zorgde. Ook zagen we Zdenek Stybar op het scherm zijn 8e wedstrijd van het jonge veldritseizoen winnen in het Fortuin te Kontich. Als afsluiter van het weekend stonden er nog 2 spelletjes lazershooting op het programma.
We verdeelden ons in een rood en geel team om het achtereenvolgens tegen elkaar op te nemen in nagebootst indoor oorlogsgebied. De blauwe ploeg vond de beste schuilplaatsen en schoot de anderen het meest raak. Mad Maxx alias Viking Valentino won individueel de beide spelletjes telkens op de hielen gevolgd door 007 alias Gerrit en X-Ray ofwel D-VDB.
Met het MTB-weekend in aantocht en een sfeer die opperbest is, kan het niet meer mislopen. Ik zoek nog uit hoe en of ik de dagverslagen van het Duitse avontuur daar dagelijks op de blog zal kunnen posten om jullie optimaal op de hoogte te houden.
Het wegseizoen zit erop en onze Mtb's worden in orde gebracht voor onze eerstvolgende stage in Hochsauerland op 12 november 2010. De vaste kern Valentijn Lauwers, Bart De Schutter, Filip Van Tuyn en Rambo wordt dit jaar aangevuld met Annelies Dom en Kevin Claessens. Zij zullen aan den lijve ondervinden welke heroïsche overlevingstochten wij jaarlijks in het verre Deutschland ondergaan.
Als voorproevertje hierbij een verslagje van vorig jaar :
Nauwelijks gerecupereerd van de nachtelijke dropping vertrekken 5 Steeds Vooraners op Mtb-stage naar Centerparcs Hochsauerland in Duitsland.
Om s'middags een eerste training te kunnen afwerken starten de motoren al om 7u30. Even krijgen we onderweg vanuit wagen 2 de melding dat zij net het bord 'Warschau' gepasseerd zijn. We weten van wie deze informatie komt en hoeven ons dus geen zorgen te maken.
Na een vlotte reis en een blitzbezoek aan de supermarkt om de voorraadkasten te vullen, springen we om 15u op de fiets voor wat een memorabele rit zal worden. Om zoveel mogelijk off-road te rijden verlaten we geregeld de bewegwijzerde routes en moeten zo als eens over prikkeldraad kruipen op de vlucht voor een verbaasde koe of boze boer. Bij het vallen van de avond besluiten we om toch nog even verder te trainen, doch in de bossen overvalt de duisternis ons. Dit noodzaakt ons om de best berijdbare weg te volgen zonder dat we enig idee hebben van waar we ons bevinden. Wanneer we in de verte dan toch licht zien gaan we hierop af.
De eigenaar van een klein café, verbaasd om 5 met modder besmeurde renners te zien, vertelt ons dat we op 20 ! km van het park zijn. We zitten dus compleet uit de richting. Geen steek voor de ogen ziende volgen we de asfaltweg. Deze baan tussen Kûstelberg en Medebach heeft een hellingsgraad van 9% in dalende richting. Bij klaarlichte dag haal je hier op de mtb met gemak 80 km per uur. De duisternis belet ons niet om vol door te gaan. De ploegmakkers verdwijnen uit mijn gezichtsveld. Wetende dat zij slechts enkele meters voor mij uitrijden, hoop ik dat geen van hen aan de remmen komt, want dat zou een doodsmak tot gevolg hebben. Telkens een wagen uit de tegenovergestelde richting passeert, worden we verblind door de grootlichten. In het donker kan ik me alleen fixeren op de witte onderbroken middenstreep. Verder zie ik niets. Desondanks blijkt achteraf dat de sneldheidsmeter toch 61 per uur heeft aangewezen in de gitzwarte nacht. Ik besef dat we onverantwoord bezig zijn, maar de adrenaline pompt door de aderen. Heelhuids bereiken we de bungalow en na een verkwikkende douche + heerlijke pasta kruipen we om 21u onder de wol. De lokroep van het feestgedruis die weerklinkt vanuit de Alpenrausch kunnen wij als profi's weerstaan.
Ondanks de onheilspellende weerberichten trekken we zaterdag onze Steeds Vooraan tenue aan en starten voor wat een monsteretappe wordt van 100 km in a-po-ca-lyp-tische weersomstandigheden. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, maar het is al 2 uur donker vooraleer we het park terug bereiken. De passie voor de fiets haalt het van het gezond verstand. Afgepeigerd en na een heerlijk diner van onze chefs de cuisine - er schuilt verborgen talent bij onze renners - doven de lichten om 21u30 en dromen van dominantie in het clubkampioenschap.
Zondag, ook vandaag staan de hemelsluizen wagenwijd open, verkennen we een nieuw parcours. Met meerdere single tracks, te doorwaden riviertjes en spectaculaire afdalingen blijkt het een voltreffer. Deze rit heeft alle intrinsieke eigenschappen om een klassieker te worden. We onthouden de achterwaartse salto van Valentijn die zich alzo tot decoratie maakte van een kerstboom, Rambo die zich vastreed in een riviertje en er dan maar bij ging liggen, Bart die in hetzelfde watertje pootje baadde en de acrobatie van Filip en Pons. Doornat, grijs en leeggereden bereiken we een rit van 5uur het park. S'avonds volgt de ontspanning met een partijtje bowling. Dat het vet van de soep was, werd duidelijk wanneer teveel ballen in de goot belanden.
Onze laatste dag laten we de fiets om praktische redenen aan de kant en vangen aan met een matchke voetbal. Het is al snel duidelijk dat de meesten onder ons een voetbalverleden hebben en dat menig caféploeg het niet onder de markt zou hebben met de dribbelende Steeds Vooraners. Goed bezweet zakken we af naar de Aqua Dome waar we elkaar trachten te overtroeven om zolang mogelijk in een ijskoud bad te blijven zitten (7°C). Valentijn krijgt vandaag de naam Viking toegewezen. S'avonds, om onze schitterende stage af te sluiten, dineren we in een Italiaans restaurantje.
Het was een stage om niet snel te vergeten ... en bis nächstes Jahr
Hoofdrolspelers : Seppe Kopecky - Van de Pontseele Lawrence - Preben Van Tulder - Fred Libert - Bart De Schutter - Rambo- Begeleiding: Gore - Agnes - Luc Crauwels - Leo en Lisette
Door onvoorziene ? renovatiewerken in Centerparcs Gunderath moesten we uitwijken naar een andere locatie om onze stage te houden. We konden terecht in het 5-sterren luxe-resort van Centerparcs Hochsauerland te Medebach in de nabijheid van Winterberg.
Dat het hier kan winteren ondervonden we onderweg al. Pakken geruimde sneeuw langs de kant van de weg. Omstreeks 12u30 arriveerden we ter plekke. Terwijl de renners zich onmiddellijk in trainingsplunje staken zorgden de begeleiders voor het middagmaal. Om 14u vertrokken we voor een eerste training op Duits grondgebied. Revelatie van de eerste rit was Seppe, die de beloften en elite het nakijken gaf. S'avonds na een heerlijk diner zetten we de poriên en de ogen open in de sauna.
Samstag :
Op het programma een 60km lange tocht door berg en dal. Na enkele keren verkeerd gereden te zijn en toen ook nog eens bleek dat we de uitgestippelde route in tegenovergestelde richting aan het rijden waren, waardoor we onze bevoorrading misten, besloten we na 67 km de kortste weg naar het park te zoeken. De tocht werd afgesloten met een bliksemsnelle afdaling waar volgens sommigen snelheden tot 80 per uur werden gehaald. Na alweer een 5 gangen menu belandden we s'avonds in disco The Fox om het melkzuur uit de benen te dansen. Groot was ook onze verbazing er Bjarne Riis aan te treffen. Hij bleek op zoek naar jong talent. Hij wilde Van Tulder onder contract leggen, doch we konden Preben overtuigen nog enkele jaren te rijpen onder de vleugels van Gore.
Sonntag :
Alweer 70 km gepland. Een miezerige regen kon de pret niet bederven. Op 5 verschillende plaatsen werden we door Gore en Leo overstelpt met warme thee, snickers en andere snelle suikers. Vooral spektakel in de spekgladde afdaling van Kustelberg naar Titmaringhausen. Na 50 km hielden de knechten het drijfnat voor bekeken. De kopmannen Preben Pidpa en Rambo snorden rustig verder wetende dat Gore en co hen in Referinghausen alweer stonden op te wachten. De dag werd besloten met een gezellige disco bowling.
Monntag :
s'nachts bleek er een pak sneeuw te zijn gevallen. Vermits de bungalows om 11u ontruimd moesten zijn, werd er niet meer gebiked. We maakten wel een prachtige boswandeling door het besneeuwde landschap, zonder Preben weliswaar, die de zware trainingsinspanningen moest bekopen en zich niet lekker voelde.
Alvorens de terugreis aan te vatten, namen we nog een verfrissende duik in het subtropisch zwembad.
Voor iedereen was het een tot in de puntjes verzorgde stage met veel sfeer en groepsgevoel
Vandaag lieten de weergoden ons in de steek. Een druilerige regen hield de oude garde binnen. De jonge leeuwen lieten zich niet afschrikken en trotseerden het hondenweer. Benjamin, Jonas en Valentijn keerden 3u later onherkenbaar terug.
Vermits zij maandag weer op de schoolbanken werden verwacht, keerden zij na de maaltijd huiswaarts (nog 6). Gekneusde Fred besloot dan ook maar naar huis te rijden (nog 5). S'nachts werd ook Nico ziek. Gore en Agnes offerden zich op en brachten de zieke naar huis (nog 2). Kenny en ik reden maandag nog via Cochem en deden ons tegoed aan heerlijk Moezelwijnen bij boer Servaty.
Voor iedereen was het een schitterend weekend. Er zal in 2007 rekening moeten gehouden worden met Steeds Vooraan. Aan het bestuur Vielen Dank en aan de rest Auf Wiedersehen in Gunderath.
Appèl voor het ontbijt in de bungalow van Gore en Agnes. Aan een rijkelijk gevulde tafel versterken wij de innerlijke mens alvorens de training aan te vatten.
10u - Onmiddellijk na vertrek van de tweede etappe komt Fred ten val tijdens een spectaculaire afdaling over boomwortels. Hij zou de rest van de rit moeten aanklampen. Gore zorgt op 5 verschillende plaatsen voor bevoorrading zodat we eens te meer niks tekort komen. Alleen de supportersbus moet verkeerd gereden zijn, want die waren nergens te bespeuren. Uit deze etappe onthouden we vooral het verbazende gemak waarmee junior Valentino Rasmussen de hellingen bestormde en het ganse belofte en elite team het nakijken gaf. Na een verkwikkende douche annex spaghettimaaltijd werd er besloten een partijtje mini-golf te spelen. Al snel vliegen de golfballen in het rond en onpopt Gerrit zich tot sluipschutter door onverwachts de zege weg te kapen. S'avonds doen we ons tegoed aan Mexicaanse gerechten. Die zouden de voorbode worden van het verhaaltje van de tien kleine negers. S'nachts wordt Gerrit ziek en reproduceert de inhoud van zijn maag met de nodige oerklanken. Hij verlaat ons s'morgens (nog 9). Na de golf nemen we een verfrissende duik in het subtropisch zwembad. De dames zullen het geweten hebben want geen van hen is nog veilig voor de op hol geslagen hormonen van de rode armada. Vooral Van Sweefelt doet zijn reputatie alle eer aan en versierde een date met de badmeesteres. Enkele halve liters Becks Bier in de Pub besluiten deze mooie dag.
Binnenkort;, van 12 tot en met 16 november 2010 gaan we op Moutainbikestage in Hochsauerland (Duitsland), waar we ook de voorbije jaren vertoefden. Om jullie al eens te laten proeven van de sfeer post ik de komende weken enkele verslagen van de voorbije stages. Deelnemers aan komende stage zijn Bart De Schutter, Valentino Lauwers, Kevin Claessens, Flip van Tuyn, Annelies Dom en Rambo. Naast hard labeur in die deutsche Walder staat er ook vertier op het programma in de ons welbekende Alpenrausch.
Gunderath 17 tot en met 20 november 2006
Of het verhaal van de tien kleine negers
In navolging van het CSC-team van Bjarne Riis ging Steeds-Vooraan op stage naar Centerparcs Gunderath, een lieflijk dorpje op zo'n 20 km van Gerolstein in de Duitse Eifel. Een ideale manier om de ploeggeest te bevorderen.
De eerste lichting van de rood-witte garde uit Kontich arriveerde iets na de middag. Om 14u al sprongen zij op hun Mtb. Een eerste verkenning van de omloop van 22km maakte al snel duidelijk dat fysiek en vooral een goede techniek onontbeerlijk zouden zijn. Tijdens de eerste etappe bleek dat bij sommigen het materiaal niet helemaal in orde was. Zo moest Jonas 4 km te voet gaan na een scheur in de buitenband. Verder leek downhill niet weggelegd voor Kenny van Sweefelt. Hij stapte af en wandelde verder telkens de weg naar beneden helde. Na 2u30 genieten keerden we terug naar onze bungalow waar ondertussen Gore, Agnes, Nico en Gerrit Claessens en Fred Libert gearriveerd waren. Na het avondeten werd er een partijtje gebowld. We zijn nog steeds onder de indruk van de 'power' waarmee Fred de bowlingballen wegkeilde en de ene strike na de andere scoorde. Zijn bruut geweld verklaart mogelijk de ontelbare keren dat hij dit seizoen materiaalpech had.
de laatste rit was officieel al gereden, maar voor ons stond de 10e etappe nog te wachten. Om 17h55 ging ons vliegtuig normaal de lucht in, maar door de late check-in tijden van de laatste mensen die op hun beurt nog eens niet in orde waren met hun papieren, kregen we al af te rekenen met een uur vertraging. We waren toen nog niet vertrokken! Net zoals de heenreis moesten we 9uur in de vlieger zitten. Het werd ons zo aangenaam mogelijk gemaakt door Air France, want we kregen alles wat ons hartje maar bezielde, 2 maaltijden en drinken à volonté.
Iedereen had het naar zijn zin, sommigen konden toch even de ogen toeknijpen en zichzelf wat rust gunnen, anderen deden een poging, maar mislukten hierin. Om 7u50 landde het vliegtuig in Paris Orly en na een kwartiertje wachten konden we van het vliegtuig.
Ken en Valentijn gingen direct zoeken naar een taxi (-bedrijf) om ons plus bagage naar Paris Gare du Nord te vervoeren, maar niets te vinden. De moed zakte ons in de schoenen, want het halen van onze Thalys om 10u25 zal nu heel nipt worden! Uiteindelijk konden we iets na 9u een bus nemen die ons naar een station bracht en we met een keertje overstappen op onze tijdelijke bestemming zou krijgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan met 6 fietskoffers, 5 wieldozen en bagage van 8 personen voor 2 weken koers!
De miserie begon al in de eerste bus waar we alles in een mum van tijd ingeladen moesten krijgen. Gelukkig was er veel plaats en lukte dit vrij aardig. Aan het stationsloket kochten we 8 ticketjes en vroeg vooral Yannick wat meer info. We moesten op spoor 2 wachten en een eerste keer overstappen in Saint Mary de Notre Dame. Eigenlijk was de eerste trein op spoor 1 zodat we deze niet haalden. Achteraf zal die grap ons nog veel geld kosten.
De trein kwam eraan en we kregen 30 seconden tijd om alles in te laden. Gelukkig blokkeerde Sam de deur, want we hadden echt meer tijd nodig. Het uitladen ging goed, dan trappen op en trappen af, aan mensen vragen waarheen we moeten en dan overleggen of zij te vertrouwen zijn en beslissen in welke richting we gaan.
Gelukkig altijd de goede keuzes genomen en na lang gesleur met de valiezen aangekomen in het vertrekstation van de Thalys. We waren wel een (dik) uur te laat, zodat onze tickets niet meer geldig waren. Blijkbaar mochten we maar tot 1u na het vertrek van de gemiste trein onze tickets omruilen voor nieuwe zonder bij te betalen, wij waren 1u07 te laat!! Terug nieuwe tickets kopen zou ons een bom geld kosten, maar eigenlijk was er geen andere optie. Iemand die van bij ons naar Parijs rijdt heeft toch 4 uur nodig als hij direct kan vertrekken, dan nog de terugreis en alles en iedereen meekrijgen, onbegonnen werk om dat nog allemaal geregeld te krijgen.
Dat hadden we toen dus ook begrepen en om 14u25 konden we instappen op voorwaarde dat we per persoon nog 58 op zouden leggen. Al bij al betaalden we nog met plezier en met snelheden die flirten met de 300km/h kwamen we aan om 16u20 in Antwerpen Centraal waar we opgewacht werden door het zogenoemde thuisfront.
Iedereen kon moe maar voldaan terugkeren om snel in dat bedje te belanden.
Voor Bart, Ken, Jos en Luc stond er vandaag al terug een nieuwe werkdag voor de deur. Chapeau en oneindig veel respect voor deze doorbijters!
We hebben ook plechtig besloten om een soort dia-avond te plannen in ons clublokaal (Rompelei in Kontich). Zo kunnen deze beknopte teksten wat verder uit de doeken gedaan worden door veelvuldige anekdotes en fenomenale belevenissen die daar de gewone gang van zaken zijn en voor ons het summum van fantasie betekenen.
Als iedereen bekomen is van deze reis, gaan we een gepaste datum uitkiezen.
Ik laat jullie zeker op tijd iets weten!!
Bij het aflsluiten van deze dag hebben we ook besloten om nog een "dia-avond" te plannen
Gisteren was er dus nog de tijdrit. 12km vlammen met het hol open op de plaatselijke ronde van de ochtendetappe. Nick moest als eerste van de ploeg starten gevolgd door Yannick, Sam en Bart vlak na elkaar. Dan kwam Ken om zijn plaats veilig te stellen en Valentijn nog een half uurtje later.
Het parcours bestond uit een lange rechte startbaan tussen de huizen waar de wind op kop goed te voelen was. Dan wat bochten, rotondes en snelheidsbrekers allemaal met wind op kop en steeds hellend gevolgd door de afdaling met wind mee en een lange aankomstbaan die parallel loopt aan de vertrekbaan.
Zoals eerder vermeld was het voor ons niet meer de bedoeling helemaal pleuris te rijden voor ons klassement, want dat lag rondom ons al vast. Iedereen deed zijn best, enkelingen slaagden er toch nog in om een verkeerde afslag te nemen aan een rond punt, ed. De tijden lagen rond de middenmoot met Valentijn als 29e, Sam die verast als 46e, Bart 49e, Nick 58e, Yannick 62e en uitslag van Ken weet ik niet van buiten, maar lag ook rond die plaatsen.
's Avonds was er nog een dik feestje bij de openingsceremonie, een heel leuke sfeer en de Nederlanders die hopen bekers verzamelden om liters bier in te verzetten. Na een maaltijd op hotel ging één groep naar een feestje 15km buiten de stad en bleven anderen in Cayenne om de sfeer op te snuiven en ronde middernacht de tram op te zoeken.
De late vogels waren ook al vroeg wakker, want om 8u30 was iedereen al vlijtig in de weer met het inpakken van fietskoffers en valiezen, de Slovaken gingen zelfs nog een ritje maken om het lichaam nog wat extra te laten ventileren. Enkel de Duitse ploeg is spoorloos
De fietskoffers zijn nu (11u34) allemaal ingepakt en de valiezen worden klaargezet. Normaal is er nog voldoende tijd om nog even te gaan plonsen in de atlantische oceaan. Naar verluid een schitterende ervaring! Velen kijken er al lange tijd naar uit.
Om 14uur vertrekt de bus naar de luchthaven om uiteindelijk om 17u50 op te stijgen naar het koude vertrouwde Europa!
vandaag stonden we op bij zonsopgang om 5u45. Weinigen hadden bij het opstaan een hongergevoel, maar dat veranderde meteen toen we de eetruimte binnen traden. Het leek wel hemel op aarde, zoveel keuze van brood, koffiekoeken, koffie, thee, fruitsappen, overheerlijk fruit, confituur en andere toespijzen die ons toelachten. En dit alles met een uitzicht nog beter als de boekjes. Wit strand, de zon die uit de zee opkomt tussen de palmbomen. Enkel de tijd om hiervan heuglijk van te genieten ontbrak.
Bon, om 8u30 werden we losgelaten tussen de landenvlaggen van de EU-landen die deelnemen aan het Ariane-project van Airspace. Een fenomenaal decor dat voor prachtige beelden zal gezorgd hebben met een duplicaat van de Ariane5 op de achtergrond.
Er werd minder snel gestart als gisteren en voor het eerst werd er vanuit het peloton gesprint voor de eerste Rush. Niek bevestigde zijn regelmaat door hem te winnen en zijn trui definitief om de schouders te houden.
Iets daarna muisde er een groep op kousenvoeten vanonder. Bart zat attent voorin en reed het gatje nog toe zodat we zowel vooraan als in het peloton vertegenwoordigt waren. De leidersploeg zette vandaag weer een indrukwekkende prestatie neer door de grote kopgroep (+15) met 3 renners in het peloton te controleren. Rond km 55 werd het tempo nog eens opgetrokken, alles en iedereen ging op het kantje en de deur stond achteraan wagewijd open. Bart verloor voeling met de kopgroep doordat het scheurde 5 plaatsen voor hem en werd zo terug opgeslokt door het grote pak.
Toen we aankwamen op de plaatselijke ronden had de kopgroep nog 43" over. Bij het ingaan van de laatste ronde gaven de Duitsers de doodsteek aan de vroege ontsnappers. Een massasprint leek in de maak, maar op 10km van de meet viel het stil en 3 renners muisden er vanonder. Eentje moest de rol lossen en de twee konden sprinten voor de zege.
In de finale lieten Nick, Yannick, Sam en Bart (techn. prob.) het peloton gaan samen met een hoop anderen.
Voorin zaten Ken en Valentijn die nog iets wilden proberen. Op 5km ging Valentijn zijn kans en nam direct een mooie voorsprong voor een mooie podiumplaats. Ken probeerde af te stoppen, maar Jenatec Cycling organiseerde zich met hulp van de nationale ploeg van Slowakije. Het werd nipt, zeer nipt, maar de finish lag 250m te ver. Zwaar ontgoocheld dat het niet lukte bolden Valentijn en Ken over de meet met enkele minuten daarna al de andere mannen van Kontich.
Achteraf hoorden we dat de Duitse ploeg dacht de ze voor de overwinning konden sprinten als ze Valentijn inliepen, niet dus.. Heel spijtig, want voor een derde plaats hadden ze nooit (zo hard) gereden!!
Vanmiddag staat er nog een tijdrit van 11km op het programma. De goesting om ons nog eens op te laden voor Rit 9b is wel ver weg bij de meesten.
Vandaag een kort berichtje. Het avondeten was wat uitgelopen. Normaal werd ons eten klaargemaakt door een traiteur en opgediend in een plaatselijke basisschool. Daar aangekomen en geen kat te zien! Na lang gelobby van de organisatie hadden we toch een resaurantje gevonden waar we wonder boven wonder onze beste maaltijd kregen zodat iedereen uiteindelijk nog voldaan naar bed kon.
De koers bestond vandaag uit een grote ronde met 2 slechte-lopende stroken van 12km en 4 plaatselijke ronden (10km) in Kourou. In de beginfase van de koers lag de snelheid enorm hoog. Alle aanvalspogingen worden zo in de kiem gesmoord, ook deze van Ken, Nick, Sam en Valentijn.
Uiteindelijk rijdt nog een groep weg met 2 klassementsmannen. De leidersploeg controleerde en hield de voorsprong binnen de perken om ze wat uit te putten. Ze werden weer bij de lurven gevat en vooraleer we het beseften konden we de plaatselijke ronden aanvatten. Een groepje met de roze, en oranje trui rijdt hier voorop en even later komt de groene trui aansluiten. Paniek bij de ploeg van de leider, want zij krijgen het gaatje niet gedicht en worden van achter uit nog aangevallen. De verschillen blijven klein en renners maken de sprong van achter naar voor en andersom. Op 12km van het einde rijden nog 5 renners voor het peloton uit. Wanneer rode trui Niek Van Geffen van achteruit aanzet, kon eentje van Pontivyven met hangen en wurgen nog zijn wagonnetje aanhangen en de rest erbij, maar keek er naar. .
Ook onze jongens moesten rekening houden met de grenzen die moeder natuur voor hen bepaalde na een wederom snelle wedstrijd. Theobald en zijn ploeg probeerde nog lijn te krijgen en dit leek wonderwel te lukken. Dat hadden ze vooraan ook begrepen en jawel, onze noorderbuur ging er vandoor met hetzelfde mannetje in zijn wiel. Enkel onze zuiderbuur (D) ofwel groene trui-drager maakte de sprong nog.
In het peloton werd nog slag om slinger aangevallen, maar niets draagde ver genoeg om een definitieve kloof te slagen. Hierdoor werden de 4 achtervolgers ingerekend. Tijd om de sempre-trein op poten te zetten met Valentijn, Nick en Sam. Door de bochtige eindfase voelden we ons een beetje thuiskomen, maar dat gevoel was niet genoeg om het in de sprint te halen tegen de brede Guyanezen. Sam eindigde ergens rond plaats 10. Bart en Yannick zaten in de buik van het peloton en Nick en Valentijn hingen nog net aan het staartje. Ken had de laatste ronde nog af te rekenen met een lekke achtertube, waardoor hij in de autokaravaan over de finish kwam.
Tussen een zee van mensen werd vooraan nog gebikkeld om de zege. Niek haalde het na een prangend spurtje voor de Duitser Rudiger Selig.
Iedereen ligt nu al te slapen en ik zeg u gedag met het sfeerlied van vandaag: "Ge moogt naar huis gaan"
Vandaag was het D-day voor de mannen van het klassement. Iedereen was voor de start al aan het speculeren hoe het ging uitdraaien en wat de mogelijke verschillen na deze verschrikkelijke etappe wel niet gingen zijn.
Daarom dat we ook onze klimtypes Ken en Bart naar voor schoven als mogelijke favorieten op een ereplaats.
Iedereen was daarom voor de start wat meer gespannen dan de voorbije dagen. Deze spanning werd nog ten top gedreven toen we de verkeerde weg opgingen en het noorden helemaal kwijtspeelden. Gelukkig geraakten we door een snel ontworpen escorte 10min voor het startsignaal op de vertrekplaats aan.
Nick werd nog in sneltempo ingepakt door de wedstrijddokteres en net op tijd stonden we met onze voltallige ploeg aan de start.
Net hetzelfde verhaal als de voorbije dagen, schermutselingen bij de start die leiden tot een kopgroep die een eindje voor het peloton blijven rijden. Deze keer smeet Sam zich in de strijd en hij tekende dan ook present in de kopgroep van 11 renners. Spijtiggenoeg was de samenwerking niet zo goed zodat de voorsprong nooit boven de 1'30" uitsteeg.
Op km 49,5 kwam er een smalle brug over een rivier. Het was een mooi zicht, 4 steeds-vooraaners die hun naam waar maakten en er zaten wanneer het moest. Het reliëf uitte zich meer en meer en na een zeer bochtige afdaling konden we eraan beginnen. Een korte stijle beklimming waar ze op vlogen gelijk kiekes zonder kop. Bart en Ken werden wat weggedrumt en konden niet aanpikken toen vooraan een gat viel rond plaats 25. Achteraan hadden Yannick en Nick (door verwondingen) het lastig en zochten een bus van 8 renners op.
De klim was nog geen km lang en toch was er van terugkomen op de kopgroep geen sprake. Bart die nog een serieuze tegenprik gaf en een groepje met daarbij Sam inhaalde strandde ook op enkele 10-tallen seconden van de leiders.
Vooraan waren alle truien vertegenwoordigt en in het peloton met Sam, Valentijn, Bart en Ken hadden weinigen overschot om kopwerk te doen. Ken verrichte veel werk, maar hield het na een tijdje ook voor bekeken omdat hij een constante pijn heeft aan zijn schouder. De eerste koersdagen kwam dit na 2u, vandaag al na 1u wedstrijd. Een hekel probleem, want zijn positie is al enkele keren aangepast en de medische wereld beperkt zich voor een wielrenner teveel om zoiets op te lossen.
Om iets over het parcours te zeggen, het kan achteraf bekeken helemaal niet als bergachtig bestempeld worden. De weg liep bijna constant rechtdoor waardoor we met volle snelheid bergaf reden en al een heel eind vorderden bij het volgende oplopende stuk. Dikwijls waren deze stukken wel heel stijl zodat terugschakelen naar het binnenblad wel aangewezen was. Hierdoor konden we nooit een vast ritme behouden en was dat vooral de zwaartegraad van de koers.
De rit ging goed vooruit en de warmte was draagbaar. Hierdoor konden we genieten van de omgeving van het binnenland van Fr-Guyana. De vogels leken ons soms wel uit te lachen toen we voorbij fietsten, rimboe-mensen werden ook uit hun hut gelokt en stonden met een lap voor het middel toe te kijken, fantastisch!
Ondertussen zitten we al aan km 120 in het verhaal. In de kopgroep zijn 6 renners weggereden en hebben 40sec voor op de rest van dat groepje. In het peloton ontbinden Bart en Valentijn hun duivels en rijden iedereen klink uit het wiel op een strook wind tegen en bergop. Twee renners van de beste ploeg, Guadeloupe, kunnen nog komen aansluiten op 2km voor de finish. Zij blijven dan ook ruim voor op de rest van het peloton waarin Ken en Sam de achtervolginspogingen de nek toe wrongen.
Een exacte uitslag weet ik nog niet, maar wordt nog meegedeeld.
Morgen volgt een vlakke etappe van Cayenne naar Kourou, het Europese ruimtevaartcentrum waar ook Ariane werd afgevuurd. Naar 't schijnt verblijven we in een poepchique hotel met zicht op de atlantische oceaan. We zijn al benieuwd wat het gaat worden!
Groetjes van iedereen aan het thuisfront en tot morgen!
PS Als het internet het toelaat, dan load ik vanavond nog foto's op via facebook.
gisteren was er geen internet beschikbaar in het hotel en de vele verplaatsingen eisen stilaan hun tol zodat het verslag even achterwege bleef.
De 4e etappe ging van Sinnamary naar Saint-Laurent. De langste rit van 146km met een "vlakke" aanloop (50km) en heuvelend einde.
Om even te schetsen hoe de dagen hier voorbij gaan, geef ik je hier even beeld.
- De start is meestal tussen 8 en 9 uur in de morgen. Algemeen gesproken moet je 3u voor de koers eten, dus dat wil zeggen dat je rond 5u30 uit bed moet. Tegen 6 uur worden we soms opgehaald met een bus om op een andere plaats wat verderop aan de ontbijttafel te schuiven, als de bus niet komt, dan rijden we enkele keren over en weer met onze volgauto (5 personen).
Om 7uur staat de bus klaar om onze valiezen op te halen, te laat is pech. Gelukkig gebeurde dit nog niet! Tegen 7uur moeten onze koerskleren, kleren na de koers en fietsen klaar zijn, want de grote bagage is weg naar het volgende hotel.
Dan komt er wat welgekomen rust tot we ons kunnen omkleden voor we met de fiets naar de startplaats rijden en deze inspanning als opwarming gebruiken. Opwarming is hier misschien wel een verkeerde woordkeuze aangezien we van de eerste stap buiten al een halve liter zweet hebben achtergelaten.
Dan begeven we ons naar de start en gaan in ploeg tekenen, de man met de trui geeft zijn nummer af zodat de plaatselijke dames deze kunnen opspelden. De koers vertrekt na de ceremonie van de truiendonatie aan de renners.
Na de koers gaan sommigen direct eten, andere kiezen om eerst een douche te nemen en de valiezen uit te laden. Dat gebeurd dikwijls met de nodige chaos.
In de namiddag kunnen we rusten op bed terwijl Jos en Luc zich met de fietsen bezig houden. We doen onze was en proberen hem tegen de volgende ochtend droog te krijgen. s'Avonds kunnen we wederom met de bus of ploegauto gaan eten en rond 19u30 om tegen 21u terug in het hotel te zijn. Hierna volgt onze tactiekbespreking in 1 van de kamers om nadien nog alles klaar te maken voor de volgende dag om tegen 23u in bed te belanden.
Goed, de koers bevond zich in de 4e etappe richting Suriname. Vertrek om 8u15 en een snikhete dag. Het parcours bestond uit 1 oneindig lange baan en 2 bochten. We hadden de roze trui in de ploeg, dus was het eerste zaak om deze te behouden en aan het einde eventueel pittig uit de hoek te komen.
We waren nog geen 5km weg of de miserie begon al met een spaakbreuk van Sam. Bij het terugbrengen kregen we een boete van 64 wegens verschuilen achter het ploegvoertuig. Even later stond Bart langs de kant en weer hetzelfde verhaal, teruggebracht achter de auto tot aan autocaravaan en weeral een boete van 32. Die dag worden 3 boetes uitgedeeld.. Begrijpen wie kan, want iedereen doet hetzelfde en meer als ons.
Er wordt vandaag heel snel gereden achter een kopgroep van 10 renners. Zij worden bijgehaald op 30km van het einde. Op 17km van het einde weer pech, Valentijn heeft ook een spaak uit het achterwiel. Hij gaat naar de auto om rem los te laten zetten en wordt voordat het klaar is weggeroepen door de wedstrijdcommissaris. Bart wacht hem op en brengt Valentijn terug vooraan in het peloton, wel met een slepend wiel. Een groep van eerst 5 en dan 7 renners scheiden zich licht af. Nick zette zich in het treintje van de Duitsers en werd 2e van de groepssprint goed voor een.. 14e plaats. Spijtig dat er 2 groepjes vooruit reden.
Valentijn werd 26e, Yannick 42e en de rest zaten wat verder in het peloton.
's Avonds was er nog een dik feestje in het dorp dat stipt om 23u afgesloten werd.
De 5e etappe ging in de omgekeerde richting, dus van Saint-Laurent naar Sinnamary met dezelfde afstand. Eén belangrijke en bepalende factor was de wind. Gisteren stond hij in het voordeel, dus vandaag in het nadeel. Alleen was hij vandaag wat harder komen opzetten.
Er werd supersnel gestart zodat iedereen direct op zijn adem trapte. 6 renners konden toch nog wegrijden en namen 30 seconden. Ken, Yannick en Nick gingen dikwijls mee in de aanval, maar kregen geen vrijgeleide. Ook niet wanneer Valentijn en Nick zich in een mooi groepje afscheidden.
Onmiddellijk nadat ze ingelopen werden gaan enkele groepjes achter de kopgroep en Valentijn kiest het wiel van de gele trui en de nummer 4 van het klassement, allebei ervaren renners. Spijtig genoeg ontstaat er 1 kopgroep, peloton waaiert uit over de weg en alle achtervolgingspogingen draaien op niets uit. Nummer 2, 4, 5 en 8 van het klassement zijn mee en hebben veel ploegmaats bij. De ploeg van de leider is te vermoeid om te controleren en de voorsprong breidt uit tot 2'46". Dat is het moment dat onze jongens zich op kop van het peloton zetten en zich volledig inzetten voor de kopman. De voorsprong slinkt tot 1'34" op km 75. De hulp is gering en ook de sempre's voelen de vermoeidheid van de zware inspanningen.
We blijven even hangen en verliezen terug terrein. Tot km 115 blijven Yannick, Valentijn, Michael Pont (Fr-Guy) en de gele trui met af en toe enkelingen het tempo aanvoeren in het peloton.
Ondertussen kent Bart na zijn werk te maken met 2 platte banden. De eerste keer wordt hij afgezet aan de laatste ploeg zodat we geen overtredingen begaan. Na enkele km's kent hij opnieuw pech en mag deze keer helemaal niet achter de volgauto terugkomen. Veel ongeloof en frustraties bij ons, want het was toen nog 75km tot de finish met de wind vol op kop.
In het peloton legt de Julian Rammler alles stil omdat het klassement toch om zeep is. We maken een grupetto en bollen rustig over de meet met een grote achterstand. Bart komt 15minuten na het peloton binnen wat ook een heel opmerkelijke prestatie is!!
De roze trui zijn we nu kwijt net zoals het de ambities voor het klassement. Dat geeft natuurlijk meer ruimte om iets te proberen tijdens de volgende ritten. Het plan is om morgen iets te proberen met Nick, Sam en Valentijn. Vrijdag zetten we alles op onze klimmers Ken en Bart die een prachtig klimmersparcours voorgeschoteld krijgen tijdens de koniningerit . Zij kunnen dan alvast hun hartje ophalen!
Zaterdag een vlakke etappe in de namiddag, dus weeral onze mannen van het vlakke die iets kunnen proberen. Zondag wordt afgesloten met een voormiddagetappe en een tijdrit in de namiddag als afsluiter van deze zware ronde.
Nu ligt iedereen rustig op bed vastbesloten om er de komende dagen nog het beste van te maken.
Veel leesplezier en tot het volgende verhaal.
PS Het thuisfront heeft ook veel groetjes van de Belgen in Guyana!
vandaag was het een rit van Sinnamary naar Macouria in de buurt van Cayenne. 127km met wind op kop afgewisseld met enkele venijnige stroken zijwind.
Weer vroeg opstaan vandaag en om 9u aan de start. Vandaag was het één van de warmste dagen, de polar gaf een gemiddelde van 39°C aan terwijl dit in op 2 juli nog 33°C was op de warmste dag van het jaar. Er was ook een nieuwe gele trui vandaag, Frédérick Theobald van Selection Guadeloupe. Van bij het begin reed een groep van een 10-tal weg met vorige gele trui Julian Rammler als sterkhouder. De ploeg van de leider controleerde de volledige dag met 3 renners en de gekende windrichting.
Bij ons had Sam vrijwel direct na de start een spaakbreuk, deze keer was het gelukkig het voorwiel. De bevoorrading verliep weer feilloos en de renners kwamen niets te kort in deze warmte.
Onze renners hebben door de hitte en vochtigheid sinds de eerste dag eigenlijk last van de stembanden, keel, slijmen en andere kleine kwaaltjes. Vandaag was het voor Valentijn een beetje geëscaleerd en bij hoge hartslagen had hij een stekende pijn in het hoofd en algemeen vertraagd metabolisme. Jos heeft een hese stem van het roepen tijdens voorbij rijden, tijdrit en uitleggen aan tafel.
Als op een gegeven moment alles op het kantje belandt is het alle hens aan dek en naar voor schuiven. Vooraan viel het stil en alles kwam terug samen. Spijtig, want dit was een mooie gelegenheid om iets te forceren.
Ondertussen controleert Guadeloupe de koers nog steeds met dezelfde 3 renners. De kopgroep werd gereduceerd tot 4 renners en op 10 km van de finish is het Yannick die zich op kop van het peloton zet en het laatste gaatje dicht knalt. Mooie inspanning die onze snelle mannen meer kansen op een goede uitslag geven.
Op 5km van het einde is er een borduur die een afslag van fietsen en de autorijbaan scheidt. De snelheid lag toen ruim boven de 50km/h. In de buik van het peloton wordt dit te laat opgemerkt, enkelen kunnen nog nipt ontwijken maar voor Nick was het onmogelijk. Hij verliest het evenwicht en gaat met 2 anderen tegen de grond. Zijn rug, beide schouders/rug, R-elleboog en R-been zijn veel vel kwijt. De 2 anderen waren er erger aan toe, dus we mogen nog van geluk spreken voor Nick!
Zijn fiets lag onaangeroerd tussen de carbonsplinters van de andere fietsen die enkel nog met rem -en versnellingskabels aan elkaar hingen. Dat noemen we geluk bij een ongeluk zeker?!
De wedstrijd eindigde op een massasprint, Sam werd na veel gewring 17e, Valentijn 39e, Bart en Ken rond plaats 50, Yannick iets na het peloton en Nick haalde dus ook nog de finish op maar 7 minuten.
Na de wedstrijd aten we in een schooltje naast de finishlijn. Achteraf konden we ofwel met de fiets 10km naar het hotel en anders om 14uur met de bus naar het hotel.
Nick moest sowiso met de bus en Yannick en Valentijn vergezelden hem hierbij. Blijkbaar was de bus al om 13u40 vertrokken en tegen 15u30 konden onze 3 jongens eindelijk vertrekken. De organisatie was er gelukkig niet mee opgezet en gaf de chauffeur zwaar onder zijn voeten. Bij het volgende contact gaan wij hem ook nog eens op zijn plaats zetten! Ken, Bart en Sam reden met de fiets terug en konden zo nog goed losrijden.
Vandaag, 26 augustus, is het de verjaardag van Thomas Polak van de Schijndel-delegatie. Hij trakteerde de hele ploeg op een etentje in de McDonalds. De smaak van fritten en hamburger die we bijna waren vergeten, hebben we dus nog eens opgefrist, zalig!
Nu is het platte rust in het hotel Amazonia, waar we de eerste dagen waren verbleven.
Morgen dus de koninginerit van deze rit met enkele serieuze kuitenbijters tot 20%!
vandaag begon de etappe met een mooie ceremonie. Valentijn kreeg bij het vertrekt officieel zijn trui nog eens overhandigd. We stonden met alle renners van Kontich vooraan en konden de rit rustig aanvangen. Een aanvalspoging met de Rode knelpuntentrui, Niek van Geffen, kreeg geen vrijgeleide. Na de eerste tussensprint rijden 7 renners weg, ze werken goed samen en nemen een voorsprong van maximum 2'11". RMB, de ploeg van leider Julian Rammler controleert, maar kan de ontsnapping niet teniet doen.
Onze renners rijden allemaal goed vooraan in het peloton en houden Valentijn goed vooraan. Er staat wel wat wind en we speelden met het gedacht om het te laten "waaieren", maar met nog 6 dagen voor de boeg, borgen we die op.
Tijdens de bevoorrading wilde Sam een fles fris water aannemen, maar de man liet niet los en trok die terug toen Sam deze vast had. hij werd zo op de grond getrokken en heeft schaafwonden op beide ellebogen, rug en knieën. Hij kan redelijk snel terug vertrekken en met behulp van Yannick vooraan het peloton postvatten.
Op 15km van het einde zet de laatste RMB-renner zich op kant en Guadeloupe neemt de leiding over. Zij krijgen steun van Yannick en de achterstand slinkt als ijs voor de zon. Op 10km van het einde zijn ze eraan voor de moeite.
Sam en Valentijn zitten goed vooraan het peloton, maar laten zich wat wegdrummen bij de laatste rotonde op 2,5km van de finishlijn. Wanneer wat later nog een tube ontploft valt achter plaats 8 een gat. De sprint wordt heel laat ingezet en Valentijn sprint het gat nog dicht zodat hij geen tijdsachterstand krijgt en 9e wordt. Sam wordt met de nodige schaafwonden nog heel eervol 15e, Ken 52e, Nick 64e, Bart ongeveer 70e en Yannick na hard labeur op het einde rond de 80e plaats.
Wederom een prachtige prestatie van de ploeg met als resultaat dat de Roze jongerentrui in ons bezit blijft!
Morgen krijgen we de langste etappe voor de boeg met 146km en verschillende hellingen tijdens de beginfase.
Uitslag van gisteren volgt.
Meer foto's zijn toegevoegd op http://www.facebook.com/album.php?aid=2070266&id=1099325942&l=7c94f01b8f
Etappe 2a + 2b: Vermoeiende dag met rit in lijn en tijdrit
Hallo,
vandaag stond misschien wel de zwaarste dag op het menu. Om 5u45 uit bed om tegen 6 uur aan tafel te zitten en tegen de zin wat eten naar binnen te stompen. Toch lukte het iedereen om voldoende calorieën naar binnen te werken zo vroeg op de ochtend.
We reden wederom naar het vertrek met de vaste trainingspartners van WV Schijndel en Jenatec Cycling. Na een chaotische toestand konden we eindelijke vertrekken. Onmiddellijk werd de controle gehouden door het Duitse Jenatec, die de gele trui in huis hadden.
Bij de tussensprints ging de snelheid telkens naar boven en daarna viel het wederom stil om een groepje te laten wegrijden en terug in te lopen voor de volgende tussensprint.
De ploeg deed voortreffelijk werk en we konden met een voltallig peloton de finale ingaan. Yannick offerde zich op en zette zich in de laatste 15km in het treintje op kop van het peloton. De snelheid ging niet meer onder de 50km/h en Nick en Valentijn zitten goed vooraan. Op anderhalve km van de meet demareert Frédérick Theobald en snelt nipt naar de zege.
Valentijn sprint zich naar een formidabele 5e plaats en Nick die van iets te ver moest terugkomen mooie 11e plaats. Bart, Ken en Yannick kwamen in het peloton aan. Sam liet het peloton gaan op 2km van de meet met krampen.
Gelukkig vandaag geen dopingcontrole voor onze jongens zodat ze zich volledig konden voorbereiden op de tijdrit. Hier had Jos weer veel werk met het monteren van de tt-sturen.
Sam, Nick, Yannick en Ken reden met een reserve de tijdrit en haalden toch nog degelijke gemiddeldes boven de 40km/h. Op 19,2km zaten zij tussen de 27 en 29 minuten.
Dan de twee "klassementsrijders" Bart en Valentijn, die er vol voor moesten gaan. Eerst Bart die het voortreffelijk deed en na een mooie indeling met 26min 20 seconden een 27e plaats bemachtigde, 6 plaatsen wint in de stand en zo opschuift naar plaats 23.
Valentijn vertrok als 5e-laatste en blijkbaar was de wind naar het einde toe iets meer komen opzetten. Hij reed een goede tijdrit en klokte af op 25min 48 seconden. Hiermee behoudt hij zijn 5e plaats in het klassement, maar beter nieuws is dat hij nu de roze trui van beste jongere om de schouders mag dragen.
Morgen zal de ploeg dus iets meer verantwoordelijkheid op de schouders nemen om de trui alle eer aan te doen.
Maandag vertrekken we ook ineens naar een ander hotel. We verlaten het mooie 3-sterren hotel Amazonia en verhuizen naar eentje in Sinnamary.
De eerste etappe zit erop en we mogen zeggen dat we succes hebben geboekt. Na 10km ontstaat er een koppeloton van 35 renners. Bart en Valentijn vertegenwoordigen onze ploeg. Verscheidene ploegen hebben 2 renners bij, 3 ploegen 3 renners zodat zij voorop staan in het ploegenklassement.
De voorsprong bedraagt al snel meer dan 5 minuten en de ploegmakkers in het peloton houden zichzelf kalm omdat nu krachten sparen de boodschap is. Spijtig genoeg is niet alles rozengeur en maneschijn, want door een ongelukkig manoeuvre van een Guyanees komt Yannick ten val. Hij houdt er een scheef stuur, kapotte schoenen en beperkte lichamelijke schade aan over.
In de kop van de koers gaat het in sneltempo richting finish. Valentijn rijdt nog achteraan lek en wordt door onze Nederlandse collega's van WV Schijndel gedepanneerd. Er ontstaat een kopgroep van een 10-tal renners. In eerste instantie niemand van Kontich, maar na hard labeur in de achtervolging kan Valentijn toch de aansluiting maken met 2 kompanen. Jenatec Cycling heeft 3 renners vooraan en wanneer 1 van hen in de aanval gaat, wordt alles door de andere 2 stilgelegd. Timo Scholz rijdt solo met een kleine bonus als eerste over de finish. In de sprint bergop komt Valentijn als 4 over de meet wat goed is voor een mooie 5e plaats in het algemeen en mist net de trui voor beste jongere.
Bart eindigt vooraan in zijn groepje rond plaats 25.
In het peloton konden alle SVK-ers standhouden en reden zonder te forceren binnen. Yannick reed dus ook de etappe uit ondanks de grote materiële schade. Momenteel (22h30) is onze mecanicien Jos bezig met het maken van de fiets.
Morgen wordt een heel zware dag. Ontbijt om 6uur 's morgens om tegen 8u15 aan het vertrek klaar te staan voor een rit van 120km. In de namiddag volgt nog een tijdrit van 19km.
Nu is zo snel mogelijk recupereren de boodschap!
Als ik meer nieuws heb over de exacte resultaten en tijden, dan deel ik het jullie mee.
