Ik heb het overleefd!!! Iets langer dan 12u op het vliegtuig gezeten en RUSTIG gebleven na het nieuws van de niet meer rijdende treinen. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ik hier nu in het verre Suriname zit. Het is echt zotjes. Merci voor al jullie berichtjes die ik nog heb gekregen, het was echt lief. Het is hier HEEEEEEEEEEEEEEEEEEET!!! Het is hier in de 30°C en s nachts ook iets van 28°. Lekker zweterig dus. Kheb al het eerste contact gehad met mn contactpersoon met de stageplaats. Echt een zalige man (streng maar rechtvaardig). Toen we toekwamen werden we echt overvallen met massas taxichauffeurs die onze valiezen wilden overnemen en meenemen. Iedereen had plots onze valiezen vast om ons te helpen. Heel hectisch maar dit kun je je wel voorstellen.
Jaliena is al verjaard en dit hebben we natuurlijk gevierd hihi met typisch Surinaams bier (ik leer het drinken d.m.v. cola, dit moet gewoon lukken). Ons huisje waar we in verblijven is super en groot. Alles vormt wel geen geheel maar tis de max. Oude zetelkes en stoelekes, stinkende stofjes, nuja alles stinkt wel wat naar zweet, ook mn kamer L, maar da zal wel wennen.
De laatste dagen houden we ons nu bezig met het naar de winkel gaan, eten, drinken, uitgaan, MAAR vandaag naar stage geweest. Wat zotjes! De meisjes daar zijn even oud gelijk ik en bekijken me maar uit een heel schuine hoek :s. Leerkrachten daar hebben niet zo heel veel gezag. De leerlingen luisteren naar mp3, smsen lopen de klas in en uit maar voor de rest Je moet op de stage tot de knie en schouders bedekt zijn en daarmee is het ook nogal lastig en warm (dus weeral zweterig ook). De leerkracht gaat er ook vanuit dat ik alle recepturen, verhoudingen en ingrediënten vanbuiten ken. Zo heb ik vandaag in 5 minuutjes moeten beslissen wat ik volgende week moet maken. Morgen moet ik als enige heeeel vroeg op school zijn. Om 7u begint het daar al. Ik had geluk. De anderen moesten nie gaan omdat de leerkracht ziek was, of omdat de school van niks wist ofwel moest je gewoon al beginnen les geven...
Ik weet niet wat het met me is maar ik bega de ene na de andere flater echt niet te doen. Ik verspreek me maar de hele tijd. We hebben nu een flaterboek aangelegd. Rarara wie er het meest in voor komt. Papa zijn dagenteller is echt de max. Iedereen houdt ervan hihi. Oja nog iets Let op voor de rode en gele pepertjes, je krijgt er verdomde pikante vingers van .
Zoals het nu is ga ik niet naar huis dus hoef je niks op mij te wedden hoor (neef X4) puur verloren geld moehahahah (geniet van je leffe papa en mama)
Hallokes,
omdat ik niet kan achter blijven hier nog een kort berichtje van mij. (stijn)
Alles verloopt hier vlotjes, nog geen les moeten geven. Normaal was vandaag eerste werkdag maar omdat de directie van het sportcomplex waar ik en sam stage moeten lopen ziek was is het een verlengd weekend geworden.
Ik hou jullie via mail wel op de hoogte van mijn avonturen in het verre suriname met indien mogelijk wat fotootjes erbij.
Dada,
Stijn
Vandaag zijn we allen vertrokken op stage. We werden om 8u30 verwelkomd door Nardi Dompig op de ETO-school. Hij begon met het volgende te zeggen: "vandaag hebben de studenten LO vrij, wegens ziekte en afwezigheid van de begeleiders.." Dusja, zo zitten Emmelien, Stijn en ik na een zeeeeeeeeeeeeer lastige werkdag terug in ons hangmatje.. Zo gaat dat eenmaal in Suriname blijkbaar. Ah, voila, Jaliena en Tine komen net aan... De directrice deed blijkbaar haar huiswerk niet zo goed. Er waren niet echt stagairs verwachtende daar... Je kan je hier aan alles verwachten dus. Maar alles komt in orde. "Het wordt geregeld", zegt Dompig (Hij blijft breedlachend enthousiast!)
Nu zijn we aan het voorspellen wanneer de andere twee zullen arriveren. Misschien moeten zij wel een uurtje lesgeven...
Wat ander nieuws:
Gisteren gingen we uiteten (jaja, de zondag bestaat hier ook!) en we mochten meegenieten van een live-capoeira vertoning en een rastazanger die met veel overtuiging Bob Marley, the eagles en sean paul voor ons coverde. twas weeral genieten a volenté! (zoals elke dag)
Voor de rest is alles OK met iedereen! we zijn al mooi bruin tot zwart gebronseerd en kijken uit naar onze stage! Gisteren vergrote onze groep van 7 naar 9. Twee studenten journalistiek kwamen aansluiten en werden hartelijk ontvangen met "sap on the rocks"..
Vijf na één, plaatselijke (Surinaamse) tijd. Nog altijd even trots dat ik onze allereerste weblog uit de grond heb gestampt, zit ik in een leren (lees: plakkerige) ligstoel, midden in onze fancy high-tech room met weliswaar een platenspeler van de jaren stillekes, omas fancy china en Sam die vloekt bij het (voor de 2de maal!) laten vallen van zijn kodak.
Er zijn maar 2 zekerheden in het leven: t Hoekske (in Gent) is altijd open 24/24 7 dagen op 7. En ten tweede een mens is niet gemaakt om 46 uur wakker te blijven.
Achel, dinsdagnacht, 3h, de wekker ging. Opstaan? Nee want ik kon mijn slaap niet vatten die nacht. Kleren aan en om half 4 vertrok ik met mijn afscheidscomité richting Gent.
Gent, Sint-Pietersstation, half 6. Eén voor één verzamelden we aan het station om de trein van 6h richting Antwerpen Centraal te halen om daar over te stappen richting Schiphol. We zouden nooit de overstap kunnen maken in 5 minuten met al die bagage en 2 verdiepen omlaag naar spoor 22 (jaja 22, je leest het goed), dus we namen de trein een uurtje vroeger (en dus niet om 7h).
Nadat we afscheid hadden genomen (met bijkomende krop in de keel), palmden we ¾ van een wagon in en zaten we als zombies (e Emmelien) een beetje verdwaasd rond te kijken en babbelden we het uur voorbij. In Antwerpen stapten we af - we hadden toch een uur om al die trappen te doen- en begaven we ons, na n broodje en wat koffie -voor sommigen was dat echt wel nodig, Sam wenst anoniem te blijven- naar spoor 22. Wat een geluk dat de roltrap het niet deed, zodat we met al onze valiezen al die trappen mochten doen hm. We kwamen aan bij het spoor en keken toch maar voor de zekerheid of we juist stonden. Trein schiphol afgschaft eum ieeek ook dat nog. Daar ging ons goedgetimed tripje naar Schiphol. Een vriendelijke meneer in joggingpak en bijpassend schoeisel zag onze bezorgde kopjes (vooral dat van Stefanie) en zei dat we de trein naar Essen-Rosendaal moesten nemen om daar over te stappen naar Schiphol. Ons intuïtie leidde ons naar de conductrice die hetzelfde beaamde. Goed, de jogger werd onze nieuwe vriend. Ons traject werd verlengd met enkele minuten maar zouden in principe op tijd moeten aankomen.
In de trein namen we weeral ettelijke vierkante meters van de gang in -glazen deuren in een trein zijn niet bevordelijk voor kubieke tassen. Toen er een vriendelijke Hollandse stem die uit de luidspreker kwam -en nee in de trein automatiseren ze dat niet Stefanie-, met de aankondiging volgende halte Schiphol, waren we allen blij dat we er toch op tijd (!) geraakt waren.
We begaven ons naar Martinair -weeral langs de goedwerkende roltrappen- om onze boardingpassen te gaan halen. Bagage geloodst, en we gingen naar de Gate 9. Na de zoveelste visumcheck en een - grondige! Help- fouillage stapten we het vliegtuig in voor een dutje van 10h.
De vliegtuigreis verliep vlot. We kregen een miniDVD/CD/documentaire (van las Vegas yeah)/ -speler om de tijd te doden. Voor Sam was het een openbaring -hij heeft 4 films gekeken my god- terwijl de rest een poging deed om een dutje te doen (bezwarende ik-slaap-met-mijn-mond-openfotos zijn genomen moeha, sorry Sofie). Door de gratis mini-Bailey zette ik mijn verjaardag -in the sky- goed in. Een pintje (leve Grolsch) drinken vlak voor de landing is geen aanrader.
01h Belgische tijd, 21h Surinaamse tijd. Surname Airport. We stonden als eerste in de rij voor een stempel in ons paspoort. We hadden dus ook zeer snel onze bagage. Bij het buitenkomen werden we overstelpt door vriendelijke Surinamers die ons een plaatsje aanboden in hun Taxi. Neenee, wij werden opgehaald. 5 minuten, 10 Surinamers, 7 koffers en 7 verwarde blikken later zaten we in het busje dat ons naar ons huis zou brengen. We werden vriendelijk onthaald door Marcel en tijdens een rit van een uurtje - met tussenstop bij de plaatselijke Chinees - konden we genieten van een frisse bries in dit toch wel tropisch klimaat (ik zal niet eens moeten aanhalen dat we aan de zetel gekleefd zaten).
We maakten kennis met Nardy Dompig, onze vertegenwoordiger, en na een pintje en een babbel, kropen we onder ons muskietnet (dat we niet volledig onder onze matras steken, Emmelien :p)
Pas dan sloeg het besef in als een mokerslag onze stage is begonnen, maar zoals onze vriend Nardi zegt: "Willen is kunnen"
@ vrienden, familieleden, externen en andere voyeurs
Deze blog fungeert als een dagboek. Hier kan je ons leven in Suriname volgen. Elke week posten we iets om je op de hoogte te houden van ons hebben en houwen. Feel free om ons gastenboek te spammen zodat we ook iets van jullie horen...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
