Vandaag hadden Sofie, Tine en ik onze laatste werkdag bij het Lotjeshuis. We trakteerden de kinderen op cake en natuurlijk konden enkele foto's niet ontbreken. Bij deze een poging tot groepsfoto...poging want enkele liepen rond, keken overal behalve naar de camera of vielen gewoonweg in slaap
Eindelijk weer een berichtje van ons en mij Eerst en vooral bedankt voor al jullie reacties. Als ik die lees kikker ik er helemaal van op. Ik hoor heel graag iets van huis. Nog 14 dagen
De 4 daagse was super. Vrijdag zijn we om 4u opgestaan om de taxi om 5u naar het buscentrum te nemen. Om kwart voor 6 was de staatsbus er. We betaalden 9 SRD voor 236km af te leggen (das een grote 2EUR). We kwamen rond 11u30 aan in Nieuw Nickerie. We wandelden wat rond en zochten een hotelletje. We deden aan prijs/kwaliteit en konden overnachten voor 30SRD per persoon. Het werd hotel de VESTING. Daarna wat rondlummelen in tstad want er was daar werkelijk niks te doen. We regelden maar vlug een uitstapje voor de dag erna. Het werd Bikipan. S Avonds nog maar eens lekker eten in het restaurantje op de hoek. Zaterdagochtend rond 11u konden we vertrekken naar het huisje op het water gevestigd in the middle of nowhere Wat een paradijs!!! In de tocht daar naartoe hebben we een wurgslang en een kaaiman gezien! We kwamen ook een andere bootsman tegen en kochten er superveel vis en krabben voor maar amper 10 SRD Eenmaal daar hebben we alle vis gereinigd, helpen groenten kuisen, krabben reinigen en er nog extra vangen met de vissenkoppen van daarvoor. Het was echt superavontuurlijk! Die avond gingen we op kaaimantocht. De bootsman Alli duffelde zich goed in. Toen ik vroeg waarvoor hij die doek op zijn kop legde zei hij niks. Het kwam uit: toen we trager vaarden voor de kaaimannen waren we plots het doelwit geworden van honderden bloeddorstige muggen. Ze prikten door kledij en alles!!! Het was vreselijk gewoon dus wilden we vlug weer naar het huisje. We zagen wel kaaimannen maar enkel hun weerkaatsende ogen De rest van de avond verliep op het gemak, we hebben alleszins ook massaal gegeten. Stomme geniepige Alli, hij kon wel goed lachen met de muggendans Die nacht heb ik voor de eerste keer heerlijk geslapen in een hangmat. De zondag, een mooie ochtend, jammer van het weertje want dat viel wel tegen. We deden een korte natuurboottocht en daarna was het inpakken en wegwezen. Kenneth, de hoofdgids, had al een nieuwe slaapplaats voor ons geregeld. We werden gevoerd naar een mooi huis en daar kregen we de bovenverdieping ter beschikking voor slechts 100 SRD in het totaal. We kregen nog wat restjes van voedsel mee en een hele kip. Die hebben we lekker opgevuld en daar heerlijk van gesmuld. Daarna wat chillen, want de plannen van het strand gingen niet door aangezien het slechte weer, s avonds opnieuw naar het stad met de taxi. Diezelfde taxi deed ons een aanbod om maandag met hem terug te keren naar PAramarbo en tussenstopjes te maken in verschillende steden. We vroegen hem eerst een plaats om die avond nog iets te eten (iets gezelligs, en niet waar we al 3x waren geweest), hij voerde ons naar een tl-lamp verlichtte chinees We hebben vervolgens gewoon naar dezelfde plaats gestapt waar we al altijd aten. Daarna terug met de taxi naar huis en we besloten de volgende dag op zijn voorstel in te gaan. We vertrokken maandag om 10u30 en kwamen hier rond 16u toe. Het was een mooie en leerrijke tocht.
Het zit er bijna op dus wil ik nog genieten van de laatste dingen. Deze week nog werken en vrijdagavond start het trouwfeest van een kennis van onze huisbaas. Het zal duren tot zondagavond. Ik hoop dat het leuk en mooi zal worden.
° het mooi was ingericht ° deftig en lekker eten te verkrijgen was ° gezellig was ° wisten dat het er goed was, aangezien we er 5x aten ° we elke keer meer en meer negatieve eigenschappen ontdekten °...
Velen vragen zich af hoe het nu eigenlijk allemaal verloopt met de parachutespelen die ik samen met Emmelien en Stijn hier in Suriname wil verspreiden in het onderwijs en in de vrije tijdssector. Dit als onderwerp voor ons scriptie.
Here we go:
Toen we hier aankwamen moesten we van nul beginnen. Het op voorhand opgestuurde patroon kwam hier blijkbaar niet aan. Onervaren zochten we naar mensen die ons een handje konden helpen.
Om een lang verhaal kort te maken: via via kwamen we met wat interessante mensen in contact die ons konden helpen.
Nu, een grote 2 weken voor ons vertrek uit Suriname hebben we heel veel verricht. Ik som het even op:
-Materiaal aangekocht: (stof, touw, )
-3 parachutes laten vervaardigen met de kleuren van de Surinaamse vlag
-Een introductie gegeven op onze stagescholen (nog altijd bezig)
-Op tonka-island zijn we aan jongeren tussen 7 23jaar parachutespelen gaan geven.
-Een namiddag in het weeshuis nos kasita de kinderen gaan plezieren met onze leuke spelletjes
-de spelenbundel zijn we aan het vervolledigen met fotos van hier zodat het resultaat een intercultureel juweeltje wordt!
-Onze spelenbundel wordt digitaal aan het ministerie van onderwijs bezorgd zodat deze heel snel kan verspreid worden naar alle scholen in Paramaribo.
We merken dat de parachutespelen hier heel erg in de smaak vallen bij de kinderen en er zit zeker toekomst in! op onze stagescholen zijn ze heel tevreden over ons project en zijn ze heel erg blij om het nieuwe, aantrekkelijke materiaal te mogen houden nadien.
De parachutes worden geschonken aan onze stagescholen en aan SPS stichting project Suriname die zich vooral bezig houdt met vrijwilligerswerk voor jongeren in het binnenland. Zij zijn dolenthousiast en zullen onze parachute zeker gebruiken!
Bij deze wil ik ook samen met Stijn en Emmelien onze sponsors nog eens bedanken, want zonder hen , hadden we geen financieel budget om het materiele mogelijk te maken!
Ik blik terug op een weekje Lotjeshuis, het weeshuis waar ik sinds maandag als tante alina door het leven ga. (jawel mijn naam en zeer specifiek de letter j blijkt een bijzondere moeilijkheid in zich te dragen - zelfs bij de vaste werknemers).
Tine, Sofie en ik kwamen het domein op en de babygeur kwam me breedlachend tegemoet, net zoals de tig peutertjes die erop volgden. Ieder maakte zich een been van Tine en Sofie eigen waarop de kreten tante tante door de kamer galmde. En dit al na een week? Nee hoor, veel eerder zou ook mij die naam eigen worden (lees: enkele minuten later).
Instaan voor de begeleiding, vorming en verzorging van kinderen van 0 tot 5 jaar, dat was de opdracht. Dit hield in dat we bedjes moesten soppen en opmaken, kinderen voeden, op 20 koters letten tijdens het vrij spel, verschonen, en in bed stoppen. Zo gezegd, zo gedaan.
Eum nee. Er zitten enkele addertjes (lees: slangen) onder het gras. Het is niet altijd evident om deze op het eerste zicht eenvoudige taken zonder stoot of slag (soms zelfs letterlijk) uit te voeren. Sommige gastjes hebben een ijzer willeke en vertikken het om tijdens het eten stil te zitten (waar is die sjaal als je hem nodig hebt?) en eens deftig de mond te openen bij het arriveren van het vliegtuigje (lepel vol eten). Nadat je een redelijke hoeveelheid eten én drinken in de peuter gekregen hebt [en niet op de peuter, op de bank (met hulp van de peuter in eigen persoon), op de grond (dont ask)], moet je ze systematisch bezig houden (lees: om de 10 minuten een ander afleidingsmanoeuvre uitproberen en neen paardje rijden houd je geen 2 uur vol) gedurende een dik uur -een heel dik uur.
Je ziet wel hoeveel gezag de vaste werkkrachten er hebben (wel jammer dat wij geen volslanke zwarte vrouwen zijn met een Surinaams accent - we doen ons best), één blik of naam zegt al meer dan genoeg en de peuters worden lammetjes.
Dan loopt er een minder welruikend peuterke voorbij. Ik kijk naar Sofie, Sofie kijkt naar mij. Jackpot. Wie voelt zich geroepen om deze kleine van zijn kakabroekje te verlossen? (Voor de gevoelige lezers laat ik de plastische beschrijving van dit goedje achterwege) Indien ze niet beginnen spartelen -en ja dat doen er sommige- geen probleem.
Na mijn eerste werkdag had ik de routine van de dag (al leer ik elke dag bij -niet moeilijk als je geen initiatie krijgt, al doende leren zeggen ze dan -goddank zegt de peuter die ik van de eerste keer goed verschoonde) en de meeste namen al onder de knie (stefanitio, robinho, denielson, denelso -hou ze maar eens uiteen ja-). Het is op sommige dagen (regendagen) energieslopend werk, maar als je in die grote witte kraaloogjes kijkt moet ik me soms toch bedwingen om er niet eentje mee naar huis te nemen (vooral de ik-val-overal-in-slaap-taferelen zijn het waard > op de fiets, aan tafel, ). Moeha
