Het banale leven en lijden van een chauffeur bij De Lijn
21-01-2019
De bulten van Wilrijk
Chaire
Als de vergeetkous die ik ben, gisteren vergeten mijn verhaaltjes van gisteren uit de doeken te doen. En nu moet het rap gebeuren, want over een uur zit ik alweer achter het stuur.
Het was gisteren zondag. Dat heeft heel veel voordelen:
- weinig verkeer/geen spits
- weinig mensen
- beter gezinde mensen
- 200% betaald
- voldoende tijd
En dat geschiedde allemaal op lijn 33. De langste lijn die wij (de chauffeurs van 't Stad of Zurenborg) hebben. Die rijdt van Ekeren/Merksem naar Hoboken, over achtereenvolgens Ekeren, Merksem, Deurne (Noord - Zuid), Borgerhout, Berchem, Mortsel, Berchem, Wilrijk en Hoboken (en in de andere richting ook natuurlijk). Toch wel een ritje van, afhankelijk van het moment en je eindbestemming (Ekeren of Merksem), tussen 1 uur en 1 uur en 40 minuten. Ik rijd die lijn graag, omdat je veel rijdt. En dan gaat de dag heerlijk vooruit. Bovendien rijd ik gewoon graag.
Het grootste nadeel aan zo'n lange lijn is dat er veel kan mislopen. Vooral als het omleidingen betreft.
We hadden er gisteren maar twee. Eén in Hoboken in twee richtingen.
Hoboken spant de kroon in de districten van slecht alles opengooien. Zeker toen voor de verkiezingen in oktober werden ineens alle straten opengegooid. Verschrikkelijk lastig.
Ze gooien alles open, maar als het dan nog zou af geraken... Er komen voortdurend "omleidingen verlengd"-berichten binnen bij ons. De kioskplaats is een recent voorbeeld van waar alles vertraagd verloopt. Of, als je een beter voorbeeld wenst, vraag het eens aan de bewoners van de Meerlenhoflaan...
Maar de omleiding die vrij schandalig is is die in Wilrijk. De Berkenrijslaan is afgesloten, en ook het rondpunt met de Valaardreef. Dus wij moeten omrijden via de Pastoor Bauwenslaan.
Een straat waar men langs twee kanten passeert en waar wij nog net met een auto kunnen passeren, met moeite met een bestelwagen en niet met een bus of vrachtwagen; daar komen wij in twee richtingen door, dus als er een collega aankomt.
Nu ja, op zich kan dat nog. Ik heb daar geen problemen mee. De omleiding kost je ook geen tijd. Maar de bulten. Mensen, de bulten.
Al wie dacht dat Schilde hoge drempels had, die moet maar eens in de Pastoor Bauwenslaan rijden. Die straat is net opnieuw aangelegd (!). Net opnieuw hè. Maar de bulten zijn zo schandalig hoog. Ik rijd daar nog niet tegen 10 km/u over, en alsnog vlieg ik een paar centimeter van mijn stoel. Als ik dat al doe, hebben mijn reizigers hetzelfde.
Bon, "die straat is niet gemaakt voor bussen". DIE STRAAT IS NIET GEMAAKT OM DOOR TE RIJDEN. Misschien voor terreinwagens.
Ik rijd altijd met mijn raampje open. Ik heb gisteren drie keer (!) in die straat de auto van een onderkant tegen de bulten horen schrapen. En geen lamborghini's: nee, een opel, een bmw en een volkswagen. SCRAAATSH... Tegen 10 km/u de onderkant van de auto kapot rijden. Proficiat, Wilrijk. Of althans de aannemer van die straat. Het is schandalig.
Ten slotte voor gisteren moest ik om 18u32 afgelost worden. Dat wil zeggen dat ik pauze heb en mijn collega de bus moet overnemen. Op zich gaat dat vrij snel.
Ik kom aan de afloshalte aan. Er staat geen collega. Ik was enkele minuten te vroeg, dus ik wacht maar even.
Om 18u34 is er nog niemand. Ik licht mijn reizigers in (zo'n 8 mensen). Gelukkig was de (knappe) vrouw vooraan heel vriendelijk en begripvol en kon ze er mee lachen. Dat neemt ongelofelijk veel stress weg. Bedankt! Lang leve de vriendelijke en begripvolle mensen! Want ja, ik kan er niets aan doen, maar ik snap heel goed dat dat heel ambetant is voor mijn reizigers. Voor mij ook, want ik heb pauze en wilde iets gaan eten (ik had een klein uur, dus ging wat sushi halen).
Om 18u38 was ik het beu en roep ik de dispatch op. Die zeggen mij iets te laten weten. Om 18u45 zeggen ze mij dat mijn collega "onderweg is" en "een paar minuutjes te laat is".
Om 18u52 doet een auto teken. Mijn collega is er. Uiteindelijk meer dan 20 minuten te laat. Nogmaals, bedankt aan de vrouw die zo vriendelijk was. Anders had ik op geweest van de stress.
Ik hoop alleszins dat mijn collega zich tegenover hen verontschuldigd heeft. Want zij hebben bijna een halfuur in een stilstaande bus gezeten. Ik was uiteraard ook licht geïrriteerd. Vooral omdat ik moest gaan eten. Maar ik doe er niet moeilijk over: errare humanum est. Of vergissen is menselijk.
En ik heb nog op de valreep genoeg tijd gehad voor mijn sushi-maaltijd. Hmm...
Vandaag een dienst op lijn 17, van 16u28 tot 00u51 gehad. Behoorlijk lang, maar op een zaterdag valt dat allemaal wel mee. Weinig verkeer, weinig volk op de bus.
Bovendien is het een late en dat zijn mijn favoriete diensten. Niet omdat het een beetje extra betaald wordt (1,5 euro per uur na 20u, per stukken van een kwartier uitbetaald), maar omdat het dan rustig is, mooi door alle lichtjes en omdat ik daar vrij goed in ben. Ochtenden zijn veel pijnlijker. Bovendien gaan die diensten heel goed vooruit.
Ik weet niet wat het is, maar de uren tussen 23u en 01u vliegen altijd voorbij.
Wat is er vandaag gebeurd?
Eerst en vooral was ik een beetje verbaasd om om 00u00 's nachts nog controleurs op de Rooseveltplaats mee te nemen. Er zaten toch wel twee mensen op mijn bus. De 4 controleurs reden twee haltes mee (tot aan mijn eindhalte, de Noorderplaats). Op mijn terugweg stapten ze terug op, maar zei de vrouw vrolijk dat ik hun laatste bus was en ze nu nog een uur hadden om heel de administratie in orde te brengen.
Het was vrij lang geleden dat ik lijn 17 (Noorderplaats - UZA) gereden had. En dat merkte ik aan mijn eerste ritje: in een straat waar twee bussen niet kunnen passeren, was ik net ingereden toen mijn collega al in de helft van de straat zat.
Het mag niet, maar er was maar één oplossing: de bus in R(everse) zetten, 4 pinkers op en zover achteruitgaan totdat mijn collega kan passeren. De volgende keren als ik dat straatje passeerde, keek ik al iets beter. Nu ja, dat heb je als je bijna elke dag een andere lijn rijdt.
Het 'strafste' vandaag geschiedde op de Belgiëlei. Dat is een straat met twee rijstroken, waar ik - door de breedte van mijn bus en de (vaak slecht) geparkeerde auto's rechts op de lijn of zelfs een beetje erover moet rijden.
Dat was nu zelfs nog niet aan de orde: ongeveer in de helft, aan het kruispunt met de Lange Leemstraat, stond ik aan het rood licht te wachten, terwijl er opeens een (letterlijk) dikke Jaguar SUV naast mij kwam staan. Spierwit, in al zijn glorie. Een korte blik op de chauffeur frustreerde me alweer lichtjes. Want is er geen beter moment om je smartphone op te nemen en te bekijken dan voor een rood licht? Zo kan je bijzonder goed anticiperen.
Alleszins, we vertrokken. (Ik natuurlijk eerst, want meneer moest eerst zijn smartphone wegleggen.) Net voorbij het kruispunt, waar ik plaats genoeg had en dus níet over de witte lijn reed, hoorde ik opeens een luide TOEK. Mijn raampje staat altijd open, dus dat maakte vrij veel lawaai. Ik schrok vrij hard. De Jaguar, die wel wat rapper dan ik vooruitreed, reed met een ingeklapte rechterspiegel. De schade was nihil (aan mijn bus en aan zijn spiegel, voor zover ik kon zien, ook). Maar toch. Het was vrij luid en hard en de man zijn spiegel was ingeklapt. Intussen ging hij voor mij rijden, zoals de wegcode hem verplicht. Maar of hij daarvoor zijn rechterspiegel heeft gebruikt? Ik betwijfel het, want hij reed gewoon door. Ook aan de volgende twee rode lichten had hij er geen erg in. Ah nee, dan moest hij zich in zijn black mirror verdiepen.
Mijn tweede vrije dag uit mijn tweedaags blokje (ik werk in een 4:2 systeem, 4 dagen werken en 2 dagen thuis) was een typische dag waarin belangrijke elementen in mijn leven bezocht werden of beoefend worden.
Naar wekelijkse gewoonte heb ik mijn was (alleen kledij en soms een handdoek) bij mijn mama afgezet. Zo heb ik niet alleen een beetje sport (7 km fietsen heen), maar ook sociaal contact gehad. Mama was er zelf niet, maar mijn broer Matthias wel. Nog fris en ongewassen, vers uit bed (11u 's morgens, maar ja, het is ook maar blok), maar daarom niet minder leuk om een babbeltje mee te slaan. Hij moest wel, want ik had niemand anders en moest pas een klein uur later bij mijn grootouders zijn. Nog een wekelijkse gewoonte, al enkele jaren.
Op die wekelijke rendez-vous met mijn oma en opa in Edegem (nog een eindje verder fietsen) kaart ik altijd. Eten, met een gezellige babbel of lichte discussie, en hoe dan ook kaarten. Wiezen (boerenwiezen) met 3. Ja, dat gaat. Volgens mijn zelf uitgedachte regels tenminste. Het spel is natuurlijk iets anders, maar het gaat. We doen het al jaren. Voor de fans van wiezen, leg ik kort de regels uit.
[De deler deelt de kaarten gewoon voor 4 spelers. De vierde "speler" (verderop de "vierde man" genoemd) blijft gesloten liggen. De 3 spelers spreken gewoon als bij gewoon wiezen. De vierde man kan nooit eerst zitten. Hij doet eigenlijk pas mee als iedereen gesproken heeft.
Bij het spreken komt de vierde man bij de speler die niets doet. Verschillende scenario's zijn moeilijk:
- Bij vragen en meegaan, en troel: als twee spelers gaan, wordt de vierde man door de derde speler (die niet gaat dus) gespeeld. Als er maar één speler gaat, heeft die de keuze: alleen gaan, met de vierde man (zonder te weten wat die van kaarten heeft) of alsnog passen.
- Bij abondance of miserie gaat de vierde man mee tegen die speler die abondance of miserie gaat. Maar, vooraleer de kaarten worden omgedraaid, beslissen de twee spelers die niet gaan wie voor de vierde man speelt.
- Als iedereen past, doet de vierde man dat ook. Eerst wordt er gekeken of hij geen troel heeft. Als hij troel heeft, wordt het spel wel gespeeld. In alle andere scenario's past de vierde man.
Als duidelijk is wie ervoor speelt en wie wat doet, worden zijn kaarten open op tafel gelegd. Iedereen ziet de kaarten van de vierde man. De speler die ermee moet spelen, is de enige die aan zijn kaarten mag raken.]
Nu, wij spelen met 1 tot 50 cent, zonder dat ik zelf inleg. Vandaag won ik 30 cent (op 2 euro) en dan is mijn oma altijd zo vrijgevig me een euro extra te geven om mee naar huis te nemen (de 30 cent steek ik terug). En zo word ik nog op een dag rijk!
Doet me denken dat ik recent in mijn wisselgeldportefeuille van De Lijn een munt vond die bijzonder sterk op een 1 euro geleek. Maar er geen was. Nee het was 1 lev, de Bulgaarse munt. Net de helft waard van 1 euro. Wat moet je met zoiets doen?
Er heeft ook eens een man op het Astridplein, toen ik daar aan het wachten was met lijn 23, een brief van 50 Zwitserse frank met mij willen ruilen. Eerlijk? Ik heb hem vrij beleefd doorverwezen naar een wisselkantoor. "But it's Sunday, are these open?" Kan me niet schelen, meneer, maar ik moet je 50 Zwitserse frank niet .Veel succes nog en bye bye.
Veel spannends is er dus niet gebeurd. Nu is het met mijn Duitstalige vrienden Europa Universalis IV spelen. Altijd leuk.
Eén man onder deze mannen verdient een speciale vermelding, zijnde "Zurich". Eigenlijk heet hij Alexander, maar ik heb hem altijd aangesproken met zijn Steamnaam, zijnde Zurich. Hij is Zwitser en ik ken hem al langer dan mijn vrienden van de universiteit. Wij praten vrij veel en over alles. Het is heel interessant om met iemand uit het buitenland te praten, zeker ook als hij de situatie in Zwitserland (op sommige vlakken vergelijkbaar met België) begint te praten.
Dit jaar hebben we zelfs een kerstkaartje naar elkaar gestuurd. 't Is te zeggen, hij heeft me een ansichtkaartje gestuurd. Dat kwam sneller aan dan mijn kaartje naar Nederland. Maar het was heel leuk om zo internationaal te krijgen!
Als iemand dit ooit zou lezen, proficiat dan. Het was niet de bedoeling.
Ik heb een blog geopend, niet omdat ik eenzaam ben, maar omdat ik eerder een soort van dagboek wil bijhouden om verhalen bij De Lijn en in mijn eigen leven - de hoogste banaliteit, verzeker ik u - geboekstaafd te zien. Om ze zelf te kunnen herlezen.
Na een jaar bij De Lijn te werken, als buschauffeur in het centrum van 't Stad (lijnen 1, 13, 17, 19, 20, 21, 22, 23, 33, 40, 142 en 762), heb ik al vrij veel meegemaakt. Van een man met een bloedend hoofd in een bushokje tot aan de vraag "Waar zijn de grote boten?", van grapjes die reizigers maken tot hun geuite frustratie en woede.
Geloof mij, een dag bij De Lijn werken is bijna steeds spannend, maar dat bevalt mij ergens wel. Er kan meer mislopen (en er loopt ook meer mis) dan je zou denken: een onverwachte omleiding, panne of problemen met je bus, kwade reizigers (zowel op als af de bus), de vorige bus die uitvalt, monsterfiles, vragen waarop je geen antwoord weet, jezelf vastrijden, een ongeluk doen, andere weggebruikers die razend worden (met of zonder aanleiding), zatte mensen, busdeuren die dichtgaan op de mensen... En dat is nog maar een greep uit het aanbod.
In principe is dit bedoeld als een vorm van "dagboek" dus zou ik mij moeten inhouden naar het verleden te verwijzen. Toch, omdat ik vandaag (donderdag 17/01/2019) niet gewerkt heb, ga ik beginnen met één van die spannende momenten gisteren.
Ik reed op mijn (zeer graag gereden) lijn 21, met bus 5899, van 6:28 tot 12:34. Dit is een hybride bus van het merk VDL. Die bussen rijden heel goed en aangenaam, maar barsten van de elektronica. En wie elektronica zegt, zegt foutmeldingen: dat is precies wat die bus heel graag deed. Constant een geel symbool en gepiep voor koelvloeistof hoor je gelukkig op den duur niet meer.
Als de bus op zijn display een rood symbool toont, barst er een kakofonie van getuut en gepiep los om duidelijk te maken dat je geen millimeter verder mag rijden. Alsof de bus dan gaat ontploffen.
Dus ik kom aan een halte "Meibloemstraat" aan de academie (bij het postcentrum van bPost in de Uitbreidingsstraat) en er stapt iemand op. Ik sluit mijn deuren, maar zie nog een vrouw komen aan lopen, dus, als de overvriendelijke man die ik ben, stop ik opnieuw om haar te laten opstappen. Ik sta op straat, vlakbij de halte, stil (er is geen haltehaven). En dan plots, het noodlot slaat toe: de duivel is in mijn bus gekropen. TUUT PEUT TUUT PEUT.... Rood symbool met "STOP" en het teken van hybridemotor.
Verdorie, denk ik. Ik dus de motor stilleggen. Opnieuw opstarten. Hij zwijgt. Ik zet hem in "Drive". TUUT PEUT TUUT PEUT. Verdorie! Nog een keer proberen... TUUT PEUT TUUT PEUT... Mijn stress neemt lichtjes een vlucht.
De "deus ex machina" om problemen met een bus op te lossen, is de bus volledig uitschakelen. Dan "reset" de bus zich en start het hele systeem volledig opnieuw op wanneer je de bus opnieuw aanzet. Zo laat je een bus ook op de stelplaats of onbemand achter.
Eventjes twijfelend of ik mijn reizigers zal informeren (en zo lichte paniek doe ontstaan) of doen of ik alles onder controle heb, kies ik voor de laatste optie. Een enkeling was al afgestapt en opgestapt bij de 32 die achter mij stond. Maar vermits ik op straat stond (met mijn 4 pinkers op ondertussen), kon die bus toch niet passeren.
Ik stap af en zet de bus af.
Voor reizigers moet nu dagen dat er iets serieus mis is: niet alleen stapt de baas van de bus af, maar ook zitten zij in complete duisternis (het is 6:45 's morgens) én ben ik precies buitengesloten omdat bij een reset van de bus alle deuren zich automatisch sluiten.
La la la, eventjes wachten totdat de bus zeker de slaap gevat heeft. Dan weer opstappen, in de zetel zetten, de motor opzetten, de bus in drive zetten, handrem af, halterem af, remmen los, en hij rijdt.... TUUT... Ja ja, koelvloeistof, ik weet het.
Voor de rest van de dag dan weer met de bus geen problemen gehad. Alleen, dankzij een kraan op straat, was het in de Quellinstraat (mijn eindhalte aan één kant) wat moeilijk in de ochtend. Maar uiteindelijk toch nog mijn planning kunnen doorvoeren: tijdens een pauze daar in de Brico een grotere pot voor mijn bananenboom, potgrond, witte verf om mijn beschadigde muur wat te verbeteren en bamboestokken kunnen kopen. Wel eventjes raar momentje als je met je shopspullen langs alle wachtende reizigers heen moet (vooral de stokken en mijn korte mouwen moeten een zeldzaam zicht zijn).
Vandaag was een vrij luie dag. Ik heb vooral gegamed. Mijn favoriete game - Europa Universalis IV - heeft me veel bezighouden. Dat lukt het spel eenmaal ik een interessant spel gevonden heb, wat niet altijd het geval was. Vandaag speelde ik met Aragon - vooral de Maghreb en Italië moesten eraan geloven.
Voorts heb ik, naar maandelijkse gewoonte, mijn financiële overzicht (van 8 december tot 8 januari) opgemaakt. Dat maakte mijn dag sowieso goed: als je in december, dankzij de eindejaarspremie, zo'n 1200 euro hebt gespaard, dan heb je financieel een goede maand achter de rug. *schouderklopje bij mezelf*
En nog leuker: in de voormiddag kreeg ik mijn nieuwe boeken: Jin, in 6 exemplaren. En ik moet zeggen: het oogt goed. Zelf was ik al vooraleer ik het wist een hoofdstuk verder. Ik ben er trots op, maar probeer dat niet te zijn omdat ik niet tevreden ben.
Ja, dat kan. Soms is een mens trots op iets zonder dat hij er tevreden mee is. Gewoon, omdat je het afgewerkt hebt. Omdat het een grote inspanning is (549 bladzijden is het boek uiteindelijk). En er blijven toch een aantal verrassende wendingen in het verhaal, vind ik.
Zo, genoeg nu. Deze schrijftijd had ik beter besteed aan mijn andere verhalen, maar goed, daar moet ik vooral geïnspireerd voor zijn. Ik weet niet of ik het volhoud dit dagelijks te doen, maar wie weet. Wie niet waagt...
