Reisverslagen over Beloften en Elite z/c van Steeds Vooraan Kontich
11-10-2010
stage hochsauerland november 2009
Het wegseizoen zit erop en onze Mtb's worden in orde gebracht voor onze eerstvolgende stage in Hochsauerland op 12 november 2010. De vaste kern Valentijn Lauwers, Bart De Schutter, Filip Van Tuyn en Rambo wordt dit jaar aangevuld met Annelies Dom en Kevin Claessens. Zij zullen aan den lijve ondervinden welke heroïsche overlevingstochten wij jaarlijks in het verre Deutschland ondergaan.
Als voorproevertje hierbij een verslagje van vorig jaar :
Nauwelijks gerecupereerd van de nachtelijke dropping vertrekken 5 Steeds Vooraners op Mtb-stage naar Centerparcs Hochsauerland in Duitsland.
Om s'middags een eerste training te kunnen afwerken starten de motoren al om 7u30. Even krijgen we onderweg vanuit wagen 2 de melding dat zij net het bord 'Warschau' gepasseerd zijn. We weten van wie deze informatie komt en hoeven ons dus geen zorgen te maken.
Na een vlotte reis en een blitzbezoek aan de supermarkt om de voorraadkasten te vullen, springen we om 15u op de fiets voor wat een memorabele rit zal worden. Om zoveel mogelijk off-road te rijden verlaten we geregeld de bewegwijzerde routes en moeten zo als eens over prikkeldraad kruipen op de vlucht voor een verbaasde koe of boze boer. Bij het vallen van de avond besluiten we om toch nog even verder te trainen, doch in de bossen overvalt de duisternis ons. Dit noodzaakt ons om de best berijdbare weg te volgen zonder dat we enig idee hebben van waar we ons bevinden. Wanneer we in de verte dan toch licht zien gaan we hierop af.
De eigenaar van een klein café, verbaasd om 5 met modder besmeurde renners te zien, vertelt ons dat we op 20 ! km van het park zijn. We zitten dus compleet uit de richting. Geen steek voor de ogen ziende volgen we de asfaltweg. Deze baan tussen Kûstelberg en Medebach heeft een hellingsgraad van 9% in dalende richting. Bij klaarlichte dag haal je hier op de mtb met gemak 80 km per uur. De duisternis belet ons niet om vol door te gaan. De ploegmakkers verdwijnen uit mijn gezichtsveld. Wetende dat zij slechts enkele meters voor mij uitrijden, hoop ik dat geen van hen aan de remmen komt, want dat zou een doodsmak tot gevolg hebben. Telkens een wagen uit de tegenovergestelde richting passeert, worden we verblind door de grootlichten. In het donker kan ik me alleen fixeren op de witte onderbroken middenstreep. Verder zie ik niets. Desondanks blijkt achteraf dat de sneldheidsmeter toch 61 per uur heeft aangewezen in de gitzwarte nacht. Ik besef dat we onverantwoord bezig zijn, maar de adrenaline pompt door de aderen. Heelhuids bereiken we de bungalow en na een verkwikkende douche + heerlijke pasta kruipen we om 21u onder de wol. De lokroep van het feestgedruis die weerklinkt vanuit de Alpenrausch kunnen wij als profi's weerstaan.
Ondanks de onheilspellende weerberichten trekken we zaterdag onze Steeds Vooraan tenue aan en starten voor wat een monsteretappe wordt van 100 km in a-po-ca-lyp-tische weersomstandigheden. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen, maar het is al 2 uur donker vooraleer we het park terug bereiken. De passie voor de fiets haalt het van het gezond verstand. Afgepeigerd en na een heerlijk diner van onze chefs de cuisine - er schuilt verborgen talent bij onze renners - doven de lichten om 21u30 en dromen van dominantie in het clubkampioenschap.
Zondag, ook vandaag staan de hemelsluizen wagenwijd open, verkennen we een nieuw parcours. Met meerdere single tracks, te doorwaden riviertjes en spectaculaire afdalingen blijkt het een voltreffer. Deze rit heeft alle intrinsieke eigenschappen om een klassieker te worden. We onthouden de achterwaartse salto van Valentijn die zich alzo tot decoratie maakte van een kerstboom, Rambo die zich vastreed in een riviertje en er dan maar bij ging liggen, Bart die in hetzelfde watertje pootje baadde en de acrobatie van Filip en Pons. Doornat, grijs en leeggereden bereiken we een rit van 5uur het park. S'avonds volgt de ontspanning met een partijtje bowling. Dat het vet van de soep was, werd duidelijk wanneer teveel ballen in de goot belanden.
Onze laatste dag laten we de fiets om praktische redenen aan de kant en vangen aan met een matchke voetbal. Het is al snel duidelijk dat de meesten onder ons een voetbalverleden hebben en dat menig caféploeg het niet onder de markt zou hebben met de dribbelende Steeds Vooraners. Goed bezweet zakken we af naar de Aqua Dome waar we elkaar trachten te overtroeven om zolang mogelijk in een ijskoud bad te blijven zitten (7°C). Valentijn krijgt vandaag de naam Viking toegewezen. S'avonds, om onze schitterende stage af te sluiten, dineren we in een Italiaans restaurantje.
Het was een stage om niet snel te vergeten ... en bis nächstes Jahr
