|
Goddag (een stijve “goedendag” in
mijn favoriete taal, Zweeds)
De laatste dateert alweer van 17
februari. Die zondag nog mijn mama op bezoek gehad. Dat was heel
gezellig: we hebben ook een kleine fietstocht en break gehouden in
het internationaal gerenommeerd park “Rivierenhof”, maar man, wat
was het daar (voor mij te) druk.
Ik stond voor een zware werkweek: 5
dagen lange diensten met vrij lastige uren. Eigenlijk wat voor veel
mensen de wekelijkse realiteit is (maandag tot vrijdag werken), met
dat verschil dat het bij mij natuurlijk in vrij afwisselende shiften
ging.
De dag waar ik het minst naar uitkeek
was de derde, op lijn 30. Maar dat zou vooruitlopen zijn.
Niet dat het lang zal duren: mijn
eerste dag (op lijn 20 van 16u45 – 00u43) was bijzonder kalm en
daar heb ik dan ook niet veel over te zeggen.
Toch, om jullie wat in spanning te
houden, ook eerst nog dit: onze dagen zijn altijd iets langer dan ze
lijken. En dat komt niet alleen omdat je tijdens het rijden altijd
ten volste geconcentreerd moet zijn.
Vooreerst beginnen of eindigen we
dikwijls in de garage (de stelplaats, Zurenborg, de bussenparking...
hoe je het ook wilt noemen) waar we minstens tien minuten verliezen.
Ook moeten we altijd minstens 6 minuten op voorhand aanwezig zijn aan
een aflosplaats. Maar als je moet aflossen op de Rooseveltplaats dan
verlies je ook al heel veel tijd met van Zurenborg naar daar te gaan
(in principe moeten we ons via kiosken digitaal aanmelden). Zo wordt
een dienst op lijn 17 van 8 uur die begint op de Rooseveltplaats en
eindigt in de garage al gauw 9 uur.
Bij diensten meer dan 6u40 lang hebben
we een verplichte pauze van een halfuur. Maar ook van die pauze durf
je al eens wat verliezen. We hebben steeds recht op 24 minuten en
desnoods de bus te laten staan (na een oproep naar de dispatch) om
die 24 minuten effectief te kunnen pauzeren.
Alleszins, dat was een onnodige
uitweiding.
De tweede dag (op lijn 21 van 12u04 tot
20u34) was ook zonder incidenten verlopen.
Het enige wat ik over die dag wil
zeggen dat is dat ik aan het kruispunt aan Berchem Station (de
Statiestraat met de Posthoflei/Stanleystraat (denk ik)) echt een
flagrante roodrijder ben tegengekomen. Ik heb een allergie aan
roodnegerende fietsers en voetgangers, maar deze chauffeur (met zijn
auto, een donkerkleurige Opel) vond dat hij geen rood had en reed
gewoon dwars het kruispunt over, zonder te kijken naar mij (ik stak
net over toen hij voor mijn neus snel verder reed; ja, ik heb
getoeterd), naar de chauffeurs die uit de Statiestraat kwamen (die
ook toeterden) én voetgangers en fietsers die aan het oversteken
waren (die hij gelukkig niet omverreed omdat ze snel over waren). Het
was bijzonder gevaarlijk en vrij schandalig. Afijn, ik schrok wel
even, maar ik was gelukkig nog ver van een aanvaring met deze
wegpiraat (bonus als je de pun hier hebt uitgehaald).
De derde dag was bij uitstek de meest
vermoeiende en eigenlijk een vrij slechte dag.
Ik had nog eens lijn 30. Dat is in mijn
ogen de moeilijkste lijn die we hebben omdat deze lijn het
stadscentrum van Antwerpen niet één keer verlaat. Hij blijft altijd
binnen de grenzen van de Singel en daar is het soms wat hectisch,
druk en smal (vooral in Borgerhout en op de as Markgravelei –
Broederminstraat).
Op mijn eerste (lange) stuk van 10u08 –
16u24 was het vrij stresserend.
Ik rijd richting de eindhalte
Waterpoort op het Zuid en zie de bus die voor mij rijdt passeren met
op zijn lijnfilm “Stelplaats Zurenborg”. Ik voelde de bui al
hangen.
En inderdaad: mijn voormaat was
weggevallen. Waarom, weet ik niet (vermoedelijk ziekte of
personeelstekort) maar wat ik wel weet is dat veel mensen daardoor
lang hebben moeten wachten, om dan op een woensdagmiddag in een bus
op te stappen die stampvol zat omdat ik werk deed voor twee. Toen
deed er nog niemand erg moeilijk.
Maar dan sloeg het noodlot toe: in
Borgerhout, vlak voor het Groeningerplein (de naam van het
eenrichtingstraatje schiet me even niet te binnen) staat er een
vrachtwagen keurig tegen de drempel geparkeerd met zijn laadruimte
open. Maar of hij nu keurig stond of niet, ik kan daar niét
passeren. En aldus toeter ik een paar keer, maar er komt niemand. Na
twee minuten ongeveer zet ik mijn motor af en gooi ik mijn deuren
open. Ik toeter nog een paar keer, maar er komt niemand.
Na een kleine 10 minuten roep ik de
dispatch op. En zoals lot het heeft voorzien, dan komt opeens de
chauffeur opdagen. Niet gehaast, niet verstoord. Na nog een paar
minuten is hij weg. Maar ik, ik had er allang genoeg van en had alle
zin om te werken die dag verloren.
Ik reed dan zelf met een kwartier
vertraging en dus kan je al beginnen tellen: eerste bus komt niet, de
tweede rijdt met een kwartier vertraging... Dus sommige reizigers
hebben al 40 minuten moeten wachten op een bus 30 (en deze bus komt
op veel plaatsen als enige, maar is meestal vrij rustig behalve op
spitsmomenten en schoolmomenten, en woensdagnamiddag, blijkbaar).
Ik kreeg dus heel wat vieze blikken en
gefrustreerde woorden over me heen. En dat helpt niet. Het zal pas
tegen 16u zijn dat ik eventjes rust ken aan mijn eindhalte aan de
Waterpoort, 24 minuten voor mijn aflos. Daar sta ik 10 minuten stil
en heb ik mijn achterstand ingehaald. Maar van 11u tot 16u in het
centrum mét een stampvolle bus vol kwade reizigers rijden: het is
niet mijn favoriete bezigheid.
De dag daarop was een lange (6u59 –
16u40 met 2 uur pauze) op lijn 17.
Voor de eerste keer mocht ik met een
nieuwe bus rijden – VDL hybrides (nieuwer model dan degene die we
al hadden).
Ik moet toegeven: ik ben helemaal fan.
Ik kwam ook helemaal tot rust in die bus.
Vooreerst maken die amper lawaai.
Rammelen amper, maar ook hun motor is heel stil. Zeker als hij puur
elektrisch gaat rijden. Bovendien hebben ze een schitterende vering:
ze rammelen al amper, maar doordat ze nog amper wiebelen ook, maken
deze bussen zowel voor chauffeur als reiziger een zeer aangename
ervaring. Bovendien zijn alle zetels van leer, wat de bus nog eens
een heerlijke geur geeft ook (in plaats van de meestal duffe,
stoffige geur van de andere bussen).
En ten slotte trekken ze goed op en
remmen heel zacht. Ik rijd graag minutieus, om zo weinig mogelijk
g-krachten te krijgen. Dit zowel voor ecologie (ik weet dat je dan
ook niet te traag mag rijden) als voor het comfort van mijn
reizigers. Ik heb op mijn rijstijl dan ook al enkele complimenten van
reizigers gekregen. En – als ik even mag stoefen – ik zou voor de
periode november 2017 – augustus 2018 de tweede meest ecologische
chauffeur van Zurenborg moeten zijn. Volgens de personeelsbegeleider
kon ik alleen mijn remmen nog wat verbeteren.
Ongetwijfeld, want soms moet je hard
remmen, en als ik geen reizigers heb, durf ik wel wat sneller
doorrijden.
Die dag was dus – puur dankzij die
bus – een zeer goede. En ze eindigde ook goed in de avond, met een
etentje met één mijner beste vrienden.
Enige minpunt was aan het UZA, mijn
eindhalte. Ik moest daar wachten dus stappen de mensen guttatim
op. En dan zeggen de meeste goedendag (terug) en ik zeg ook tegen
elkeen goedendag. Tot er een mevrouw opstapte: ik zei goedendag, maar
geen reactie. Ik zei het nog eens maar een heel pak luider (toen ze
aan het tikken was), en ik zag haar ogen naar haar ooghoeken bewegen
en ze stapte naar achter.
Dat
zijn écht onbeleefde mensen.
Zo kan
ik naadloos naar vandaag (vrijdag) gaan, op lijn 40, een lijn waar je
te veel tijd hebt (je rijdt ruwweg een halfuur en staat een halfuur
stil). Want hier had ik zonet op mijn laatste ritje ook zo iemand: ze
kijkt me aan, ik zeg goedendag en zonder een glimlach, knik of woord
loopt ze naar achter. Onvriendelijk en onopgevoed.
Ik
maak er nooit iets van, omdat je nooit weet wat het probleem is. Veel
mensen die geen Nederlands kunnen zeggen niets terug bijvoorbeeld of
ze hebben een slechte dag of ze weten niet beter.
Toch
vind ik dat geen redenen om mijn groet (en mij) compleet te negeren.
Een glimlach, knik of wat dan ook als erkenning kan toch niet
moeilijk zijn?
Alleszins,
lijn 40 is gegeerd bij onze chauffeurs omdat het zo'n enorm rustige
lijn is (zowel qua verkeer als op de bus) en je dus heel veel van je
werktijd gewoon stilstaat. Ik had wel een lange dag: van 6u12 tot
15u38. Ook weer met twee uur pauze tussen, en die hebben we nuttig
gebruikt om naar de supermarkt te gaan en te eten.
Veel
is er dan ook niet gebeurd.
Het
stomste was – en ik weet nog steeds niet hoe het gebeurd was –
een jonge gast die tot aan mijn deuren tussen twee haltes in komt
lopen (ik stond te wachten aan een voorrang van rechts voor een
mevrouw die allesbehalve kon rijden). Ik doe mijn deuren open en hij
zei: “Ik stond aan de halte en heb nochtans met mijn hand gewuifd.”
Ik vond het vreemd dat ik hem niet gezien had, maar heb me
verontschuldigd en gezegd dat ik hem niet gezien had. Dat had ik dus
ook niet. Ik ben nog nooit iemand zomaar voorbijgereden, maar ja, het
kan wel eens gebeuren zeker.
Daarnaast
en ten slotte vroeg er ook een oude vrouw aan mij om dicht bij de
rand te stoppen zodat ze gemakkelijk kan afstappen. Dat doe ik met
plezier. En zij zei dan: “Ge zijt een schat van een man, of mag ik
dat niet zeggen?”
“Waarom
zou u dat niet mogen zeggen?”
“Misschien
maak ik mevrouw jaloers?”
Ik
vond het schattig, lief en grappig, en ook zo'n verhalen maken mijn
werkdag goed. Gewoon, iemand die bijzonder vriendelijk is en waarvoor
je iets goed kunt doen; want ook bij het afstappen bedankte ze en
noemde ze me een “schat”. Toch tof.
En dan
nu een aangename twee weekenddagen tegemoet met ruwweg mijn oma &
opa, papa en broers. Om dan een blokje van drie dagen (ter
compensatie van deze vijf) te werken. Er zitten dus mooie dagen aan
te komen!
Met
vriendelijke groeten
Stijn
|
