Zaterdag stond er een rit van 120 km op het programma. Het zou een ritje langs en rond de Jeker worden. Onze parcoursverantwoordelijke had deze keer de afstand met de verkeerde lat gemeten want de afstanden die hij voor ogen had, klopten niet helemaal. Pas na 42 km zagen we voor het eerst de Jeker. Daarvoor hadden we onze tocht gelukkig al met een 18 km moeten inkorten want op de wegen rond Tongeren was een boogschutterstornooi bezig. Aangezien het gevaar om door een verdwaalde pijl getroffen te worden te groot was, moesten we, willen of niet, van onze geplande reisroute afwijken. En maar goed want anders waren we nu nog aan het fietsen. Op de eerste steile helling piepten en kraakten weer al onze scharnieren. Alleen Marc reed weer vlotjes naar boven en stoemper Paul die de juiste versnelling niet kon vinden, was door de felle inspanning bijna aan het herkauwen van zijn eten begonnen. Er werd daarna gekozen om niet over de Hallembaye naar Eben-Emael te rijden maar wel via de Pietersberg. Eindelijk na 85 km konden we even pauzeren. Aan de ingang van het fort, vlak naast de Jeker, kan je een schitterend terras vinden. Daar hebben we ons languit in een rieten zetel laten vallen en werd er gerust, gedronken en vooral ook rijstvlaai gegeten. We hadden zoveel rijstvlaai gegeten dat er niks meer over bleef voor de andere klanten (en dat is niet gelogen). Na deze deugddoende pauze werd er via de Muizenberg richting kanaal gefietst om zo, met voornamelijk rugwind, naar Stevoort te peddelen. Ondanks de 18 km die we 's morgens hadden moeten laten vallen, kwamen we toch nog aan een totaal van ruim 130 km. Als we zo nog enkele ritten kunnen maken, zal de conditie snel verbeteren en zal het weer een makkie worden om de Ventoux te bedwingen. Maar er zijn veel belangrijkere dingen dan hard kunnen fietsen. Dat hebben we deze dagen allemaal gemerkt. De kleine Fons symboliseert meer dan ooit de ondraaglijke lichtheid van ons bestaan. Vorige week stond in het bloemendorp Waanrode op een groot bord de volgende spreuk : Van alle bloemen ter wereld is de bloem van de vriendschap de geurigste. En ... zou dat niet kunnen kloppen ?
Na de lange (130 km) bloesemclassic van zaterdag werd zondag besloten om het wat rustiger aan te doen. Door de afwezigheid van Paul nam Johan de rol van GPS voor zijn rekening en hij had een recuperatieritje naar Scherpenheuvel uitgedokterd. En wat denk een mens dan ? Ongeveer 25 km naar Scherpenheuvel, rustig iets drinken en dan weer 25 km naar huis en klaar is kees. Eindelijk na 40! km kwam in de verte de toren van de basiliek in zicht. Iets gaan drinken en dan weer via de kortste weg naar huis bleek plots geen optie meer. Want volgens Marc hadden we dan 'maar' 65 km. Ik weet nog steeds niet wat daar mis mee is met 'maar' 65 km te fietsen maar dat zal aan mij liggen. Uiteindelijk zijn we tot aan de basiliek gereden, we hebben ze volledig rechts lagen liggen en we zijn spoorslags naar Zichem gereden om zo via Diest en Halen weer huiswaarts te keren. Ik moet toegeven dat ik wel eens vaker in Scherpenheuvel ben geweest zonder de basiliek te bezoeken maar ik ben nog nooit in Scherpenheuvel geweest zonder iets te gaan drinken of zonder de overbekende pepernoten te kopen. Zonde ! Onderweg was het toch ook weer een rit met hindernissen. Volwassen mensen die graag fietsen maar links en rechts niet uit elkaar kennen, vormen een gevaar op de weg. Met Johan en Raf in de buurt kun je dus beter oppassen. Marc rijdt nog eens lek en denkt dat de lucht ontsnapt via de sepap (soms ook wel ventiel genaamd). Hij demonteert zijn achterwiel om zijn band te kunnen oppompen. Weer een nieuwe techniek om je band met lucht te vullen ? Ik pomp al mijn heel leven lang mijn band op zonder mijn wiel uit mijn fiets te halen maar blijkbaar is dat niet goed. Nu, de techniek van Marc is ook niet zaligmakend want 2 minuten later bleek niet de sepap maar een gat in de binnenband de oorzaak van het probleem te zijn. Weer stoppen, weer repareren en weer extra tijdverlies voor de man die graag meer dan 65 km wou fietsen. Dus de samenvatting van de rit is : geen 65 km maar 70 km (waaw) gefietst, bijna 2 keer gevallen omdat ze links en rechts niet uit elkaar kennen, nieuwe uiterst rare technieken gezien om een band te vervangen, geen pepernoten en geen drinken gekregen in Scherpenheuvel, krampen in mijn bovenbeen gehad en de ganse tijd moeten doen alsof ik het allemaal heel fijn vond. Een mens zou voor minder blij zijn als hij 's maandags gewoon kan gaan werken.
