Reisverslagen over Beloften en Elite z/c van Steeds Vooraan Kontich
29-08-2012
Lange terugreis met leuke afsluiter in clublokaal
Voila, het avontuur zit erop en na een dagje rust heb ik de kracht gevonden om jullie voor een laatste keer op de hoogte te brengen.
In het verhaal waren jullie nog mee tot we begonnen aan onze laatste genotsuurtjes op Zuid-Amerikaanse bodem. Het bezoek aan de Mac Donalds was eentje om duimen en vingers van af te likken. Al het verboden voedsel passeerde ons bord, enkel Sam liet de frietjes aan zich voorbij gaan. We sloegen de nodige caloriën op om na de uitreiking van de truien en andere podia onze talrijke trofeeën mee naar het hotel te sleuren. Eens het hele arsenaal aan metaal en hout in de kamers werden opgeslagen, waagden we onszelf aan het Guyanees nachtleven.
Vooraf werden we gewaarschuwd voor de mogelijke gevaren in de uitgaansbuurt en eens aangekomen liep alles veilig en vooral met het nodige amusement. Iedereen lag op een verantwoordelijk uur in bed, want de dag nadien stond er wederom veel te gebeuren. Deze keer begon de ochtend met een ontbijt waarbij de oven van het hotel op volle toeren draaide om een constante stroom koffiekoeken naar de ontbijttafel te waarborgen. De pasta lieten we wijselijk links liggen en de verse fruittafel had ook bijzonder veel succes.
Nadien kwam er een ontnuchterende ondervinding toen we ons materiaal verzamelden om in de fietskoffers en wieldozen te puzzelen. Het achterwiel van Nick was verdwenen (amper een maand oud). Overal gezocht en nergens gevonden leken de daders van het voorval met de noorderzon verdwenen... naar Guadeloupe? Want die gasten hadden al vroeg ingepakt en waren niet meer te bespeuren. Goed, zonder wiel kan men nog lopen, dus het belemmerde ons vertrek uit Guyana niet. Nadien hadden we nog een uurtje de tijd om bij onze aankomst het thuisfront te verrassen met souvenirs waarna we ons tijdig naar de bus begaven.
De energierepen, gellekes en sportdrank hadden we omgewisseld tegen bekers en truien zodat we even zwaar beladen op het vliegtuig stapten. Het werd andermaal een vlucht waarin onze "tetristoppers" Nick en Geoffrey het vliegtuigrecord scherper stelden. We vertrokken met het vliegtuig om 18u in Cayenne en met de 5uur die we er onderweg dienden bijtellen werd dit een nachtvlucht genoemd. Sommigen sliepen meteen als een roos, anderen deden -met alle goeie wil van de wereld- geen oog toe. Iedereen geraakte over de plas waar we in Parijs - Orly werden opgehaald door onze trouwe Chauffeur (Paul) van dienst met vrouw. Er was wat parkeerchaos bij het inladen waardoor we de autoverdeling snel deden en meteen vertrokken wanneer de deuren werden toegeslagen. Toen er echter fille was op de autostrade zagen we Sam uit de camionette stappen die bijgevolg de achterdeur opende. Tot onze grote verbazing kwam Luc er met een kop van -nu hedde mij goed liggen- uitgestapt waarna iedereen de komende kilometers dubbel plooide van het lachen. Het bleek dus een misverstand te zijn!
De toon was gezet en bij aankomst in het clublokaal had onze voorzitter op een voor hem en familie emotioneel moment een waardige maaltijd klaargezet om de renners in de bloemekes te zetten. Nadat er à volonté bijgepraat werd met de thuisblijvers werden de koffers voor een laatste keer ingeladen om moe maar voldaan in de zetel te ploffen.
De laatste (11e) etappe van tour de Guyane 2012 werd verreden in en om Cayenne. Het bestond uit 4 ronden van 25 km en dan nog 3 toeren van 10km goed met daartussen nog wat verloren kilometers goed voor 143km. De finalerit voor het klassement!
De start was pas om 14u zodat we nog eens konden uitslapen, een luxe tijdens een rondje! Vanaf dat het startschot gegeven was, barstte de koers meteen los. De leiders in de klassementen werden meteen aangevallen en het was dan ook lang wachten vooraleer een definitieve vlucht zich afscheidde. Na 20km was het eindelijk zover, 8 renners reden weg op een moment dat SVK niemand vooraan heeft. Spijtig, want geen gevaarlijke renners voor het klassement en de voorsprong steeg al snel boven de twee minuten. Aangezien er zo laat op de dag gestart werd, was de temperatuur weer verschroeiend. Geoffrey stelde zich op als waterdrager en voorzag iedereen van voldoende drank.
De finale barstte los net voor het ingaan van de 3 plaatselijke ronden. Een 5-tal renners, waarvan 2 van het klassement, muist er vanonder en maakt in een mum van tijd de sprong naar voor. SVK zit strategisch af te wachten op de 2e rij en in de laatste plaatselijke ronde worden de laatste vluchters tot de orde geroepen. Het tempo in het peloton is echter zo hoog dat wegrijden onmogelijk is. Een poging van Sam met enkele kompanen wordt zo ook teniet gedaan. In de sprint voor de overwinning ging het razendsnel en Valentijn eindigde als 5e, Sam en Nick rond plaats 15. Bart en Ken iets erachter en Geoffrey moest door de geleverde inspanningen en enkele (zonne)brandwonden het peloton laten gaan en kwam iets later binnen.
De klassementen blijven allemaal ongewijzigd waardoor Valentijn vanavond 2 keer het podium mag betreden. Nu gaan we gezamenlijk langs bij de Macdonalds en dan volgt de ceremonie protocolaire. De supporters waren vandaag al fantastisch tijdens de rit waardoor we verwachten dat het vanavond over de koppen lopen zal worden. Het woord "genieten" kan niet puurder zijn!
Vandaag was het een heel bewogen dag op alle fronten. De dag begon vroeg (5u40), maar niemand die het aandurfde om te klagen, want we mochten aan onze uitgebreide ontbijttafel genieten van de zonsopgang aan zee langs een strand met palmbomen. Prachtig! Helaas is de tijd om het allemaal goed te laten doordringen niet aanwezig, want de start ligt 10km verder, aan het airspace center CNES in Kourou.
Eens daar aangekomen leek het peloton wel op een horde Chinezen, want iedereen wilde wel op de foto met de reuzachtige Arianeraket. Het moet ongetwijfeld voor mooie plaatjes gezorgd hebben! De start dan maar, Sam ging er meteen vandoor, maar na enkele kilometers was toch alles te herdoen. In de eerste tussensprint worden Valentijn en Sam 3 en 4, wat wel eens heel belangrijke punten kunnen worden. Iets nadien wordt alles op het kantje getrokken en is het een heel open strijd tussen de mannen van het klassement. Uiteindelijk draait het allemaal op niets uit en gaan 2 onbekende renners op kousevoeten vandoor. Wanneer in het peloton de controle gehouden wordt door de ploeg van de klassementsrenners, rijdt Valentijn in een diepe put in het wegdek waardoor hij onherroepelijk tegen de vlakte gaat. Gelukkig wachtte Geoffrey hem meteen op om zijn fiets in orde te stellen en voorwiel af te geven. Een mooi gebaar, want hij geraakte zelf niet meer terug in het peloton. Met de hulp van Nick kon Valentijn snel terug zijn positie in de voorwacht van het peloton innemen.
De finale is golvend en de twee leiders krijgen het moeilijk. Uiteindelijk blijven ze nog 3" voor zodat het een sprint werd voor de 3e plaats. Valentijn wordt daarin 9e en Sam 10e (dus 11e en 12e in uitslag). Nick, Bart en Ken zaten wat verder in het peloton, Geoffrey kwam op een kwartiertje binnen. De schade werd na de meet opgemeten en alles is herstelbaar. Gelukkig, want er volgt nog een loodzware tijdrit (al wisten we dat toen nog niet)
Om 15u15 ging Bart als eerste van start en hij klokte af met eenn(tot dan toe) eerste tijd, 19'37" uiteindelijk goed voor een 22e plek. Geoffrey en Nick kwamen nadien op hun gemakje over de meet gebold rond de 21'. Ken was de volgende en ook hij was net als Bart gestart met het instelling om met reserve de tijdrit af te werken. Hij liep met zijn gewone fiets een renner met tijdritfiets in en werd 27e met een tijd van 19'46"! Vooraf kraaide geen haan over de zwaartegraad van het parcours. Het zouden allemaal rechte banen zijn met de wind overwegend in de rug, zo goed als biljartvlak met een aankomst die wat opliep. Teutegerard! De eerste 4km waren inderdaad windaf en "toutdroit", maar dan sloegen we een klein baantje in dat constant (stijl) op en af liep, ruw asfalt en de wind die van alle kanten leek te komen behalve degene die het meest gegeerd werd. Dat is natuurlijk voor iedereen hetzelfde, dus onze jongens lieten zich niet van de wijs brengen. Sam startte voor het eerst in een tijdrit met lichte ambities. Hij stond 15e in het klassement en met zijn achtergrond, leek nadien een top-20 met een goede tijdrit net haalbaar. Zo gezegd, zo gedaan. Volle bak vertrokken op het groot mes en nadien de tanden stuk gebeten op de hellingen. Het wierp zijn vruchten af met dezelfde scherpe tijd als Bart, goed voor een 23e plek. Uiterst verrassend, want hij staat daarmee 16e in het klassement op amper 3 seconden van plaats 13.
Iets later stond Valentijn aan de start met ambities voor het podium in het roze jongerenklassement en een optie op een top-10 plaats om wat punten te pakken voor het groene klassement. Ook hij ging goed, maar viel aan het einde wat stil. 29'07" was zijn tijd, goed voor een 10e plaats in de tijdrit en hij behoudt zijn 9e plaats in het klassement (op 5" van plek 7). In het puntenklassement staat hij nu 2e met 1 punt voor op de 3e en Sam is ook niet veraf met een 6e plaats. In het jongerenklassement is het al even spannend, want daar staat Valentijn nog altijd 4e op 3" van het podium, Sam 7e. De combinatietrui is dus ook niet veraf voor onze jongens al lijken de plaatsen redelijk vast te liggen.
Eén ding staat als een paal boven water: Morgen beloofd het op alle fronten spetterend vuurwerk te worden. SVK heeft net zijn plannen gesmeed en zal deze morgen op tafel smijten. Lukt het, dan is het de kers op onze, uiterst gespekte, tourtaart!
Donderdag stond dezelfde rit als woensdag op het programma, maar in tegenovergestelderichting. De wind blies vooral in het gezicht waardoor het moeilijk was om weg te geraken. In de eerste tussensprint pakt Sam 1 punt en iets nadien graait hij nog een premie van 10 mee. Hij probeert om samen met Valentijn aan te vallen, maar geen enkele ontsnapping lijkt over genoeg vermogen te beschikken. Als echter ongevaarlijke renners voor het klassement wegrijden, krijgen ze een voorsprong die onder controle gehouden wordt door de ploeg van de leider.
Geoffrey komt aan het einde nog met welgekomen bevoorrading, want door de talrijke valpartijen wordt bevoorraden langs de kant tot een minimum beperkt. Alles moet dus door "waterdragers" voorzien worden, dus dat eist heel wat opoffering. Op km 127 is alles te herdoen en in de daaropvolgende premiesprint pakt Valentijn 10. De vele aanvallen die volgen worden vooral door de wind de kop ingedrukt.
Alle omstandigheden wezen aan dat een massasprint in de maak was. Sam, Valentijn en Nick (die nog lek reed in de slotfase) hielden zich nog goed vooraan en konden respectievelijk als 7e, 8e en 24e finishen. Bart, Ken en Geoffrey kwamen aan in het peloton dat kleine scheurtjes vertoonde. Sam nam niet voldoende punten waardoor hij zijn oranje trui van vandaag verliest en we morgen met een ploeg starten die allen terug de truitjes van SVK zullen eren.
We verbleven in hotel du Fleuve te Sinnamary. Er liepen nogal veel Russen rond zodat we eens gingen polsen wat hun plannen waren. Net als Europa een lanceerplatform heeft in Kourou, enkele kilometers verder, is Rusland van plan om er eentje in Sinnamary te openen. Door deze investering is het opvallend hoe de omgeving zich eraan aanpast. Als wij in België een vergunning moeten aanvragen om een boom(pje) te mogen uitdoen, dan leggen ze hier zonder morren tientallen hectares plat. Vreemd toch hoe het allemaal in elkaar zit!
De 7e etappe van vrijdag dan maar. We hadden een heel rustige dag achter de rug. De aankomst van vorige rit was om 12u smiddags en het vertrek van deze etappe om 14u zodat we zo goed als een hele dag konden bijslapen. Iedereen gebruikte de tijd om te recupereren, want de aftakelingsverschijnselen beginnen zich bij enkelen te uiten in wat maagproblemen. Gelukkig zijn ze (nu nog) niet van die aard dat het de koers belemmerd.
De rit verliep van Sinnamary naar Kourou waar we nog 3 plaatselijke ronden van 10km dienden af te haspelen. Iets dat zeker in ons voordeel speelt! Het was starten op het warmste moment van de dag. Dat liet zich meteen voelen in het aantal liters zweet dat onze wielertruitjes bevochtigde. Bij de eerste tussensprint was het Valentijn die solo de volle buit meenam. Een kopgroep mag nadien wegrijden en op de plaatselijke omloop worden deze terug bij de lurven gevat. Ondertussen wordt er in het peloton echter nog gekoerst op het scherp van de snee en met de felle wind is het regelmatig "getten onderaan in de guidon" om uw voorganger te kunnen volgen. Hierdoor neemt niemand het initiatief om drinken te gaan halen aan de auto waardoor we de eerste 90km het met amper 2 bidons moeten stellen. Gelukkig kon Bart met een serieuze inspanning iedereen nadien toch van drinken voorzien.
De kopgroep werd bij het ingaan van de laatste ronde gevat en selection Martinique trekt serieus door. Een pelotonnetje van 40-50 renners schiet nog over die sprinten voor de zege. Sam probeert nog iets de laatste km, maar zijn actie werd al snel een halt toegeroepen. Valentijn kon zich nog redelijk goed plaatsen en finishte heel dicht bij het podium, maar helaas pas als 5e. Nu komt hij dichtbij de koppostitie in het oranje combinatieklassement. Sam kwam binnen rond positie 25, de anderen in de talrijke groepjes achter het peloton. Dat illustreert nogmaals de zwaartegraad van de ritten!
Helaas is er ook minder nieuws te melden. Nick was even onoplettend bij het oprijden van een brug en verloor de controle over zijn stuur. Hij ging tegen de grond en kreeg nog een tsunami renners over zich heen. Wonder boven wonder vallen zijn schaafwonden goed mee en komt zijn fiets er zo goed als ongeschonden vanaf.
Hopelijk heeft hij een goede nachtrust, want morgen staat een zware dag op het programma. om 8u30 start de rit in lijn van 112km waarna om 15u een moeilijke tijdrit van 14,9km gepland staat voor de eerste renner. Voor Sam (19e) en Valentijn (9e) is het toch een belangrijke dag, want hier hangen veel klassementen aan vast.
Ik doe het licht uit, want iedereen ligt moe op bed. Slaapwel en tot morgen, hopelijk moet leuk nieuws :)
Bijna "jackpot" voor Sam in rit 4 en onverwachts zware etappe op dag 5
Het verslag liet een dag op zich wachten omdat we van hotel verandert zijn en er geen tijd was om het internet in orde te stellen. Nu (na rit 5) zitten we in een hotel uitgebaat door Chinezen en vlak tegen de Surinaamse grens. We praten hier gewoon Nederlands. Het is eens wat anders tijdens deze reis.
De dag van gisteren is er een van grote vreugde, maar ook eentje van veel mentaal en fysiek leed. Het begon in elk geval al goed met de huldiging van Geoffrey die jarig was. Bij de start werd hij volgeladen met cadeaus, interviews voor tv en radio om de talloze verjaardagskussen niet te vergeten. Het startschot werd gegeven en.. de jarige bleef staan. Ketting doorgetrapt! Gelukkig was er een reservefietsje van de club waarmee hij verder kon en toch nog volledig geradbraakt de finish kon bereiken.
De rit zelf dan. Volgens het roadbook dienden we 149km af te leggen dat achteraf 163km bleek te zijn. Er werd pijlsnel gestart en naar de eerste tussensprint toe werden de treintjes gevormd. Toch was Sam niet onder de indruk en hij nam de volle buit solo mee. In de vorige etappes lukte het nog niemand. Een teken dat er wel iets inzat vandaag!
Voor Valentijn ging het minder, hij mistte tot 3 keer toe een gevaarlijke kopgroep waarna hij met hulp van Ken en Bart telkens terug zijn roze trui kon veilig stellen. Sam ging er na 60km vandoor met 6 anderen. Hij had het gemunt op de rushes en pikte onderweg nog eens 2 en 3 punten mee, goed voor een 12/15, andermaal een unicum in deze ronde.
In het peloton wordt gewoon tempo gereden door de leidersploeg. Met nog 40km te gaan komt een fles water op een verkeerde plaats in het peloton terecht die een valpartij veroorzaakt. Ken kan niet ontwijken en gaat vol tegen de grond. Hij heeft kleine schaafwonden op knieën en ellebogen, maar ze veroorzaken weinig last. Iets later ontstaat op een onverwacht moment een achtervolgende groep van 13 renners die in een ruk naar de leiders toerijden. Meteen wordt het tempo de hoogte in gebracht door de klassementsrenners waardoor Sam zich wat afzijdig kan houden. Het werd een sprint voor de overwinning waarin Sam als eerste aanzet en iedereen de adem afsnijdt. Links achter hem wordt tegen hem gevallen waardoor hij zich moet balanceren met 1 voet uit het pedaal. De laatste meters sprintte hij op 1 been waardoor een renner van Guadeloupe hem nog net kon remonteren.
Als we de beelden achteraf bekeken, dan was iedereen het erover eens dat winst er zeker in zat! Spijtig, maar het had ook een goed kantje. Sam neemt de leiding over in het puntenklassement zodat hij de groene trui om de schouders mag gorden! Alsnog een prachtige bekroning voor een succesvolle dag.
In het peloton komt Valentijn als 23e aan, Nick 30e, Bart en Ken in de buik en Geoffrey liet het peloton aan het einde rijden met heel wat rug -en nekpijn. Door deze mindere dag verliest Valentijn de roze trui en zakt in het algemeen klassement terug naar de 9e plaats. Sam schuift op naar de 20e, 4e in tussensprints algemeen en 2e in de combiné, astemblift!
's Avonds kregen we nog bezoek van de televisie die een reportage maakten over onze jarige Geoffrey die toch wel een heel bijzondere dag beleefde! Alvast eentje om nooit te vergeten. ------------------------------------------------------
De 5e etappe begon verschroeiend, 47km in het eerste uur en wegrijden leek onmogelijk. Sam graaide nog 10 mee in een speciale premiespurt waarna Ken met de ontsnapping van de dag in de aanval trok. Het was een wel erg gevaarlijke kopgroep, dus besloten de ploegmaten om het tempo in het peloton toch wat te onderhouden en kreeg Ken de orders om zich in de vlucht zo goed mogelijk te sparen.
Het parcours was niet van de poes en de wind, die van alle kanten leek te komen, maakte het samen met de toenemende hitte extra lastig. Uiteindelijk worden 3 renners er vooraan afgereden en bepaald selection Guadeloupe het tempo in het peloton. Net voor de finale losbarst, rijdt Bart lek. Hij kan de terugkeer niet meer maken en bolt rustig binnen met een Zuiderbuur.
In het peloton wordt het tempo beduidend opgedreven zodat ook de kopgroep dient te versnellen. Kind van de rekening werd Ken die samen met enkele moegestreden lieden op 7km van het einde wordt opgeslokt door het peloton. Er moet gesprint worden voor plaats 11 waarin Sam 5e wordt en zo net buiten de punten valt met een 16e plaats, balen! Valentijn bolt als 23e over de meet waarna Nick en Ken in het tweede deel van de groep aankomen. Geoffrey liet wijselijk het peloton gaan op enkele kilometers van de meet en bolde iets later over de finish
Na de koers hadden we even de tijd om kiekjes te nemen van het mooie landschap en maakten we tijd om enkele zotte foto's te trekken. We laten jullie binnenkort meegenieten!
Morgen staat dezelfde rit als vandaag op het programma, maar dan in omgekeerde richting. Het beloofd dus weer zwaar te worden! Een interessant weetje over deze ronde is dat de gemiddelde snelheid na 5 dagen 45,3km/u bedraagt. Er wordt dus echt heel hard gevlamd...
De bergetappe door het tropisch regenwoud tot grens Brazilië
De 3e dag van de ronde. Er werd vooraf gewag gemaakt dat het D-day was voor de mannen van het klassement, dus van 's morgens vroeg werd er druk gespeculeerd op radio en televisie wie, hoe en wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Aan Valentijn en de andere steeds vooraaners te bewijzen dat ook de Belgen over goede klimmersbenen kunnen beschikken!
De rit was een specialleke in alle opzichten. Niet de 122km lange tocht door bergachtig landschap is zo bijzonder, wel het feit dat we continu door de voorloper van het Amazonewoud reden, amper 1 keer moeste afslagen en begeleidt werden door een speciale eenheid van Le Gendarmerie die redelijk indrukwekkend voor de dag kwamen. Dit om niet aan de maffioze drugspolitiek in het Brazialiaanse grensgebied het hoofd te moeten bieden.
Genoeg gepalaverd over koetjes en kalfjes, koers is wat telt! De huldiging van de truien was weer een publiciteitsboost voor de organisatie en meteen na het startsein ging het... jawel meteen bergop! Het was knallen en de benen van onze klasbakken lagen de eerste kilometers nog op het tijdritparcours van gisteren. Gelukkig kwam er snel beterschap controleerden we mee de koers vanuit de 2e lijn. De opdracht was simpel, roze trui veilig stellen en op het einde proberen dicht te eindigen. Het koersverloop is dan ook heel simpel: er reed een kopgroep weg die ongevaarlijk was voor het klassement die met 20 seconden voorsprong mochten sprinten voor de zege. Daarachter zaten alle SVK'ers in het (uitgedunde) peloton -wat niet vanzelfsprekend is- ondanks dat Ken en Valentijn lek reden. In de chaotische sprint voor de 8e plaats werd Valentijn 4e, Sam 7e en Nick er iets achter. Geoffrey die de sprint voorbereidde voor de anderen, kwam samen met Bart en Ken veilig in de achterhoede van het peloton binnen.
Valentijn houdt zijn leiderstrui, dus morgen weer een nieuw truitje in de kast! We verhuizen tevens voor de eerste keer van Cayenne naar het reusachtig hotel te Sinnamary. Tussendoor wacht ons de langste rit, 149km, op die qua moeilijkheidsgraad als de gemakkelijkste wordt ingeschat. We zien het allemaal zitten en genieten enorm!
Vandaag een kort berichtje over de twee etappes van vandaag. De eerste vertrok om 8u30 wat maakte dat we om 5u30 al aan de ontbijttafel zaten. Geen geschenk om de nodige koolhydraten naar binnen te werken. Toch bleken onze jongens over de nodige opslag te beschikken, want meteen na het startsein was het een spervuur van aanvalen met Nick die daarin de hoofdrolspeler was. De eerste tussensprint leek een kolfje naar de hand van de gele truidrager, maar Geoffrey kwam van achteruit een half wiel tekort om de 5 punten mee te graaien.
Even nadien ging Ken in de aanval en hij kreeg 9 renners mee. Hiermee was de vlucht van de dag vertokken en Ken was duidelijk een van de sterkhouders in de vlucht. In het peloton wordt echter niet stil gezeten en op 10km van het einde is alles te herdoen. Enkele zelfmoordpogingen lopen op niets uit en een massasprint kondigt zich aan. Daarin mist Valentijn op een haar na het podium en wordt 4e, Sam 6e en Geoffrey 13e waardoor we de winnaars zijn van het dagploegenklassement. Nick was de pechvogel van de dag door op amper 10km van de meet lek te rijden. Ken en Bart werden in het peloton opgehouden door een valpartij. (klein detail: 45,8 km/u gemiddeld)
Na een deugdoende middagpauze konden we van start gaan in de tijdrit van 13,1km die een golvend verloop kende. De wind stond strak, eerst rechts vanachter, nadien vol in de zij en afwisselend op de kop. Ken beet de spits af voor de ploeg en klokte af met een tijd van 17'12". Geoffrey deed zijn eerste tijdrit ooit op het gemak en bolde binnen in 18'50", toch goed voor 43,5 gemiddeld. Dan volgde Bart die 17'17 optekende, Nick 17'50" en Sam met 17u42. Allen mooi tijden met hoge gemiddeldes. Valentijn stond als 4e laatste aan de start en hij had natuurlijk veel te verdedigen. Hij bevestigde zijn sterke prestaties in de eerste ritten door met 16'28" binen te bollen, goed voor een 8e tijd! Met deze tijd staat hij in het algemeen klassement op de 3e plaats, het puntenklassement op de 2e plaats en het combinatieklassement ook op de 2e plaats. Belangrijker nieuws is dat hij net als in 2010 na de tijdrit de roze jongerentrui om de schouders omgord kreeg!
Morgen staat de zwaarste rit op het programma. Hopelijk zijn alle beentjes goed gerecupereerd!
Bijna winst + leiders in ploegenklassement: "Moet er nog zand zijn?"
De eerste rit in een rondje is altijd afwachten op welke manier er gereden wordt. We hadden ons goed voorbereid, dus we stonden met vertrouwen aan de start. Meteen na het officiële startsein gingen Sam en Valentijn in de aanval wat goed was voor een historisch moment. Nadien kwam een spervuur aan demarrages en het tempo ging flink de hoogte in. Er ontstaat een kopgroep van 6 renners, zonder SVk'er bij, dus heel de ploeg zet zich op kop om het tempo erin te houden. Ongetwijfeld een mooi zicht!
De temperatuur was, met pieken tot 44°C, verschroeiend en dat liet zich voelen. De omloop was allerminst vlak en we kregen gezamenlijk toch even een mindere moment. Gelukkig bleef alles samen waarna Sam en Nick zich mee op kop zetten om het laatste gaatje met de leiders te dichten. Dat was andermaal de hoorn die het aanvalssein blies en de SVK'ers lieten zich deze keer niet vangen. Een kopgroep met Geoffrey en Bart lijkt zich even definitief afscheiden, maar het feestje gaat toch niet door. Even later komt de laatste tussensprint eraan. Valentijn heeft dit in het snuitje en gaat er met 6 anderen als een speer vandoor. In de sprint pakt hij 2 (belangrijke) punten en nadien hielden ze het tempo zo hoog dat de achtervolgende groep, met Sam en Nick, al meteen een minuut aan de broek heeft. Het peloton volgt op 10km van het einde op meer dan 2 minuten. De finale begint echt op een lastig "knikje" in het parcours waar een van het topteam Guadeloupe ten aanval trekt. Valentijn kan zijn wagonnetje aanpikken en met 2 bouwen ze een kleine voorsprong uit. Helaas lijkt de overgave van zijn kompaan niet overtuigend waardoor Valentijn begint te twijfelen. Helaas, want op 400m van de meet is het liedje uitgezongen en wordt het een sprint voor de overwinning (en gele trui) waarin hij nog 4e wordt. Enkele tellen later kwamen Sam en Nick als 2e en 3e van hun groepje over de eindmeet waardoor we de leiding nemen in het ploegenklassement. Een tof weetje is dat de 3 eerste renners van de leidersploeg een witte trui mogen dragen.Valentijn mag waarschijnlijk starten in de oranje trui van het combinatieklassement zodat we morgen mogelijk met 4 truien aan de start staan. Gewoonweg ongezien!!
Bart kwam in een ander groepje als 4e over de meet, Geoffrey en Ken in een groepje daarna. Uiteindelijk was het een etappe van 134km die we aflegden in 2u58 (45km/u gemiddeld). Morgenvroeg staan we om 8u30 aan de start voor 102km in lijn en om 15u begint de individuele tijdrit van 12km.
Recupereren is dus de boodschap! Groetjes, Equipe Belgique :)
Een rustig dagje onder brandende zon en klaar voor de strijd
Gisteren was een dag dat we teug op onze positieven konden komen. Daar maakten we meteen gebruik van om van alles te genieten wat ons hier aangeboden wordt.
Al het materiaal werd goed in elkaar gestoken en de fietsjes rijklaar gemaakt voor een tochtje deels langs de atlantische oceaan en rectht door de rimboe. We schoten ogen tekort om al het moois op ons netvlies te branden. Na een plaspauze verkenden we de aankomststrook van de eerste etappe en dat is er eentje neergelegd voor een koninklijke sprint. 40km en een dik uur verder trokken we na een verkwikkende douche onze zwemkledij aan om te ontspannen in het zwembad. Het water van de oceaan blijft dus nog even een tabula rasa voor onze SVKers.
Nu, zaterdag, hebben we na een goede nacht weer een zalig ontbijt achter de kiezen. Dat is toch het stokpaardje van dit hotel, want de keuze, kwaliteit en kwantiteit van het eten laat menig bourgondier watertanden bij het zien van al dit lekkers. Natuurlijk is het aan de renners om enkel aan datgene toe te geven waaraan de beste prestaties afhangen.Geen gemakkelijke klus!
De briefing is achter de rug en de doelstellingen zijn duidelijk: zo snel mogelijk een trui om de schouders! En er is toch redelijk veel keuze, dus dat lijkt een haalbare kaart. Na een grondige analyse van de windrichting en het parcrours, hebben we gezien dat er na kilometerpaal 15 een grote kans is op waaiers. We maakten er iedereen attent op en gaan meteen iets proberen als het mogelijk is!
Net als tijdens de editie van 2010 is het ook nu likkenbaarden voor de materiaalfreaks. Al het nieuwste, beste en opvallendste materiaal valt hier te bespeuren. We moeten hier echter niet voor onderdoen, maar in een land waar van fietsenmakers geen spoor is, mag dit toch wel bewonderingswaardig genoemd worden!
Tijdens het avondprogramma op"Guyane 1iere" werd een reportage gemaakt over de televisieploeg die de wedstrijd in beeld dient te brengen. Hier lieten ze duidelijk ook de sollen rollen, want met 2 helikopters en 5 motards begint het kleine broertje van "Le Grand Tour" toch aan een serieuze groeispurt. De wedstrijd is helemaal te volgen via http://video-direct.la1ere.fr/player.php?id=1565# , maar of deze in België zichtbaar is, lijkt onwaarschijnlijk. Vorig jaar was er een link via google, maar die is nu nog niet beschikbaar. Ik geef hem door, als hij online komt.
De wedstrijd begint om 14u plaatselijke tijd (19u in België). Ik post bij aankomst in het hotel zo snel mogelijk een wedstrijdverslag(je).
Een lange dag, dat was het gisteren. Om 7u ging de wekker en vanaf toen stapten we op een "sneltrein" richting Guyana. Tijdens onze vlucht, die overigens vlekkeloos verliep, kregen we twee maaltijden die ons goed smaakten. De competitie tussen de renners begon al met de spelletjes op het vliegtuig. Daar stond SVK al helemaal vooraan met Nick en Geoffrey die bij tetris de hoogste topscores van heel het vliegtuig lieten optekenen.
Bij aankomst in Cayenne bleek sommige bagage toch niet zo goed bestemd tegen het hardhandige Franse transport. Eén fiets -en wieldoos waren open gegaan, zonder schade of verlies, gelukkig!
Nadien kregen we een horde paparazzi achter ons aan en haalden we ons beste Frans boven om de journalisten te woord te staan. Eens dit in kannen en kruiken was, verkasten we naar ons vertrouwd hotel, "Amazonia", waar we het beste plekje in de fietswerkplaats toeëigenden. We hadden nadien even de tijd om wat uit te bekomen van de rit en maakten we ons klaar voor de persvoorstelling. Dat was meteen een item waar we veel aandacht aan hadden besteed en met geheel uniforme kledij steelden we er voor een zaal van 1000 man, toch een beetje de show. Het aantal toeschouwers, de live -uitzending op televisie en de receptie achteraf lieten meteen al blijken wat de grootsheid van deze toer inhoud. Met een budget van 3,5miljoen euro kan je wel inschatten wat de professionele uitstraling is naar de buitenwereld toe.
Om 23u plaatselijke tijd, ofwel 4u 'snachts schoven we onze benen onder tafel voor een 3-gangen menu. Het zal u niet verbazen dat onze eetlust niet al te groot was. De drang naar slaap haalde de bovenhand en rond middernacht kropen we onder de lakens.
Vandaag was de enige dag dat uitslapen niet uit den boze was, toch haalde het bioritme ons om 6u30 uit het bed. Nu staan we klaar om onze fietsen in elkaar te steken om nadien een ritje te gaan losrijden.
Als u er nog aan twijfelt, we hebben het er helemaal naar onze zin!! :) Tot morgen
Gepakt en gezakt, zo stond iedereen gisterenavond aan het clublokaal om valiezen, fietskoffers, wieldozen en sporttassen in de ploegcamionette te laden. Alles geraakt erin zodat we vandaag voor een zorgeloos vertrek staan.
Zoals eerder gemeld vertrekken we vandaag om 15u30 richting Parijs. Daar blijven we overnachten om donderdagvoormiddag op het vliegtuig te stappen richting Cayenne. Aangezien we 5uur terug in de tijd vliegen, komen we na een vliegreis van 9uur aan om 14u40. Nadien even bekomen, kamers een persoonlijke touch geven waarna de persvoorstelling begint om 19u.
Ik ben nog op zoek naar een website om de wedstrijd in België via livestream te volgen. Zaterdag is de eerste etappe en voordien probeer ik jullie verder te helpen. In de mate van het mogelijke zal dagelijks een verslag(je) gepubliceerd worden.
Goed, de tijd roept. Het volgend verslag zal in de Zuid-Amerikaanse amazone-lucht geschreven worden. Tot dan!
De ronde komt nu met rasse schreden dichterbij. Tevens hebben we een etappeoverzicht gekregen. Ten opzichte van editie 2010 zijn er kleine aanpassingen gedaan zoals een inkorting van de tijdrit, andere aankomstplaatsen en de etappe met veel klimwerk lijkt er ook niet meer bij.
De conditie van onze renners blijkt goed in orde te zijn. Eén koersweekend scheidt ons tussen vandaag en het vertrek naar Guyana.De renners kunnen nog eens goed testen wat ze waard zijn om met de nodige dosis vertrouwen af te reizen. Helaas voor onze jongens is er geen hittegolf België gepasseerd dit jaar zodat de eerste dagen nodig zullen zijn om aan de tropische temperaturen aan te passen.
Woensdag om 15u30 staat het vertrek gepland aan het clublokaal in de Rompelei te Kontich. Al wie onze jongens wil komen uitwuiven is van harte welkom!
Samedi 18 Août 2012
1ère Étape en ligne : CAYENNE / RÉMIRE 132,900 km
Dimanche 19 Août 2012
2ème Étape 1er Tronçon en ligne : CAYENNE /TONATE MACOURIA 103,00 km
2ème Tronçon CLM IND : Car. RD5/RD5.1 Savane Marivat / MONTSINÉRY- 12,4 km
Lundi 20 Août 2012
3ème Étape en ligne : AUBERGE DES ORPAILLEURS (Roura) / ST GEORGES 123,4 km
Mardi 21 Août 2012
4ème Étape en ligne : CAYENNE / SINNAMARY 149,6 km
Mercredi 22 Août 2012
5ème Étape en ligne : SINNAMARY / SAINT-LAURENT- 147,2 km
Jeudi 23 Août 2012
6ème Etape en ligne : ST LAURENT / SINNAMARY 147,3 km
Vendredi 24 Août 2012
7ème Étape en ligne AP.M : SINNAMARY/ KOUROU 127,1 km
Samedi 25 Août 2012
8ème Étape - 1er Tronçon en ligne : KOUROU / MATOURY 114,4 km
2ème Tronçon CLM IND : MATOURY / ROURA 14,9 km
Dimanche 26 Août 2012
9ème Étape en ligne : CAYENNE / CAYENNE 137,5 km
binnen exact 3 weken staan we vertrekkensklaar om de reis naar Frans-Guyana aan te vatten. De voorbereiding is reeds gestart en de definitieve selectie is gemaakt. Deze bestaat hoofdzakelijk uit renners die in 2010 ook al eens meegingen.
Selectie TDG 2012:
Sam Van De Mieroop
Nick De Landtsheer
Valentijn Lauwers
Bart De Schutter
Geoffrey Geysels
Ken Smets
De twee begeleiders die ons zullen bijstaan zijn ploegleider/verzorger Luc Crauwels en verzorger/mecanicien Jos Smets, vader van Ken. Degeleverde prestaties van onze jongens vallen te smaken zodat we toch wel met wat ambities naar Guyana mogen afzakken. Hoe dit concreet ingevuld zal worden, hangt van de komende wedstrijden af.
Aan de financiële kant krijgen we dit jaar een flinke bijdrage van de ploeg zelf en hebben we ook het vertrouwen gekregen van Tacx en Wcup die ons materieel ondersteunen. De deelnemers van dit avontuur weten dit ten zeerste te appreciëren!
Als er verder nog nieuws te vertellen valt, dan zal ik dat met de snelheid van het licht op de blog publiceren. Maw, hou deze pagina vanaf nu maar wat meer in de gaten als je op de hoogte wil blijven.
Het is weer enkele maanden geleden dat hier nog wat nieuws te rapen viel. Bij deze geef ik jullie een update!
Tijdens de het paasverlof maakten enkele renners naar jaarlijkse gewoonte de verplaatsing naar Garda om daar enkele zonnige klimkilometers op de trui te spelden. Helaas was die zon dit jaar hoofdzakelijk vervangen door regen en werd het een minder geslaagde editie. Toch werd er in een plezierige sfeer de vooropgestelde kilometers in het zadel afgewerkt.
Dat is kort wat het voorjaar betreft.
Voor het hoogseizoen -juli en augustus- hebben we opnieuw buitenlandse plannen opgesteld. Begin juli verhuizen we 2 daagjes naar Venhuizen om daar een 2-daagse af te werken. De week nadien volgt de ronde van provincie Luik, waar we ons Frans wat kunnen bijschaven om een kleine maand later -van 16 tot 27 augustus- naar Frans-Guyana te trekken.
In 2010 oefenden we dit kunstje al eens in en het was ons heel goed bevallen. Vorig jaar vielen we net uit de boot voor een selectie, maar nu kregen we ons officieel inschrijvingsbewijs al in de brievenbus. Er moet enkel nog wat tijd en harde trainingsarbeid passeren vooraleer in Guyana neer te kunnen strijken.
De ploeg bestaat hoofdzakelijk uit dezelfde ervaren gezichten als 2010 waardoor de chaotische situaties hiermee hopelijk wat meer onder controle kunnen gehouden worden.
Het concept van de meerdaagse wedstrijd is -met 11 ritten in 9 dagen- terug hetzelfde. Het grootste verschil is dat de laatste 60km van elke etappe in België live te volgen is via livestream. Als het allemaal zover is, dan post ik nog wel een "handleiding" op de blog waarmee jullie onze rood/wit-hemden live aan de slag kunnen zien.
Als er meer nieuws te melden valt, dan horen jullie het van mij!
We zijn reeds toe aan de vijfde editie van de Hochsauerland MTB-stage en dus vertrekken we 28 oktober 2011 voor niet minder dan 6 dagen toller Spass naar de Duitse wouden. Na het verzilveren van de klantenkaart bij Bäckerei Adolph 2 koffies en 3 broodjes kaas voor 5 euro, wij worden in België dagelijks geript in vergelijking met zulke prijzen bereiken we om 13u ons verblijf te Medebach en maken onmiddellijk alles in gereedheid om op onze geveerde rossen te springen.
Trots pronken we tijdens de eerste Halloween training met onze rood-witte plunje als fiere Vlaamse leeuwen en zoeken onze weg door de wirwar van Schotterwege en singletracks. Een heerlijke herfstzon masseert onze, van een lang wegseizoen vermoeide, spieren. Deze jubileum editie van de stage heeft een aangename verrassing in petto. Waar we vorig jaar nog wandelroutes aan elkaar knoopten om een mooi parcours uit te stippelen, heeft men nu een netwerk van mountainbike routes op poten gezet de Hochsauerland bike arena genoemd. Een speeltuin voor de echte gladiatoren.
Medebacher Bergweg
Deze route is een wandelweg van circa 70 km voorzien voor wandelaars maar te mooi om te laten liggen als biker. Het parcours sluit zich als een cirkel rond Centerparcs Medebach en is daarom ideaal in geval van panne of mindere conditie. Op elk punt van de rit is men nooit verder dan 5 km verwijderd van de bungalow. Van dit voordeel maken we handig gebruik wanneer Valentijn Lauwers (verder genoemd de viking) zijn ketting kapot trapt. We maken een treintje zodat de winnaar van de grote prijs Vic van Schil zijn wagonnetje kan aanhaken aan de brede schouders van Yannick Saritas (de Salitos). Na de reparatie pikken we terug in op onze rit tot de Viking even later weer de ketting uitelkaar patst. Gelukkig beschikken we nu over een kettingPons. Door deze mechanische pech slagen we er niet in de volledige rit af te werken voor het vallen van de avond en nemen dan maar de kortste weg naar huis via het asfalt.
Hochsauerland Zweitausender
Vandaag ga ik op pad met de viking der vikingen. Ik weet dat ik mijn eigen doodvonnis teken maar dat is niet de eerste keer.
Op de bike arena map vinden we een rit van 80 km met 2600 hoogtemeters gepromoot als die ultimative Herausforderung für Bärestarke Biker oftewel de ultieme uitdaging voor de beresterke biker. Beresterk voel ik me niet maar wel verrückt een beetje gek. Alsof deze uitdaging niet volstaat doen we er nog een schepje bovenop. De startplaats ligt in Willingen, 20 km van onze bungalow. We maken er dus een marathon van, 20 heen, 80 rond, 20 terug op een loodzwaar parcours met om en bij de 3000 hoogtemeters. Genoeg ingrediënten om deze tocht boven het doopvont te houden als de tocht der waanzin. Al snel is het duidelijk dat ik me niet mag fixeren op het achterwiel van de viking. Ik concentreer me dan maar, gedisciplineerd, zoals mijn nieuwe trainer het van me verwacht, op mijn nieuwe sigma Rox 9.1 hartslagmeter. Op de lastige stukken hoor ik mijn hart wild tekeer gaan in mijn rechteroor alsof ik rondrijd met een mp3-speler op de opzwepende beats van Regi. Waar zijn die handen ? Aan mn stuur natuurlijk, waar anders. Heel af en toe razen we voorbij een enkele wandelaar en dat stemt ons enigszins gerust in de wijsheid dat we nog in de bewoonde wereld rondrijden. Tweemaal ga ik aan duizelingwekkende snelheid tegen de grond op een ultratechnische afdaling. Met een kapotte knie en een broek vol kom ik ervan af. Op de lange beklimmingen verdwijnt Valentijn regelmatig uit het zicht zoals een Noors vikingschip in de dikke mist. Als een trouwe bloedbroeder wacht hij me boven telkens op om dan als roekeloze kamikazes samen de diepte in te storten. Wanneer het dan weer omhoog gaat en ik geregeld sterretjes zie, fladdert de viking zonder inspanning van me weg, kiekjes nemend van het mooie landschap, slurpend van zijn kamelenzak (camelbak) en powerrepen naar binnen werkend alsof zijn maag een lekke brandstoftank is.
Een dikke tak wurmt zich tussen mijn achtertrein en de achtervork en als slippend schuif ik tussen gladde rotsen naar beneden. Alweer kom ik er goed mee weg wanneer ik beneden veilig tot stilstand kom. We zijn nu 5u en half op weg en mijn laatste energiereep moet eraan geloven, het wordt nog een lange lijdensweg. De laatste druppel vocht wrong ik een half uur geleden reeds uit de bidon.
Onderweg ontmoeten we nog een Nederlands koppel. Beiden hebben duidelijk ervaring in dit soort werk want ze trotseren eveneens dit lastige traject en hebben de Alpenmarathon op het palmares ( 7000 hoogtemeters op 1 dag, astemblift !!). Na 7u26 fantastisch biken hebben we nog net de kracht om de sleutel om te draaien. Onze fietsen worden onder handen genomen door Yannick, Bart en Pons die niet genoeg konden krijgen van de Medebacher Bergweg en zich daar 3 uur op uitleefden. Zij pakten het vandaag allicht verstandiger aan, maar ja, zot zijn doet gelukkig niet zeer.
Na een trainingsritje van 272 km deze zomer, komt deze rit op het podium van de huzarenstukjes.
Diemeltje doen
Na een weldoende nachtrust van 14 uur voelt de viking zich als herboren. Ik beschik over minder goede kaarten. Mijn lichaam is niet hersteld van de zware inspanningen tijdens de tocht der waanzin. Het zou verstandiger zijn om het vandaag wat kalmer aan te doen maar toch laat ik me verleiden door het aanbod van de viking om er alweer Spartaans tegenaan te gaan. Mn geest kent geen grenzen en drijft me dag na dag tot het uiterste. Een hachelijke situatie als de alternator defect is en de batterijen niet meer opgeladen worden.
Maar goed, terug naar de orde van de dag. Op het menu 105 km via de Diemelsee en Rothekopf (het duurt niet lang eer we weten vanwaar die naam komt) alweer goed voor 2000 hoogtemeters. Het parcours omvat enkele lebensgefährliche downhills, die we absoluut wilden toevoegen aan de rit. Eerste werk na het dalen bel ik mijn verzekeringsmakelaar om een vette levensverzekering af te sluiten.
Wanneer de viking en Rambo als arenden door het Vogelschutzgebiet scheren, strekken condors en de zeldzame rode flierefluiter hun brede vleugels en kiezen het hazepad. Dit is zonder twijfel het meest spectaculaire parcours dat ik ooit onder de 26er kreeg geschoven. 6u en half later bereiken we voldaan en met ongeschonden zitvlak, dankzij de hoogkwalitatieve santinibroek, de thuishaven. Bart, Pons en Yannick kiezen voor een training die grotendeels over het asfalt verloopt om de zuurtjes uit de benen te fietsen. Pons die lek rijdt en wel 5 binnenbandjes in de sporttas heeft maar geen in de hand dient 10 km te lopen en wordt aldus verwacht op het podium van de eerstvolgende duatlon.
Der Hochheide Tour
Vandaag worden de sempres gesignaleerd op een hoogte tussen de 800 en 900 meter mb op de idyllische Hochheide, waarbij de Kalmthoutse Heide in het niets verdwijnt. Na even een deel te hebben gevolgd van de Rothaarsteig (wandeling van 154km) komen we op het korte maar pittige parcours van de Hochheide. Al snel worden we omsingeld en overbluft door de downhillers die vanuit Willingen op hun luie achterste tot op de top van de berg worden gebracht om zich dan met ware doodsverachting neerwaarts te storten. Tot de tanden bewapend met harnas, scheenbeschermers en andere middelen om lijf en leden te beschermen tonen ze hun spectaculairste sprongen om de toeschouwers te imponeren. Na kort overleg besluiten we ons niet te laten kennen en wagen we ons aan de afdaling, gemerkt met Todesgefahr, enkel beschermd door onze helm en een santini textieltje. 300 m dieper, een unieke ervaring rijker en 4 remblokken armer stinkt het naar verbrande rubber. De rest van de rit is na deze afzink kinderspel en via Küstelberg keren we terug om het vandaag op een kleine 3uurtjes te houden.
De weinige tijd die ons buiten de barbaarse trainingen en rust nog restte, werd besteed aan Kegeln, waarbij de poppen regelmatig aan het dansen gingen.
Hochsauerland 2011, de jubile, was een geslaagd project en krijgt zonder twijfel navolging.
na een tijd van afwezigheid heb ik terug de tijd en moed gevonden om hier een verslag te posten. Iets wat eigenlijk een gewoonte moet zijn, maar die er toch niet vanzelfsprekend is.
Goed, zoals de jaarlijkse traditie het vraagt, zetten we de winterperiode in met de MTB-stage in Hochsauerland. Dat is een skigebied waar wij ons tijdens de tussenperiode maximaal kunnen amuseren. Er staan weeral veel diverse en plezante activiteiten op het menu en omdat we nu geen 4, maar 6 dagen in het Duitse verblijven, hebben we nog een extraatje ingelast. Op de avond van Halloween maken we het nog ietsje uitdagender door een dropping te organiseren. Om onze zin voor avontuur toch ook zijn zin te geven maken we de afspraak dat we enkel een weg mogen bewandelen als we hem oversteken. We zullen het dus vooral in de bossen moeten zoeken. Iedereen is al benieuwd hoe we dit allemaal gaan overleven, want weinigen deden ons dit voor.
We vertrekken morgen (vrijdag 28-10) en komen woensdag 2 november terug. Enkele dagen na onze terugkomst, zal de co-auteur weer een uitgebreid verslag online plaatsen waar iedereen zijn duimen en vingers van zal kunnen aflikken.
Nu is het tijd om de bagage nog een laatste controlecheck te geven vooraleer ze onder de Duitse zon weer uit te pakken. Zon, want de weersvoorspellingen zijn ons, in tegenstelling tot andere jaren, heel gunstig!
Finale terugkeer van geslaagde reis/stage/vakantie,
De laatste dagen konden we nog enkele doorgedreven trainingen doen op en rond de Monte Baldo. Al moesten we daarvoor wel wat sneeuw en mistbuien voor trotseren.
We verkenden Garda by night en ook dat beviel ons! Het hoeft dus geen betoog dat we volgend jaar terug aan het Lago Di Garda zullen neerstrijken.
De terugrit naar huis verliep vlot zodat we volgens planning in ons vertrouwde Belgiëlandje aankwamen.
Komende weken staan heel wat wedstrijden op het programma waar we hopelijk de vruchten kunnen plukken die we tijdens onze Italiaanse trainingstochten hebben gezaaid.
De zon was weer meteen van de partij. We vertrokken om 10 am en Celsius kwam
ons vertellen dat zijn teller al 23,5° aangaf. Lichtelijk schaars gekleed
baanden we ons een weg door de boomgaarden waar de streek zeer rijk aan is. Met
de vooringestelde route van de Garmin verkenden we van de steilste smalle
beklimmingen tot brede fietspaden langs het kanaal alsof we thuis langs de
vaart aan het fietsen waren.
Na 4u35 en 1900 hoogtemeters verder konden we ons na een razendsnelle
afdaling richting hotel begeven. Enkelingen genoten van de afkoeling van het
zwembad en anderen hielden het bij de stille rust in de kamer.
Dag 5: Bezoek aan markt Lazise en recuperatietraining
Vandaag konden we een half uurtje langer slapen. Dat was bij sommigen
broodnodig na de zware trainingen van de afgelopen dagen. Tijdens de voormiddag
bezochten we een plaatselijke fietswinkel "Paula Pezzo" en gingen we
nadien, alsof het een jaarlijkse traditie is, naar het martkje in Lazise. Daar
werden enkele souvenirs voor het thuisfront aangekocht al mag er niet al teveel
van verwacht worden.
We genoten nog van een terrasje en smeten ons terug op de strandzetels langs
het zwembad waar al het langslopend wild luidop beoordeeld werd. Ik bespaar
jullie de details.
Nadat we Gilbert de Waalse Pijl op indrukwekkende wijze zagen winnen, kropen
we zelf op het fietsje voor anderhalf uur losrijden langs het meer. Enkele
hellende stroken werd er doorgetrokken om het lichaam toch de nodige
trainingsprikkels te geven en zo goed mogelijk te recuperen voor de zware dag
morgen.
Dag 6: Gran Fondo Damiano Cunego
Een drukke dag meldde zich aan en om 7u15 liep iedereen al vol spanning rond
om alles in te pakken en in de auto's te laden. Dat was nodig, want we er stond
voor de training eerst een autorit van een dik uur op het programma waarna we
aan een heroische etappe begonnen. De gran fondo Damiano Cunego loopt door het
trainingsgebied van de tocht waaraan deze zijn naam draagt. Alle hellingen
samengeteld komt het neer op 4000 hoogtemeters en 155km.
We vertrokken vanuit Poiano, een klein dorpje naast Verona, richting het
hooggebergte en tijdens de eerste 80km moesten we er 58 bergop om maar een idee
te schetsen van de zwaartegraad van deze rit.
Ken en Bart -de 2 berggeiten van de ploeg- schoten uit de startblokken en
Rambo kon nog snel zijn wagonnetje aanhaken om vervolgens met gemiddeld 15
slagen boven zijn overslagpols de top te bereiken. Als dat geen straf staaltje
afzien is!! Goed, de anderen moesten natuurlijk ook hard trappen om boven te
komen. Na wat op en neer fietsen op de plateau konden we aan het tweede luik
van de beklimming beginnen. Ken reed hier wederom imposant naar boven en trapte
zich schijnbaar moeiteloos naar de top. Pons beleefd een moeilijk moment en
ploegleider Luc moet ook op de tanden bijten wat voor diep respect zorgt van de
andere vakantiegangers.
Door de diepe concentratie tijdens het klimmen hadden we een afslag richting
afdaling gemist en kwamen we na 4km klouteren op een doodlopende strada Biancha
uit. Hier zakte even de moed ons in de schoenen, want we iedereen moest diep in
het krachtenarsenaal tasten om er te geraken. Na een kleine pauze waren de
batterijen terug opgeladen en schreven we beklimming na beklimming bij op ons
conto. Zelfs een wegomlegging midden in het gebergte hield ons niet tegen om de
welverdiende 30km-lange afdaling richting Poiano aan te vatten.
In een lichtdalende lijn en de wind vol op kop snijdt Sven iedereen de adem
af door een tempo op te leggen waarbij Fabian Cancellara nog om zijn moeder zou
roepen. Enkele korte overnamebeurten zorgen ervoor dat we even het noorden
kwijt zijn en de juiste weg verliezen. Na talloze rotondes en een kwadrant van
"Claxons" kwamen we uiteindelijk na 7u10 onderweg te zijn terug aan
bij onze auto's.
Als we achteraf de analyse maken van de fietstijden, blijkt dat onze
klimgeit Ken, 45minuten minder op de fiets zat, dan de mindere goden in het klimwerk.
Aan iedereen een dikke chapeau voor het getoonde doorzettingsvermogen. Sempre Avanti par tutti la via!!
Vandaag staat er een lichte training van 4u op het programma waarna zaterdag
voor sommigen een heel zware rit gepland staat met heel wat klimwerk voor de
boeg.
Tijdens de trainingen en vrije momenten werd er ook regelmatig een
videocamera boven gehaald waardoor we na de stage een film zullen maken waarop
we jullie de sfeer helemaal zullen laten opsnuiven.
Na enkele dagen afwezigheid, heb ik nu toch even de tijd en internet gevonden om jullie van alles op de hoogte te brengen.
Dag 1: Autoreis naar Garda
Nog ver voor de hanen begonnen te kraaien waren de motoren al warmgedraaid en klaar om de reis naar Garda in te zetten. We zegden onze vroege fans gedag en begonnen aan de lange marathonreis. Om files te vermijden besloten we vooraf om niet via Ulm (D) en Brenner de grenzen te overbruggen om uiteindelijk in Italië aan te komen.
De eerste uren vlogen voorbij en voor we het wisten waren we al diep in Duitsland doorgedrongen. Na een deugddoende tussenstop splitsten ongwild onze wegen en was alle geografische kennis van onze navigator nodig om alle neuzen terug in de juiste richting te krijgen. In Zwitserland aangekomen wachtte ons een ware razzia van de plaatselijke douane in onze volgwagen. Die bleek helemaal in orde zodat we na even bekomen onze weg konden verderzetten.
Onderweg maakten we nog even tijd om de recente verjaardag van onze herezen Jelle Eyselbergs te vieren met taart en gezang in een plaatselijk hotel/restaurant. Zo kwamen we iets na 21u ofwel een reis van meer dan 16u (2 werkdagen!!) aan in het warme Garda. Daar hadden ze speciaal voor ons een verassingsmaal in petto bij kaarslicht. Dit bleek de aanzet een mooi begin van onze vakantie!
Met volle buikjes kropen we onder de wol met afspraak om 8u aan de ontbijttafel.
Dag 2: Aangename kennismaking met het Gardaanse landschap
Vandaag konden we bij het ontbijt niet enkel de honger naar het 'mangiare' op de gezichten aflezen, maar ook het verlangen om er tijdens de trainingen het beste van onszelf te geven.
Na een klein oponthoud bij de afdaling van het hotel -nl. een lekke band van onze sprintbom Geoffrey- begonnen we aan de eerste rit. Iedereen deed zijn duit in het zakje op de vlakkere stukken om vervolgens zijn eigen tempo te zoeken op de beklimmingen. Na 4u15 en 1600 hoogtemeters bolden we goed bezweet binnen. Na een verkwikkende douche en een welsmakende pizza als hapje-na-de-training, schoven we onze beentjes onder tafel om van het goedgevulde 4-gangenmenu te profiteren. Het eten is hier echt op zijn Italiaans, dus veel pasta's en verbazingwekken goedsmakende desserten.
Om 21u17 spraken we af op de kamer 220, die omgetoverd werd tot filmzaal, om onze lachspieren te gebruiken. "Jackass 3D" stond op het programma waardoor we een nieuwe dimensie gaven aan het doormidden plooien van het lachen, fan-tas-tisch!!
Morgen moeten we er een half uurtje vroeger uit omdat een de training opgesplitst wordt in een voor -en nammiddagetappe.
Dag 3: Jelle ontpopt zich tot Murmeltier van de Monte Baldo
We werden gewekt door enkele zonnestralen die door de spleet van de gordijnen kwamen piepen. Omdat het vakantie is, draaiden we ons nog een keer om en deden we ons nadien tegoed aan de gastronomie van hotel Marco Polo.
We vertrokken stipt om 10u richting de sneeuw van de Monte Baldo, een beklimming van 26km met een max stijgingspercentage van 19%. Van bij de aanloop werd al duidelijk dat onze Jelle niet te houden was. Enkel berggeit Ken kon hem op het nippertje bijbenen en zij voerden een felle strijd uit wie zich vandaag tot bergkoning mocht kronen. Uiteindelijk haalde de ervaring van onze held van het veld het tegen de relativerende of releverende Jelle. Achterin hettoneel werd natuurlijk ook gevochten om deze vreselijke berg te bewdingen. Iedereen slaagde in zijn opzet en kon in een dreef van Sneeuw zich bedwinger van de Monte Baldo noemen.
Na een afdaling waarin de snelheden duizelingwekkend hoog lagen, zaten we in een flits terug aan tafel om de nodige kaloriën voor de volgende training naar binnen te spelen. In de namiddag stond nog een snelle training op het programma die meteen gebruikt werd om onze sprintsnelheid wat aan te scherpen.
Voila, dat is al een voorsmaakje voor wat nog komen moet. Dag 4, 5 en 6 zet ik er morgen op.
Groetjes vanuit Garda van de Sempre's ter plaatse!
de eerste gezamelijke reis naar het buitenland is er door het onverwachts wegvallen van de Spaanse stage opgeschoven tot de vakantie naar het Italiaanse Garda.
Morgen vertrekken we lang voor het ochtendgloren met een colonne van 5 auto's richting strand van Garda. Deze editie is erg populair tegenover andere jaren zodat het voor onze wielerclub de moeite was om een volgwagen mee te sturen.
De planning gaat als volgt:
Zaterdag 16 april: Vertrek Garda om 4u 30 (heenrit, geen training).
Zondag 17 april: 3 uur LSD Richting Brenner langs Monte Baldo
Maandag 18 april: Voormiddag 3 uur beklimming Monte Baldo langs Spiazzi en Ferrara di Monte
Baldo
Namiddag 2 uur losrijden.
Dinsdag 19 april: Richting Valpolicela dan naar het noorden naar Fosse , afdaling naar dal Brenner en
Zuane en zo richting Albisano , Torri en Garda.5 uur
Woensdag 20 april: 2 uur losrijden
Donderdag 21 april: Rit Damiano Cunego 6 uur
Vrijdag 22 april: Rondje Monte Baldo rustig rijden 4 uur met tussenstop.
Zaterdag 23 april: 2 uur losrijden.
Zondag 24 april: Omdat het volgende week PK is doen we een snelheidstraining.
Iedereen doet om beurt 1 minuut kopwerk en dit 4 maal.
Snelheid ongeveer 45km/u .
Dan volgt 15 minuten losrijden en terug een sessie snelheid.
Dit doen we 3 maal.
Totale tijd snelheid is 1u24 minuten.
Maandag 25 april: Terugrit (geen training)
Voila, dat is het trainingsprogramma. Tussendoor hebben we nog voldoende tijd om nog wat "cultuur" op te doen.
Indien internet binnen bereik (mogelijkheid is klein), laat ik jullie dagelijks iets weten over onze trainingen en andere nevenactiviteiten.
