Vandaag hebben we onze voorbereiding op de beklimming van de Ventoux verdergezet. Samen met vele andere wielertoeristen fietsten we, vertrekkend vanuit Zelem, voornamelijk op de wegen van ons dierbaar Haspengouw. De laatste dagen was er ook op TV en radio veel discussie over het gedrag van de wielertoerist op en langs de Vlaamse wegen. Alhoewel de meesten zich behoorlijk goed gedragen, zijn er toch wel enkele opmerkingen te maken. Door een te hoge snelheid brengen velen zichzelf en ook anderen in gevaar. Inhalen waar het niet kan, voorrang van rechts niet respecteren, aan de linker zijde van de weg fietsen, ... Allemaal zaken die met een beetje gezond verstand niet zouden gebeuren. Maar wat me nog het meest stoort, is de vervuiling. In vele campagnes wordt de noodzaak van 'proper' fietsen duidelijk gemaakt. Helaas zonder al te veel resultaat. Op de eerste bevoorradingsplaats in Jeuk lagen tientallen plastic flessen, papiertjes van energierepen en bananenschillen op de grond. Er waren nochtans vuilzakken voorzien om alle smurrie in te werpen. Volwassen mensen die over zo weinig goede manieren beschikken, zouden letterlijk op de vingers moeten getikt worden. Foei, foei en nog eens foei ! Maar hoe gaat het ondertussen met onze conditie ? Bij zo goed als iedereen gaat die in stijgende lijn. Mijn conditie daarentegen gaat, alhoewel ik dat onmogelijk achtte, duidelijk nog in dalende lijn. Stramme scharnieren die bij iedere kleine helling harder en luider piepen en kraken dan de fiets van Briek Schotte. Ik zal bij mezelf eens moeten brainstormen hoe zoiets kan gebeuren. Heb ik de foute paaseieren gegeten ? Is mijn positie op de fiets niet goed ? Word ik gewoon oud ? Ben ik te zwaar ? Heb ik de voorbije weken, maanden en zelfs jaren te weinig getraind ? Vele vragen die me zelfs 's nachts wakker houden. Normaal zou ik die bende stoempers op één been moeten kunnen volgen maar vooralsnog heb ik de indruk dat ik minstens één been tekort kom. Een periode van bezinning dringt zich op. Ik had me willen terugtrekken in een Frans klooster maar daar bleek geen plaats meer te zijn. Misschien moet ik net als één van onze stoempers een korte vakantie nemen. Hij bouwt de conditie op met een Wesp-vakantie. W(andelen), E(ten), S(lapen) en P(...) Helaas weten we niet precies waar de 'P' voor staat. Sommigen onder ons denken P(raten). Anderen denken dan weer dat het iets helemaal anders is (iets dat zeker zo fijn is als praten). Ik wacht nog enkele dagen af. Als hij volledig afgetraind en met een ijzersterke conditie weer terug is, zal ik toch eens wat meer gedetailleerde info over zijn vakantie willen. Ondertussen hoop ik toch een wondermiddel te ontdekken dat me vlug weer laag doet vliegen als weleer. En anders probeer ik alle activiteiten uit die beginnen met een 'P'. En ik weet al met welke 'P' ik ga beginnen maar dat verklap ik lekker niet.
Eindelijk ben ik wat bekomen van mijn druk weekend. Zondagvoormiddag stond er een winderige trip op het programma naar Gellik. De meeste kilometers werden afgemaald langs het kanaal. Deels met wind mee en deels met wind tegen. We hielden er een stevig tempo op na zodat (bijna iedereen) blij was toen we weer in Stevoort arriveerden. De stijfheid en vermoeidheid van mijn zeer druk weekend speelden me duidelijk parten. Want het was me het weekendje wel.
Enkele dagen geleden kreeg ik een speciale uitnodiging in de bus (klik op de foto). Je gaat waarschijnlijk denken dat ik overdrijf maar echt waar, ik was uitgenodigd op de bruiloft van William en Keet. Een aantal beroemde buitenlandse personaliteiten mochten in Buckingham Palace de revue passeren waaronder ikzelf.Hoe geraakt onze bovenste beste Thompson daar binnen zul je je afvragen ? Awel, dankzij mijn voetbalverleden ben ik goed bevriend met David Beckham en zijn eega Poshspice. En het was op voorspraak van David dat ik werd geïnviteerd. In zijn jonge jaren heb ik hem wat advies gegeven in verband met het nemen van vrije trappen en eerlijk gezegd : dat heeft hem geen windeieren gelegd.
Maar geraak ik nog tijdig in Londen ? Er was geen enkele plaats meer vrij op de Eurostar en ook alle vluchten waren volzet. Toen ben ik maar met de auto naar Oostende gereden en ik heb me daar een jetski gehuurd en ben zo het kanaal overgestoken. Het was een woelige rit en de monding van de Theems vinden, was ook niet makkelijk want er was blijkbaar zoutwater in mijn Tomtom gesijpeld. Maar na wat gesukkel geraakte ik toch aan de Big Ben waar David me oppikte met zijn Rolls. En nu : op naar the wedding !
Beurtelings werd iedereen voorgesteld aan het bruidspaar en werden we naar de feestdis gebracht. Links van mij zat Margareth Thatcher (hardhorig en constant zagend over de Falklandoorlog), rechts van mij zat de vriend van Elton John die nogal losse handjes had. Tegenover mij zaten Beckham en Posh en zij werden geflankeerd door de zatte en botergeile Harry en door Pippa, de knappe zus van de bruid. Vanuit mijn ooghoeken zag ik vele beroemdheden : Elton John, Charel en Camilla, Mister Bean, Prinses Mathilde en Filip en wat verder ontdekte ik ook de Queen met haar husband Philip die allebei vochten tegen de slaap en duidelijk dreigden het gevecht te verliezen. Ik bleef zoveel mogelijk low profile omdat ik nogal op mijn rust gesteld ben.
Tot mijn grote verbazing bleek ook de enige echte Jeroen Meus de kok van dienst te zijn. En toen ik vroeg wat er te vreten viel, antwoordde hij laconiek als altijd : Alleen maar dagelijkse kost. En dat was niet gelogen want na een hoop kleine opwarmertjes werd de hoofdschotel geserveerd : frikadellekes in tomatensaus met frieten of kroketten. Ja, die koninklijke familie had duidelijk niet op een Engelse euro gekeken. Maar al vlug begon de ellende. Beckman riep plots : Shit, I smoddered on my humme. Hij liep vlug naar de toiletten direct achterna gezeten door Pippa die wat graag assistentie wou verlenen. Posh vond dat natuurlijk niet grappig en ook Harry begon al vlug zenuwachtig te worden. Uit wraak begon Posh onder tafel wat tegen mijn benen te schuren maar daar was ik niet mee opgezet. Die heeft zo scherpe botten dat ik binnen de kortste keren een ferme schaafwonde had. Ik zei dat ze dringend naar Jeff Hoeyberghs moest om wat vet te laten bij spuiten in plaats van laten weg te zuigen. Ik voegde eraan toe dat ik nog wel enkele mannen kende die nog wat vet konden leveren. Blijkbaar had ik haar beledigd want het gewrijf stopte onmiddellijk. Ze sprong op en repte zich naar de toiletten om Beckman zijn zeven zaligheden te gaan zeggen. In haar kielzog liep Harry mee die blijkbaar veel interesse in Pippa had. Ik kon de miserie niet meer aan. Een mens kan nog niet eens op zijn gemak frikadellekes in tomatensaus eten. Ik stapte naar William en Keet en zei dat ik voor het donker nog mijn jetski wou voltanken. Beide tortelduifjes vonden dat een plausibele uitleg en ze bedankten me nog uitvoerig voor mijn aanwezigheid. In vliegende vaart snelde ik weer naar Oostende en toen ik daar aankwam, zat ik opgescheept met een fameuse jetlag (waarschijnlijk van de jetski).
Uitgeput kwam ik 2 uurtjes later in Stevoort aan. En dan zijn mijn fietsmakkers verwonderd dat ik moeite heb om te volgen. Het leven tussen de high society : ze weten er gewoon niks van!
Zaterdag stond er een rit van 120 km op het programma. Het zou een ritje langs en rond de Jeker worden. Onze parcoursverantwoordelijke had deze keer de afstand met de verkeerde lat gemeten want de afstanden die hij voor ogen had, klopten niet helemaal. Pas na 42 km zagen we voor het eerst de Jeker. Daarvoor hadden we onze tocht gelukkig al met een 18 km moeten inkorten want op de wegen rond Tongeren was een boogschutterstornooi bezig. Aangezien het gevaar om door een verdwaalde pijl getroffen te worden te groot was, moesten we, willen of niet, van onze geplande reisroute afwijken. En maar goed want anders waren we nu nog aan het fietsen. Op de eerste steile helling piepten en kraakten weer al onze scharnieren. Alleen Marc reed weer vlotjes naar boven en stoemper Paul die de juiste versnelling niet kon vinden, was door de felle inspanning bijna aan het herkauwen van zijn eten begonnen. Er werd daarna gekozen om niet over de Hallembaye naar Eben-Emael te rijden maar wel via de Pietersberg. Eindelijk na 85 km konden we even pauzeren. Aan de ingang van het fort, vlak naast de Jeker, kan je een schitterend terras vinden. Daar hebben we ons languit in een rieten zetel laten vallen en werd er gerust, gedronken en vooral ook rijstvlaai gegeten. We hadden zoveel rijstvlaai gegeten dat er niks meer over bleef voor de andere klanten (en dat is niet gelogen). Na deze deugddoende pauze werd er via de Muizenberg richting kanaal gefietst om zo, met voornamelijk rugwind, naar Stevoort te peddelen. Ondanks de 18 km die we 's morgens hadden moeten laten vallen, kwamen we toch nog aan een totaal van ruim 130 km. Als we zo nog enkele ritten kunnen maken, zal de conditie snel verbeteren en zal het weer een makkie worden om de Ventoux te bedwingen. Maar er zijn veel belangrijkere dingen dan hard kunnen fietsen. Dat hebben we deze dagen allemaal gemerkt. De kleine Fons symboliseert meer dan ooit de ondraaglijke lichtheid van ons bestaan. Vorige week stond in het bloemendorp Waanrode op een groot bord de volgende spreuk : Van alle bloemen ter wereld is de bloem van de vriendschap de geurigste. En ... zou dat niet kunnen kloppen ?
Na de lange (130 km) bloesemclassic van zaterdag werd zondag besloten om het wat rustiger aan te doen. Door de afwezigheid van Paul nam Johan de rol van GPS voor zijn rekening en hij had een recuperatieritje naar Scherpenheuvel uitgedokterd. En wat denk een mens dan ? Ongeveer 25 km naar Scherpenheuvel, rustig iets drinken en dan weer 25 km naar huis en klaar is kees. Eindelijk na 40! km kwam in de verte de toren van de basiliek in zicht. Iets gaan drinken en dan weer via de kortste weg naar huis bleek plots geen optie meer. Want volgens Marc hadden we dan 'maar' 65 km. Ik weet nog steeds niet wat daar mis mee is met 'maar' 65 km te fietsen maar dat zal aan mij liggen. Uiteindelijk zijn we tot aan de basiliek gereden, we hebben ze volledig rechts lagen liggen en we zijn spoorslags naar Zichem gereden om zo via Diest en Halen weer huiswaarts te keren. Ik moet toegeven dat ik wel eens vaker in Scherpenheuvel ben geweest zonder de basiliek te bezoeken maar ik ben nog nooit in Scherpenheuvel geweest zonder iets te gaan drinken of zonder de overbekende pepernoten te kopen. Zonde ! Onderweg was het toch ook weer een rit met hindernissen. Volwassen mensen die graag fietsen maar links en rechts niet uit elkaar kennen, vormen een gevaar op de weg. Met Johan en Raf in de buurt kun je dus beter oppassen. Marc rijdt nog eens lek en denkt dat de lucht ontsnapt via de sepap (soms ook wel ventiel genaamd). Hij demonteert zijn achterwiel om zijn band te kunnen oppompen. Weer een nieuwe techniek om je band met lucht te vullen ? Ik pomp al mijn heel leven lang mijn band op zonder mijn wiel uit mijn fiets te halen maar blijkbaar is dat niet goed. Nu, de techniek van Marc is ook niet zaligmakend want 2 minuten later bleek niet de sepap maar een gat in de binnenband de oorzaak van het probleem te zijn. Weer stoppen, weer repareren en weer extra tijdverlies voor de man die graag meer dan 65 km wou fietsen. Dus de samenvatting van de rit is : geen 65 km maar 70 km (waaw) gefietst, bijna 2 keer gevallen omdat ze links en rechts niet uit elkaar kennen, nieuwe uiterst rare technieken gezien om een band te vervangen, geen pepernoten en geen drinken gekregen in Scherpenheuvel, krampen in mijn bovenbeen gehad en de ganse tijd moeten doen alsof ik het allemaal heel fijn vond. Een mens zou voor minder blij zijn als hij 's maandags gewoon kan gaan werken.
Vandaag tekenden we nog eens alle acht present. Om de drukte in de fruitstreek te vermijden (het is bloesemtijd) werd er gekozen voor een ritje naar Waanrode. Vroeger stond Waanrode bekend als het bloemendorp maar daar hebben we vandaag niets van gemerkt. Het vroege lentezonnetje zorgde er ook voor dat we voor de eerste maal in korte broek hebben gefietst. Uit estetisch oogpunt ware een lange broek bij sommigen meer wenselijk geweest maar daar kunnen doorwinterde fietsers als wij geen rekening mee houden. Na een kleine 75 km kwamen we in Stevoort aan. Het obligate bezoek aan Tante Julia werd voor één keer vervangen door een bezoekje aan de 50 lammetjes van Marcel en Greta. Daar was een mooi terras uitgestald om de kijklustigen te voorzien van drank en de opbrengst voor dit evenement werd overgedragen aan Artsen Zonder Grenzen. Een mooi initiatief dat wij graag steunden. Op de boerderij kwamen de dierenverhalen naar boven. Maar meer nog de ongemakken die dieren ook wel eens opleveren. Kippen en hanen die 's morgensvroeg kakelen en kraaien, vechtende katten en vooral ook blaffende honden die iedereen het slapen beletten. Na een korte rondvraag bleek toch de Deense dog voor het meeste lawaai te zorgen. Met zijn zwaar geblaf kan hij half Stevoort wakker houden. Dat beweert alleszins onze hondenkenner Paul. Nooit heb ik iemand beter een Deense dog zien nabootsen als Paul. Meer nog : hun typisch zwaar en traag geblaf hebben ze zeker bij Paul geleerd en ook hun trieste blik met de wat triest afhangende ogen moet door onze Popol zijn geïntroduceerd. Een sterk staaltje toneel waar vele beroepsacteurs een puntje kunnen aan zuigen. En dat allemaal gratis bij een glas lekkere blonde Leffe ! Wat kan een mens nog meer wensen !
Wat doe je als het de ganse nacht heeft geregend ? Wat doe je als je klaarstaat om te vertrekken en het begint te regenen ? Op de dag dat de Ronde van Vlaanderen wordt gereden, is er maar één juist antwoord te geven. Inderdaad je gaat fietsen. Zes moedige flandriens trotseerden weer en wind. Vijf met een regenjasje en ééntje (de opperflandrien) zonder regenjasje fietsten twee uurtjes over onze Limburgse wegen. Twee afwezigen vielen te noteren. Johan verkoos te gaan joggen en Raf sloofde zich uit om een feestje te organiseren. Na 2 uren werden gauw de fietsen gepoetst en afgedroogd. Een lekkere warme douche en snel naar Tante Julia ! Daar werden weer vele problemen besproken. Het meest ingewikkeld probleem hebben we helaas niet kunnen oplossen. Eén iemand wil zijn vrouw verrassen met een kleine attentie voor hun huwelijksverjaardag maar hij is hun exacte trouwdatum vergeten. En aangezien wij niet op zijn huwelijksfeest waren uitgenodigd, kunnen wij ook niet helpen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen.
Gebrek aan inspiratie en een server die een tijdje heeft plat gelegen, zijn de redenen waarom jullie lang op dit verslag hebben moeten wachten. Maar ondertussen heb ik niet stil gezeten. Na uren wetenschappelijk onderzoek heb ik iets gevonden dat onze conditie en onze prestaties opmerkelijk zal verbeteren. Je kunt het niet raden dus zal ik het maar zeggen (en schrijven) : het is rode bietensap. Onderzoekers in Groot-Brittanië hebben gemerkt dat wielrenners die een kuur met rode bietensap hadden gevolgd veel betere sportprestaties leverden. Het zuurstofverbruik lag lager, het uithoudingsvermogen verbeterde en ze hadden allemaal een lagere bloeddruk. Het hoge nitraatgehalte in rode bieten zou de oorzaak zijn voor deze verbeteringen. Het verwijdt namelijk de bloedvaten waardoor de zuurstoftoevoer naar de spieren toeneemt. Nog een extra tip... Wie niet van de smaak van rode bietensap houdt, kan wat appelsap en wat honing toevoegen. En ook dit nog : rode bietensap kleurt de urine rood-paars. Dus geen paniek vrienden ! Deze keer ligt het probleem niet bij jullie prostaat!
Gisteren hebben 3 moedige kerels een kleine 30 km gefietst met een dreigend onweer boven hun hoofd. Ze moesten niet alleen met hun drietjes fietsen maar ook bij Tante Julia zijn de anderen niet komen opdagen. Als dat geen teken van verval is.
Deze week was het zeer rustig. Enkele stoempers toonden hun kwaliteiten op de bühne. Zij spelen toneel in ons plaatselijk toneelgezelschap. Wil je eens een leuke toneelavond meemaken dan moet je wel erg snel zijn. Volgende vrijdag en zaterdag zijn immers de laatste voorstellingen. Allen daarheen zou ik zeggen. Let vooral op die twee heren met hun net kostuum : echte toptalenten. Hun toptalenten hebben ze deze week ook getoond op de fiets. Raf, Paul, samen met Richard fietsten vorige dinsdag onder een leuk lentezonnetje naar de wereldberoemde Hallembaye. Zij konden niet weerstaan aan de eerste lentekriebels. Eentje heeft toch zijne pére gezien. Total loss is hij in Stevoort aangekomen maar toch moeten we hem en zijn 2 companen feliciteren met hun puike prestatie. Marc heeft deze week bijverdiend als hotelmanager. Er logeerde bij hem, in het kader van Broederlijk Delen, een rasechte Burundees. Van dat broederlijk delen heeft hij nochtans niet veel gemerkt maar het was toch zeker een leuke ervaring. En bovendien heeft hij weer eens de kans gehad om de taal van Molière te spreken. Maar veel verder dan yes en no geraakt hij natuurlijk niet. Vandaag (zondag) zijn we met zessen vertrokken voor een toerke naar Zammelen. Met een extra ommetje in en rond Stevoort leverde ons dat bijna 60 km op. Het hadden normaal meer kilometers moeten zijn maar onze kersverse bompa had een lekke band. Hij vervangt zo snel zijn binnenband als dat hij klimt, zodoende hebben we een lange pauze gehad. Goed dat de ploegbaas die alles moest coördineren bij de pinken was of Johan had zijn kapotte binnenband opnieuw opgelegd. Maar op het einde van de rit demonstreerde bompa toch zijn krachten. Boven op de Steenberg triomfeerde hij met een big smile. Aangekomen bij Tante Julia hielden we nog een korte nabeschouwing. Het enige wat we daar moeten van onthouden is de wijze uitspraak van Paul : Het is lente want ik voel het aan mijn instrumenten.
Neen beste lezers, dit is geen vervroegde kerstmistitel. In navolging van bompa Eddy is nu ook onze Johan bompa geworden. Een vrolijke damesspruit zag het levenslicht. Bij het fietsen kunnen ze amper volgen maar nu zijn ze wel met de hoofdprijzen lopen. We zijn voor beide heren en hun familie natuurlijk enorm blij en fier. Richard kon zijn vreugde amper de baas en hij gaf Johan drie dikke kussen op de wang. Als ze zo gaan beginnen ga ik mijn toekomstig grootvaderschap (DAT VOOR ALLE DUIDELIJKHEID NOG HELEMAAL NIET AAN DE ORDE IS), proberen geheim te houden. Beide families zijn al de nodige afspraken aan het maken. Eddy geeft Johan bijles in pampers vervangen en papflessen geven. En ze hebben afgesproken om beide kleinkinderen samen op te passen. Dat komt een heel deel voordeliger uit. In deze crisistijd moet je op alles besparen want voor je het weet, is je kindergeld al opgesoupeerd. Samengevat kunnen we stellen dat onze fietsgroep bestaat uit : 2 bompa's, 1 bijna bompa, 1 gepensioneerde, 1 die er uit ziet als een gepensioneerde en 2 heren die fietsen als een gepensioneerde. Het achtste lid is nog bijlange geen 50 en hij ziet zich de volgende weken, maanden en jaren al rondsleuren met pampers, wandelstokken, zeverlappen en pisflessen om zijn compagnons te soigneren. Maar, beste vrienden, het zal met veel liefde gedaan worden !
's Morgensvroeg in de bijtende koude op je fiets springen is geen lachertje. Onze eerste uitgebreide rit vertrok in Donk. Dus wij, stijf van de kou, maar vol goede moed peddelden naar Donk. We schreven ons in en begonnen de uitgepijlde route te volgen. En je kunt nooit raden waar die route ons naar toe bracht. Juist, naar Stevoort en dan nog via exact dezelfde weg die we genomen hadden om naar Donk te rijden (in tegengestelde richting natuurlijk). Dus toen we zo'n 25 km gereden hadden, passeerden we weer het centrum van Stevoort en dan nog zonder binnen te wippen bij Tante Julia. Via Alken en Kozen kwamen we in Nieuwerkerken waar er een korte rustpauze was voorzien. Een lekker warm drankje en een franchipanneke later, reden we richting Metsteren, Duras, Runkelen om zo via Binderveld, Rummen en Schakkebroek weer naar Stevoort te rijden. Toen we bij Tante Julia (eindelijk!) aankwamen hadden we een kleine 70 km op de teller waarvan we naar mijn gevoel er minstens de helft in Stevoort zelf hadden gereden. Doch er was ook goed nieuws te melden. Onze ouderdomsdeken heeft er deze week weer een jaartje extra op zitten. Als blijk van sympathie mochten we op zijn kosten er eentje drinken. Toegegeven, wij hebben wat moeten aandringen maar we hadden ter zijner attentie nog een lied aangeheven om deze heuglijke gebeurtenis met de nodige luister te vieren. Zoals steeds was het dirigent Raf die het initiatief had genomen. Proficiat Popol ! MAAR onderweg liep niet alles van een leien dakje. Er is duidelijk nog veel werk aan de conditiewinkel. Na 50 km begonnen er sommigen aardig met hun gat te schudden zonder nog veel te aveceren. De bijbehorende uitleg was natuurlijk schitterend maar daar schoten wij letterlijk en figuurlijk niks mee op. Gelukkig zijn er nog vele weken en maanden te gaan om alles op punt te stellen. Dus absoluut geen reden tot paniek.
Het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten en het is dus de hoogste tijd om weer aan de slag te gaan. Volgend weekend trekken we naar Donk om onze eerste serieuse training af te werken. Heen en weer naar Donk en daar een toerke van ongeveer 65 km ! Dat betekent ongeveer 85 extra kilometers op de teller. Een makkie voor de supergemotiveerde fietsers die wij allen zijn. Eéntje van ons heeft vorig jaar meer op de fiets gezeten dan bij zijn coiffeur en bij zijn traiteur. Bijgevoegde foto zal dit illustreren. Moesten jullie twijfelen wie dit is : ik ben het niet want ik heb een heel ander model van fiets. Na het weekend zal er een verslagje volgen van onze prestatie.
Met medeleven en met de grootste verbijstering heb ik de laatste dagen en uren de soap rond jezelf en Club Brugge gevolgd. Vanaf5 november 1975 toen de, voor mij althans, levende legende René Vandereycken in de laatste minuut van de Europese thuiswedstrijd tegen Ipswich, met een kopbal de stand op 4-0 bracht en zo de 3-0 nederlaag uit de heenronde uitwiste, ben ik fan van Club Brugge.
Trouwens, de Europese triomfen van Brugge en ook Anderlecht van eind jaren 70 en begin jaren 80 zou verplichte leerstof moeten zijn voor iedere voetballer. Maar excuseer, wij wijken af.
Na de discussies van de laatste dagen vernam ik maandagavond (21/2) dat je contract met Club in onderling overleg was ontbonden. Brugge liet de champagne knallen ! Hun doel was bereikt : zon grote besparing op één avond zullen ze daar niet dikwijls meer kunnen doorvoeren. Het fijne moeten we er niet van weten maar ik weet zeker dat de waarheid die in de kranten en op TV wordt verteld, niet altijd de enige echte is. Helaas bevindt men zich soms in een positie waarin men best even alleen maar zwijgt en incasseert.
Maar nu ? Ik neem aan dat je een tijdje moet bekomen van deze hectische dagen. Neem vooral je tijd om rustig na te denken en binnen enkele dagen of weken zal de hemel weer wat opklaren. Maar ik wil jou toch een voorstel doen om je wat op weg te helpen.
Als we de kranten mogen geloven ben je topsporter, train je niet graag en is je six-pack verdwenen. Laat dat nu toevallig de 3 voorwaarden zijn om lid te worden van onze fietsclub. Alhoewel wij vinden dat wij topsporters zijn, trainen we niet graag en slepen we allen een behoorlijke portie overgewicht mee. Dus Stijn, het is simpel ! Koop een koersfiets en maak dat je iedere zondagmorgen om 9u in Stevoort bent en je mag met ons mee. Pret verzekerd, geen gezaag (althans niet over voetbal) en je hoofd is helemaal leeg gewaaid als je thuiskomt. Na enkele maanden fietsen zal je in topconditie zijn.
Voor de goede gang van zaken moet ik enkele dingen duidelijk stellen. Alle leden van de fietsclub betalen een maandelijkse bijdrage van 25 euro en na iedere rit leggen we ook nog 5 euro in de pot. Moesten jouw doppapieren niet tijdig in orde zijn dan willen we die som voorlopig nog wel even voorschieten. Als je financiële situatie wat is opgeklaard, betaal je alles terug en dat kan zonder intrest. Je merkt het : wij zijn nog zo contrarie niet.
Zorg ondertussen dat je een nieuwe club hebt, keep low profile, train weer met het enthousiasme van een kind en speel vervolgens de pannen van het dak. Dat is de enige gepaste manier om iedereen van antwoord te dienen. En als je dan volgend seizoen in binnen- of buitenland weer onder de lat staat te schitteren, zal onze fietsclub zo fier als een gieter kunnen zeggen dat wij aan de basis van je terugkeer liggen. Een terugkeer die je trouwens van harte is gegund. Je merkt het: vorig jaar ben je mij vaak genoeg komen steunen, nu is het mijn beurt. In nood leert men zijn vrienden kennen !
PS 1 : Moest René Vandereycken trainer worden in Brugge dan zal ik moreel verplicht zijn om toch weer een klein beetje voor blauw-zwart te supporteren. Ik hoop dat je mij dat niet kwalijk neemt.
PS 2 : Ons lidgeld wordt steeds gestort op de eerste dag van de maand.
Op deze bijna-Valentijndag wilden enkele stoempers hun dames verrassen. Via onze fietscollega's van de fietsclub 'Jong en Fit' uit Spalbeek werden er ontbijtkorven besteld. Piekfijn verzorgd werden deze ontbijtkorven afgeleverd bij Karel, Ludo en Richard. Richard had zelfs 3 korven besteld want zijn flinke dochter zou ook wel willen meesmullen. Om iedereen romantisch te verrassen had Richard op voorhand niks gezegd tegen zijn ladies. Maar het gezellig romantisch ontbijt werd één groot fiasco voor onze grote vriend. Make moest onverwacht werken en dochterlief sliep haar roes uit na een nachtje stappen. En daar zat ons romantisch Richaarke, moederziel alleen, met drie ontbijtkorven voor zijn neus. Hoeveel tegenslag kan een mens hebben ! Nogmaals beste vriend, wij leven met u mee. De fietstocht was ook niet van de poes. We lapten 60 km af. In het begin ging het nogal moeizaam maar wij hadden allemaal dikke benen en Richard had een opgeblazen maag (ik denk dat hij teveel had gegeten). Maar na een opkikkertje bij Tante Julia was alle vermoeidheid vlug doorgespoeld. En zoals steeds : wij houden u op de hoogte.
Vandaag weer een ritje gemaakt van bijna 50 km. Goed dat Karel een beetje heeft aangedrongen (ondanks felle tegenwind) of ze waren al gestopt na 43 luttele kilometers. Na ons ritje moest er nog gepalaverd worden over een extra reisje naar de Galibier. Maar dat liep weer niet van een leien dakje. Johan liet ons in de steek met zijn volgende nieuwe wagen die hij in het voorjaar van zijn werkgever krijgt. Een auto zonder trekhaak ! Maar onder leiding van Eddy en Richard werd er al een ingewikkelde (voor mij althans) constructie uitgedacht om dit euvel te verhelpen. Als ik het goed heb gehoord, kunnen we alle 8 samen met onze fietsen met 1 wagen en 1 remorque in Frankrijk geraken. Maar het zou kunnen dat ik het een en ander niet echt goed begrepen heb. We houden jullie op de hoogte.
De kogel is door de kerk, het voorschot is betaald. Van 16 tot 20 juni trekken we weer naar Frankrijk om de Ventoux te trotseren. We zullen dan weer tussen de lavendelvelden fietsen, petanque spelen (revanche), rosé drinken en geweldig snurken in de slaapzaal. Allemaal dingen om naar uit te kijken behalve het snurken natuurlijk. We verblijven zoals steeds bij Guido en Martine (www.aumarronnier.fr) en ongetwijfeld zullen we ons weer goed amuseren.
De officiële start van ons nieuw fietsseizoen is gisteren genomen. Zeven van de acht stoere stoempers (Eddy deed een hoogtestage aan zee) maalden bijna 50 km af op een plat parcours. Alleen onze krakkemikkige conditie en een behoorlijke dosis overgewicht maakten dit ritje toch nog pittig. Onze planning voor dit seizoen werd voor de eerste en zeker niet de laatste keer doorgenomen bij Tante Julia. We houden jullie op de hoogte.
