Het zijn van een Stijn

Bovendien is het een late en dat zijn mijn favoriete diensten. Niet omdat het een beetje extra betaald wordt (1,5 euro per uur na 20u, per stukken van een kwartier uitbetaald), maar omdat het dan rustig is, mooi door alle lichtjes en omdat ik daar vrij goed in ben. Ochtenden zijn veel pijnlijker. Bovendien gaan die diensten heel goed vooruit.

Eerst en vooral was ik een beetje verbaasd om om 00u00 's nachts nog controleurs op de Rooseveltplaats mee te nemen. Er zaten toch wel twee mensen op mijn bus. De 4 controleurs reden twee haltes mee (tot aan mijn eindhalte, de Noorderplaats). Op mijn terugweg stapten ze terug op, maar zei de vrouw vrolijk dat ik hun laatste bus was en ze nu nog een uur hadden om heel de administratie in orde te brengen.

Het was vrij lang geleden dat ik lijn 17 (Noorderplaats - UZA) gereden had. En dat merkte ik aan mijn eerste ritje: in een straat waar twee bussen niet kunnen passeren, was ik net ingereden toen mijn collega al in de helft van de straat zat.

Het mag niet, maar er was maar één oplossing: de bus in R(everse) zetten, 4 pinkers op en zover achteruitgaan totdat mijn collega kan passeren. De volgende keren als ik dat straatje passeerde, keek ik al iets beter. Nu ja, dat heb je als je bijna elke dag een andere lijn rijdt.

Het 'strafste' vandaag geschiedde op de Belgiëlei. Dat is een straat met twee rijstroken, waar ik - door de breedte van mijn bus en de (vaak slecht) geparkeerde auto's rechts op de lijn of zelfs een beetje erover moet rijden.

Dat was nu zelfs nog niet aan de orde: ongeveer in de helft, aan het kruispunt met de Lange Leemstraat, stond ik aan het rood licht te wachten, terwijl er opeens een (letterlijk) dikke Jaguar SUV naast mij kwam staan. Spierwit, in al zijn glorie. Een korte blik op de chauffeur frustreerde me alweer lichtjes. Want is er geen beter moment om je smartphone op te nemen en te bekijken dan voor een rood licht? Zo kan je bijzonder goed anticiperen.

Alleszins, we vertrokken. (Ik natuurlijk eerst, want meneer moest eerst zijn smartphone wegleggen.) Net voorbij het kruispunt, waar ik plaats genoeg had en dus níet over de witte lijn reed, hoorde ik opeens een luide TOEK. Mijn raampje staat altijd open, dus dat maakte vrij veel lawaai. Ik schrok vrij hard. De Jaguar, die wel wat rapper dan ik vooruitreed, reed met een ingeklapte rechterspiegel. De schade was nihil (aan mijn bus en aan zijn spiegel, voor zover ik kon zien, ook). Maar toch. Het was vrij luid en hard en de man zijn spiegel was ingeklapt. Intussen ging hij voor mij rijden, zoals de wegcode hem verplicht. Maar of hij daarvoor zijn rechterspiegel heeft gebruikt? Ik betwijfel het, want hij reed gewoon door. Ook aan de volgende twee rode lichten had hij er geen erg in. Ah nee, dan moest hij zich in zijn black mirror verdiepen.