Ik blik terug op een weekje Lotjeshuis, het weeshuis waar ik sinds maandag als tante alina door het leven ga. (jawel mijn naam en zeer specifiek de letter j blijkt een bijzondere moeilijkheid in zich te dragen - zelfs bij de vaste werknemers).
Tine, Sofie en ik kwamen het domein op en de babygeur kwam me breedlachend tegemoet, net zoals de tig peutertjes die erop volgden. Ieder maakte zich een been van Tine en Sofie eigen waarop de kreten tante tante door de kamer galmde. En dit al na een week? Nee hoor, veel eerder zou ook mij die naam eigen worden (lees: enkele minuten later).
Instaan voor de begeleiding, vorming en verzorging van kinderen van 0 tot 5 jaar, dat was de opdracht. Dit hield in dat we bedjes moesten soppen en opmaken, kinderen voeden, op 20 koters letten tijdens het vrij spel, verschonen, en in bed stoppen. Zo gezegd, zo gedaan.
Eum nee. Er zitten enkele addertjes (lees: slangen) onder het gras. Het is niet altijd evident om deze op het eerste zicht eenvoudige taken zonder stoot of slag (soms zelfs letterlijk) uit te voeren. Sommige gastjes hebben een ijzer willeke en vertikken het om tijdens het eten stil te zitten (waar is die sjaal als je hem nodig hebt?) en eens deftig de mond te openen bij het arriveren van het vliegtuigje (lepel vol eten). Nadat je een redelijke hoeveelheid eten én drinken in de peuter gekregen hebt [en niet op de peuter, op de bank (met hulp van de peuter in eigen persoon), op de grond (dont ask)], moet je ze systematisch bezig houden (lees: om de 10 minuten een ander afleidingsmanoeuvre uitproberen en neen paardje rijden houd je geen 2 uur vol) gedurende een dik uur -een heel dik uur.
Je ziet wel hoeveel gezag de vaste werkkrachten er hebben (wel jammer dat wij geen volslanke zwarte vrouwen zijn met een Surinaams accent - we doen ons best), één blik of naam zegt al meer dan genoeg en de peuters worden lammetjes.
Dan loopt er een minder welruikend peuterke voorbij. Ik kijk naar Sofie, Sofie kijkt naar mij. Jackpot. Wie voelt zich geroepen om deze kleine van zijn kakabroekje te verlossen? (Voor de gevoelige lezers laat ik de plastische beschrijving van dit goedje achterwege) Indien ze niet beginnen spartelen -en ja dat doen er sommige- geen probleem.
Na mijn eerste werkdag had ik de routine van de dag (al leer ik elke dag bij -niet moeilijk als je geen initiatie krijgt, al doende leren zeggen ze dan -goddank zegt de peuter die ik van de eerste keer goed verschoonde) en de meeste namen al onder de knie (stefanitio, robinho, denielson, denelso -hou ze maar eens uiteen ja-). Het is op sommige dagen (regendagen) energieslopend werk, maar als je in die grote witte kraaloogjes kijkt moet ik me soms toch bedwingen om er niet eentje mee naar huis te nemen (vooral de ik-val-overal-in-slaap-taferelen zijn het waard > op de fiets, aan tafel, ). Moeha
